Zdaniem Wnioskodawcy:

Dokumentowanie fakturą transakcji przesunięcia towarów z gospodarstwa na rzecz firmy tej samej osoby fizycznej nie nosi znamion nieprawidłowości.

Faktycznie towar został sprzedany z gospodarstwa dla firmy. Nie ma przeszkód, aby zapłata za ten towar nastąpiła za pośrednictwem rachunku bankowego. Zachowany zostanie wymóg dokumentowania zakupu w firmie fakturą, która jest niezbędna dla certyfikacji ekologicznej. Dokonywanie zakupów owoców w innym ekologicznym gospodarstwie tylko dla faktu pozyskania dowodu zakupu w postaci faktury jest nielogiczne i bezsensowne.

Analogiczna sytuacja występuje w przypadku ekologicznych środków ochrony roślin przesuwanych z firmy do gospodarstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego następujące jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o towarach stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca w art. 5 ust. 1 ustawy poddaje opodatkowaniu odpłatną dostawę towarów, niezależnie od tego czy została wykonana z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Wyłączeniem zostały objęte czynności wynikające z art. 6 pkt 2 ustawy, tj. czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Z kolei na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Powyższy przepis zawiera definicję dostawy towarów, którą należy rozumieć nie tylko jako zmianę właściciela towarów. Przepis kładzie nacisk na zmianę podmiotu rozporządzającego towarem. Dostawą towarów jest sprzedaż, ale nie tylko.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Definicja sprzedaży zawarta jest w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.). Stosownie do art. 535 Kodeksu cywilnego, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Realizacja czynności sprzedaży może nastąpić zatem między dwoma podmiotami rozróżnianymi przez przepisy prawa jako sprzedawca i nabywca, a zatem w umowie sprzedaży występować muszą co najmniej dwie strony.

Podobnie, z literalnego brzmienia art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że aby miała miejsce dostawa towarów, koniecznym jest, aby wystąpiły co najmniej dwie strony umów. Poza tym dostawa towarów odnosi się nie tyle do przeniesienia prawa własności, ale obejmuje przeniesienie praw do dobra materialnego przez jedną stronę, która upoważnia inną stronę do faktycznego rozporządzania tym dobrem, jakby była ona właścicielem dobra. W tym kontekście pojawia się termin tzw. władztwa ekonomicznego polegającego na faktycznym dysponowaniu, rozporządzaniu towarami, postępowaniu jak właściciel, przy pozostawieniu prawa własności przy innym podmiocie. Zatem własność ekonomiczna sprowadza się do faktycznego władania, dysponowania dobrem i stanowi istotę (niezbędny element) dostawy towaru. Tym samym formalne przeniesienie tytułu własności rzeczy nie ma większego znaczenia z punktu widzenia podatku od towarów i usług, jeżeli nie towarzyszy mu faktyczne rozporządzenie o charakterze ekonomicznym. Przedmiotem opodatkowania nie jest zatem sama umowa, lecz wydanie towaru w jej wykonaniu.

Właśnie przekazanie innemu podmiotowi władztwa ekonomicznego nad rzeczą jest niezbędne do uznania danej czynności za dostawę towarów. Wobec tego w przypadku przekazania towarów musi występować podmiot, który jest odbiorcą towaru. Przekazanie zakłada bowiem istnienie odbiorcy towaru. Ponadto dla opodatkowania konieczne jest, aby faktycznie nastąpiło przekazanie (wydanie) towarów. Brak przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą na rzecz innego podmiotu nie spełnia definicji dostawy określonej w art. 7 ust. 1 ustawy. W tym kontekście nie jest istotna własność rzeczy, lecz prawo do dysponowania towarem jak właściciel. Zatem istota dostawy sprowadza się do zmiany władającego towarem. Na gruncie ustawy VAT bez zmiany władającego nie dochodzi do dostawy.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z powyższego przepisu wynika, że wystawienie faktury związane jest z dokonaniem sprzedaży przez podatnika VAT na rzecz innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Zauważyć należy, że ww. przepis zawiera zobowiązanie (obowiązek) wystawienia faktury, ale wyłącznie przez podatnika i wyłącznie na rzecz innego podatnika VAT. Przepis zobowiązuje, jest to zatem czynność obligatoryjna. Nie jest to zatem czynność fakultatywna - wynikającą z prawa podatnika czy też swobodnego uznania podatnika.

Podkreślić należy, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Celem wystawienia faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Faktura pełni bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dokonania sprzedaży, którą rozumieć należy w kontekście art. 2 pkt 22 ustawy, jako odpłatną dostawę towarów. Zatem zadaniem faktury jest dokumentowanie faktycznie dokonanej dostawy towarów.

Faktura ma odzwierciedlać faktyczne zdarzenie gospodarcze nie tylko w aspekcie podmiotowym, ale również w aspekcie przedmiotowym oraz ilościowym. Tym samym faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Wymienione cechy decydują o rzetelności wystawionego dokumentu, tj. zawierania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych.

Ze wskazanych przepisów wynika, że faktura dokumentuje wyłącznie określone zdarzenia gospodarcze, których katalog wynika z określonych przepisów ustawy. Faktura stanowi zatem dowód potwierdzający wykonanie sprzedaży towarów lub usług, czyli odpłatnej dostawy między podatnikami. Wykładnia literalna art. 106b ust. 1 ustawy nie pozostawia wątpliwości, że podatnik dokonujący przeniesienia władztwa towaru na rzecz innego podatnika jest zobowiązany do wystawienia faktury. Przy czym przepis wprost wymienia innego podatnika jako nabywcę. Tym samym nie odnosi się do dostawy realizowanej przez podatnika dla samego siebie.

Wnioskodawca od 1 marca 2007 r. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia gospodarstwa sadowniczego i sprzedaje wyprodukowane przez siebie owoce z certyfikatem ekologicznym. Od 2012 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu ekologicznymi środkami ochrony roślin i sokami z owoców ekologicznych. Dla pozyskania surowca do tłoczenia soków przeznacza owoce z własnego ekologicznego gospodarstwa sadowniczego. Podobnie w gospodarstwie sadowniczym Wnioskodawca nabywał środki ze swojej firmy, bo np. upływał termin ważności ekologicznych środków ochrony roślin.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości dokumentowania fakturami transakcji pomiędzy podatnikami VAT, nawet, jeśli jest to ta sama osoba fizyczna (Wnioskodawca) oraz tego jak spełnić obowiązek dokumentowania fakturą zakup ekologicznego towaru w firmie i sprzedaży w gospodarstwie sadowniczym Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przeprowadzoną wyżej analizę art. 7 ust. 1 ustawy uznać należy, że czynność przekazania produktów własnego gospodarstwa sadowniczego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, ponieważ nie dochodzi do zmiany podmiotu władającego towarem.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów, czyli przeniesienie przez podatnika na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, za określonym wynagrodzeniem. W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, cechą konstytutywną umowy sprzedaży, tj. niezbędną do wywołania przez nią skutków prawnych jest nie tyle przeniesienie własności, co zmiana dysponującego towarem. Brak możliwości spełnienia tej podstawowej przesłanki wskazanej w art. 7 ust. 1 ustawy, powoduje nieważność tej czynności. W związku z tym, w omawianej sytuacji nie ma miejsca sprzedaż towarów w świetle podatku od towarów i usług. Tym samym na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy Wnioskodawca nie tylko nie ma obowiązku wystawiania dla siebie faktury na wyprodukowane przez siebie owoce czy też nabyte wcześniej środki ochrony roślin, ale również nie posiada takiego prawa, ponieważ wystawiona faktura dokumentowałaby czynność prawnie nieskuteczną.

Wnioskodawca wskazuje, że od 1 marca 2007 r. prowadzi gospodarstwo sadownicze jako czynny podatnik VAT, a od 20 marca 2012 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu ekologicznymi środkami ochrony roślin i sokami owocowymi.

Zauważyć należy, że na podstawie art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 z póżn. zm.) działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 Prawa przedsiębiorców przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Poza tym zgodnie z art. 5 ust. 1 Prawa przedsiębiorców nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177), i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

Przy czym osoba wykonująca działalność, o której mowa w ust. 1, może złożyć wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność ta staje się działalnością gospodarczą z dniem określonym we wniosku (ust. 2).

Jednakże stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1 Prawa przedsiębiorców przepisów ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy Prawa przedsiębiorców prowadzenie gospodarstwa sadowniczego i sprzedaż wyprodukowanych owoców nie jest uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Jest to inna kwalifikacja niż wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług. Ściślej mówiąc definicja działalności gospodarczej zawarta w ww. przepisach Prawa przedsiębiorców nie odpowiada definicji działalności gospodarczej obowiązującej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie definicja działalności gospodarczej jest znacznie szersza. W konsekwencji ocena konkretnych czynności na gruncie powołanych aktów prawnych może być i w rozpatrywanej sprawie jest - odmienna.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że ustawa VAT za działalność gospodarczą uznaje również działalność rolniczą, którą na podstawie art. 2 pkt 15 ustawy kwalifikuje jako produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin "in vitro", fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Tak więc na gruncie ustawy VAT produkcja roślinna wykonywana samodzielnie w sposób ciągły dla celów zarobkowych kwalifikowana jest jako działalność gospodarcza. Zatem prowadzenie gospodarstwa sadowniczego i produkcja na sprzedaż owoców z certyfikatem ekologicznym (odbiorcom indywidualnym i instytucjom) jest prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2 ustawy), a osoba prowadząca taką działalność jest podatnikiem określonym w art. 15 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do wskazania Wnioskodawcy, że w 2012 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu ekologicznymi środkami roślin i sokami z owoców ekologicznych uznać należy, że na gruncie ustawy VAT Wnioskodawca dokonał wyłącznie rozszerzenia działalności gospodarczej prowadzonej wcześniej w zakresie gospodarstwa sadowniczego. W konsekwencji Wnioskodawca nie prowadzi gospodarstwa sadowniczego i odrębnej od niego działalności w zakresie handlu ekologicznymi środkami roślin i sokami. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy dotyczy tym samym wszystkich czynności wykonywanych samodzielnie w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec tego wykorzystywanie owoców pochodzących z własnego gospodarstwa sadowniczego przez Wnioskodawcę do produkcji soków nie stanowi nie tylko transakcji dokonywanych pomiędzy różnymi podatnikami czy też podmiotami obrotu gospodarczego, ale nie stanowi również sprzedaży towaru w jednej działalności i zakupu w drugiej. Dotyczy to również obrotu (nabywania) ekologicznych środków ochrony roślin z upływającym terminem ważności.

Organ podatkowy zauważa, że proponowane przez Wnioskodawcę wykorzystanie towarów rozpatrywane jako sprzedaż i nabycie czy też przemieszczenie towarów, któremu miałby towarzyszyć obowiązek wystawienia faktury stoi w sprzeczności z art. 7 ust. 1 ustawy, ponieważ w opisanych przypadkach Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel i bez względu na sposób wykorzystania zarówno owoców jak i środków ochrony roślin cały czas jest właścicielem oraz dyspozytorem (sprawuje władztwo jak właściciel). Tym samym w odniesieniu do opisanych towarów nie dochodzi do zmiany właściciela, ani władztwa.

W transakcji, o której mowa we wniosku, Wnioskodawca jest właścicielem towarów, które chce przesunąć pomiędzy rodzajami prowadzonej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji towary stanowią własność jednego podatnika. W takich okolicznościach Wnioskodawca nie może być równocześnie sprzedawcą i kupującym towar, który stanowi jego własność. Cechą konstytutywną umowy sprzedaży, tj. niezbędną do wywołania przez nią skutków prawnych jest przeniesienie prawa do władania towarem. W tym stanie rzeczy fakt dokonania przesunięć towaru z jednego zakładu podatnika do drugiego nie stanowi odpłatnej dostawy towarów i nie podlega opodatkowaniu VAT. Skoro bowiem podatnik jest już właścicielem towarów, omawiane przesunięcie towaru nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Brak możliwości spełnienia tej podstawowej przesłanki powoduje, zgodnie z art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy, brak opodatkowania tej czynności na gruncie przepisów ustawy. Zatem przekazanie wytworzonych w gospodarstwie sadowniczym owoców do przetworzenia we własnym przedsiębiorstwie na soki owocowe nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wykorzystanie wyprodukowanych owoców celem ich przetworzenia nie jest dostawą, jeśli odbywa się w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wykorzystując w ramach prowadzonej działalności gospodarczej produkty działalności rolniczej (owoce) lub nabyte wcześniej towary, Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania tymi produktami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy), ponieważ prawo to posiada ciągle będąc ich właścicielem w całym procesie wzrostu owoców oraz przetworzenia ich na soki. Cały czas od momentu nabycia jest również właścicielem środków ochrony roślin, bez względu na to czy wykorzysta te środki we własnym gospodarstwie ogrodniczym, czy wykorzysta te środki jako towar handlowy (do sprzedaży). Tym samym w przedmiotowej sytuacji nie wystąpi dostawa towaru przez Wnioskodawcę, tylko przetworzenie wyprodukowanych owoców, które następnie jako gotowy produkt w postaci soku owocowego będzie przedmiotem sprzedaży. W konsekwencji opisana czynność nie może być udokumentowana fakturą, w tym także fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę na rzecz samego siebie w ramach tej samej działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu własnego ekologicznego gospodarstwa sadowniczego oraz handlu ekologicznymi środkami ochrony roślin i sokami z owoców ekologicznych, tylko dlatego, że dla pozyskania surowca do tłoczenia soku Wnioskodawca przeznacza owoce z własnego ekologicznego gospodarstwa sadowniczego, a sprzedaż produktu ekologicznego uwarunkowana jest posiadaniem faktury na zakup ekologicznego surowca. Wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie nie dochodzi do transakcji sprzedaży między podatnikami VAT oraz w ogóle nie dochodzi do sprzedaży. Nie ma miejsca również nabycie ekologicznego towaru w firmie i sprzedaż w gospodarstwie, skoro przedsiębiorstwo jest jednoosobowe (prowadzone przez tę samą osobę fizyczną - Wnioskodawcę) oraz w całym zakresie zarejestrowane jako czynny podatnik VAT.

Wskazać również należy, że faktura ma znaczenie dowodowe i jest czynnością wtórną do dostawy towarów. Obowiązek jej wystawiania dotyczy określonych przypadków, wskazanych wprost w ustawie VAT, przede wszystkim w art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy. W ocenie tut. Organu, aby mówić o dostawie towaru, muszą występować dwa odrębne podmioty, tj. zbywca i nabywca. W ramach tego samego podmiotu nie może zatem być mowy o przenoszeniu własności rzeczy, co jest istotą dostawy. W przypadku prowadzenia bowiem przez jedną osobę fizyczną nawet kilku przedsiębiorstw, tj. kilku rodzajów działalności gospodarczej, podatnik jest jeden i jest nim ta osoba fizyczna, a nie jej poszczególne przedsiębiorstwa. Zatem w opisanym stanie faktycznym, nie dochodzi do dostawy i nabycia towarów, nie występuje czynność na rzecz innego podatnika. Brak jest zatem podstaw prawnych do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106b ust. 1 ustawy, na sprzedaż owoców z własnego gospodarstwa Wnioskodawcy i nabycie środków ochrony roślin z działalności handlowej Wnioskodawcy.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że faktura wystawiona w przedmiotowym przypadku (wykorzystania owoców do produkcji soku oraz wykorzystanie środków ochrony roślin w prowadzonym sadownictwie) spełni wymogi dokumentowania zakupów dokonywanych pomiędzy firmą Wnioskodawcy a gospodarstwem sadowniczym, które są jednym podatnikiem podatku VAT. Jest to wyłącznie swobodne uznanie Wnioskodawcy dla potrzeb spełnienia wymogów stawianych przez instytucje certyfikujące i sprawujące ścisłą kontrolę nad sprzedażą produktów ekologicznych.

Wobec powyższego uznać należy, że czynność przekazania przez Wnioskodawcę surowców (ekologicznych owoców) do produkcji soku owocowego, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Dostawą towarów nie jest również wykorzystanie przez Wnioskodawcę ekologicznych środków ochrony roślin w produkcji owoców na soki owocowe. Tym samym Wnioskodawca na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy nie ma obowiązku wystawienia faktur dokumentujących takie czynności.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące dokumentowania fakturą przesunięcia towarów pomiędzy różnymi rodzajami działalności należy uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że dokumentowanie przedmiotowych czynności jako niepodlegających opodatkowaniu VAT może być dokonane w sposób wynikający z ustawy o rachunkowości, tj. np. notami księgowymi lub innymi dowodami w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego i stanu epidemii, jako najwłaściwszy, proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej