Temat interpretacji
Opodatkowanie sprzedaży samochodu osobowego wykupionego z leasingu.
Na podstawie art.
13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej
Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy
przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 13
stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej
podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży
samochodu osobowego wykupionego z leasingu jest
nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 stycznia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu osobowego wykupionego z leasingu.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest płatnikiem VAT. W okresie od 28 listopada 2016 r. do 28 listopada 2019 r. posiadał zawartą umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy wykorzystywany w działalności. Czynsze leasingowe zaliczał w koszty i odliczał VAT. Pojazd używany był w sposób mieszany - zarówno prywatnie, jak i służbowo. Koszty eksploatacji i paliwa Wnioskodawca zaliczał w koszty i odliczał VAT zgodnie obowiązującymi w danym roku przepisami.
Po zakończeniu umowy leasingu, w dniu 9 grudnia 2019 r. Wnioskodawca wykupił samochód na cele prywatne, tj. nie wprowadził go do ewidencji środków trwałych. Faktura wykupu nie została zaksięgowana w ramach działalności (nie był odliczony VAT ani nie była zaliczona w koszty uzyskania przychodu). Faktura wykupu została wystawiona na dotychczasowego leasingobiorcę (na Wnioskodawcę - osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą). Po wykupie Wnioskodawca będzie korzystał z możliwości zaliczania 20% kosztów podatkowych z tytułu wydatków związanych z użytkowaniem prywatnego samochodu osobowego w działalności (w tym paliwa).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy od sprzedaży ww. pojazdu po upływie 6 miesięcy od wykupu na cele prywatne nie ma konieczności naliczenia podatku VAT?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Zdaniem Wnioskodawcy, od sprzedaży ww. pojazdu po wykupie na cele prywatne nie ma konieczności naliczenia podatku VAT. W sytuacji, gdy po wykupie przedmiotowego samochodu przeznaczonego na cele prywatne, Wnioskodawca dokona jego sprzedaży, to czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ realizując ją nie wystąpi On w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).
W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług. Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.
Zauważa się, że wprawdzie pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej części majątku wykazywać zamiar jej wykorzystywania w ramach majątku osobistego.
W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że po zakończeniu umowy leasingu wykupił samochód na cele prywatne tj. nie wprowadził go do ewidencji środków trwałych. Faktura wykupu nie została zaksięgowana w ramach działalności (nie był odliczony VAT ani nie była zaliczona w koszty uzyskania przychodu). Faktura wykupu została wystawiona na dotychczasowego leasingobiorcę (na Wnioskodawcę - osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą).
Wnioskodawca wskazał dalej, że po wykupie samochodu z leasingu będzie korzystał z możliwości zaliczenia 20% kosztów podatkowych z tytułu wydatków związanych z użytkowaniem prywatnego samochodu osobowego w działalności ( w tym paliwa).
Jak zatem wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, wykupiony z leasingu przez Wnioskodawcę samochód osobowy nadal będzie wykorzystywany do celów prywatnych oraz do działalności gospodarczej. Przeznaczenie wykupionego z leasingu samochodu do dalszego wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej uprawnia Wnioskodawcę do odliczenia podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86a ustawy o VAT.
Jak stanowi art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.
Stosownie do zapisu art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:
- nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
- używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
- nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
W konsekwencji powyższego, czynność sprzedaży samochodu po upływie 6 miesięcy od wykupu z leasingu, będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca będzie występował z tytułu tej czynności jako podatnik VAT. Sprzedając ww. samochód Wnioskodawca jest zobowiązany wykazać tę czynność jako podlegającą opodatkowaniu VAT, zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano zatem za nieprawidłowe.
Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Stanowisko
nieprawidłowe
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej