Temat interpretacji

zwolnienie od podatku dla usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2020 r. (data wpływu 1 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 12 maja 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wynajmuje nieruchomości będące jego własnością (kod PKD: 68.20.Z obejmujący wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi). Wszystkie nieruchomości mieszkalne (domy jednorodzinne) są wynajmowane długoterminowo wyłącznie na cele mieszkaniowe. Najemcami są podmioty gospodarcze będące spółkami oraz osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą. Wnioskodawca każdorazowo zawiera z ww. podmiotami umowy najmu, w których wskazuje się, że nieruchomości mieszkalne mogą być wykorzystywane jedynie na cele mieszkaniowe. Tym samym podmioty te udostępniają wynajmowane domy pracownikom wyłącznie na cele mieszkalne - nie zmieniając charakteru mieszkaniowego danej nieruchomości. Jedynym celem wynajmu nieruchomości jest zatem zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników, tj. osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że wszyscy najemcy są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT i nie mogą wykonywać działalności gospodarczej w wynajmowanych nieruchomościach.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał, iż usługi wynajmu lokali mieszkalnych, o których mowa we wniosku, dotyczą zaspokajania potrzeb mieszkalnych i zawarte są w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2008) pod symbolem 68.20.1 1.0, tj. wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynajem nieruchomości mieszkalnych na rzecz podmiotów gospodarczych, które będą te nieruchomości udostępniać osobom fizycznym wyłącznie na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia z podatku VAT w świetle art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawców:

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem nieruchomości mieszkalnych na rzecz podmiotów gospodarczych, które będą te nieruchomości udostępniać osobom fizycznym wyłącznie na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia z podatku VAT w świetle art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Literalne brzmienie przepisu wskazuje na trzy warunki, do których wprost odnosi się wyżej przywołany przepis. Skorzystanie ze zwolnienia jest możliwe jedynie gdy:

1. Usługa jest świadczona na własny rachunek,
2. Nieruchomość ma charakter mieszkaniowy,
3. Cel najmu lub dzierżawy jest wyłącznie mieszkaniowy.

Wszystkie powyższe warunki muszą zostać spełnione łącznie. Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy. Są to usługi związane z zakwaterowaniem, do których zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 7% (obecnie 8%). Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę. (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 października 2019 r., nr 0115-KDIT1-1.4012.526.2019.2.AJ).

W związku z tym, jedynie brak któregokolwiek z trzech elementów będzie skutkowało opodatkowaniem najmu. (...) nie jest istotnym, że pracownicy podmiotów gospodarczych nie są stroną wynajmu, bowiem w ich imieniu występują najemcy. Zatem sens wynajmu stanowi zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników w czasie, w którym pełnią oni obowiązki służbowe (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 sierpnia 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.314.2019.2.KOM). Bez znaczenia jest zatem czy mamy do czynienia z umową zawartą bezpośrednio z osobą zamieszkującą tą nieruchomość czy jest to relacja wynajmujący-najemca- podnajemca. Decydujące jest bowiem, aby cel mieszkaniowym był zachowany przez ostatnie ogniwo łańcucha transakcji, tj. przez pracownika (osobę fizyczną).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje swoje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 stycznia 2018 r., nr 0115-KDIT1-2.4012.857.2017.1.RS, w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 lutego 2018 r., nr 0112-KDIL2-2.4012.24.2018.1.ML oraz w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 lipca 2019 r., nr 0115-KDIT1-1.4012.266.2019.1.EA. Analizując przywołane interpretacje podatkowe oraz mając na uwadze literalne brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT kluczowy jest mieszkalny cel najmu, który w opisanym stanie faktycznym jest spełniony.

Tym samym, mając powyższe na względzie, wynajem nieruchomości mieszkalnych na rzecz podmiotów gospodarczych, które będą te nieruchomości udostępniać osobom fizycznym wyłącznie na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia z podatku VAT w świetle art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%,

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

Należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji, gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8% w poz. 163, wymienione zostały usługi mieszczące się w grupowaniu PKWiU 55, tj. usługi związane z zakwaterowaniem.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,

• charakter mieszkalny nieruchomości,

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006.347.1 z późn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: () dzierżawę i wynajem nieruchomości. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 146aa ust. 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Analizując kwestie zwolnienia od podatku usług najmu lokali mieszkalnych należy zwrócić szczególną uwagę na cel świadczonych usług. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie nieruchomości przez najemcę. Tym samym, zasadniczą kwestią dla opodatkowania, czy zwolnienia od podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi.

Oznacza to, że z punktu widzenia zastosowania tego zwolnienia istotny jest sposób wykorzystywania nieruchomości przez najemcę (usługobiorcę), a zatem to najemca w wynajmowanym lokalu powinien realizować własne cele mieszkaniowe. Jedynie bowiem w takim przypadku uprawnione będzie stwierdzenie, że wynajmujący (usługobiorca) wynajął nieruchomość wyłącznie na cele mieszkaniowe. Ustawodawca nie zwolnił z opodatkowania wynajmu nieruchomości na cele działalności gospodarczej, polegającej na wynajmie nieruchomości wyłącznie na cele mieszkaniowe (vide wyrok NSA z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt I FSK 1182/16).

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wskazuje, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Wskazany przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. Nie odnosi się również do czasu wynajmowania nieruchomości oraz klasyfikacji statystycznych.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wynajmuje nieruchomości będące jego własnością, które według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2008) są sklasyfikowane pod symbolem 68.20.11.0, tj. wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi. Wszystkie nieruchomości mieszkalne (domy jednorodzinne) są wynajmowane długoterminowo wyłącznie na cele mieszkaniowe. Najemcami są podmioty gospodarcze będące spółkami oraz osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą. Wnioskodawca każdorazowo zawiera z ww. podmiotami umowy najmu, w których wskazuje się, że nieruchomości mieszkalne mogą być wykorzystywane jedynie na cele mieszkaniowe. Tym samym podmioty te udostępniają wynajmowane domy pracownikom wyłącznie na cele mieszkalne - nie zmieniając charakteru mieszkaniowego danej nieruchomości. Jedynym celem wynajmu nieruchomości jest zatem zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników, tj. osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że wszyscy najemcy są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT i nie mogą wykonywać działalności gospodarczej w wynajmowanych nieruchomościach.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla usług wynajmu posiadanych nieruchomości mieszkalnych (domów jednorodzinnych).

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa w kontekście przedstawionego opisy sprawy, należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu nieruchomości mieszkalnych, spełniają wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał bowiem, że wynajmuje nieruchomości mieszkalne podmiotom gospodarczym, które udostępniają te nieruchomości pracownikom wyłącznie w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych. Każdorazowo w zawartych umowach wskazuje się, że nieruchomości mieszkalne mogą być wykorzystywane jedynie na cele mieszkaniowe. Kontrahenci Wnioskodawcy nie mogą wykonywać działalności gospodarczej w wynajmowanych nieruchomościach. Ponadto świadczone usługi Wnioskodawca sklasyfikował do PKWiU z 2008 r. - 68.20.11.0 Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi, zatem art. 43 ust. 20 ustawy nie będzie miał zastosowania do wykonywanych czynności.

W niniejszej sprawie spełnione są zatem warunki wynikające z ww. przepisu do zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług wynajmu, gdyż jak wynika z wniosku, przedmiotem umowy są nieruchomości mieszkalne, a ich najemcy (podmioty gospodarcze będące spółkami oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą) wykorzystują je na cele mieszkaniowe dla swoich pracowników, stad też stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie uznać należy za prawidłowe.

W zaznaczyć należy, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy, z którego wynika, że usługi najmu nieruchomości mieszkalnych sklasyfikowane są według PKWiU z 2008 r. jako wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi - PKWiU 68.20.11.0.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do ww. rozporządzenia zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Tutejszy Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano na podstawie grupowania PKWiU, do którego Wnioskodawca zakwalifikował świadczone usługi.

W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego w stanie faktycznym (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wskazanej we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej