Temat interpretacji

w zakresie zastosowania dla dokonanych dostaw stawki podatku VAT w wysokości 0%

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2019 r. (data wpływu 4 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania dla dokonanych dostaw stawki podatku VAT w wysokości 0%. jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania dla dokonanych dostaw stawki podatku VAT w wysokości 0%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą produkcyjną (dalej: Spółka) działającą na rynku od ponad dwudziestu pięciu lat. Wnioskodawca współpracuje z wieloma kontrahentami. Około 90% wyrobów Spółki jest sprzedawanych zagranicznym kontrahentom. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym również na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT UE.

W czerwcu 2019 r. na adres email Spółki wpłynęła prośba od osoby podającej się za przedstawiciela (dalej: przedstawiciel) znanej firmy z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej: Firma GB), o przesłanie katalogu i cennika produktów. Po otrzymaniu wyżej wymienionych informacji przedstawiciel wyraził chęć współpracy. Została przesłana oferta cenowa, którą przedstawiciel zaakceptował przesyłając oficjalne zamówienie na kilka partii towaru. Kontakt z osobą podającą się za przedstawiciela Firmy GB odbywał się w języku angielskim, w formie telefonicznej oraz w formie korespondencji email. Adres email tej osoby i stopka wskazywały, że działa ona w imieniu Firmy GB. W trakcie prowadzonych rozmów Wnioskodawca starał się pozyskać więcej informacji na temat Firmy GB. Żadna z pozyskanych informacji w ogólnodostępnych zasobach danych (VIES, strona internetowa, opinie kontrahentów) nie wzbudziła podejrzeń Wnioskodawcy. Czynności sprawdzające nie odbiegały w żaden sposób od przyjętych w Spółce zasad stosowanych od ponad 20 lat. Z reguły Spółka nie zawiera z kontrahentami dodatkowej pisemnej umowy na dostawy towarów. Dla Spółki otrzymanie oficjalnego zamówienia jest wystarczającym dokumentem, formą umowy, której przyjęcie do realizacji na określonych warunkach jest zawsze przez Spółkę zwrotnie potwierdzane klientowi. Wszystkie potrzebne informacje i uzgodnienia dotyczące warunków dostawy, kosztu transportu czy warunków płatności, są szczegółowo omawiane i zawarte w korespondencji email.

Pierwsza partia towarów została dostarczona do Wielkiej Brytanii wynajętym przez Spółkę transportem, pod wskazany adres (inny niż siedziba Firmy GB). Odbiór towaru został potwierdzony na dokumencie CMR i specyfikacji towarowej (data, imię i nazwisko odbiorcy). Fakt otrzymania towaru potwierdził również drogą mailową przedstawiciel Firmy GB. Oryginał faktury sprzedaży ze stawką VAT 0 %, został wysłany listem poleconym do Firmy GB. Po upływie terminu płatności za fakturę, Wnioskodawca zwrócił się do przedstawiciela Firmy GB z prośbą o dokonanie zapłaty. Po kilku dniach na adres email Spółka otrzymała potwierdzenie przelewu. Dokument znacznie odbiegał w formie od dokumentów tego rodzaju, co wzbudziło podejrzenie Wnioskodawcy.

Kolejne dostawy zostały natychmiast wstrzymane. Dalsze działania Wnioskodawcy, tj. kontakt z centralą Firmy GB i bankiem utwierdziły Wnioskodawcę w przekonaniu, że padł ofiarą oszustwa. Centrala Firmy GB wskazała ponadto, że zamówienie było sfałszowane i w rzeczywistości nie pochodziło od niej. Wskazano, że osoba składająca zamówienie nie jest im znana. Nie jest jej pracownikiem, ani reprezentantem, a użyty przez nią adres email został sfałszowany. Od początku rozmów Spółka działała w usprawiedliwionym przekonaniu, iż nawiązuje kontakty handlowe z kontrahentem GB. O sfałszowaniu zamówienia, jak i użytego adresu e-mail dowiedziała się po rzeczywistym wywiezieniu towaru do Wielkiej Brytanii.

Sprawa została zgłoszona do organów ścigania w Polsce i w Wielkiej Brytanii.

Orzeczenie potwierdzające popełnienie przestępstwa nie zostało jeszcze wydane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw, udokumentowanych fakturami wystawionymi na rzecz Firmy GB?

Zdaniem Wnioskodawcy, doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zgodnie z art. 138 Dyrektywy 112, ponieważ zostały spełnione trzy warunki:

1. doszło do dostawy towarów zdefiniowanej jako przejście do rozporządzenia towarem jak właściciel,
2. towary będące przedmiotem dostawy zostały przetransportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego,
3. dostawa towarów jest wykonana na rzecz innego podatnika działającego w takim charakterze na terytorium innego państwie członkowskiego.

Spółka posiada dokumentację potwierdzającą prawo do zastosowania stawki VAT 0% zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Towar został dostarczony wynajętym przez Spółkę transportem do wskazanej przez kontrahenta lokalizacji. Odbiór towaru został potwierdzony na dokumencie CMR i specyfikacji towarowej (data, czytelny podpis odbiorcy i email).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Spółka działa w dobrej wierze jako sprzedawca, który przedkłada dowody potwierdzające wywóz towarów do innego państwa członkowskiego i ma prawo skorzystać ze stawki 0% dla WDT.

Nałożenie przez organ podatkowy ciężaru dowodu oraz odpowiedzialności za rozliczenie VAT na dostawcę towarów sprzedanych w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej, w przypadku gdy po nabyciu okazuje się, że podmiot zamawiający podał nieprawdziwe dane, wyłudzając towar, dokonując oszustwa i kradzieży, a towar opuścił terytorium kraju i został odebrany w magazynie położonym na terytorium Wielkiej Brytanii, jest niezgodne z zasadami pewności prawa, proporcjonalności i neutralności podatkowej.

Spółka działała w dobrej wierze, przedsięwzięła wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jej mocy, a przede wszystkim nie brała udziału w oszustwie podatkowym stanowią czynniki istotne do stosowania stawki 0%. Wnioskodawca uważa, że zasada neutralności w podatku VAT, uległaby naruszeniu, jeśli Spółka zostałaby zobowiązana do rozliczenia podatku VAT 23%.

Uzasadnienie Wnioskodawcy znalazło również potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2018 r., sygn. akt VIII SA/Wa 351/18, uchylającego interpretację Dyrektora KIS.

WSA uznał, że sporem objęta jest kwestia, czy doszło do czynności opodatkowanej w rozumieniu ustawy o VAT oraz czy stawka VAT powinna wynosić 0%, czy 23%.

WSA podkreślił, że nie można wymagać od podatnika nieograniczonego poszukiwania dowodu na rzetelność kontrahenta. W uzasadnieniu wydanego wyroku Sąd wskazał, iż:

(...) Organ interpretacyjny wskazał bowiem, iż Spółka nie dochowała należytej staranności w celu upewnienia się, że dokonywana przez nią czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym. Nie wskazał przy tym, na czym w przedstawionym opisie stanu faktycznego miałby polegać udział Skarżącej w oszustwie i jej korzyści z niego wynikające. Pominął treści tego opisu, w których Wnioskodawca wskazuje, iż stał się ofiarą oszustwa, działał w usprawiedliwionym przekonaniu, iż nawiązuje kontakty handlowe z Kontrahentem BE, a o sfałszowaniu zamówienia, jak i użytego adresu e-mail dowiedział się już po rzeczywistym wywiezieniu towaru do H. O ile Sąd podziela pogląd, iż zastosowanie stawki 0% VAT, w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT możliwe jest jedynie wtedy, gdy podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie, to należy zwrócić uwagę, iż nieuprawnione jest wymaganie od podatnika nieograniczonego poszukiwania dowodów na rzetelność kontrahenta z powodu braku formalnego obowiązku wynikającego z konkretnego przepisu prawa w tym zakresie, jak i orzecznictwa TSUE, które nie znajduje podstaw do wymagania od podatnika podejmowania czynności sprawdzających, które nie są jego zadaniem.

Spółka jest znaną firmą, istniejącą na rynku od bardzo wielu lat. Z podatków rozlicza się rzetelnie i terminowo, o czym mogą świadczyć dość częste czynności sprawdzające w zakresie podatku VAT przeprowadzane przez Urząd Skarbowy. Spółka posiada infrastrukturę i zaplecze, zatrudnia pracowników.

Okoliczności te wskazują, że Wnioskodawca nie jest podmiotem znikającym, ani istniejącym dla realizacji oszukańczych procederów.

Duża liczba kontrahentów oraz pozyskiwanie nowych kontrahentów z innych państw członkowskich to sytuacje, które mogą prowadzić do tego, że Spółka dokonując WDT, pomimo dochowania należytej staranności, może stać się nieświadomym uczestnikiem oszustwa podatkowego.

Wnioskodawca uważa, że warunki do zastosowania stawki 0% zostały spełnione, ponieważ niespornym jest, że Spółka dokonała wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i nie zachodzą okoliczności wskazujące na jakiekolwiek nadużycie podatkowe, działała w dobrej wierze i fakt dokonania WDT jest bezsporny, zasada neutralności wymaga, by stawka VAT 0% od podatku VAT została przyznana, ponieważ przesłanki merytoryczne zostały spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności, lecz jako własność ekonomiczną. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, co do zasady zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym również na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT UE. W czerwcu 2019 r. na adres email Spółki wpłynęła prośba od osoby podającej się za przedstawiciela znanej firmy z siedzibą w Wielkiej Brytanii o przesłanie katalogu i cennika produktów. Po otrzymaniu wyżej wymienionych informacji przedstawiciel wyraził chęć współpracy. Została przesłana oferta cenowa, którą przedstawiciel zaakceptował przesyłając oficjalne zamówienie na kilka partii towaru. Kontakt z osobą podającą się za przedstawiciela Firmy GB odbywał się w języku angielskim, w formie telefonicznej oraz w formie korespondencji email. Pierwsza partia towarów została dostarczona do Wielkiej Brytanii wynajętym przez Spółkę transportem, pod wskazany adres (inny niż siedziba Firmy GB). Po upływie terminu płatności za fakturę, Wnioskodawca zwrócił się do przedstawiciela Firmy GB z prośbą o dokonanie zapłaty. Po kilku dniach na adres email Spółka otrzymała potwierdzenie przelewu. Dokument znacznie odbiegał w formie od dokumentów tego rodzaju, co wzbudziło podejrzenie Wnioskodawcy.

Kontakt z centralą Firmy GB i bankiem utwierdził Wnioskodawcę w przekonaniu, że padł ofiarą oszustwa. Centrala Firmy GB wskazała ponadto, że zamówienie było sfałszowane i w rzeczywistości nie pochodziło od niej. Wskazano, że osoba składająca zamówienie nie jest im znana. Nie jest jej pracownikiem, ani reprezentantem, a użyty przez nią adres email został sfałszowany.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy jest uprawniony do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do dokonanych dostaw, udokumentowanych fakturami wystawionymi na rzecz firmy GB.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonał dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy. Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika bowiem, że została zrealizowana dostawa towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazuje na to wystawiona przez Wnioskodawcę faktura, jednak nie zmienia to faktu, że dostawa miała miejsce. Okoliczność, że Wnioskodawca nie otrzymał za dokonaną dostawę zapłaty, gdyż osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która zamówienia nie dokonała, nie wpływa na opodatkowanie samej czynności. Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. W niniejszej sprawie sama dostawa towarów, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, miała miejsce, co potwierdził również Wnioskodawca w opisie sprawy.

Ponadto wskazać należy, że ujawnienie okoliczności, że Wnioskodawca padł ofiarą wyłudzenia towaru miało miejsce dopiero po dokonaniu transakcji. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skuteczne umowy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony)
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając na uwadze wyżej wskazane przepisy stwierdzić należy, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju Unii Europejskiej. Przy czym dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania stawki podatku VAT 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych dostaw udokumentowanych fakturami VAT na rzecz Firmy GB, należy wskazać, że pomimo iż nastąpiło przemieszczenie towaru do innego państwa członkowskiego UE, to towar nie trafił do podmiotu, na rzecz którego dostawa została zafakturowana. Powyższe skutkuje brakiem możliwości opodatkowania tej dostawy stawką VAT 0%.

Na podstawie orzecznictwa TSUE przyjmuje się, że zastosowanie stawki z art. 42 ust. 1 ustawy możliwe jest wówczas, gdy podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie. Wymaga to dołożenia przez podatnika należytej staranności w prowadzeniu spraw i nie chodzi tu tylko o winę umyślną, ale i nieumyślną.

Odnosząc się zatem do powoływanej przez Wnioskodawcę argumentacji (w ślad za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2018r., sygn. akt. VIII SA/Wa 351/18), że nieuprawnione jest wymaganie od podatnika nieograniczonego poszukiwania dowodów na rzetelność kontrahenta z powodu braku formalnego obowiązku wynikającego z konkretnego przepisu prawa w tym zakresie, jak i orzecznictwa TSUE, które nie znajduje podstawy do wymagania od podatnika podejmowania czynności sprawdzająych, które nie są jego zadaniem, należy zauważyć, że z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca dochował jakiejkolwiek staranności w celu upewnienia się, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym, na co wskazują następujące okoliczności:

• nie zawarł pisemnej umowy z Firmą GB na dostawę towarów (w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że Spółka z reguły nie zawiera z kontrahentami dodatkowej pisemnej umowy na dostawy towarów),

• wszystkie czynności związane z realizacją transakcji oparł na kontaktach telefonicznych i mailowych z osobą podającą się za przedstawiciela ww. firmy,

• nie zweryfikował ww. osoby jako upoważnionego przedstawiciela Firmy GB,

• nie próbował nawiązać bezpośredniego kontaktu z Firmą GB w celu potwierdzenia dokonania planowanej dostawy towaru na jej rzecz.

Wnioskodawca nie wykazał, że w żaden sposób (ani przed dokonaniem dostawy ani po wydaniu towaru) nie mógł przewidzieć, że Firma GB nie jest faktycznym nabywcą towarów, skoro swoje zaufanie do kontrahenta oparł jedynie na korespondencji telefonicznej lub mailowej z niezweryfikowaną osobą.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać, że Wnioskodawca dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pozostawał w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie. Podkreślić bowiem należy, że Wnioskodawca nie podjął jakichkolwiek kroków, które miałyby na celu sprawdzenie wiarygodności osoby składającej zamówienie oraz faktycznego pochodzenia tego zamówienia (Wnioskodawca nie upewnił się czy osoba podająca się za przedstawiciela Firmy GB jest w rzeczywistości jego pracownikiem oraz nie upewnił się czy zamówienie składane jedynie w formie mailowej pochodzi od Firmy GB). Okoliczność, czy osoba podająca się za przedstawiciela Firmy GB jest faktycznie osobą działającą w imieniu tego podmiotu winna być sprawdzona przez Wnioskodawcę z należytą starannością, w szczególności z uwagi na fakt, że jak wynika z opisu sprawy, nawiązał on relacje gospodarcze z podmiotem podającym się za przedstawiciela Firmy GB po raz pierwszy i nie dokonywał wcześniej dostaw towarów na rzecz Firmy GB.

W konsekwencji powyższego dokonana dostawa podlega opodatkowaniu z zastosowaniem stawki VAT 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego tut. Organ wyjaśnia, że wskazany wyrok został potraktowany jako element argumentacji Wnioskodawcy, jest to jednak rozstrzygnięcie odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiąże on strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy

z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej