Temat interpretacji

Określenie momentu powstania obowiązku podatkowego dla nabycia oklejarki do zautomatyzowanej produkcji książek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2020 r. (data wpływu 17 września 2020 r.) uzupełnione pismem Strony z dnia 2 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 24 listopada 2020 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 26 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla nabycia oklejarki do zautomatyzowanej produkcji książek jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla nabycia oklejarki do zautomatyzowanej produkcji książek. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 2 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 24 listopada 2020 r. znak: 0114-KDIP1-1.4012.554.2020.1.JO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży specjalistycznego sprzętu dla firm drukarskich. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W miesiącu maju 2019 r. Wnioskodawca zorganizował na terytorium Polski dni otwarte podczas których były prezentowane nowe urządzenia kontrahenta Wnioskodawcy z Belgii.

Z uwagi na organizację przez Wnioskodawcę dni otwartych kontrahent z Belgii dostarczył Wnioskodawcy (maszyna przyjechała z Belgii do Polski) w ramach tzw. wypożyczenia bezpłatnego oklejarkę do zautomatyzowanej produkcji książek.

Oklejarka po przyjeździe do Polski była prezentowana przez Wnioskodawcę potencjalnym nabywcom podczas dni otwartych.

Po zakończeniu dni otwartych, z uwagi na szereg różnego rodzaju okoliczności i uwarunkowań, oklejarka została w Polsce u Wnioskodawcy i przez kilka kolejnych miesięcy była przez Wnioskodawcę testowana. Co istotne, oklejarka cały czas pozostawała własnością kontrahenta belgijskiego.

W tym miejscu należy wskazać, że w okresie, w którym Wnioskodawca testował maszynę, znalazł się potencjalny nabywca na oklejarkę (kontrahent z Polski), niemniej jednak z uwagi na to, że był to nowy model oklejarki na rynku - zawierający nowe rozwiązania technologiczne nie doszło do transakcji, bowiem Wnioskodawca nie był w stanie samodzielnie ustabilizować pracy oklejarki. Na marginesie należy podkreślić, iż gdyby doszło do transakcji zakupu oklejarki to transakcja wyglądałaby w ten sposób, iż kontrahent belgijski wystawiłby fakturę sprzedaży oklejarki na rzecz Wnioskodawcy, a Wnioskodawca dokonałby sprzedaży maszyny innemu kontrahentowi.

Ponadto, trzeba także wskazać, że do Wnioskodawcy kilkukrotnie przyjeżdżali technicy od kontrahenta z Belgii w celu ustabilizowania jej pracy, niemniej jednak również im się to nie udało.

W kwietniu 2020 r. kontrahent belgijski postanowił wystawić fakturę na zakup oklejarki przez Wnioskodawcę, z czym Wnioskodawca się nie zgodził, z uwagi na brak możliwości ustabilizowania pracy oklejarki. W tym miejscu należy wskazać, że faktura przez belgijskiego kontrahenta została wystawiona i dostarczona Wnioskodawcy, niemniej jednak jak zostało wskazane powyżej Wnioskodawca nie zgodził się z jej treścią, i w efekcie faktura nie została również zapłacona przez Wnioskodawcę.

Po pewnym czasie Wnioskodawcy udało się ustabilizować pracę oklejarki, co spowodowało, iż Wnioskodawca skontaktował się z kontrahentem belgijskim w tej sprawie i po długich negocjacjach doszło do zakupu oklejarki.

W efekcie powyższego kontrahent belgijski w miesiącu lipcu 2020 r. wystawił fakturę korygującą do faktury wystawionej w miesiącu kwietniu 2020 r. (faktura korygująca skorygowała całkowicie wartość faktury pierwotnej) i wystawił nową fakturę na inną wartość, z czym Wnioskodawca się zgodził. W tym miejscu należy podkreślić, iż w tym momencie doszło do przeniesienia własności oklejarki.

W piśmie z dnia 2 grudnia 2020 r. Wnioskodawca wskazuje:

1. kontrahent z Belgii jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanej na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju,
2. miejscem siedziby kontrahenta jest Belgia,
3. kontrahent z Belgii nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Kiedy i z uwagi na jakie okoliczności powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) z tytułu przedstawionych we wniosku zdarzeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w WNT w zaistniałym stanie faktycznym po stronie Wnioskodawcy powstanie w miesiącu lipcu 2020 r.

W tym miejscu należy wskazać na przepis art. art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, który stanowi, iż przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy: towary mają być czasowo używane na terytorium kraju w celu świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

W ocenie Strony, wyłączenie to dotyczy również nieodpłatnego świadczenia usług, w tym nieodpłatnego świadczenia usług udostępniania towarów do testowania.

W konsekwencji, zdaniem Strony w momencie, w którym Wnioskodawca podjął decyzję o zakupie maszyny - miesiąc lipiec 2020 r. i otrzymaniu faktury (która de facto została zaakceptowana przez Wnioskodawcę) doszło do momentu powstania obowiązku podatkowego w WNT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cyt. powyżej art. 5 ustawy wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko wówczas, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. A zatem istotne jest aby miejsce świadczenia dostawy towarów lub usług było prawidłowo określone. W sytuacji, gdy miejscem świadczenia danej transakcji jest inny kraj niż Polska podatek należny wymagany jest na terytorium tego właśnie państwa a nie w Polsce.

Aby określić miejsce opodatkowania czynności związanej z dostawą towarów dokonywaną przez podatnika z innego kraju Unii Europejskiej na rzecz podatnika polskiego należy wziąć pod uwagę m.in. miejsce, w którym towary te znajdują się w momencie ich dostawy czyli określić miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

W przypadku gdy towary są nabywane za odpłatnością przez polskiego podatnika od podatnika unijnego na terytorium innego niż Polska kraju Wspólnoty i w wyniku takiej dostawy towary te są transportowane lub wysyłane na terytorium Polski, wówczas mamy do czynienia po stronie polskiego nabywcy z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów na terytorium kraju, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej,
      a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Należy wskazać, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;

• po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Ustawa przewiduje ponadto tzw. nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o czym stanowi art. 11 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika podatku od wartości dodanej (podatnika unijnego) z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do Polski w celu wykorzystania ich w swojej działalności gospodarczej.

Ustawodawca w art. 12 ust. 1 ustawy wymienił przypadki kiedy to wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a więc dokonane przez podatnika unijnego, może nie mieć miejsca. I tak zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy:

• towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione,

• towary mają być czasowo używane na terytorium kraju w celu świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

Przy czym, w przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (art. 12 ust. 2 ustawy). W takiej sytuacji podatnik podatku od wartości dodanej jest zobowiązany do rejestracji dla celów podatku VAT w Polsce a dalsza odsprzedaż przez niego towaru na terytorium Polski jest traktowana jako transakcja krajowa.

Z przemieszczeniem towarów w celu czasowego używania mamy do czynienia wtedy, gdy podatnik unijny zakłada używanie na terytorium Polski przemieszczonych towarów przez pewien czas (bez uwzględnienia przewidzianego okresu żywotności danego towaru) lub też do realizacji konkretnego zadania (projektu), dla którego nie przewidziano ram czasowych. Przy czym, przemieszczenie towarów do kraju winno się wiązać z zamiarem ich powrotnego przemieszczenia z kraju po wykonaniu usług, dla których przywieziono dane towary na terytorium kraju.

Odnośnie miejsca opodatkowania transakcji dotyczących dostawy towarów, należy wskazać, że zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednakże w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zastosowanie znajduje zasada określona w art. 25 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Z przepisu tego wynika, że miejscem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za wynagrodzeniem jest terytorium Polski w sytuacji gdy miejscem zakończenia wysyłki lub transportu towarów jest Polska.

W sytuacji natomiast, kiedy towary znajdują się w momencie ich dostawy na terytorium Polski należy stosować art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, w myśl którego w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy (czyli miejscem opodatkowania) jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży specjalistycznego sprzętu dla firm drukarskich. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W miesiącu maju 2019 r. Wnioskodawca zorganizował na terytorium Polski dni otwarte, podczas których były prezentowane nowe urządzenia kontrahenta Wnioskodawcy z Belgii, który dostarczył Wnioskodawcy (maszyna przyjechała z Belgii do Polski) w ramach tzw. wypożyczenia bezpłatnego oklejarkę do zautomatyzowanej produkcji książek. Oklejarka po przyjeździe do Polski była prezentowana przez Wnioskodawcę potencjalnym nabywcom podczas dni otwartych. Po zakończeniu dni otwartych, z uwagi na szereg różnego rodzaju okoliczności i uwarunkowań, oklejarka została w Polsce u Wnioskodawcy i przez kilka kolejnych miesięcy była przez Wnioskodawcę testowana. Oklejarka cały czas pozostawała własnością kontrahenta belgijskiego. W kwietniu 2020 r. kontrahent belgijski wystawił Wnioskodawcy fakturę na sprzedaż oklejarki jednakże faktura ta w miesiącu lipcu 2020 r. została skorygowana (faktura korygująca skorygowała całkowicie wartość faktury pierwotnej). Kontrahent wystawił nową fakturę na inną wartość. W tym momencie doszło do przeniesienia własności oklejarki.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, kiedy w opisanym we wniosku zdarzeniu, powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT).

Zdaniem Strony w momencie, w którym Wnioskodawca podjął decyzję o zakupie maszyny, tj. w miesiącu lipcu 2020 r. i otrzymaniu faktury (która de facto została zaakceptowana przez Wnioskodawcę) doszło do powstania obowiązku podatkowego w WNT. Przy czym Wnioskodawca obowiązek rozpoznania WNT wywodzi z art. 11 ust. 1 ustawy.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy należy na wstępie ustalić, czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia, po stronie Wnioskodawcy, z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów. Jak wskazano wcześniej, ustawa odnosi się do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski w art. 9 oraz art. 11 ustawy. Aby doszło wewnątrzwspólnotowego nabycia oklejarki, w związku z art. 9 ust. 1 ustawy, transport oklejarki na teren Polski musiałby nastąpić w wykonaniu dostawy dokonanej na rzecz Wnioskodawcy przez kontrahenta belgijskiego, która to dostawa miałaby miejsce na terenie Belgii (lub w innym kraju UE). W analizowanej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca. W momencie sprzedaży oklejarka znajdowała się już na terenie Polski, a zatem art. 9 ustawy nie ma tu zastosowania. Nie można również, w opisanym we wniosku zdarzeniu, mówić o wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów dokonanym przez Wnioskodawcę, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy. Przepis ten, jak wcześniej organ wyjaśnił, dotyczy wyłącznie podatnika podatku od wartości dodanej (podatnika unijnego) w tym przypadku kontrahenta belgijskiego, nie dotyczy natomiast podatnika polskiego czyli Wnioskodawcy. W związku z tym po stronie Wnioskodawcy w ogóle nie wystąpi obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia oklejarki. Oklejarka w momencie dostawy była już na terenie Polski a zatem miejscem opodatkowania jej dostawy było terytorium Polski, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy.

W związku, z tym stanowisko Wnioskodawcy wskazujące na powstanie obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia (WNT) należy uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że na podatniku polskim, w określonych przypadkach, ciąży obowiązek rozliczenia transakcji dostawy towarów dokonanej przez podatnika z innego kraju niż Polska. Stanowi o tym art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:
   • innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
   • innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia
   - podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

&

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy przewiduje tzw. instytucję odwrotnego obciążenia, polegającą na przerzuceniu ze sprzedawcy towarów na nabywcę obowiązku opodatkowania transakcji. Dla uznania nabywcy za podatnika z tytułu rozliczenia danej transakcji, zagraniczny dostawca towarów nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT (przy dostawie towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej) jak również nie powinien posiadać siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Nabywca zaś powinien być podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce lub osobą prawną niebędącą podatnikiem o którym mowa w art. 15 ustawy posiadającą siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowany zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

W myśl art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z zasadą ogólną obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Oznacza to, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów (nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

A zatem, w przypadku, gdy Podatnik polski nabywa towar od kontrahenta mającego siedzibę w Belgii i niemającego stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, jak również niezarejestrowanego w Polsce, w sytuacji gdy towar w momencie nabycia znajduje się na terenie Polski, staje się podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy. Przy czym rozliczenia podatku należy dokonać w momencie powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. w momencie przeniesienia prawa do rozporządzenia danym towarem jak właściciel.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej