Temat interpretacji

Nie uznanie Wnioskodawcy i Zainteresowanych będącymi stroną postępowania za podatników w rozumieniu art. 15 w związku ze sprzedażą udziałów we współwłasności nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 15 września 2020 r. (data wpływu 17 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy sprzedaż udziałów przez wszystkich współwłaścicieli działki nr (...) stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy sprzedaż udziałów przez wszystkich współwłaścicieli działki nr (...) stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana A;
• Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:
  Pana B;
  Pana C;
  Panią D;

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Działka nr ewid. (...) o powierzchni (...) m² położona jest przy ul. ().

Działka nr ewid. (...) stanowi przedmiot współwłasności.

Pana A udział 381/1000 w prawie własności,

Pani D udział 238/1000 w prawie własności,

Pana C udział 143/1000 w prawie własności,

Pana B udział 238/1000 w prawie własności.

Wszyscy współwłaściciele są blisko ze sobą spokrewnieni.

Wszyscy nabyli własność w drodze dziedziczenia.

Pan A nabył udziały w prawie własności nieruchomości w drodze dziedziczenie po ojcu (...) zm. 1995 r.), matce (...) zm. 2013 r.) wuju (...) zm. 2000 r.),

Pani D nabyła udziały w prawie własności nieruchomości w drodze dziedziczenie po ojcu ((...) zm. 1995 r.), matce ((...) zm. 2013 r.), wuju ((...) zm. 2000 r.),

Pan B nabył udział w prawie własności nieruchomości w drodze dziedziczenia po żonie ((...) zm. 2013 r.),

Pan C nabył udział w prawie własności w drodze dziedziczenia po zmarłej matce ((...) zm. 2013 r.).

Udziały w prawie własności ww. działki zostały ustalone przez aktualnych współwłaścicieli w roku 2016 w umowie o częściowe zniesienie współwłasności (akt notarialny rep. (...) z dnia 14 września 2016 r. notariusz ().

Działka nr (...) powstała w roku 2011 w wyniku podziału działki nr (...), (decyzja podziałowa wydana przez Burmistrza Miasta (...) z dnia 11 lipca 2011 r.). Podział dokonany został na wniosek ówczesnych współwłaścicieli (Pana A, Pani D, Pani () zm. 2013 r., Pani () zm. 2013 r., Pana () zm. 2013 r.), którzy nabyli prawo własności działki w wyniku dziedziczenia.

Podział dokonany został zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta (...) zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta (...) nr (). Współwłaściciele nie wnioskowali o uchwalenie ww. planu miejscowego. Celem podziału było umożliwienie objęcia samodzielnego posiadania wydzielonych działek przez współwłaścicieli.

W wyniku dokonanych w roku 2012 i w roku 2016 umów o częściowe zniesienie współwłasności część powstałych działek została objęta w samodzielne posiadanie poprzez dotychczasowych współwłaścicieli. Ze względu na to iż działka nr (...) położona na terenie opisanym w MPZP jako U1 nie miała możliwości dalszego podziału, współwłaściciele zdecydowali, iż pozostanie ona nadal przedmiotem współwłasności i że przy ewentualnej sprzedaży swe udziały zbędą wspólnie. Umowa o częściowe zniesienie współwłasności została zawarta bez żadnych dopłat lub spłat.

Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, nie są podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów ustawy z 11 marca 2004 r.

Stan nieruchomości działki nr (...) od momentu jej wydzielenia w roku 2011 nie uległ zmianie. Działka nie była i nie jest wykorzystywana gospodarczo, nie była i nie jest przedmiotem najmu lub dzierżawy. Na działce nie poczyniono żadnych nakładów inwestycyjnych mających podnieść jej wartość lub atrakcyjność (nie wykonano przyłączy mediów, zjazdu z drogi, nie ogrodzono działki, itp.) Jak również nie poczyniono żadnych starań o wykonanie przyłączy mediów. Wnioskodawca wraz z Zainteresowanymi niebędącymi stroną postępowania nie podejmowali również żadnych działań reklamowych w celu sprzedaży działki.

Wszyscy współwłaściciele zamierzają zbyć wszystkie swoje udziały w prawie własności działki równocześnie, temu samemu kupującemu.

Kupujący będący osobą fizyczną sam zgłosił się do Wnioskodawcy z propozycją zakupu przedmiotowej działki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wszystkich udziałów przez współwłaścicieli ww. nieruchomości gruntowej (działki nr (...)) stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.)?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż udziałów w nieruchomości gruntowej pochodzących z majątku prywatnego nabytego w drodze dziedziczenia przez osoby fizyczne i w drodze umowy o częściowe zniesienie współwłasności, stanowiąca jednorazową lub okazjonalną transakcję, która nie powoduje uznania Wnioskodawcy i pozostałych współwłaścicieli za podatników w zakresie podatku VAT a opisana czynność sprzedaży udziałów w działce nie będzie stanowić czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż pięć lat. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze pięć lat; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 tej ustawy wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (...).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Jak wskazano wyżej działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedanej działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca oraz Zainteresowani niebędący stroną postępowania w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Wnioskodawcy wraz z Zainteresowanymi niebędącymi stroną postępowania za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Co istotne jak wskazał TSUE dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest rolnikiem ryczałtowym. Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Inaczej jest natomiast jak wyjaśnił Trybunał w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że działka jest przedmiotem współwłasności:

Pana A udział 381/1000 w prawie własności,

Pani D udział 238/1000 w prawie własności,

Pana C udział 143/1000 w prawie własności,

Pana B udział 238/1000 w prawie własności.

Wszyscy współwłaściciele są blisko ze sobą spokrewnieni. Wszyscy nabyli własność w drodze dziedziczenia.

Udziały w prawie własności ww. działki zostały ustalone przez aktualnych współwłaścicieli w roku 2016 w umowie o częściowe zniesienie współwłasności.

Ww. działka powstała w roku 2011 w wyniku podziału działki nr (...). Podział dokonany został na wniosek ówczesnych współwłaścicieli, którzy nabyli prawo własności działki w wyniku dziedziczenia.

Podział dokonany został zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta (...) zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta. Współwłaściciele nie wnioskowali o uchwalenie ww. planu miejscowego. Celem podziału było umożliwienie objęcia samodzielnego posiadania wydzielonych działek przez współwłaścicieli.

W wyniku dokonanych w roku 2012 i w roku 2016 umów o częściowe zniesienie współwłasności część powstałych działek została objęta w samodzielne posiadanie poprzez dotychczasowych współwłaścicieli. Ze względu na to, iż działka nr (...) położona na terenie opisanym w MPZP jako U1 nie miała możliwości dalszego podziału, współwłaściciele zdecydowali, iż pozostanie ona nadal przedmiotem współwłasności i że przy ewentualnej sprzedaży swe udziały zbędą wspólnie. Umowa o częściowe zniesienie współwłasności została zawarta bez żadnych dopłat lub spłat. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, nie są podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów ustawy.

Stan nieruchomości działki od momentu jej wydzielenia w roku 2011 nie uległ zmianie. Działka nie była i nie jest wykorzystywana gospodarczo, nie była i nie jest przedmiotem najmu lub dzierżawy. Na działce nie poczyniono żadnych nakładów inwestycyjnych mających podnieść jej wartość lub atrakcyjność (nie wykonano przyłączy mediów, zjazdu z drogi, nie ogrodzono działki, itp.) Jak również nie poczyniono żadnych starań o wykonanie przyłączy mediów. Zainteresowani nie podejmowali również żadnych działań reklamowych celu sprzedaży działki. Wszyscy współwłaściciele zamierzają zbyć wszystkie swoje udziały w prawie własności działki równocześnie, temu samemu kupującemu.

Kupujący będący osobą fizyczną sam zgłosił się do Wnioskodawcy z propozycją zakupu przedmiotowej działki.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy wraz z Zainteresowanymi dotyczą ustalenia, czy sprzedaż wszystkich udziałów przez współwłaścicieli ww. nieruchomości gruntowej stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Biorąc powyższe informacje pod uwagę, w przedmiotowej sprawie brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę wraz z Zainteresowanymi niebędącymi stroną postępowania za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie należy uznać, że Wnioskodawca wraz z Zainteresowanymi niebędącymi stroną postępowania, dokonując planowanej sprzedaży udziałów we współwłasności działki, nie będą działali w charakterze podatników, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że sprzedaż przez Wnioskodawcę i Zainteresowanych niebędących stroną postępowania udziałów we współwłasności działki nr (...), stanowić będzie zwykłe wykonywanie prawa własności. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, stan nieruchomości działki od momentu jej wydzielenia w roku 2011 nie uległ zmianie. Działka nie była i nie jest wykorzystywana gospodarczo, nie była i nie jest przedmiotem najmu lub dzierżawy. Na działce nie poczyniono żadnych nakładów inwestycyjnych mających podnieść jej wartość lub atrakcyjność (nie wykonano przyłączy mediów, zjazdu z drogi, nie ogrodzono działki, itp.) Jak również nie poczyniono żadnych starań o wykonanie przyłączy mediów. Zainteresowani nie podejmowali również żadnych działań reklamowych celu sprzedaży działki. Wszyscy współwłaściciele zamierzają zbyć wszystkie swoje udziały w prawie własności działki równocześnie, temu samemu kupującemu.

Kupujący będący osobą fizyczną sam zgłosił się do Wnioskodawcy z propozycją zakupu przedmiotowej działki. Tym samym, zbywając ww. udziały we współwłasności działki stanowiącej majątek prywatny, Wnioskodawca wraz z Zainteresowanymi niebędącymi stroną postępowania korzystać będą z przysługującego Im prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego stosownie do zapisów orzecznictwa transakcja zbycia ww. udziałów nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, przy tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym sprzedaż przez Wnioskodawcę i Zainteresowanych niebędących stroną postępowania udziałów we współwłasności nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca wraz z Zainteresowanymi niebędącymi stroną postępowania w ramach tej czynności nie będą działali jako podatnicy podatku VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą zdefiniowaną
w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej