• hala nr 11;
• hala nr 12;
• hala nr 16;
• droga i ogrodzenie;
• sieć kanalizacyjno-wodno-deszczowa;
• plac i fundamenty pod zadaszenie;
• lokal mieszkalny;
• budynek mieszkalny
• budynek mieszkalny;
• urządzenia, narzędzia i elementy wyposażenia biurowego, np. laptopy, komputery, zestawy komputerowe, stacje dokujące, monitory, serwery, szafy biurowe;
• maszyny, urządzenia i narzędzia, np. tokarki, spawarki, urządzenia spawalnicze, półautomaty spawalnicze, stoły spawalnicze, młoty pneumatyczne, suwnice, obrotnice, wózki widłowe, żurawie, frezarki, przecinarki, wytaczarki, kompresory, giętarki, prasy, wiertarki, piły taśmowe, stoły i belki monterskie;
• wartości niematerialne i prawne (np. licencje na oprogramowanie Oracle, Autodesk AutoCAD, Windows Server).
• środki transportu wykorzystywane przez osoby zatrudnione w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy (środki transportu będące własnością Finansującego lub wykorzystywane na podstawie odpowiednich umów leasingu/najmu/dzierżawy zawartych przez Finansującego),
• wyposażenie, służące do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, nie stanowiące środków trwałych, lecz będące własnością Finansującego, w szczególności:
• regały,
• szafy,
• komputery,
• środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych i w kasie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy 1;
• wierzytelności przedsiębiorstwa Wnioskodawcy 1, w tym wierzytelności:
• tajemnice przedsiębiorstwa Wnioskodawcy 1, metody zarządzania aktywami;
• kontakty z kontrahentami i inne kontakty przedsiębiorstwa Wnioskodawcy 1 (około 60 kontaktów);
• prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez przedsiębiorstwo Wnioskodawcy 1, a w szczególności z:
(i) umów pożyczek;
(ii) umów zawartych przez przedsiębiorstwo Wnioskodawcy 1 z dostawcami mediów na dostawę energii elektrycznej, wody, ciepła, odbiór ścieków z nieruchomości;
(iii) umów z podmiotami trzecimi, na podstawie których przedsiębiorstwo Wnioskodawcy 1 dysponuje aktywami trwałymi niezbędnymi do prowadzenia działalności,
(iv) umów na zakup innych usług,
• zakład pracy w rozumieniu art. 231 ustawy w z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.) - obejmujący dwóch pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Umowa leasingu będzie również zawierała postanowienia dotyczące przejęcia wymagalnych jak i niewymagalnych zobowiązań Wnioskodawcy 1 zarówno o charakterze pieniężnym jak i niepieniężnym funkcjonalnie związanych z Działalnością prowadzoną z wykorzystaniem Przedsiębiorstwa, w zakresie w jakim wierzyciele wyrażą zgodę na ich przejęcie przez Wnioskodawcę 2 (dalej: Zobowiązania) jak również postanowienia dotyczące przejęcia wymagalnych i niewymagalnych zobowiązań pożyczkowych i kredytowych Wnioskodawcy 1 pozostających w funkcjonalnym związku z Działalnością prowadzoną z wykorzystaniem Przedsiębiorstwa (dalej: Zobowiązania pożyczkowe), w zakresie w jakim wierzyciele wyrażą zgodę na ich przejęcie przez Wnioskodawcę 2. Umowa leasingu, w szczególności będzie zawierała postanowienia dotyczące przejęcie Zobowiązań i/lub Zobowiązań pożyczkowych.

Po zawarciu Umowy Korzystający będzie kontynuował działalność produkcyjną w zakresie produkcji konstrukcji spawanych z wykorzystaniem Przedsiębiorstwa, na podstawie Umowy leasingu. Potencjalnie Wnioskodawca 2 będzie mógł też kontynuować Działalność prowadzoną przez Wnioskodawcę 1, co również jest kluczowe dla prowadzonego przez Grupę kapitałową biznesu. Tym samym Przedsiębiorstwo udostępnione Korzystającemu na podstawie zawartej umowy Leasingu ma być wykorzystywane w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (wykorzystywanie na własne potrzeby Korzystającego, przy czym niewykluczone jest również wykorzystywanie ich w celu odpłatnego udostępnienia na rzecz innych podmiotów). W chwili obecnej w ramach prowadzonej Działalności, aktywa są bowiem udostępniane przez Wnioskodawcę 1 w ramach umów najmu, dzierżawy oraz leasingu na rzecz innych spółek z Grupy. Wykonywanie tej działalności będzie możliwe, bowiem w ramach Umowy leasingu zostaną udostępnione Wnioskodawcy 2 wszystkie istotne i przenaszalne składniki Przedsiębiorstwa Wnioskodawcy 1. Umową leasingu nie zostaną objęte jedynie składniki majątku, które nie mogą zostać przeniesione na Korzystającego jak również te które nie będą dalej wykorzystywane w Działalności, ani w działalności gospodarczej wykonywanej przez Wnioskodawcę 2 w zakresie produkcji konstrukcji spawanych i w konsekwencji będą podlegały likwidacji. Składniki majątku Wnioskodawcy 1, które nie zostaną udostępnione Korzystającemu nie będą istotne z perspektywy możliwości prowadzenia Działalności w zakresie najmu ŚT oraz WNiP. W konsekwencji, na skutek zawarcia Umowy leasingu, Wnioskodawca 1 nie będzie posiadał składników majątkowych i niemajątkowych wystarczających do prowadzenia Działalności w dotychczasowym zakresie.

Umowa leasingu zostanie zawarta na czas określony i będzie zawierać prawo wykupu zespołu składników majątkowych po jej zakończeniu bądź w trakcie Umowy leasingu (dalej: Prawo wykupu). Przewiduje się iż w normalnym toku zdarzeń przewidzianych w Umowie leasingu prawo własności przedmiotu Umowy leasingu przejdzie na Korzystającego. Mając na uwadze, że w toku trwania Umowy leasingu dojdzie do spłaty prawie całej wartości przedmiotu Umowy cena wykupu, tj. cena z tytułu przeniesienia własności zostanie ustalona na minimalnym poziomie.

Zgodnie z Umową leasingu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej udostępnionych składników majątku wchodzących w skład Przedsiębiorstwa dla celów podatku dochodowego od osób prawnych będzie dokonywał Korzystający. W związku z zawarciem Umowy Finansujący nie będzie dokonywał od składników majątku wchodzących w skład Przedsiębiorstwa, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. W Umowie będzie wskazana wartość rynkowa Przedsiębiorstwa, która zostanie określona na podstawie wyceny niezależnego rzeczoznawczy majątkowego.

Określona w Umowie wartość Przedsiębiorstwa tj. suma ustalonych w Umowie kapitałowych części opłaty (w tym ewentualnej opłaty wstępnej) oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług (o ile wystąpi) będzie uwzględniała wartość zobowiązań funkcjonalnie związanych z Przedsiębiorstwem. W konsekwencji, wysokość opłat leasingowych, które będą uiszczane przez Wnioskodawcę 2 na rzecz Wnioskodawcy 1 będzie uwzględniała konieczność pokrycia zobowiązań funkcjonalnie związanych z nabywanym Przedsiębiorstwem, które powstały jeszcze przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu.

Wnioskodawca 1 poinformuje kontrahentów o danych Wnioskodawcy 2 istotnych z punktu widzenia rozliczeń i wystawiania faktur.

Mając na uwadze, iż pomimo przekazywanych informacji i instrukcji, prawdopodobna jest sytuacja, w której:

• w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: WNT), Wnioskodawca 1 otrzyma zamówiony towar przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu, ale obowiązek podatkowy z tytułu tego WNT powstanie już w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu;
• Wnioskodawca 1 zakupi usługę od podmiotu zagranicznego, której świadczenie rozpocznie się przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, a zakończenie świadczenia usługi nastąpi w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, (import usług);
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: WDT) albo eksport towarów będą miały miejsce przed planowanym dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu, a dokumenty potwierdzające prawo do zastosowania stawki 0% VAT otrzyma już Wnioskodawca 2 w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu. Może przy tym okazać się, że zanim Wnioskodawca otrzyma ww. dokumenty, dojdzie wcześniej do obowiązku wykazania tej transakcji ze stawką podstawową VAT - zarówno przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu, jak i po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu;
• Wnioskodawca 1 wykaże WNT w swojej ewidencji VAT, natomiast faktura dokumentująca to WNT wpłynie już do Wnioskodawcy 2 z opóźnieniem z przyczyn niezależnych od Wnioskodawców. Opóźnienie to może spowodować obowiązek skorygowania wykazanego wcześniej podatku naliczonego - obowiązek korekty może nastąpić zarówno przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu, jak i po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu.

Wnioskodawcy pragną poinformować, iż niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie rozliczenia transakcji międzynarodowych (WDT, WNT, eksport towarów, import usług). Pytania dotyczące rozliczeń w ramach transakcji krajowych zostaną uwzględnione w odrębnym wniosku o interpretację.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

1. Czy w przypadku, kiedy Finansujący dokona WNT i dostarczenie towaru nastąpi przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, ale obowiązek podatkowy powstanie w dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu lub po tym dniu, to który z Wnioskodawców, Finansujący czy Korzystający będzie miał obowiązek rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu tego WNT? W przypadku uznania, że obowiązanym do rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu WNT będzie Korzystający to czy w przypadku gdy faktura dokumentująca WNT będzie zawierała dane Finansującego jako nabywcy, Korzystający będzie miał prawo do wystawienia noty korygującej?
2. Czy w przypadku wykazania przez Finansującego WNT, w odniesieniu do którego w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy nie otrzyma faktury dokumentującej to WNT i będzie miał obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT, a następnie w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający otrzyma fakturę dokumentującą to WNT, to który z Wnioskodawców, Finansujący czy Korzystający będzie miał prawo do powiększenia podatku naliczonego z tytułu tego WNT? W sytuacji uznania, że uprawniony do powiększenia podatku naliczonego z tytułu tego WNT, to czy Korzystający będzie miał prawo do wystawienia noty korygującej w przypadku otrzymania faktury na dane Finansującego?
3. Czy w przypadku, kiedy nie posiadając faktury Finansujący wykaże WNT (podatek należny i naliczony), a następnie dojdzie do wydania przedmiotu Umowy leasingu oraz w ciągu 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy, Korzystający nie otrzyma faktury dokumentującej to WNT, to wówczas po stronie którego z Wnioskodawców, Finansującego czy Korzystającego powstanie obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT? Czy w przypadku, kiedy Korzystający w okresach późniejszych otrzyma fakturę dokumentującą to WNT, to czy Korzystający będzie miał prawo wykazania podatku naliczonego z tego WNT? W sytuacji uznania, że obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT powstanie po stronie Korzystającego, to czy Korzystający będzie miał obowiązek wystawienia noty korygującej w przypadku otrzymania faktury na dane Finansującego?
4. Czy w przypadku WDT, które będzie miało miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a do wydania przedmiotu Umowy leasingu dojdzie zanim wystąpi obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową, o którym mowa w art. 42 ust. 12 ustawy o VAT, to obowiązek późniejszego wykazania takiej transakcji z krajową stawką VAT, będzie leżał po stronie Finansującego czy po stronie Korzystającego? Czy po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, w okresie późniejszym Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej stawką krajową do zera?
5. Czy w przypadku WDT, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT oraz Finansujący będzie miał obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową jeszcze przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu , to czy po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT, a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej stawką krajową do zera?
6. Czy w przypadku eksportu towarów, który będzie miał miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a do wydania przedmiotu Umowy leasingu dojdzie zanim wystąpi obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową w terminie, o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, a w dniu albo po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu nadal nie będzie można wykazać tej transakcji ze stawką 0% VAT, to obowiązek wykazania tego eksportu ze stawką krajową VAT będzie leżał po stronie Finansującego czy po stronie Korzystającego? Czy w przypadku późniejszego otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy o VAT a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej stawką krajową do zera?
7. Czy w przypadku eksportu towarów, który będzie miał miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT oraz Finansujący będzie miał obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową w terminie, o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, to czy po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT już w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT, a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej stawką krajową do zera?
8. Czy w przypadku importu usług, kiedy rozpoczęcie usługi na rzecz Finansującego będzie miało miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, a zakończenie usługi nastąpi w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, to który z Wnioskodawców, Finansujący czy Korzystający będzie miał obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego w VAT z tego tytułu? W przypadku uznania, że obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego w VAT z tytułu importu usług będzie ciążył na Korzystającym, a faktura dokumentująca import usług będzie zawierała dane Finansującego jako nabywcy, czy Korzystający będzie miał prawo wystawienia noty korygującej?

Zdaniem Wnioskodawców (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu do wniosku) dla rozstrzygnięcia poruszonych powyżej kwestii w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w opisywanym przypadku, w wyniku zawarcia Umowy leasingu i przeniesienia Przedsiębiorstwa, dojdzie do sukcesji podatkowej praw i obowiązków Finansującego na rzecz Korzystającego, tj. czy wstąpi on w prawa i obowiązki Finansującego.

Sukcesja podatkowa została uregulowana w art. 93-106 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm., dalej: OP) . Ustawodawca w tych przepisach wskazał, kiedy zachodzi sukcesja podatkowa w odniesieniu do przedsiębiorstw przekształcanych. Powyższe przepisy nie mają jednak zastosowania do opisanego w przedmiotowym wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, ponieważ w niniejszej sprawie nie dojdzie do przekształcenia, a do wydania Przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę 2 w wyniku zawarcia Umowy leasingu.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdą natomiast przepisy szczególne regulujące prawa i obowiązki następców prawnych na gruncie Ustawy o VAT. W art. 6 pkt 1 tej ustawy wskazano bowiem, że jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zgodnie jednak z powszechnie prezentowanym w orzecznictwie poglądem należy uznać, że termin ten obejmuje swoim zakresem również przeniesienie własności przedsiębiorstwa w wyniku zawarcia umowy leasingu, o czym szerzej w dalszej części wniosku; stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. przez WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn. III SA/Wa 666/08, gdzie wskazano, że transakcją zbycia, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o VAT jest każda czynność, w świetle obowiązujących przepisów skutkująca przeniesieniem własności przedsiębiorstwa). Z kolei w art. 91 ust. 9 VAT wskazano, że korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przywołane powyżej artykuły ustawy VAT stanowią implementacje art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE. L. z 1977 r. Nr 145, str. 1 z późn. zm.). W obowiązującym obecnie odpowiedniku tego artykułu, tj. art. 19 zdanie 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm., dalej: Dyrektywa VAT), wskazano, że w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Powyższy pogląd został potwierdzony przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. C-497/01. Na podstawie tego wyroku można wskazać, że zgodnie z przyjętą w art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT opcją wyłączenia z opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, nabywca powinien zostać uznany za następcę prawnego podatnika dokonującego zbycia.

Podobnie orzekał również TSUE w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 (Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever), gdzie wskazywano, że zgodnie z art. 5 ust. 8 zdanie pierwsze szóstej dyrektywy w przypadku przekazania całości lub części aktywów państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku odbiorca będzie traktowany jako prawny następca przekazującego. Wynika z tego, że gdy państwo członkowskie skorzystało z tej możliwości, przekazania całości lub części aktywów nie uważa się za dostawę towarów w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Potwierdzenie powyższego stanowiska znajduje odzwierciedlenie w linii orzeczniczej sądów administracyjnych, np. w Wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2012 r., sygn. I SA/Wr 1767/11, w którym wskazano, że Przyjęta w art. 6 pkt 1 uVAT opcja wyłączenia z opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga zatem uznania, że w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany jest jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej, następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania VAT w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak można zauważyć, w przywołanych powyżej przepisach Ustawy o VAT oraz Dyrektywy VAT ustawodawcy odwołują się do pojęcia zbycia przedsiębiorstwa, które nie zostało zdefiniowane na gruncie Ustawy o VAT. Zgodnie jednak z powszechnie prezentowanym w orzecznictwie poglądem należy uznać, że termin ten obejmuje swoim zakresem również przeniesienie własności przedsiębiorstwa w wyniku zawarcia umowy leasingu. Stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. przez WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn. III SA/Wa 666/08, gdzie wskazano, że transakcją zbycia, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o VAT jest każda czynność, w świetle obowiązujących przepisów skutkująca przeniesieniem własności przedsiębiorstwa.

Jak więc wynika z przywołanych powyżej przepisów, w momencie wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający wstąpi w prawa i obowiązki Finansującego. Należy więc uznać, że w odniesieniu do praw i obowiązków na gruncie Ustawy o VAT Wnioskodawca 2 będzie sukcesorem praw i obowiązków podatkowych, które początkowo przysługiwały/zostały nałożone na Wnioskodawcę 1.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawców w opisywanym przypadku zawarcia Umowy leasingu skutkującej przeniesieniem Przedsiębiorstwa na rzecz Korzystającego dojdzie do sukcesji podatkowej w zakresie praw i obowiązków Wnioskodawcy 1 na gruncie Ustawy o VAT na rzecz Wnioskodawcy 2.

Ad 1

W ocenie Wnioskodawców, w przypadku, kiedy Finansujący dokona WNT i dostarczenie towaru nastąpi przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, ale obowiązek podatkowy powstanie w dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu lub po tym dniu, to Korzystający będzie miał obowiązek rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu WNT. W konsekwencji u Finansującego nie powstanie wówczas obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego z tytuły tego WNT. Ponadto jeśli w takim przypadku faktura dokumentująca WNT będzie zawierała dane Finansującego jako nabywcy, Korzystający będzie miał prawo wystawienia noty korygującej.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, zasadniczo obowiązek podatkowy dla WNT powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Mając na uwadze możliwy scenariusz, może dojść do sytuacji, w której:

(i) dostawa towaru nastąpi przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu,

(ii) zagraniczny sprzedawca wystawi fakturę po dniu sprzedaży i dostarczenia towaru, a jednocześnie

(iii) dzień wystawienia faktury będzie przypadał na dzień lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu i przeniesieniu własności Przedsiębiorstwa na Korzystającego

wówczas obowiązek podatkowy w VAT z tytułu tej transakcji powstanie w okresie, kiedy własność Przedsiębiorstwa nie będzie już przysługiwała Finansującemu (moment powstania obowiązku podatkowego jest bowiem determinowany przez dzień wystawienia faktury lub 15. dzień miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawców, podmiotem zobowiązanym do rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu WNT będzie Korzystający.

Dodatkowo, w opinii Wnioskodawców, jeżeli w takim przypadku faktura dokumentująca WNT będzie zawierała dane Wnioskodawcy 1 jako nabywcy, to Wnioskodawca 2 będzie miał prawo wystawienia noty korygującej, w której wskazane będą dane Wnioskodawcy 2 jako nabywcy.

Powyższe wynika z faktu, że faktura powinna potwierdzać zaistnienie rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Jeżeli do wystawienia faktury dokumentującej WNT (które to zdarzenie może mieć wpływ na moment powstania obowiązku podatkowego) dojdzie w dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, w ocenie Wnioskodawców, faktura powinna wskazywać dane Wnioskodawcy 2 jako strony transakcji. Wynika to z faktu, że w skutek wydania przedmiotu Umowy leasingu - Przedsiębiorstwa Wnioskodawca 2 na gruncie przepisów ustawy o VAT wstąpi w prawa i obowiązki Wnioskodawcy 1. Zdaniem Wnioskodawców powyższy wniosek prowadzi do konkluzji, iż faktura dokumentująca WNT powinna jako nabywcę wskazywać Wnioskodawcę 2, o ile zostanie wystawiona w dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu. W przypadku jednak, gdyby zagraniczny kontrahent wystawił fakturę podając dane Wnioskodawcy 1 jako nabywcy, to wówczas, w ocenie Wnioskodawców, Wnioskodawca 2 będzie miał prawo do wystawienia noty korygującej dane nabywcy na podstawie art. 106k ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106k ust. 1 ustawy o VAT, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8- 15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą.

Z kolei dane w art. 106e ust. 1 pkt 8-15 ustawy o VAT, których nie można korygować notą, to:

1. miara i ilość (liczba) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
2. cena jednostkowa towaru lub usługi bez kwoty podatku (cena jednostkowa netto);
3. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
4. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
5. stawka podatku;
6. suma wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
7. kwota podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
8. kwota należności ogółem.

W oparciu o powyższe, w ocenie Wnioskodawców, w przypadku, kiedy Finansujący dokona WNT i dostarczenie towaru nastąpi przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, ale obowiązek podatkowy powstanie w dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu lub po tym dniu, to Korzystający będzie miał obowiązek rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu WNT. W konsekwencji u Finansującego nie powstanie wówczas obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu tego WNT. Ponadto, jeśli w takim przypadku faktura dokumentująca WNT będzie zawierała dane Finansującego jako nabywcy, Korzystający będzie miał prawo wystawienia noty korygującej.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku wykazania przez Finansującego WNT, w odniesieniu do którego w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy nie otrzyma faktury dokumentującej to WNT i będzie miał obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT, a następnie w dniu lub po wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający otrzyma fakturę dokumentującą to WNT, to Korzystający będzie miał prawo do powiększenia podatku naliczonego z tytułu tego WNT. W konsekwencji prawo do powiększenia podatku naliczonego z tytułu tego WNT nie będzie wówczas przysługiwało Finansującemu. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawców w takiej sytuacji Korzystający nie będzie miał prawa (ani obowiązku) do wystawienia noty korygującej w przypadku otrzymania faktury na dane Finansującego.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z kolei przepisy art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy o VAT stanowią, że kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9.

Dalej art. 86 ust. 10 ustawy o VAT stanowi, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 86 ust. l0b pkt 2 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy,
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. l0h ustawy o VAT, otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. l0b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Ponadto, zgodnie z art. 86 ust. l0i ustawy o VAT, w przypadku uwzględnienia przez podatnika kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, w terminie późniejszym niż określony w ust. l0b pkt 2 lit. b i pkt 3, podatnik może odpowiednio zwiększyć kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w odniesieniu do którego nie upłynął jeszcze termin do złożenia deklaracji podatkowej.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, może dojść do sytuacji, w której przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu, Finansujący wykaże WNT w swojej ewidencji VAT, jednak w terminie określonym w art. 86 ust. l0b pkt 2 lit. a ustawy o VAT nie otrzyma faktury i będzie miał obowiązek pomniejszenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z tego WNT. Wówczas, już w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu może dojść do sytuacji, że fakturę z tytułu tego WNT otrzyma już Korzystający. Otrzymana faktura będzie wystawiona prawdopodobnie na dane Finansującego.

W związku z tym, że w opisywanym zdarzeniu przyszłym Finansujący wykaże początkowo podatek należny i naliczony z tytułu dokonanego WNT, ale z powodu braku faktury Finansujący będzie miał obowiązek pomniejszyć podatek naliczony o kwotę podatku naliczonego wynikającego w tego WNT, wówczas, kiedy Korzystający otrzyma taką fakturę i prawo do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego powstanie w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, to kwota tego podatku naliczonego powinna zostać wykazana w ewidencji Wnioskodawcy 2 będącego sukcesorem praw i obowiązków Wnioskodawcy 1.

Mając na uwadze, że stroną transakcji cały czas pozostanie Wnioskodawca 1, to w ocenie Wnioskodawców faktura dokumentująca WNT powinna wskazywać Wnioskodawcę 1 jako stronę transakcji. Wówczas Wnioskodawca 2 nie będzie miał prawa (ani obowiązku) wystawienia noty korygującej do faktury otrzymanej na dane Wnioskodawcy 1.

W oparciu o powyższe, w ocenie Wnioskodawców, w przypadku wykazania przez Finansującego WNT, w odniesieniu do którego w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy nie otrzyma faktury dokumentującej to WNT i będzie miał obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT, a następnie w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający otrzyma fakturę dokumentującą to WNT, to Korzystający będzie miał prawo do powiększenia podatku naliczonego z tytułu tego WNT. W konsekwencji prawo do powiększenia podatku naliczonego z tytułu tego WNT nie będzie wówczas przysługiwało Finansującemu. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawców w takiej sytuacji Korzystający nie będzie miał prawa (ani obowiązku) do wystawienia noty korygującej w przypadku otrzymania faktury na dane Finansującego.

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku, kiedy nie posiadając faktury Finansujący wykaże WNT (podatek należny i naliczony) a następnie dojdzie do wydania przedmiotu Umowy leasingu oraz w ciągu 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy, Korzystający nie otrzyma faktury dokumentującej to WNT, to wówczas po stronie Korzystającego powstanie obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT. W konsekwencji Finansujący nie będzie miał wówczas obowiązku pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT. Odpowiednio, w przypadku, kiedy Korzystający w okresach późniejszych otrzyma fakturę dokumentującą to WNT, to Korzystający będzie miał prawo wykazania podatku naliczonego z tego WNT. Jednocześnie, w takiej sytuacji Korzystający nie będzie miał obowiązku wystawienia noty korygującej w przypadku otrzymania faktury na dane Finansującego.

Uzasadnienie

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, może dojść do sytuacji, w której przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu Wnioskodawca 1 wykaże WNT w swojej ewidencji VAT. Następnie może dojść do zawarcia Umowy leasingu i przeniesienia własności Przedsiębiorstwa, a dalej w terminie określonym w art. 86 ust. l0b pkt 2 lit. a ustawy o VAT Wnioskodawca 2 nie otrzyma faktury z tytułu tego WNT i powstanie obowiązek pomniejszenia kwoty podatku naliczonego o kwotę wynikającą z dokonanego WNT. Otrzymana w późniejszych okresach faktura będzie wystawiona prawdopodobnie na dane Wnioskodawcy 1.

W związku z tym, że w opisywanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca 1 wykaże początkowo podatek należny i naliczony z tytułu dokonanego WNT, ale z powodu przeniesienia własności Przedsiębiorstwa i braku faktury, Wnioskodawca 2 będzie miał obowiązek pomniejszyć podatek naliczony o kwotę podatku naliczonego wynikającego z tego WNT. Następnie, kiedy Wnioskodawca 2 otrzyma taką fakturę i prawo do wykazania tego podatku naliczonego (na bieżąco) powstanie w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, to kwota tego podatku naliczonego powinna zostać wykazana w ewidencji Wnioskodawcy 2 będącego sukcesorem Wnioskodawcy 1.

Mając na uwadze, że stroną transakcji cały czas pozostanie Wnioskodawca 1 , to w ocenie Wnioskodawców faktura dokumentująca WNT powinna wskazywać Wnioskodawcę 1 jako stronę transakcji. Wówczas Wnioskodawca 2 nie będzie miał prawa (ani obowiązku) wystawienia noty korygującej do faktury otrzymanej na dane Wnioskodawcy 1.

W oparciu o powyższe, w ocenie Wnioskodawców, w przypadku, kiedy nie posiadając faktury Finansujący wykaże WNT (podatek należny i naliczony) a następnie dojdzie do wydania przedmiotu Umowy leasingu oraz w ciągu 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy, Korzystający nie otrzyma faktury dokumentującej to WNT, to wówczas po stronie Korzystającego powstanie obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT. W konsekwencji Finansujący nie będzie miał wówczas obowiązku pomniejszenia podatku naliczonego wynikającego z tego WNT. Odpowiednio, w przypadku, kiedy Korzystający w okresach późniejszych otrzyma fakturę dokumentującą to WNT, to Korzystający będzie miał prawo wykazania podatku naliczonego z tego WNT. Jednocześnie, w takiej sytuacji Korzystający nie będzie miał obowiązku wystawienia noty korygującej w przypadku otrzymania faktury na dane Finansującego.

Ad 4

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku WDT, które będzie miało miejsce przed dniem nabycia przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a do wydania przedmiotu Umowy leasingu dojdzie zanim wystąpi obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową, o którym mowa w art. 42 ust. 12 ustawy o VAT, to obowiązek późniejszego wykazania takiej transakcji z krajową stawką VAT będzie leżał po stronie Korzystającego. W konsekwencji obowiązek wykazania takiej transakcji nie będzie leżał po stronie Finansującego. Jednocześnie po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, w okresie późniejszym Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej ze stawką krajową do zera.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony)
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 12 ustawy o VAT, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

1. okres kwartalny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2;
2. okres miesięczny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.

Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1.

Okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została wykonana (art. 42 ust. 12a ustawy o VAT) oznacza okres, w którym wystąpił obowiązek podatkowy z tytułu WDT. Reasumując, w przypadku, kiedy podatnik otrzymuje dokumenty dające prawo do zastosowania stawki 0% VAT dla WDT, ale wcześniej wystąpił obowiązek wykazania tej transakcji ze stawką krajową VAT, wówczas korekta takiej transakcji odbywa się wstecz - tj. za okres, w którym miał miejsce obowiązek podatkowy.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, w przypadku WDT, które będzie miało miejsce przed dniem nabycia przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Wnioskodawca 1 nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a do wydania przedmiotu Umowy leasingu dojdzie zanim wystąpi obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową, o którym mowa w art. 42 ust. 12 ustawy o VAT, to obowiązek późniejszego wykazania takiej transakcji z krajową stawką VAT będzie leżał po stronie Wnioskodawcy 2. W konsekwencji obowiązek wykazania takiej transakcji nie będzie leżał po stronie Finansującego. Jednocześnie po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, w okresie późniejszym Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej ze stawką krajową do zera.

Ad. 5

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku WDT, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT oraz Finansujący będzie miał obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową jeszcze przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, to po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT, a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej stawką krajową do zera.

Uzasadnienie

Mając na uwadze ww. przepisy (przytoczone w uzasadnieniu do punktu 4 powyżej), w szczególności art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, w sytuacji kiedy Wnioskodawca 1 przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu dokona WDT, ale nie otrzyma w wymaganym terminie dokumentów potwierdzających prawo do zastosowania stawki 0% VAT i w związku z przepisami art. 42 ust. 12 ustawy o VAT będzie musiał wykazać taką transakcję wg stawki VAT krajowej, a następnie w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu Wnioskodawca 2 otrzyma dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT, wówczas to Wnioskodawca 2 będzie miał prawo do zastosowania stawki 0% VAT, przy jednoczesnym prawie Wnioskodawcy 1 do korekty do zera transakcji wykazanej ze stawką krajową.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, w przypadku WDT, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT oraz Finansujący będzie miał obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową jeszcze przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, to po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 12a ustawy o VAT w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT, przy jednoczesnym prawie Wnioskodawcy 1 do korekty do zera transakcji wykazanej ze stawką krajową.

Ad. 6

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku eksportu towarów, który będzie miał miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a do wydania przedmiotu Umowy leasingu dojdzie zanim wystąpi obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową w terminie o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, a w dniu albo po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu nadal nie będzie można wykazać tej transakcji ze stawką 0% VAT, to Korzystający będzie miał obowiązek wykazania tego eksportu ze stawką krajową VAT. W konsekwencji obowiązku takiego nie będzie miał Finansujący. Jednocześnie, w przypadku późniejszego otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy o VAT, przy jednoczesnym prawie Wnioskodawcy 1 do korekty do zera transakcji wykazanej ze stawką krajową.

Uzasadnienie

W świetle art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit, a, stawka podatku wynosi 0%.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

1. Dalej, jak stanowi art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:
2. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
3. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
4. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Z kolei art. 41 ust. 9 ustawy o VAT stanowi, że otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Jak już wcześniej zostało wskazane, w ocenie Wnioskodawców w opisywanym przypadku będzie miała miejsce sukcesja podatkowa w zakresie praw i obowiązków na gruncie Ustawy o VAT. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawców, jeśli dojdzie do sytuacji, w której przed dniem wydania przedmiotu Umowy Leasingu będzie miał miejsce eksport towarów, a do dnia wydania przedmiotu Umowy Leasingu Wnioskodawca 1 nie otrzyma dokumentów uprawniających go do zastosowania stawki 0% VAT, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, Wnioskodawca 2 jako sukcesor Wnioskodawcy 1, będzie miał obowiązek wykazania tego eksportu ze stawką krajową VAT w terminie, o którym mowa w art. 41 ust. 7. Z kolei w przypadku późniejszego otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, Wnioskodawca 2 będzie miał prawo do zastosowania stawki 0% VAT na zasadach wyrażonych w art. 41 ust. 9 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, w przypadku eksportu towarów, który będzie miał miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a do wydania przedmiotu Umowy leasingu dojdzie zanim wystąpi obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową w terminie o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, a w dniu albo po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu nadal nie będzie można wykazać tej transakcji ze stawką 0% VAT, to Korzystający będzie miał obowiązek wykazania tego eksportu ze stawką krajową VAT. W konsekwencji obowiązku takiego nie będzie miał Finansujący. Jednocześnie, w przypadku późniejszego otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy o VAT, przy jednoczesnym prawie Wnioskodawcy 1 do korekty do zera transakcji wykazanej ze stawką krajową.

Ad.7

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku eksportu towarów, który będzie miał miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT oraz Finansujący będzie miał obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową w terminie, o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, to po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT już w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT.

Uzasadnienie

Mając na uwadze ww. przepisy dotyczące eksportu towarów (przytoczone w uzasadnieniu do punku 6 powyżej) i sukcesji podatkowej w zakresie praw i obowiązków, w ocenie Wnioskodawców, jeśli dojdzie do sytuacji, w której przed dniem wydania przedmiotu Umowy leasingu będzie miał miejsce eksport towarów i Wnioskodawca 1 nie otrzyma dokumentów dających prawo do zastosowania stawki 0%, wówczas w terminie, o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, Wnioskodawca 1 będzie miał obowiązek wykazania takiej transakcji ze stawką właściwą dla transakcji krajowej. Jeżeli następnie dojdzie do wydania przedmiotu Umowy leasingu i Wnioskodawca 2 otrzyma dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 9 ustawy o VAT, wówczas Wnioskodawca 2 (jako sukcesor Wnioskodawcy 1) będzie miała prawo do zastosowania stawki 0% VAT, a Finansujący będzie miał prawo do korekty transakcji wykazanej stawką krajową do zera.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, w przypadku eksportu towarów, który będzie miał miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, co do którego Finansujący nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów i dających prawo do zastosowania stawki 0% VAT oraz Finansujący będzie miał obowiązek wykazania tych transakcji ze stawką krajową w terminie, o którym mowa w art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, to po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT już w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, Korzystający będzie miał prawo do wykazania takiej transakcji ze stawką 0% VAT na zasadach wyrażonych w art. 41 ust. 9 ustawy o VAT, przy jednoczesnym prawie Wnioskodawcy 1 do korekty do zera transakcji wykazanej ze stawką krajową.

Ad.8

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku importu usług, kiedy rozpoczęcie usługi na rzecz Finansującego będzie miało miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, a zakończenie usługi nastąpi w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, to Korzystający będzie miał obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego w VAT z tego tytułu. W konsekwencji u Finansującego nie powstanie wówczas obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego z tytuły tego importu usług. Jednocześnie jeśli w takim przypadku faktura dokumentująca import usług będzie zawierała dane Finansującego jako nabywcy, Korzystający będzie miała prawo wystawienia noty korygującej.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Dalej art. 19a ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Z kolei art. 19a ust. 3 ustawy o VAT stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Jak zostało wskazane przez Wnioskodawców, nie można wykluczyć, że w związku z planowanym zawarciem Umowy leasingu i przeniesieniem własności Przedsiębiorstwa zdarzy się sytuacja, w której Wnioskodawca 1 będzie pełnił rolę zleceniodawcy usługi, której świadczenie rozpocznie się przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, a zakończenie usługi i odpowiednio moment powstania obowiązku podatkowego w VAT będzie miał miejsce w dniu lub po dniu wydania przedmiot Umowy leasingu.

W takim przypadku, mając na uwadze sukcesję podatkową w zakresie praw i obowiązków na gruncie Ustawy o VAT, zdaniem Wnioskodawców, obowiązek podatkowy z tytułu tej transakcji powstanie po stronie Korzystającego.

Dodatkowo, w opinii Wnioskodawców, jeżeli w takim przypadku faktura dokumentująca import usług będzie zawierała dane Wnioskodawcy 1 jako nabywcy, to Wnioskodawca 2 będzie miał prawo wystawienia noty korygującej, w której wskazane będą dane Wnioskodawcy 2 jako nabywcy.

Powyższe wynika z faktu, że faktura powinna potwierdzać zaistnienie rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Jeżeli do wystawienia faktury dokumentującej import usług (które to zdarzenie może mieć wpływ na moment powstania obowiązku podatkowego) dojdzie w dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, w ocenie Wnioskodawców faktura powinna wskazywać dane Wnioskodawcy 2 jako strony transakcji.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, w przypadku importu usług, kiedy rozpoczęcie usługi na rzecz Finansującego będzie miało miejsce przed wydaniem przedmiotu Umowy leasingu, a zakończenie usługi nastąpi w dniu lub po dniu wydania przedmiotu Umowy leasingu, to Korzystający będzie miał obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego w VAT z tego tytułu. W konsekwencji u Finansującego nie powstanie wówczas obowiązek rozpoznania obowiązku podatkowego z tytuły tego importu usług. Jednocześnie jeśli w takim przypadku faktura dokumentująca import usług będzie zawierała dane Finansującego jako nabywcy, Korzystający będzie miała prawo wystawienia noty korygującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe w zakresie pytania nr 1, 2, 5 i 8,
• nieprawidłowe w zakresie pytania nr 3, 4, 6 i 7.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów..

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej () (art. 2 pkt 3 ustawy).

Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów (rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii art. 2 pkt 6 ustawy), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

W myśl art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Powołane wyżej przepisy art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 9 ustawy wskazują, że aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

• przedmiotem umowy muszą być towary;
• umowa leasingu musi być zawarta na czas określony;
• w wyniku umowy zgodnie z przepisami o podatku dochodowym odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający lub umowa stanowi umowę leasingu, której przedmiotem są grunty;
• w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.

Powyższe wymogi mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z ww. warunków nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle ustawy.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w cyt. przepisie sformułowanie transakcje zbycia należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawy towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

W świetle art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa (ZCP), jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące część przedsiębiorstwa powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w istniejącym przedsiębiorstwie, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto, wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona obiektywnie oceniając posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania;
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Zakres powyższego wyłączenia z zakresu opodatkowania zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita-Modes stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Ponadto TSUE zauważył, że przejmującego należy traktować jako następcę zbywającego, przy czym, aby przejmujący mógł zostać uznany za następcę zbywającego, musi on kontynuować działalność prowadzoną przez zbywcę.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy. W tym zakresie Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Trybunał rozpatrujący sprawę uznał, że przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu wspólnotowych regulacji VAT wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca 1 zawrze z Korzystającym umowę leasingu (dalej: Umowa lub Umowa leasingu), na podstawie której Finansujący odda Korzystającemu do odpłatnego korzystania zespół wszystkich istotnych i przenaszalnych składników materialnych i niematerialnych, przy pomocy których Wnioskodawca 1 prowadzi Działalność, obejmujący m.in. zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia Działalności w zakresie najmu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych posiadanych przez Finansującego. Przedsiębiorstwo oddawane Korzystającemu na podstawie Umowy będzie stanowić przedsiębiorstwo, a co najmniej zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Wśród składników majątkowych wchodzących w skład Przedsiębiorstwa będą również aktywa niestanowiące środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych takie jak w szczególności wyposażenie, służące do prowadzenia Działalności Wnioskodawcy 1 (m.in. regały, szafy, komputery), księgi i dokumenty związane z prowadzeniem Działalności czy też środki pieniężne zgromadzone w kasie i na rachunku Wnioskodawcy 1.

Przedmiotem Umowy leasingu będzie Przedsiębiorstwo wykorzystywane w prowadzonej Działalności, w tym w szczególności:

1. wszystkie aktywa trwałe i wartości niematerialne i prawne funkcjonalnie związane z przedsiębiorstwem Wnioskodawcy 1, będące własnością Finansującego a w szczególności:
   
   1. nieruchomość gruntowa wraz z wszelkimi budynkami, budowlami i urządzeniami znajdującymi się na przedmiotowej nieruchomości, w tym w szczególności:
   • budynek użytkowy produkcyjno-biurowy;
   • hala nr 2;
   • hala nr 3;
   • hala nr 4;
   • hala nr 5;
   • hala nr 6;
   • hala montażowa nr 9 ;
   • hala warsztatowa nr 10;
   • budynek socjalno-biurowy;
   • budynek obróbki końcowej;
   • portiernia;
   • magazyn farb i lakierów;
   • stacja propan-butan;
   • szkółka spawalnicza;
   • biuro kontroli jakości;
   • kontenery socjalne;
   • plac manewrowy;
   • droga i ogrodzenie;
   • estakada 1;
   • estakada 2;
   • instalacja doprowadzająca tlen;
   • instalacja doprowadzająca argon;
2. nieruchomości gruntowe wraz z wszelkimi budynkami, budowlami i urządzeniami znajdującymi się na przedmiotowej nieruchomości, w tym w szczególności:

• droga usytuowana na działce;