Temat interpretacji

obowiązek rozliczenia przez Wnioskodawcę podatku od towarów i usług z tytułu wywłaszczenia działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2020 r. (data wpływu 13 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem z 22 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia przez Wnioskodawcę podatku od towarów i usług z tytułu wywłaszczenia działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia przez Wnioskodawcę podatku od towarów i usług z tytułu wywłaszczenia działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z 22 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 11 września 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.557.2020.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prosi o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ewentualnego obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy, wywłaszczenia działek: 1, 2, 3, 4, 5 obręb () oraz działki: 6, 7, 8 obręb ().

Na ww. działki wydano decyzję wywłaszczeniową na wniosek () oraz wykonano plan zabudowy terenu pod budowę drogi ekspresowej (), na odcinek: węzeł () (z węzłem) węzeł () (bez węzła), wraz z budową odcinka drogi, oraz podział nieruchomości.

Wnioskodawca jest rolnikiem, który prowadzi gospodarstwo rolne od 1983 roku, którego część otrzymał umową o dożywocie. Działka 8 obręb () Wnioskodawca otrzymał umową o dożywocie w 1983 roku od dziadków i jest to działka leśna.

W 2005 roku Wnioskodawca zarejestrował się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług VAT.

W 2019 roku Wnioskodawca otrzymał zawiadomienie o wszczęciu postępowania wywłaszczającego dotyczącego ww. działek rolnych.

Zawiadomienie dotyczyło budowy drogi ekspresowej () na odcinku: węzeł () (z węzłem) , podziału nieruchomości i wywłaszczenia działek rolnych.

W 2016 roku Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy na działkę rolną 3, 2, 4 obręb ().

Zabudowa miała dotyczyć budowy budynku gospodarczego na sprzęt rolniczy, dwóch silosów paszowych o ładowności 50t, silosów przejazdowych na kiszonkę oraz zjazdu gospodarczego z drogi gminnej. Wnioskodawca warunki otrzymał.

Od początku przejęcia gospodarstwa po rodzicach umową o dożywocie Wnioskodawca sukcesywnie dokupywał działki i prowadził inwestycje rozwijające jego gospodarstwo. Plany, które miał Wnioskodawca na budowę tych budynków również były związane z rozwojem gospodarstwa.

Na działce 6 Wnioskodawca planował budowę budynku mieszkalnego, budynku gospodarczego na sprzęt rolniczy (w konstrukcji stalowej) dwóch zjazdów z drogi gminnej, przyłącza wodociągowego, zbiornika na nieczystości płynne o pojemności do 10m³, przyłącza energetycznego.

Na działce 5 Wnioskodawca ustalił warunki zabudowy na magazyn pasz treściwych w zabudowie zagrodowej wraz z liczebną infrastrukturą techniczną oraz z obsługą komunikacyjną na części działki.

W trakcie dalszych kroków przygotowawczych związanych z budową, Wnioskodawca został poinformowany, że jest możliwe przesunięcie drogi ekspresowej na nowym odcinku i uświadomiono Wnioskodawcę, że musi liczyć się z taką sytuacją.

Wnioskodawca zaprzestał dalszych starań o budowę budynków, które miały służyć następcy Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest już w wieku około emerytalnym i decyzje podejmowane były w celu zapewnienia dobrego startu następcy Wnioskodawcy.

Budowa tych budynków, a w przyszłości ich wywłaszczenie przyniosło by ogromne straty w gospodarstwie Wnioskodawcy.

Po kilku latach okazało się, że decyzja była słuszna. Nadal Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne, nie dokonał przekształcenia ww. działek rolnych na budowlane, zaprzestał planów budowlanych, a w Urzędzie Gminy, działki te nie mają miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie są budowlane.

Wnioskodawca poniósł straty, gdyż w chwili obecnej Wnioskodawca nie ma takiego terenu, który mógłby posłużyć do budowy takich budynków i budowli.

Działka 5 jest IVa klasy bonitacyjnej, 1-IVa i IVb, 2 IVa, 3-IVb, 6-IVb i V, 4-IV klasa bonitacyjna.

Na wszystkie działki rolne, oprócz leśnej 8 obręb (), Wnioskodawca kupował produkty objęte podatkiem VAT.

Prace budowlane trwają, działki zostały wywłaszczone, sprawa odszkodowawcza w toku.

Uzupełnienie:

Ad.1.

Do wywłaszczenia działek 3, 6, 7, 8, 1, 2 oraz 5 doszło na mocy decyzji nr 2/2020 z dnia 19.02.2020 z rygorem natychmiastowej wykonalności, która stała się ostateczna. Dlatego doszło do wywłaszczenia przed 30 czerwca 2020 r.

Ad.2.

Decyzje odszkodowawczą z dnia 21 sierpnia 2020 r. wydano na działki 6, 7, 1, 5, która stała się ostateczna po upływie 14 dni od jej wydania.

Na działkę 8 wydano decyzje odszkodowawczą dnia 19 sierpnia 2020 r., która po 14 dniach stała się ostateczna.

Od decyzji odszkodowawczej na działki 3, 2, 4 Wnioskodawca się odwołał, była ona nie do zaakceptowania, gdyż nie odzwierciedlała klasy gruntu i cen w obrocie gruntem rolnym na tym obszarze.

Ad.3.

Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad.4.

Dnia 1 lipca 2005 roku Wnioskodawca zrezygnował ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 i stał się płatnikiem podatku VAT w zakresie prowadzonej działalności rolniczej.

Ad.5.

Działkę 8 Wnioskodawca otrzymał umowa o dożywocie w 1983 r. od dziadków.

Działka 6 zakup w 1992 r.

Działka 5 zakup w 1997 r.

Działka 4 zakup w 2000 r.

Działka 3 i 2 zakup 2001 r.

Działka 1 zakup 2002 r.

Działka 2 zakup w 2002 r.

Działka 7 zakup w 2003 r.

Ad.6.

Działki rolne 6, 5, 4, 3, 1, 7, 2 zostały zakupione w ramach czynności zwolnionych od czynności cywilnoprawnych w tym podatku od towarów i usług.

Ad.7.

Z tytułu nabycia poszczególnych działek nr 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4 oraz 5 nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ad.8.

Czynności nabycia poszczególnych działek objętych wnioskiem nie były udokumentowane fakturą.

Ad.9.

Do momentu wywłaszczenia działki uprawiane było rolniczo:

6 uprawa kukurydzy na kiszonkę,

7 trawa na gruntach rolnych z przeznaczeniem na paszę,

3 uprawa kukurydzy na kiszonkę,

1 uprawa kukurydzy na kiszonkę,

2 uprawa kukurydzy na kiszonkę,

4 uprawa kukurydzy na kiszonkę,

5 lucerna do zakiszenia na paszę wysokobiałkową dla krów,

Działka 8 była w całości zalesiona.

Ad.10.

Wnioskodawca rolnikiem ryczałtowym był od dnia otrzymania gospodarstwa 1983 r. do 1 lipca 2005 r., gdy zrezygnował ze zwolnienia.

Ad.11.

Działki rolne 6, 7, 3, 1, 2, 4 oraz 5 były wykorzystywane do działalności rolniczej w rozumieniu ustawy od podatku od towarów i usług, a działka 8 była zalesiona i tej działki Wnioskodawca nie wykorzystywał do działalności rolniczej oraz nie ponosił żadnych nakładów opodatkowanych podatkiem VAT.

Ad.12.

Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych z działek rolnych o numerach 6, 7, 3, 1, 2, 4 oraz 5. Wnioskodawca w całości przeznaczył płody rolne w gospodarstwie. Działka 8 była zalesiona, więc z niej nie było płodów rolnych.

Ad.13.

Działki 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4, 5 nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani umowy o podobnym charakterze (użyczenia itp.).

Ad.14.

Wnioskodawca nie występował na działki 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4, 5 o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego i takiego nie było w Urzędzie Gminy.

Ad.15.

W 2016 r. Wnioskodawca wnosił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy na działki 3, 2, 4, które miały dotyczyć budowy budynku gospodarczego na sprzęt rolniczy, dwóch paszowych o ładowności do 50t, silosów przejazdowych na kiszonkę oraz zjazdu gospodarczego z drogi gminnej. Wnioskodawca uprawia 30ha kukurydzy na kiszonkę oraz 30ha trawy również na kiszonkę. Przygotowanie paszy na zimę wymaga odpowiednich silosów, które spełniają wymogi ochrony środowiska, weterynaryjne związane z bezpieczeństwem paszy oraz ekonomiczne, gdyż to najtańszy sposób zakiszenia kukurydzy i trawy.

Działki te są jedną całością, stanowiły zwarty teren, były blisko istniejących zabudowań i cała inwestycja pozwoliłaby na dalszy rozwój w gospodarstwie Wnioskodawcy, magazynowanie paszy zebranej z pola oraz zabezpieczenie posiadanego sprzętu rolniczego przed korozją i warunkami niekorzystnymi wynikającymi ze zmiennej pogody.

Również na działkę 6 Wnioskodawca wystąpił o decyzje o warunkach zabudowy w 2016 r. Chciał wybudować budynek mieszkalny, budynek gospodarczy na sprzęt rolniczy (w konstrukcji stalowej) dwóch zjazdów z drogi gminnej, przyłącza wodociągowego, zbiornika na nieczystości płynne o pojemności 10m³ przyłącz energetycznego.

W miejscowości Wnioskodawcy jest kilka gospodarstw trzody chlewnej o kilku tysiącach tuczników każda, więc chałas oraz zapach są już nie do zniesienia. Wnioskodawca jest w wieku blisko emerytalnym i Wnioskodawca chciałby wraz z żoną odpocząć od tych niekorzystnych warunków do życia.

Budowa domu na działce 6 miała to umożliwić Wnioskodawcy, zamieszkałby w odległości bezpiecznej od chałasu i smrodu, ale niedaleko istniejącego gospodarstwa, które Wnioskodawca zamierza po przejściu na emeryturę przekazać następcy. Wnioskodawca chciał zamieszkać nie opodal, aby służyć nadal pomocą i radą oraz móc jeszcze cieszyć się gospodarstwem na którym pracował całe życie.

Na działce 5 również Wnioskodawca miał zamiar budować, dlatego w 2016 r. wystąpił o warunki zabudowy na magazyn pasz treściwych w zabudowie zagrodowej wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną oraz obsługą komunikacyjną na części działki.

W gospodarstwie Wnioskodawcy hodowane są krowy mleczne, które oprócz kiszonek otrzymują pasze treściwą. Wnioskodawca stara się ją kupić zaraz po żniwach, gdyż wtedy są korzystne ceny.

Wymogi, które stawiane są przed gospodarstwami wymagają zapewnienia magazynów, do których nie będzie miał dostępu ani jeden ptak oraz gryzonie. Wnioskodawca chciał spełnić te wymagania oraz wytyczne które dostaje od Unii Europejskiej i dlatego zdecydował się na poniesienie takich kosztów i trud budowy tych budowli.

Po otrzymaniu pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy Wnioskodawca dowiedział się nieoficjalnie, że przez działki może przebiegać trasa szybkiego ruchu i natychmiast zaprzestał dalszych starań, aby nie narazić się na zbyteczne koszty, straty oraz trud.

Działki 7, 8 i 1 nie były odpowiednie pod inwestycje budowlaną i na nich nigdy Wnioskodawca nie miał zamiaru nic budować. Nie występował na działkach 7, 8 i 3 o warunki zabudowy.

Ad.16.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnych czynności, aby zwiększyć wartość działek lub je uatrakcyjniać. Do dnia wydania decyzji działki: 6, 7, 3, 1, 2, 4, 5 w całości były wykorzystywane rolniczo i była to ziemia rolna. Natomiast działka 8 była do dnia wydania decyzji, wejścia ekipy budowlanej na grunt lasem.

Ad.17.

Od momentu nabycia do roku 2005 r. działki były wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Od 1 lipca 2005 r. czyli rezygnacji ze zwolnienia Wnioskodawca wykorzystywał działki: 6, 7, 3, 1, 2, 4, 5 do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Natomiast działka 8 niepodlegała czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług, gdyż była lasem i majątkiem osobistym Wnioskodawcy.

Ad.18.

Tylko działkę 8, która była lasem Wnioskodawca wykorzystywał do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Działki 6, 7, 3, 1, 4, 5 były wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Ad.19.

Do momentu wywłaszczenia na działki: 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4 oraz 5 nie było miejscowego planu zagospodarowania w Urzędzie Gminy.

Najpierw doszło do wydania decyzji wywłaszczeniowej z dnia 19 lutego 2020 r. z rygorem natychmiastowej wykonalności, która zmieniła przeznaczenie nieruchomości, wydała decyzje o warunkach zabudowy oraz plan zagospodarowania terenu oraz zezwoliła na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie drogi ekspresowej. W dniu 19 lipca 2020 r. działki o numerach 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4 oraz 5 stały się ma mocy prawa własnością Skarbu Państwa.

Zmiana przeznaczenia nieruchomości oraz planu zagospodarowania terenu nie nastąpiłaby, gdyby nie doszło do wywłaszczenia, które wydał Wojewoda na wniosek ().

Wnioskodawca potwierdza, że do momentu wywłaszczenia nie było Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, warunków zabudowy dla lokalizacji inwestycji celu publicznego na działkach 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4 oraz 5.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (przeformułowane w piśmie z 22 września 2020 r.):

Czy w związku z otrzymanym odszkodowaniem, za niezabudowane działki Wnioskodawca musi rozliczyć się z podatku od towarów i usług VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (przeformułowane pismem z 22 września 2020 r.):

Postawiono Wnioskodawcę w sytuacji, w której nie miał wpływu na sprzedaż działek rolnych. Wnioskodawca musiał zaprzestać planowanych inwestycji i wstrzymał się rozwój jego gospodarstwa.

Wnioskodawca nie posiada już w tej chwili takich działek, które mogły być wykorzystane do budowy domu, silosów czy garaży.

Wnioskodawca nigdy nie miał zamiaru sprzedawać tych działek rolnych. Prowadzi gospodarstwo rolne i potrzebuje ziemi do rozwinięcia swojej produkcji rolnej oraz do przeprowadzenia inwestycji.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnych czynności w celu sprzedaży (wywłaszczenia) tych działek rolnych. Wszystkie decyzje Wnioskodawcy dotyczyły wyłącznie rozwoju gospodarstwa.

Do dnia wywłaszczenia i wydania decyzji wywłaszczeniowej 19.02.2020 r. działki były użytkowane rolniczo. Wszystkie plany Wnioskodawca przeznaczył na potrzeby swojego gospodarstwa.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie dokonywał sprzedaży innych działek rolnych, aby nie zmniejszać gospodarstwa. Działki te nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wywłaszczenie nastąpiło na mocy decyzji z rygorem natychmiastowej wykonalności i zmiana przeznaczenia działek nastąpiła w tym samym momencie, w którym działka stała się własnością Skarbu Państwa.

Występując o warunki zabudowy Wnioskodawca nie zmienił przeznaczenia gruntu, nie doszło również do utworzenia planu zagospodarowania terenu, gdyż zaprzestał dalszych kroków w tym celu w momencie informacji, gdyż jest możliwy przebieg przez działki rolne drogi ekspresowej.

Wszystkie działki były niezabudowane i nie budowlane więc Wnioskodawca uważa, że art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, który przewiduje zwolnienie od podatku ustawy, dostawę terenów niezabudowanych innych niż budowlane ma zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy.

W Urzędzie Gminy nie było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a art. 2 pkt 33 ustawy, przez teren budowlany rozumie grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że przedmiotowe działki powinny być zwolnione od podstawy podatku VAT, gdyż spełniają one warunki ustawy, które zwalniają wywłaszczenie (sprzedaż) wywłaszczonych gruntów rolnych niezabudowanych i nie budowlanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przestawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest odpłatność za daną czynność, co wynika wprost z powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że czynność polegająca na przeniesieniu z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. W konsekwencji należy stwierdzić, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (w tym nieruchomości) w zamian za odszkodowanie na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy przy tym zaznaczyć, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Wynagrodzenie musi mieć zatem konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast wyjaśnił Trybunał w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W przypadku zbywania nieruchomości ocenie podlegać muszą przede wszystkim okoliczności związane z nabyciem, wykorzystaniem nieruchomości, czy działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 65), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

Stosownie do treści art. 128 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Zgodnie z przywołanym wyżej art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, wywłaszczenie nieruchomości, czyli przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów i co do zasady w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu VAT.

Należy jednak zaznaczyć, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem, który prowadzi gospodarstwo rolne od 1983 roku, którego część otrzymał umową o dożywocie. W 2005 roku Wnioskodawca zarejestrował się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług VAT. W 2019 roku Wnioskodawca otrzymał zawiadomienie o wszczęciu postępowania wywłaszczającego dotyczącego działek rolnych nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8.

Do momentu wywłaszczenia działki uprawiane było rolniczo tj. działki nr 6, 3, 1, 2, 4 uprawa kukurydzy na kiszonkę, 7 trawa na gruntach rolnych z przeznaczeniem na paszę, 5 lucerna do zakiszenia na paszę wysokobiałkową dla krów, działka 8 była w całości zalesiona. Od momentu nabycia do roku 2005 r. działki były wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Od 1 lipca 2005 r. czyli rezygnacji ze zwolnienia Wnioskodawca wykorzystywał działki: 6, 7, 3, 1, 2, 4, 5 do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Tylko działkę 8, która była lasem Wnioskodawca wykorzystywał do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że dostawa działek niezabudowanych 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, które Wnioskodawca użytkował zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem VAT jak również do czynności zwolnionych z podatku VAT, w zamian za odszkodowanie, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a tym samym Wnioskodawca z tego tytułu jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Nie można bowiem przyjąć, że ww. stanowią majątek osobisty, skoro były wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem, analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że czynność przeniesienia własności niezabudowanych działek 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 zamian za odszkodowanie w trybie wywłaszczenia, w związku z ich przeznaczeniem pod inwestycję drogową będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz w przypadku braku takiego planu wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zauważyć należy, że analiza ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1363), wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo wykonujący zadania zlecone z zakresu administracji rządowej starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych, wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Według regulacji art. 12 ust. 4 o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych,

-z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Z art. 12 ust. 4f o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych wynika, że odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Z opisu sprawy wynika, że dla działek nr 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4 oraz 5 na moment ich wywłaszczenia nie było ustalonego Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, warunków zabudowy dla lokalizacji inwestycji celu publicznego na działkach. Jak wskazał Wnioskodawca, w 2016 r. wnosił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy na działki 3, 2, 4, które miały dotyczyć budowy budynku gospodarczego na sprzęt rolniczy, dwóch paszowych o ładowności do 50t. silosów przejazdowych na kiszonkę oraz zjazdu gospodarczego z drogi gminnej. Również na działkę 6 Wnioskodawca wystąpił o decyzje o warunkach zabudowy w 2016r. Chciał wybudować budynek mieszkalny, budynek gospodarczy na sprzęt rolniczy (w konstrukcji stalowej) dwóch zjazdów z drogi gminnej, przyłącza wodociągowego, zbiornika na nieczystości płynne o pojemności 10m³, przyłącza energetycznego. Na działce 5 również Wnioskodawca miał zamiar budować, dlatego w 2016r. wystąpił o warunki zabudowy na magazyn pasz treściwych w zabudowie zagrodowej wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną oraz obsługą komunikacyjną na części działki. Po otrzymaniu pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy Wnioskodawca dowiedział się nieoficjalnie, że przez działki może przebiegać trasa szybkiego ruchu i natychmiast zaprzestał dalszych starań, aby nie narazić się na zbyteczne koszty, straty oraz trud. Działki 7, 8 i 1 nie były odpowiednie pod inwestycje budowlaną i na nich nigdy Wnioskodawca nie miał zamiaru nic budować. Nie występował na działkach 7, 8 i 3 o warunki zabudowy. Od momentu nabycia do roku 2005 r. działki były wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Od 1 lipca 2005 r. czyli rezygnacji ze zwolnienia Wnioskodawca wykorzystywał działki: 6, 7, 3, 1, 2, 4, 5 do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Tylko działkę 8, która była lasem Wnioskodawca wykorzystywał do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Jak już wcześniej wskazano że czynność przeniesienia własności niezabudowanych działek gruntu 6, 7, 8, 3, 1, 2, 4 oraz 5 na rzecz Skarbu Państwa, w zamian za odszkodowanie w trybie wywłaszczenia, w związku z ich przeznaczeniem pod inwestycję drogową, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz ww. przepisy, tut. organ w tym miejscu pragnie odnieść się do możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w. ustawy dla działek niezabudowanych nr 7, 8 i 1 dla których na moment wywłaszczenia jak wskazał Wnioskodawca nie było Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego oraz warunków zabudowy dla lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wnioskodawca nie występował również dla działek nr 7, 8 i 1 o warunki zabudowy.

Tak więc, działki nr 7, 8 i 1 nie stanową terenu budowlanego, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a zatem odszkodowanie w zamian za wywłaszczenie ww. działek korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do pozostałych działek będących przedmiotem wywłaszczenia tj. działek 3, 2, 4, 6 oraz 5 zauważyć należy, że na moment wywłaszczenia tych działek jak wskazał Wnioskodawca nie było Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego oraz warunków zabudowy dla lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jednakże Wnioskodawca w 2016 r. dla działek 3, 2, 4, 6 oraz 5 wnosił o decyzje o warunkach zabudowy dla przedmiotowego terenu i jak wskazał w opisie sprawy otrzymał pozytywne decyzje o warunkach zabudowy.

Należy zatem stwierdzić, iż zgodnie z opisem sprawy, dla działek nr 3, 2, 4, 6 oraz 5 na dzień wydania decyzji o wywłaszczeniu, wydane były decyzje o warunkach zabudowy. W świetle powyższego należy stwierdzić, że ww. działki nr 3, 2, 4, 6 oraz 5 nie wypełniała przesłanki terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany, gdyż dla tych działki te na moment wywłaszczenia były przeznaczone pod zabudowę i w związku z powyższym odszkodowanie w zamian za wywłaszczenie ww. działek nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że skoro nie zostały spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia dla działek nr 3, 2, 4, 6 oraz 5 od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W analizowanej sprawie Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać również prawo do skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dla odszkodowania za wywłaszczenie ww. działek 3, 2, 4, 6 oraz 5. Bowiem jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, tymczasem jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowe działki nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej z VAT gdyż jak wskazał Wnioskodawca były one od 2005 r. wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W związku z powyższym, nie będzie spełniona przesłanka warunkująca skorzystanie ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz ww. przepisy prawa stwierdzić należy, że odszkodowanie za przejęte od Wnioskodawcy ww. działki 3, 2, 4, 6 oraz 5 nie będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy. Zatem odszkodowanie za wywłaszczenie działek 3, 2, 4, 6 i 5 będzie opodatkowane stawką właściwą dla przedmiotu wywłaszczenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 4 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 4 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej