Temat interpretacji

Sposób wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z art. 13 ust. 3 ustawy w informacji podsumowującej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 401/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 14 listopada 2019 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. akt I FSK 138/17 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 11 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w informacji podsumowującej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w informacji podsumowującej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 11 lutego 2016 r.) o doprecyzowanie przedstawionego opisu sprawy.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 lutego 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPP4/4512-1-401/15-4/KB, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy wskazując, że transakcja przemieszczenia własnych towarów stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy, która nie podlega wykazaniu w informacji podsumowującej.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2016 r. nr ILPP4/4512-1-401/15-4/KB wniósł pismem z dnia 4 marca 2016 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 6 kwietnia 2016 r. nr ILPP4/4512-2-8/16-2/IM stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2016 r. nr ILPP4/4512-1-401/15-4/KB złożył skargę z dnia 10 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 585/16 oddalił skargę w całości.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 585/16, Strona złożyła skargę kasacyjną z dnia 24 listopada 2016 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. akt I FSK 138/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 24 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 401/19 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w informacji podsumowującej wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka), jako właściciel towarów (szeroko pojętych półproduktów złota, włącznie ze złomem, fragmentami biżuterii itp.) przemieszcza je na teren Niemiec celem przerobu przetopu do formy złota inwestycyjnego. Następnie towary te zostają zapisane na rachunku złota (koncie metalowym) prowadzonym przez Rafinerię dokonującą przetopu złota. Następnie, w zależności od sytuacji albo sama Spółka zleca wykonanie na nich określonych prac (np. wybicie sztabek), albo też złoto na koncie metalowym sprzedane zostaje innemu podmiotowi na terenie Niemiec (m.in. zdarza się, że sprzedane zostaje podmiotowi polskiemu). W takim przypadku obydwa polskie podmioty (zarówno Spółka, jak i jej kontrahent) są zarejestrowane jako podatnicy VAT UE na terenie Polski. W momencie wywozu towary każdorazowo wywożone są celem wykonania na nich prac jednak mogą one nie zostać powrotnie przywiezione do kraju, jeżeli po wywozie Spółka zdecyduje się na ich sprzedaż na terenie Niemiec.

Spółka wnosi o wydanie interpretacji w układzie, w którym sprzedaje złoto na koncie metalowym spółce polskiej (zarejestrowanej jako podatnik VAT UE na terenie Polski), gdzie złoto wywiezione było celem przerobu, lecz nie powróciło na teren kraju.

Spółka w złożonym uzupełnieniu wskazała:

1. Po pierwsze, złoto zostało wywiezione na teren Niemiec celem wykonania na nim określonych prac. Po drugie, po wykonaniu określonych prac złoto może nie zostać przywiezione pierwotnie do Polski, jeżeli po wywozie Spółka zdecyduje się na sprzedaż złota na terenie Niemiec.
   W związku z powyższym, Spółka podkreśla, co zostało wskazane w złożonym wniosku o wydanie interpretacji, że sprzedała złoto na koncie metalowym spółce polskiej, które to złoto zostało wywiezione na teren Niemiec celem dokonania na nim prac (przerobu), lecz złoto to nie powróciło na teren Polski. Konkludując, w opisanym stanie faktycznym będą istniały dwie sytuacje, pierwsza, w której złoto zostanie sprzedane oraz druga, w której zostanie przywiezione z powrotem do Polski.
2. Spółka nie posiadała właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadanego przez inne państwo członkowskie niż Polska. Reasumując, Spółka posiada wyłącznie właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierający dwuliterowy kod PL.
3. Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy lub w terminach późniejszych, określonych w art. 42 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., posiadała w swojej dokumentacji dowody (o których mowa w art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), że towary będące przedmiotem zapytania, zostały wywiezione z terytorium kraju na terytorium Niemiec. W szczególności Spółka posiada każdorazowo wyciąg z rachunku złota (konta metalowego), który zawiera potwierdzenie dotarcia towaru (co odpowiada wymogowi z art. 42 ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy opisaną transakcję należy uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawioną transakcję należy zakwalifikować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT).

Art. 13 ustawy o VAT w ust. 1 i 2 definiuje i wskazuje, co należy rozumieć poprzez Wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz jakie muszą zostać spełnione warunki, aby dane przemieszczenie można było uznać za WDT.

Od wyżej wskazanej sytuacji należy odróżnić sytuację opisaną w art. 13 ust. 3 VATU, gdzie ustawodawca wskazuje, że za WDT uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Sytuacja taka nie tyle stanowi WDT, a została wolą ustawodawcy zrównana z WDT; jest to swoisty, odrębny od standardowego WDT przepis, który dany stan faktyczny nakazuje również uznawać za WDT.

W ocenie Spółki, stan faktyczny wypełnia hipotezę zacytowanego przepisu. Niezbędnym jest wskazanie również na art. 13 ust. 4 pkt 6, w myśl którego przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium kraju.

Pod tym warunkiem zawieszającym nie rozpoznawane jest od razu WDT towar być może bowiem powróci do kraju w ramach Spółki.

W przypadku zaś sprzedaży towaru, zgodnie z art. 13 ust. 5 VATU (gdy więc ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 4) przemieszczenie towarów zostaje uznane za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Spółka odnośnie transakcji dysponuje dokumentacją potwierdzającą zawarcie transakcji zbycia na terenie Niemiec wywiezionego złota.

Gdy więc okaże się, że warunek zawieszający ustaje, Spółka, stosownie do przewidzianych przepisami wymogów, rozpoznaje WDT (a co za tym idzie, winna również złożyć informację podsumowującą w danym zakresie).

W odniesieniu do drugiego z pytań, należy wskazać, że w ocenie Spółki powyższe transakcje należałoby wykazywać w ramach złożonej informacji podsumowującej, ze wskazaniem jako podatnika nabywcy, poprzedzonego kodem PL. Jak się jednak zdaje, sytuacja taka nie została przewidziana przez ustawodawcę na poziomie przepisów rozporządzenia dotyczących informacji podsumowujących (rozpoznanie WDT przez polski podmiot wskutek ustania warunku zawieszającego rozpoznanie WDT).

Zgodnie z załącznikiem nr 2 (Objaśnienia) do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 czerwca 2014 r. w sprawie informacji podsumowujących o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach, dopuszczalne kody i nazwy kraju w informacji podsumowującej przedstawiają się następująco: AT Austria, BE Belgia, BG Bułgaria, DE Niemcy, DK Dania, EL Grecja, ES Hiszpania, FI Finlandia, FR Francja, GB Wielka Brytania, HR Chorwacja, IE Irlandia, IT Włochy, LU Luxemburg, NL Holandia, PT Portugalia, RO Rumunia, SE Szwecja, CY Cypr, CZ Czechy, EE Estonia, LT Litwa, LV Łotwa, MT Malta, SK Słowacja, SI Słowenia, HU Węgry.

W efekcie brak jest możliwości wskazania Polski, pomimo, że w myśl przepisów ustawy dokonana transakcja winna zostać zakwalifikowana jako WDT (w wyniku sprzedaży na terenie Niemiec towaru podmiotowi polskiemu zarejestrowanemu jako podatnik VAT UE, ustaje warunek zawieszający czasowy wywóz więc z tytułu tego należy rozpoznać WDT w myśl przepisów ustawy).

Stąd też w informacji wskazać należy polski NIP poprzedzony DE, ponieważ dokument e-deklaracji nie przyjmuje polskiego przedrostka PL, a bez przedrostka nie pozwala na zapisanie i wysłanie pliku (deklaracji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 401/19 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. akt I FSK 138/17.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ().

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy - przez państwo członkowskie - rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () - art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Należy zaznaczyć, że przez pojęcie działalności gospodarczej należy rozumieć każdą aktywność podatnika realizowaną w ramach przedsiębiorstwa, niezależnie od miejsca prowadzenia tej działalności.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Ogólną definicję pojęcia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stanowi art. 13 ust. 1 ustawy. Zgodnie z jego treścią, wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy, na terytorium innego państwa członkowskiego.

Wskazać należy, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w istocie jest specyficznym przypadkiem zwolnienia od opodatkowania, przy zachowaniu prawa do odliczenia, wprowadzonym z uwagi na rozliczanie podatku przez nabywcę, a nie stricte czynnością opodatkowaną (do czynności opodatkowanych nie zaliczają jej regulacje prawa wspólnotowego). Z tego też względu, przepisy konkretnych ustaw VAT, dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, odnosić się mogą jedynie do tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, które rozpoczęły się z tego właśnie państwa. Do dostaw zaczynających się w innych państwach zastosowanie będą miały przepisy tych innych państw.

Elementem, który musi wystąpić, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Jednak podkreślić należy, że dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna, jaką jest wywóz towarów. Wywóz ten musi bowiem nastąpić w wyniku dokonania dostawy. Jest to warunek konieczny, stanowiący odbicie warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Szczególnym przypadkiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego. Art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych, polegających na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego państwa członkowskiego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika. W przypadku tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów polski dostawca pełni równocześnie rolę nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako właściciel towarów (szeroko pojętych półproduktów złota, włącznie ze złomem, fragmentami biżuterii itp.) przemieszcza je na terytorium Niemiec celem przerobu przetopu do formy złota inwestycyjnego.

Następnie, w zależności od sytuacji albo sama Spółka zleca wykonanie na nich określonych prac (np. wybicie sztabek), albo też złoto na koncie metalowym sprzedane zostaje innemu podmiotowi na terytorium Niemiec (m.in. zdarza się, że sprzedane zostaje podmiotowi polskiemu). W takim przypadku obydwa polskie podmioty (zarówno Spółka, jak i jej kontrahent) są zarejestrowane jako podatnicy VAT UE na terytorium Polski. W momencie wywozu towary każdorazowo wywożone są celem wykonania na nich prac jednak mogą one nie zostać powrotnie przywiezione do kraju, jeżeli po wywozie Wnioskodawca zdecyduje się na ich sprzedaż na terytorium Niemiec.

Spółka wnosi o wydanie interpretacji w układzie, w którym sprzedaje złoto na koncie metalowym spółce polskiej (zarejestrowanej jako podatnik VAT UE na terytorium Polski), gdzie złoto wywiezione było celem przerobu, lecz nie powróciło na terytorium kraju.

Należy zatem stwierdzić, że dokonane przez Wnioskodawcę przemieszczenie z Polski na terytorium Niemiec towarów, które zostały po przemieszczeniu sprzedane, stanowi dla niego wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

Spółka ma wątpliwości dotyczące prawidłowego wykazania przedmiotowego przemieszczenia własnych towarów z Polski na terytorium Niemiec w informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, zwane dalej informacjami podsumowującymi.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Stosownie do art. 42 ust. 14 ustawy przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3.

W celu właściwego udokumentowania tego typu czynności Spółka powinna jak nakazuje art. 42 ust. 14 ustawy odpowiednio zastosować przepisy art. 42 ust. 1-4 ustawy. Odpowiednie stosowanie oznacza konieczność dostosowania danego przepisu do stanu faktycznego. Jednocześnie odpowiednie stosowanie nie może oznaczać dowolności, bądź możliwości przyjmowania fikcji prawnej umożliwiającej zastosowanie przepisu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 24 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 401/19 w odniesieniu do przedmiotowej sprawy wskazał, że: Podążając za wiążącym w sprawie stanowiskiem NSA wyrażonym w wyroku w sprawie I FSK 138/17, Sąd stwierdza, że prounijna wykładnia art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wyklucza uzależnianie zastosowania stawki podatku 0% od posiadania przez Wnioskodawcę właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadanego przez inne państwo członkowskie niż Polska, w sytuacji, w której nie budzi wątpliwości spełnienie przez Wnioskodawcę warunków materialnych w zakresie dostawy wewnątrzwspólnotowej, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

W sprawie nie kwestionowano bowiem, że spełnione zostały przesłanki warunkujące uznanie przedmiotowej dostawy za wewnątrzwspólnotową, w szczególności zaś tego, że sprowadzone przez podatnika towary na terytorium innego państwa członkowskiego służą mu do czynności wykonywanych przez niego jako podatnika podatku od wartości dodanej na terytorium tego innego państwa członkowskiego. Stanowisko to zostało również zaakceptowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w omawianym wyroku.

Trzeba też wskazać, że numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT to niewątpliwie numer danego podmiotu, który został nadany przez inne państwo członkowskie niż Polska, ponieważ tylko w innych niż Polska państwach członkowskich występuje podatek od wartości dodanej, zgodnie z treścią art. 2 pkt 11 ustawy o VAT. Jak wskazał NSA, wykładnia językowa powołanych wyżej przepisów ustawy o VAT, nie może mieć jednak przesądzającego znaczenia dla niniejszej sprawy, ponieważ ich wykładnia prounijna nakazuje przyjąć, że w sytuacji, w której nie ma wątpliwości, że spełnione zostały warunki materialne dostawy wewnątrzwspólnotowej, brak wypełnienia warunku formalnego w postaci braku nadania nabywcy numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie może stanowić przesłanki do odmowy zastosowania stawki 0% VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że okoliczność, iż Wnioskodawca nie posiadał właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadany przez inne państwo członkowskie niż Polska, a posiada on wyłącznie właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierający dwuliterowy kod PL, nie oznacza, że zastosowanie stawki podatku 0% nie było w sprawie możliwe.

W ocenie Sądu konsekwentnie należy zatem przyjąć, że skoro podatnik obowiązany jest składać w urzędzie skarbowym informację podsumowującą dotyczącą wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sytuacji, gdy do przedmiotowej dostawy stosuje się stawkę 0% VAT i skoro warunek formalny zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% wynikający z art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dokonanie dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej) w drodze wykładni prounijnej powinien zostać pominięty z uwagi na spełnienie warunków materialnych w zakresie dostawy wewnątrzwspólnotowej, to podmiot gospodarczy, jako uprawniony do zastosowania stawki 0% podatku w zakresie tej czynności, zobowiązany jest do jej wykazania w informacji podsumowującej. ()

Ponownie rozpoznając wniosek o udzielenie interpretacji, organ powinien uwzględnić ocenę prawną wyrażoną przez Sąd w niniejszym wyroku, w szczególności zaś dokonać oceny stanowiska strony przedstawionego we wniosku w pytaniu nr 2, z uwzględnieniem tej oceny prawnej. Pytanie to dotyczy bowiem kwestii sposobu wykazania opisanej przez Skarżącego transakcji w informacji podsumowującej, która to kwestia nie była do tej pory przez organ analizowana.

Z art. 100 ust. 8 ustawy wynika, że informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.

Przy czym w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy, pod pojęciem podmiotu nabywającego towary należy rozumieć podmiot przemieszczający towar, który występuje w podwójnej roli. Jest on nie tylko dostawcą (na terytorium kraju), ale również nabywcą (na terytorium innego państwa członkowskiego, na które przemieszczono własne towary). Zatem w informacji podsumowującej należy wskazać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego przemieszczenia własnych towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Przy czym jak wskazał WSA we Wrocławiu w powołanym wyroku, numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, to niewątpliwie numer danego podmiotu, który został nadany przez inne państwo członkowskie niż Polska, ponieważ tylko w innych niż Polska państwach członkowskich występuje podatek od wartości dodanej, zgodnie z treścią art. 2 pkt 11 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie posiadał właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadanego przez inne państwo członkowskie niż Polska, posiada on wyłącznie właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierający dwuliterowy kod PL.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykazując wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w informacji podsumowującej wskazać należy polski NIP poprzedzony DE. Zdaniem tutejszego organu wskazane przez Wnioskodawcę postępowanie jest nieprawidłowe. Tak skonstruowany numer tj. dopisanie do polskiego numeru NIP kodu kraju DE nie stanowi właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego przez państwo członkowskie. Polski numer NIP z dopisanym kodem kraju DE nie został nadany przez żadne państwo członkowskie numer taki nie istnieje.

Skoro zatem Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w informacji podsumowującej, to w tej sytuacji Wnioskodawca składając informację podsumowującą pola: numer VAT UE i Kod kraju winien pozostawić puste wskazując pozostałe informacje o dokonanych transakcjach oraz dołączyć wyjaśnienie o braku identyfikacji Wnioskodawcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Podkreślić należy, że w stanie prawnym mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie, możliwe było złożenie informacji podsumowującej w formie papierowej. Zatem nie istniały przeszkody techniczne uniemożliwiające złożenie informacji podsumowującej w sposób wskazany przez tutejszy organ w niniejszej interpretacji, tj. bez wypełnienia pól numer VAT UE i Kod kraju.

Podsumowując, opisana transakcja przemieszczenia własnych towarów stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy, która podlega wykazaniu w informacji podsumowującej, ale bez wypełnienia pól numer VAT UE i Kod kraju.

W związku z powyższym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy jest ono nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej