Temat interpretacji

Skutki podatkowe związane z nabyciem używanego samochodu w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2020 r. (data wpływu 11 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem używanego samochodu w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem używanego samochodu w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym na terenie Polski działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży oraz serwisu samochodów osobowych, dostawczych, ciężarowych, sprzedaży części i akcesoriów samochodowych oraz pośrednictwa w zakresie oferowania usług finansowych związanych z wyżej wymienionymi samochodami (działalność dealera samochodowego).

Jednym z obszarów działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż używanych samochodów osobowych. W tym celu Spółka dokonuje nabycia wspomnianych samochodów od podatników podatku od wartości dodanej mających siedzibę na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a następnie dokonuje ich sprowadzenia na terytorium Polski. W ramach niniejszego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), nabycie wspomnianego wyżej środka transportu następuje poza systemem VAT marża. Nabycie wspomnianych samochodów następuje w celu ich sprzedaży klientom Wnioskodawcy (poza zakresem niniejszego wniosku są sytuacje, kiedy Spółka wykorzystuje samochody dla celów własnej działalności gospodarczej).

Samochody osobowe, o których mowa w niniejszym wniosku, nie spełniają definicji nowych środków transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy VAT - są to pojazdy tożsame z nowymi środkami transportu (pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów), które jednakże nie spełniają warunków uznania ich za nowy środek transportu, dotyczących przebiegu bądź okresu który upłynął od dopuszczenia takiego środka transportu do użytku.

W praktyce działalności gospodarczej Spółki sprowadzone z zagranicy używane samochody osobowe znajdują nabywców najczęściej w okresie krótszym, niż miesiąc. Wystąpić mogą jednakże sytuacje, w których samochód znajduje nabywcę po upływie tego okresu. W takich sytuacjach, mając na uwadze nowelizację ustawy z dnia 30 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2018.1990 t.j. z dnia 17 października 2018 r. dalej Prawo o ruchu drogowym), która weszła w życie 1 stycznia 2020 r. i wprowadziła obowiązek rejestracji samochodu osobowych w terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia do Polski, przewidując jednocześnie za brak takiej czynności kary administracyjne, Spółka zobligowana jest prawnie do dokonania rejestracji samochodu, pomimo tego, że samochód ten w dalszym ciągu przeznaczony jest do sprzedaży. W takiej sytuacji Spółka w dalszym ciągu traktuje wspomniany samochód jako towar handlowy, nie wprowadzając go do ewidencji środków trwałych, ani też nie korzystając z samochodu dla celów własnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej powyżej sytuacji sprowadzenia przez Wnioskodawcę używanego samochodu osobowego od podatnika podatku o wartości dodanej mającego siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, który to samochód przeznaczony jest do dalszej sprzedaży, Wnioskodawca będzie miał obowiązek zapłaty podatku na zasadach wskazanych w art. 103 ust. 3 w związku z ust. 4 ustawy VAT oraz, w konsekwencji, złożenia informacji o nabywanych środkach transportu wskazanej w ust. 5 powołanego artykułu (VAT-23) w związku z możliwą rejestracją tego samochodu w celu wywiązania się z nowych obowiązków nałożonych przez Prawo o ruchu drogowym od 1 stycznia 2020 r., pomimo, iż samochód w dalszym ciągu przeznaczony będzie do sprzedaży i nie będzie wykorzystany przez Wnioskodawcę dla celów własnej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w takiej sytuacji nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku na zasadach wskazanych w art. 103 ust. 3 w związku z ust. 4 ustawy VAT. W konsekwencji, nie wystąpi też obowiązek złożenia informacji o nabytych środkach transportu wskazanej w art. 103 ust. 5 ustawy VAT. Podatek z tytułu opisanej wyżej transakcji rozliczony powinien być na zasadach ogólnych wynikających z art. 103 ust. 1 ustawy VAT i wykazany w deklaracji VAT-7/VAT-UE.

Regulacje ustawy VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju. Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ww. ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. W myśl natomiast ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się (z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w art. 10 ustawy VAT, nie mających w niniejszym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym zastosowania) pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa powyżej;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a powyżej.

Mając na uwadze powyższe regulacje, uznać należy, iż Wnioskodawca, sprowadzając na teren Polski używane samochody osobowe rozpoznaje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy VAT, podatnicy obowiązani są, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego. Zgodnie natomiast z art. 103 ust. 3 ustawy VAT, w określonych przypadkach, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku na rachunek urzędu skarbowego w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. W myśl ust. 4 powołanego wyżej artykułu, przepis ust. 3 stosuje się także w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8 ustawy VAT, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju. Ponadto, jak stanowi ust. 5 powołanego wyżej artykułu, w takich przypadkach podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie informację o nabywanych środkach transportu (informację VAT-23) wraz z kopią faktury potwierdzającej nabycie środków transportu.

Regulacje Prawa o ruchu drogowym

Niezależnie od obowiązków podatkowych wynikających z ustawy VAT, sprowadzenie do Polski używanego samochodu osobowego wiąże się również z innymi obowiązkami prawnymi, w tym obowiązkami o charakterze administracyjnym, wynikającymi z Prawa o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 71 ust. 7 ww. ustawy, którego aktualne brzmienie obowiązuje od 1 stycznia 2020 r., właściciel pojazdu, niebędącego nowym pojazdem, sprowadzonego z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej jest obowiązany zarejestrować pojazd na terytorium Polski w terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia. Jednocześnie, Ustawodawca przewidział sankcje o charakterze administracyjnym z tytułu niedokonania rejestracji pojazdu w terminie wskazanym w art. 71 ust. 7 Prawa o ruchu drogowym - zgodnie z art. 140mb przedmiotowej ustawy, który wszedł w życie od 1 stycznia 2020 r., właściciel pojazdu, który nie dokonuje takiej rejestracji w terminie podlega karze pieniężnej w wysokości do 1000 zł.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż powołane wyżej regulacje Prawa o ruchu drogowym obowiązują wszystkich właścicieli pojazdów sprowadzających pojazdy z terenu innego kraju Unii Europejskiej. Nie ma tu znaczenia, w jakim celu sprowadzony został dany pojazd, to jest, czy został on sprowadzony w charakterze towaru handlowego, który zostanie następnie odsprzedany innej osobie, czy też został on sprowadzony na cele własne aktualnego właściciela pojazdów. Tym samym, obowiązek rejestracji samochodów sprowadzonych z terenu państw Unii Europejskiej dotyczy także dealerów samochodowych w sytuacji, kiedy nie znajdą oni nabywcy na sprowadzone pojazdy w terminie 30 dni. Jedyne wyłączenie, jakie omawiane przepisy przewidują, dotyczy samochodów nowych, a więc nie ma ono zastosowania w niniejszym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym). Wnioskodawca zmuszony jest zatem takiej rejestracji w przedmiotowym terminie dokonać, aby uchronić się przed sankcjami administracyjnymi wskazanymi w art. 140mb Prawa o ruchu drogowym. Co więcej, Wnioskodawca pragnie nadmienić, iż termin 30 dni biegnący od momentu sprowadzenia pojazdu nie ulega wydłużeniu w sytuacji jego zbycia na rzecz nowego właściciela - w takim przypadku właściciel ten również zobowiązany będzie dokonać rejestracji pojazdu w tym terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia. Powyższe oznacza zatem, iż Wnioskodawca nie może czekać do momentu upływu terminu rejestracji pojazdu, lecz w celu zabezpieczenia tak swojego interesu, jak i interesu klienta, w praktyce zmuszony jest dokonać takiej rejestracji wcześniej.

Interpretacja art. 103 ust. 4 ustawy VAT w połączeniu z przepisami Prawa o ruchu drogowym

W ocenie Wnioskodawcy, kluczowym w tej sprawie jest dokonanie właściwej interpretacji art. 103 ust. 4 ustawy VAT, z uwzględnieniem nowych regulacji Prawa o ruchu drogowym, obowiązujących od 1 stycznia 2020 r.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 103 ust. 4 ustawy VAT, obowiązek zapłaty podatku w terminie 14 dni od momentu powstania obowiązku podatkowego powstanie w sytuacji, kiedy środek transportu (w tym, używany samochód osobowy) ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju. W konsekwencji, w takim przypadku podatnik zobowiązany będzie również złożyć informację o nabywanych środkach transportu (VAT-23).

W ocenie Wnioskodawcy, regulacje art. 103 ust. 4 ustawy VAT należy rozumieć w ten sposób, iż obowiązkiem zapłaty podatku w terminie 14 dni (a więc także, obowiązkiem złożenia informacji VAT-23) objęte są takie wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów (środków transportu), w przypadku których podatnik zamierza wykorzystywać sprowadzony do Polski samochód dla celów własnej działalności gospodarczej. Obowiązek ten nie dotyczy natomiast przypadków, kiedy sprowadzany środek transportu ma być wykorzystywany na cele własne podatnika. Za taką interpretacją przemawia sformułowanie ma być przez nabywcę zarejestrowany, wskazujący na zamiar podatnika, nie zaś na fakt faktycznego dokonania rejestracji przez podatnika. Gdyby miało być inaczej, w ocenie Wnioskodawcy Ustawodawca wprost użyłby sformułowania, iż przepis ten ma zastosowanie do sytuacji, kiedy środek transportu zostanie (został) przez nabywcę zarejestrowany. Tym samym, wykładnia literalna przemawia za stanowiskiem wyrażonym przez Wnioskodawcę.

Inne rozumienie niniejszego przepisu prowadziłoby do uzależnienia skutków podatkowych w VAT od dokonania czynności o charakterze czysto formalnym, nie mających źródła w regulacjach podatkowych oraz nie wpływających na ekonomiczną treść danej transakcji. Mając natomiast na uwadze ogólne zasady podatku VAT, transakcje mające tą samą naturę ekonomiczną powinny być traktowane przez podatników w analogiczny sposób (przejawem tej zasady jest m.in. art. 5 ust. 2 ustawy VAT, wskazujący, iż wymienione w ustawie transakcje, w tym wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podlegają opodatkowaniu na zasadach niezależnych od spełnienia lub nie określonych form bądź warunków wskazanych przez inne przepisy prawa). Uzależnienie zatem opodatkowania VAT od faktycznego dokonania rejestracji pojazdu, nie zaś od celu nabycia pojazdu, prowadziłoby do sytuacji, kiedy dwie takie same ekonomicznie transakcje byłyby opodatkowane na odmiennych zasadach. W ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, by taka była intencja Ustawodawcy.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, iż zmiany w Prawie o ruchu drogowym, które od 1 stycznia 2020 r. wymuszają na Wnioskodawcy dokonanie rejestracji pojazdu nawet w sytuacji, kiedy pojazd ten stanowić będzie towar handlowy (tj. nie będzie wykorzystywany przez Spółkę i w przyszłości zostanie sprzedany), nie miały jakiegokolwiek podłoża podatkowego. Jak czytamy w uzasadnieniu nowelizacji: Powyższe zmiany ustawy - Prawo o ruchu drogowym są wynikiem zarzutów formalnych Komisji Europejskiej dotyczących uchybienia zobowiązaniom transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, dotyczących m.in. braku sankcji za niezarejestrowanie importowanego pojazdu oraz niewyrejestrowanie pojazdu wycofanego z eksploatacji. Komisja uznała, że Rzeczpospolita Polska nie zapewniła skutecznego stosowania art. 5 ust. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/53/WE, a tym samym uchybiła obowiązkom wynikającym z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej przez brak kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia obowiązków zarejestrowania pojazdu sprowadzanego do Polski oraz niepoinformowania właściwego organu o nabyciu lub zbyciu pojazdu w terminie 30 dni. Wprowadzenie odpowiednich zmian do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, w ramach prac nad ustawą o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw, pozwoli na dotrzymanie terminów wskazanych w przekazanym Komisji Europejskiej harmonogramie usunięcia ww. uchybienia i uniknięcia ewentualnego wystosowania wobec Polski uzasadnionej opinii oraz skierowania sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, iż wprowadzenie od 1 stycznia 2020 r. przepisów niepodatkowych, obligujących Wnioskodawcę do rejestracji sprowadzonego samochodu pod groźbą kar, miało w założeniu spowodować zmianę dotychczasowego podejścia w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu - tj. wprowadzić opodatkowanie niezależnie od celu takiego nabycia, a w zależności od dokonania określonych czynności formalnych wynikających z przepisów niepodatkowych.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu, na poparcie swojej tezy, powołać treść aktualnych na 2020 r. komentarzy do art. 103 ustawy VAT. Przykładowo, w komentarzu autorstwa dra Jacka Matarewicza (Jacek Matarewicz, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, opubl. Lex, 2020) autor wskazuje: W zależności jednak od rodzaju działalności podatnika, zwłaszcza rodzaju składanych przez niego deklaracji VAT, a także celu wewnątrzwspólnotowego nabycia nowego środka transportu, inne będą implikacje na gruncie VAT. Dalej, odnosząc powyższe wprost do branży dealerów samochodowych, autor stwierdza: Zakładając, że podmiot dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest podatnikiem VAT czynnym, dokonującym transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiada polski numer VAT-UE), a jego podstawową działalność stanowi np. sprzedaż samochodów i części samochodowych na rynku polskim, podatnik ten będzie zobowiązany do rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów osobowych wyłącznie w deklaracji VAT-7/VAT-7K oraz wykazywania go w informacjach podsumowujących VAT-UE (...) Samochody sprowadzane z innych krajów Unii Europejskiej stanowią bowiem dla tego podatnika towary handlowe. Sytuację tę autor wyraźnie odróżnia od przypadku sprowadzenia środka transportu na cele własnej działalności, wskazując: Jeżeli jednak nabywane wewnątrzwspólnotowo samochody osobowe mają być zarejestrowane w Polsce przez podatnika, tj. z założenia mają być użytkowane przez podatnika lub jego pracowników, to podatnik, oprócz wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia tych samochodów w deklaracji VAT-7, będzie również zobowiązany do złożenia informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku należnego w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy w niniejszej sprawie potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych, wskazujące na cel nabycia samochodu jako na element determinujący skutki takiego nabycia w podatku VAT. W tym zakresie Wnioskodawca pragnie powołać się na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 września 2016 r., sygn. akt I FSK 1150/16 (dotyczącego co prawda nowych środków transportu, jednakże przepisy podatkowe w tym zakresie są analogiczne), zgodnie z którym: poza zakresem zastosowania tego przepisu pozostaje wewnątrzwspólnotowe nabycie przez podatnika podatku od towarów i usług nowych środków transportu w celu odsprzedaży na terytorium Polski, gdyż wówczas środki transportu nie są przez tegoż podatnika rejestrowane lub używane bez obowiązku rejestracji. Tak rozumiany przepis art. 103 ust. 4 ustawy o VAT nie ma zatem charakteru dyskryminującego branżę motoryzacyjną, skoro jego zakresem jest objęte wewnątrzwspólnotowe nabycie nowego środka transportu na potrzeby podatnika podatku od towarów i usług. Nie narusza także zasady neutralności podatku wartości dodanej, skoro podatnik może rozliczyć związany z tym nabyciem podatek należny."

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu wskazać, iż wyrok ten co prawda łączy cel nabycia pojazdu z jego (wynikającą z tego celu) rejestracją, jednakże wynika to z faktu, iż wydany on został przed wejściem w życie nowelizacji Prawa o ruchu drogowym, wymuszającej dokonywanie przez dealerów samochodowych rejestracji sprowadzanych do Polski samochodów używanych niezależnie od celu ich sprowadzenia, tak, aby uniknąć wprowadzonych od 1 stycznia 2020 r. kar administracyjnych. Aktualna natomiast, w ocenie Wnioskodawcy, pozostaje wyrażona w nim teza, iż decydujące znaczenie powinien mieć cel sprowadzenia do Polski samochodu.

Podobne stanowisko wyrażone zostało w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 982/10, w którym to Sąd również wskazał, iż zasady opodatkowania sprowadzanych do Polski samochodów zależne są od celu ich sprowadzenia. We wspomnianym wyroku Sąd odniósł się do sytuacji, kiedy podatnik co prawda sprowadza samochód w celu jego odsprzedaży, jednakże w związku z nieznalezieniem nabywcy w określonym czasie decyduje się zmienić jego przeznaczenie, tj. wykorzystywać go na własne cele i wprowadzić do ewidencji środków trwałych. W takim przypadku, w związku ze zmianą przeznaczenia sprowadzanego samochodu, w ocenie Sądu podatnik powinien wykonać obowiązki wynikające z art. 103 ust. 4 i 5 ustawy VAT, mimo, że poprzednio takie obowiązki nie wystąpiły. Wnioskodawca pragnie w tym miejscu podkreślić, iż w opisanym tu stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) nie dochodzi do zmiany przeznaczenia pojazdu. Wnioskodawca w dalszym ciągu traktować go będzie bowiem jako towar handlowy przeznaczony do sprzedaży, nie będzie z niego korzystać, ani też nie wprowadzi go do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku na zasadach wskazanych w art. 103 ust. 3 w związku z ust. 4 ustawy VAT. W konsekwencji, nie wystąpi też obowiązek złożenia informacji o nabytych środkach transportu wskazanej w art. 103 ust. 5 ustawy VAT. Podatek z tytułu opisanej wyżej transakcji rozliczony powinien być na zasadach ogólnych wynikających z art. 103 ust. 1 ustawy VAT i wykazany w deklaracji VAT-7/VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z poźn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotową dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
      - z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy tym zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 5 ustawy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Przy czym w myśl art. 99 ust. 10 ustawy w przypadku gdy podatnicy, o których mowa w art. 15, oraz podmioty niebędące podatnikami wymienionymi w art. 15, niemające obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub w ust. 8, dokonują jedynie wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, deklarację podatkową w zakresie nabywanych nowych środków transportu składa się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Przy czym stosownie do art. 103 ust. 4 ustawy przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Natomiast na podstawie art. 103 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 103 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 27 maja 2019 r. w sprawie wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2019 r., poz. 1007) określił wzór informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23), stanowiący załącznik do rozporządzenia.

Zatem jeżeli podatnik nabywa w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów inny środek transportu, który będzie przez nabywcę zarejestrowany na terytorium Polski lub jeżeli inny środek transportu nie podlega rejestracji na terytorium Polski, ale będzie użytkowany na terytorium Polski jest zobowiązany wpłacić należny podatek od towarów i usług na rachunek właściwego urzędu skarbowego w ciągu 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. Podatnik jest także zobowiązany do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego na określonym formularzu (VAT-23) informacji o nabytym środku transportu, wraz z załączoną kopią faktury potwierdzającą jego nabycie.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, za nowe środki transportu mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem).

Natomiast przez inne środki transportu, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za nowe środki transportu w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. Urz. UE C 321, z późn. zm.) brzmi: W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.

I tak, w myśl art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 str. 1, z późn. zm.) zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 środek transportu, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu i zgodnie z tym przepisem, środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

1. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
2. przyczepy i naczepy;
3. wagony kolejowe;
4. statki;
5. statki powietrzne;
6. pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
7. ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
8. pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011, środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery.

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji środka transportu zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Natomiast z art. 71 ust. 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2020 r. poz. 110 ze zm.) dalej ustawa Prawo o ruchu drogowym wynika, że właściciel pojazdu, niebędącego nowym pojazdem, sprowadzonego z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej jest obowiązany zarejestrować pojazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia.

Stosownie do art. 140mb ustawy Prawo o ruchu drogowym kto:

1. będąc właścicielem pojazdu sprowadzonego z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej wbrew przepisowi art. 71 ust. 7 nie rejestruje pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. będąc właścicielem pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wbrew przepisowi art. 78 ust. 2 pkt 1 nie zawiadamia starosty o nabyciu lub zbyciu pojazdu

- podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 do 1.000 zł.

Jak stanowi art. 140n ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym kary pieniężne, w sprawach określonych w art. 140m-140mb, są nakładane w drodze decyzji administracyjnej.

Przy czym należy zauważyć, że ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 568) wprowadziła pewne zmiany dotyczące czasu związanego z rejestracją pojazdu. I tak w myśl ww. ustawy art. 32i ust. 1 wskazuje, że w okresie od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw do dnia 31 grudnia 2020 r.:

1. wydłuża się do 180 dni terminy określone w art. 71 ust. 7 i art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;
2. art. 140mb ustawy, o której mowa w pkt 1, stosuje się z uwzględnieniem terminu określonego w pkt 1.
   
   

W myśl art. 32i ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się:

1. do pojazdu, niebędącego nowym pojazdem, sprowadzonego z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej nie później niż 30 dni przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw;
2. do pojazdu zarejestrowanego nabytego lub zbytego nie później niż 30 dni przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym na terenie Polski działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży oraz serwisu samochodów osobowych, dostawczych, ciężarowych, sprzedaży części i akcesoriów samochodowych oraz pośrednictwa w zakresie oferowania usług finansowych związanych z wyżej wymienionymi samochodami (działalność dealera samochodowego). Jednym z obszarów działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż używanych samochodów osobowych. W tym celu Spółka dokonuje nabycia samochodów od podatników podatku od wartości dodanej mających siedzibę na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a następnie dokonuje ich sprowadzenia na terytorium Polski. Nabycie samochodów następuje w celu ich sprzedaży klientom Wnioskodawcy. W ramach niniejszego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), nabycie środka transportu następuje poza systemem VAT marża. Nabywane samochody osobowe nie spełniają definicji nowych środków transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy. Nabywane samochody osobowe są to pojazdy tożsame z nowymi środkami transportu (pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów), które jednakże nie spełniają warunków uznania ich za nowy środek transportu, dotyczących przebiegu bądź okresu który upłynął od dopuszczenia takiego środka transportu do użytku. W praktyce działalności gospodarczej Spółki sprowadzone z zagranicy używane samochody osobowe znajdują nabywców najczęściej w okresie krótszym, niż miesiąc. Wystąpić mogą jednakże sytuacje, w których samochód znajduje nabywcę po upływie tego okresu. W takich sytuacjach, mając na uwadze nowelizację ustawy Prawo o ruchu drogowym, która wprowadziła obowiązek rejestracji samochodu osobowych w terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia do Polski, przewidując jednocześnie za brak takiej czynności kary administracyjne, Spółka zobligowana jest prawnie do dokonania rejestracji samochodu, pomimo tego, że samochód ten w dalszym ciągu przeznaczony jest do sprzedaży. W takiej sytuacji Spółka w dalszym ciągu traktuje wspomniany samochód jako towar handlowy, nie wprowadzając go do ewidencji środków trwałych, ani też nie korzystając z samochodu dla celów własnej działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w sytuacji sprowadzenia używanego samochodu osobowego od podatnika od podatku od wartości dodanej mającego siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, który to samochód przeznaczony jest do dalszej sprzedaży Wnioskodawca będzie miał obowiązek zapłaty podatku na zasadach wskazanych w art. 103 ust. 3 w zw. z ust. 4 ustawy oraz w konsekwencji, złożenia informacji o nabywanych środkach transportu (VAT-23) w związku z możliwą rejestracją tego samochodu w celu wywiązania się z obowiązków nałożonych przez Prawo o ruchu drogowym pomimo, że samochód przeznaczony będzie do sprzedaży i nie będzie wykorzystywany do celów własnej działalności gospodarczej.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz treści przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w przypadku nabycia w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów używanego samochodu osobowego, który to samochód jest przeznaczony na terytorium Polski do dalszej odsprzedaży i Wnioskodawca stosownie do ustawy Prawo o ruchu drogowym dokonuje rejestracji samochodu Wnioskodawca ma/będzie miał obowiązek zapłaty podatku na zasadach, o których mowa w art. 103 ust. 3 w zw. z art. 103 ust. 4 ustawy a w konsekwencji jest/będzie zobowiązany do złożenia informacji o nabytych środkach transportu, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy (VAT-23). Przepisy ustawy jednoznacznie przewidują obowiązek obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego oraz złożenia informacji o nabywanych środkach transportu (VAT-23) w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia innych środków transportu gdy środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium Polski oraz gdy środek transportu nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju. Skoro więc Wnioskodawca zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym dokonuje rejestracji samochodu na terytorium Polski to na podstawie art. 103 ust. 3 w zw. z art. 103 ust. 4 ustawy ma/będzie miał obowiązek zapłaty podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego oraz złożenia informacji VAT-23.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy nie wprowadzają odmiennych uregulowań co do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia innych środków transportu, które na terytorium Polski są przeznaczone do dalszej odsprzedaży. Zatem pomimo tego, że Wnioskodawca który prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży samochodów osobowych, w ramach której dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia używanych samochodów do dalszej odsprzedaży i zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym dokonuje rejestracji sprowadzonego używanego samochodu na terytorium kraju to w myśl przepisów ustawy ma/będzie miał obowiązek zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 103 ust. 3 w zw. z art. 103 ust. 4 ustawy a w konsekwencji jest/będzie zobowiązany do złożenia informacji o nabytych środkach transportu, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy (VAT-23).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów m.in. NSA z dnia 9 września 2016 r. sygn. I FSK 1150/16 oraz NSA z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. I FSK 982/10 należy podkreślić, że zapadły one na gruncie odmiennego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie, gdzie nie zaszły wszystkie okoliczności o jakich mowa we wniosku. Zatem wskazane przez Wnioskodawcę wyroki sądów potraktowane zostały jako element argumentacji Wnioskodawcy ale nie mogły wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej