Temat interpretacji

nieuznanie świadczonych usług najmu za działalność gospodarczą oraz Wnioskodawczyni za podatnika z tytułu ww. usług

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania świadczonych usług najmu za działalność gospodarczą oraz Wnioskodawczyni za podatnika z tytułu ww. usług jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania świadczonych usług najmu za działalność gospodarczą oraz Wnioskodawczyni za podatnika z tytułu ww. usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. poprzez sformułowanie pytań, własnego stanowiska, doprecyzowanie opisu sprawy, o brakujące pełnomocnictwo oraz opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni jest Prezesem Zarządu X Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w której jedynym wspólnikiem jest Spółka Y w której Wnioskodawczyni również jest jedynym wspólnikiem i członkiem zarządu. Z kolei w spółce V spółka Y jest jedynym wspólnikiem, a Pan P mąż Wnioskodawczyni, z którym nie łączy ją wspólność majątkowa jest członkiem zarządu. Ponadto Wnioskodawczyni jest także komandytariuszem w O Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce komandytowej, gdzie spółka X Sp. z o.o. jest komplementariuszem.

Przeważającym przedmiotem działalności zarówno X Sp. z o.o. jak i O Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. jest produkcja konstrukcji metalowych i ich części.

22 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni nabyła własność nieruchomości o przeznaczeniu przemysłowym. Stanowi ona wyłączną własność Wnioskodawczyni, która od 2011 r. ma ustanowioną ze swoim małżonkiem, P, rozdzielność majątkową. Nieruchomość ta dzieli się na cztery działki, a wszystkie wchodzą w skład tzw. majątku prywatnego i nie są w żaden sposób związane z prowadzonymi przedsiębiorstwami (nie są środkami trwałymi). Podziału nieruchomości na cztery części dokonał poprzedni właściciel nieruchomości, a nie Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni zamierza na podstawie umowy najmu, z zachowaniem wymogów z art. 210 Kodeksu spółek handlowych dotyczących wymogu powołania pełnomocnika oraz w formie aktu notarialnego, i za określoną cenę, na warunkach rynkowych, wynająć Spółkom: X Sp. z o.o. oraz V działkę o nr 1 będącą częścią ww. nieruchomości, a Spółce O Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp. k. działkę o nr 2, będącą częścią ww. nieruchomości. Spółki te będą prowadziły na nieruchomościach działalność gospodarczą oraz tworzyły magazyny, place, nowe budynki oraz wykorzystywały nieruchomość w celach inwestycyjnych. Ponadto nieruchomości te będą stanowiły siedziby tych spółek.

Osiągany przez Wnioskodawczynię przychód z tytułu powyższej umowy najmu nie będzie przekraczał zł (słownie: sto tysięcy złotych).

Wnioskodawczyni posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni zamierza podpisać umowy najmu działek o nr 1 i 2 ze wskazanymi Spółkami dopiero po uzyskaniu interpretacji, której dotyczy przedmiotowy wniosek. Wnioskodawczyni zamierza podpisać umowy najmu działek na czas nieoznaczony. Wnioskodawczyni zamierza opodatkować przychody z przedmiotowego najmu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w stawce 8,5%. Zainteresowana zaliczy najem do źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

Wnioskodawczyni wynajmując przedmiotowe działki będzie działać we własnym imieniu. Czynności podejmowane przez Wnioskodawczynię związane z najmem działek będą podejmowane w sposób ciągły, co jednak nie będzie spełniało definicji ciągłości dotyczącej działalności gospodarczej, co zaznaczono w rubryce 76, powołując się m.in. na orzecznictwo WSA. Działki wskazane we wniosku mają następujące powierzchnie użytkowe: działka 1 ha, działka 2 ha. Wysokość czynszu zostanie ustalona na poziomie rynkowej wysokości czynszu za najem podobnych działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

(oznaczone nr 1) Czy przychody osiąganie przez Wnioskodawczynię z najmu nieruchomości prywatnej w sytuacji opisanej w rubryce G 74 (zdarzenie przyszłe), w szczególności z uwagi na powiązania osobowe, stanowią przychody uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię jako podatnika VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w szczególności w oparciu o art. 15 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, wynajem działek należących do jej prywatnego majątku w żaden sposób nie jest związany z jej działalnością w Spółkach, w związku z czym nie działa ona w tym zakresie jako podatnik VAT, gdyż w ogóle nie spełnia definicji podatnika określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż przychód osiągany przez nią z owego najmu nie stanowi przychodu uzyskiwanego w ramach działalności gospodarczej i nie podlega obowiązkom wynikającym z ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w myśl art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W przedmiotowej sprawie Zainteresowana zamierza na podstawie umowy najmu, z zachowaniem wymogów z art. 210 Kodeksu spółek handlowych dotyczących wymogu powołania pełnomocnika oraz w formie aktu notarialnego, i za określoną cenę, na warunkach rynkowych, wynająć Spółkom (X, V oraz O działki o nr 1 oraz o nr 2, będące częściami nieruchomości. Spółki będą prowadziły na nieruchomościach działalność gospodarczą oraz tworzyły magazyny, place, nowe budynki oraz wykorzystywały nieruchomość w celach inwestycyjnych. Ponadto nieruchomości te będą stanowiły siedziby tych Spółek. Wnioskodawczyni zamierza podpisać umowy najmu działek na czas nieoznaczony. Zainteresowana wynajmując przedmiotowe działki będzie działać we własnym imieniu. Czynności podejmowane przez Wnioskodawczynię związane z najmem działek będą podejmowane w sposób ciągły.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika zatem, że Wnioskodawczyni świadczyć będzie usługę najmu, za którą otrzyma wynagrodzenie. Usługa ta polega na wykorzystaniu nieruchomości (działek nr 1 oraz 2, będących częścią nieruchomości nabytej w 2018 r.) w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jak bowiem wskazała Wnioskodawczyni zamierza wynająć przedmiotowe nieruchomości na czas nieoznaczony i pobierać z tego tytułu czynsz.

W kontekście wyżej przedstawionych przepisów należy stwierdzić, że w okolicznościach sprawy najem nieruchomości objętych zakresem pytania wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy przedmiotowy najem stanowi najem prywatnej nieruchomości. W konsekwencji najem nieruchomości stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a Wnioskodawczyni świadcząc ww. usługę najmu będzie działała jak podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania świadczonych usług najmu za działalność gospodarczą oraz Wnioskodawczyni za podatnika z tytułu ww. usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej