Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 14 lipca 2022 r.)

1.  Jaką stawką VAT Wnioskodawca ma opodatkować sprzedaż i dostawę towarów zamówionych przez kontrahenta mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii (kraj spoza UE), który chce, aby dostarczyć towar bezpośrednio do swojego kontrahenta, mającego siedzibę w Irlandii (kraj należący do UE)?

2.  Czy sprzedaż ta i dostawa winna zostać opodatkowana podatkiem krajowym o stawce 23%, czy też według przepisów o eksporcie towarów zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług, czy może jest to wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów i to według przepisów jej dotyczących Wnioskodawca powinien uiścić odpowiedni podatek od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie wyrażone w uzupełnieniu z 14 lipca 2022 r.)

Dostawa zamówionych przez kontrahenta z Wielkiej Brytanii towarów ma mieć miejsce bezpośrednio do jego kontrahenta, który ma swoją siedzibę w Irlandii – kraju należącym do UE.

W takim wypadku, w opinii Wnioskodawcy, znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl tego przepisu, miejscem dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W konsekwencji istotne znaczenie ma to, w którym kraju znajduje się towar w momencie rozpoczęcia wysyłki. We wskazywanym stanie sprawy towar wysyłany będzie z Polski, w konsekwencji miejscem dostawy towarów jest w tym przypadku Polska. Ww. transakcja powinna zatem zostać potraktowana jak dostawa krajowa na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie przepisy tej ustawy nie przewidują obniżonej stawki dla tego rodzaju transakcji, co oznacza, że stawka opodatkowania w tym przypadku będzie wynosić 23% (art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług).

Należy zwrócić uwagę, że dostawa dokonywana będzie na rzecz kontrahenta spoza terytorium Unii Europejskiej, transportem organizowanym przez dostawcę/sprzedawcę.

Warto zatem podkreślić, iż nie będzie ona traktowana jako eksport towarów. Pojęcie to jest zdefiniowane w art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem, poprzez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)  dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)  nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych,

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Z uwagi na treść ww. przepisu, nie można uznać, iż Spółka dokona eksportu towarów. Towar bowiem nie opuści terytorium Unii Europejskiej (będzie transportowany do Irlandii).

Jednocześnie należy podkreślić, iż nie ma w opisanej sytuacji miejsca wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: WDT).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez WDT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt tejże ustawy, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Treść ww. przepisu może prowadzić do wniosku, iż wywóz towaru z Polski na terytorium Irlandii na rzecz brytyjskiego kontrahenta, powinien zostać rozpoznany jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Niemniej art. 13 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazuje jeszcze na szereg innych warunków, które należy spełnić, aby daną transakcję uznać za WDT.

Zgodnie z tymi przepisami należy zauważyć, że aby miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, nabywca towaru (spółka w Wielkiej Brytanii) musiałby być zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów i usług w państwie członkowskim innym niż Polska (w podanym stanie sprawy kontrahent powinien być zarejestrowany w Irlandii).

Reasumując, dostawa dokonana z Polski do Irlandii na rzecz brytyjskiego kontrahenta nie może być rozpoznana jako eksport towarów albo wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W podanym stanie sprawy towar nie opuści Unii Europejskiej co wyklucza zastosowanie przepisów regulujących eksport towarów i opodatkowanie takiej transakcji stawką 0%.

Ponadto, kontrahent z Wielkiej Brytanii nie jest zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów i usług w innym niż Polska państwie członkowskim, co uniemożliwia rozpoznanie dostawy towaru do Irlandii jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W konsekwencji dostawę dokonaną przez Spółkę należałoby sklasyfikować jako dostawę krajową w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a podatek ten powinien być objęty stawką 23%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Przy tym, na mocy art. 2 pkt 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 5 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Według art. 13 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Zatem, co do zasady, przy spełnieniu warunków dotyczących podmiotów biorących udział w transakcji, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy:

Wobec powyższego, aby dostawę towarów uznać za eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

a)musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,

b)towar będący przedmiotem dostawy musi zostać wysłany lub przetransportowany z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej;

c)wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

W art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Natomiast według art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy:

Jak stanowi art. 22 ust. 2a ustawy:

Stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy:

W myśl art. 22 ust. 2c ustawy:

Definicja podmiotu pośredniczącego zawarta została w art. 22 ust. 2d ustawy::

Przy czym, art. 22 ust. 2e ustawy stanowi, że:

Na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy:

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; (...)). Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”.

Należy przy tym zauważyć, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

Z art. 22 ust. 2a ustawy wynika, że w przypadku gdy np. drugi z podmiotów biorących udział w transakcji łańcuchowej organizuje transport towarów, transport ten jest przyporządkowany dostawie dokonanej dla tego nabywcy (dostawa ruchoma).

Dodatkowo w przepisie tym wskazano, że jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że wysyłkę należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to tylko wtedy dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania wysyłki dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2a ustawy należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy.

O przypisaniu transportu do danej transakcji, a w konsekwencji potraktowaniu jej jako transgranicznej, nie decyduje wola kontrahentów lecz okoliczności faktyczne w jakich przeprowadzona została dana transakcja.

Na podstawie wskazanych regulacji zawartych w art. 22 ustawy, należy przyjąć, że jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez:

·    podatnika pierwszego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana przez ten podmiot (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy,

·    podatnika drugiego w kolejności (nabywcę), to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy,

·    podatnika trzeciego w kolejności (ostatniego nabywcę), to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu – ostatniego nabywcy w łańcuchu (a więc druga z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2e pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ma siedzibę swojej działalności oraz miejsce zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podlega on również w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych oraz jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka jest zarejestrowana do transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT-UE.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z innymi podmiotami umowy sprzedaży produkowanych towarów oraz dostawy tych towarów do swoich kontrahentów.

Jednym z takich kontrahentów jest spółka mająca siedzibę w Wielkiej Brytanii, czyli kraju spoza Unii Europejskiej. Wnioskodawca chciałby zawrzeć z tym kontrahentem umowę sprzedaży oraz dostawy towarów.

Klient z Wielkiej Brytanii chciałby żeby dostawa zamówionych towarów została dostarczona bezpośrednio do jego kontrahenta, który ma siedzibę w Irlandii, czyli kraju znajdującym się na terenie Unii Europejskiej.

Towar będzie przemieszczany z Polski do Irlandii na zamówienie kontrahenta z Wielkiej Brytanii. Spółka organizuje transport.

Spółka dostarczy towar bezpośrednio na terytorium Irlandii. Zamówienie zostaje przyjęte na zasadzie organizacji transportu przez dostawcę (Intercom).

Kontrahent mający siedzibę w Wielkiej Brytanii wystawi fakturę sprzedaży na swojego klienta w Irlandii. W Irlandii jest rozładunek towaru. Rozładunek towaru jest po stronie kontrahenta z Irlandii.

Nabywca towarów (spółka mająca siedzibę w Wielkiej Brytanii) nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż i dostawa towarów zamówionych przez kontrahenta mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii, który chce, aby dostarczyć towar bezpośrednio do swojego kontrahenta, mającego siedzibę w Irlandii powinna zostać opodatkowana podatkiem krajowym od towarów i usług, czy też będzie ona stanowiła eksport, bądź wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Odnosząc się do kwestii objętej zakresem postawionego we wniosku pytania w oparciu o przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy występują dwie dostawy:

1)  dostawa między Wnioskodawcą a spółką z Wielkiej Brytanii, oraz

2)  dostawa między spółką z Wielkiej Brytanii a kontrahentem z siedzibą w UE, przy czym towar transportowany jest od Wnioskodawcy do Irlandii, a organizatorem transportu towarów jest Wnioskodawca.

Wobec powyższego mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy, należy wskazać, że w transakcjach opisanych we wniosku transport towarów należy przypisać dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz spółki z Wielkiej Brytanii. Tym samym dostawę między Wnioskodawcą a spółką z Wielkiej Brytanii należy uznać za „transakcję ruchomą”. Natomiast dostawę towarów pomiędzy spółką z Wielkiej Brytanii a kontrahentem z siedzibą w Irlandii należy uznać za transakcję o charakterze „nieruchomym”. W konsekwencji, miejscem świadczenia transakcji dostawy towarów pomiędzy Wnioskodawcą a spółką z Wielkiej Brytanii, ustalonym jak dla towarów transportowanych przez dostawcę, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie miejsce, w którym towary te znajdują się w momencie rozpoczęcia transportu, tj. w Polsce.

Zatem, w świetle powołanych przepisów, transakcja dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz spółki z Wielkiej Brytanii będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Przy czym, pomimo, że w przedmiotowej sprawie nastąpi wywóz towarów z Polski do innego kraju członkowskiego UE, tj. Irlandii, to jednak transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a spółką z Wielkiej Brytanii nie będzie stanowić wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca, spółka z Wielkiej Brytanii nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Dostawa dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz spółki z Wielkiej Brytanii nie będzie spełniała również definicji eksportu towarów, ponieważ nie nastąpi wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji, transakcję pomiędzy Wnioskodawcą a spółką z Wielkiej Brytanii należy opodatkować jako sprzedaż krajową według właściwej stawki podatku od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż i dostawa towarów zamówionych przez kontrahenta mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii, który chce aby dostarczyć towar do swojego kontrahenta, mającego siedzibę w Irlandii powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT w Polsce według właściwej stawki podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ zauważa, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Należy ponadto podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).