Temat interpretacji

Odliczenie podatku naliczonego w odniesieniu do projektu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2020 r. (data wpływu 21 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 25 maja 2020 r. (data wpływu 28 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości odzyskania podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji pn. jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości odzyskania podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji pn. . Wniosek uzupełniono pismem z 25 maja 2020 r. (data wpływu 28 maja 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 21 maja 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.336.2020.1.ASZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Z dniem 1 stycznia 2017 r. dokonała centralizacji rozliczeń podatku VAT wraz z podległymi jednostkami budżetowymi i obecnie rozlicza się z urzędem skarbowym w sposób skonsolidowany, przy czym w ramach zakładu budżetowego (GZWiK) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę oraz odbioru ścieków. Gmina realizowała zadanie pn. , które wykonane zostało w 2019 r. w ramach programu PROW na lata 2014-2020 w ramach poddziałania Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność w ramach działania Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER objętego programem w zakresie: Budowa lub przebudowa publicznych dróg gminnych lub powiatowych.

Przebudowie poddany zostanie odcinek publicznej drogi gminnej ul. D. w Z. od ul. O. do skrzyżowania w rejonie mostu kolejowego, która posiadała bardzo zniszczoną nawierzchnię asfaltową o szerokości ok. 3,5 m. Brak właściwego spadku poprzecznego warstwy jezdnej oraz niewystarczająca jej szerokość na potrzeby wymijania się pojazdów spowodowała powstawanie zastoisk wodnych, które z kolei wskutek jej użytkowania były przyczyną powstawania wyboi i ubytków w jezdni oraz na poboczach.

W wyniku robót wykonana została nowa nawierzchnia asfaltowa jezdni na długości 435 m z jej poszerzeniem do 5 m. Na powyższą okoliczność wykonane zostało poszerzenie konstrukcji drogi z podbudowy kamiennej. Nawierzchnia jezdni wykonana została z daszkowym pochyleniem o wartości 2% do przylegającego rowu otwartego. Na całym odcinku przebudowywanej drogi wykonane zostały utwardzone pobocza kamienne szerokości 0,5 m i gr. 10 cm. Wykonano następującą konstrukcję:

a) jezdni

• warstwa ścieralna z masy min-bitumicznej gr.4 cm,
• warstwa wiążąca z masy min-bitumicznej gr. 5 cm,
• warstwa wyrównawcza z masy min-bitumicznej śr. gr. 3 cm,

b) poszerzenia jezdni

• warstwa ścieralna z masy min-bitumicznej gr. 4 cm,
• warstwa wiążąca z masy min-bitumicznej gr. 5 cm,
• warstwa wyrównawcza z masy min-bitumicznej śr. gr. 3 cm,
• warstwa wiążąca z masy min-bitumicznej gr 4 cm,
• górna warstwa podbudowy kamiennej kliniec gr. 10 cm,
• dolna warstwa podbudowy kamiennej gr. 25 cm,
• wzmocnienie podłoża np. warstwa UTEX gr. 25 cm.

W ramach planowanych robót ze względu na niedrożność kanału & 400 rozebrany został odcinek istniejącego zarurowania o długości ok. 58 m, przy czym na długości 6 m odtworzono zjazd do przyległej działki przepustem ograniczonym betonowymi ściankami czołowymi. Istniejący przepust & 400 pod jezdnią został przebudowany na rury PCV o tej samej średnicy. Pozostały odcinek rowu poddano odtworzeniu w zakresie przekroju poprzecznego i pochylenia podłużnego.

W sąsiedztwie rozpatrywanego odcinka drogi zlokalizowane są następujące urządzenia obce:

• oświetleniowa linia energetyczna,
• kolejowa linia telekomunikacyjna,
• kanalizacja sanitarna.

Wykonane w trakcie robót odkopy kontrolne ze służbami kolejowymi wykazały lokalizację istniejącej sieci poza planowanym poszerzeniem jezdni, co umożliwiło wykonanie całej szerokości jezdni a nawierzchni bitumicznej. Zakres wykonanych prac obejmował także oznakowanie przebudowanej drogi znakami pionowymi oraz poziomymi, z zastosowaniem innowacyjnych pulsujących znaków ostrzegawczych o niebezpiecznych zakrętach z zasilaniem solarnym.

Faktury dokumentujące nabycie towarów i usług w ramach ww. zadania wystawione zostały na Wnioskodawcę, tj. Gminę.

Realizacja zadania nie przyczyni się do generowania żadnych przychodów zarówno na etapie prowadzenia inwestycji, jak i w przyszłości, a faktury otrzymane w związku z inwestycją nie były związane z czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do wydatków poniesionych na opisaną inwestycję drogową Gmina ma możliwość odzyskania podatku VAT na mocy obowiązujących przepisów?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane pismem z 25 maja 2020 r.)

Gmina stoi na stanowisku, że nie przysługuje jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Gmina będąc czynnym podatnikiem VAT nie ma możliwości odzyskania podatku VAT, gdyż inwestycja stanowi zadanie własne Gminy i nie jest związana ze sprzedażą opodatkowaną. Gmina nie będzie pobierała opłat za korzystanie z obiektów, ani nie będzie osiągała z tego tytułu innych dochodów. Przebudowa drogi ma na celu poprawę bezpieczeństwa mieszkańców Gminy oraz wszystkich osób korzystających z dróg publicznych znajdujących się na terenie Gminy, a nie generowanie przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do przepisu art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Przepisy art. 87 ustawy regulują sposób dokonania przez podatnika rozliczenia w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym deklaruje on nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym. Przepisy te statuują możliwość otrzymania przez podatnika rzeczywistego zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Warunkiem, który musi spełnić podatnik, by domagać się zwrotu, jest powstanie w okresie rozliczeniowym nadwyżki podatku naliczonego nad kwotą podatku należnego. Wynika to z generalnej zasady określonej w przywołanym powyżej art. 87 ust. 1 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Tak skonstruowana zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podkreślić również należy, że aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika zatem, że za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem jednostka samorządu terytorialnego działa w charakterze podatnika wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy.

Gmina, w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713), wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Rozpatrując możliwość odliczenia podatku VAT w związku z realizacją projektu polegającego na przebudowie publicznej drogi gminnej, należy zauważyć, że co do zasady budowa (rozbudowa) dróg publicznych, jest realizacją celu publicznego na poziomie samorządowym, a więc jako zadanie jednostek samorządu terytorialnego mające na celu zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty nie stanowi czynności związanej z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 470) w art. 2a ust. 2 wskazuje, że drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich zarząd województwa,
3. powiatowych zarząd powiatu,
4. gminnych wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Z treści regulacji prawnych przytoczonych na wstępie wynika, że o prawie do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z realizowanymi inwestycjami, decyduje sposób wykorzystania powstałego w wyniku realizacji inwestycji mienia, tj. wykorzystanie go do czynności opodatkowanych podatkiem VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina, która jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług realizowała zadanie pn. . Przebudowie poddany zostanie odcinek publicznej drogi gminnej ul. D. w Z. od ul. O. do skrzyżowania w rejonie mostu kolejowego, która posiadała bardzo zniszczoną nawierzchnię asfaltową o szerokości ok. 3,5 m. Faktury dokumentujące nabycie towarów i usług w ramach ww. zadania wystawione zostały na Wnioskodawcę. Realizacja zadania nie przyczyni się do generowania żadnych przychodów zarówno na etapie prowadzenia inwestycji, jak i w przyszłości, a faktury otrzymane w związku z inwestycją nie były związane z czynnościami opodatkowanymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość odzyskania podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji drogowej.

W ocenie Organu, w rozpatrywanej sprawie nie zachodzi związek dokonanych zakupów ze sprzedażą opodatkowaną, przede wszystkim dlatego, że obowiązek rozbudowy drogi jest zadaniem publicznym określanym przez ustawy. Jak wskazał Wnioskodawca, realizacja zadania nie przyczyni się do generowania żadnych przychodów zarówno na etapie prowadzenia inwestycji, jak i w przyszłości. Inwestycja stanowi zadanie własne Gminy i nie jest związana ze sprzedażą opodatkowaną.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że nie została spełniona przesłanka z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT warunkująca prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ Gmina, nabywając towary i usługi celem przebudowy drogi publicznej, nie będzie nabywać ich do działalności gospodarczej i tym samym nie będzie działać w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji.

Tym samym, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało również prawo do zwrotu różnicy podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z poniesionymi wydatkami, Wnioskodawca nie będzie miał również możliwości uzyskania zwrotu podatku na zasadach określonych w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu kwoty podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług (Dz. U. z 2019 r., poz. 714). Ewentualny zwrot na podstawie tych przepisów obwarowany jest pewnymi warunkami, które podatnik winien spełnić. Wśród warunków tych ustawodawca wymienia m.in. pochodzenie środków finansowych ze źródeł określonych w § 8 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia, a w zakresie środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej podpisanie umowy o dofinansowanie przed dniem 1 maja 2004 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej