Temat interpretacji

brak obowiązku dokonania płatności metodą podzielonej płatności faktury wystawionej na kwotę wyższą niż 15.000 zł objętej tytułem egzekucyjnym na rachunek bankowy organu egzekucyjnego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania płatności metodą podzielonej płatności faktury wystawionej na kwotę wyższą niż 15.000 zł objętej tytułem egzekucyjnym na rachunek bankowy organu egzekucyjnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku obowiązku dokonania płatności metodą podzielonej płatności faktury wystawionej na kwotę wyższą niż 15.000 zł objętej tytułem egzekucyjnym na rachunek bankowy organu egzekucyjnego,

• odpowiedzialności solidarnej w przypadku zajęcia przez organ egzekucyjny wierzytelności wynikającej z dostawy towarów usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X (dalej jako Wnioskodawca), jest czynnym podatnikiem VAT i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od całości osiąganych na terytorium Polski dochodów. Wnioskodawca nabywa od kontrahentów towary i usługi z załącznika nr 15 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 t.j.) - dalej jako ustawa o VAT. Kwoty faktur za nabyte towary i usługi niejednokrotnie przekraczają kwotę 15.000 zł. Wnioskodawca, zgodnie z opracowanymi wewnętrznymi procedurami, reguluje należności dotyczące transakcji o wartości powyżej 15.000 zł przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności. Wnioskodawca w ten sam sposób reguluje płatności z faktur w kwocie niższej niż 15.000 zł, ale dotyczących towarów z załącznika nr 15. Z uwagi na skalę obrotu zostały u Wnioskodawcy wypracowane jednolite mechanizmy zapłaty za tego typu faktury.

Wnioskodawca nabywa także towary i usługi w ramach transakcji powyżej 15.000 zł, które nie dotyczą towarów lub usług z załącznika nr 15 ustawy o VAT. W takich przypadkach Wnioskodawca reguluje należności na rachunek płatniczy kontrahenta. Od 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca będzie tego typu należności regulował na rachunek widniejący w wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, a w przypadku zapłaty na rachunek niewidniejący zawiadamiał naczelnika właściwego dla wystawcy faktury w terminie 3 dni stosownie do art. 15 d ust. 4 ustawy o CIT, w brzmieniu od 1 stycznia 2020 r.

Niejednokrotnie zdarza się, że wierzytelności wynikające z faktur dotyczących towarów lub usług z załącznika nr 15 ustawy o VAT należne dostawcom lub usługodawcom, a także należności nie dotyczące tego typu towarów lub usług, zostają w kwotach brutto zajęte przez sądowy lub administracyjny organ egzekucyjny w trybie art. 896 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego lub art. 89 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wnioskodawca w większości przypadków nie ma możliwości dokonania płatności na rzecz organu egzekucyjnego z zastawaniem mechanizmu podzielonej płatności bowiem organ taki, będąc organem publicznym nie posiada rachunku VAT lub też nawet, jeśli go posiada to odmawia przyjęcia płatności z zachowaniem mechanizmu podzielonej płatności cofając przekazane środki.

Ponadto Wnioskodawca nie ma prawa do samodzielnego decydowania w zakresie przekazywania kwot VAT na rachunek VAT dostawcy (usługodawcy), a kwot netto na rachunek organu egzekucyjnego, bowiem postępowanie egzekucyjne jest sformalizowanym postępowaniem uregulowanym w odrębnych przepisach. Jednocześnie przepisy przewidują sankcję w postaci kar grzywny, a także odpowiedzialności odszkodowawczej względem wierzyciela, który wszczyna egzekucję.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku zajęcia przez organ egzekucyjny wierzytelności wynikającej z dostawy towarów lub świadczenia usług wskazanych w załączniku nr 15 ustawy o VAT udokumentowanej fakturą na kwotę przewyższającą 15.000 zł, zastosowanie znajdzie obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT? (oznaczone we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy,

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku zajęcia przez organ egzekucyjny wierzytelności wynikającej z dostawy towarów lub świadczenia usług wskazanych w załączniku nr 15 ustawy o VAT udokumentowanej fakturą na kwotę przewyższającą 15.000 zł, zastosowania nie znajdzie obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT. W świetle art. 108a ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności. Stosownie natomiast do art. 108a ust. 1a ustawy o VAT przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności. Art. 19 pkt 2 ustawy prawo przedsiębiorców mówi o kwocie przekraczającej 15.000 zł.

Jak zatem wynika z powyższych przepisów jeśli podatnik otrzyma od innego czynnego podatnik VAT fakturę na kwotę powyżej 15.000 zł z wykazanym podatkiem VAT, która dotyczy towarów lub usług z załączania nr 15 do ustawy o VAT, ma obowiązek dokonać płatności z zastosowaniem obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatność.

Zgodnie z art. 108a ust. 2 ustawy o VAT zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

• zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;

• zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Stosownie natomiast do art. 108a ust. 7 ustawy o VAT w przypadku stwierdzenia, że podatnik dokonał płatności z naruszeniem ust. 1a, naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu celno-skarbowego ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku przypadającej na nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, wykazane na fakturze, której dotyczy płatność. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Wierzytelności z faktur od kontrahentów mogą zostać zajęte w trybie zarówno egzekucji sądowej, jak też administracyjnoprawnej. Stosownie do art. 896 § 1 kodeksu postępowania cywilnego do egzekucji z wierzytelności komornik przystępuje przez jej zajęcie. W celu zajęcia komornik:

1. zawiadomi dłużnika, że nie wolno mu odbierać żadnego świadczenia ani rozporządzać zajętą wierzytelnością i ustanowionym dla niej zabezpieczeniem;
2. wezwie dłużnika wierzytelności, aby należnego od niego świadczenia nie uiszczał dłużnikowi, lecz złożył je komornikowi lub na rachunek depozytowy Ministra Finansów;
3. wezwie dłużnika wierzytelności, aby w razie zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej, w przypadku gdy świadczenie nie wystarcza na pokrycie wszystkich egzekwowanych należności, uiszczał je na rzecz sądowego albo administracyjnego organu egzekucyjnego, który pierwszy dokonał zajęcia, a w razie niemożności ustalenia tego pierwszeństwa - na rzecz organu, który dokonał zajęcia na poczet należności w wyższej kwocie, oraz aby niezwłocznie zawiadomił o zbiegu egzekucji właściwe organy egzekucyjne, wskazując datę doręczenia zawiadomień o zajęciach dokonanych przez te organy i wysokość należności, na poczet których zostały dokonane zajęcia.

Zgodnie natomiast z § 2 tego artykułu jednocześnie z zajęciem wierzytelności komornik wezwie jej dłużnika, aby w ciągu tygodnia złożył oświadczenie:

1. czy i w jakiej wysokości przysługuje dłużnikowi zajęta wierzytelność, czy też odmawia zapłaty i z jakiej przyczyny;
2. czy inne osoby roszczą sobie prawa do wierzytelności, czy i w jakim sądzie lub przed jakim organem toczy się lub toczyła się sprawa o zajętą wierzytelność oraz czy i o jakie roszczenie została skierowana do zajętej wierzytelności egzekucja przez innych wierzycieli.

Z punktu widzenia egzekucji administracyjno-prawnej natomiast regulacje w zakresie zajęcia innych wierzytelności zawiera art. 89 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zgodnie z tym przepisem organ egzekucyjny dokonuje zajęcia wierzytelności pieniężnej innej, niż określona w art. 72-85, przez przesłanie do dłużnika zobowiązanego zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego i jednocześnie wzywa dłużnika zajętej wierzytelności, aby należnej od niego kwoty do wysokości egzekwowanej należności wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia należności w terminie i kosztami egzekucyjnymi bez zgody organu egzekucyjnego nie uiszczał zobowiązanemu, lecz należną kwotę przekazał organowi egzekucyjnemu na pokrycie należności. Treść ww. przepisów zarówno kodeksu postępowania cywilnego jak też ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zdaniem Wnioskodawcy skutkuje wyłączeniem możliwości regulowania zobowiązań wobec kontrahenta, którego wierzytelność została zajęta przez organ egzekucyjny. Egzekucja, jako taka bowiem ma na celu przymusowe zrealizowanie praw lub obowiązków wynikających ze stosunków cywilnoprawnych lub też publicznoprawnych.

Należy podkreślić, że otrzymane od organu egzekucyjnego zawiadomienie wyklucza możliwość dokonania zapłaty należności na rzecz podatnika wskazanego na fakturze z uwagi na fakt, iż dokonanie zapłaty należności na rachunek bankowy organu egzekucyjnego jest po stronie Wnioskodawcy w pierwszej kolejności sposobem realizacji obciążającego go osobiście obowiązku procesowego, wywodzonego z norm o charakterze publicznoprawnym. Zdaniem Wnioskodawcy, w trakcie egzekucji wierzytelność dłużnika, tj. kontrahenta Wnioskodawcy, będącego podatnikiem VAT, podlega zajęciu i rozliczeniu między stronami postępowania w całości, bez podziału na jej wartość brutto lub netto, gdyż ustawodawca nie dokonał wyłączenia spod zajęcia/egzekucji tej części wierzytelności, która stanowi dla dłużnika egzekwowanego wartość należnego podatku VAT. Tym samym, w trakcie egzekucji wyłączona jest możliwość osiągnięcia celów zakładanych przez ustawodawcę przy wprowadzaniu mechanizmu podzielonej płatności, co jest argumentem dla słuszności tezy o braku podstaw normatywnych do stosowania tego mechanizmu w postępowaniu egzekucyjnym, nawet w zakresie kiedy co do zasady jest on obowiązkowy przy dokonywaniu samodzielnej płatności.

Wezwanie dłużnika zajętej wierzytelności, tj. Wnioskodawcy, zgodnie z treścią wskazanych powyżej przepisów art. 896 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 89 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji do przekazania należnej kwoty organowi egzekucyjnemu na pokrycie należności będzie zdaniem Wnioskodawcy tylko wtedy wykonane przez niego prawidłowo, gdy rachunek organu egzekucyjnego zostanie uznany kwotą brutto należności. W związku z tym zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności może być uznane za nienależyte wykonanie wezwania organu egzekucyjnego.

Nienależyte wykonanie obowiązków względem organu egzekucyjnego zagrożone jest zaś sankcjami w postaci chociażby kary grzywny, o której mowa w art. 902 Kodeksu postępowania cywilnego. Nienależyte wykonanie obowiązków względem organu egzekucyjnego wiązać się także może z powstaniem odpowiedzialności odszkodowawczej względem kontrahenta dostawcy na rzez którego egzekwowana jest wierzytelność w sytuacji, w której poniesie on szkodę w związku z tym, że Wnioskodawca nieprawidłowo wykona swoje obowiązki względem organu egzekucyjnego i nie dokona płatności w kwocie brutto na konto organu.

Wskazać także należy, że w ocenie Wnioskodawcy w przypadku zajęcia wierzytelności przez organ egzekucyjny następuje przymusowe wyegzekwowanie należności, które powoduje wygaśniecie długu względem wystawy faktury niemniej jednak nie można go utożsamiać z pojęciem płatności za nabyte towary lub usługi, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT. Są to bowiem dwie różne formy uregulowania należności, których skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania. Dokonując wykładni celowościowej zatem zajęcie wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym wyłącza możliwość zastosowania art. 108a ust. 1a ustawy o VAT.

Końcowo wskazać także należy, że celem wprowadzenia mechanizmu podzielonej płatności jest zapobieganie wyłudzeniom VAT przez tzw. znikających podatników i jednocześnie zapewnienie ochrony dla nabywcy towaru lub usługi, gwarantując mu bezpieczeństwo podatkowe transakcji. Celem egzekucji jest natomiast przymusowe zaspokojenie wierzytelności o charakterze cywilnoprawnym lub publicznoprawnym. W przypadku zajęcia wierzytelności nabywca jest związany postanowieniem organu egzekucyjnego i nie ma prawa do podejmowania samodzielnych decyzji w zakresie rozdysponowania zajętej kwoty.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy przepisy dotyczące egzekucji z innych wierzytelności wyłączają możliwość płatności za dostawę towarów lub wyświadczone usługi wobec kontrahenta, którego wierzytelność została zajęta przez organ egzekucyjny. W związku z zajęciem wierzytelności Wnioskodawca powinien przelać na rachunek organu egzekucyjnego w kwocie brutto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwaną dalej ustawą podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Stosownie do art. 108a ust. 1 ustawy, podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Ustawą z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 13 września 2019 r., poz. 1751) z dniem 1 listopada 2019 r. m.in. wprowadzono nowy blok przepisów zawartych w rozdziale 1a w art. 108a-108e ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

I tak, zgodnie z art. 108a ust. 1a ustawy, obowiązującym od dnia 1 listopada 2019 r., przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Zgodnie z art. 19 pkt 2 ustawy Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności wskazać, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności wprowadzony przepisami obowiązującymi od dnia 1 listopada 2019 r. dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy.

Podkreślenia wymaga fakt, że zapis art. 108a ust. 1a ustawy, wprowadza obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności przy regulowaniu należności z faktury, w której wartość sprzedaży brutto przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty i faktura ta obejmuje swym zakresem towary lub usługi wskazane w załączniku nr 15 do ustawy.

Jednocześnie będzie funkcjonował dobrowolny system podzielonej płatności na pozostałe towary i usługi, który został wprowadzony ustawą z dnia 15 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 62, z późn. zm.).

Biorąc pod uwagę opis analizowanej sprawy oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące metody podzielonej płatności, które weszły w życie z dniem 1 listopada 2019 r. stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie w sytuacji gdy Wnioskodawca otrzymał od komornika tytuł egzekucyjny dotyczący zajęcia wierzytelności dostawcy dotyczący zakupu towaru lub usługi udokumentowany prawidłowo wystawioną fakturą Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonywania płatności za nabywane towary i usługi metodą podzielonej płatności, o której mowa w art. 108a ust. 1 ustawy.

Wskazać bowiem należy, że obowiązek zapłaty w podzielonej płatności nie dotyczy płatności z tytułu zajętej przez organ egzekucyjny wierzytelności, nawet jeżeli wierzytelność ta dotyczy sprzedaży, do której zastosowanie ma obligatoryjna podzielona płatność. W takiej sytuacji dokonywana na rzecz organu egzekucyjnego płatność nie stanowi zapłaty za nabyte towary lub usługi. W tym przypadku, w miejsce obowiązku zapłaty kontrahentowi za nabyte towary lub usługi, wstępuje nowy tytuł płatności, czyli realizacja egzekucji z zajętej wierzytelności. Stąd, w przypadku zajęcia przez organ egzekucyjny wierzytelności wynikającej z dostawy towarów lub świadczenia usług wskazanych w załączniku nr 15 ustawy o VAT udokumentowanej fakturą na kwotę przewyższającą 15.000 zł Wnioskodawca nie ma obowiązku zapłaty do organu egzekucyjnego w mechanizmie podzielonej płatności.

Mamy w tym przypadku do czynienia ze szczególnym charakterem relacji prawnej, który decyduje o braku zastosowania metody podzielonej płatności przez nabywcę w płatnościach na rzecz organu egzekucyjnego.

Wnioskodawca w tej sytuacji nie powinien płacić w podzielonej płatności, ponieważ dokonując zapłaty z tytułu zajętej wierzytelności nie dokonuje płatności kwoty należności wynikającej z faktury za nabyte towary lub usługi od dostawcy.

Tym samym stwierdzić należy, że w przypadku zakupu towarów lub usług od danego dostawcy podlegających od dnia 1 listopada 2019 r. obligatoryjnej płatności w ramach metody podzielonej płatności, w sytuacji otrzymania tytułu egzekucyjnego dotyczącego zajęcia wierzytelności dostawcy wynikających z faktur wystawionych na kwoty przewyższające 15.000 zł Wnioskodawca nie jest zobowiązany dokonać płatności na rachunek bankowy organu egzekucyjnego z zastosowaniem metody podzielonej płatności, o której mowa w art. 108a ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Niemniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie braku obowiązku dokonania płatności metodą podzielonej płatności faktury wystawionej na kwotę wyższą niż 15.000 zł objętej tytułem egzekucyjnym na rachunek bankowy organu egzekucyjnego. Natomiast w pozostałym zakresie zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej