Temat interpretacji

Brak opodatkowania nieodpłatnego przekazania infrastruktury wodociągowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2020 r. (data wpływu 7 maja 2020 r.), uzupełnionym w dniu 9 czerwca 2020 r. (data wpływu 9 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnego przekazania infrastruktury wodociągowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnego przekazania infrastruktury wodociągowej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 czerwca 2020 r. (data wpływu 9 czerwca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka () Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) jest spółką, której 100% udziałowcem jest Gmina Miasto (). Spółka prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie dostarczania wody oraz odprowadzania ścieków. Wskazane usługi Spółka świadczy przy wykorzystaniu infrastruktury wodociągowej. Usługi te w przeważającej mierze świadczone są na rzecz odbiorców na terenie Gminy A - jedynego udziałowca Wnioskodawcy. Spółka świadczy jednak również usługi dla gminy ościennej - Gminy B - w zakresie dostawy wody oraz odbioru ścieków na terenie C.

W dniu 2 stycznia 2020 roku Spółka zawarła umowę nieodpłatnego przekazania sieci wodociągowej wraz z przyłączami, zlokalizowanej na terenie C, położonej w Gminie B, na rzecz Gminy B (dalej również: Nabywca). Przedmiotem wskazanej umowy była:

1. sieć wodociągowa z rur polietylenowych o łącznej długości 11.745,5 mb, w tym:
   1. średnicy 160 mm i długości 2.583,5 mb,
   2. średnicy 110 mm i długości 7.329,0 mb,
   3. średnicy 90 mm i długości 1.402,0 mb,
   4. średnicy 63 mm i długości 431 mb;
2. przyłącza wodociągowe o średnicy od 63 mm do 40 mm i łącznej długości 10.473,2 mb (dalej: infrastruktura wodociągowa).

Z umowy o nieodpłatne przekazanie wyłączone zostały wodomierze oraz moduły radiowe zamontowane na wodomierzach głównych i dodatkowych, stanowiąc przedmiot odpłatnego przeniesienia prawa własności na rzecz Gminy B, wedle ceny określonej w umowie.

Wartość przedmiotu umowy została ustalona w oparciu o wartość rynkową, ustaloną przez biegłego rzeczoznawcę.

Grunt, na którym posadowiona jest opisana powyżej sieć wodociągowa wraz z przyłączami wodociągowymi, nie stanowi własności Spółki. Sieć wodociągowa posadowiona jest bowiem głównie w pasach drogowych, stanowiących własność Gminy B. Z kolei przyłącza wodociągowe posadowione są częściowo w pasach drogowych, stanowiących własność Gminy B, a częściowo w obrębie działek prywatnych.

Budowa omawianej infrastruktury wodociągowej rozpoczęta została w 1994 roku. Począwszy od tego roku następowała jej systematyczna rozbudowa. Począwszy od pierwszego wybudowanego odcinka sieci, każdy nowo wybudowany odcinek sieci wodociągowej podłączany był do miejskiej sieci wodociągowej, zarządzanej przez () Zakład () w A, będący poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy (Spółka () Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w A, będąca Wnioskodawcą niniejszego wniosku, powstała z przekształcenia () Zakładu () - zakładu budżetowego Gminy A, nieposiadającego osobowości prawnej), a następnie przez Wnioskodawcę.

Pierwsze odcinki infrastruktury wodociągowej, będącej przedmiotem umowy o nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy B przekazywane były nieodpłatnie przez inwestorów na rzecz () Zakładu () w A. Prawo własności tych odcinków sieci nabyte zostało zatem przez Wnioskodawcę w momencie przekształcenia w 1998 roku () Zakładu () w A w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, będącego poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy. Kolejne odcinki infrastruktury wodociągowej nabywane były sukcesywnie przez Wnioskodawcę w latach 2003- 2008 w drodze wniesienia wkładu niepieniężnego na poczet kapitału zakładowego Wnioskodawcy przez jedynego udziałowca Wnioskodawcy - Gminę Miasto A. Nabycie prawa własności omawianej infrastruktury wodociągowej przez Wnioskodawcę następowało również w latach 1998-2019 na podstawie umów o nieodpłatne przekazanie od osób fizycznych oraz od Gminy B, którym to podmiotom prawo własności do infrastruktury wodociągowej przysługiwało w związku z poniesieniem kosztów jej budowy.

Celem zawarcia w dniu 2 stycznia 2020 roku opisanej powyżej umowy o nieodpłatne przekazanie było w pierwszej kolejności przejście z rozliczeń indywidualnych z poszczególnymi odbiorcami usług na hurtową sprzedaż w zakresie wody i odbioru ścieków. Przede wszystkim jednak celem zawarcia wskazanej umowy jest uregulowanie spraw formalno-prawnych związanych z własnością opisanej sieci wodociągowej wraz z przyłączami wodociągowymi, tak aby infrastruktura była zarządzana i eksploatowana przez właściciela gruntu. Dzięki temu możliwym było uwolnienie się od ewentualnych roszczeń związanych z korzystaniem z nieruchomości w związku z posadowieniem infrastruktury. Roszczenia takie w czasie przed zawarciem umowy uległy bowiem znacznej intensyfikacji. Jednocześnie, na terenie C Nabywca prowadził inwestycję, polegającą na rozbudowie infrastruktury drogowej wraz z siecią kanalizacyjną i przyłączami do poszczególnych nieruchomości. W związku z inwestycją prowadzone były rozmowy w przedmiocie przekazania wybudowanej infrastruktury sanitarnej na rzecz Spółki. Niemniej jednak, Spółka nie była uczestnikiem procesu inwestycyjnego. W szczególności, nie była powiadamiana o odbiorach końcowych robót budowlanych, co mogło skutkować koniecznością eksploatacji kanalizacji, wykonanej z materiałów niezgodnych z aktualnymi wymaganiami, wskazywanymi przez Spółkę. Tym samym, tak opisane działania Nabywcy, związane z opisaną inwestycją, przyczyniły się do braku kontroli po stronie Spółki nad prowadzoną inwestycją oraz braku możliwości weryfikacji podłączeń wód opadowych, odprowadzanych do kanalizacji sanitarnej. Biorąc pod uwagę powyżej opisane motywy podjęcia decyzji w przedmiocie zawarcia umowy o nieodpłatne przekazanie wskazać należy, iż działanie to wpisuje się w realizację modelu zarządzania sieciami i czerpania z tego tytułu przychodów.

Na zakończenie wskazać należy, iż Wnioskodawcy w żadnym przypadku nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia lub wytworzenia infrastruktury wodociągowej, będącej przedmiotem omawianej umowy. Takie prawo nie przysługiwało również poprzednikowi prawnemu Spółki, czyli () Zakładowi () w A. Spółka nie dokonywała również nakładów na przedmiotową infrastrukturę wodociągową, od których przysługiwałoby jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(numeracja zgodna z przedstawioną we wniosku):

1. Czy nieodpłatne przekazanie środka trwałego w postaci opisanej we wniosku infrastruktury wodociągowej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, t.j.; dalej: u.p.t.u.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie natomiast do treści art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. należy rozumieć przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel [...]. Co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dostawa towarów o charakterze odpłatnym. Niemniej jednak, w niektórych przypadkach nieodpłatna dostawa towarów również może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 2 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przez odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.t.u. rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Podobnie, jak w przypadku dostawy towarów co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług. Niemniej jednak, w niektórych przypadkach również nieodpłatne świadczenie usług może podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2 u.p.t.u. za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Główną przesłanką dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego świadczenia usług jest zatem ustalenie, iż nieodpłatne świadczenie usług nastąpiło do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Jeżeli zatem nieodpłatne świadczenie usług miało związek z działalnością gospodarczą podatnika, to dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, aby uznać, iż nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Dla ustalenia, czy nieodpłatne przeniesienie infrastruktury wodociągowej na rzecz Nabywcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w pierwszej kolejności ustalenia wymaga, czy czynność ta spełnia przesłanki do uznania jej za dostawę towarów na gruncie podatku od towarów i usług.

Zgodnie z zasadą superficies solo cedit budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane należą do części składowych gruntu, stanowiąc tym samym własność właściciela tego gruntu. Zasada ta stanowi swój wyraz w treści przepisów Kodeksu cywilnego. Stosownie do treści art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, t.j., dalej: k.c.) własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową. Ponadto, stosownie do treści art. 47 § 1 k.c. część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową jest natomiast wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 k.c.). Ponadto, zgodnie z art. 48 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Niemniej jednak, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych (art. 47 § 3 k.c.).

Zasada superficies solo cedit, wyrażona w powyżej powołanych przepisach Kodeksu cywilnego doznaje wyjątku w odniesieniu do urządzeń przesyłowych, pod warunkami określonymi w art. 49 k.c. Stosownie do treści art. 49 § 1 k.c. urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Zgodnie natomiast z art. 49 § 2 k.c. osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca.

Stosownie do powołanych powyżej przepisów urządzenia przesyłowe co do zasady stanowią część składową nieruchomości, na której zostały posadowione. Jeżeli jednak wchodzą one w skład przedsiębiorstwa, to nie należą do części składowych nieruchomości, na których zostały posadowione. Tym samym, w takiej sytuacji stanowią one odrębny od samej nieruchomości przedmiot prawa własności. Uznanie sieci przesyłowych, o których mowa w art. 49 § 1 k.c. za odrębny od nieruchomości przedmiot prawa własności uzależnione zostało zatem od przesłanki, aby sieci te wchodziły w skład przedsiębiorstwa. W judykaturze wskazuje się, iż przesłanka ta jest spełniona z chwilą fizycznego podłączenia urządzeń przesyłowych do sieci należącej do przedsiębiorstwa (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 1991 roku, W 4/91, OTK 1991, nr 1, poz. 22). Z chwilą fizycznego połączenia z siecią urządzenia te stają się zatem samoistnymi rzeczami ruchomymi, które mogą być przedmiotem odrębnej własności i odrębnego obrotu - może zatem dojść do przeniesienia własności tych urządzeń w drodze umowy na rzecz przedsiębiorcy lub osoby trzeciej, ale także do oddania ich w leasing czy najem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2010 roku, sygn. V CSK 206/09).

Fizyczne połączenie urządzeń przesyłowych, o których mowa w art. 49 § 1 k.c. z siecią przedsiębiorstwa, w świetle obecnie obowiązującego brzmienia art. 49 k.c., nie przesądza jednak o nabyciu prawa własności omawianych urządzeń przez przedsiębiorcę, prowadzącego wskazane przedsiębiorstwo. Art. 49 k.c. w pierwotnym jego brzmieniu poza zakresem normowania pozostawiał kwestię własności urządzeń przesyłowych (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 roku, sygn. III CZP 105/05; OSNC 2006, nr 10, poz. 159). Aktualna, obowiązująca od 3 sierpnia 2008 roku, treść art. 49 k.c. wskazuje natomiast, że za właściciela urządzeń przesyłowych, które zostały połączone z siecią przedsiębiorstwa należy w pierwszej kolejności uznać podmiot, który faktycznie poniósł koszty budowy tych urządzeń, o czym świadczy treść art. 49 § 2 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2010 roku, sygn. V CSK 206/09). Tym samym, podmiot ten w pierwszej kolejności legitymowany będzie do wystąpienia z roszczeniem do przedsiębiorstwa przesyłowego o nabycie własności omawianych urządzeń przesyłowych. Jeżeli natomiast przeniesie on własność omawianych urządzeń na rzecz osoby trzeciej, innej niż przedsiębiorca, prowadzący przedsiębiorstwo, do którego sieci przyłączone zostały urządzenia, to legitymacja do wystąpienia z roszczeniem o nabycie własności przez przedsiębiorstwo, przeniesiona zostanie na tę osobę trzecią (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2010 roku, sygn. V CSK 206/09).

Co ponadto istotne, w orzecznictwie artykułowany jest pogląd, zgodnie z którym aktualna treść art. 49 k.c., w szczególności art. 49 § 2 k.c. znajduje zastosowanie również w odniesieniu do sytuacji, w których omawiane urządzenia przesyłowe zostały wybudowane i podłączone do sieci przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, tj. przed dniem wejścia w życie znowelizowanej treści art. 49 k.c. Jak wskazano bowiem w wyroku Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2010 roku (sygn. V CSK 206/09) retroaktywność art. 49 k.c. w znowelizowanym brzmieniu nie narusza normy wynikającej z art. 3 k.c., zgodnie z którym ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że to wynika z jej brzmienia lub celu, ponieważ celem nowelizacji omawianego przepisu było uporządkowanie stanu prawnego związanego z podłączaniem wymienionych w tym przepisie urządzeń do sieci przedsiębiorstwa.

Konkludując powyższe rozważania stwierdzić należy, że w przypadku połączenia omawianych urządzeń przesyłowych z siecią przedsiębiorstwa przesyłowego, stają się one samoistną rzeczą ruchomą, która może stanowić przedmiot obrotu, odrębny od samej nieruchomości, na której zostały one posadowione. Prawo własności tych urządzeń w pierwszej kolejności przysługuje zatem podmiotowi, który poniósł koszty budowy omawianych urządzeń. Podmiotem tym może być zarówno właściciel nieruchomości, przedsiębiorca, prowadzący przedsiębiorstwo przesyłowe, do którego podłączono omawiane urządzenia przesyłowe, jak i podmiot trzeci. Jednocześnie, brak jest ograniczeń, co do przeniesienia prawa własności do omawianych urządzeń przesyłowych, stanowiących samoistne rzeczy ruchome.

Powyższe rozważania prowadzą zatem do wniosku, iż w sprawie, będącej przedmiotem niniejszego wniosku w pierwszej kolejności uznać należy, że infrastruktura wodociągowa, będąca przedmiotem umowy o nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy B stanowi samoistną rzecz ruchomą, będącą przedmiotem odrębnego prawa własności, stanowiąc urządzenie do doprowadzania lub odprowadzania płynów. Budowa omawianej infrastruktury wodociągowej rozpoczęta została w 1994 roku. Począwszy od tego roku następowała jej systematyczna rozbudowa. Począwszy od pierwszego wybudowanego odcinka sieci, każdy nowowybudowany odcinek sieci wodociągowej podłączany był do miejskiej sieci wodociągowej, zarządzanej przez () Zakład () w A, będący poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy (Spółka () Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w A, będąca Wnioskodawcą niniejszego wniosku, powstała z przekształcenia () Zakładu () - zakładu budżetowego Gminy A, nieposiadającego osobowości prawnej), a następnie przez Wnioskodawcę. Biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej argumentację, wynikającą z orzecznictwa sądowego stwierdzić zatem należy, iż z chwilą podłączenia urządzeń przesyłowych do sieci przedsiębiorstwa przesyłowego następowało wyodrębnienie własności urządzeń przesyłowych, jako samoistnych rzeczy ruchomych, mogących być przedmiotem odrębnego prawa własności i odrębnego obrotu.

W dalszej kolejności stwierdzić należy, iż przedstawione powyżej rozważania prowadzą do wniosku, iż Wnioskodawcy w istocie przysługiwało prawo własności do infrastruktury wodociągowej, która w dalszej kolejności była przedmiotem umowy o nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy B. Pierwsze odcinki infrastruktury wodociągowej, będącej przedmiotem umowy o nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy B przekazywane były nieodpłatnie przez inwestorów na rzecz () Zakładu () w A. Prawo własności tych odcinków sieci nabyte zostało zatem przez Wnioskodawcę w momencie przekształcenia w 1998 roku () Zakładu () w A w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, będącego poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy. Kolejne odcinki infrastruktury wodociągowej nabywane były sukcesywnie przez Wnioskodawcę w latach 2003-2008 w drodze wniesienia wkładu niepieniężnego na poczet kapitału zakładowego Wnioskodawcy przez jedynego udziałowca Wnioskodawcy - Gminę Miasto A. Nabycie prawa własności omawianej infrastruktury wodociągowej przez Wnioskodawcę następowało również w latach 1998-2019 na podstawie umów o nieodpłatne przekazanie od osób fizycznych oraz od Gminy B, którym to podmiotom prawo własności do infrastruktury wodociągowej przysługiwało w związku z poniesieniem kosztów jej budowy.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż infrastruktura wodociągowa, będąca przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację stanowiła własność Wnioskodawcy w momencie zawarcia umowy o jej nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy B. Przyjmując bowiem, za orzecznictwem sądowym, powołanym w niniejszym wniosku o interpretację, że prawo własności urządzeń przesyłowych, o których mowa w art. 49 k.c., stanowiących samoistne rzeczy ruchome w związku z podłączeniem ich do sieci przedsiębiorstwa, przysługuje każdorazowo podmiotowi, który poniósł koszty budowy tych urządzeń, to stwierdzić należy, iż Wnioskodawca w każdym przypadku nabywał prawo własności kolejnych odcinków infrastruktury wodociągowej. Kolejne odcinki infrastruktury wodociągowej, będącej następnie przedmiotem umowy o nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy B, nabywane były bowiem w każdym przypadku od podmiotu, który poniósł koszty budowy danego odcinka infrastruktury wodociągowej.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe rozważania stwierdzić należy, iż nieodpłatne przekazanie infrastruktury wodociągowej na rzecz Gminy B, będące przedmiotem niniejszego wniosku stanowiło w istocie dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 u.p.t.u. Jednocześnie, uznać należy, iż w omawianej sprawie nie ma miejsca przypadek, o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.t.u., tj. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia. Uznać tym samym należy, że nieodpłatne przekazanie infrastruktury wodociągowej na rzecz Gminy B wchodzi w zakres zwrotu wszelkie inne darowizny, o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u.

Niemniej jednak, dla ustalenia, czy nieodpłatne przekazanie infrastruktury wodociągowej, o której mowa w niniejszym wniosku, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. ustalenia wymaga, czy spełniona została druga z przesłanek, określonych w tym przepisie, tj. podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Wnioskodawcy w żadnym przypadku nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, czy też wytworzenia infrastruktury wodociągowej lub jej części składowych. Takie prawo nie przysługiwało również poprzednikowi prawnemu Spółki, czyli () Zakładowi () w A. Spółka nie dokonywała również żadnych nakładów na infrastrukturę wodociągową, od których przysługiwałoby jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Tym samym uznać należy, iż nieodpłatne przekazanie infrastruktury wodociągowej na rzecz Gminy B nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych sprawa będzie rozpatrzona w odrębnym postępowaniu.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej