Temat interpretacji

w zakresie braku zastosowania zwolnienia z podatku VAT dostawy działek gruntu o nr 1 i 2

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 maja 2020 r. (data wpływu 21 maja 2020 r.) uzupełnionego pismem z 25 czerwca 2020 r. (data wpływu 30 czerwca 2020 r.) oraz pismem z 8 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania zwolnienia z podatku VAT dostawy działek gruntu o nr 1 i 2 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 25 czerwca 2020 r. (data wpływu 30 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania zwolnienia z podatku VAT dostawy działek gruntu o nr 1 i 2.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z 25 czerwca 2020 r. (data wpływu 30 czerwca 2020 r.) oraz pismem z 8 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 7 lipca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.390.2020.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka, dalej zwana Spółką, ma zamiar zbyć dwie działki gruntu. Na działkach gruntu nr 1 i 2 będących własnością Spółki - usytuowane są dwa wielorodzinne bloki mieszkalne, które stanowią własność Spółki R w B - dalej zwanej SR (następcy prawnego Kopalni, która była inwestorem tych bloków). Bloki te znajdują się na stanie majątkowym S. Przedmiotowe bloki mieszkalne powstały w latach 80-tych ubiegłego wieku i Spółka nie partycypowała w ich budowie, nie ponosiła też kosztów w ich utrzymaniu. Wyłączne prawo do rozporządzania tymi budynkami jako właściciel posiada SR i jest ona także wyłącznym właścicielem nakładów poniesionych na przedmiotowe budynki wielorodzinne wraz z infrastrukturą. Spółka nie jest i nie będzie w jakimkolwiek momencie w ekonomicznym posiadaniu tych budynków wraz z infrastrukturą. Spółka dokona wyłącznie sprzedaży gruntu znajdującego się pod blokami i nie będzie rozliczenia nakładów między stronami. Spółka nadmienia, że obecnie S chcąc ustanowić odrębne własności lokali mieszkalnych znajdujących się w tych budynkach musi stać się również właścicielem gruntu pod budynkami. Dla przedmiotowego terenu nie istnieje plan zagospodarowania przestrzennego miasta . Zgodnie z Uchwałą nr Rady Miejskiej w z dnia 19 maja 2016 r. - Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren ten oznaczony jest symbolami MW2 i stanowi tereny mieszkaniowe wielorodzinne. Dodatkowo Spółka zaznacza, że działki te nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej Spółki. Nabycie działek o nr 1 i 2 przez Spółkę nastąpiło w drodze decyzji administracyjnej, wydanej przez Prezydenta Miasta w dniu 28 kwietnia 1995 r. na mocy ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Dostawa działek gruntu nr 1 i 2opisanych we wniosku będzie miała miejsce po 30 czerwca 2020 r.

Wnioskodawca w związku z ww. dostawą działek gruntu nr 1 i 2 nie występował z wnioskiem o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dostawa działek gruntu o nr 1 i 2 będzie stanowić odpłatną dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT, opodatkowaną wedle 23% stawki podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Dostawa działek gruntu nr o 1 i 2 stanowić będzie odpłatną dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT, opodatkowaną wedle 23% stawki podatku VAT. Na wstępie należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Ustawodawca nie utożsamia dostawy towarów, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, z cywilistycznym pojęciem przeniesienia prawa własności. Przyjmuje się powszechnie, że ponieważ przepis ten stanowi implementację przepisów prawa unijnego (art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz. U. UE L 347.1 i L 384.92), ustawodawca wspólnotowy, używając pojęć z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności, które posiadają różne znaczenie na gruncie prawa cywilnego obowiązującego w poszczególnych państwach członkowskich, nie odnosi ich do definicji obowiązujących na gruncie prawa krajowego. Tym samym pojęcie przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel powinno obejmować również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą - skutkiem czego kupujący może nią dysponować jak właściciel - mimo, że nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę. Decydujące znaczenie ma bowiem ekonomiczna strona transakcji, a więc przeniesienie, lub jego brak, ekonomicznego władztwa nad rzeczą. Dostawa towarów na gruncie podatku VAT ma zatem rozumienie szersze niż sprzedaż w ujęciu kodeksu cywilnego. Kładzie nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji rozumiany nie tylko w kontekście tzw. własności ekonomicznej, tj. rozporządzania towarem jak właściciel, ale też celu danej dostawy. Chodzi bowiem przede wszystkim o to, żeby system podatku od wartości dodanej mógł funkcjonować jednolicie we wszystkich państwach członkowskich. Niemniej wskazać należy, że czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, lub może korzystać ze zwolnienia od tego podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy. W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy o VAT- rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Poza tym zwolnienie zgodnie z art. 43 ust. 1 w pkt 10 ustawy o VAT, obejmuje dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim; b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Natomiast pkt 10a obejmuje dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że: a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi. W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Jak wskazano wyżej, Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i zamierza dokonać sprzedaży działek nr 1 i 2 zabudowanych budynkami mieszkalnymi. Na ww. działkach (usytuowanych obok siebie i sąsiadujących bezpośrednio ze sobą) usytuowane są dwa wielorodzinne bloki mieszkalne, które stanowią własność Spółki R w (następcy prawnego Kopalni, która była inwestorem tych bloków; dalej: SR). Bloki te znajdują się na stanie majątkowym SR. Przedmiotowe bloki mieszkalne powstały w latach 80-tych ubiegłego wieku i Spółka nie partycypowała w ich budowie, nie ponosiła kosztów w ich utrzymaniu. Wyłączne prawo do rozporządzania tymi budynkami jako właściciel ma SR i jest ona także wyłącznym właścicielem nakładów poniesionych na przedmiotowe budynki wielorodzinne wraz z infrastrukturą. Dla przedmiotowego terenu nie ma planu zagospodarowania przestrzennego miasta. Zgodnie z Uchwałą nr Rady Miejskiej w z dnia 19 maja 2016 r. - Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren ten oznaczony jest symbolami MW2 i stanowi tereny mieszkaniowe wielorodzinne. W świetle powyższego należy stwierdzić, że działki nr 1 i 2 przeznaczone do sprzedaży nie stanowią gruntu niezabudowanego, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jako, że znajdują się na nich budynki mieszkalne. W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W świetle art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego - częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji gdy budynek mieszkalny, posadowiony na przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie stanowi własności zbywcy w świetle ustawy o podatku od towarów i usług - nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem sprzedaży będzie tylko sam grunt. Jednocześnie rozważając skutki podatkowe planowanej transakcji sprzedaży nieruchomości, należy stwierdzić, że z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę nieruchomości formalnie przejdzie prawo własności budynków mieszkalnych (znajdujących się na działkach Spółki) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru jakim są budynki mieszkalne. Tym samym, nie ma podstaw do przyjęcia, że Spółka dokona ich dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Spółka nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania budynkami mieszkalnymi jak właściciel). Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jest to przykład odmiennego traktowania transakcji dla celów VAT i prawa cywilnego (gdzie zasada superficies solo cedit oznacza, że właściciel gruntu jest jednocześnie właścicielem wszystkich naniesień trwale z gruntem związanych). Z punktu widzenia zasad opodatkowania VAT skutkuje to tym, że nie mogą mieć zastosowania przepisy przewidujące zwolnienie z VAT dla dostawy budynków/budowli po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia (tj. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT). W przypadku tym Spółka, jako jedynie ekonomiczny dysponent gruntów, nie dysponując w tej sytuacji możliwością rozporządzania posadowionymi na nich budynkami mieszkalnymi, stanowiącymi własność ekonomiczną S, nie będzie mogła dokonać ich dostawy. Innymi słowy, Spółka jedynie w przypadku gruntów będzie mogła dokonać przeniesienia prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, nie mogąc tego uczynić w stosunku do znajdujących się na nich budynków (bloków mieszkalnych), którymi nabywca dysponuje już jak właściciel. W konsekwencji powyższego, należy stwierdzić, że przedmiotem planowanej przez Spółkę dostawy będzie wyłącznie grunt budowlany (zabudowany, tj. niestanowiący terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany). Zatem dostawa działek, nie będzie mogła również skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Jak się podkreśla, w przypadku sprzedaży gruntu przez jego właściciela, jego dostawa nie może być traktowana jako dostawa budynku i budowli, gdyż dotyczy ona wyłącznie gruntu. Oznacza to, że sprzedaż tego gruntu nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem jest on zabudowany, a więc nie stanowi terenu niezabudowanego, innego niż tereny budowlane. W konsekwencji, jego dostawa będzie opodatkowana stawką 23% (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10.05.2019 r. znak: 0115-KDIT1-3.4012.152.2019.1.AP, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8.05.2018 r. znak: 0112-KDIL2-2.4012.93.2018.1.AKR, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9.11.2015 r., ILPP3/4512-1-158 /15-4/AW, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9.11.2015 r., ILPP3/4512-1-158/15-4/AW, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16.09.2015 r., ITPP1/4512-648/15/AJ). Taka wykładnia przepisów znajduje swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Istotą dostawy w rozumieniu przepisu prawa podatkowego jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, czyli możliwość faktycznego dysponowania rzeczą. W przypadku sprzedaży na rzecz dotychczasowego właściciela gruntu zabudowanego budynkiem wzniesionym z jego środków i stanowiącym jego własność, przedmiotem dostawy nie jest sam grunt Nie dysponując posadowionym na tym gruncie budynkiem, gdyż stanowi on ekonomiczną własność innego podmiotu, nie można dokonać jego dostawy. W takiej sytuacji przedmiotem dostawy jest jedynie grunt, lecz grunt ten należy na potrzeby określenia stawki VAT traktować jako grunt zabudowany (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 września 2018 r. sygn. I FSK 1274/16, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 20 lutego 2018 r. sygn. I SA/Bd 43/18 wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 310/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 10 września 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 742/13, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 21 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Po 1034/12). Zatem mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa w opinii Spółki dostawa dziełek o nr 1 i 2 będzie w opinii Spółki dostawa działek o nr 1 i 2 będzie w myśl ustawy o VAT stanowić odpłatną dostawę towarów opodatkowaną 23% stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów art. 2 pkt 22 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest odpłatność za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Należy więc przyjąć, że zbycie nieruchomości gruntowej, jak i zabudowanej spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Uwzględniając powyższe przepisy stwierdzić należy, iż opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest łącznym spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze więc, konkretna czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po wtóre musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przy czym, wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Ponadto, stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Rozpatrując pojęcie grunty przeznaczone pod zabudowę należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm). W rozumieniu tej ustawy przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia opodatkowania stawką 23% dostawy działek gruntu o nr 1 i 2.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca ma zamiar zbyć dwie działki gruntu o nr 1 i 2, na których usytuowane są dwa wielorodzinne bloki mieszkalne stanowiące własność Spółki R w (SR). Bloki te znajdują się na stanie majątkowym SR. Przedmiotowe bloki mieszkalne powstały w latach 80-tych ubiegłego wieku. Wnioskodawca nie partycypował w kosztach ich budowy, nie ponosił też kosztów w ich utrzymaniu. Wyłączne prawo do rozporządzania tymi budynkami jako właściciel posiada SR i jest ona także wyłącznym właścicielem nakładów poniesionych na przedmiotowe budynki wielorodzinne wraz z infrastrukturą. Wnioskodawca nie jest i nie będzie w jakimkolwiek momencie w ekonomicznym posiadaniu tych budynków wraz z infrastrukturą. Wnioskodawca dokona wyłącznie sprzedaży gruntu znajdującego się pod blokami i nie będzie rozliczenia nakładów między stronami. Dla przedmiotowego terenu nie istnieje plan zagospodarowania przestrzennego. Ponadto w opisie sprawy wskazano, że działki te nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Nabycie działek o nr 1 i 2 przez Wnioskodawcę nastąpiło w drodze decyzji administracyjnej, wydanej przez Prezydenta Miasta w dniu 28 kwietnia 1995 r. na mocy ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych.

Tak więc, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz ww. przepisy zauważyć należy, że działki o nr 1 i 2 nie stanowią gruntu niezabudowanego, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z uwagi na to, że znajdują się na nim dwa wielorodzinne bloki mieszkalne.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Według art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

W związku z powyższym wskazać należy, że w sytuacji gdy budynki mieszkalne, posadowione na działkach gruntu nie stanowią własności Wnioskodawcy w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi obiektami jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem sprzedaży będzie wyłącznie sam grunt.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę nieruchomości formalnie przechodzi prawo własności bloków mieszkalnych znajdujących się na działkach Wnioskodawcy z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednakże biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towarów tj. bloków mieszkalnych.

Tym samym, Wnioskodawca nie dokona dostawy powyższych bloków w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Reasumując, przedmiotem planowanej dostawy będą wyłącznie działki o nr 1 i 2 (zabudowane, tj. niestanowiące terenu niezabudowanego innego niż tereny budowlane), które jednak nie można uznać za teren niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Tym samym dla sprzedaży działek nr 1 i 2 nie znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT

Skoro, jak wynika z powyższego, dostawa będzie obejmowała wyłącznie grunt to dla tej dostawy nie znajdzie również zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nie wykorzystywał działek będących przedmiotem planowanej sprzedaży w działalności gospodarczej. Tym samym zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dla dostawy działek o nr 1 i 2 nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Podsumowując, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że dostawa działek gruntu nr 1 oraz nr 2 stanowiących własność Wnioskodawcy będzie stanowić odpłatną dostawę towarów opodatkowaną stawką właściwą dla sprzedaży przedmiotowego gruntu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku możliwości zwolnienia z podatku VAT dostawy działek nr 1 oraz 2 należało uznać za prawidłowe.

Kwestia dotycząca zastosowania 23% stawki podatku VAT dla dostawy działek nr 1 oraz nr 2 została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidulanych wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Tut. organ pragnie zauważyć również, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane wyroki WSA i NSA. Przytoczone wyroki są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej