Temat interpretacji

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług transakcji dostawy towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 maja 2020 r. (data wpływu 10 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z 10 lica 2020 r. (data wpływu 16 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT podziału zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT podziału zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 10 lipca 2020 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 2 lipca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.284.2020.1.PK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Strona) jest rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT zwolniony.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest organizowanie zakładów bukmacherskich na wydarzenia sportowe, polityczne i społeczne.

Wnioskodawca rozpoczął działalność w Polsce urządzając zakłady wzajemne w punktach stacjonarnych. Jednocześnie, Spółka jest w trakcie rozpoczynania oferowania zakładów bukmacherskich online, za pośrednictwem Internetu (strony internetowej oraz aplikacji), na podstawie osobnego zezwolenia.

W celu realizacji możliwości urządzania zakładów bukmacherskich drogą elektroniczną, Spółka planuje podjąć współpracę (dalej: wspólne przedsięwzięcie) z podmiotem powiązanym (w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865, dalej: ustawa o CIT) P. L. z siedzibą na Malcie (dalej jako: P. lub Strona).

Dla potrzeb ustalenia szczegółowych zasad współpracy oraz zakresu ponoszonej przez strony odpowiedzialności Wnioskodawca oraz P. (dalej: Strony) planują podpisać umowę o współpracy tj. cooperation agreement (dalej jako: Umowa).

Zgodnie z zawartymi w Umowie postanowieniami Wnioskodawca będzie zobowiązany do:

• rozwoju działalności bukmacherskiej na terytorium Polski poprzez prowadzenie sprzedaży;
• uzyskania, utrzymania w mocy i przedłużenia licencji i wszelkich pozwoleń na prowadzenie działalności bukmacherskiej;
• utrzymania niezbędnej struktury organizacyjnej, personalnej oraz sprzętu do świadczenia usług bukmacherskich, w szczególności sprzętu informatycznego i serwerów;
• ponoszenia wyłącznej odpowiedzialności, bez ograniczeń wobec użytkowników w odniesieniu do roszczeń mogących powstać w związku z prowadzoną działalnością.
• P. natomiast będzie zobligowane do:
• dostarczenia oprogramowania wykorzystywanego do wykonywania działalności bukmacherskiej, w szczególności do przyjmowania zakładów, zarządzania nimi, generowania raportów;
• utrzymania oraz aktualizacji dostarczanego oprogramowania w celu optymalizacji i usprawnienia jego użytkowania.

Umowa przewiduje, iż Strony z tytułu ról pełnionych we wspólnym przedsięwzięciu będą dokonywały stosownej alokacji dochodu osiągniętego w związku z prowadzoną działalnością bukmacherską. Jednocześnie, planowany przez Strony sposób podziału zysków ze wspólnego przedsięwzięcia będzie odzwierciedlał role pełnione przez Strony.

P. z tytułu udziału we wspólnym przedsięwzięciu, będzie mieć prawo do części dochodów, tzw. net gaming revenue (dalej: NGR) uzyskanych z prowadzonej działalności bukmacherskiej w oparciu o odpowiedni udział procentowy zależny od formy udostępniania zakładów bukmacherskich i związanego z tym zaangażowania po stronie P. Jednocześnie w przypadku ujemnej wartości NGR (straty), Wnioskodaweca i P. samodzielnie będą pokrywać własne koszty bezpośrednie i pośrednie wynikające z prowadzonego wspólnego przedsięwzięcia.

Prowadzone przez Wnioskodawcę i P. wspólne przedsięwzięcie będzie mieć strategiczne znaczenie dla obu Stron. Założeniem prowadzonego wspólnego przedsięwzięcia jest uzyskanie przez Strony z tytułu planowanego zaangażowania przyszłych, lecz nieskonkretyzowanych korzyści w postaci wzrostu sprzedaży usług bukmacherskich za pośrednictwem kanałów online, co bezpośrednio wpłynie na zwiększenie strumienia przychodów obu Stron. Jednocześnie, żadna ze Stron nie będzie otrzymywała jakiegokolwiek wynagrodzenia od drugiej Strony z tytułu działań prowadzonych w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy działalność na podstawie założeń Umowy będzie stanowiła skoordynowane współdziałanie w celu realizacji wspólnego interesu.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Zgodnie z założeniami przyjętego modelu, w ocenie Wnioskodawcy, żadna ze Stron nie powinna zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta działań podejmowanych przez drugą stronę w ramach podjętej Współpracy. Wnioskodawca zwraca bowiem uwagę na fakt, iż adresatami działań podjętych przez Strony są klienci nabywający usługi bukmacherskie.
2. W opisywanym zdarzeniu przyszłym nie zaistnieje również bezpośredni związek między otrzymywanymi płatnościami a realizacją umownych działań. Jak zostało wskazane we Wniosku, płatność wynikająca ze Współpracy będzie miała charakter wtórny w stosunku do działań podejmowanych przez Strony. Związana ona bowiem będzie z rozdzieleniem pomiędzy Strony zysku wypracowanego w ramach wspólnego przedsięwzięcia - nie będzie zatem wynikała bezpośrednio z działań Stron w ramach wspólnego przedsięwzięcia.
3. Jak wskazano już w treści wniosku oraz w wyjaśnieniach powyżej, działania podejmowane przez Strony nie powinny zostać uznane za świadczenia wzajemne i tym samym nie jest możliwe ustalenie ich wartości. Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż zgodnie z przyjętym modelem Współpracy, płatność wynikać będzie z rozdzielenia pomiędzy Strony zysku wypracowanego w ramach wspólnego przedsięwzięcia, który nie jest możliwy do skalkulowania w momencie podejmowania działań przez Strony. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, wartość zysku nie może zostać uznana za wartość wzajemnego świadczenia pomiędzy Stronami.
4. W ramach przyjętego modelu, żadna ze Stron nie osiągnie bezpośredniej i jednoznacznie zindywidualizowanej korzyści od drugiej Strony z tytułu wzajemnych działań. Korzyścią w opisywanym zdarzeniu przyszłym będzie zysk wypracowany w wyniku świadczenia usług bukmacherskich na rzecz klientów rozdzielany pomiędzy Strony wspólnego przedsięwzięcia, a zatem nie będzie on osiągany od drugiej strony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku).

Czy działania Spółki realizowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia Stron będą stanowiły czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Stronami dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą stanowiły wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku), działania Spółki realizowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia Stron nie będą stanowiły czynności opodatkowanych podatkiem VAT i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Stronami dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą stanowiły wynagrodzenia za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT zostały wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i obejmują one:

1. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powyższa definicja ma charakter otwarty tj. co do zasady każda transakcja realizowana w ramach działalności gospodarczej podatnika, która nie stanowi dostawy towarów może być potencjalnie uznana za świadczenie usług. Jednakże, nie każda czynność, której efektem jest przysporzenie jednego podmiotu na skutek działania bądź zaniechania innego podmiotu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Na gruncie utrwalonej praktyki, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012, sygn. akt I FSK 562/11, wyroki TSUE w sprawach: Town&Country Factor LTd C-498/99, Tolsma C-16/93, Hoge Raad C-154/80), wykształcono przesłanki warunkujące uznanie danych czynności za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Za takie czynności, zgodnie z ugruntowanymi tezami można uznać sytuacje, w których:

1. istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;
2. otrzymane wynagrodzenie stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;
3. istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi;
4. odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem;
5. istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

W konsekwencji, dla uznania danego świadczenia za opodatkowane na gruncie Ustawy o VAT, konieczne jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, w ramach którego istnieje świadczenie wzajemne. Usługa musi być świadczona za wynagrodzeniem, a odpłatność ta powinna pozostawać w bezpośrednim związku z czynnością opodatkowaną. Ponadto, po stronie usługodawcy, musi istnieć bezpośrednia i skonkretyzowana korzyść z tytułu świadczenia usługi.

W świetle powyższego, w celu zweryfikowania czy działania realizowane w ramach planowanego wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Stronami stanowią czynności opodatkowane należy przeanalizować, czy w przedmiotowej sprawie spełnione będą wyżej wspomniane przesłanki.

Brak istnienia stosunku obejmującego wzajemne świadczenia pomiędzy Spółką a P.

Zgodnie z przedstawionym wyżej opisem, Wnioskodawca i P. podejmą działania nakierowane na realizację wspólnego celu obu Stron.

Celem wspólnego przedsięwzięcia jest wzajemne wykorzystanie potencjału obu Stron oraz efektu synergii, w celu osiągnięcia przyszłych, nieskonkretyzowanych korzyści wynikających ze sprzedaży usług bukmacherskich za pośrednictwem kanałów online. Cel ten ma być realizowany poprzez długoterminową współpracę biznesową Spółki oraz P., w ramach przyjętego modelu. W szczególności, istotą współpracy podejmowanej przez Strony będzie dokonanie odpowiednich wkładów, kontrybucji i podjęcie określonych Umową działań oraz aktywności.

Odnosząc założenia wspólnego przedsięwzięcia do analizowanej przesłanki warunkującej możliwość uznania realizowanych działań za opodatkowane VAT, należy z cała stanowczością stwierdzić, iż stosunek łączący Strony nie wykreuje w żadnym przypadku obowiązku realizacji świadczeń wzajemnych.

Zauważyć należy bowiem, że pomiędzy Stronami niewątpliwe będzie istniał stosunek umowny, jednakże na podstawie postanowień Umowy nie dojdzie do zawiązania stosunku ściśle zobowiązaniowego, w którym jedna ze Stron zobowiązałaby się do wykonania określonych czynności na rzecz drugiej Strony.

Z jednej strony wkład P. we wspólne przedsięwzięcie w postaci udostępnienia oprogramowania nie będzie polegać na świadczeniu usług na rzecz Wnioskodawcy, bowiem oprogramowanie ma być przede wszystkim przeznaczone dla klientów Wnioskodawcy w celu zawierania przez nich zakładów wzajemnych. Z drugiej strony, z tytułu udostępniania oprogramowania w ramach wspólnego przedsięwzięcia, P. nie będzie mieć zapewnionego żadnego świadczenia zwrotnego ze strony Wnioskodawcy. Działalność stron w ramach Współpracy nie obejmie tym samym żadnej formy wymiany dóbr czy świadczeń. Sam udział P. we wspólnym przedsięwzięciu nie będzie skutkował uprawnieniem do żądania od Wnioskodawcy jakiegokolwiek ekwiwalentu za udostępnione oprogramowanie.

W tym miejscu należy podkreślić, że pomiędzy Stronami będzie zachodziła natomiast relacja biznesowa, której istnienie jest kluczowe i niezbędne dla świadczenia usług na rzecz podmiotów trzecich. W ramach stosunku umownego Strony będą podejmowały określone, uzupełniające się aktywności biznesowe w celu osiągnięcia obopólnych korzyści ekonomicznych. Dopiero realizacja wspólnego celu, będzie mogła doprowadzić do osiągnięcia korzyści przez Strony. Nie będą one jednak wynikały ze świadczeń wzajemnych pomiędzy P. a Wnioskodawcą, a będą skutkiem działalności prowadzonej na rzecz klientów.

Powyżej zaprezentowane podejście Wnioskodawcy w zakresie braku istnienia stosunku wzajemności, znajduje również potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych w przypadku realizowania wspólnych przedsięwzięć, których zasady są zbliżone do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego. Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.621.2019.3.AM: pomiędzy Wnioskodawcę i Kontrahentami, z którymi realizuje wspólne przedsięwzięcie brak jest świadczenia wzajemnego, w zamian za wykonanie którego wypłacane jest wynagrodzenie. Osiągnięcie wspólnego celu jakim jest realizacja Imprezy (Biegu), przez Kontrahentów Wnioskodawcy, z którymi współpracuje Wnioskodawca poza granicami Polski nie wiąże się ze świadczeniem usług przez tych Kontrahentów na rzecz Wnioskodawcy. Ani Wnioskodawca ani Kontrahenci nie są bezpośrednim beneficjentem podejmowanych przez siebie działań. Wnioskodawca oraz Kontrahenci zawarli Umowę, której przedmiotem jest wspólna organizacja Imprezy (Biegu).

W wyroku z dnia 10 października 2014 r., sygn. I FSK 1418/13 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał również, że: Za w pełni uzasadnione należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji, że okolicznością, która w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT decyduje o opodatkowaniu jest odpłatność za świadczoną usługę, którą należy rozumieć jako wynagrodzenie należne za dane świadczenie. Jest ono najczęściej określane umową pomiędzy stronami transakcji i stanowi skutek określonego przysporzenia. Trudno taką cechę przypisywać operacji księgowej dokonywanej przez lidera na rzecz partnerów konsorcjum. Brak jest takiego stosunku prawnego, z którego wynikałaby wzajemność świadczenia lidera przybierającego postać rozdziału przychodów całego przedsięwzięcia. Nie jest to zatem świadczenie wzajemne lidera konsorcjum, a jedynie umownie określony obowiązek rozdziału przychodów całego przedsięwzięcia. Lider konsorcjum nie pozostaje dłużnikiem partnerów z tytułu świadczenia na ich rzecz usługi rozdziału przychodów. Rozdział ten w odpowiednich proporcjach wynika z mocy samej umowy konsorcjum, a nie z jakiegoś świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został jego lider.

W związku z powyższym, w przypadku dokonywania aktywności przez obie Strony w ramach wspólnego przedsięwzięcia, nie występuje ekwiwalentność świadczeń pomiędzy Stronami tylko realizacja wspólnego celu tj. zwiększenia wolumenu sprzedaży usług bukmacherskich poprzez wspólne działania rynkowe. Wobec powyższego, realizowanie współpracy pomiędzy Stronami, w ocenie Wnioskodawcy, nie będzie wiązało się z istnieniem stosunku obejmującego wzajemne świadczenia.

Brak wynagrodzenia za działania podejmowane w ramach Współpracy

Jak wskazano powyżej, w ramach prowadzonego wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawcy oraz P. będą dzieliły się zyskami zrealizowanymi z działalności bukmacherskiej podjętej w ramach kooperacji Stron zgodnie z postanowieniami Umowy.

Zgodnie z ujętym w Umowie sposobem podziału zysków P. otrzyma procentową cześć dochodu (NGR) wypracowanego z prowadzonej działalności bukmacherskiej. W konsekwencji, obu Stronom będzie przysługiwał udział we wspólnie wypracowanym zysku. Zysk, który Strony planują generować będzie pochodził natomiast od podmiotów trzecich, tj. klientów, którzy dokonują zakładów wzajemnych świadczonych w ramach działalności bukmacherskiej.

W przypadku natomiast, gdy osiągnięty NGR będzie wartością ujemną, koszty pośrednie i bezpośrednie ponoszone przez obie Strony będą przez nie ponoszone samodzielnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, tak skonstruowane zasady współpracy oraz podziału zysku powodują, iż wykonywanie działań i aktywności przypisanych do każdej ze Stron w ramach współpracy nie będzie wiązało się otrzymaniem z tego tytułu jakichkolwiek korzyści/przysporzenia od drugiej strony.

Mając na względzie powyższe, należy wyraźnie podkreślić, że Strony nie będą otrzymywać wynagrodzenia od siebie wzajemnie. Udostępnienie oprogramowania przez P. nie spowoduje, iż Wnioskodawca zobowiązany będzie wypłacić drugiej stronie jakiekolwiek wynagrodzenie. Dopiero po osiągnięciu zysku z działalności będzie on alokowany w odpowiedniej proporcji tj. z uwzględnieniem pełnionych funkcji oraz wkładów obu Stron.

Tym samym przepływy pieniężne dokonywane w ramach Współpracy przez Wnioskodawcę na rzecz P. nie będą wynagrodzeniem za świadczone usługi a wynikać będą z uzgodnionego sposobu podziału zysku z tytułu działalności realizowanej na rzecz podmiotów trzecich tj. będą faktycznie środkami otrzymywanymi od Klientów.

W ocenie Wnioskodawcy, na fakt iż płatności otrzymywane przez P. nie będą stanowiły wynagrodzenia za świadczone usługi na rzecz Wnioskowany wskazuje również to, iż realizacja działań nie jest uzależniona od otrzymania z tego tytułu środków pieniężnych. Zauważyć bowiem należy, iż w przypadku ujemnej wartości NGR, tj. osiągnięcia straty na działalności realizowanej w ramach wspólnego przedsięwzięcia, P. nie otrzyma wówczas żadnych należności.

Wyżej zaprezentowane stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku możliwości uznania podziału zysków w ramach Współpracy jako wynagrodzenia za świadczenia usług znajduje również potwierdzenie w znanych Spółce interpretacjach indywidualnych. Jak przykładowo wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 23 grudnia 2019 r., sygn. 0114- KDIP4.4012.612.2019.2.MP: Z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie wynika, aby pomiędzy stronami miało miejsce świadczenie usług czy dostawa towarów w zamian, za które należne byłoby wynagrodzenie.

Jeżeli zatem transfery środków pieniężnych związane z rozliczeniami dokonywanymi między członkami grupy, obejmujące podział zysków i ewentualnych strat, nie dotyczą żadnych usług czy też dostaw towarów wykonywanych przez jednego uczestnika porozumienia na rzecz drugiego, mają charakter techniczny i są dokonywane w celu odzwierciedlenia partycypacji poszczególnych członków grupy ().

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, przepływy pieniężne dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia, nie będą stanowiły wynagrodzenia pomiędzy zaangażowanymi Stronami.

Brak bezpośredniego beneficjenta działań podejmowanych przez Strony w ramach podjętej Współpracy oraz brak bezpośredniego związku pomiędzy otrzymywaną płatnością a realizacją umownych działań

Jak wskazano powyżej, na gruncie Umowy pomiędzy Stronami zachodzić będzie relacja biznesowa, której istnienie będzie istotne dla świadczenia usług podmiotom trzecim.

Natomiast należy wyraźnie podkreślić, iż pomiędzy Wnioskodawcą a P. nie będzie dochodziło do wzajemnego świadczenia usług, gdyż żadna ze Stron nie osiągnie bezpośredniej i jednoznacznie zindywidualizowanej korzyści od drugiej strony z tytułu wzajemnych działań.

Samo zaangażowanie się P. we wspólne przedsięwzięcie nie spowoduje, iż podmiot ten może oczekiwać otrzymania jakiegokolwiek przysporzenia ze strony Wnioskodawcy. Udostępnienie posiadanego przez P. oprogramowania, nie przyniesie samoczynnie wymiernych i zindywidualizowanych tj. dających się przypisać do P. korzyści. Ewentualne korzyści ze współpracy po stronie P. mogą pojawić się dopiero w momencie zrealizowania sprzedaży produktów bukmacherskich na rzecz klientów tj. w momencie, gdy zarówno wkład do wspólnego przedsięwzięcia wnoszony przez P. oraz wkład Wnioskodawcy spowodują otrzymanie wynagrodzenia za świadczone usługi bukmacherskie na rzecz podmiotów trzecich.

Ponadto zaznaczyć należy, że bezpośrednia płatność środków pieniężnych związana z realizowanymi działaniami w ramach wspólnego przedsięwzięcia dokonywana będzie przez klientów, a nie przez Strony w ramach wzajemnych rozliczeń współpracy. Płatność dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz P. będzie mieć bowiem charakter wtórny i związana będzie z rozdzieleniem pomiędzy strony zysku wypracowanego w ramach wspólnego przedsięwzięcia.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, Strony w ramach prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia nie wystąpią w roli bezpośrednich beneficjentów podejmowanych działań, a związek pomiędzy podziałem zysków a podejmowanymi działaniami nie będzie miał charakteru bezpośredniego.

Możliwość wyrażenia wartości świadczenia wzajemnego

Wskazać należy, iż rezultat prowadzonego przez Strony wspólnego przedsięwzięcia jest obarczony znacznym stopniem ryzyka gospodarczego, innymi słowy pozostaje niepewny oraz może się zmaterializować jedynie w sytuacji nabycia usług bukmacherskich przez podmioty trzecie, tj. klientów, którzy nie biorą udziału we wspólnym przedsięwzięciu. Tym samym, nie jest możliwe na moment podjęcia współpracy, skwantyfikowanie wartości ewentualnego świadczenia wzajemnego jakie przysługiwałoby P. ze względu na zaangażowanie się we wspólne przedsięwzięcie.

W konsekwencji, osiągnięcie zysku nie zależy bezpośrednio od podjętych przez Strony aktywności rozumianych jak podjęcie współpracy na podstawie Umowy, lecz od wolumenu sprzedaży na rzecz klientów. Niezależnie, jak zostało wyjaśnione wyżej, podział zysku nie będzie stanowił wynagrodzenia należnego za świadczenie wzajemne a będzie jedynie wynikiem realizacji celów wynikających ze wspólnego przedsięwzięcia.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Wnioskodawcy nie jest możliwe określenie wartości ewentualnych świadczeń wzajemnych przysługujących Stronom w ramach współpracy.

Zaprezentowane wyżej stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej oraz orzeczniczej dotyczącej kwestii traktowania dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług umów o wspólnym przedsięwzięciu czy kooperacji.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. I FSK 562/11, wskazał, iż:

(...) współpracy pomiędzy uczelniami w ramach Wydawnictwa (...), polegającej na wzajemnych rozliczeniach z tytułu finansowania działalności lub podziałów zysku nie można zakwalifikować jako czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie uznaje tym samym za usprawiedliwiony zarzut naruszenia art. 106 ust. 1 ustawy VAT. W świetle tego przepisu obowiązek wystawienia faktury VAT wiąże się bowiem z dokonaniem czynności opodatkowanej przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. Brak tych przesłanek oznacza, że rozliczenia pomiędzy skarżącą a uczelniami z tytułu finansowania działalności lub podziałów zysku w wykonaniu zawartego Porozumienia nie wymagały wystawienia faktury VAT.

Dodatkowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 12 września 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.385.2019.1.IZ podkreślił, że: Rozliczenie ustalonego procenta przychodów przypadającego na każdą ze stron umowy nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wynika z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku, osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest organizacja Wydarzenia nie wiąże się bezpośrednio ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki. Czynności, jakie Wnioskodawca podejmował w celu organizacji Wydarzenia, tj. dbanie o stronę wizualną Wydarzenia, w tym opracowanie logotypu oraz spotu promocyjnego Wydarzenia, promocji Wydarzenia w swoich kanałach telewizyjnych i na portalach społecznościowych, przygotowanie oraz obsługa podstrony zarządzanej przez siebie witryny, w celu promocji Wydarzenia, nie mogą zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, z tytułu których Wnioskodawca jest uprawniony do partycypacji w wypracowanym zysku.

Rozdział środków stanowiących zysk z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia w odpowiednich proporcjach wynika z mocy zawartej umowy o współpracy, a nie ze świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został Wnioskodawca. W tym miejscu należy raz jeszcze podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność (tj. dostawa towarów lub świadczenie usług), a nie sama płatność.

Z kolei, w wyroku z dnia 6 kwietnia 2018 r., sygn. I FSK 961/16 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Minister Finansów błędnie przyjął, w oderwaniu od celu gospodarczego przedsięwzięcia, że sporne czynności będą czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podział zysków dokonany przez lidera jest wewnętrznym rozliczeniem między podmiotami uczestniczącymi w świadczeniu usług na rzecz zamawiającego.

Nie jest to zatem świadczenie wzajemne lidera konsorcjum, a jedynie umownie określony obowiązek rozdziału zysków całego przedsięwzięcia.

W związku z powyższym oraz mając na względzie przytoczone stanowiska prezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej oraz sądy administracyjne, w ocenie Wnioskodawcy działania realizowane przez Strony w ramach wspólnego przedsięwzięcia, nie będą stanowiły czynności opodatkowanych, a przepływy pieniężne pomiędzy Stronami dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą stanowiły wynagrodzenia za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej