Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Sprzedaż towarów w ramach Modelu docelowego od Wnioskodawcy do B. stanowi odpłatną dostawę towarów Wnioskodawcy, opodatkowaną VAT w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i ust. 8 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, zgodnie z art. 7 ust. 1, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez rozporządzanie towarami jak właściciel należy rozumieć możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym, gdyż istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności rozumianego w ścisłym znaczeniu prawa cywilnego (prawo dysponowania jak właściciel).

W tym kontekście znaczenia nabiera pojęcie własności ekonomicznej, czyli sytuacji, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy (jej dysponenta).

Na gruncie ustawy o VAT dostawa towarów ma miejsce w przypadku przejścia własności ekonomicznej. Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE, Trybunał).

Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 (Wyrok TSUE z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie Staatssecretaris van Financien przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV, sygn. C-320/88) stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Trybunał również w wyroku w sprawie C-78/12 odniósł się do kwestii dostawy towarów i uznał, że transakcję można uznać za dostawę towarów, jeżeli w drodze tej transakcji podatnik przekazuje rzecz, upoważniając w rzeczywistości drugą stronę do rozporządzania nią, jakby była jej właścicielem, a sposób nabycia prawa własności owej rzeczy nie ma przy tym znaczenia.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku I FSK 1815/16 z dnia 4 października 2010 r. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel obejmuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz przeniesienie władztwa ekonomicznego nad tym towarem, dokonane przez dostawcę, który władał nim jako posiadacz samoistny (jak właściciel), i w następstwie którego nabywca może tym towarem rozporządzać jak właściciel, tzn. korzystać z niego z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i inne dochody, mieć możność przetwarzania go, zużycia, a nawet zniszczenia, a także dokonywać w stosunku do niego czynności prawnych. Należy tym samym podkreślić, że przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel jest powiązane ze szczególnym skutkiem dokonania sprzedaży towarów (ich dostawy), a jest nim przejście na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia.

Podkreśla się jednocześnie, że dla samego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - ergo, opodatkowanej dostawy - nie jest konieczne fizyczne wydanie towaru do nabywcy. Jak wskazał TSUE w wyroku z dnia 10 lipca 2019 r. w sprawie C-273/18 okoliczność, że Kurśu zeme fizycznie wszedł w posiadanie omawianych towarów w magazynie Baltfishera, bez ich rzeczywistego otrzymania od spółki wykazanej na fakturze jako dostawca tych towarów, to znaczy od KF Premy, sama w sobie, co stwierdził również sąd odsyłający, nie może uzasadniać wniosku, zgodnie z którym Kurśu zeme nie nabył wspomnianych towarów od KF Premy, a tym samym, że transakcje dokonane pomiędzy tymi dwiema spółkami nie miały miejsca.

Co więcej, art. 7 ust. 8 ustawy o VAT wskazuje, że w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Tym samym, dopuszcza się sytuację, gdy w ramach transakcji opodatkowanej VAT, podmiot obejmuje prawo do rozporządzania jak właściciel nad towarami, które de facto nawet fizycznie nie są mu wydawane lub które nie zmieniają w ramach dostawy miejsca przechowywania.

Innym przepisem stanowiącym przykład opodatkowanej dostawy towaru mimo braku konieczności jego przemieszczania jest także art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, który wskazuje, że w przypadku dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (rozumianego jak przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel).

Uzupełniająco można w tym zakresie wskazać na stanowisko doktryny dot. interpretacji przepisu wskazanego przepisu - z praktycznego punktu widzenia przepis ten dotyczy w szczególności sprzedaży towarów znajdujących się w magazynie oraz sprzedaży wszelkich nieruchomości. Niewątpliwie powyższy sposób określenia miejsca dostawy jest bardzo jasny i czytelny. Ze względu na materialny charakter towarów łatwo jest zidentyfikować miejsce, w którym towary te się znajdują, i w konsekwencji tego nie ma problemów z określaniem właściwej jurysdykcji podatkowej (Matarewicz Jacek, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany. Lex/el. 2019).

Dodatkowo wskazać należy, że co do zasady ustawodawca nie powiązał daty powstania obowiązku podatkowego z datą wystawienia faktury w przypadku dostaw krajowych - z wyjątkami wskazanymi w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, np. w sytuacji dostawy energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego czy świadczeniu usług telekomunikacyjnych. Ustawodawca wskazuje jedynie terminy minimalne oraz maksymalne na wystawienie faktury, które określone zostały w art. 106i ust. 1 i 7 ustawy o VAT.

Zgodnie z tymi przepisami podatnik jest zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy (tj. nastąpiło przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) i jednocześnie nie wcześniej niż 30. dnia przed tą datą. Powyższe wskazuje tym samym, że faktura stanowi przede wszystkim dokument potwierdzający zaistnienie zdarzenia gospodarczego i - z wyjątkiem szczególnych przypadków wskazanych wyżej - nie ma wpływu na dokonanie dostawy warunkujące powstanie obowiązku podatkowego.

Potwierdza to również praktyka organów podatkowych, m.in. interpretacja indywidualna z 15 stycznia 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.672.2018.1.JF, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego, jednakże samo wystawienie faktury nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego.

Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 stycznia 2007 r. (sygn. I SA/Wr 1337/06), w którym wskazano, że: jeżeli dana czynność podlega opodatkowaniu, podatnik wynikający z niej podatek jest obowiązany (...) rozliczyć w miesiącu (okresie), w którym obowiązek podatkowy z tytułu jej realizacji przekształcił się w zobowiązanie podatkowe, natomiast wystawienie dokumentującej tę sprzedaż faktury przed tym okresem lub po jego zakończeniu, pozostaje bez wpływu na rozliczenie podatku, który w każdym z tych przypadków powinien zostać zaewidencjonowany i rozliczony w miesiącu zaistnienia zobowiązania podatkowego.

Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, zgodnie z umową między Wnioskodawcą oraz B., w ramach Modelu docelowego B. obejmuje funkcję wyłącznego dystrybutora produktów na terytorium kraju. Tym samym, w ramach pełnienia przez B. funkcji dystrybucyjnej w Grupie, B. zakupi zamówione produkty od Wnioskodawcy i odsprzeda kontrahentom we własnym imieniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe okoliczności wskazują, że B. stanie się podmiotem, który może rozporządzać prawem do tych towarów jak właściciel (tj. że przechodzą na niego wszelkie ciężary i korzyści związane z towarami), o czym decyduje szereg okoliczności m.in.: przede wszystkim wykorzystanie towarów do działalności gospodarczej na terytorium kraju poprzez znalezienie kontrahenta, ustalenie warunków dystrybucji (zgodnie z pełnioną funkcją dystrybutora), decyzyjność co do warunków sprzedaży oraz odpowiedzialność za brak płatności od kontrahentów, a także finalna sprzedaż zamówionych u Wnioskodawcy towarów do kontrahentów w Polsce, w ramach Modelu docelowego. Powyższego, tj. nabywania przez B. prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, nie zmienia okoliczność, iż B. będzie uzyskiwała prawo do rozporządzania tymi towarami jedynie na bardzo krótki okres. Jak wskazano bowiem w stanie faktycznym, to Wnioskodawca wyśle towary z magazynu bezpośrednio do adresu wskazanego przez klienta, tj. krajowego podmiotu nabywającego towary od B., ale w świetle zastosowanych warunków Incoterms FCA tytuł do towaru przechodzi na B. już w momencie wysyłki produktu do klienta - oznacza to, że od momentu załadunku towaru przez przewoźnika to B. będzie odpowiedzialna za ryzyko uszkodzenia lub utraty towaru w trakcie transportu do kontrahenta, co tym bardziej podkreśla jej prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Powyższe rozumienie warunków Incoterms FCA potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych - przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 13 kwietnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.84.2018.2.KT) stwierdza, że: według reguły FCA (Incoterms 2010), towar uważa się za dostarczony w momencie załadunku przez przewoźnika. W tym momencie następuje przeniesienie ryzyka uszkodzenia lub utraty towaru na finalnego nabywcę.

Analogiczne stanowisko zajmuje Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 26 kwietnia 2016 r. (sygn. ILPP4/4512-1-49/16-4/IL) wskazując, że: reguła Incoterms FCA, stosowana w pierwszej dostawie pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem, oznacza, że co do zasady towar uważa się za dostarczony przez Wnioskodawcę na rzecz Partnera w momencie załadunku tego towaru przez przewoźnika działającego na rzecz kupującego (tu: Partnera) na określony środek transportu.

Zatem do opisanego stanu faktycznego będą miały więc zastosowanie przepisy art. 7 ust. 8 ustawy o VAT traktujące o miejscu opodatkowania i prawie do rozporządzania towarem jak właściciel w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, tj. sytuacji, gdy kilka podmiotów (rozumianych jako więcej niż dwa) dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności podmiotowi w łańcuchu i towar ten jest wysyłany lub transportowany. W efekcie, należy uznać, że ww. przepis reguluje właśnie taką sytuację jak w sprawie będącej przedmiotem wskazanego przypadku w niniejszym wniosku, albowiem pierwszy z podmiotów, tj. Wnioskodawca wydaje towar bezpośrednio ostatniemu z podmiotów, tj. kontrahentowi B., a mimo to dostawy pomiędzy Wnioskodawcą a B., a także pomiędzy B. a kontrahentami stanowią transakcje opodatkowane VAT.

Ponadto, praktyka sądów administracyjnych wskazuje, że w podobnych do przedstawionych w stanie faktycznych sytuacjach, w celu uznania transakcji za dostawę, w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, przekazanie władztwa nad rzeczą nie jest obligatoryjne, nawet jeśli odbywa się w ramach sprzedaży powrotnej do tego samego podmiotu, od którego wcześniej zostały zakupione zapasy towarów - np. w ramach restrukturyzacji biznesowej grupy.

Takie stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie z dnia 19 września 2018 r. (sygn. III SA/Wa 3612/17) wskazujący, że: przenosząc powyższe regulacje na okoliczności przedstawione przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż jak wynika z okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT dokona dostawy towarów handlowych na rzecz dealera w związku ze zgłoszeniem zapotrzebowania, które będzie również obejmować przypuszczalne, prognozowane zapotrzebowanie warsztatów OEM-ów. Łańcuch dostaw w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT zostanie zaś uruchomiony w momencie złożenia zamówienia przez warsztat OEM-a, w ramach którego pierwszą dostawę stanowić będzie dostawa pomiędzy dealerem, a Spółką ("sprzedaż powrotna"), druga pomiędzy Spółką, a OEM-em i trzecia pomiędzy OEM-em, a warsztatem OEM-a. Każdy z tych podmiotów wystawi fakturę, towar zaś zostanie dostarczony bezpośrednio z magazynu dealera do warsztatu OEM-a. Nie ulega zatem wątpliwości, iż zostaną spełnione przesłanki z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, albowiem dealer - jako pierwszy wyda ten sam towar ostatniemu w kolejności nabywcy - warsztatowi OEM-a, a zatem należy uznać, że dostawy dokonał każdy z tych podmiotów. (...) Dla uznania istnienia dostawy na gruncie art. 7 ust. 8 ustawy o VAT nie jest konieczne przekazanie faktycznego władztwa nad rzeczą.

Co więcej, w przypadku transakcji między Wnioskodawcą a B. nie ma znaczenia fakt, że faktura za towary może nie zawsze zostać wystawiona w momencie przejścia tytułu własności oraz ryzyka do towarów na B.- może się bowiem okazać, że faktura zostanie wystawiona przez Wnioskodawcę dopiero po wystawieniu na rzecz ostatecznego klienta przez B. faktury za te same towary, a nawet już po odebraniu towarów przez przewoźnika. Nie ma to jednak wpływu na moment wykonania przedmiotowej dostawy - zgodnie z warunkami Incoterms FCA, prawo do rozporządzania jak właściciel w każdym przypadku przejdzie na B. już w momencie załadunku towaru do finalnego odbiorcy. W tym zakresie, co podkreślono również powyżej, moment fakturowania ma w przypadku wskazanej dostawy wyłącznie charakter dokumentacyjny, potwierdzający co prawda wykonanie dostawy, ale pozostający bez wpływu na przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy oraz Zainteresowanego sprzedaż towarów od Wnioskodawcy do B. stanowi odpłatną dostawę towarów opodatkowaną VAT w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, którą wykaże Wnioskodawca. W efekcie, faktury wystawione przez Wnioskodawcę powinny zawierać kwotę podatku należnego wg obowiązujących stawek w dniu dostawy.

Ad. 2

B. ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem w ramach Modelu docelowego towarów od Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z regulacjami art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ww. ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z art. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1; dalej: Dyrektywa VAT), VAT stosowany jest do obciążenia konsumpcji towarów i usług proporcjonalnie do ich ceny.

Charakter konsumpcyjny przejawia się w tym, że towar lub usługa obciążany jest podatkiem VAT na każdym etapie obrotu (niezależnie od liczby tych etapów), niemniej efektywnie ciężar fiskalny VAT ponoszony jest dopiero przez ostatecznego odbiorcę (konsumenta) towarów lub usług. W rezultacie, zgodnie z podstawową zasadą całego systemu VAT, podatnicy nabywający towary lub usługi dla celów prowadzonej działalności gospodarczej mają co do zasady prawo do odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego w poprzednich fazach obrotu. Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia VAT naliczonego wpływają na neutralność tego podatku i mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej.

Zasada neutralności, realizowana poprzez prawo do odliczenia podatku VAT na podstawie art. 168 i 169 Dyrektywy VAT, została szeroko uwzględniona w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak czytamy w wyroku z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie 268/83 D A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen v. Minister van Financie, wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób.

Wskazując na nadrzędność zasady neutralności VAT, realizowanej poprzez prawo do odliczenia podatku naliczonego na dotychczasowych etapach obrotu, Wnioskodawca pragnie jednocześnie nadmienić, iż zasada neutralności nie ma charakteru bezwzględnego i absolutnego. Wszelkie ograniczenia zasady neutralności mogą być implementowane przez państwa członkowskie poprzez przepisy prawa krajowego wyłącznie z uwzględnieniem zasady proporcjonalności.

W tym zakresie wskazać należy, że wszelkie ograniczenia tych zasad mają charakter wyjątkowy i muszą mieć wyraźne oparcie w przepisach art. 167-192 Dyrektywy VAT 2006/112/WE. Zaprezentowane powyżej rozumienie zasady proporcjonalności, a więc wyjątkowy charakter ograniczeń zasady neutralności i konieczność ich bezpośredniego oparcia na przepisach Dyrektywy VAT znajduje swoje odzwierciedlenie w wyrokach TSUE.

Zgodnie z linią orzeczniczą TSUE: o ile uzasadnione jest, by środki stosowane przez państwa członkowskie zmierzały do jak najskuteczniejszej ochrony praw skarbu państwa, to nie powinny one wykraczać poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu [(por. w szczególności wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-271/06 Netto Supermarkt GmbH & Co. OHG, oraz w połączonych sprawach z 18.12.1997 r., w sprawie Molenheide (C-401/95 i C-47/96), Peter Schepens (C-340/95), Bureau Rik Decan-Business Research & Development NV (BRD) (C-401/95) i Sanders BVBA (C-47/96) oraz w wyroku z 11.05.2006 r. w sprawie Federation of Technological Industries i in. (C-384/04)].

W świetle orzecznictwa TSUE, ograniczenie zasady neutralności (przejawiającej się m.in. przez prawo do odliczenia) dopuszczalne jest tylko wtedy, jeżeli dana sytuacja powodowałaby zachwianie podstawowych zasad leżących u podstaw systemu VAT i przez to mogła narazić system podatku VAT na uszczuplenie.

W związku z tym, przy ocenie możliwości ograniczenia zasady neutralności należy mieć na uwadze, że jej ograniczenie jest możliwe w ściśle przewidzianych warunkach:

• gdy doszło do unikania opodatkowania lub nadużycia (przykładowo wyrok z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax pic) lub

• gdy doszło do oszustwa (przykładowo wyrok z dnia 3 marca 2005 w sprawie C-32/03 I/S Fini H) lub

• jeżeli takie ograniczenia są przewidziane w przepisach unijnych - art. 176-177 Dyrektywy VAT.

W tym kontekście wskazać należy, że zaprezentowane w stanie faktycznym transakcje w ramach Modelu docelowego pomiędzy B. i Wnioskodawcą niewątpliwie nie będą związane z oszustwem podatkowym lub wyłudzeniem podatku. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy oraz Zainteresowanego nie dojdzie do spełnienia żadnej z zaprezentowanych powyżej przesłanek, które zostały wskazane w orzecznictwie TSUE, a które uzasadniałyby ograniczenie zasady neutralności w przedmiotowej sprawie. Tym bardziej, iż zgodnie z przedstawioną w stanie faktycznym planowaną reorganizacją biznesową Grupy, faktury dokumentujące dostawy towarów z wykazaną kwotą podatku należnego zostaną wystawione przez Wnioskodawcę i w związku z tym Wnioskodawca będzie obowiązany do zapłaty tej kwoty. Powyższe ma wpływ zatem nie tylko na konieczność zapłaty podatku VAT z tytułu dostawy, ale również na możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku wykazanego na fakturach otrzymywanych przez B. od Wnioskodawcy.

W świetle regulacji art. 86 ustawy o VAT, prawo podatnika do obniżenia podatku należnego wynikającego z faktur kosztowych, otrzymanych od dostawców nabywanych przez tego podatnika towarów i usług, jest uwarunkowane wykorzystaniem tych towarów i usług na potrzeby wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych.

W ocenie Wnioskodawcy oraz Zainteresowanego, na gruncie opisanego stanu faktycznego, B. spełnia ten podstawowy warunek uprawniający ją do skorzystania z prawa do odliczenia. Jak wskazano bowiem w przedstawionym stanie faktycznym, transakcja zakupu towarów przez B. od Wnioskodawcy ma związek z wdrożeniem nowego modelu biznesowego w ramach struktury organizacyjnej Grupy, który ma na celu wykonywanie przez podatników czynności opodatkowanych w Polsce, w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z nowym Modelem docelowym Grupy, B. jako spółka dystrybucyjna z Grupy wykorzysta nabyte od Wnioskodawcy towary do sprzedaży opodatkowanej na rzecz swoich kontrahentów w Polsce. Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że - tak jak zostało wskazane w uzasadnieniu do pytania nr 1 - analizowane dostawy, w opinii Wnioskodawcy oraz Zainteresowanego, stanowią czynności opodatkowane VAT w postaci dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, w której prawo do rozporządzania towarem jak właściciel będące przedmiotem wyżej wspomnianej dostawy przechodzi z Wnioskodawcy na B., zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Na marginesie, wskazać przy tym należy, że nie dochodzi do spełnienia żadnego z przypadków, w którym prawo to zostałoby wyłączone np. z art. 88 ustawy o VAT, który nie dopuszcza możliwości skorzystania z prawa do odliczenia z faktur wystawionych przez podmiot nieistniejący albo dokumentującej czynności, która nie miała miejsca lub była nieopodatkowana.

Podsumowując, w zakresie pytania nr 2, w świetle powyższych argumentów, Wnioskodawca oraz Zainteresowany stoją na stanowisku, że B. ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w związku z nabyciem w ramach Modelu docelowego towarów od Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy). Towarami natomiast są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powołanym przez Wnioskodawcę orzeczeniu C-320/88. TSUE stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. Odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym i podkreślił uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią. Tak więc pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności.

Z treści wniosku wynika, że A. S.A. z siedzibą w Szwajcarii (Wnioskodawca), B. oraz C. Sp. z o.o. (C.) należą do międzynarodowej grupy kapitałowej (Grupa). Wszystkie wymienione podmioty są zarejestrowane w Polsce jako podatnicy VAT czynni.

Do dnia () r. w skład działalności B. wchodziła Dywizja C., na którą składały się Dywizja C. Dystrybucja oraz Dywizja C. Produkcja.

Dywizja C. Produkcja to zakład produkcyjny w , zajmujący się produkcją przeznaczonej głównie na rynek niemiecki karmy dla kotów (towar pod marką ). Przy fabryce znajduje się magazyn, w którym przechowywane są wyprodukowane produkty gotowe.

W dniu () r., na podstawie art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych, B. dokonała prawnego podziału (podział przez wydzielenie), w wyniku którego cała działalność Dywizji C. Produkcja została przeniesiona na C.. Celem dokonanej transakcji było rozdzielenie działalności związanej z produkcją karm dla zwierząt i ich dystrybucją na rynki zagraniczne od pozostałych zakresów działalności B., w tym od działalności związanej z dystrybucją karm dla zwierząt na rynku krajowym.

W wyniku przeprowadzonej reorganizacji, Wnioskodawca będzie pełnił centralną rolę w Grupie m.in. poprzez nabywanie towarów wyprodukowanych przez innych członków Grupy w krajach Unii Europejskiej (w tym przemieszczając te towary między krajami UE). W szczególności Wnioskodawca ma być właścicielem produktów ... C. wyprodukowanych w Polsce przez C., które będą następnie dystrybuowane w Polsce oraz poza Polską przez sieć powiązanych spółek dystrybucyjnych (w tym dla dystrybucji na terenie Polski przez B.). Wnioskodawca ma być również wyłącznym właścicielem produktów ... C. znajdujących się na terenie Polski, tj. wyprodukowanych za granicą i przetransportowanych do kraju w ramach przemieszczenia towarów własnych (dopiero na zamówienia klienta Wnioskodawca będzie je sprzedawał na rzecz dystrybutora, tj. B., dostarczającego towary do klientów w Polsce).

W dniu () r. Wnioskodawca nabył zapasy produktów należące do B. oraz zapasy produktów należące do C. (wszystkie zapasy produktów pod marką () C. znajdujące się na terenie Polski stały się własnością Wnioskodawcy) [Transakcja]. W następstwie Transakcji, Wnioskodawca będzie decydował o przeznaczeniu nabytych towarów m.in. o tym do jakiego kraju pojadą, do jakiej spółki dystrybucyjnej zostaną sprzedane, kiedy, w jakiej cenie itd. W przypadku gdy klient zamówi towary od B., wówczas B. złoży zamówienie w A., a A. sprzeda zamówione towary do B.. Następnie B.- wypełniając swoją rolę dystrybucyjną - sprzeda te towary we własnym imieniu klientowi. Jeśli towary będą przeznaczone na inny niż polski rynek, wówczas Wnioskodawca zleci ich transport do kraju docelowego, dokona sprzedaży do powiązanej spółki dystrybucyjnej obsługującej ten rynek i to ten podmiot sprzeda je dalej we własnym imieniu do klienta.

W ramach reorganizacji zmieni się również model dystrybucji towarów Grupy (Model docelowy), w tym zapasów nabytych w drodze Transakcji co zostało uregulowane w umowach zawartych pomiędzy Wnioskodawcą i C. oraz pomiędzy Wnioskodawcą i B.

Zgodnie z umową łączącą Wnioskodawcę i B.- B. jest wyłącznym dystrybutorem produktów na terytorium kraju [z wyjątkiem klientów dedykowanych wyłącznie Wnioskodawcy (Klienci Centrali)]. W związku z tym, w okresie obowiązywania przedmiotowej umowy Wnioskodawca nie będzie uprawniony do dystrybucji produktów na terytorium Polski na rzecz podmiotów trzecich bez zgody B. B. będzie nabywać produkty od Wnioskodawcy a następnie odsprzedawać je we własnym imieniu kontrahentom krajowym. B. upoważniona jest do samodzielnego wykonywania obowiązków dystrybutora, w tym m.in. do utrzymywania relacji biznesowych z finalnymi odbiorcami towarów. Ponadto, B. ponosi ryzyko związane z brakiem płatności za sprzedane towary.

Przed każdym rokiem finansowym, B. przedstawia Wnioskodawcy zagregowaną prognozę sprzedaży na dany rok i na jej podstawie składa prognozę miesięczną, w której wskazuje ilość produktów jaką przewiduje zamówić w określonym czasie. Prognoza ta wskazuje więc ilość produktów jakie Wnioskodawca powinien zamówić od C. oraz od pozostałych spółek produkcyjnych z Grupy z krajów UE (Inni producenci z UE) [C. oraz Inni producenci z UE będą zobowiązani wyprodukować w określonym czasie np. tygodniowym wskazaną w prognozie ilość produktów]. Natomiast rzeczywiste zamówienie składane jest przez B. do Wnioskodawcy na podstawie zamówienia przesłanego przez ostatecznych kontrahentów, tj. podmiotów, do których towary są dystrybuowane przez B. Zamówienie to określa m.in. ilość/liczbę zamówionych produktów, datę i adres dostawy oraz cenę. Wnioskodawca wystawia fakturę dokumentującą sprzedaż na rzecz B.

Na podstawie zapisów umowy łączącej Wnioskodawcę i C., spółka C. zobowiązana jest do wyprodukowania towarów i ich sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie przekazywał spółce C. prognozę, na podstawie której system informatyczny Grupy automatycznie wygeneruje Zamówienie zawierające m.in. ilość/liczbę produktu. Następnie, po zakończeniu danej linii produkcyjnej, wyprodukowane towary wydawane są Wnioskodawcy. Transakcja ta przebiega wg reguł Incoterms EXW. Tytuł własności oraz ryzyka do poszczególnych produktów przechodzą na Wnioskodawcę w momencie, gdy produkty stają się tzw. wyrobem gotowym. Po zakończeniu produkcji, w odniesieniu do wyprodukowanych danego dnia towarów, wystawiane są faktury.

W ramach Modelu docelowego, towary należące do Wnioskodawcy, tj. towary nabyte od Innych producentów z UE i przemieszczone wewnątrzwspólnotowo do Polski (do magazynu w ) oraz towary nabyte lokalnie od C. (wyprodukowane przez C., i przechowywane w jednym z trzech magazynów w Polsce) zostaną sprzedane na rzecz B., zgodnie z warunkami Incoterms FCA, a następnie przetransportowane na adres dostawy. W przypadku produktów dostarczanych lokalnie na adres wskazany przez klienta (nabywcę towaru od B.), Wnioskodawca przenosi na B. tytuł do produktów w momencie wysyłki produktu do klienta. Tytuł ten pozostaje po stronie B. do momentu dostarczenia towaru do klienta.

Wnioskodawca będzie decydował o przeznaczeniu nabytych towarów m.in. o tym do jakiej spółki dystrybucyjnej zostaną sprzedane, kiedy i w jakiej cenie itd. W sytuacji gdy klient zamówi towary od B., wówczas B. złoży zamówienie u Wnioskodawcy. Wnioskodawca sprzeda zamówione towary do B. natomiast B. sprzeda te towary we własnym imieniu klientowi.

W praktyce, Model będzie funkcjonował w taki sposób, że wyprodukowane przez C. towary, w momencie opuszczenia taśmy produkcyjnej staną się własnością Wnioskodawcy. W tym samym dniu C. wystawi na rzecz Wnioskodawcy fakturę dotyczącą wyprodukowanej danego dnia partii towarów. Po wyprodukowaniu, towar może pozostać w magazynie fabryki C. w lub zostać przetransportowany do zewnętrznych magazynów. Z kolei, towary wyprodukowane przez Innych producentów z UE i nabyte za granicą przez Wnioskodawcę zostaną przetransportowane do Polski do magazynu w w ramach przemieszczenia towarów własnych. W przypadku złożenia zamówienia przez klienta do B. odpowiedzialnej za część dystrybucyjną w Modelu docelowym, system automatycznie wystawi w imieniu Wnioskodawcy faktury na rzecz B. obejmujące swoim zakresem towary zamówione przez kontrahenta.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy sprzedaż towarów w ramach Modelu docelowego na rzecz B. stanowi odpłatną dostawę towarów opodatkowaną w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i ust. 8 ustawy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji należy stwierdzić, że sprzedaż towarów przez Wnioskodawcę na rzecz B. w ramach Modelu docelowego stanowi dla Wnioskodawcy odpłatną dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy opodatkowaną na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatne transakcje dostawy towarów. Natomiast aby mówić o dostawie towarów, musi nastąpić czynność polegająca na przeniesieniu prawa do rozporządzania (dysponowania) towarem jak właściciel, co wiąże się z możliwością faktycznego dysponowania rzeczą przez nabywcę.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach Modelu docelowego B. (wypełniając swoją rolę dystrybucyjną) będzie nabywać produkty od Wnioskodawcy a następnie odsprzedawać je we własnym imieniu kontrahentom krajowym. W sytuacji gdy klient zamówi towary od B., wówczas B. złoży zamówienie u Wnioskodawcy. Rzeczywiste zamówienie składane jest przez B. do Wnioskodawcy na podstawie zamówienia (określającego m.in. ilość/liczbę zamówionych produktów, datę i adres dostawy oraz cenę) przesłanego przez ostatecznych kontrahentów, tj. podmiotów, do których towary są dystrybuowane przez B.. Jak wskazano towary należące do Wnioskodawcy, tj. towary nabyte od Innych producentów z UE i przemieszczone wewnątrzwspólnotowo do Polski (do magazynu w .) oraz towary nabyte lokalnie od C. (wyprodukowane przez C., i przechowywane w jednym z trzech magazynów w Polsce) zostaną sprzedane na rzecz B., zgodnie z warunkami Incoterms FCA, a następnie przetransportowane na adres dostawy. W przypadku produktów dostarczanych lokalnie na adres wskazany przez klienta (nabywcę towaru od B.), Wnioskodawca przenosi na B. tytuł do produktów w momencie wysyłki produktu do klienta. Tytuł ten pozostaje po stronie B. do momentu dostarczenia towaru do klienta. Transakcja dokonana pomiędzy Wnioskodawcą i B. dokumentowana jest fakturą, która w imieniu Wnioskodawcy jest automatycznie generowana przez system w momencie złożenia zamówienia przez klienta do B. Zatem, biorąc pod uwagę wskazane informacje uznać należy, że transakcja dokonywana pomiędzy Wnioskodawcą i spółką B. w ramach Modelu docelowego stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i podlega opodatkowaniu na terytorium kraju wg właściwej dla danego towaru stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości wyrażone w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia czy B. ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w związku z nabyciem towarów od Wnioskodawcy w ramach Modelu docelowego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. w