Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1. Zdaniem Wnioskodawcy, zasadnie skorygował on niezasadnie wystawione faktury, a w konsekwencji ma prawo do uwzględnienia korekt w rozliczeniu VAT za okres, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru faktur korygujących przez Spółkę.

Ad 2. W opinii Wnioskodawcy, ponieważ kwota wpłacona do urzędu skarbowego jako podatek VAT należny, który został niezasadnie wykazany na fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki, stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, jest on uprawniony do uzyskania zwrotu niniejszej kwoty poprzez wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku VAT.

Uzasadnienie stanowiska:

Ad 1

W ocenie Wnioskodawcy, w wyniku powtórnej analizy sposobu rozliczeń między nim a Spółką, poza przedmiotem dyskusji pozostaje fakt nieopodatkowania VAT wykonywanych przez niego czynności w ramach pełnienia funkcji członka zarządu Spółki. Są to bowiem czynności realizowane na podstawie Uchwały, które nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa o VAT).

Wobec powyższego brak jest możliwości uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT w zakresie czynności wykonywanych w ramach pełnienia przez niego funkcji członka zarządu Spółki, a w konsekwencji niezasadne było wystawienie przez niego faktur z podatkiem VAT na rzecz Spółki i odprowadzanie podatku VAT należnego do urzędu skarbowego.

W związku z błędem co do kwalifikacji transakcji, a co za tym idzie, niezasadnym wykazaniem podatku VAT na fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki (co wykazano powyżej), w ocenie Wnioskodawcy, był on uprawniony do ich skorygowania.

Podstawą do wystawienia faktury korygującej jest art. 106j ust. 1 pkt 5 Ustawy o VAT pozwalający na jej wystawienie w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. W sytuacji, gdy błędnie zakwalifikowano dane świadczenie jako podlegające opodatkowaniu VAT, a w związku z tym niezasadnie wystawiono fakturę wykazano podatek, w ocenie Wnioskodawcy należy przyjąć, że w wystawionej fakturze niewątpliwie dopuszczono się pomyłki w cenie (objęła ona nienależny podatek), w kwocie podatku oraz w samym opisie świadczonej usługi.

Jednocześnie Wnioskodawca nie dopuścił do utraty wpływów podatkowych - (i) uiszczał on bowiem regularnie podatek VAT obciążający świadczone przez niego usługi, pomimo faktu, że nie był on należny, (ii) dokonał wtórnej analizy wystawionych faktur z własnej inicjatywy, bez konieczności ingerencji organów podatkowych w jego rozliczenia oraz (iii) we właściwym czasie wystawił i doręczył Spółce faktury korygujące.

Należy wskazać, że po stronie Spółki (odbiorcy przedmiotowych faktur) również nie doszło do ekonomicznego uszczuplenia należności podatkowych. Kwoty nadwyżki podatku naliczonego (wynikającego m.in. z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę) nad należnym do przeniesienia na następne okresy rozliczeniowe, były kumulowane przez Spółkę od stycznia 2018 r. Co prawda część podatku należnego wynikającego z błędniej wystawionej faktury Wnioskodawcy w lutym 2018 r. powiększyła kwotę podatku naliczonego, która Spółka następnie odliczyła w deklaracji VAT za kwiecień 2018 r. Kwota tego podatku stanowiła, jednakże tylko małą część kwoty podatku naliczonego do odliczenia (tj. 10 058,00 zł z całkowitej kwoty VAT naliczonego 202 942,00 zł).

Jednocześnie kwota podatku naliczonego wykazywana do przeniesienia w każdym okresie rozliczeniowym Spółki od maja 2018 r. do czerwca 2019 r. przewyższała kwotę podatku naliczonego wynikającą z błędnie wystawionych faktur Wnioskodawcy za te okresy. Efektywnie więc, po stronie Spółki, kwota podatku naliczonego z tych faktur nie została wykorzystana. W okresach od czerwca 2019 r. Spółka wykazywała (i dalej wykazuje) nadwyżkę VAT naliczonego do przeniesienia, która znacznie przekracza wartość VAT naliczonego wynikającego z błędnie wystawionych przez Wnioskodawcę faktur. Równocześnie Spółka wciąż nie otrzymała zwrotu nadwyżki VAT naliczonego. Tym samym po stronie Spółki nie doszło do ekonomicznego uszczuplenia wpływów podatkowych.

Jak podkreślił Trybunał Sprawiedliwości UE (dalej: Trybunał lub TSUE) w wyroku z dnia 19 września 2000 r. w sprawie C-454/98 (Schmeink & Cofreth AG & Co. KG v. Finanzamt Borken i Manfred Strobel v. Finanzamt Esslingen) jeśli wystawca faktury całkowicie wyeliminował w stosownym czasie ryzyko jakiegokolwiek obniżenia wpływów z tytułu podatków, zgodnie z zasadą neutralności podatku VAT (wystawca faktury wycofał i zniszczył fakturę zanim wykorzystał ją odbiorca, bądź - mimo iż faktura została faktycznie wykorzystana - jej wystawca rozliczył kwotę wykazaną odrębnie na fakturze), podatek VA1 zafakturowany nieprawidłowo musi być skorygowany niezależnie od tego, czy wystawca faktury działał w dobrej wierze. Dlatego też, jeżeli takie ryzyko zostało wyeliminowane, korekta podatku od wartości dodanej (podatku VAT), który został nieprawidłowo zafakturowany, nie może być uzależniona od uznania organów podatkowych.

Z kolei w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. w sprawie Rusedespred OOD (C-138/12), TSUE podkreślił, że Dyrektywa 112 nie zawiera przepisów dotyczących dokonania przez wystawcę faktury korekty podatku VAT bezzasadnie wykazanego w fakturze, w związku z czym to do państw członkowskich należy określenie zasad, na jakich można dokonać korekty podatku VAT bezzasadnie wykazanego w fakturze. Trybunał przypomniał, że w celu zapewnienia neutralności podatku VAT to do państw członkowskich należy ustanowienie w ich wewnętrznych porządkach prawnych możliwości skorygowania wszystkich bezzasadnie wykazanych na fakturze podatków, o ile wystawca faktury wykaże swoją dobrą wiarę. Jednocześnie, jeśli wystawca faktury we właściwym czasie w pełni wyeliminował niebezpieczeństwo uszczuplenia dochodów podatkowych, zasada neutralności podatku VAT wymaga, by bezzasadnie wykazany na fakturze podatek VAT mógł podlegać korekcie, bez wymagania przez państwo członkowskie dobrej wiary wystawcy faktury. Prawo do korekty w takiej sytuacji nie może być uzależnione od dyskrecjonalnej oceny organów podatkowych.

Powyższe stanowisko jest w pełni akceptowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) (por. wyroki NSA z dnia: 18 kwietnia 2012 r., I FSK 813/11; 20 grudnia 2012 r., I FSK 172/12; 29 maja 2013 r., I FSK 1075/12, 13 września 2013 r., I FSK 1309/12, 9 stycznia 2014 r., I FSK 159/13, 13 czerwca 2014 r., I FSK 1021/13, 9 stycznia 2014 r., I FSK 14/13, 20 lutego 2019 r., I FSK 83/17).

Na marginesie należy wskazać, że niezależnie od powyższej argumentacji, obowiązujące polskie przepisy, które uzależniają korektę podatku należnego u wystawcy faktury od uzyskania potwierdzenia odbioru tej faktury przez nabywcę, eliminują w sposób jednoznaczny ryzyko strat we wpływach podatkowych.

Jak stanowi art. 81b § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, uprawnienie do skorygowania deklaracji ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą, co jednak zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy nie miało i nie ma względem niego miejsca w niniejszej sprawie.

Reasumując, w konsekwencji podjętych działań, Wnioskodawca miał prawo do skorygowania błędnie wystawionych faktur i rozliczeń z tytułu podatku VAT.

Ad 2.

W rezultacie dokonanych korekt, w opinii Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odzyskania kwot wpłaconych do urzędu skarbowego tytułem podatku VAT należnego, niezasadnie wykazanego na fakturach wystawionych na rzecz Spółki w zakresie usług świadczonych na podstawie Uchwały.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odprowadzona przez niego do urzędu skarbowego tytułem podatku VAT należnego stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie bowiem z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w celu odzyskania kwoty nadpłaty powinien był skorygować wystawione faktury, a także skorygować deklaracje VAT za okresy, w których uzyskał potwierdzenie odbioru faktur korygujących przez Spółkę.

Stosownie do art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej - nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Jak stanowi z kolei art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej - uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje m.in. podatnikom, płatnikom i inkasentom.

Jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) - art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej.

Z przedstawionych regulacji wynika zatem jednoznacznie, że Wnioskodawca uprawniony jest złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji powodującej uszczerbek w jego majątku, gdy na skutek własnych błędów zadeklarował oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca błędnie wystawił faktury zawierające podatek w wysokości 23% z tytułu wykonanych usług świadczonych na podstawie Uchwały i ujął te zdarzenia w deklaracji VAT-7, a podatek odprowadził do właściwego urzędu skarbowego.

Natomiast jak wynika z powtórnie dokonanej analizy stanu faktycznego, w ramach którego zostały wystawione przedmiotowe faktury, świadczone przez Wnioskodawcę usługi w ramach pełnienia funkcji członka zarządu Spółki nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, a zatem Wnioskodawca nie był obowiązany do rozliczenia podatku należnego z tytułu ich wykonania. Wobec powyższego należy stwierdzić, że podatek zapłacony przez Wnioskodawcę do urzędu skarbowego wynikający z tych czynności jest w takim przypadku podatkiem nienależnie zadeklarowanym i uiszczonym.

Podatnik nabywa zatem uprawnienie do odzyskania nienależnie uiszczonego podatku, które zgodnie z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej może zrealizować jedynie poprzez złożenie korekty deklaracji za odpowiedni okres rozliczeniowy i wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w przypadku, gdy w pierwotnej deklaracji wykazał kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku nienależnie lub w wysokości większej od należnej i uiścił tę kwotę.

Wystawienie przez Wnioskodawcę faktur korygujących i rozliczenie ich w rozliczeniu VAT za okres rozliczeniowy, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru faktur korygujących przez Spółkę, tj. w styczniu 2020 r., spowodowało zmniejszenie nieprawidłowo wykazanego podatku należnego i podatku zapłaconego do urzędu skarbowego. W związku z tym, Wnioskodawca w wyniku dokonanych korekt, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty, zgodnie z art. 75 § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy prawidłowym sposobem na odzyskanie kwot wpłaconych nienależnie tytułem podatku VAT było wystawienie faktur korygujących oraz złożenie w urzędzie skarbowym wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości skorygowania niezasadnie wystawionych faktur oraz prawa do uwzględnienia korekt w rozliczeniu VAT za okres, w którym uzyskał potwierdze-nie odbioru faktur korygujących jest prawidłowe;
  

• prawa do odzyskania niezasadnie zapłaconego podatku VAT wykazanego na faktu-rach wystawionych na rzecz Spółki poprzez wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku VAT jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu czy prawidłowo dokonano skorygowania faktury istotne jest właściwe wskazanie czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednakże zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. że wykonywane przez niego usługi z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały nie podlegały i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Powyższa kwestia nie jest również przedmiotem zapytania Wnioskodawcy do której sformułowałby własne stanowisko w sprawie.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Zaś przez fakturę elektroniczną o której mowa w art. 2 pkt 32 ustawy rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Na podstawie art. 106g ust. 1 ustawy faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W tym miejscu należy wskazać, że faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Co do zasady zatem, faktura musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza np. fakt dostawy określonych towarów i świadczonych usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego, jednakże samo wystawienie faktury nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego.

Natomiast, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy, to w takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej.

Według art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

podatnik wystawia fakturę korygującą.

Podkreślenia wymaga, że art. 106j ust. 1 ustawy wyraźnie wskazuje, jakie okoliczności zobowiązują podatnika do wystawienia faktury korygującej i uzależniają to od wystąpienia sytuacji enumeratywnie wskazanych w tym przepisie. W tym zakresie podatnik nie ma uprawnień do swobodnego działania, może je podjąć tylko w razie spełnienia przesłanek określonych w przepisie.

Jak wynika z art. 106j ust. 2, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy FAKTURA KORYGUJĄCA albo wyraz KOREKTA;
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 prawidłową treść korygowanych pozycji.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Zatem, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Z opisu analizowanej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, osobą fizyczną, prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest działalność w zakresie doradztwa podatkowego. Wnioskodawca pełni jednocześnie funkcję członka zarządu w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Na podstawie uchwały podjętej przez nadzwyczajne zgromadzenie wspólników Spółki od stycznia 2017 r. Wnioskodawca otrzymuje za swoje obowiązki członka zarządu (usługi zarządzania) w Spółce stałe wynagrodzenie miesięczne. Równocześnie Wnioskodawca w ramach indywidualnej działalności gospodarczej zawarł ze Spółką umowę o świadczenie usług w dniu 4 grudnia 2017 r., zgodnie z którą Spółka zleca Wnioskodawcy świadczenie usług doradztwa. W związku ze świadczonymi (i) usługami doradztwa podatkowego oraz (ii) usługami zarządzania na rzecz Spółki Wnioskodawca pierwotnie wystawił w okresie styczeń 2018 r. - maj 2019 r. trzy faktury. Dwie z nich obejmowały wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za usługi świadczone w ramach pełnienia funkcji członka zarządu Spółki oraz świadczone na jej rzecz usługi doradztwa podatkowego. Jedna z faktur obejmowała natomiast wyłącznie wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu pełnienia przez niego funkcji członka zarządu Spółki. Na moment wystawienia ww. faktur dokumentujących czynności wykonane na podstawie Uchwały i Umowy Wnioskodawca był i jest także obecnie czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Składał on i składa deklaracje podatkowe miesięczne. Wnioskodawca uiścił podatek VAT wykazany na ww. fakturach wystawionych na rzecz Spółki. Na skutek powstałych wątpliwości i wtórnej analizy ww. faktur przeprowadzonej przez Wnioskodawcę, stoi on obecnie na stanowisku, że wykonywane przez niego usługi z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały nie podlegały i nie podlegają opodatkowaniu VAT, lecz powinny były zostać opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca skorygował swoje dotychczasowe rozliczenia dla celów VAT oraz analogicznie dla celów PIT z tytułu wykonywania czynności na podstawie Uchwały. W skutek korekty Wnioskodawca uiścił również należny PIT od dochodów uzyskanych za pełnienie funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały, które stanowiły usługi świadczone osobiście i pozostające poza zakresem usług doradztwa podatkowego, świadczonych w ramach działalności gospodarczej.

W ramach dokonywanej korekty Wnioskodawca wystawił w styczniu 2020 r. faktury korygujące:

• in minus - dwie faktury wystawione z tytułu wykonywania czynności na podstawie Uchwały oraz z tytułu świadczenia usług doradztwa podatkowego na podstawie Umowy: korekty zostały dokonane w zakresie czynności świadczonych w ramach pełnienia funkcji członka zarządu Spółki (zmniejszono kwoty netto, kwoty podatku VAT, zmieniono opisy), które zostały pierwotnie błędnie połączone przez Wnioskodawcę z usługami doradztwa,

• in minus do zera - jedną fakturę dokumentującą wykonywanie czynności na podstawie Uchwały (skorygowano kwotę netto, kwotę podatku VAT, opis).

Wnioskodawca otrzymał potwierdzenia odbioru ww. faktur korygujących przez Spółkę, w związku z czym Wnioskodawca zamierza wykazać korekty w rozliczeniu VAT za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyska i zamierza wystąpić do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty na podstawie art. 75 § 2 Ordynacja podatkowa.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie sprowadzają się do wskazania czy Strona zasadnie skorygowała niezasadnie wystawione faktury, a w konsekwencji czy ma prawo do uwzględnienia korekt w rozliczeniu VAT za okres, w którym uzyskała potwierdzenie odbioru faktur korygujących przez Spółkę i jednocześnie czy ma prawo do odzyskania niezasadnie zapłaconego podatku VAT wykazanego na fakturach wystawionych na rzecz Spółki poprzez wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku VAT.

Jak wyżej wskazano z treści wniosku wynika, że wykonywane przez Wnioskodawcę usługi z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały nie podlegały i nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym, skoro, jak twierdzi Wnioskodawca, że w niniejszej sprawie wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały nie powinno być dokumentowane fakturami, to tym samym Wnioskodawca powinien skorygować treść pierwotnie wystawionych faktur, w których ujął czynności wykonywane na podstawie uchwały (pełnienia funkcji członka zarządu) i które nienależnie opodatkował poprzez wystawienie faktur korygujących do pierwotnie wystawionych faktur.

Tym samym, skoro w analizowanej sytuacji mamy do czynienia z czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, to Wnioskodawca powinien skorygować pierwotnie wystawione faktury dotyczące wynagrodzenia otrzymywanego przez Wnioskodawcę z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały (korekta in minus).

Jednocześnie wskazać należy, że myśl art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

W świetle art. 29a ust. 13 ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Według art. 29a ust. 14 ustawy przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, a nabywca musi potwierdzić jej otrzymanie, by wystawca miał możliwość obniżenia podatku należnego w związku z jej wystawieniem. Dopiero posiadanie takiego potwierdzenia uprawnia sprzedawcę do stosownego obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego.

Przytoczone regulacje stanowią, że kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatek należny muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę powoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturze i daje prawo do takiego obniżenia. Należy podkreślić, że potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym obniżkom podstawy opodatkowania u dostawcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca pierwotnie wystawił w okresie styczeń 2018 r. - maj 2019 r. trzy faktury. Dwie z nich obejmowały wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za usługi świadczone w ramach pełnienia funkcji członka zarządu Spółki oraz świadczone na jej rzecz usługi doradztwa podatkowego. Jedna z faktur obejmowała natomiast wyłącznie wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu pełnienia przez niego funkcji członka zarządu Spółki.

Jak już wcześniej wskazano na skutek powstałych wątpliwości i wtórnej analizy ww. faktur przeprowadzonej przez Wnioskodawcę, Strona stwierdziła, że wykonywane przez niego usługi z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały nie podlegały i nie podlegają opodatkowaniu VAT, lecz powinny były zostać opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca skorygował swoje dotychczasowe rozliczenia dla celów VAT. Wnioskodawca uiścił również należny PIT od dochodów uzyskanych za pełnienie funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały, które stanowiły usługi świadczone osobiście i pozostające poza zakresem usług doradztwa podatkowego, świadczonych w ramach działalności gospodarczej.

Mając na uwadze okoliczności analizowanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca postąpił prawidłowo wystawiając dwie faktury korygujące in minus z tytułu wykonywania czynności na podstawie Uchwały oraz z tytułu świadczenia usług doradztwa podatkowego na podstawie Umowy oraz jedną fakturę do zera dokumentującą wykonywanie czynności na podstawie Uchwały.

Jednocześnie wskazać należy, że warunkiem obniżenia zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy przez Wnioskodawcę kwoty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego na podstawie wystawionych faktur korygujących jest posiadanie przez wystawcę potwierdzenia odbioru tych faktur przez nabywcę.

W konsekwencji skoro w omawianej sprawie Wnioskodawca otrzymał potwierdzenia odbioru ww. faktur korygujących przez Spółkę, to Wnioskodawca może / będzie mógł dokonać obniżenia kwoty podatku należnego, w rozliczeniu za okres, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru faktur korygujących. Zgodnie bowiem z art. 29a ust. 13 ustawy obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym uzyskano potwierdzenie odbiory faktury korygującej przez nabywcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w odniesieniu do pytania nr 1 z którego wynika, że Wnioskodawca zasadnie skorygował niezasadnie wystawione faktury, a w konsekwencji ma prawo do uwzględnienia korekt w rozliczeniu VAT za okres, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru faktur korygujących przez Spółkę należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii możliwości wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty stwierdzić należy, że podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133 (art. 99 ust. 1 ustawy VAT).

Zgodnie z art. 99 ust. 12 ustawy VAT zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości.

Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika zostały określone w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Stosownie do art. 21 § 1 pkt 1 oraz § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Zgodnie z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

W myśl art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Zgodnie z art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W myśl art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej, uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

Stosownie do art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Należy jednak pamiętać, że na podstawie art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej, postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty nie może zostać wszczęte w czasie trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie zobowiązań podatkowych, których dotyczy postępowanie lub kontrola. W razie wszczęcia z urzędu postępowania podatkowego w sprawie, w której został złożony wniosek o stwierdzenie nadpłaty, żądanie zawarte we wniosku o stwierdzenie nadpłaty podlega rozpatrzeniu w tym postępowaniu.

Natomiast w myśl art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz wniosku o zwrot nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku.

W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca w związku ze świadczonymi (i) usługami doradztwa podatkowego oraz (ii) usługami zarządzania na rzecz Spółki Wnioskodawca pierwotnie wystawił w okresie styczeń 2018 r. - maj 2019 r. trzy faktury. Na moment wystawienia ww. faktur dokumentujących czynności wykonane na podstawie Uchwały i Umowy Wnioskodawca był i jest także obecnie czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Składał on i składa deklaracje podatkowe miesięczne. Wnioskodawca uiścił podatek VAT wykazany na ww. fakturach wystawionych na rzecz Spółki. Ponieważ na skutek powstałych wątpliwości i wtórnej analizy ww. faktur przeprowadzonej przez Wnioskodawcę, stwierdził, że wykonywane przez niego usługi z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu Spółki na podstawie Uchwały nie podlegały i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Analiza prawidłowości wystawionych faktur zainicjowana przez Wnioskodawcę i związane z nią korekty nie zostały spowodowane żadną ingerencją ze strony organu podatkowego wobec Wnioskodawcy, tj. wobec Wnioskodawcy nie zostały wszczęte ani przeprowadzone czynności sprawdzające, kontrola podatkowa ani postępowanie podatkowe w sprawie transakcji, których dotyczą korygowane faktury. W związku ze zrewidowanym stanowiskiem w sprawie, Wnioskodawca skorygował swoje dotychczasowe rozliczenia dla celów VAT z tytułu wykonywania czynności na podstawie Uchwały. Wnioskodawca otrzymał potwierdzenia odbioru ww. faktur korygujących przez Spółkę, w związku z czym Wnioskodawca zamierza wykazać korekty w rozliczeniu VAT za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyska i zamierza wystąpić do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty na podstawie art. 75 § 2 ustawy. Ordynacja podatkowa.

Jak wynika z wniosku Strona w wyniku zadeklarowanych wcześniej kwot zobowiązania i ponownej weryfikacji prawidłowości opodatkowania wykonywanych czynności do których Wnioskodawca jest powołany na podstawie Uchwały - powstały błędy, które zostały popełnione poprzez wystawienie faktur a w konsekwencji przy sporządzeniu deklaracji. Strona w celu skorygowania powstałych nieprawidłowości wystawiła faktury korygujące, które w przedmiotowej sprawie powinny być wykazane w deklaracji podatkowej składanej za okres w którym Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie odbioru ww. faktur korygujących.

W konsekwencji bowiem w przedmiotowej sprawie wystawione faktury korygujące oraz potwierdzenie ich odbioru stanowią podstawą do obniżenia przez Wnioskodawcę podatku należnego w deklaracji za okres otrzymania potwierdzenia odbioru faktury korygującej.

Przenosząc powołane wyżej przepisy prawa podatkowego na okoliczności omawianej sprawy należy podkreślić, że nie znajdą tu zastosowania przepisy art. 72-75 Ordynacji podatkowej, na które powołuje się Wnioskodawca.

W okolicznościach analizowanej sprawy Wnioskodawca po wystawieniu faktur korygujących: odpowiednio in minus w odniesieniu do faktur dokumentujących zarówno usług doradcze jak i te wykonywane na podstawie Uchwały, oraz do zera w odniesieniu do faktury dokumentującej wyłączenie świadczenie usług na podstawie Uchwały i otrzymaniu potwierdzenia odbioru przez Spółkę tych faktur będzie zobowiązany do rozliczenia tychże faktur korygujących w rozliczeniu za okres w którym te potwierdzenia odbioru otrzymał.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, że w powyższej sytuacji wypełnienie deklaracji VAT-7 doprowadzi do sytuacji, w której Wnioskodawca wykaże ujemną wartość podatku należnego, która będzie ona jednocześnie nadwyżką podatku naliczonego nad podatkiem należnym. W związku z tym Wnioskodawca zgodnie ze znajdującym się na deklaracji opisem będzie / jest uprawniony do zadysponowania ww. różnicą decydując bądź o zażądaniu jej zwrotu na rachunek bankowy, bądź też o obniżeniu o nią podatku należnego w następnych okresach rozliczeniowych.

Zatem w omawianej sytuacji nie zaistnieją / nie zaistniały przesłanki do złożenia korekt deklaracji lecz Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia faktur korygujących w okresie otrzymania potwierdzenia od Spółki zatem de facto na bieżąco. Tym samym jeżeli ze składanej deklaracji wynikać będzie nadwyżka podatku naliczonego nad należnych - wynikająca z ujęcia faktur korygujących Wnioskodawca będzie miał prawo do zwrotu różnicy podatku w trybie art. 87 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz okoliczności sprawy w odpowiedzi na postawione pytanie stwierdza się, że Wnioskodawca ma prawo do odzyskania niezasadnie zapłaconego podatku VAT wykazanego na fakturach wystawionych na rzecz Spółki, jednakże prawo to przysługuje poprzez zadysponowanie ww. kwot w składanej deklaracji za okres, w którym Wnioskodawca otrzymał potwierdzenia odbioru faktury korygującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy z którego wynika, prawidłowym sposobem na odzyskanie kwot wpłaconych nienależnie tytułem podatku VAT było wystawienie faktur korygujących oraz złożenie w urzędzie skarbowym wniosku o stwierdzenie nadpłaty należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epide-micznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzyso-wych Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności doko-nane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej