Temat interpretacji

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży mieszkania

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2020 r. (data wpływu 14 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży mieszkania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży mieszkania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wraz z mężem 28 września 2012 roku nabyła nieruchomość w budynku wielorodzinnym o powierzchni 99 m2 w stanie surowym wprost od dewelopera. Nieruchomość została nabyta przed zawarciem związku małżeńskiego. We wspomnianym mieszkaniu Wnioskodawczyni mieszkała od 2012 r. do 2016 r. Po zakupie nieruchomości w 2012 r. Wnioskodawczyni poniosła koszty wykończenia mieszkania kupionego w stanie deweloperskim, których suma przekroczyła 30% wartości mieszkania. Przedmiotowe nakłady zostały oddane w 2012 roku, po czym Wnioskodawczyni zamieszkała w przedmiotowej nieruchomości.

W 2019 roku Wnioskodawczyni otworzyła działalność gospodarczą polegającą na wynajmie mieszkań. Wspomnianą nieruchomość Wnioskodawczyni włączyła do majątku działalności gospodarczej oraz rozpoczęła amortyzację. Wnioskodawczyni planuje w najbliższej przyszłości wystawić nieruchomość na sprzedaż.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni nie korzysta ze zwolnienia z podatku VAT z art. 113 ust. 1 ustawy w podatku od towarów i usług oraz w innych niż wspomniana nabytych nieruchomościach prowadzi również najem krótkoterminowy, który jest opodatkowany podatkiem VAT. W nieruchomości będącej przedmiotem sprawy Wnioskodawczyni nie prowadzi najmu krótkoterminowego tylko długoterminowy najem na cele mieszkaniowe.

Mieszkanie będące przedmiotem sprzedaży obecnie wykorzystuje jedynie na cele działalności zwolnionej z podatku, ponieważ jest to najem długoterminowy na cele mieszkaniowe, który na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 jest zwolnione z podatku VAT. Z tytułu nabycia tego lokalu Wnioskodawczy nie przysługiwało odliczenie VAT, ponieważ mieszkanie było zakupione długo przed otwarciem działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż mieszkania może zostać zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego wniosku może zostać zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług ponieważ:

• dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia,
• pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku minęło więcej niż 2 lata,
• Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy zakupie wspomnianej nieruchomości oraz wszelkich ulepszeń na niej poczynionych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest odpłatność za daną czynność, co wynika wprost z powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie budynku, budowli lub ich części do używania. Zatem aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, budowli lub ich części, ich używania, w tym na potrzeby własne. Pierwsze zasiedlenie budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynek, budowlę lub ich części oddano w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku, budowli lub ich części na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika czy też potrzeby własne osoby fizycznej bowiem w obydwu przypadkach dochodzi do korzystania z budynku, budowli lub ich części.

Podkreślić w tym miejscu należy, że termin ulepszenia zawarty w ustawie o podatku od towarów i usług, odwołuje się do przepisów o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że na gruncie prawa podatkowego ulepszenie jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi. Pod pojęciem tym należy rozumieć takie czynności, jak przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja środka trwałego, które podnoszą jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi innych cech użytkowych.

Zatem nieruchomości (np. lokale mieszkalne), które nie będą stanowić u podatnika środka trwałego, nie mogą ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy, odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Stosownie natomiast do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem 28 września 2012 roku nabyła nieruchomość w budynku wielorodzinnym o powierzchni 99 m2 w stanie surowym wprost od dewelopera. Nieruchomość została nabyta przed zawarciem związku małżeńskiego. We wspomnianym mieszkaniu Wnioskodawczyni mieszkała od 2012 r. do 2016 r. Po zakupie nieruchomości w 2012 r. Wnioskodawczyni poniosła koszty wykończenia mieszkania kupionego w stanie deweloperskim, których suma przekroczyła 30% wartości mieszkania. Przedmiotowe nakłady zostały oddane w 2012 roku, po czym Wnioskodawczyni zamieszkała w przedmiotowej nieruchomości. W 2019 roku Wnioskodawczyni otworzyła działalność gospodarczą polegającą na wynajmie mieszkań. Wspomnianą nieruchomość Wnioskodawczyni włączyła do majątku działalności gospodarczej oraz rozpoczęła amortyzację. Wnioskodawczyni planuje w najbliższej przyszłości wystawić nieruchomość na sprzedaż. Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni nie korzysta ze zwolnienia z podatku VAT z art. 113 ust. 1 ustawy w podatku od towarów i usług oraz w innych niż wspomniana nabytych nieruchomościach prowadzi również najem krótkoterminowy, który jest opodatkowany podatkiem VAT. W nieruchomości będącej przedmiotem sprawy Wnioskodawczyni nie prowadzi najmu krótkoterminowego tylko długoterminowy najem na cele mieszkaniowe. Mieszkanie będące przedmiotem sprzedaży obecnie wykorzystuje jedynie na cele działalności zwolnionej z podatku, ponieważ jest to najem długoterminowy na cele mieszkaniowe, który na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 jest zwolnione z podatku VAT. Z tytułu nabycia tego lokalu Wnioskodawczy nie przysługiwało odliczenie VAT, ponieważ mieszkanie było zakupione długo przed otwarciem działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawczyni sprowadzają się do wskazania czy sprzedaż mieszkania może zostać zwolniona z podatku VAT.

W celu ustalenia, czy w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy zostały spełnione warunki zastosowania zwolnienia z podatku VAT wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jak bowiem wynika z opisu sprawy, Wnioskodawczyni nabył nieruchomość w budynku wielorodzinnym w 2012 r. i w tym samym roku poniosła nakłady na ww. nieruchomość. Lokal ten był wykorzystywany do prywatnych potrzeb Wnioskodawczyni, a dopiero w 2019 r. nieruchomość została włączona do działalności gospodarczej.

Zatem biorąc pod uwagę okoliczności analizowanej sprawy stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie doszło do dokonania przez Wnioskodawczynię ulepszeń w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej przedmiotowego obiektu, gdyż nieruchomość ta w momencie ponoszenia nakładów nie stanowiła u Wnioskodawczyni środka trwałego. W rezultacie w omawianej sprawie do pierwszego zasiedlenia doszło w momencie rozpoczęcia używania przedmiotowego mieszkania a więc w momencie zamieszkania przez Wnioskodawczynię w tym obiekcie.

W takiej sytuacji mając na uwadze obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości - mienie okres dłuższy niż 2 lata od momentu jego pierwszego zasiedlenia do planowanej sprzedaży. W konsekwencji sprzedaż mieszkania należącego do Wnioskodawczyni będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wskazać przy tym należy, że w omawianej sprawie bezprzedmiotowe jest analizowanie możliwości zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT, gdyż przepis ten może znaleźć zastosowanie tylko wówczas, gdy nie stosuje się zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Podobnie, bezzasadne jest analizowanie możliwości zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Mając na uwadze powyższe twierdzenia, pomimo, że Wnioskodawczyni wywiodła prawidłowy skutek w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży nieruchomości, to jednak wskazała niewłaściwą podstawę prawną tego zwolnienia i dlatego stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej