Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki transakcje zakupu towarów i usług od A stanowią odpłatną dostawę towarów, przy czym sposób realizacji tych dostaw odpowiada regulacji art. 7 ust. 8 ww. ustawy o VAT dotyczącej tzw. transakcji łańcuchowych. W założeniu przedmiotowej konstrukcji leży fikcja prawna wydania towarów przez podmioty występujące pomiędzy faktycznym wydawcą, a faktycznym odbiorcą. W danych okolicznościach stacja paliw wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, tj. Spółce jako klientowi firmy A. Fakt wydania towaru bezpośrednio Spółce nie oznacza, że dostawa towarów będzie miała miejsce tylko i wyłącznie pomiędzy Spółką a stacją paliw, firma A jako pośrednik uczestniczy bowiem aktywnie w łańcuchu dostaw, tj.:

• w celu realizacji dostawy A zawiera umowy z podmiotami, które dysponują towarem (stacje paliw),

• A wyposaża Spółkę w karty paliwowe, za pomocą których Spółka odbiera towar bezpośrednio od kontrahenta A,

• A ma pełną wiedzę o wydaniach towarów dokonanych przez stacje paliw na rzecz Spółki - A może skutecznie nie dopuścić do transakcji blokując karty wydane Spółce,

• A negocjuje ceny odrębnie ze stacjami paliw i ceny te są inne niż ceny uwzględniane następnie w fakturach dla klientów.

Skoro więc A w związku z powyższymi okolicznościami dokonuje odpłatnej dostawy towarów dla Spółki, co potwierdza również uzyskana przez A interpretacja indywidualna, to automatycznie należy uznać, że Spółka nabywa odpłatnie towary od A. W związku z powyższym Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach sprzedaży wystawionych przez A z zachowaniem zwykłych warunków odliczenia przewidzianych w ustawie o podatku VAT oraz z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a dotyczących samochodów wykorzystywanych w sposób mieszany, tj. zarówno do celów działalności gospodarczej podatnika jak i do innych celów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług () podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje zatem na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz. W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka, czynny podatnik podatku VAT, wykonuje usługi budowlano-montażowe z zakresu izolacji przemysłowych a także przygotowuje na zlecenie konstrukcje z blachy wykorzystywane przy obróbkach blacharskich. Świadczenie usług budowlano-montażowych oraz dostawa konstrukcji z blachy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z prowadzoną działalnością Spółka wykorzystuje różne środki transportu i nabywa do nich paliwa, części eksploatacyjne i inne. W celu uproszczenia rozliczeń z tego tytułu oraz ograniczenia płatności gotówkowych Spółka wykorzystuje tzw. karty paliwowe oferowane przez firmę A. A jest spółką zarejestrowaną jako podatnik podatku od towarów i usług w Polsce i posiada numer NIP. Spółka ta nie posiada natomiast siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Karty paliwowe umożliwiają Spółce bezgotówkowe zaopatrzenie w paliwa i materiały eksploatacyjne na stacjach paliw będących partnerami A. Same karty służą rejestracji transakcji oraz identyfikują posługujący się nimi podmiot jako klienta A.

Wg informacji uzyskanych od A, firma ta zawiera umowy ze stacjami paliw o dostawę paliw i innych towarów, z tym, że paliwo i inne towary są wydawane bezpośrednio klientowi za okazaniem karty paliwowej, wydanej mu przez A. Stacja partnerska A wyposażona jest w specjalny czytnik kart, w którym po wprowadzeniu okazanej przez klienta karty paliwowej następuje rejestracja transakcji, przez co A zyskuje wiedzę o wszystkich transakcjach. A w miarę konieczności może zablokować kartę i nie dopuścić do dalszych transakcji, np. z uwagi na zaległości płatnicze. Stacja paliw wystawia na A fakturę zbiorczą, obejmującą wszystkie zarejestrowane w danym okresie transakcje dokonane przy użyciu karty, a A z kolei wystawia fakturę na swojego klienta. Wg informacji A, klient uiszcza za dostarczone paliwo cenę, która jest inna niż cena, jaką musiałby uiścić, gdyby nie był klientem A. Wynika to z faktu, iż A przy zawieraniu umowy ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw oraz terminy płatności, a następnie odsprzedając paliwo swoim klientom proponuje im własne stawki oraz terminy płatności.

Z tytułu nabycia towarów z wykorzystaniem kart paliwowych Spółka otrzymuje dwa razy w miesiącu od A zbiorcze faktury VAT. Faktury te zawierają elementy wymagane przepisami, w tym dane identyfikujące A jako sprzedawcę i Spółkę jako nabywcę a także dane o rodzaju, ilości, cenie i wartości nabywanych towarów i usług oraz o stawce i kwocie podatku VAT. Faktury są płatne przelewem na rachunek bankowy A. A posiada koncesję na obrót paliwami na terytorium Polski.

Na karcie paliwowej nie ma zgromadzonych żadnych środków pieniężnych.

A nie ponosi odpowiedzialności za wady dostarczanych towarów i usług, jednak jest pośrednikiem, który w wybranych uzasadnionych przypadkach może złożyć reklamacje do operatora.

A reguluje listę możliwych towarów i usług, za które można zapłacić kartą paliwową. Każdy towar i usługa z listy posiada odrębny nadany przez A kod towarowy, lista kodów jest dostępna dla użytkowników kart.

Spółka użytkuje karty z limitem miesięcznym, który ustalany jest przy podjęciu współpracy. Przekroczenie tego limitu nie jest możliwe, chyba że zostanie on wcześniej podniesiony. Możliwe jest też indywidualne ograniczenie kart limitem np. dobowym, dziennym, tygodniowym w celu zwiększenia bezpieczeństwa tych kart i kontroli zakupów dokonywanych przez pracowników Spółki.

A ma możliwość zmiany limitu w trakcie trwania współpracy zgodnie z zapotrzebowaniem. A może też wstrzymać transakcje dokonywane za pośrednictwem kart, np. w sytuacji zaległości płatniczych Spółki wobec A.

Wątpliwości Spółki dotyczą tego m.in. tego, czy transakcje zakupu od A stanowią podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów.

W okolicznościach niniejszej sprawy należy wskazać na orzeczenie TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), którego tezy mają istotne znaczenie dla analizy przedmiotowej sprawy. W ww. orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie dostawa towarów należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że dostawa towarów nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia dostawy towarów w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami. W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje, jak już wyżej zaznaczono, na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą dla potrzeb VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych za pośrednictwem firmy A na rzecz Wnioskodawcy przy wykorzystaniu kart paliwowych odpowiada modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej.

Firma A zawiera umowy ze stacjami paliw na dostawę paliw i innych towarów. Paliwo te i inne towary są wydawane bezpośrednio klientowi za okazaniem wydanej przez A karty paliwowej. Stacja paliw wystawia na A fakturę zbiorczą obejmującą wszystkie zarejestrowane w danym okresie transakcje dokonane przy użyciu karty, z kolei A wystawia fakturę na swojego klienta.

A reguluje listę możliwych towarów i usług, za które można zapłacić kartą paliwową. Każdy towar i usługa z listy posiada odrębny nadany przez A kod towarowy, lista kodów jest dostępna dla użytkowników kart. Spółka użytkuje karty z limitem miesięcznym, który ustalany jest przy podjęciu współpracy. Przekroczenie tego limitu nie jest możliwe, chyba że zostanie on wcześniej podniesiony. A ma możliwość zmiany limitu w trakcie trwania współpracy zgodnie z zapotrzebowaniem. A nie ponosi odpowiedzialności za wady dostarczanych towarów i usług, jednak jest pośrednikiem, który w wybranych uzasadnionych przypadkach może złożyć reklamacje do operatora.

Zatem firma A występuje tu jako pośrednik, który uczestniczy w łańcuchu dostaw, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów (paliw i materiałów eksploatacyjnych). Przedstawione w opisie sprawy informacje przemawiają zatem za uznaniem, że A posiada prawo dysponowania towarami jak właściciel, jest aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw paliwa i materiałów eksploatacyjnych, który dokonuje odsprzedaży towarów nabywanych przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem karty paliwowej.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że wg informacji A, klient uiszcza za dostarczone paliwo cenę, która jest inna niż cena, jaką musiałby uiścić, gdyby nie był klientem A. Wynika to z faktu, że A przy zawieraniu umowy ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw oraz terminy płatności, a następnie odsprzedając paliwo swoim klientom proponuje im własne stawki oraz terminy płatności. Ponadto A w miarę konieczności może zablokować kartę i nie dopuścić do dalszych transakcji, np. z uwagi na zaległości płatnicze. Świadczy to o tym, że rola firmy A nie ogranicza się wyłącznie do wydania kart klientom, za pośrednictwem których możliwy jest zakup paliw i materiałów eksploatacyjnych, ale pełni rolę aktywnego pośrednika mającego wpływ na warunki, w jakich dokonywane są transakcje.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje zakupu towarów od A przez Spółkę przy wykorzystaniu kart paliwowych stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów w myśl uregulowań art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych przez A należy zauważyć, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jednocześnie w myśl art. 86a ust. 1 ustawy w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Jak stanowi ust. 2 ww. artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W zaistniałej sytuacji spełniona jest przesłanka pozytywna w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jak wskazała bowiem Spółka, która jest czynnym podatnikiem podatku VAT, w związku z prowadzoną działalnością wykorzystuje różne środki transportu i nabywa do nich paliwa, części eksploatacyjne i inne. Przedmiotem działalności Spółki jest natomiast świadczenie usług budowlano-montażowych oraz dostawa konstrukcji z blachy, które to czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym zachodzi kryterium, o którym mowa w ww. art. 86 ust. 1 ustawy związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Jednocześnie nie zaistnieje przesłanka negatywna, o której mowa w ww. art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy otrzymane przez Spółkę faktury VAT wystawiane przez A dokumentują bowiem dokonywane przy wykorzystaniu kart paliwowych transakcje zakupu, które stanowią podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatne dostawy towarów.

Zatem Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych od A faktur VAT stosownie do uregulowań art. 86 ust. 1 ustawy z uwzględnieniem ograniczeń, o których mowa w art. 86a ustawy.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej