Temat interpretacji

w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2020 r. (data wpływu 2 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, prowadzącą na terytorium Polski działalność produkcyjną (dalej: Spółka lub Wnioskodawca). Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce, jest także zarejestrowany do VAT UE.

Wnioskodawca planuje nabycie narzędzia, które będzie wykorzystywane w fabryce Wnioskodawcy do tłoczenia elementów stalowych produkowanych na zamówienie klienta Wnioskodawcy (dalej: Narzędzie).

Transakcja obejmuje nabycie Narzędzia od podmiotu z siedzibą w Hiszpanii, niezarejestrowanego dla celów VAT w Polsce (dalej: Spółka hiszpańska), który wcześniej nabędzie to Narzędzie od dostawcy z Chin. Przepływ towaru w planowanej transakcji będzie następujący:

• Spółka hiszpańska nabędzie Narzędzie od dostawcy z Chin,

• Wnioskodawca nabędzie Narzędzie od Spółki hiszpańskiej,

• Narzędzie nabyte przez Spółkę hiszpańską od dostawcy z Chin będzie przemieszczone bezpośrednio z Chin do Polski, do fabryki Wnioskodawcy.

Za organizację transportu z Chin od portu załadunku do fabryki Wnioskodawcy na terytorium Polski odpowiedzialna będzie w całości Spółka hiszpańska. To ona dokona wyboru przewoźnika, będzie się z nim kontaktowała, poniesie koszty transportu i to na niej spoczywało będzie ryzyko utraty towaru podczas transportu.

Narzędzie przywiezione z Chin będzie objęte procedurą celną dopuszczenia do obrotu w Polsce, a podmiotem dokonującym zgłoszenia towarów do tej procedury będzie Wnioskodawca. W tej sytuacji na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek uiszczenia cła z tytułu importu towarów. W wyniku ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką hiszpańską kwota należnego cła zostanie jednak sfinansowana przez Spółkę hiszpańską. Zarówno Spółka hiszpańska jak i Wnioskodawca nabędą prawo do dysponowania towarem jak właściciel na terytorium Polski. Faktura końcowa na Narzędzie będzie wystawiona przez dostawcę z Chin po zakończeniu transportu. Następnie Spółka hiszpańska wystawi fakturę ostateczną na Wnioskodawcę. Prawo do dysponowania narzędziem przejdzie na Spółkę hiszpańską i Wnioskodawcę po wystawieniu faktur końcowych przez odpowiednio: dostawcę z Chin/Spółkę hiszpańską, a więc będzie to miało miejsce w momencie, kiedy Narzędzie będzie znajdowało się już w fabryce Wnioskodawcy w Polsce.

Montażu Narzędzia w fabryce Wnioskodawcy będzie dokonywał sam Wnioskodawca - przedmiotem transakcji nie jest dostawa z montażem, lecz jedynie dostawa towaru, jakim jest Narzędzie.

Narzędzie będzie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych przez Spółkę, tj. Spółka odsprzeda Narzędzie klientowi, według którego specyfikacji Narzędzie zostało zaprojektowane (dalej: Klient ostateczny) i będzie wykorzystywała to Narzędzie do tłoczenia elementów stalowych na rzecz Klienta ostatecznego. Narzędzie nadaje się do produkcji tylko tego jednego elementu, na rzecz jednego klienta, stąd będzie ono odsprzedane Klientowi ostatecznemu, dla którego Wnioskodawca przeprowadzać będzie produkcję i sprzedawać elementy wytłoczone na tym Narzędziu.

Wartość nabytego przez Spółkę Narzędzia będzie uwzględniona przy kalkulacji wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży tego produktu do Klienta ostatecznego (na zasadzie naliczenia marży).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy, który dokonuje zgłoszenia Narzędzia do procedury dopuszczenia do obrotu w Polsce, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z importem Narzędzia?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce, która dokonuje zgłoszenia Narzędzia do procedury dopuszczenia do obrotu w Polsce, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z importem Narzędzia. Na podstawie art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Jak wynika z powyższego, import towarów stanowi czynność opodatkowaną VAT o charakterze faktycznym, tj. czynność ta jest niezależna od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towarze zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Biorąc pod uwagę powyższy zapis, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że podmiot obowiązany do uiszczenia cła jest podatnikiem z tytułu importu. Również w tym przypadku dla uznania, że podmiot jest podatnikiem VAT brak jest warunku, który wskazywałby na konieczność przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel na ten podmiot.

Według Spółki należy w tym miejscu wskazać na regulacje w zakresie prawa celnego, które wskazują, który podmiot zobowiązany będzie do uiszczenia cła. I tak zgodnie z art. 77 ust. 1 Unijnego Kodeksu Celnego (dalej: UKC), dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym procedurą dopuszczenia do obrotu. Na podstawie art. 77 ust. 3 UKC dłużnikiem jest zgłaszający, a w przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego.

Obowiązek uiszczenia cła będzie zatem spoczywać zasadniczo na zgłaszającym towary do procedury dopuszczenia towarów do obrotu, a w przedstawionym stanie faktycznym będzie to Wnioskodawca. Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany do zapłaty nie tylko potencjalnych należności celnych przywozowych, ale również podatku VAT importowego. Bez znaczenia jest przy tym, że w wyniku ustaleń ze Spółką hiszpańską, to ona poniesie ciężar ekonomiczny cła zgłaszającym w dalszym ciągu pozostanie Wnioskodawca.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że gdyby zamiarem ustawodawcy było objęcie definicją importu towarów lub podatników z tytułu importu wyłącznie podmiotów, które nabyły prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, odpowiedni zapis znalazłyby się w ustawie o VAT. Przykładowo, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów mamy do czynienia w przypadku nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, podczas gdy definicja importu towarów w art. 2 pkt 7 oraz definicja podatnika w art. 17 ust. 1 pkt 1 (jak już wskazano powyżej) na taki warunek nie wskazuje. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, dla określenia kto jest podatnikiem z tytułu importu towarów nie będzie miało znaczenia, że prawo do rozporządzania jak właściciel Narzędziem przeszło na Wnioskodawcę dopiero na terytorium Polski, po dokonaniu importu.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów kwota podatku:

• wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego,

• należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a,

• wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b.

Należy zauważyć, że podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku VAT należnego lub zapłaconego w związku z importem towarów do państwa członkowskiego, w którym przeprowadza on transakcje podlegające opodatkowaniu w zakresie, w jakim importowane towary są wykorzystywane do celów tych opodatkowanych transakcji.

Jak już wskazano w zdarzeniu przyszłym Spółka będzie ostatecznie wykorzystywała zaimportowane Narzędzie do wykonywania czynności opodatkowanych dokona jego odsprzedaży na rzecz Klienta ostatecznego, a w kalkulacji wynagrodzenia za sprzedane Narzędzie będzie zawierał się koszt nabycia tego narzędzia od Spółki hiszpańskiej. W rezultacie, podatek naliczony związany z importem Narzędzia będzie podlegał odliczeniu przez Spółkę. Powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niezależności statusu podatnika z tytułu importu od przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel znajduje poparcie w wydanych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo w interpretacji z dnia 22 kwietnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.55.2020.1.PJ, oraz z dnia 13 maja 2019 r., sygn. 0112-K.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), dalej jako: ustawa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju przez które, stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a ustawy).

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się z kolei co do zasady terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (art. 2a pkt 3 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy, ilekroć w przepisach mowa jest o imporcie towarów, rozumie się przez to przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. a i b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE. L 2013 nr 269, str. 1), zwany dalej UKC, dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu oraz odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

W myśl art. 77 ust. 2-3 UKC, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 5 pkt 15, 18 i 19 UKC:

• zgłaszający oznacza osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane;

• dług celny oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego;

• dłużnik oznacza każdą osobę odpowiedzialną za dług celny.

Na podstawie art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

W przypadku gdy towary zostaną objęte z momentem ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej jedną z następujących procedur:

• uszlachetniania czynnego,

• odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych,

• składowania celnego,

• tranzytu, w tym także składowaniem czasowym przed objęciem towarów jedną z procedur celnych,

• wolnego obszaru celnego,

-miejscem importu takich towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary te przestaną podlegać tym procedurom o czym stanowi art. 26a ust. 2 ustawy.

Podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Jeżeli organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym lub w rozliczeniu zamknięcia kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, naczelnik urzędu celno-skarbowego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości art. 33 ust. 2 ustawy.

Po przyjęciu zgłoszenia celnego lub po przedstawieniu rozliczenia zamknięcia podatnik może wystąpić z wnioskiem do naczelnika urzędu celno-skarbowego o wydanie decyzji określającej podatek w prawidłowej wysokości art. 33 ust. 3 ustawy.

Podatnik jest obowiązany w terminie 10 dni, licząc od dnia jego powiadomienia przez organ celny o wysokości należności podatkowych, do wpłacenia kwoty obliczonego podatku, z zastrzeżeniem art. 33a-33c art. 33 ust. 4 ustawy.

Jak stanowi art. 19a ust. 9 ustawy, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11.

Wskazane wyżej szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na podmiotach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów. Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Na podstawie powyższych przepisów należy stwierdzić, że import towarów jest jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a podatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania importu na terytorium kraju, jest podmiot dokonujący tej czynności.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego w przypadku importu towarów stanowi kwota podatku:

1. wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego,
2. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a,
3. wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b.

Jak stanowi art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Natomiast katalog przesłanek wyłączających prawo podatnika do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku zawiera art. 88 ustawy.

Oznacza to, że z odliczenia podatku na podstawie art. 86 ust. 10 w zw. z ust. 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie następujące przesłanki:

• powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do importowanych towarów,

• podatnik jest w posiadaniu dokumentu celnego potwierdzającego import tych towarów.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca (będący czynnym podatnikiem VAT) w ramach prowadzonej działalności produkcyjnej planuje nabycie Narzędzia, które będzie wykorzystywane w fabryce Wnioskodawcy do tłoczenia elementów stalowych produkowanych na zamówienie klienta Wnioskodawcy. Transakcja obejmuje nabycie Narzędzia od podmiotu z siedzibą w Hiszpanii, niezarejestrowanego dla celów VAT w Polsce, który wcześniej nabędzie to Narzędzie od dostawcy z Chin.

Przepływ towaru w planowanej transakcji będzie następujący:

• Spółka hiszpańska nabędzie Narzędzie od dostawcy z Chin,

• Wnioskodawca nabędzie Narzędzie od Spółki hiszpańskiej,

• Narzędzie nabyte przez Spółkę hiszpańską od dostawcy z Chin będzie przemieszczone bezpośrednio z Chin do Polski, do fabryki Wnioskodawcy.

Za organizację transportu z Chin do fabryki Wnioskodawcy na terytorium Polski odpowiedzialna będzie w całości Spółka hiszpańska. To ona dokona wyboru przewoźnika, będzie się z nim kontaktowała, poniesie koszty transportu i to na niej spoczywało będzie ryzyko utraty towaru podczas transportu. Narzędzie przywiezione z Chin będzie objęte procedurą celną dopuszczenia do obrotu w Polsce, a podmiotem dokonującym zgłoszenia towarów do tej procedury będzie Wnioskodawca. W tej sytuacji na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek uiszczenia cła z tytułu importu towarów. W wyniku ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką hiszpańską kwota należnego cła zostanie jednak sfinansowana przez Spółkę hiszpańską. Zarówno Spółka hiszpańska jak i Wnioskodawca nabędą prawo do dysponowania towarem jak właściciel na terytorium Polski. Faktura końcowa na Narzędzie będzie wystawiona przez dostawcę z Chin po zakończeniu transportu. Następnie Spółka hiszpańska wystawi fakturę ostateczną na Wnioskodawcę. Prawo do dysponowania narzędziem przejdzie na Spółkę hiszpańską i Wnioskodawcę po wystawieniu faktur końcowych przez odpowiednio dostawcę z Chin i Spółkę hiszpańską, a więc będzie to miało miejsce w momencie, kiedy Narzędzie będzie znajdowało się już w fabryce Wnioskodawcy w Polsce. Montażu Narzędzia w fabryce Wnioskodawcy będzie dokonywał sam Wnioskodawca przedmiotem transakcji nie jest dostawa z montażem, lecz jedynie dostawa towaru, jakim jest Narzędzie.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (osoba prawna, na której ciąży obowiązek uiszczenia cła w związku ze złożeniem zgłoszenia celnego do procedury dopuszczenia do obrotu Narzędzia jako importer towarów) jest podatnikiem, stosownie do art. 17 ust. 1 ustawy. Zatem po stronie Wnioskodawcy, tj. importera Narzędzia, z chwilą powstania długu celnego powstanie obowiązek podatkowy.

Narzędzie, o którym mowa we wniosku, będzie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych przez Spółkę, tj. Spółka odsprzeda Narzędzie klientowi, według którego specyfikacji Narzędzie zostało zaprojektowane i będzie wykorzystywała to Narzędzie do tłoczenia elementów stalowych na rzecz klienta. Narzędzie nadaje się do produkcji tylko tego jednego elementu, na rzecz jednego klienta, stąd będzie ono odsprzedane klientowi, dla którego Wnioskodawca będzie produkować i sprzedawać elementy wytłoczone na tym Narzędziu. Wartość nabytego przez Spółkę Narzędzia będzie uwzględniona przy kalkulacji wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży tego produktu do klienta ostatecznego (na zasadzie naliczenia marży).

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako importer towarów wykorzystywanych do prowadzonej działalności opodatkowanej (przedmiotowego Narzędzia, służącego Wnioskodawcy do czynności opodatkowanych) będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT z tytułu importu towarów za okres rozliczeniowy, w którym otrzyma dokument celny.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej