Temat interpretacji

Brak opodatkowania przez Spółkę podatkiem VAT rekompensaty otrzymanej od Gminy oraz sposobu jej dokumentowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania przez Spółkę podatkiem VAT rekompensaty otrzymanej od Gminy oraz sposobu jej dokumentowania jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania przez Spółkę podatkiem VAT rekompensaty otrzymanej od Gminy oraz sposobu jej dokumentowania. Wniosek uzupełniono w dniu 20 stycznia 2020 r. o wskazanie przedmiotu wniosku oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Stan faktyczny: dotychczasowym Założycielem MZK jest Gmina Miasta. Gmina Miasto początkowo była też jedynym wspólnikiem spółki dysponującym 100% udziałami w jej kapitale zakładowym. Spółka została utworzona w wyniku wykonania Uchwały Rady Miasta z dnia () oraz Uchwały zmieniającej z dnia (). Uchwałą tą postawiono w stan likwidacji zakład budżetowy o nazwie () w celu zawiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z początkowym kapitałem w wysokości () zł. Po przeprowadzeniu likwidacji zakładu budżetowego Uchwałą Rady Miasta pozostałe po przekształceniu mienie zostało aportem wniesione do Spółki. Dodatkowo podwyższono kapitał poprzez wnoszenie wkładów pieniężnych. Na dzień składania wniosku () dysponuje kapitałem podstawowym w kwocie () zł. W dniu 22 sierpnia 2008 r. pomiędzy Gminą Miasto a Gminą została zawarta Umowa Sprzedaży zbycia udziałów w trybie przewidzianym w § 6 ust. 4 Aktu Założycielskiego Spółki (w sprawie wyrażenia zgody na zbycie udziałów). Ostatecznie na dzień złożenia wniosku Gmina Miasto posiada 83,95%, tj. 15598 udziałów o łącznej wartości () zł. Pozostałe udziały w wysokości 16,05%, tj. 2983 udziałów o łącznej wartości () zł posiada Gmina.

Podstawowym celem działania Spółki jest wykonywanie zadań o charakterze użyteczności publicznej służącym zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy dotyczących lokalnej komunikacji zbiorowej w zakresie przewozu osób środkami komunikacji miejskiej w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r., z późn. zm.). Od dnia powstania Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług ponieważ wykonuje czynności opodatkowane m.in. sprzedaż biletów jednorazowych i okresowych oraz sprzedaż powierzchni reklamowych. W związku z wykonywanym zadaniem własnym o charakterze użyteczności publicznej w zakresie transportu zbiorowego, spółka otrzymywała od Miasta rekompensatę na pokrycie kosztów działalności pomniejszoną o dochody wygenerowane podczas powierzonego zadania własnego. Dotychczas na otrzymaną rekompensatę Spółka wystawiała fakturę VAT i odprowadzała podatek należny w wysokości 8%.

Stan przyszły: Gmina Miasto jako organizator publicznego transportu drogowego podpisze Porozumienie Międzygminne obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2029 r. z dwiema gminami ościennymi o przyjęciu zadania publicznego polegającego na świadczeniu usług lokalnego transportu zbiorowego na ich obszarze. Gmina Miasto powierzy zadanie własne (od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2029 r.) w zakresie publicznego transportu drogowego na terenie Gminy Miasta i dwóch Gmin ościennych Spółce (posiadającej status podmiotu wewnętrznego w rozumieniu prawa wspólnotowego Rozporządzenie (WE) nr 1320/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.) powołanej do wykonywania tych zadań. Wypełniając powyższe unormowania prawne Spółka ma za zadanie realizację konkretnego działania będącego zadaniem Gminy Miasta. Zadanie to będzie powierzone do wykonania w sposób bezpośredni, ponieważ Spółka w myśl Rozporządzenia 1370/07 jest tzw. podmiotem wewnętrznym. Ze względu na fakt, że usługi publicznego transportu zbiorowego mają charakter usług publicznych, wysokość cen za bilety komunikacji miejskiej ustalana jest przez Radę Miasta przy pomocy stosowanych Uchwał. Spółka jest uprawniona do uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży biletów. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa) Spółka wynajmuje powierzchnię reklamową i zyski z tej działalności pobocznej przeznaczone są na pokrywanie kosztów działalności podstawowej. Łączne zyski Spółki nie pokrywają kosztów działalności podstawowej. Wobec powyższego w związku z ponoszoną startą Spółka ma przyznaną tzw. rekompensatę, która ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej.

Podstawy przyznania rekompensaty są określone w załączniku do Rozporządzenia (WE) 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) 1191/69 i (EWG) 1107/7. Zgodnie z powyższym rekompensata nie może przekraczać kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją działalności publicznej minus wszystkie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika (przychody ze sprzedaży biletów, przychody z reklam, pozostałe przychody operacyjne i finansowe) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału. Na podstawie podpisanej Umowy Gmina Miasto wypłaci Spółce rekompensatę. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą Miastem, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba faktycznie wykonanych przez Spółkę wozokilometrów oraz koszt 1 wozokilometra. Wysokość rekompensaty podlegać będzie corocznej kontroli Gminy Miasta. Podstawę kontroli stanowią sprawy dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów oraz dane analityczne pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów świadczenia usług przewozowych. Przedmiotowa rekompensata wyrównana stratę poniesioną przez Spółkę w związku z wykonaniem powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej. Otrzymana od Gminy Miasto rekompensata nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług dla konsumenta (cenę biletów), a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności statutowej. Rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za świadczone przez Spółkę na rzecz Gminy Miasta usługi. Usługi świadczone są na rzecz pasażerów, którzy poprzez zakupione bilety zawierają ze Spółką umowę przewozu. Bezpośrednim odbiorcą świadczonych przez Spółkę usług są pasażerowie komunikacji miejskiej. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy Miasto, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów dla pasażerów. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem bezpośredniego związku pomiędzy otrzymaną rekompensatą, a wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usługi zbiorowego transportu publicznego. W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży biletów, z których pokrywane są koszty działalności przewozowej. Ceny urzędowe (taryfy przewozowe obowiązujące przy wykonywaniu usługi komunikacji) ustala Rada Miasta w formie Uchwał. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej przez Spółkę. Rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy Miasta na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych nie wpływa na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Wysokość ceny biletu uzależniona jest wyłącznie od Uchwały Rady Miasta i jest pochodną oczekiwań społecznych, a także możliwości finansowych pasażerów a nie rzeczywistych kosztów usługi przewozowej świadczonej przez Spółkę.

Reasumując, cena biletów nie jest uzależniona od otrzymywanej przez Spółkę rekompensaty. Otrzymywana od Gminy rekompensata służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającej z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stawki wynagrodzenia za świadczone usługi.

Pismem z dnia 20 stycznia 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że Spółka nie miała intencji zadawania pytania odnoszącego się do opisanego we wniosku stanu faktycznego. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że () Spółka z o.o. (we wniosku określana jako Spółka) jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarcza w formie Spółki z o.o., Wnioskodawca jest Spółką, o której mowa w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zasadnym byłoby wystawianie przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2020 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy Miasta za wykonywanie zadania powierzonego i w konsekwencji opodatkowywanie tych świadczeń podatkiem VAT w sytuacji, gdy otrzymana rekompensata służy wyrównywaniu kosztów działalności Spółki (pokrycie ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zdaniem Spółki nie zasadnym jest od dnia 1 stycznia 2020 r. wystawianie przez Spółkę faktury VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy Miasta za wykonywanie powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej i w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT bowiem rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy Miasta nie stanowi podstawy opodatkowania podlegającej podatkowi od towarów i usług VAT i w związku z tym faktem jej przekazanie można dokumentować notami księgowymi.

Otrzymana rekompensata od Gminy Miasta nie stanowi dopłaty związanej z wykonywaniem usług przewozowych, gdyż nie wpływa wprost na wysokość cen tych usług. Rekompensata którą otrzymuje Spółka na pokrycie kosztów, dotyczy ściśle kosztu jednego wozokilometra i nie wpływa na cenę biletu. Oznacza to, że ma charakter ogólny, a jej celem jest wyłącznie dotowanie ogólnej działalności Spółki. W ocenie Spółki należy uznać, że rekompensata którą Spółka otrzymuje od Gminy Miasta w związku z wykonywanym przez nią powierzonego zadania własnego Gminy nie stanowi wynagrodzenia z tytułu usług na rzecz Gminy Miasta i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Spółką a Gminą Miastem istnieje wprawdzie stosunek prawny jednakże związany jedynie z relacją organ publiczny podmiot wewnętrzny, w związku z czym w ramach tego stosunku bezpośrednim i ostatecznym beneficjentem są wyłącznie pasażerowie korzystający z usług transportu miejskiego. Brak jest zatem podstaw aby twierdzić, że pomiędzy Spółką a Gminą Miastem istnieje jakiekolwiek obustronne i ekwiwalentne świadczenie. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy Miasta, lecz na rzecz potencjalnych pasażerów, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów, przy czym wypłacana rekompensata nie ma wpływu na cenę biletów (ceny biletów ustalane są Uchwałą Rady Miasta, jest ona wiążąca dla Spółki, jedynym władnym zmienić cenę jest Rada Miasta, a więc organ niezależny ani od Spółki ani od Gminy).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy należy stwierdzić, że rekompensata którą Spółka otrzymuje od Gminy Miasta służy wyrównaniu kosztów działalności Spółki (pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto) i nie stanowi podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy. W konsekwencji niezasadnym jest wystawianie przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2020 r. faktury VAT dla Gminy Miasta, wystarczy bowiem dokumentowanie rekompensaty notą księgową.

Ad 2.

Zdaniem Spółki od 1 stycznia 2020 r. będzie ona nadal uprawniona do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służącego wykonywaniu powierzonego zadania własnego publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną. W opinii Spółki podatek naliczony od zakupów towarów związanych z działalnością komunikacji miejskiej winien być odliczony w pełnej w wysokości ponieważ Spółka świadczy usługi opodatkowane, gdyż jest uprawniona i zobowiązana do sprzedaży biletów (opodatkowanych stawką VAT 8%), a wpływy z ich sprzedaży stanowią przychód. Natomiast okoliczność, że Gmina Miasto wypłaca Spółce rekompensatę niepodlegającą opodatkowaniu VAT, nie ma wpływu na możliwości odliczenia tegoż podatku. Prawo do obniżania kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi tego podatku i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. odnoszących się do zakupów, które muszą być wykorzystane do wykonania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienie przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto powołane wyżej przepisy ustawy nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług przy nabyciu których podatek został naliczony.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Spółki ponoszone wydatki mają związek z całą działalnością Spółki, sprzedażą biletów, reklamą, tj. z działalnością opodatkowaną. Ponoszone wydatki nie są związane z otrzymywaną rekompensatą, która nie podlega opodatkowaniu, albowiem stanowi ona pokrycie strat, a nie wynagrodzenie za świadczone usługi w pełnym tego słowa znaczeniu oraz w sensie prawnym. Podsumowując zdaniem Spółki rekompensata nie będzie stanowić obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (stanowisko takie było potwierdzane już licznymi wyrokami sądów w tej sprawie) nie powinna być też uwzględniana przy obliczaniu struktury, o której mowa w art. 90 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106) dalej zwana: ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następujew zamian za to świadczenie.

Podkreślenia wymaga, że na gruncie podatku od towarów i usług dana czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane po kosztach ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają z tego tytułu należności, opłaty lub składki. Podmioty te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nich odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Do zakresu działania gminy, zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zadania obejmujące sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). W celu wykonywania zadań na podstawie art. 9 ust. 1 powołanej ustawy gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że zarówno Gmina, jak i utworzona przez nią spółka prawa handlowego, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działają w charakterze podatników podatku VAT.

Wskazać również należy, że dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe itd.).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności gospodarczej wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT bowiem będzie świadczył w tym zakresie usługi, które podlegają VAT. Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te usługi w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione w związku z nim wydatki), to owe wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwych reguł.

Zasady finansowania przewozów o charakterze publicznym zostały uregulowane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 2475, z późn. zm.).

Art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że użyte w ustawie określenie rekompensata oznacza środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej organizatorem, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.

W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:

1. pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
2. przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:
   1. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
   2. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub
   3. poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
3. udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Na podstawie art. 50a ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich. W mieście stołecznym Warszawie uprawnienia te przysługują Radzie Warszawy.

Rada powiatu może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w powiatowych przewozach pasażerskich (art. 50a ust. 2 ww. ustawy).

Sejmik województwa może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w wojewódzkich przewozach pasażerskich (art. 50a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 51 ust. 1 ww. ustawy, źródłem finansowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej mogą być w szczególności:

1. środki własne jednostki samorządu terytorialnego będącej organizatorem;
2. środki z budżetu państwa.

Do źródeł finansowania, o których mowa w ust. 1, należą również wpływy ze sprzedaży biletów oraz wpływy z opłat dodatkowych pobieranych od pasażerów, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (art. 51 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 52 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, operatorowi przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie do poniesionej straty.

W myśl art. 52 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, w ramach rekompensaty, w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c, operatorowi przysługuje rozsądny zysk, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Gmina jako organizator publicznego transportu drogowego podpisze Porozumienie Międzygminne obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2029 r. z dwiema Gminami ościennymi o przyjęciu zadania publicznego polegającego na świadczeniu usług lokalnego transportu zbiorowego na ich obszarze. Gmina powierzy zadanie własne (od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2029 r.) w zakresie publicznego transportu drogowego na terenie Gminy i dwóch Gmin ościennych Spółce (posiadającej status podmiotu wewnętrznego w rozumieniu prawa wspólnotowego Rozporządzenie (WE) nr 1320/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.) powołanej do wykonywania tych zadań. Wypełniając powyższe unormowania prawne Spółka ma za zadanie realizację konkretnego działania będącego zadaniem Gminy. Zadanie to będzie powierzone do wykonania w sposób bezpośredni, ponieważ Spółka w myśl Rozporządzenia 1370/07 jest tzw. podmiotem wewnętrznym. Ze względu na fakt, że usługi publicznego transportu zbiorowego mają charakter usług publicznych, wysokość cen za bilety komunikacji miejskiej ustalana jest przez Radę Miasta przy pomocy stosowanych Uchwał. Spółka jest uprawniona do uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży biletów. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa) Spółka wynajmuje powierzchnię reklamową i zyski z tej działalności pobocznej przeznaczone są na pokrywanie kosztów działalności podstawowej. Łączne zyski Spółki nie pokrywają kosztów działalności podstawowej. Wobec powyższego w związku z ponoszoną startą Spółka ma przyznaną tzw. rekompensatę, która ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej. Podstawy przyznania rekompensaty są określone w załączniku do Rozporządzenia (WE) 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) 1191/69 i (EWG) 1107/7. Zgodnie z powyższym rekompensata nie może przekraczać kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją działalności publicznej minus wszystkie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika (przychody ze sprzedaży biletów, przychody z reklam, pozostałe przychody operacyjne i finansowe) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału. Na podstawie podpisanej Umowy Gmina wypłaci Spółce rekompensatę. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba faktycznie wykonanych przez Spółkę wozokilometrów oraz koszt 1 wozokilometra. Wysokość rekompensaty podlegać będzie corocznej kontroli Gminy. Podstawę kontroli stanowią sprawy dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów oraz dane analityczne pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów świadczenia usług przewozowych. Przedmiotowa rekompensata wyrównana stratę poniesioną przez Spółkę w związku z wykonaniem powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej. Otrzymana od Gminy rekompensata nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług dla konsumenta (cenę biletów), a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności statutowej. Rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za świadczone przez Spółkę na rzecz Gminy usługi. Usługi świadczone są na rzecz pasażerów, którzy poprzez zakupione bilety zawierają ze Spółką umowę przewozu. Bezpośrednim odbiorcą świadczonych przez Spółkę usług są pasażerowie komunikacji miejskiej. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy Miasto, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów dla pasażerów. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem bezpośredniego związku pomiędzy otrzymaną rekompensatą, a wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usługi zbiorowego transportu publicznego. W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży biletów, z których pokrywane są koszty działalności przewozowej. Ceny urzędowe (taryfy przewozowe obowiązujące przy wykonywaniu usługi komunikacji) ustala Rada Miasta w formie Uchwał. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej przez Spółkę. Rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych nie wpływa na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Wysokość ceny biletu uzależniona jest wyłącznie od Uchwały Rady Miasta i jest pochodną oczekiwań społecznych, a także możliwości finansowych pasażerów a nie rzeczywistych kosztów usługi przewozowej świadczonej przez Spółkę. Cena biletów nie jest uzależniona od otrzymywanej przez Spółkę rekompensaty. Otrzymywana od Gminy rekompensata służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającej z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stawki wynagrodzenia za świadczone usługi.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy rekompensata otrzymywana przez Spółkę od Gminy za wykonywanie powierzonego zadania w zakresie przewozu osób środkami komunikacji miejskiej będzie podlegała podatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a tym samym w przedmiotowej sprawie zasadnym będzie wystawianie przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2020 r. faktur VAT dokumentujących otrzymywane od Gminy rekompensaty.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ww. ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z powyższych przepisów wynika, że, co do zasady, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 ustawy wymienia elementy, które powinny bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania.

W pierwszej kolejności podstawą opodatkowania jest należność, niezależnie od jej nazewnictwa, stanowiąca w istocie wynagrodzenie za wykonaną czynność podlegająca opodatkowaniu. Elementem podstawy opodatkowania mogą być również należności mające charakter dopłaty do ceny.

Jeśli chodzi o dopłaty do ceny to włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc podstawą opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne na pokrycie kosztów działalności nie zwiększa podstawy opodatkowania, a tym samym nie podlega opodatkowaniu.

Istotne znaczenie dla ustalenia, czy konkretne dotacje podlegają opodatkowaniu ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. W szczególności wyroki

w sprawach C-184/00 (Office des products wallons ASBL v. Belgian State) oraz C-353/00 (Keeping Newcastle Warm Ltd. v. Commisioners OD Customs and Excise, w skrócie KNW).

W wyroku C-184/00 Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, iż dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna (por. J. Martini, Ł. Karpesiuk, VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, C. H. Beck Warszawa 2005 r., s. 265 i nast.).

W wyroku C-353/00 Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.

Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w tym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają podatkowi VAT.

Tego rodzaju dotacje występowały w przypadku KNW. Istniał bezpośredni związek pomiędzy usługami podatnika a otrzymywanymi dotacjami (dotacje były korelatem usług i wypłacano je tylko w razie ich świadczenia; również kwotowo zależały od liczby usług). Wpływ na cenę również był oczywisty: ostateczny odbiorca nie musiał płacić za usługę właśnie z powodu pokrycia jej dotacją. Mimo że dotacje oczywiście wpływały na działalność przedsiębiorstwa i w sensie ekonomicznym pokrywały część kosztów jego funkcjonowania, przede wszystkim były one związane z ceną. Dlatego też nie można było ich traktować jako pozostających poza podatkiem VAT.

Jeżeli otrzymywana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można i należy potraktować ją jako płatność niepodlegającą podatkowi VAT.

Przy czym jak już zaznaczono, w pierwszej kolejności należy ocenić czy otrzymane kwoty nie stanowią w istocie wynagrodzenia za świadczoną usługę.

W przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z sytuacją w której Gmina powierza Spółce prawa handlowego świadczenie usług w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, za co Spółka otrzymuje od gminy stosowną rekompensatę (zgodnie z Rozporządzeniem (WE) NR 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.).

W takiej sytuacji mamy zatem do czynienia z istnieniem dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu zlecającego wykonanie usługi, będącego jednocześnie odbiorcą usługi (Gmina), jak również podmiotu wykonującego zlecenie świadczącego usługę przewozu pasażerów komunikacją miejską (podmiot gospodarczy posiadający odrębność prawno-podatkową od gminy) w zanalizowanym przypadku Spółka.

Mając powyższe na uwadze, to Gmina, jako podmiot zobowiązany na podstawie ww. przepisów do zapewnienia lokalnego transportu zbiorowego, jest de facto stroną na rzecz której Spółka świadczy usługi lokalnego transportu zbiorowego w zamian za wynagrodzenie w postaci rekompensat. Przy czym to, że zadania własne Gminy z zakresu lokalnego transportu zbiorowego nakładane są na Spółkę w trybie władczym na podstawie uchwały Rady Miejskiej nie ma znaczenia dla uznania, iż pomiędzy Gminą a Spółką dochodzi do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług albowiem stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podlega także świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W konsekwencji, otrzymane przez Wnioskodawcę środki finansowe (rekompensaty na zasadach Rozporządzenia (WE) nr 1370/07) zakwalifikować należy jako wynagrodzenie za świadczone usługi zwiększające podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Odnosząc się z kolei do kwestii dokumentowania należy wskazać, że zgodnie z art. 106a ustawy o podatku od towarów i usług przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego;
   3. świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, dla których miejscem świadczenia jest miejsce określone zgodnie z art. 28k ust. 1, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, dla których państwem członkowskim identyfikacji jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 106b ust. 1 ww. ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na rzecz innego podatnika jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Wobec tego, jak stwierdzono w niniejszej interpretacji, rekompensata z tytułu świadczenia usług w zakresie publicznego transportu, którą będzie otrzymywać Wnioskodawca od Organizatora (Gminy) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem powinna być udokumentowana fakturą, wystawioną zgodnie z przepisami art. 106a-106q ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Konkludując, w analizowanej sprawie rekompensata otrzymywana przez Spółkę od Gminy Miasta za wykonywanie powierzonego zadania w zakresie przewozu osób środkami komunikacji miejskiej będzie podlegała podatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym w przedmiotowej sprawie zasadnym będzie wystawianie przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2020 r. faktur VAT z tytułu otrzymywanej od Gminy rekompensaty.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, odnoszące się do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało ocenić jako nieprawidłowe.

Wskazać również należy, że wobec niepodzielenia przez Organ stanowiska Wnioskodawcy w kontekście do pytania nr 1, niniejsza interpretacja nie zawiera oceny stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2. Powyższe zgodne jest z intencją Wnioskodawcy, który warunkuje udzielenie odpowiedzi na zagadnienia objęte tym pytaniem od pozytywnej oceny stanowiska Wnioskodawcy na pierwsze z zadanych pytań.

Ponadto, tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej