Temat interpretacji

Brak obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie egzekucji sądowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 26 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości dokonywanej w trybie egzekucji sądowej (GKm ) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2020 r. za pośrednictwem platformy ePUAP, wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości dokonywanej w trybie egzekucji sądowej (GKm ).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest nieruchomość położona w gminie ..., , ul. numer działki - lokal usługowy dla której Sąd Rejonowy w Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze KW...

Działka nr ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej - ul. . Nieruchomość nie jest wpisana do rejestru zabytków lub do gminnej ewidencji zabytków. Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego rejonu, gminy, zatwierdzonym uchwałą Nr z dnia 18.05.20107 r., działka nr znajduje się na terenach , - zabudowy usługowej, obiektów produkcyjnych, składów i magazynów a w części w liniach rozgraniczających ul...

Stan techniczno użytkowy:

Działka nr, powierzchnia m² posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej - ul. ... Działka w kształcie nieregularnym, zrównoważonym. Działka jest częściowo ogrodzona przęsłami stalowymi. Podjazd i chodniki wyłożone kostką betonową. Jak wynika z wypisu z kartoteki budynków, działka jest zabudowana budynkiem usługowym, 2-kondygnacyjnym, o powierzchni zabudowy m². Budynek zbudowany został na podstawie Decyzji nr - pozwolenie na budowę i wymianę budynku mieszkalnego na usługowo-biurowy. Budynek wielofunkcyjny, znajduje się w nim część gastronomiczna, mieszkalna (hotel pracowniczy z 12 pokojami z łazienkami), magazynowa, myjnia samochodowa.

Podstawowe dane budynku:

Powierzchnia netto m²

Powierzchnia zabudowy m²

Charakterystyka budynku:

• fundamenty: betonowe.
• ściany zewnętrzne i wewnętrzne - murowane,
• elewacja - tynk cienkowarstwowy na izolacji termicznej,
• strop żelbetowy,
• drzwi zewnętrzne - aluminiowe, przeszklone,
• drzwi wewnętrzne - płytowe, okleinowane, wrota do myjni - segmentowe, podnoszone automatycznie,
• stolarka okienna PCV,
• ściany wewnętrzne - tynki mineralne, w pomieszczeniu gastronomicznym, myjni samochodowej i łazienkach glazura,
• podłogi - płyty gresowe.

Instalacje:

• elektryczna,
• wodociągowa, miejska, ciepła woda z pieca gazowego,
• co - z zasilaniem z pieca gazowego, grzejniki panelowe,
• gazowa,
• kanalizacyjna miejska,
• teletechniczna, monitoring.

Dłużniczka prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku VAT.

Dłużniczka nabyła nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży - akt notarialny Rep. nr - wraz z już wybudowanym budynkiem.

Pierwsze zasiedlenie nastąpiło nie później niż 18/09/2014 r. bowiem wtedy nieruchomość nabyła spółka z o.o., która wykorzystywała nieruchomość do prowadzenia działalności w tym samym zakresie co aktualna właścicielka. Minęły 2 lata od pierwszego zasiedlenia oraz rozpoczęcia działalności gospodarczej z wykorzystaniem w/w nieruchomości przez dłużniczkę, ponieważ pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 2014 r. a nieruchomość na dzień sporządzania niniejszego pisma nie została jeszcze sprzedana w trybie egzekucji sądowej. Dłużniczka oświadczyła także, że wykorzystywała nieruchomość na cele działalności od dnia jej zakupu czyli od 30/07/2018 r. (również minął okres 2 lat).

Wedle oświadczenia dłużniczki nabycie nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu od towarów i usług oraz nie wystawiono faktury na rzecz dłużniczki. Wedle w/w nie przysługiwało jej prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości.

Dłużniczka oznajmiła, że wykorzystuje nieruchomość na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej od daty jej zakupu.

Dłużniczka oświadczyła, że nie ponosiła wydatków na ulepszanie nieruchomości stanowiących co najmniej 30 % wartości początkowej nieruchomości.

W związku z powyższym przestawiono następujące wątpliwości:

Wnioskodawca wnosi o stwierdzenie istnienia obowiązku naliczania i pobrania podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w trybie egzekucji sądowej.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca, który nie posiada specjalistycznej wiedzy w zakresie podatku VAT uważa, że od sprzedaży w/w nieruchomości należy odprowadzić podatek VAT. Dłużniczka jest płatnikiem podatku VAT oraz prowadzi działalność gospodarczą związaną z charakterem i przeznaczeniem nieruchomości. W/w nieruchomości prosperuje hotel pracowniczy oraz znajduje się tam lokal gastronomiczny oraz myjnia samochodowa. W związku z powyższym zdaniem komornika skoro nieruchomość jest wykorzystywana na cele zarobkowe a nie na cele mieszkaniowe a dłużniczka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, od sprzedaży nieruchomości należy taki podatek odprowadzić.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez komornika sprzedaż towarów będących własnością dłużnika jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie jest obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków i budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przy tym, przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie budynku, budowli lub ich części do używania. Zatem aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, budowli lub ich części, ich używania, w tym na potrzeby własne. Pierwsze zasiedlenie budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynek, budowlę lub ich części oddano w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku, budowli lub ich części na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika czy też potrzeby własne osoby fizycznej bowiem w obydwu przypadkach dochodzi do korzystania z budynku, budowli lub ich części.

Jednocześnie, stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z tym gruntem. Jeżeli zatem dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta z obniżonej stawki podatku, bądź też ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, to z takiej preferencji korzysta również dostawa gruntu, na którym dany budynek (budowla) jest posadowiony.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia budynku, budowli oraz urządzenia budowlanego. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą Prawo budowlane.

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Stosownie do art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane oraz kable zainstalowane w kanale technologicznym nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Wskazać należy, że urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, które uznaje się za towar na gruncie podatku od towarów i usług. Urządzenia budowlane należy traktować jako elementy przynależne do budynku/budowli i opodatkować łącznie z tym budynkiem/budowlą, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać stawkę/zwolnienie właściwą/e dla sprzedawanego obiektu budowlanego znajdującego się na tej samej działce, co urządzenie budowlane. Brak jest podstaw do stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów w zakresie stawki/zwolnienia dla urządzeń budowlanych w oderwaniu od budynków/budowli, do których przynależą, gdyż w świetle obowiązujących przepisów nie mają one samodzielnego bytu.

Z wniosku wynika, że przeciwko Dłużniczce prowadzone jest postępowanie egzekucyjne. Dłużniczka prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem licytacji komorniczej jest nieruchomość stanowiąca działkę... Działka jest częściowo ogrodzona przęsłami stalowymi. Podjazd i chodniki wyłożone kostką betonową. Działka jest zabudowana budynkiem usługowym, 2-kondygnacyjnym (budynek wielofunkcyjny, znajduje się w nim część gastronomiczna, mieszkalna (hotel pracowniczy z 12 pokojami z łazienkami), magazynowa, myjnia samochodowa). Dłużniczka nabyła nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży wraz z już wybudowanym budynkiem. Nabycie nieruchomości przez dłużniczkę nie podlegało opodatkowaniu od towarów i usług oraz nie wystawiono faktury na rzecz dłużniczki. Dłużniczce nie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości. W dniu 18 września 2014 r. nieruchomość nabyła spółka z o.o., która wykorzystywała nieruchomość do prowadzenia działalności w tym samym zakresie co aktualna właścicielka. Dłużniczka także wykorzystywała nieruchomość na cele działalności od dnia jej zakupu czyli od 30 lipca 2018 r. Dłużniczka nie ponosiła wydatków na ulepszanie nieruchomości stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy istnieje obowiązek naliczania i pobrania podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że z tytułu transakcji sprzedaży nieruchomości stanowiącej działkę Dłużniczka będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wskazano bowiem Dłużniczka przedmiotową nieruchomość wykorzystywała na cele działalności od dnia jej zakupu czyli od 30 lipca 2018 r. Zatem planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż w ramach licytacji komorniczej nieruchomości stanowiącej działkę będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Niemniej jednak sprzedaż nieruchomości stanowiącej działkę będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Jak wskazano działka jest zabudowana budynkiem usługowym, 2-kondygnacyjnym. Przy tym podjazd i chodniki wyłożone są kostką betonową oraz działka jest częściowo ogrodzona przęsłami stalowymi. Dłużniczka nabyła nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży wraz z już wybudowanym budynkiem i wykorzystywała nieruchomość na cele działalności od dnia jej zakupu czyli od 30 lipca 2018 r. Jednocześnie Dłużniczka nie ponosiła wydatków na ulepszanie nieruchomości stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości. Wcześniej w dniu 18 września 2014 r. nieruchomość nabyła spółka z o.o., która wykorzystywała nieruchomość do prowadzenia działalności w tym samym zakresie co Dłużniczka. Zatem, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że doszło do pierwszego zasiedlenia, i jednocześnie od pierwszego zasiedlenia do planowanej transakcji sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Tym samym, spełnione są przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W konsekwencji, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy, sprzedaż nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę podlegała będzie zwolnieniu z opodatkowania.

Tym samym mimo, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż w ramach licytacji komorniczej nieruchomości stanowiącej działkę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług to jednocześnie będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku naliczania i pobrania podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej