prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących transakcji zrealizowanych przy użyciu kart paliwowych. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 05.11.2020, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.669.2020.2.AB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących transakcji zrealizowanych przy użyciu kart paliwowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 sierpnia 2020 r. (data wpływu 19 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 22 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących transakcji zrealizowanych przy użyciu kart paliwowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących transakcji zrealizowanych przy użyciu kart paliwowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 22 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 13 października 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.669.2020.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Zakresem podstawowym działalności Spółki jest transport drogowy towarów.

Na podstawie umowy o wydanie i używanie Bezgotówkowych Kart Flotowych (dalej: Umowa sprzedaży) Spółka nabywa od innej spółki (dalej: Sprzedający) będącej czynnym podatnikiem VAT w Polsce oraz uprawnionym do obrotu paliwami ciekłymi, prawo do dokonywania transakcji bezgotówkowych zakupu między innymi paliwa przy zastosowaniu kart flotowych (dalej: Karty flotowe lub Karty paliwowe) na stacjach benzynowych zrzeszonych w sieci.

Integralną częścią Umowy sprzedaży są Załączniki, a jednym z nich, wpływający na warunki i zasady używania kart flotowych jest Regulamin użytkowania kart bezgotówkowych (dalej: Regulamin). Zgodnie z głównymi postanowieniami Umowy sprzedaży oraz Regulaminu ideą systemu flotowego do którego, na mocy umowy dołączyła Spółka, jest sprzedaż paliw płynnych poprzez Sieć oraz wydawanie Spółce Kart flotowych, umożliwiające im zawieranie transakcji w Sieci, to jest stacji oznakowanych wskazanym znakiem towarowym, które akceptują Kartę flotową (dalej: Sieć). W rozumieniu Umowy sprzedaży, operatorami są podmioty prowadzące stację paliw. W przypadku niedokonania lub dokonania niepełnej płatności w ustalonych terminach Sprzedający może naliczyć odsetki. Dodatkowo Sprzedający zastrzega sobie prawo do zablokowania Karty paliwowej Wnioskodawcy w przypadku gdy opóźnia się w płatności na rzecz Sprzedającego lub jej limit jest przekroczony, posiadane przez Sprzedającego na rzecz Spółki zabezpieczenie przestanie obowiązywać lub będzie niewystarczające jako gwarancja zapłaty zobowiązań Spółki, okresowa ocena finansowa Spółki będzie negatywna czy też kiedy użytkownik Karty flotowej posługuje się nią niezgodnie z postanowieniami. Sprzedający za dokonane transakcje wystawia Wnioskodawcy w ustalonych okresach rozliczeniowych faktury. Ich termin płatności liczony jest od ostatniego dnia danego okresu rozliczeniowego, a za datę zapłaty uznaje się datę wpływu należności na rachunek bankowy Sprzedającego, wskazany na wystawionej Wnioskodawcy fakturze. Jeżeli ten nie dokona płatności w terminie podanym na fakturze, Sprzedający ma prawo naliczyć Spółce odsetki ustawowe za każdy dzień opóźnienia.

W przypadku braku zapłaty lub jedynie częściowej zapłaty należności wynikających z faktur bądź net odsetkowych lub w przypadku wykorzystania limitu, to jest maksymalnego kredytu kupieckiego przyznanego Spółce, w ramach którego może on dokonywać transakcji. Sprzedający może zablokować Karty flotowe a także również pokryć zaległe należności z zabezpieczenia ustanowionego przez Spółkę. Jednocześnie przypadku niedokonania lub dokonania niepełnej płatności w ustalonych terminach Sprzedający może naliczyć odsetki, przy czym wpłacone kwoty mogą zostać zarachowane na poczet powstałego zadłużenia. Należy zaznaczyć, iż Wnioskodawca na wniosek Sprzedającego ustanawia powyżej wspomniane zabezpieczenie, które stanowi gwarancję zapłaty na rzecz Sprzedającego wszelkich należności, zobowiązań oraz innych roszczeń mogących powstać w związku z realizacją Umowy sprzedaży. Dodatkowo Sprzedający posiada uprawnienia do udzielenia rabatu na zakupione paliwo oraz do ewentualnej zmiany jego wysokości w przypadku niedotrzymania przez Spółkę warunków umowy oraz radykalnej zmiany sytuacji rynkowej. Spółka ma prawo zgłoszenia pisemnej reklamacji, a Sprzedający dokonuje jej rozpatrzenia nie później niż w terminie 20 dni roboczych od jej wpływu, jednak żadna reklamacja nie jest uzasadnieniem całkowitego lub częściowego nieuregulowania zapłaty za fakturę w terminie płatności.

Pismem z dnia 22 października 2020 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco.

Kto jest emitentem kart paliwowych ?
Emitentem kart paliwowych jest Spółka Akcyjna (dalej: Sprzedawca).
Czy Sprzedawca pobiera opłaty za wydanie/używanie kart paliwowych?
Tak, są pobierane opłaty za wydanie/używanie kart paliwowych zgodnie z załącznikiem do umowy (dalej: Załącznik).
Aktualnie opłata za pierwszą partię kart przy podpisaniu umowy wynosi 0 zł netto za kartę, a wydanie kolejnej karty - 5 zł netto za wydanie. Kolejno opłata za wznowienie wynosi 5 zł netto, natomiast wydanie duplikatu również 5 zł netto. Z kolei odblokowanie kart lub odblokowanie umowy po blokadzie opłata wynosi zgodnie z umową 0 zł netto.
Przez kogo są wybierane towary i usługi, które będzie można nabyć przy użyciu karty paliwowej, należy wskazać ten podmiot?
Pracownicy Spółki oraz podwykonawcy usług przy wykonywaniu obowiązków służbowych i na rzecz Wnioskodawcy, nabywają towary, które można nabyć przy użyciu karty paliwowej. Towary, które są nabywane w ramach umowy są ściśle w niej określone i jest to: olej napędowy oraz AdBlue.
Jakie towary i usługi Wnioskodawca nabywa używając kart paliwowych, należy wymienić?
Wnioskodawca, używając kart paliwowych, nabywa przede wszystkim paliwo (olej napędowy). Towary, które są nabywane w ramach urnowy są ściśle w niej określone i jest to: olej napędowy oraz AdBlue.
Czy używanie karty będzie ograniczone w jakikolwiek sposób np. limitem kwotowym lub ilościowym, zakresem wyboru produktów na stacjach itd. ?
Tak, używanie karty jest ograniczone limitem ilościowym i zakresem wyboru produktów na stacjach. Do każdej karty może być przypisany limit określony w ujęciu dziennym (ilość dokonanych transakcji i/lub ilość zakupionego paliwa. Sprzedawca określa również Limit Globalny, w ramach którego Spółka może dokonywać transakcji. Każda transakcja dokonana przez Spółkę zmniejsza limit ustalony na daną kartę oraz ma wpływ na stopień wykorzystania Limitu Globalnego. Spółka winna poinformować użytkowników kart o wysokości limitów karty na nie ustalonych. Limity występujące w umowie dotyczą ilości zakupionego paliwa, bowiem każda z kart ma limit ilościowy. Dzienny limit ilości transakcji wykonywanych kartą wynosi 3 razy.
Jakie zasady dokonywania transakcji przy użyciu kart będzie określać zawarta umowa, w szczególności należy opisać:
1. w jaki sposób uregulowane będą skutki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy?
  Zasady dokonywania transakcji przy użyciu kart określa umowa. Spółka ponosi odpowiedzialność za wszystkie skutki wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania postanowień Umowy, w szczególności za transakcje dokonane przy użyciu karty skradzionej, zgubionej, zniszczonej, podrobionej lub użytej niezgodnie z prawem. Sprzedawca zastrzega sobie prawo do zablokowania karty paliwowej Wnioskodawcy w przypadku gdy opóźnia się w płatności na rzecz Sprzedawcy lub jej limit jest przekroczony, posiadane przez Sprzedawcę na rzecz Spółki zabezpieczenie przestanie obowiązywać lub będzie niewystarczające jako gwarancja zapłaty zobowiązań Spółki, okresowa ocena finansowa Spółki będzie negatywna czy też kiedy użytkownik karty posługuje się nią niezgodnie z postanowieniami. Sprzedawca za dokonane transakcje wystawia Wnioskodawcy w ustalonych okresach rozliczeniowych faktury. Ich termin płatności liczony jest od ostatniego dnia danego okresu rozliczeniowego a za datę zapłaty uznaje się datę wpływu należności na rachunek bankowy Sprzedawcy, wskazany na wystawionej Wnioskodawcy fakturze. Jeżeli ten nie dokona płatności w terminie podanym na Fakturze, Sprzedawca ma prawo naliczyć Spółce odsetki ustawowe za każdy dzień opóźnienia. W przypadku braku zapłaty lub jedynie częściowej zapłaty należności wynikających z faktur bądź not odsetkowych lub w przypadku wykorzystania limitu, to jest maksymalnego kredytu kupieckiego przyznanego Spółce, w ramach którego może on dokonywać transakcji, Sprzedawca może zablokować karty a także również pokryć zalegle należności z zabezpieczenia ustanowionego przez Spółkę. Jednocześnie przypadku niedokonania lub dokonania niepełnej płatności w ustalonych terminach Sprzedawca może naliczyć odsetki, przy czym wpłacone kwoty mogą zostać zarachowane na poczet powstałego zadłużenia. Należy zaznaczyć, iż Wnioskodawca na wniosek Sprzedawcy ustanawia powyżej wspomniane zabezpieczenie, które stanowi gwarancję zapłaty na rzecz Sprzedawcy wszelkich należności, zobowiązań oraz innych roszczeń mogących powstać w związku z realizacją Umowy sprzedaży.
2. czy Sprzedawca ma rzeczywiście realny wpływ na kształtowanie cen wszystkich towarów i usług nabywanych przy pomocy kart paliwowych, jeśli tak to w jaki sposób ?
  Sprzedawca ma wpływ na kształtowanie ceny głównego towaru nabywanego przy wykorzystaniu kart czyli paliwa, ponieważ jest uprawniony do udzielenia rabatu na zakupione paliwo oraz do ewentualnej zmiany jego wysokości w przypadku niedotrzymania przez Spółkę warunków umowy oraz radykalnej zmiany sytuacji rynkowej.
3. Czy Sprzedawca ponosi odpowiedzialność za wady towarów i usług nabywanych przy pomocy kart paliwowych, kto będzie rozpatrywać zgłaszane przez Wnioskodawcę reklamacje dotyczące zakupionych towarów i usług na stacjach paliw, czy też Sprzedawca pośredniczy we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji pomiędzy Wnioskodawcą a stacja paliw. Należy zatem jednoznacznie wyjaśnić czy i jakie obowiązki reklamacyjne ciążą na Sprzedawcy wobec Wnioskodawcy?
  Tak, Sprzedawca ponosi odpowiedzialność za wady towarów i usług nabywanych przy pomocy kart paliwowych poprzez reklamację. Spółka ma prawo zgłosić Sprzedawcy pisemną, pod rygorem nieważności, reklamację w terminie 10 dni roboczych od daty wystawienia Faktury. Sprzedawca dokona rozpatrzenia reklamacji, o której mowa powyżej, niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 20 dni roboczych od jej wpływu do Sprzedawcy.
Czy Wnioskodawca nabywa towary i usługi za cenę obowiązującą na stacji paliw, czy za cenę inną - jaką i z kim ustaloną?
Sprzedawca posiada uprawnienia do udzielenia rabatu na zakupione paliwo oraz do ewentualnej zmiany jego wysokości w przypadku niedotrzymania przez Spółkę warunków umowy oraz radykalnej zmiany sytuacji rynkowej. Cena ta zostanie ustalona między stronami, to jest Sprzedawcą i Spółką w umowie.
Czy karty paliwowe stanowią środki płatnicze, przy użyciu których dokonywana będzie płatność na stacjach paliw?
Sprzedawca stworzył koncepcję jednolitej sprzedaży paliw płynnych poprzez sieć paliwową oraz wydaje Spółce karty, umożliwiające zawieranie transakcji w sieci, to jest sieci stacji oznakowanych określonym znakiem towarowym, które akceptują kartę. Przez transakcje należy rozumieć zakup towarów i usług przy pomocy karty zgodnie z procedurą wskazaną w umowie. Definicja kart paliwowych wskazana jest w Załączniku nr 2 do umowy. Zgodnie z nią, karta flotowa/paliwowa to karta wydawana przez Sprzedawcę ze znakiem towarowym Sieci stacji umożliwiająca użytkującemu dokonywanie transakcji. W konsekwencji można uznać, że karta paliwowa służy do rejestracji pobranych towarów, natomiast płatność za zakupione towary dokonywana jest przelewem bankowym na podstawie wystawionej faktury.
W jaki sposób określana jest wysokość dokonywanej wpłaty na konto Sprzedawcy stanowiącej podstawę do wystawienia faktury?
Kwestia ta jest wskazana w umowie. Sprzedawca za dokonane transakcje będzie wystawiał Spółce w ustalonych okresach rozliczeniowych faktury. Faktura będzie wystawiona na podstawie faktycznie wydanego towaru na podstawie okazanej karty paliwowej, nie stosowane są zaliczki czy inne wcześniejsze wpłaty. Termin płatności liczony będzie od ostatniego dnia danego okresu rozliczeniowego. Za datę zapłaty uznaje się datę wpływu należności na rachunek bankowy.
Jakich towarów i usług zakupionych przy użyciu kart paliwowych dotyczy postawione pytanie?
Wnioskodawca, używając kart paliwowych, nabywa przede wszystkim paliwo samochodowe. W umowie wskazany jest olej napędowy oraz AdBlue.
Czy nabywane za pośrednictwem kart paliwowych towary i usługi będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych?
Tak.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że ma on prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT wykazywanego na fakturach, które wystawianych na jego rzecz przez Sprzedającego na podstawie Umowy sprzedaży przy wykorzystaniu Kart paliwowych zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ustawy VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT wykazywanego na fakturach, które wystawianych na jego rzecz przez Sprzedającego na podstawie Umowy sprzedaży przy wykorzystaniu Kart paliwowych zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ustawy VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Sprzedawcę, związanych z korzystaniem z Kart flotowych. Przedmiotem umowy z Sprzedawcą jest w rzeczywistości transakcja, której rdzeniem jest dostawa paliwa a tym samym dostawa towaru w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy VAT. Tego typu czynność opodatkowana jest podatkiem VAT, wobec którego Wnioskodawcy przysługuje odliczenie podatku naliczonego na zasadach właściwych dla nabycia towarów i usług związanych z działalnością opodatkowaną Spółki.

Jak wskazuje się w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w powyżej wskazanym przepisie, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowi z kolei, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy VAT. Jednocześnie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy VAT wskazuje, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Wnioskodawca w tym miejscu wskazuje, że zgodnie z wcześniej opisanym stanem faktycznym, nabywane paliwo wykorzystywane jest do czynności opodatkowanych.

W przypadku transakcji zakupu paliwa za pomocą kart paliwowych znaczenia ma także art. 7 ust. 8 ustawy VAT, który wskazuje, że w sytuacji gdy w dostawie bierze udział parę podmiotów a każdy z nich dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, to uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Wskazany powyżej przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem koniecznym do ich rozpoznania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje, zatem na swoistej fikcji prawnej, zgodnie z którą dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz. W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 zd. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy VAT uważa się że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki. Po pierwsze odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz po drugie towary czy też usługa, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie istotne jest to, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka korzysta z Kart paliwowych, których emitentem i dostawcą jest Sprzedawca. Wnioskodawca nabywa m.in. paliwa na stacji paliw, które należą do sieci autoryzowanych punktów sprzedaży Sprzedawcy. Zauważyć należy, iż pomiędzy stacją paliw a Spółką przez sam fakt zatankowania paliwa nie dochodzi do zawiązania stosunku prawnego, konieczny jest bowiem udział Sprzedawcy w tej transakcji, gdyż stacja paliw bez okazania ważnej Karty Paliwowej m.in. nie jest uprawniona do wydania towarów po określonej cenie to znaczy z uwzględnieniem wynegocjowanych rabatów, zatem to Sprzedawca - a nie stacja paliw prowadzona przez Operatora - przekazuje Spółce władztwo nad paliwem.

W związku z powyższym Sprzedawca - jako emitent Kart Paliwowych - ma wpływ na transakcję, poprzez takie jej aspekty jak m.in. czas i miejsce jej zawarcia - poprzez wyznaczenie okresu obowiązywania umowy Sprzedaży i zawężenia możliwych punktów zakupu.

Sprzedawca ponosi odpowiedzialność za świadczenia związane z Kartami Paliwowymi, w tym prawo własności dostarczonego paliwa. Sprzedawca może zablokować Kartę Paliwową m.in. z powodu zaległości płatniczych Spółki wobec wystawianych przez Sprzedawcę faktur. Oznacza to zatem, że ma zatem realny wpływ na okoliczności transakcji dokonywanej na jego rachunek. W transakcji będą występowały co do zasady trzy podmioty: Operator, Sprzedawca oraz Spółka. Pokreślenia jednakże wymaga, że karty flotowe będą wydane bezpośrednio przez Sprzedawcę, nie można więc wykluczyć sytuacji gdzie Operator i Sprzedawca będzie w rzeczywistości tym samym podmiotem z racji posiadania przez Sprzedawcę koncesji na sprzedaż paliw ciekłych oraz bycia właścicielem stacji paliw.

W opinii Wnioskodawcy zasadne w analizowanym zdarzeniu przyszłym jest odniesienie się także do wyroku TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland 8V), którego tezy mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowego przypadku. W ww. orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie dostawa towarów należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że dostawa towarów nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą na takich prawach jakby był właścicielem.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic - Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-l85/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności analizowanej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia dostawy towarów w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel. W tym kontekście kluczową kwestią pozostało, czy podmiot wydający karty paliwowe występuje jako podmiot uprawniony do dysponowania paliwem jak właściciel. W analizowanym wyroku TSUE uznał, że podmiot udostępniający karty paliwowe nie występował jako właściciel paliwa.

NSA w wyroku z 18 września 2019 r. sygn. akt I FSK 825/16, odnosząc się do wyroku wskazał, że rozwiewa on wątpliwości w stosunku do trójstronnych transakcji z użyciem kart paliwowych a jak zostało wskazane wcześniej w omawianym przypadku Spółki - możliwe jest, że w transakcji będą brały udział jedynie dwa podmioty - Spółka jako kupujący i Sprzedawca jako emitent karty oraz właściciel stacji paliwowej.

Ponadto bazując na ustaleniach przyjętych w ww. wyroku TSUE, dotychczasowym stanowisku Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (przykładowo Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 6 grudnia 2019 r. nr 0112-KDIL12.4012.554.2019.2.PG lub interpretacja indywidualna z dnia 9 czerwca 2020 0112-KDIL3.4012.199.2020.2.MŁ) oraz opracowanym i przekazanym przez Ministerstwo Finansów do konsultacji podatkowych katalogu kryteriów (zawiadomienie o rozpoczęciu konsultacji podatkowych z dnia 31 lipca 2019 r. sygn. PT9.8101.3.2019), możliwe jest określenie cech od których zależna może być kwalifikacja transakcji między emitentem karty paliwowej, a jej użytkownikiem. Na podstawie powyższych źródeł można wskazać m.in. następujące przesłanki, które zostały wymienione w powyższych źródłach a jednocześnie będą Spełnione przez Wnioskodawcę w niniejszej sprawie:

odpowiedzialność za wady nabywanych produktów,
wpływ na kształtowanie ceny towaru nabywanego przez korzystającego,
udzielanie rabatów (upustów),
ustalanie warunków finansowych i rozliczeń,
wpływ na częstotliwość i miejsce korzystania z kart paliwowych,
blokowanie karty np. w przypadku pojawiającego się zadłużenia.

Powyższe okoliczności mogą być uznane za pomocne przy ustaleniu, czy w przypadku podmiotu udostępniającego karty paliwowe ma miejsce dostawa towaru lub świadczenie usługi na rzecz użytkownika kart paliwowych. Wnioskodawca w umowie Sprzedaży identyfikuje spełnienie powyższych przesłanek a tym samym argumenty za określeniem statusu emitenta karty jako sprzedawcy paliwa. Spełnienie wyżej wypunktowanych przesłanek znajduje miejsce poprzez zaistnienie m.in. następujących okoliczności:

Sprzedający ma wpływ na kształtowanie ceny paliwa poprzez udzielanie korzystającemu rabatów określonych w umowie,
Sprzedający rozpatruje reklamacje w transakcjach dokonanych przy użyciu Kart paliwowych,
Sprzedający ma możliwość ustalania (jak i dokonywania zmian) limitów transakcji realizowanych przy użyciu Kart paliwowych,
Sprzedający posiada prawo do zablokowania Karty paliwowej w przypadku nieuregulowania płatności przez Wnioskodawcę, przekroczenia limitu ustawionego na karcie czy też okresowa ocena finansowa Wnioskodawcy będzie negatywna,
Wnioskodawca zobowiązany jest na mocy umowy do wniesienia zabezpieczenia finansowego na wniosek Sprzedającego, które będzie stanowić gwarancję zapłaty wszelkich należności, zobowiązań oraz innych roszczeń mogących powstać w związku z realizacją Umowy.
Sprzedający ma prawo naliczyć Klientowi odsetki ustawowe za każdy dzień opóźnienia.

Przedstawione powyżej uprawnienia Sprzedającego, z punktu widzenia Wnioskodawcy, przemawiają za uznaniem, że Sprzedawca dysponuje towarami jak właściciel, jest aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw towarów lub też jedynym dostawcą w przypadku udziału tylko dwóch podmiotów transakcji, które nabywane są przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem Kart paliwowych.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje dokonywane pomiędzy Sprzedawcą a Wnioskodawcą w zakresie zakupów towarów i usług przy pomocy Kart paliwowych stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów, które w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - podlegają opodatkowaniu według właściwych (dla danego przedmiotu sprzedaży) stawek podatku VAT.

Zauważyć przy tym należy, iż powyższy pogląd znajduje oparcie także w orzecznictwie organów podatkowych. Tytułem przykładu można przywołać chociażby interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z:

9 czerwca 2020 r. (sygn. 0112-KDIL3.4012.199.2020.2.MŁ)
30 marca 2020 r. (sygn.0112-KD1L3.4012.58.2020.1.LS)
6 grudnia 2019 r. (sygn. 0112-KDIL1-2.4012.554.2019.2.PG);

Podsumowując, na podstawie powyższej argumentacji, Wnioskodawca staje na stanowisku, że przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur, wystawionych przez Sprzedawcę, mających za zadanie dokumentowanie nabycia towarów i usług przy wykorzystaniu Kart Paliwowych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ustawy w zakresie odliczania podatku naliczonego od zakupów związanych z eksploatacją samochodów osobowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje zatem na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz. W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis obejmuje sytuacje, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Art. 86a ust. 9 pkt 1 i pkt 2 ustawy o VAT stanowi, że do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.

Zgodnie z ust. 10 pkt 1 art. 86a ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy transakcje dokonywane pomiędzy Sprzedawcą a Wnioskodawcą, dokonującym zakupów na podstawie kart paliwowych, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W powyższym zakresie należy wskazać na orzeczenie TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), którego tezy mają istotne znaczenie dla analizy przedmiotowej sprawy. W ww. orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie dostawa towarów należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że dostawa towarów nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia dostawy towarów w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami. W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą dla potrzeb VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych za pośrednictwem Sprzedawcy przy wykorzystaniu kart paliwowych, odpowiada modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej. W pierwszej transakcji pomiędzy sieciami stacji paliw a Sprzedawcą, dochodzi do dostawy towaru a następnie Sprzedawca odsprzedaje nabywane towary na rzecz Wnioskodawcy. Fizyczne wydanie towarów ma natomiast miejsce pomiędzy sieciami stacji paliw (pierwszy podmiot w łańcuchu) a Wnioskodawcą (ostatni podmiot w łańcuchu). Zatem Sprzedawca występuje tu jako pośrednik, który uczestniczy w łańcuchu dostaw, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów.

Przedstawione w opisie sprawy informacje przemawiają za uznaniem, że sprzedawca posiada prawo dysponowania towarami jak właściciel, jest aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw towarów, które nabywane są przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem karty paliwowej. Za powyższym stwierdzeniem przemawiają poniższe okoliczności, z których wynika, że:

Sprzedawca zastrzega sobie prawo do zablokowania karty paliwowej Wnioskodawcy w przypadku gdy opóźnia się w płatności na rzecz Sprzedawcy lub jej limit jest przekroczony, posiadane przez Sprzedawcę na rzecz Spółki zabezpieczenie przestanie obowiązywać lub będzie niewystarczające jako gwarancja zapłaty zobowiązań Spółki, okresowa ocena finansowa Spółki będzie negatywna czy też kiedy użytkownik karty posługuje się nią niezgodnie z postanowieniami.
Używanie karty jest ograniczone limitem ilościowym i zakresem wyboru produktów na stacjach. Do każdej karty może być przypisany limit określony w ujęciu dziennym (ilość dokonanych transakcji i/lub ilość zakupionego paliwa. Sprzedawca określa również Limit Globalny, w ramach którego Spółka może dokonywać transakcji. Każda transakcja dokonana przez Spółkę zmniejsza limit ustalony na daną kartę oraz ma wpływ na stopień wykorzystania Limitu Globalnego. Spółka winna poinformować użytkowników kart o wysokości limitów karty na nie ustalonych. Limity występujące w umowie dotyczą ilości zakupionego paliwa, bowiem każda z kart ma limit ilościowy. Dzienny limit ilości transakcji wykonywanych kartą wynosi 3 razy.
Sprzedawca ma wpływ na kształtowanie ceny głównego towaru nabywanego przy wykorzystaniu kart czyli paliwa, ponieważ jest uprawniony do udzielenia rabatu na zakupione paliwo oraz do ewentualnej zmiany jego wysokości w przypadku niedotrzymania przez Spółkę warunków umowy oraz radykalnej zmiany sytuacji rynkowej.
Sprzedawca ponosi odpowiedzialność za wady towarów i usług nabywanych przy pomocy kart paliwowych poprzez reklamację. Spółka ma prawo zgłosić Sprzedawcy pisemną, pod rygorem nieważności, reklamację w terminie 10 dni roboczych od daty wystawienia Faktury. Sprzedawca dokona rozpatrzenia reklamacji, o której mowa powyżej, niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 20 dni roboczych od jej wpływu do Sprzedawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że Sprzedawca nie ogranicza się wyłącznie do wydania kart Spółce, za pośrednictwem których możliwy jest zakup towarów, ale pełni rolę aktywnego pośrednika, mającego wpływ na warunki, w jakich dokonywane są transakcje. Tym samym, w ramach wskazanego w opisie sprawy schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem ww. kart paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów przez prowadzącego stacje benzynową na rzecz Sprzedawcy, a następnie odsprzedaży tych towarów przez Sprzedawcę na rzecz Wnioskodawcy.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje dokonywane pomiędzy Sprzedawcą a Wnioskodawcą w zakresie zakupów towarów, dokonywanych przy pomocy kart, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów, która w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowana będzie właściwą stawką podatku VAT.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz że używając kart paliwowych nabywa przede wszystkim paliwo. Towary, które są nabywane w ramach umowy są ściśle w niej określone i jest to: olej napędowy oraz AdBlue. Towary zakupione przy użyciu kart paliwowych będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Sprzedawcę dokumentujących nabycie towarów przy wykorzystaniu kart paliwowych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ustawy o VAT w zakresie odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów związanych z eksploatacją samochodów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Przedstawiona interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie pytania sformułowanego we wniosku stąd wszelkie inne kwestie poruszone w stanowisku, a nieobjęte pytaniem w szczególności wysokość odliczenia nie były przedmiotem rozstrzygnięcia.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie