w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania 0% stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 09.04.2020, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.12.2020.2.PC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania 0% stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 8 stycznia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 1 kwietnia 2020 r. (data wpływu 2 kwietnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 marca 2020 r., oraz w dniu 2 kwietnia 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania 0% stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania 0% stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Wniosek został uzupełniony w dniu 1 kwietnia 2020 r. (data wpływu 2 kwietnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 marca 2020 r. skutecznie doręczone w dniu 26 marca 2020 r., oraz w dniu 2 kwietnia 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego pojazdami samochodowymi, ich importu oraz przywozu z krajów UE, a także ich modernizacji, przebudowy, adaptacji oraz ich wynajmu i sprzedaży klientom.

Większość pojazdów nabywana jest przez Wnioskodawcę z przeznaczeniem na odsprzedaż po ewentualnej przebudowie/modernizacji. Zdarza się, że odsprzedaż następuje na rzecz nabywcy mającego siedzibę w kraju członkowskim UE innym niż Polska.

Wywóz pojazdu odbywa się poprzez przejazd tym pojazdem przez granicę Polski do docelowego miejsca przeznaczenia w UE, przy czym odbiór pojazdu przez klienta może następować:

w magazynie Wnioskodawcy, wówczas wywóz dokonywany jest przez nabywcę poprzez przejazd zakupionym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) do docelowego kraju UE, lub

w siedzibie klienta w kraju członkowskim UE innym niż Polska, wówczas wywóz dokonywany jest przez Wnioskodawcę (jego pracownika) poprzez przejazd sprzedawanym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) do docelowego kraju UE (dwa stany faktyczne).

Przedmiotami sprzedaży są pojazdy nie będące nowymi środkami transportu w rozumieniu definicji określonej w art. 2 pkt 10 ustawy o VAT.

Wnioskodawca dokumentuje obecnie wywóz sprzedawanych pojazdów kierując się zasadami określonymi w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT. Nabywcy pojazdów od Wnioskodawcy przesyłają podpisany przez siebie dokument zawierający:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru (jego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę dostawy,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu towarów pod wskazany adres,

podpis nabywcy.

Przepisy art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT pozostają niezmienione również 1 stycznia 2020 roku, gdyż żadna z uchwalonych i opublikowanych w Dzienniku Ustawy nowelizacji ustawy o VAT nie zmienia tych regulacji. Jednakże 1 stycznia 2020 r. zaczęły mieć zastosowanie również przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi).

Wiąże ono w całości także polskich podatników i jest stosowane w polskim systemie prawnym bezpośrednio, tj. bez konieczności implementacji. W jego tekście znalazły się następujące regulacje dotyczące dokumentowania wywozu do innych krajów członkowskich UE:

Artykuł 45a

Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
  1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
  2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
2. następujące dokumenty:
  1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
  2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
  3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże w uregulowaniach ustawy o VAT nie zostaną od 1 stycznia 2020 r. wprowadzone zmiany w przepisach dotyczących dokumentowania WDT.

W sytuacjach gdy wywóz dokonywany jest przez nabywcę poprzez przejazd zakupionym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) lub przez Wnioskodawcę (jego pracownika) poprzez przejazd sprzedawanym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) nie ma możliwości wejścia w posiadanie dokumentów, o których mowa w zacytowanej zmianie rozporządzenia wykonawczego Rady. W szczególności, skoro w transporcie uczestniczą jedynie sprzedawca lub nabywca, nie jest w stanie w żadnym z dwóch stanów faktycznych będących przedmiotem wniosku zgromadzić dokumentów wydanych przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Wnioskodawca po 1 stycznia 2020 r. zamierza zatem utrzymać dotychczasowy sposób dokumentowania dokonywanych przez siebie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów poprzez przejazd tym pojazdem przez granicę Polski do docelowego miejsca przeznaczenia w UE. Nabywcy pojazdów od Wnioskodawcy przesyłać będą w dalszym ciągu podpisany przez siebie dokument zawierający:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru 0ego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę dostawy,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu towarów pod wskazany adres,

podpis nabywcy.

Ponadto w odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Nabywcy pojazdów posiadają właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy.

Wnioskodawca posiada także kopertę przesyłki listowej, którą za pośrednictwem operatora pocztowego otrzymał od nabywcy z zawartością powyższego dokumentu.

Wskazany dokument - oświadczenie nabywcy zawiera:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru (jego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę jego dostarczenia (odbioru) pod wskazanym w poprzednim podpunkcie adresem,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu przez niego towarów pod wskazany w poprzednim podpunkcie adres,

pieczęć i podpis nabywcy.

W przypadku odesłania pocztą tradycyjną Wnioskodawca posiada także kopertę przesyłki listowej, którą za pośrednictwem operatora pocztowego otrzymał od nabywcy z zawartością powyższego dokumentu.

Wskazany dokument - oświadczenie nabywcy zawiera:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru (jego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę jego dostarczenia (odbioru) pod wskazanym w poprzednim podpunkcie adresem,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu przez niego towarów pod wskazany w poprzednim podpunkcie adres,

pieczęć i podpis nabywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca ma prawo do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, jeśli dokumentować będzie wywóz sprzedawanych towarów w sposób opisany w stanie faktycznym wniosku, niezależnie od zacytowanych przepisów rozporządzenia wykonawczego Rady UE?

Zdaniem Wnioskodawcy, po 1 stycznia 2020 r. ma on prawo do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, jeśli dokumentować będzie wywóz sprzedawanych towarów w sposób opisany w stanie faktycznym wniosku, niezależnie od zacytowanych przepisów rozporządzenia wykonawczego Rady UE.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zasady określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, odpowiednio dla pojazdów będących nowymi środkami transportu jak i nie spełniających tej definicji, nie uległy zmianie po 1 stycznia 2020 r. Żadna z uchwalonych i opublikowanych w Dzienniku Ustawy nowelizacji ustawy o VAT nie zmienia tych regulacji.

Zdaniem Wnioskodawcy regulacje rozporządzenia wykonawczego Rady UE rozumieć należy jako wprowadzenie do obiegu prawnego nowej listy dokumentów i procedur, których posiadanie i spełnienie pozwoli na domniemanie, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty. Nie oznacza to jednak, że nie powinny być dopuszczone jako dowód inne, nie wymienione w rozporządzeniu wykonawczym UE dokumenty - na przykład te wskazane w regulacjach poszczególnych krajów członkowskich.

Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy regulacje rozporządzenia wykonawczego Rady UE wprowadzają nową listę dokumentów i procedur, które muszą być uznawane przez państwa członkowskie za dowód na wysyłkę lub transport towarów do innego państwa członkowskiego. Nie stały się one jednak jedynymi dokumentami mogącymi na terenie całej UE potwierdzać wywóz lub wysyłkę do innego państwa członkowskiego, gdyż regulacje rozporządzenia wykonawczego Rady UE nie oznaczają automatycznej utraty możliwości stosowania również dokumentów wymienionych w przepisach krajowych, w tym w ustawie o VAT, dopóki nie ulegnie ona nowelizacji w tym zakresie.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca, w sytuacjach gdy wywóz dokonywany jest przez nabywcę poprzez przejazd zakupionym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) lub przez Wnioskodawcę jego pracownika) poprzez przejazd sprzedawanym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) nie ma możliwości wejścia w posiadanie dokumentów, o których mowa w zacytowanej zmianie rozporządzenia wykonawczego Rady. W szczególności, skoro w transporcie uczestniczą jedynie sprzedawca lub nabywca, nie jest w stanie w żadnym z dwóch stanów faktycznych będących przedmiotem wniosku zgromadzić dokumentów wydanych przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. Przyjęcie, że po wejściu w życie zmiany rozporządzenia wykonawczego Rady UE prawo do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów przysługuje jedynie w przypadku zgromadzenia wskazanej w nim dokumentacji oznaczałoby, że aby stawka ta miała zastosowanie niezbędne byłoby dokonywanie transportu (wywozu) towarów przy zaangażowaniu niezależnego przewoźnika. Konkluzja taka prowadziłaby zaś do sprzeczności z definicją wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zawartych zarówno w Dyrektywie 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej jak i w ustawie o VAT, oraz ze swobodą prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Wspólnoty.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany przez niego w stanie faktycznym wniosku dokument zawierający:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru (jego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę dostawy,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu towarów pod wskazany adres,

podpis nabywcy,

spełnia wymogi zawarte w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, warunkujące zastosowanie przez niego 0% stawki VAT dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, również po 1 stycznia 2020 r. ma on zatem prawo do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, jeśli dokumentować będzie wywóz sprzedawanych towarów w sposób opisany w stanie faktycznym wniosku, niezależnie od zacytowanych przepisów rozporządzenia wykonawczego Rady UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2- 8.

Zatem dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego pojazdami samochodowymi, ich importu oraz przywozu z krajów UE, a także ich modernizacji, przebudowy, adaptacji oraz ich wynajmu i sprzedaży klientom. Większość pojazdów nabywana jest przez Wnioskodawcę z przeznaczeniem na odsprzedaż po ewentualnej przebudowie/modernizacji. Przedmiotami sprzedaży są pojazdy nie będące nowymi środkami transportu w rozumieniu definicji określonej w art. 2 pkt 10 ustawy o VAT. Zdarza się, że odsprzedaż następuje na rzecz nabywcy mającego siedzibę w kraju członkowskim UE innym niż Polska. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Nabywcy pojazdów posiadają właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Wywóz pojazdu odbywa się poprzez przejazd tym pojazdem przez granicę Polski do docelowego miejsca przeznaczenia w UE, przy czym odbiór pojazdu przez klienta może następować:

w magazynie Wnioskodawcy, wówczas wywóz dokonywany jest przez nabywcę poprzez przejazd zakupionym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) do docelowego kraju UE, lub

w siedzibie klienta w kraju członkowskim UE innym niż Polska, wówczas wywóz dokonywany jest przez Wnioskodawcę (jego pracownika) poprzez przejazd sprzedawanym pojazdem (bez użycia innego środka transportu) do docelowego kraju UE (dwa stany faktyczne).

W przypadku wywozu towarów dokonywanego przez nabywcę, Wnioskodawca posiada dokument - oświadczenie nabywcy sporządzone według wzoru (formatu) przygotowanego i przesłanego (przekazanego) wcześniej do nabywcy przez Wnioskodawcę. Dokument zatytułowany Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski nabywcy towarów, po dojechaniu na miejsce, podpisują i odsyłają do Wnioskodawcy pocztą tradycyjną. Wnioskodawca posiada także kopertę przesyłki listowej, którą za pośrednictwem operatora pocztowego otrzymał od nabywcy z zawartością powyższego dokumentu. Wskazany dokument - oświadczenie nabywcy zawiera:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru (jego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę jego dostarczenia (odbioru) pod wskazanym w poprzednim podpunkcie adresem,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu przez niego towarów pod wskazany w poprzednim podpunkcie adres,

pieczęć i podpis nabywcy.

W przypadku wywozu towarów dokonywanego przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca posiada dokument - oświadczenie nabywcy sporządzone według wzoru (formatu) przygotowanego i przekazanego nabywcy przez Wnioskodawcę. Dokument zatytułowany Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski nabywcy towarów, po odebraniu towarów na miejscu ich dostarczenia, podpisują i przekazują kierowcy Wnioskodawcy lub odsyłają do Wnioskodawcy pocztą tradycyjną. W przypadku odesłania pocztą tradycyjną Wnioskodawca posiada także kopertę przesyłki listowej, którą za pośrednictwem operatora pocztowego otrzymał od nabywcy z zawartością powyższego dokumentu. Wskazany dokument - oświadczenie nabywcy zawiera:

nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE,

numer faktury, której dotyczy dostawa,

określenie i opis towaru (jego specyfikację),

adres, pod który przewożony jest towar,

datę jego dostarczenia (odbioru) pod wskazanym w poprzednim podpunkcie adresem,

oświadczenie nabywcy o przyjęciu przez niego towarów pod wskazany w poprzednim podpunkcie adres,

pieczęć i podpis nabywcy.

Spółka powzięła wątpliwość czy po 1 stycznia 2020 r. ma prawo do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, jeśli dokumentować będzie wywóz sprzedawanych towarów w opisany sposób.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
  1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
  2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
2. następujące dokumenty:
  1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
  2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
  3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
(uchylony)

z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało również od dnia 1 stycznia 2020 r. do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów są pojazdy niebędące nowymi środkami transportu w rozumieniu definicji określonej w art. 2 pkt 10 ustawy a wywóz pojazdu z terytorium Polski odbywa się poprzez przejazd tym pojazdem przez granicę Polski do docelowego miejsca przeznaczenia w UE. Jednocześnie wskazano, że wywóz pojazdu będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być dokonany przez nabywcę lub przez Wnioskodawcę. Przy czym w każdym z wskazanych przypadków Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentu zatytułowanego Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski. Dokument ten zawiera nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nabywcy, a także ich numery VAT UE; numer faktury, której dotyczy dostawa; określenie i opis towaru (jego specyfikację); adres, pod który przewożony jest towar; datę jego dostarczenia (odbioru) pod wskazanym adresem (czyli pod wskazanym adresem, pod który przewożony jest towar); oświadczenie nabywcy o przyjęciu przez niego towarów pod wskazanym adresem (czyli pod wskazanym adresem, pod który przewożony jest towar), pieczęć i podpis nabywcy.

Zatem posiadany przez Wnioskodawcę dokument zatytułowany Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski umożliwia zidentyfikowanie towarów, miejsce dostarczenia towarów (tj. adres, pod który zostały przewiezione), datę dostarczenia (odbioru) towarów pod wskazanym adresem a także zawiera potwierdzenie (w postaci oświadczenia nabywcy o przyjęciu przez niego towarów pod wskazanym adresem, pieczęci i podpisu nabywcy), że towary (pojazdy) zostały dostarczone do nabywcy pod wskazanym adresem. W konsekwencji uznać należy, że w tym konkretnym przypadku posiadanie przez Wnioskodawcę zawierającego wskazane dane oraz pieczęć i podpis nabywcy dokumentu zatytułowanego Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski wraz z specyfikacją wywożonego (poprzez przejazd pojazdem przez granicę Polski) z terytorium Polski pojazdu upoważnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Tym samym Wnioskodawca posiadając dokument zatytułowany Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski wraz z specyfikacją wywożonego towaru (pojazdu) jest uprawniony również po dniu 1 stycznia 2020 r. do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw pojazdów (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie