Stanowisko Wnioskodawcy:

1. W ocenie Wnioskodawcy dostawa zapasów będących własnością C. do B. w ramach Transakcji stanowi dla C. odpłatną dostawę towarów opodatkowaną VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.
2. B. uważa, że ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem w ramach Transakcji zapasów od C., zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, zgodnie z art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez rozporządzanie towarami jak właściciel należy rozumieć możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym, gdyż istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności rozumianego w ścisłym znaczeniu prawa cywilnego (prawo dysponowania jak właściciel). W tym kontekście znaczenia nabiera pojęcie własności ekonomicznej, czyli sytuacji, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy (jej dysponenta). Na gruncie ustawy o VAT dostawa towarów ma miejsce w przypadku przejścia własności ekonomicznej. Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 (Wyrok TSUE z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie Staatssecretaris van Financión przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV, sygn. C-320/88) stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią. Trybunał również w wyroku w sprawie C-78/12 odniósł się do kwestii dostawy towarów i uznał, że transakcję można uznać za dostawę towarów, jeżeli w drodze tej transakcji podatnik przekazuje rzecz, upoważniając w rzeczywistości drugą stronę do rozporządzania nią, jakby była jej właścicielem, a sposób nabycia prawa własności owej rzeczy nie ma przy tym znaczenia. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku I FSK 1815/16 z dnia 4 października 2010 r. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel obejmuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz przeniesienie władztwa ekonomicznego nad tym towarem, dokonane przez dostawcę, który władał nim jako posiadacz samoistny (jak właściciel), i w następstwie którego nabywca może tym towarem rozporządzać jak właściciel, tzn. korzystać z niego z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i inne dochody, mieć możność przetwarzania go, zużycia, a nawet zniszczenia, a także dokonywać w stosunku do niego czynności prawnych.

Należy tym samym podkreślić, że przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel jest powiązane ze szczególnym skutkiem dokonania sprzedaży towarów (ich dostawy), a jest nim przejście na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Podkreśla się jednocześnie, że dla samego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - ergo, opodatkowanej dostawy - nie jest konieczne fizyczne wydanie towaru do nabywcy. Jak wskazał TSUE w wyroku z dnia 10 lipca 2019 r. w sprawie C-273/18 okoliczność, że Kurśu zeme fizycznie wszedł w posiadanie omawianych towarów w magazynie Baltfishera, bez ich rzeczywistego otrzymania od spółki wykazanej na fakturze jako dostawca tych towarów, to znaczy od KF Premy, sama w sobie, co stwierdził również sąd odsyłający, nie może uzasadniać wniosku, zgodnie z którym Kurśu zeme nie nabył wspomnianych towarów od KF Premy, a tym samym, że transakcje dokonane pomiędzy tymi dwiema spółkami nie miały miejsca.

Co więcej, art. 7 ust. 8 ustawy o VAT wskazuje, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Tym samym dopuszcza się sytuację, gdy w ramach transakcji opodatkowanej VAT podmiot obejmuje prawo do rozporządzania jak właściciel nad towarami, które de facto nawet fizycznie nie są mu wydawane lub które nie zmieniają w ramach dostawy miejsca przechowywania. Innym przepisem stanowiącym przykład opodatkowanej dostawy towaru jest mimo braku konieczności jego przemieszczania jest także art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, który wskazuje, że w przypadku dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (rozumianego jak przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel). Fakt wydzielenia zespołu składników związanych z Dywizją T. Produkcja, wskazanych powyżej, przenoszonych w ramach wydzielenia nie wpłynie na możliwość kontynuowania działalności przez Spółkę Dzieloną w ramach pozostałych dywizji. Pozostające w Spółce Dzielonej zespoły składników majątkowych będą pozwalały na samodzielne i niezależne funkcjonowanie dotychczasowego przedsiębiorstwa Spółki Dzielonej w części dotyczącej dywizji: Kulinaria, Napoje, Słodycze, H., I., T. Dystrybucja, L. oraz P. Po podziale Spółka Dzielona nadal będzie prowadzić działalność w w/w obszarach przy wykorzystaniu pozostających składników (innych niż związanych z Dywizją T. Produkcja) stanowiących wspólnie przedsiębiorstwo Spółki Dzielonej, w tym w szczególności zapasów opakowań, surowców, półproduktów, produktów Spółki Dzielonej oraz towarów handlowych nabytych przez Spółkę Dzieloną innych niż związane z Dywizją T. Produkcja. Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, że neutralność podatkowa w zakresie VAT powyższej transakcji potwierdzona została interpretacją indywidulaną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.320.2019.2.PC.

Rola Wnioskodawcy w reorganizacji

Zgodnie z nową strukturą organizacyjną całej Grupy, Wnioskodawca będzie pełnił w niej centralną rolę w Grupie m.in. poprzez nabywanie towarów wyprodukowanych przez innych członków Grupy w krajach Unii Europejskiej, w tym również przemieszczanie tych towarów między poszczególnymi krajami Unii Europejskiej. W szczególności:

1. to B. ma być właścicielem produktów pod marką U. wyprodukowanych w Polsce przez C., które będą następnie dystrybuowane w Polsce oraz poza Polską przez sieć powiązanych spółek dystrybucyjnych (w tym dla dystrybucji na terenie Polski przez D.),
2. to B. ma być wyłącznym właścicielem produktów pod marką U. znajdujących się na terenie Polski, a wyprodukowanych za granicą (dopiero na zamówienia klienta B. będzie je sprzedawała na rzecz dystrybutora, tj. D., dostarczającego towary do klientów w Polsce).

Uzupełniająco można w tym zakresie wskazać na stanowisko doktryny dot. interpretacji przepisu wskazanego przepisu Z praktycznego punktu widzenia przepis ten dotyczy w szczególności sprzedaży towarów znajdujących się w magazynie oraz sprzedaży wszelkich nieruchomości. Niewątpliwie powyższy sposób określenia miejsca dostawy jest bardzo jasny i czytelny. Ze względu na materialny charakter towarów łatwo jest zidentyfikować miejsce, w którym towary te się znajdują, i w konsekwencji tego nie ma problemów z określaniem właściwej jurysdykcji podatkowej (Matarewicz Jacek, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany. Lex/el. 2019).

W świetle powyższego, jak wskazano w stanie faktycznym niniejszego wniosku, szczegółowe warunki dotyczące dostawy zapasów zostały wskazane w trójstronnej umowie z dnia r. zawartej pomiędzy B., D. oraz C. Na jej podstawie, w dniu Transakcji C. dokonała dostawy na rzecz Wnioskodawcy zapasów będących jej własnością, które przechowywane są w magazynie w A. W dniu dokonania Transakcji, na Wnioskodawcę przeszły wszelkie ryzyka związane z tymi towarami, wraz z prawem gwarancji oraz prawem do uzyskiwania korzyści z tych towarów, co jeszcze w tym samym dniu zostało udokumentowane wystawieniem faktury C. W wyniku dostawy odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego mogą wynikają szkody dotyczące nabytych towarów - a także zobligowanie do ubezpieczenia zapasów odpowiednią polisą - przechodzi właśnie na nabywcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe okoliczności wskazują, że Wnioskodawca staje się podmiotem, który może rozporządzać prawem do tych towarów jak właściciel (tj. że przechodzą na niego wszelkie ciężary i korzyści związane z towarami), o czym decyduje szereg ww. okoliczności m.in.: odpowiedzialność za ryzyko zniszczenia towarów po dniu Transakcji, konieczność ubezpieczenia pozostałych zapasów czy przede wszystkim prawo do uzyskiwania korzyści z tych towarów, tj. sprzedaży ich w celu dalszej dystrybucji. Ponadto nabywanie przez Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, nie zmienia okoliczność, iż Wnioskodawca uzyska prawa do rozporządzania tymi towarami bez faktycznej zmiany miejsca ich przechowywania - wszelkie zapasy zostały bowiem w magazynie w A. Jak bowiem wskazano w powyższej argumentacji, brak zmiany miejsca przechowywania towarów nie ma wpływu na fakt przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy oraz zainteresowanego, dostawa zapasów będących własnością C. przechowywanych w magazynie w A. do B. stanowi dla C. odpłatną dostawę towarów opodatkowaną VAT w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W efekcie, faktura wystawione przez C. w dniu () r. powinna zawierać kwotę podatku należnego wg obowiązujących stawek w dniu dostawy.

Ad. 2

Zgodnie z regulacjami art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ww. Ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT. Zgodnie natomiast z art. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1; dalej: Dyrektywa VAT), VAT stosowany jest do obciążenia konsumpcji towarów i usług proporcjonalnie do ich ceny. Charakter konsumpcyjny przejawia się w tym, że towar lub usługa obciążany jest podatkiem VAT na każdym etapie obrotu (niezależnie od liczby tych etapów), niemniej efektywnie ciężar fiskalny VAT ponoszony jest dopiero przez ostatecznego odbiorcę (konsumenta) towarów lub usług. W rezultacie, zgodnie z podstawową zasadą całego systemu VAT, podatnicy nabywający towary lub usługi dla celów prowadzonej działalności gospodarczej mają co do zasady prawo odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego w poprzednich fazach obrotu. Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia VAT naliczonego wpływają na neutralność tego podatku i mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej. Zasada neutralności, realizowana poprzez prawo do odliczenia podatku VAT na podstawie art. 168 i 169 Dyrektywy VAT, została szeroko uwzględniona w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak czytamy w wyroku z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie 268/83 D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen v. Minister van Financiś, wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób. Wskazując na nadrzędność zasady neutralności VAT, realizowanej poprzez prawo do odliczenia podatku naliczonego na dotychczasowych etapach obrotu, Wnioskodawca pragnie jednocześnie nadmienić, iż zasada neutralności nie ma charakteru bezwzględnego i absolutnego. Wszelkie ograniczenia zasady neutralności mogą być implementowane przez państwa członkowskie poprzez przepisy prawa krajowego wyłącznie z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. W tym zakresie wskazać należy, że wszelkie ograniczenia tych zasad mają charakter wyjątkowy i muszą mieć wyraźne oparcie w przepisach art. 167-192 Dyrektywy VAT 2006/112/WE. Zaprezentowane powyżej rozumienie zasady proporcjonalności, a więc wyjątkowy charakter ograniczeń zasady neutralności i konieczność ich bezpośredniego oparcia na przepisach Dyrektywy VAT znajduje swoje odzwierciedlenie w wyrokach TSUE. Zgodnie z linią orzeczniczą TSUE o ile uzasadnione jest, by środki stosowane przez państwa członkowskie zmierzały do jak najskuteczniejszej ochrony praw skarbu państwa, to nie powinny one wykraczać poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu (por. w szczególności wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C 271/06 Netto Supermarkt GmbH & Co. OHG, oraz w połączonych sprawach z 18.12.1997 r., w sprawie Molenheide (C 401/95 i C-47/96), Peter Schepens (C-340/95), Bureau Rik Decan-Business Research & Development NV (BRD) (C-401/95) i Sanders BVBA (C-47/96) oraz w wyroku z 11.05.2006 r., w sprawie Federation of Technological Industries i in., (C-384/04)). W świetle orzecznictwa TSUE, ograniczenie zasady neutralności (przejawiającej się m.in. przez prawo do odliczenia) dopuszczalne jest tylko wtedy, jeżeli dana sytuacja powodowałaby zachwianie podstawowych zasad leżących u podstaw systemu VAT i przez to mogła narazić system podatku VAT na uszczuplenie. W związku z tym, przy ocenie możliwości ograniczenia zasady neutralności należy mieć na uwadze, że jej ograniczenie jest możliwe w ściśle przewidzianych warunkach:

• gdy doszło do unikania opodatkowania lub nadużycia (przykładowo wyrok z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax pic) lub

• gdy doszło do oszustwa (przykładowo wyrok z dnia 3 marca 2005 w sprawie C 32/03 l/S Fini H) lub

• jeżeli takie ograniczenia są przewidziane w przepisach unijnych - art. 176-177 Dyrektywy VAT.

W tym kontekście wskazać należy, że zaprezentowana w stanie faktycznym transakcja pomiędzy B. a C. niewątpliwie nie będzie związana z oszustwem podatkowym lub wyłudzeniem podatku. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy nie dojdzie do spełnienia żadnej z zaprezentowanych powyżej przesłanek, które zostały wskazane w orzecznictwie TSUE, a które uzasadniałyby ograniczenie zasady neutralności w przedmiotowej sprawie. Tym bardziej, iż zgodnie z przedstawioną w stanie faktycznym reorganizacją Grupy, faktura dokumentująca dostawę zapasów zostanie wystawiona przez C. z wykazaną kwotą podatku należnego i w związku z tym C. będzie obowiązane do zapłaty tej kwoty. Powyższe ma wpływ zatem nie tylko na konieczność zapłaty podatku VAT z tytułu dostawy dokonywanej przez C., ale również na możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku wykazanego na fakturach otrzymanych przez Wnioskodawcę od ww. podmiotu. W świetle regulacji art. 86 ustawy o VAT, prawo podatnika do obniżenia podatku należnego wynikającego z faktur kosztowych, otrzymanych od dostawców nabywanych przez tego podatnika towarów i usług, jest uwarunkowane wykorzystaniem tych towarów i usług na potrzeby wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych. W ocenie Wnioskodawcy, na gruncie opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca spełnia ten podstawowy warunek uprawniający go do skorzystania z prawa do odliczenia. Jak wskazano bowiem w przedstawionym stanie faktycznym, transakcja zakupu zapasów przez Wnioskodawcę od C. ma związek ze zmianą struktury organizacyjnej Grupy oraz wdrożeniem nowego modelu biznesowego, który ma na celu wykonywanie przez podatników czynności opodatkowanych w Polsce w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z nowym modelem dystrybucyjnym Grupy, Wnioskodawca będzie wykorzystywał nabyte zapasy do ich dalszej sprzedaży opodatkowanej na rzecz spółki dystrybucyjnej z Grupy. Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że - tak jak zostało wskazane w uzasadnieniu do pytania nr 1 - taka dostawa w opinii Wnioskodawcy stanowi czynność opodatkowaną VAT w postaci dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w której prawo do rozporządzania towarem jak właściciel będącym przedmiotem wyżej wspomnianej dostawy przechodzi z C. na rzecz Wnioskodawcy zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Na marginesie, wskazać przy tym należy, że nie dochodzi do spełnienia żadnego z przypadków, w którym prawo to zostałoby wyłączone np. art. 88 ustawy, który nie dopuszcza możliwości skorzystania z prawa do odliczenia z faktur wystawionych przez podmiot nieistniejący albo dokumentującej czynności, która nie miała miejsca lub była nieopodatkowana.

Podsumowując, w zakresie pytania nr 2, w świetle powyższych argumentów, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku ze nabyciem zapasów od C., zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (). Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie dostawa towarów, akcentuje własność ekonomiczną funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Ponadto stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nie transportowanych miejsce w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z treści wniosku wynika, że B. z siedzibą w Szwajcarii (Wnioskodawca, B.), D. (Spółka Dzielona) oraz C. (Spółka Nabywająca, C.) należące do międzynarodowej grupy kapitałowej E., () firm z branży spożywczej, są zarejestrowane w Polsce jako podatnicy VAT czynni.

Spółka Dzielona dokonała r. prawnego podziału, w oparciu o regulację art. 529 § 1 pkt 4 ustawy - Kodeks spółek handlowych, poprzez przeniesienie części majątku Spółki Dzielonej obejmującej Dywizję T. Produkcja na istniejącą Spółkę Nabywającą - tzw. podział przez wydzielenie. Podział jest dokonany w sposób, że cała działalność w zakresie Dywizji T. Produkcja została przeniesiona na Spółkę Nabywającą. Tym samym, przedmiotem transferu do Spółki Nabywającej był zespół składników majątkowych i niemajątkowych przeznaczony do prowadzenia działalności związanej z produkcją karm dla zwierząt (Dywizja T. Produkcja) oraz transfer do Spółki Nabywającej zobowiązań związanych z prowadzeniem tej działalności. W skład majątku przenoszonego do Spółki Nabywającej wszedł w szczególności zakład w A., stanowiący fabrykę produkującą karmy dla zwierząt. Ponadto w skład zakładu w A. wchodzą, m.in. zapasy wyrobów gotowych, surowców, półproduktów, opakowań oraz produkcja w toku, zapasy części zamiennych do maszyn, które, zgodnie z powyższym, były przedmiotem podziału.

Zgodnie z nową strukturą organizacyjną całej Grupy, Wnioskodawca będzie pełnił w niej centralną rolę m.in. poprzez nabywanie towarów wyprodukowanych przez innych członków Grupy w krajach Unii Europejskiej, w tym również przemieszczanie tych towarów między poszczególnymi krajami Unii Europejskiej. W szczególności to B. ma być właścicielem produktów pod marką U. wyprodukowanych w Polsce przez C., które będą następnie dystrybuowane w Polsce oraz poza Polską przez sieć powiązanych spółek dystrybucyjnych (w tym dla dystrybucji na terenie Polski przez D.) oraz ma być wyłącznym właścicielem produktów pod marką U. znajdujących się na terenie Polski, a wyprodukowanych za granicą (dopiero na zamówienia klienta B. będzie je sprzedawała na rzecz dystrybutora, tj. D., dostarczającego towary do klientów w Polsce).

W efekcie podziału, zapasy produktów pod marką U. produkowanych w Polsce stały się własnością C. Jednocześnie, zapasy produktów pod marką U. sprowadzane z zagranicy w celu dystrybucji pozostały w dywizji T. Dystrybucja, czyli w D. Aby osiągnąć model docelowy, w którym właścicielem wszystkich zapasów produktów pod marką U. znajdujących się na terenie Polski jest B., strony zawarły umowę trójstronną, na podstawie której w dniu r. Wnioskodawca (w ramach Transakcji) nabył zapasy będące własnością Spółki Dzielonej przechowywane w magazynie w R. (którego właścicielem jest S.) oraz zapasy będące własnością Spółki Nabywającej znajdujące się w magazynie własnym w A. dołączonym do fabryki Dywizji T. W świetle umowy w dniu Transakcji sprzedający, tj. D. oraz C., przeniosą na nabywcę, tj. B., ustalone w umowie Transakcji towary, wolne od wszelkich obciążeń, z pełnym prawem gwarancji. Z kolei, B. nabędzie z dniem Transakcji te towary. Jednocześnie, w umowie wskazano, że na nabywcę przejdą ryzyka związane z tymi towarami, ale również prawo do uzyskiwania korzyści z tych towarów. Strony ustaliły także w umowie, że w dniu 31 grudnia 2019 r. D. oraz C. wystawią i dostarczą faktury dokumentujące wskazaną sprzedaż. W umowie zawarto również uprawnienie dla nabywcy do wskazania miejsca, do którego sprzedający powinni dostarczyć towary będące przedmiotem umowy, przy czym B. zdecydowała, że nabyte przez nią towary pozostaną w magazynach, w których znajdowały się wcześniej, tj. w magazynie należącym do S. w R. wynajmowanym przez D. oraz w magazynie własnym przy fabryce C. w A. W terminie późniejszym B. ma możliwość zlecenia transportu (przewozu pomiędzy magazynami, czy do klienta), czy też zmiany miejsca magazynowania. W związku z powyższym, z dniem r. na Wnioskodawcę przeszła własność zapasów znajdujących się w magazynie w R., będących uprzednio własnością D. oraz zapasów znajdujących się w magazynie położonym przy fabryce w A., będących uprzednio własnością C.

W związku z powyższym przeniesieniem własności towarów, to B. będzie odpowiadała za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego mogą wynikać szkody dotyczące nabytych zapasów. Mając na względzie globalne zasady ubezpieczenia w całej Grupie, Wnioskodawca stanie się również zobligowany do ubezpieczenia zapasów przechowywanych w magazynie w R. oraz w magazynie przy fabryce w A. od ryzyka takiego jak: pożar, uderzenie pioruna, wybuch, katastrofa lotnicza oraz klęski żywiołowe. B. będzie także decydowała o przeznaczeniu nabytych towarów - w szczególności o tym do jakiego kraju pojadą, do jakiej spółki dystrybucyjnej zostaną sprzedane, kiedy i po jakiej cenie. W szczególności, jeśli klient zamówi towary od D., to D. złoży zamówienie w B., a B. sprzeda je do D. Następnie D. - wypełniając swoją rolę dystrybucyjną - sprzeda te towary we własnym imieniu do klienta. Jeśli towary będą przeznaczone na inny niż polski rynek, wówczas B. zleci ich transport do kraju docelowego, dokona sprzedaży do powiązanej spółki dystrybucyjnej obsługującej ten rynek i to ten podmiot sprzeda je dalej we własnym imieniu do klienta.

Wątpliwości Zainteresowanych sformułowane w pytaniu 1 dotyczą ustalenia czy dostawa zapasów będących własnością C. do B. w ramach Transakcji stanowi dla C. odpłatną dostawę towarów opodatkowaną VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji należy stwierdzić, że dostawa zapasów będących własnością C. do B. w ramach Transakcji stanowi dla C. odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy opodatkowaną na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak wskazano we wniosku w dniu Transakcji C., przeniósł na B. towary, wolne od wszelkich obciążeń, z pełnym prawem gwarancji zaś B. nabył te towary. Na B. przeszły ryzyka związane z tymi towarami, ale również prawo do uzyskiwania korzyści z tych towarów. W umowie zawarto uprawnienie dla B. do wskazania miejsca, do którego C. powinna dostarczyć towary (B. zdecydowała, że nabyte towary pozostaną w magazynie, w którym znajdowały się wcześniej, tj. w magazynie własnym przy fabryce C. w A. jednak ma możliwość zlecenia transportu (przewozu pomiędzy magazynami, czy do klienta), czy też zmiany miejsca magazynowania). W związku z przeniesieniem własności towarów B. odpowiada za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego mogą wynikać szkody dotyczące nabytych zapasów. B. stała się również zobligowana do ubezpieczenia zapasów przechowywanych w magazynie przy fabryce w A. od ryzyka takiego jak: pożar, uderzenie pioruna, wybuch, katastrofa lotnicza oraz klęski żywiołowe. B. decyduje o przeznaczeniu nabytych towarów (w szczególności o tym do jakiego kraju pojadą, do jakiej spółki dystrybucyjnej zostaną sprzedane, kiedy i po jakiej cenie). Zatem, biorąc pod uwagę wskazane informacje uznać należy, że w ramach Transakcji doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy i C. dokonując w ramach Transakcji dostawy zapasów do B. powinna rozpoznać podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy odpłatną dostawę towarów.

Zatem, stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Zainteresowanych sformułowane w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia czy B. ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem w ramach Transakcji zapasów od C., zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. (uchylona);
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. (uchylony);
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane w części dotyczącej tych czynności,
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. (uchylony);
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze w części dotyczącej tych czynności.

Biorąc pod uwagę przedstawione przepisy prawa w kontekście prawa do obniżenia przez B. kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem w ramach Transakcji zapasów od C. należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku spełnione są przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego, o których mowa w art. 86 ustawy. Jak wynika z opisu sprawy zarówno B., jak i C. są zarejestrowani w Polsce jako podatnicy VAT czynni, jednocześnie z opisu sprawy wnika, że towary nabywane przez B. są związane z czynnościami opodatkowanymi (sprzedażą na rzecz D. lub do powiązanej spółki dystrybucyjnej obsługującej inny, niż polski rynek). C. wystawiła i dostarczyła B. faktury dokumentujące dokonaną w ramach Transakcji dostawę zapasów. Przy tym, jak wskazano w niniejszej interpretacji, w ramach Transakcji doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy przez C. na rzecz B. (C. powinna rozpoznać podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy odpłatną dostawę towarów). Zatem, przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek określonych w art. 88 ustawy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, B. jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem w ramach Transakcji zapasów.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej