Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Ustawa z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Termin ten jednak został zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r ( dalej Rozporządzenie Rady UE).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 11 Rozporządzenia Rady UE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż stałe miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie świadczonych usług do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia Rady UE, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. Dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Wnioskodawca nie posiada zaplecza technicznego ani personalnego w Polsce. Należy podkreślić, że Wnioskodawca również nie wynajmuje, ani nie dzierżawi zasobów technicznych ani personalnych. Wnioskodawca nie świadczy na rzecz podmiotów trzecich usług, nie prowadzi też zasadniczej działalności produkcyjnej, lecz korzysta jedynie w Polsce z usług pomocniczych - magazynowania i przerobu własnych towarów, świadczonych przez polskiego usługodawcę.

Należy zwrócić uwagę, że sam fakt korzystania z usług, infrastruktury lub personelu podmiotu trzeciego nie prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Konieczne jest bowiem poddanie personelu i infrastruktury usługodawcy kontroli i poleceniom usługobiorcy, co jest możliwe przykładowo w przypadku, gdy usługodawca świadczy usługi logistyczne wyłącznie jednej spółce, lub kiedy między usługodawcą i usługobiorcą występują powiązania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W opisanym stanie faktycznym takie zależności nie występują, dlatego zdaniem Wnioskodawcy, nie powstaje w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności.

Takie stanowisko potwierdził w podobnym stanie faktycznym WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 7 stycznia 2019 roku sygn. akt III SA/Gl 912/18. WSA w uzasadnieniu zwrócił uwagę, że Spółka nie będzie wykonywała głównego przedmiotu swojej działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka nie produkuje w Polsce obuwia, a jedynie sprowadza wyroby gotowe do dalszej odprzedaży bezpośrednio konsumentom lub dystrybutorom. Kupuje usługi pomocnicze dla głównej działalności prowadzonej poza Polską w postaci pakowania, konfekcjonowania i magazynowania. Nie jest to zatem działalność samodzielna i niezależna.

W ostatnich latach pojawiły się interpretacje organów podatkowych oraz sądów administracyjnych stwierdzające istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności spółek zagranicznych, które nie posiadały w Polsce własnych zasobów technicznych i personalnych lecz korzystały z usług polskich spółek córek lub nawet niepowiązanych podmiotów. Taka praktyka organów podatkowych oparta jest m.in. na wyroku TSUE z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory (C-605/12). Należy jednak zwrócić uwagę na uzasadnienie wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory C-605/12, EU:C:2014:2298, gdzie Trybunał stwierdził, że Najbardziej użytecznym łącznikiem w celu określenia miejsca świadczenia usług z podatkowego punktu widzenia, a zatem łącznikiem głównym, jest miejsce, w którym podatnik ma siedzibę działalności gospodarczej. (...) Uwzględnienie innego miejsca wchodzi w grę tylko w wypadku, gdy uznanie za łącznik wspomnianej siedziby nie prowadzi do racjonalnego rozwiązania lub stwarza konflikt w odniesieniu do innego państwa członkowskiego. Trybunał też wskazał, że w art. 44 dyrektywy siedziba działalności jest na pierwszym miejscu, a dopiero na drugim stałe miejsce prowadzenia działalności, co stanowi odstępstwo od ogólnej zasady.

Zatem mając na uwadze fakt, że uznanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności stanowi wyjątek od ogólnej zasady miejsca świadczenia usług, należy szczególnie wnikliwie i ostrożnie oceniać przesłanki istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Zwłaszcza podejmując decyzję nie można pomijać najnowszego dorobku interpretacyjnego Rzecznika Generalnego TSUE w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics, który w opinii z dnia 14 listopada 2019 r. dotyczącej pytania skierowanego do Trybunału przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał że spółka zależna co do zasady nie stanowi dla swojej spółki-matki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Nie ma również żadnych realnych podstaw dla przyjęcia, że infrastruktura należąca do jednego podatnika może jednocześnie stanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej innego podmiotu. Odmienny wniosek mógłby być uzasadniony jedynie w sytuacji, w której określone stosunki między podmiotami stanowiłyby nadużycie. Tym samym, jeśli ryzyko nadużyć w danej sprawie nie występuje, organy nie powinny dopatrywać się istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Oceniając, czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, nie można pominąć również orzeczenia NSA z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13. W ocenie NSA podatnik może stworzyć wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Należy zwrócić uwagę, że ww. wyrok NSA został wydany w odmiennym od niniejszej sprawy stanie faktycznym. W przypadku Wnioskodawcy zasoby personalne, lokalowe oraz techniczne należą do usługodawcy, zatem Wnioskodawca nie ma możliwości dysponowania nimi, nawet jako posiadacz zależny.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę argumentację przedstawioną powyżej, organizacyjna działalności Wnioskodawcy na terytorium Polski nie wypełnia warunków zawartych w Rozporządzeniu wykonawczym. Tym samym Spółka nie posiada na terenie kraju stałego miejsca prowadzenia działalności na potrzeby podatku VAT.

Ad. 2

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. 11

Biorąc pod uwagę powyższe, w przypadku gdyby organ uznał za nieprawidłowe stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1, tj. uznał, że Spółka posiada jednak stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to w takiej sytuacji Spółce na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT wykazanego przez podwykonawców w deklaracji VAT składanej w Polsce. Usługi te będą bowiem związane z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT na terenie Polski (sprzedaży towarów w Polsce oraz poza Polską).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe w zakresie braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce,

• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług z siedzibą w Niemczech. Głównym przedmiotem działalności spółki jest prefabrykacja, produkcja i dostawy rur dla różnych gałęzi przemysłu takich jak: Ochrona przeciwpożarowa, Technika budowlana/Inżynieria przesyłowa, Budowa rurociągów oraz instalacji, Budowa szybów górniczych oraz tuneli, Wytwornice śniegowe oraz naśnieżanie. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce i wykonuje opodatkowane w Polsce transakcje zakupów krajowych, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należących do przedsiębiorstwa, sprzedaży krajowej towarów oraz wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Do dnia 31 lipca 2019 r. Wnioskodawca prowadził działalność na terytorium Polski w formie Oddziału. W ramach Oddziału Spółka organizowała dostawy dla Polskich odbiorców a także zajmowała się obróbką mechaniczną rur. W tym celu Wnioskodawca wynajmował halę magazynową w (), którą wyposażył we własne maszyny i urządzenia do obróbki mechanicznej metali. Oddział stanowił zakład dla celów podatku dochodowego od osób prawnych oraz stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów podatku od towarów i usług.

Od sierpnia 2019 roku, Wnioskodawca nie posiada w Polsce Oddziału. W przypadku konieczności magazynowania, konfekcjonowania, cięcia lub rowkowania towarów na terytorium Polski, Wnioskodawca korzysta z usług podwykonawcy, spółki B. Sp. z o.o. (dalej Podwykonawca) na podstawie umowy współpracy zawartej dnia 1 sierpnia 2019 r. na czas nieokreślony. Działalność gospodarcza podwykonawcy polega na sprzedaży hurtowej stalowych rur i innych produktów stalowych, obróbce metali, magazynowaniu i przechowywaniu towarów - produktów stalowych. Podwykonawca wykonuje również świadczenia na rzecz podmiotów innych niż Wnioskodawca - sprzedaż produktów stalowych. W ramach własnej działalności gospodarczej, Podwykonawca świadczy na zlecenie Wnioskodawcy usługi na materiale powierzonym w zakresie magazynowania i komisjonowania rur, a także, w ramach przygotowania do sprzedaży, usługi cięcia oraz rowkowania rur zgodnie ze specyfikacją.

Wnioskodawca w ramach umowy współpracy zobowiązany jest przekazać do świadczenia usług materiały o odpowiedniej jakości, oraz pełną dokumentację produkcyjną zgodnie z którą, B. Sp. z o.o., zobowiązany jest wykonać zlecenie. Dokumentacja produkcyjna w przypisu usług cięcia lub rowkowania zawiera informacje o właściwościach finalnych produktów, jednak nie zawiera wytycznych dotyczących sposobu ani organizacji pracy Zleceniobiorcy. Do świadczenia usług Podwykonawca korzysta z własnych maszyn do obróbki rur oraz wynajętych hal magazynowych. Podwykonawca posiada własny, prawomocnie powołany Zarząd, który na podstawie kodeksu spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. nr 94 poz. 1037) oraz umowy spółki podejmuje decyzje o zakresie i organizacji prowadzonej przez B. Sp. z o.o. działalności. Podwykonawca dysponuje swoim zapleczem personalnym i technicznym w sposób niezależny, a z umowy zawartej z Wnioskodawcą nie wynika możliwość dysponowania przez Wnioskodawcę jak własnym zapleczem personalnym i technicznym Podwykonawcy. Wnioskodawca nie dokonuje kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym Podwykonawcy, z umowy nie wynika taka możliwość. Podwykonawca w ramach umowy ponosi pełną odpowiedzialność za zapewnienie odpowiednich mocy produkcyjnych, zachowanie terminów oraz zachowanie odpowiednich warunków przerobu i magazynowania.& 

Zatem od sierpnia 2019 roku Wnioskodawca nie posiada, nawet jako posiadacz zależny, tj. ani własnych, ani wynajmowanych urządzeń, nieruchomości, ani żadnych innych zasobów technicznych. Wnioskodawca nie posiada również na terytorium kraju własnych zasobów personalnych. Jedynie na terytorium Polski posiada własne towary, które transportowane są do Polski w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych lub kupowane są od dostawców polskich celem ich dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca, poza nabyciem towaru, który jest powierzany podwykonawcy (materiał powierzony), nabywa również na terytorium Polski rury stalowe przeznaczone do odsprzedaży na rzecz podmiotów trzecich, bez uprzedniej obróbki. Wnioskodawca nabywa także od podmiotów krajowych usługi powlekania rur i usługi transportowe.

Działalność gospodarcza A. GmbH prowadzona jest głównie na terenie Niemiec. Spółka w Niemczech prowadzi biura i magazyny służące do dystrybucji rur stalowych. W Polsce Spółka nie posiada własnego biura, magazynu, w Polsce Spółka nie ma własnego personelu, maszyn czy innych urządzeń. A. GmbH nie jest właścicielem, nie wynajmuje, ani nie dzierżawi żadnej nieruchomości ani powierzchni biurowej w Polsce.

Spółka kupuje część towarów w Polsce i również ma polskich odbiorców. Umowy z dostawcami i odbiorcami towarów są jednak zawierane z miejsca siedziby Spółki w Niemczech. W razie potrzeby Spółka zleca magazynowanie oraz obróbkę rur (przycinanie, frezowanie) zleceniobiorcy - powiązanej Spółce z siedzibą w Polsce.

Spółka posiadała w Polsce maszyny i pracowników. Oddział w Polsce, stanowił zakład podatkowy w rozumieniu przepisów o podatku od osób prawnych oraz stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Od momentu likwidacji Oddziału w Polsce A. GmbH nie posiada już własnego magazynu i maszyn. Usługi magazynowania i konfekcjonowania zleca B. Sp. z o.o., która świadczy usługi wykorzystując zasoby własne lub korzystając z usług podwykonawców. A. GmbH nie posiada już w Polsce żadnych maszyn i urządzeń. Maszyny te zostały sprzedane do B. Sp. z o.o., który używa ich teraz do celów prowadzenia własnej działalności gospodarczej. A. GmbH zatrudniał pracowników w magazynie w (). Od czasu likwidacji Oddziału Spółka nie ma pracowników w Polsce.

Działania handlowe (przygotowanie oferty/negocjacje handlowe, fakturowanie itp.) odbywają się w biurach handlowych A. GmbH w Niemczech. Zawarcie umów sprzedaży odbywa się telefonicznie / mailowo, itp. A. GmbH posiada dział handlowy w Niemczech. Pracownicy działu handlowego w Niemczech tworzą wszystkie dokumenty handlowe A. GmbH tj. oferty, umowy, faktury i wysyłają je do klientów. Dział księgowości w Niemczech sprawdza dokumentację dostaw i księguje faktury. Żadna inna osoba nie jest uprawniona ani do wystawiania ani odbioru faktur w imieniu A. GmbH. A. GmbH nie posiada w Polsce żadnych pracowników. Wszystkie zakupy i sprzedaż (również w Polsce) dokonywane są przez pracowników działu handlowego A. GmbH na terenie Niemiec. Negocjowanie umów przedstawienie oferty i negocjacje handlowe poprowadzone są przez pracowników działu handlowego z terytorium Niemiec. Badania jakości towarów odbywają się w magazynach Spółki w Niemczech. Kontrola jakości odbywa się przez ostatecznych odbiorców miejscu przeznaczenia towarów. Zgodnie z zarządzaniem jakością i wewnętrznymi procedurami firmy A. GmbH, w tym zasadami ISO, możliwe jest czasowe oddelegowanie pracowników magazynu w () do kontroli towarów dostarczanych na terenie innych krajów w tym w Polsce. Kontrola procesu sprzedaży i zakupów (negocjowania i zawierania umów) odbywa się wyłącznie w Niemczech.& 

Fizyczna realizacja zamówienia (załadunek rur na ciężarówki itp.) jest wykonywana przez pracowników naszych dostawców (zgodnie z przyjętymi warunkami transportu dostawcy towarów zobowiązani są do dostawy towarów na wyznaczone miejsce). W przypadku konieczności magazynowania lub obróbki rur na terytorium Polski, Spółka zleca te czynności zleceniobiorcy - B. Sp. z o.o.

Większość zakupionych rur (w tym rury zakupione w Polsce) jest dostarczana bezpośrednio do odbiorcy (w ramach transakcji łańcuchowych) albo przechowywana przez A. GmbH we własnych magazynach w Niemczech. W przypadku konieczności magazynowania lub dodatkowej obróbki w Polsce, czynności te zlecane są B.Sp. z o.o.

A. GmbH kupuje usługi takie jak transport, cynkowanie, frezowanie itp. rur od różnych usługodawców. Usługi te są zazwyczaj świadczone przez polskich podatników. A. GmbH używa polskiego numeru identyfikacji podatkowej, do nabywania towarów, w przypadku, gdy towary te pozostają w Polsce. Dla usług nie jest stosowany polski numer identyfikacji podatkowej. Większość towarów jest przeznaczona do sprzedaży na rynku europejskim i jest wysyłana bezpośrednio od dostawcy do innych krajów europejskich. Przewoźnicy zazwyczaj odbierają towar z magazynu dostawcy (załadunek rur stalowych za pomocą suwnicy / wózka widłowego) i dostarczają go ciężarówką do magazynu danego odbiorcy. Częściowo magazynem odbiorczym jest magazyn A. GmbH w Niemczech, ale często również magazyn klienta A. GmbH. W przypadku sprowadzenia rur do magazynu w (), prowadzonego przez B. Sp. z o.o., B. Sp. z o.o. świadczy usługi magazynowania i przeładunku na rzecz A. GmbH na podstawie umów. Spółka A. GmbH w żadnym miejscu w Polsce nie nabywa usług związanych z dostawą energii elektrycznej, usług telekomunikacyjnych ani usług komunalnych.

Spółka A. GmbH zawarła umowę o współpracy z B. Sp. z o.o. Za zasoby i pracowników odpowiada wyłącznie B. Sp. z o.o. A. GmbH nie ma do nich dostępu. B. Sp. z o.o. jest spółką powiązaną. Usługi są świadczone zgodnie z umową. Umowa istnieje od dnia 1 sierpnia 2019 roku. A. GmbH nie posiada innych stałych umów współpracy z polskimi podmiotami.

Firma A. GmbH jest obecna na rynku stalowym w Polsce od 1991 roku. Umowy z Polskimi dostawcami towarów i usług zawierane są na okres do 3 miesięcy, w zależności od zapotrzebowania i dostępności rur stalowych. Umowa o współpracy z B. Sp. z o.o. w zakresie magazynowania i przeładunku rur stalowych została zawarta na czas nieokreślony

Przedmiotem wątpliwości w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej rozporządzeniem.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc stworzyć wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności.

Jak wynika z samej nazwy stały, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny.

Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też własna infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski powoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego.

W stworzonej strukturze działalności Wnioskodawcy, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane ze sprzedażą towarów wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Z opisu sprawy wynika bowiem, że działalność gospodarcza Wnioskodawcy w Polsce, zarejestrowanego czynnego podatnika VAT w Polsce, która polega na sprzedaży towarów (dystrybucji rur stalowych), które transportowane są do Polski w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych lub kupowane są od polskich dostawców celem ich dalszej odsprzedaży, jak również Wnioskodawca, nabywa na terytorium Polski rury stalowe przeznaczone do odsprzedaży na rzecz podmiotów trzecich, bez uprzedniej obróbki oraz nabywa od podmiotów krajowych usługi powlekania rur i usługi transportowe. Ponadto, Wnioskodawca używa polskiego numeru identyfikacji podatkowej, do nabywania towarów, w przypadku, gdy towary te pozostają w Polsce. Większość zakupionych rur (w tym rury zakupione w Polsce) jest dostarczana bezpośrednio do odbiorcy (w ramach transakcji łańcuchowych) albo przechowywana przez Wnioskodawcę we własnych magazynach w Niemczech. W przypadku konieczności magazynowania lub dodatkowej obróbki w Polsce, czynności te zlecane są Podwykonawcy (B. Sp. z o.o.). Większość towarów jest przeznaczona do sprzedaży na rynku europejskim i jest wysyłana bezpośrednio od dostawcy do innych krajów europejskich. Przewoźnicy zazwyczaj odbierają towar z magazynu dostawcy (załadunek rur stalowych za pomocą suwnicy / wózka widłowego) i dostarczają go ciężarówką do magazynu danego odbiorcy. Częściowo magazynem odbiorczym jest magazyn Wnioskodawcy w Niemczech, ale często również magazyn Podwykonawcy. W przypadku sprowadzenia rur do magazynu w (), prowadzonego przez Podwykonawcę, Podwykonawca świadczy usługi magazynowania i przeładunku na rzecz Wnioskodawcy na podstawie umów. Jak wskazał w opisie sprawy Wnioskodawca jest on obecny na rynku stalowym w Polsce od 1991 roku, a Umowa o współpracy z Podwykonawcą w zakresie magazynowania i przeładunku rur stalowych po likwidacji oddziału w Polsce została zawarta na czas nieokreślony. Należy zauważyć, że Wnioskodawca do dnia 31 lipca 2019 r. prowadził działalność gospodarczą na terytorium Polski w formie Oddziału (posiadał w Polsce maszyny i pracowników, wynajmował halę magazynowa w ()), poprzez który organizował dostawy dla polskich odbiorców, a także zajmował się obórką mechaniczną rur. Od dnia 1 sierpnia 2019 r., tj. momentu likwidacji Oddziału w Polsce Wnioskowa nie posiada już własnego magazynu i maszyn, które zostały sprzedane do Podwykonawcy używającego ich teraz do celów prowadzenia własnej działalności gospodarczej w tym do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy poprzez realizację w dużej mierze działalności jaką do czasu likwidacji oddziału prowadził Wnioskodawca na terytorium Polski w ramach stałego miejsca prowadzenia działalności. Obecnie to Podwykonawca na podstawie zawartej umowy z Wnioskodawcą odpowiada za magazynowanie i konfekcjonowania towarów Wnioskodawcy. Do usług jakie świadczy na rzecz Wnioskodawcy wykorzystuje zasoby własne lub korzystając z usług podwykonawców i zapewnia odpowiednie moce produkcyjne, odpowiada za zachowanie terminów oraz zachowanie odpowiednich warunków przerobu i magazynowania. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy zgodnie z zarządzaniem jakością i wewnętrznymi procedurami firmy A. GmbH, w tym zasadami ISO, możliwe jest czasowe oddelegowanie Jego pracowników magazynu w () do kontroli towarów dostarczanych na terenie innych krajów, w tym w Polsce.

Ponadto należy podnieść, że jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. W tym zakresie uprawnione jest stanowisko Organu, że Wnioskodawca decydując się na usługi magazynowi i usługi na materiale (konfekcjonowania, cięcia i rowkowania towarów) z wykorzystaniem zasobów Podwykonawcy, zleca mu realizację tych czynności według wskazanych przez Wnioskodawcę oczekiwań dotyczących jakości oraz parametrów technicznych finalnych produktów, ponadto możliwe jest czasowe oddelegowanie pracowników magazynu w () do kontroli towarów dostarczanych na terenie innych krajów, w tym w Polsce. Zatem Wnioskodawca ma istotny wpływ jak są wykonywane na jego rzecz świadczenia a przez to można przyjąć, że dostępność zaplecza podmiotów trzecich realizujących świadczenia na rzecz Wnioskodawcy (Podwykonawcy) jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Jednocześnie, bez znaczenia pozostaje okoliczność, że działania handlowe takie jak przygotowanie oferty, negocjacje handlowe, fakturowanie, zawieranie umów sprzedaży, zakupy i sprzedaż (również w Polsce) Wnioskodawca realizuje bezpośrednio z jej siedziby, tj. z terytorium Niemiec. Dla uznania, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, kwestie związane z podejmowaniem decyzji i zarządzaniem działalnością gospodarczą mają drugorzędne znaczenie, a decydującym czynnikiem jest stałość oraz istnienie odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Niemniej jednak w analizowanym przypadku należy zauważyć, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce.

Zatem w niniejszej sprawie spełnione jest kryterium posiadania zasobów technicznych i personalnych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju. Przedstawione okoliczności wskazują, że Wnioskodawca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym, bowiem jest w stanie odpowiednio wykorzystywać je przy obrocie towarami (sprzedaży rur stalowych). Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe wykorzystywane przez Wnioskodawcę pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem przez niego czynności podlegających opodatkowaniu (sprzedaży z magazynu położonego na terytorium Polski, jak odbywa się na rzecz podmiotów polskich, jak i podmiotów z innych krajów europejskich). Zakres zleconych i wykorzystywanych przez Wnioskodawcę świadczeń pozwala uznać, że utworzył on w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak już wskazano, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Chociaż formalnie Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnych zasobów technicznych i personalnych, istotne jest ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu Podwykonawcy. Sytuacja ta jest podobna do realiów gospodarczych w zakresie korzystania przez podmioty krajowe z usług firm outsourcingowych, które także zapewniają odpowiedni personel i świadczą różnorodne usługi, bez konieczności zatrudniania własnych pracowników przez zleceniodawcę. Dla potrzeb działalności o charakterze handlowym (sprzedaż towarów z magazynu położonego w Polce), jaką prowadzi Wnioskodawca, zasoby jakimi dysponuje pozwalają na przyjęcie, że Wnioskodawca de facto prowadzi działalność na terytorium Polski w sposób stały z wykorzystaniem infrastruktury i pracowników Podwykonawcy świadczącego usługi magazynowania lub dodatkowej obróbki towarów Wnioskodawcy w Polsce (B. Sp. z o.o.).

Ponadto okres na jaki została zawarta umowa współpracy z Podwykonawcą na czas nieokreślony - wskazuje na zamiar trwałego związania z danym miejscem w którym prowadzona jest działalność.

W świetle powyższych uwag należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie zostaną spełnione kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności gospodarczej Spółki, w sposób zorganizowany oraz ciągły, kwalifikuje aktywność Wnioskodawcy na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W konsekwencji z uwagi na fakt, że w opisanej sytuacji zostały spełnione wszystkie kryteria niezbędne do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, należy uznać, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka nie posiada na terenie kraju stałego miejsca prowadzenia działalności należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy w sytuacji uznania, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie usług transportu, magazynowania czy uszlachetniania rur świadczonych na rzez Wnioskodawcy przez polskich dostawców.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Przy czym zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z opisu analizowanej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce i jako czyny podatnik VAT w Polsce Wnioskodawca wykonuje opodatkowane w Polsce transakcje zakupów krajowych, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należących do przedsiębiorstwa, sprzedaży krajowej towarów oraz wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Wnioskodawca wskazał, że usługi od polskich usługodawców, w tym spółki B. to m.in. usługi magazynowania rur, usługi uszlachetniania cięcia, frezowania, cynkowania), usługi transportowe. Ponadto w niniejszej interpretacji zostało wyjaśnione, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji zatem skoro nabywane przez Wnioskodawcę od polskich usługodawców podmiotów (podwykonawców, Podwykonawcy) usługi (m.in. magazynowania rur, uszlachetniania cięcia, frezowania, cynkowania) mają związek z działalnością Spółki, to należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ich nabycie, na podstawie art. 86 ustawy. Nabywane przez Wnioskodawcę usługi (m.in. magazynowania rur, usługi uszlachetniania cięcia, frezowania, cynkowania) służą bowiem realizowaniu przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu, które nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę argumentacji odnośnie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zauważyć, że sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z analizy aktualnego orzecznictwa TSUE oraz sądów krajowych wynika, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może stworzyć wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników i nie będzie posiadał nieruchomości.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka posiada w danym państwie członkowskim spółkę zależną. Niemniej jednak w takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między spółką zagraniczną, a jej spółką zależną uwzględniająca spełnienie kryteriów uznających posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej