Temat interpretacji

Brak opodatkowania otrzymanej kwoty tytułem partycypacji w kosztach budowy drogi.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania otrzymanej kwoty tytułem partycypacji w kosztach budowy drogi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania otrzymanej kwoty tytułem partycypacji w kosztach budowy drogi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (zwana dalej: Spółką, Wnioskodawcą) na podstawie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego prowadzi działalność deweloperską w zakresie budowy osiedli domów jednorodzinnych oraz budynków wielorodzinnych wraz z lokalami użytkowymi. Jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca w związku z nową inwestycją (budową budynków wielorodzinnych) nabył prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości położonej w () oraz prawo własności znajdujących się na Nieruchomości budowli. Nieruchomość w momencie zakupu nie posiadała bezpośredniego dostępu do drogi publicznej.

Zgodnie z postanowieniami umowy sprzedaży użytkowania wieczystego, sprzedawca Nieruchomości zobowiązał się do partycypacji w kosztach budowy drogi dojazdowej. Na koszty budowy drogi składają się w szczególności koszty wykupu gruntu pod drogę dojazdową, koszty kompletnej dokumentacji projektowej umożliwiającej uzyskanie pozwolenia na budowę drogi, koszty wykonania drogi oraz koszty dokumentacji powykonawczej.

Zgodnie z zapisami umowy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego sprzedawca partycypuje w kosztach budowy drogi na następujących warunkach:

1. w przypadku, gdy łączne koszty budowy drogi nie przekroczą ustalonego progu to Wnioskodawca w całości je pokrywa,
2. w przypadku, gdy łączne koszty budowy drogi przekroczą ustalony próg, sprzedawca jest obowiązany do pokrycia 50% kosztów budowy drogi do ustalonej, maksymalnej kwoty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy umowna kwota otrzymana przez Wnioskodawcę tytułem partycypacji sprzedawcy w kosztach budowy drogi dojazdowej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Umowna kwota tytułem partycypacji sprzedawcy w kosztach budowy drogi dojazdowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Rozważania ewentualnego opodatkowania partycypacji w kosztach budowy drogi dojazdowej podatkiem VAT należy rozpocząć od regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Ww. czynności podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Aby ustalić, czy partycypacja w kosztach budowy drogi dojazdowej stanowi świadczenie usług konieczne jest ustalenie, czy stanowi ona odpłatność za świadczenie usługi.

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Nie oznacza to jednak, że każdy przepływ środków pieniężnych pomiędzy podmiotami, którego nie da się ściśle przyporządkować do konkretnej transakcji, powinien być potraktowany jako wynagrodzenie za świadczenie usług. Wyklucza to samo rozumienie pojęcia świadczenia. Przepływ środków pieniężnych winien być uznany za wynagrodzenie za świadczenie usług tylko i wyłącznie wówczas, gdy stanowi wynagrodzenie za świadczone usługi (lub powstrzymanie się od świadczenia) (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 kwietnia 2018 r., nr 0112-KDIL2-3.4012.50.2018.2.ZD).

Analiza powołanego przepisu prowadzi do wniosku, iż usługą (świadczeniem) jest każde zachowanie obejmujące zarówno określone działanie, tzn. wykonanie czegoś na rzecz drugiej osoby, jak również powstrzymanie się od działania, tzn. nieczynienie, zaniechanie bądź tolerowanie. Co istotne, przy świadczeniu usług konieczne jest wystąpienie bezpośredniego konsumenta, odbiorcy świadczenia, który w wyniku tego świadczenia odnosi korzyść o charakterze majątkowym. Należy również zauważyć, że warunkiem uznania dostawy towarów jak i świadczenia usług za czynność opodatkowaną podatkiem VAT jest ich odpłatność. Pomimo, że odpłatność nie jest zdefiniowana w ustawie o VAT możliwe jest ustalenie pewnych cech jakie ją konstytuują. Odpłatnością jest wynagrodzenie, tj. zapłata, należność za wykonaną pracę. Konieczne jest zatem istnienie bezpośredniego związku pomiędzy odpłatnością za otrzymane świadczenie a czynnością, która miałaby zostać opodatkowana podatkiem VAT.

Czynność podlega opodatkowaniu, gdy zostanie wykonana odpłatnie, tzn. gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę. Aby dane świadczenie uznać za usługę konieczne jest jeszcze wystąpienie związku prawnego między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne.

Powyższe rozważania znajdują swoje potwierdzenie w licznych orzeczeniach polskich sądów administracyjnych. Można w tym miejscu zacytować powielany przez sądy schemat, zgodnie z którym ,,za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być sytuacje, w których:

1. istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
2. wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
3. istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
4. odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
5. istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Takie stanowisko wyraził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1373/14 oraz w wyroku z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 1072/13.

Organy interpretacyjne również nie pozostawiają istoty świadczenia usług oraz jej opodatkowania bez analizy. W jednej z nich czytamy, że ,,(...) czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 października 2018 r., nr 0112-KDIL2-1.4012.452.2018.1.AS).

Wnioskodawca wraz ze sprzedawcą wspólnie ustalili, czego potwierdzeniem są zapisy umowy, że sprzedawca obowiązuje się do partycypacji w kosztach budowy drogi dojazdowej, jeżeli przekroczą one ustalony próg. Sprzedawca nie dokonuje zapłaty za świadczoną usługę, a zwraca część wydatków, jakie Wnioskodawca poniósł na budowę drogi dojazdowej. Partycypacja w kosztach budowy drogi dojazdowej nie stanowi zatem zapłaty za czynność objętą zakresem przedmiotowym ustawy o VAT wskazanym w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem kwota ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza chociażby Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 8 stycznia 2014 r.: ,,(...) "partycypacja w kosztach inwestycji" nie ma cech pozwalających na zakwalifikowanie ich do którejś z kategorii czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 u.p.t.u. (sygn. akt I SA/Bk 494/13).

Wskazać również należy, że analizowana sytuacja jest w swojej istocie analogiczna do rozliczeń, jakie występują pomiędzy uczestnikami konsorcjum. W przypadku obciążeń, jakie lider konsorcjum nakłada na swoich partnerów z tytułu przerzucenia na nich kosztów proporcjonalnie do ich udziału we wspólnym przedsięwzięciu również nie rozpoznaje się odpłatności za świadczoną usługę. Jak czytamy w jednym z wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2018 r.: nie jest to (...) świadczenie wzajemne lidera konsorcjum, a jedynie umownie określony obowiązek rozdziału kosztów i przychodów całego przedsięwzięcia. Lider konsorcjum nie pozostaje jednak dłużnikiem partnerów z tytułu świadczenia na ich rzecz usługi rozdziału kosztów i przychodów. Rozdział ten w odpowiednich proporcjach wynika z mocy samej umowy konsorcjum, a nie w wyniku jakiegoś świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został jego lider (sygn. akt III SA/Wa 2722/17). Rozliczenia te są zatem poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Podsumowując, partycypacja w kosztach budowy drogi dojazdowej nie jest zapłatą za czynność objętą zakresem przedmiotowym ustawy o VAT, tj. w jej art. 5 ust. 1. Tym samym umowna kwota otrzymana przez Wnioskodawcę tytułem partycypacji sprzedawcy w kosztach budowy drogi dojazdowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług () podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, że dostawa towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest odpłatność za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Przykładowo, w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Podobnie w orzeczeniu TSUE z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden TSUE podkreślił, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem, jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

A zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej, zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność deweloperską w zakresie budowy osiedli domów jednorodzinnych oraz budynków wielorodzinnych wraz z lokalami użytkowymi. Jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca w związku z nową inwestycją (budową budynków wielorodzinnych) nabył prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz prawo własności znajdujących się na Nieruchomości budowli. Nieruchomość w momencie zakupu nie posiadała bezpośredniego dostępu do drogi publicznej.

Zgodnie z postanowieniami umowy sprzedaży użytkowania wieczystego, sprzedawca Nieruchomości zobowiązał się do partycypacji w kosztach budowy drogi dojazdowej. Na koszty budowy drogi składają się w szczególności koszty wykupu gruntu pod drogę dojazdową, koszty kompletnej dokumentacji projektowej umożliwiającej uzyskanie pozwolenia na budowę drogi, koszty wykonania drogi oraz koszty dokumentacji powykonawczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania otrzymanej przez niego kwoty z tytułu partycypacji sprzedawcy w kosztach budowy drogi dojazdowej.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy należy stwierdzić, że partycypacja sprzedawcy w kosztach budowy drogi dojazdowej nie będzie stanowić zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie kosztów ponoszonych przez sprzedającego nie można uznać za wynagrodzenie z tytułu dostawy towarów, bowiem z tytułu ich wypłaty nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania jakimkolwiek majątkiem rzeczowym jak właściciel. Nie jest to również zapłata za świadczenie usług, ponieważ nie dochodzi do żadnego działania ze strony Wnioskodawcy na rzecz sprzedawcy Nieruchomości. Brak jest bezpośredniego związku pomiędzy jakimkolwiek świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem. Partycypacja w kosztach budowy drogi dojazdowej nie powoduje wystąpienia obustronnych, wzajemnych świadczeń, które mogą stanowić świadczenie usług.

Zatem umowna kwota otrzymana przez Wnioskodawcę tytułem partycypacji sprzedawcy w kosztach budowy drogi dojazdowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej