Temat interpretacji

Opodatkowanie oraz dokumentowanie świadczonych usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 17 stycznia 2020 r.), uzupełnionym za pośrednictwem ePUAP 3 kwietnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania świadczonych usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania świadczonych usług. Wniosek został uzupełniony za pośrednictwem ePUAP 3 kwietnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą własną działalność gospodarczą A. Wnioskodawca od października 2019 r. ma podpisaną umowę z firmą B. Umowa jest ważna rok z możliwością jej przedłużenia oraz z 30-dniowym okresem wypowiedzenia. B to firma chińska. Firma B nie posiada w Polsce, z tego co wiadomo Wnioskodawcy, ani w innych krajach europejskich przedstawicielstwa ani stałej siedziby. Umowa jest podpisana bezpośrednio z centralą w Chinach. B to firma informatyczna producent rozwiązań do nagrywania ruchu sieciowego (internetowego). Umowa dotyczy reprezentowania B w Polsce tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp. W przypadku zainteresowania produktami, B przygotowuje ofertę dla firmy dystrybucyjnej, która na tej podstawie przygotowuje ofertę dla firmy partnerskiej na bazie, której powstaje oferta dla klienta końcowego. Oferta może dotyczyć zakupu sprzętu, licencji do sprzętu oraz usług (wdrożenie, serwis).

W ramach umowy z B Wnioskodawca ma stałe wynagrodzenie w wysokości 3 000 EURO miesięcznie, płatne na podstawie wystawionych przez Wnioskodawcę faktur typu reverse charge oraz dodatkowe wynagrodzenie typu success fee w przypadku zrealizowania planu sprzedażowego (nie zaistniało). Po zaksięgowaniu kwoty 3 000 EURO (przewalutowane w PLN) na rachunku firmowym Wnioskodawca odprowadza od tej kwoty podatek liniowy (19%) dochodowy.

Z Krajowej Informacji Skarbowej Wnioskodawca uzyskał informację, że taki sposób postępowania jest słuszny (faktura reverse charge, opłacony tylko podatek dochodowy). W przypadku, gdy firma B pochodzi z kraju trzeciego a umowa jest zawarta bezpośrednio z centralą. B nie posiada siedziby w UE a faktyczna działalność prowadzona na bazie umowy dotyczy terytorium Polski. Niniejszym Wnioskodawca chciałby upewnić się co do słuszności powyższego. Obecnie, tj. do dnia 13 stycznia 2020 r. Wnioskodawca wystawił trzy faktury tego typu, opłacając jedynie podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

Czy świadcząc usługi na rzecz firmy B Wnioskodawca nie musi ich opodatkowywać podatkiem VAT w Polsce i słusznie wystawia faktury z odwrotnym obciążeniem (reverse charge), dokumentując te usługi?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

Świadcząc usługi na rzecz firmy B Wnioskodawca nie musi ich opodatkowywać podatkiem VAT w Polsce i słusznie wystawia faktury z odwrotnym obciążeniem (reverse charge), dokumentując te usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 ustawy, przepisy rozdziału Faktury Działu XI stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Dane, które powinna zawierać faktura, zostały wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy, gdzie w punktach 5, 12 14 wymieniono:

• numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b (pkt 5),

• stawkę podatku (pkt 12),

• sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (pkt 13),

• kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (pkt 14).

Jednocześnie w art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy wskazano, że w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy odwrotne obciążenie.

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14.

Treść art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy jednoznacznie wskazuje, że w przypadku zastosowania art. 106a pkt 2 lit. b ustawy faktura nie zawiera danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 5 i 12-14, tj. numeru, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, stawki podatku oraz sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku jak również kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Natomiast, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy, w przypadku wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku jest nabywca, faktura powinna zawierać wyrazy odwrotne obciążenie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą własną działalność gospodarczą. Wnioskodawca od października 2019 r. ma podpisaną umowę z chińską firmą B. Umowa jest podpisana bezpośrednio z centralą w Chinach. Firma B nie posiada w Polsce ani w innych krajach europejskich przedstawicielstwa ani stałej siedziby. B to firma informatyczna producent rozwiązań do nagrywania ruchu sieciowego (internetowego). Umowa dotyczy reprezentowania B w Polsce tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp. W przypadku zainteresowania produktami, B przygotowuje ofertę dla firmy dystrybucyjnej, która na tej podstawie przygotowuje ofertę dla firmy partnerskiej na bazie, której powstaje oferta dla klienta końcowego. Oferta może dotyczyć zakupu sprzętu, licencji do sprzętu oraz usług (wdrożenie, serwis). W ramach umowy z B Wnioskodawca ma stałe wynagrodzenie w wysokości 3 000 EURO miesięcznie, płatne na podstawie wystawionych przez Wnioskodawcę faktur typu reverse charge oraz dodatkowe wynagrodzenie typu success fee w przypadku zrealizowania planu sprzedażowego (nie zaistniało).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy świadcząc usługi na rzecz firmy B nie musi ich opodatkowywać podatkiem VAT w Polsce i słusznie wystawia faktury z odwrotnym obciążeniem (reverse charge), dokumentując te usługi.

Wnioskodawca wskazał, że usługi reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) świadczy na rzecz firmy posiadającej siedzibę w Chinach, tj. poza Unią Europejską, na terytorium państwa trzeciego. Zatem uznać należy, że Wnioskodawca usługi reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) świadczy na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy. Przy tym z opisu sprawy wynika, że usługi reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) są świadczone przez Wnioskodawcę dla centrali w Chinach. Jednocześnie dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) przepisy nie przewidują szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia. Zatem, odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, w analizowanej sprawie miejsce świadczenia przedmiotowych usług reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w miejscu, w którym usługobiorca (przedsiębiorca zagraniczny) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym, przedmiotowe usługi reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) nie podlegają opodatkowaniu w Polsce lecz w kraju, w którym przedsiębiorca zagraniczny posiada siedzibę działalności gospodarczej (tj. w Chinach) zgodnie z przepisami prawa podatkowego obowiązującymi w tym kraju. W konsekwencji faktura wystawiona przez Wnioskodawcę z tytułu realizowanych usług reprezentowania (tzn. poszukiwania nowych partnerów biznesowych, składania wizyt u potencjalnych klientów itp.) na rzecz przedsiębiorcy zagranicznego może nie zawierać stawki i kwoty podatku oraz sumy wartości sprzedaży netto, natomiast powinna zawierać adnotację odwrotne obciążenie.

Zatem świadcząc usługi na rzecz firmy B, Wnioskodawca nie musi ich opodatkowywać podatkiem VAT w Polsce i słusznie wystawia faktury z odwrotnym obciążeniem (reverse charge), dokumentując te usługi.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej