Temat interpretacji

578372, 576759, 564931, 564849, 530050

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 czerwca 2020 r. (data wpływu (data wpływu 30 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pan A. B. działający w imieniu i na rzecz spółki pod firmą Sp. z o.o. Spółka Komandytowa z siedzibą w , notarialną umową sprzedaży zawartą w dniu 22 września 2017 r. przed notariuszem . Repertorium A Numer XXX z Spółka Akcyjna z siedzibą w . nabył między innymi prawo użytkowania wieczystego do dnia 4 grudnia 2090 r. działki nr 1 obr. . o pow. 1,42 ha, o użytku: inne tereny zabudowane Bi, obj. KW nr XXX wraz z budynkami i budowlami stanowiącymi odrębny od gruntu przedmiot własności oraz środki trwałe i wyposażenie.

Poprzedni użytkownik wieczysty Przedsiębiorstwo w ..., prawo użytkowania wieczystego wyżej wymienionej działki nabyło od Skarbu Państwa aktem notarialnym Repertorium A Numer XXX z dnia 4 grudnia 1991 r. sporządzonym przed notariuszem . w wyniku przetargu przeprowadzonego w dniu 1 lipca 1991 r. pod budowę stacji paliw wraz z linią zasilającą, wodociągiem dosytowym i przebudową linii telekomunikacyjnej.

Decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydaną przez Wojewodę znak XXX z dnia . dokonano podziału nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa w użytkowaniu wieczystym Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, ul. ..., ... oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 1 o pow. 1,42 ha, użytku: inne tereny zabudowane, obj. KW XXX, na działki oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako: nr 2 o pow. 0,2066 ha, o użytku: grunty przeznaczone pod budowę dróg publicznych lub linii kolejowych, obj. KW XXX i nr 3 o pow. 1,2100 ha, użytku: grunty orne RIIIb o pow. 0,0600 ha i grunty orne RIVa o pow. 1,1500 ha, obj. KW XXX.

Starosta reprezentujący Skarb Państwa zawiadomieniem o zmianie z dnia 11 września 2018 r. numer zmiany XXX, dowód zmiany XXX wykreślił z ewidencji gruntów i budynków działkę nr 1 o pow. 1,42 ha, użytku: inne tereny zabudowane oraz dopisał działkę oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków jako nr 2 o pow. 0,2066 ha, o użytku: grunty przeznaczone pod budowę dróg publicznych lub linii kolejowych, będącą w trwałym zarządzie Oddział w ... ul. ..., ... oraz działkę nr 3 o pow. 1,2100 ha, użytku: grunty orne RIIIb o pow. 0,0600 ha i grunty orne RIVa o pow. 1,1500 ha, pozostającą w użytkowaniu wieczystym ww. Spółki, obj. KW XXX.

Pismem z dnia 29 stycznia 2020 r. Sp. z o.o. Spółka Komandytowa z siedzibą ... wystąpiła do Starosty z prośbą o nabycie w trybie bezprzetargowym na własność wyżej opisanej nieruchomości gruntowej oraz określiła sposób wykorzystywania przedmiotowej działki.

Zgodnie z uzyskaną informacją spółka ... Sp. z o.o. Spółka Komandytowa planuje na przedmiotowej działce realizację inwestycji w zakresie działalności handlowo-usługowej.

Zaświadczeniem z dnia 3 lutego 2020 r. znak XXX Wójt Gminy w oparciu o posiadaną dokumentację stwierdził, że:

1. teren działki ewidencyjnej nr 3 obr. . nie jest objęty obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego,
2. według Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, uchwalonym Uchwałą Nr XXX Rady Gminy z dnia 1 lutego 2016 r. przedmiotowa działka usytuowana jest w terenach usług związanych z obsługą ruchu granicznego,
3. nie została wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy oraz nie wydano decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
4. Rada Gminy nie podjęła uchwały o wyznaczeniu obszaru rewitalizacji oraz obszaru Specjalnej Strefy Rewitalizacji,
5. przedmiotowa działka nie jest objęta uproszczonym planem urządzania lasu ani decyzją określającą zadania z zakresu gospodarki leśnej.

Wartość opłaty rocznej przy 3% stawce opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej od roku 2016 wynosiła zł zgodnie z ugodą zawartą przed w dniu 18 lutego 2014 r.

Starosta reprezentujący Skarb Państwa pismem z dnia 14 stycznia 2019 r. znak XXX zmniejszył powyższą opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego (ze względu na zmianę powierzchni po podziale działki 1) i od roku 2019 wynosi zł.

Dla potrzeb zbycia na rzecz jej użytkownika wieczystego Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, ul. ., . zlecono opracowanie operatu wyceny przedmiotowej nieruchomości.

Rzeczoznawca majątkowy Pan . według stanu na dzień wizji lokalnej w dniu 25 kwietnia 2020 r. określił:

1. wartość rynkową prawa własności gruntu na dzień wyceny w kwocie zł (słownie: . złotych 00/100),
2. wartość rynkową prawa użytkowania wieczystego gruntu na dzień wyceny w kwocie zł (słownie: złotych 00/100).

Mając na uwadze powyższe, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami na rzecz użytkowania wieczystego, jest w istocie przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, stanowi więc jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na władztwo rzeczy, które użytkownik wieczysty uzyskał już w momencie objęcia prawa użytkowania wieczystego (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), który mówi: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel...), wobec tego nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy do ceny nieruchomości ustalonej w trybie art. 67 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 65 z późn. zm.) z tytułu nabycia prawa własności przez użytkownika wieczystego gruntu, który jest zabudowany budynkami i budowlami stanowiącymi odrębny przedmiot własności, należy doliczyć podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Mając na uwadze fakt, że użytkowanie wieczyste zostało ustanowione przed dniem 1 maja 2004 r., sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jej użytkownikowi wieczystemu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle przywołanych przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu właściwego zinterpretowania pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawo własności. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie dostawa towarów oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zaznaczyć należy, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), grunt nie był towarem i jego sprzedaż lub ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Natomiast ustanowienie prawa użytkowania wieczystego po dniu 30 kwietnia 2004 r. podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.), zwanej dalej K.c.

W świetle art. 233 K.c., użytkownik wieczysty może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 65 z późn.zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W myśl ust. 1a powyższego artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Stosownie do art. 32 ust. 2 ww. ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Na podstawie art. 67 ust. 1 ww. ustawy, cenę nieruchomości ustala się na podstawie jej wartości. Przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej, o której mowa w art. 37 ust. 2 i 3, cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość, z zastrzeżeniem ust. 3a (art. 67 ust. 3 ww. ustawy).

Na podstawie regulacji art. 69 tej ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2019 r., poz. 1314), decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości wydaje:

1. starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w tym również nieruchomości, w stosunku do których prawo własności Skarbu Państwa wykonują inne państwowe osoby prawne;
2. wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa odpowiednio w przypadku nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, osoba, na rzecz której zostało przekształcone prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, jest obowiązana do uiszczenia dotychczasowemu właścicielowi opłaty z tytułu tego przekształcenia, z zastrzeżeniem art. 5.

Jak wynika z opisu sprawy, Pan A. B. działający w imieniu i na rzecz spółki pod firmą ... Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, notarialną umową sprzedaży zawartą w dniu 22 września 2017 r. z Spółka Akcyjna nabył między innymi prawo użytkowania wieczystego do dnia 4 grudnia 2090 r. działki nr 1 wraz z budynkami i budowlami stanowiącymi odrębny od gruntu przedmiot własności oraz środki trwałe i wyposażenie. Poprzedni użytkownik wieczysty Przedsiębiorstwo w ., prawo użytkowania wieczystego wyżej wymienionej działki nabyło od Skarbu Państwa aktem notarialnym z dnia 4 grudnia 1991 r. w wyniku przetargu przeprowadzonego w dniu 1 lipca 1991 r. pod budowę stacji paliw wraz z linią zasilającą, wodociągiem dosytowym i przebudową linii telekomunikacyjnej. Decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydaną przez Wojewodę z dnia . r. dokonano podziału nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa w użytkowaniu wieczystym ... Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 1 na działki oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako: nr 2 i nr 3. Starosta reprezentujący Skarb Państwa wykreślił z ewidencji gruntów i budynków działkę nr 1 oraz dopisał działkę oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków jako nr 2 będącą w trwałym zarządzie oraz działkę nr 3, pozostającą w użytkowaniu wieczystym ww. Spółki. Pismem z dnia 29 stycznia 2020 r. . Sp. z o.o. Spółka Komandytowa wystąpiła do Starosty z prośbą o nabycie w trybie bezprzetargowym na własność wyżej opisanej nieruchomości gruntowej.

Analiza okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu na rzecz użytkownika stanowi dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Z tą bowiem chwilą użytkownik otrzymuje prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem. Użytkownik wieczysty może więc swobodnie korzystać z gruntu oraz czerpać z niego pożytki w sposób taki, jak w przypadku właściciela gruntu, może również przenieść władztwo na inny podmiot w taki sam sposób w jaki właściciel dokonuje sprzedaży gruntu.

Zatem mając na uwadze powyższe, skoro prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości zostało ustanowione w 1991 r., a więc przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął tę czynność opodatkowaniem, to ustanowienie tego prawa nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W związku z powyższym, planowana sprzedaż prawa własności tej nieruchomości na rzecz jej obecnego użytkownika wieczystego, będzie w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości. Będzie stanowiło jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpłynie na władztwo do rzeczy, które użytkownik już uzyskał. Czynność ta nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, w związku z czym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż prawa własności nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz obecnego użytkownika wieczystego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Czynność ta nie będzie bowiem stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odpowiadając zatem na pytanie Wnioskodawcy należy wskazać, że nie należy doliczać podatku VAT do ceny sprzedaży prawa własności nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz użytkownika wieczystego.

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej