Temat interpretacji

Określenie podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz męża.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325) w zw. z art. 223 ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. 2016 poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lutego 2020 r. sygn. akt I FSK 1574/17 utrzymującym w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 21 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Gl 252/17 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lipca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.), uzupełnionego pismem z 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 24 sierpnia 2016 r.) oraz pismem z 12 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz męża - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 26 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz męża.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 24 sierpnia 2016 r.) oraz pismem z 12 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-569/16-1/MS z 28 września 2015 r.

W interpretacji indywidualnej z 26 października 2016 r. znak IBPP4/4512-569/16-2/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża powinna zostać określona na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, tj. w wysokości kosztu świadczenia tej usługi poniesionego przez Wnioskodawcę, który w przedmiotowej sprawie powinien obejmować tylko wydatki poniesione na uzyskanie praw ochronnych do tego znaku.

Wnioskodawca na ww. pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wniósł 9 listopada 2016 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Pismem z 13 grudnia 2016 r. znak IBPP1/4512-569/16-3/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził brak podstawa do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z 25 stycznia 2017 r. Wnioskodawca złożył na ww. interpretację skargę otrzymaną 31 stycznia 2017 r., żądając uchylenia zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wyrokiem z 21 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/GL 252/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił interpretacje z 26 października 2016 r. znak IBPP4/4512-569/16-2/MS

W wyroku tym WSA stwierdził, że w związku z wytworzeniem znaku towarowego Skarżący poniósł, wbrew swej opinii, poza wydatkami dotyczącymi uzyskania prawa ochronnego na Znak, również wydatki (koszty) związane z jego fizycznym wytworzeniem poniesione z zasobów własnych. Podstawą opodatkowania darowizny znaku towarowego są nie tylko koszty jego ochrony, ale i wytworzenia oraz ochrony.

Trafnie zatem organ wskazał, iż nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie Znaku, również we własnym zakresie. Przy czym w wyroku stwierdzono, że W ocenie Sądu, błędnie jednak organ uznał, iż kosztem poniesionym na wytworzenie Znaku jest również nakład pracy własnej, trudno bowiem uznać, że jest to wydatek z zasobów własnych Strony.

Na ww. Szef Krajowej Administracji Skarbowej złożył skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 kwietnia 2020 r. sygn. akt I FSK 1574/17 oddalił skargę kasacyjną Organu Podatkowego stwierdzając, że wykładnia art. 29a ust. 5 u.p.t.u. dokonana przez Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku nie budzi zastrzeżeń.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz męża - wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zarejestrowaną w Polsce jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w kilku różnych obszarach na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG).

Wnioskodawca planuje przekazać swojemu mężowi w drodze darowizny przysługujące mu prawa do znaku towarowego (Znak Towarowy) wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, w związku z czym Wnioskodawca nie ponosił wydatków na jego nabycie. Wnioskodawca poniósł natomiast wydatki na uzyskanie praw ochronnych do Znaku Towarowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Ad.1. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od października 2005 r.

Ad.2. Wnioskodawca został zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w grudniu 2005 r. (w tym także do dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów) w zakresie sprzedaży odzieży damskiej.

Ad.3. Tak, w momencie wytworzenia znaku Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Ad.4. Ze znakiem, o którym mowa we wniosku, sprzedawane są towary w postaci odzieży damskiej (sukienki, koszule, żakiety, bluzki, spódnice, paski skórzane, torebki i inne). Na znak składa się element słowny oraz elementy graficzne stanowiące wizualne przedstawienie znaku.

Ad.5. Znak został wytworzony w 2008 r.

Ad.6. Wnioskodawca wytworzył znak celem wykorzystywania go w swojej działalności gospodarczej i przez cały okres od wytworzenia znak rzeczywiście był tak wykorzystywany (znakiem są oznaczane produkty Wnioskodawcy, znak widnieje na aukcjach Allegro Wnioskodawcy etc.). Dzięki temu jest rozpoznawany w obrocie odzieżą damską.

Ad.7. Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie znaku. Jedyne wydatki poniesione w związku ze znakiem to te dotyczące uzyskania prawa ochronnego na znak.

Ad.8. Znak został stworzony przez Wnioskodawcę na komputerze.

Ad.9. W związku z wydatkami, o których mowa w pkt 7 powyżej, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony (wydatki związane z uzyskaniem prawa ochronnego na znak zostały poniesione na rzecz Urzędu Patentowego i nie był na nich naliczony VAT).

Ad.10. J.w. wydatki nie były dokumentowane fakturami, gdyż czynności urzędowe Urzędu Patentowego nie są dokumentowane fakturami.

Na pytanie nr 11 tut. organu Czy darowizna przez Wnioskodawcę ww. znaku towarowego na rzecz męża zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy tj. celów pozostających bez związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (jeśli tak to jakie to cele, jaka działalność i w jaki sposób znak towarowy ma im służyć proszę tę kwestię dokładnie wyjaśnić)? Wnioskodawca odpowiedział, że darowizna na rzecz męża zostanie dokonana w ramach porządkowania sytuacji majątkowej Wnioskodawcy, która będzie polegała na rozdzieleniu gospodarczej działalności operacyjnej od kluczowego majątku Wnioskodawcy (do takiego majątku zalicza się szczególnie znak towarowy). Majątek ten będzie następnie, w miarę możliwości, odpłatnie udostępniany (wynajmowany, licencjonowany etc.). Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze brzmienie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, darowiznę dokonaną na rzecz męża należy potraktować jako nieodpłatne świadczenie usługi do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Jakkolwiek bowiem darowizna pozostaje w pewnym związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, to jednak jest to związek jedynie pośredni.

Na pytanie nr 12 tut. organu Co jest przyczyną przekazania znaku towarowego na rzecz męża? Wnioskodawca odpowiedział, że wyjaśnienie jak wyżej - chęć rozdzielenia gospodarczej działalności operacyjnej od majątku Wnioskodawcy.

Na pytanie nr 13 tut. organu Kiedy Wnioskodawca zamierza przekazać w drodze darowizny ww. znak towarowy mężowi? Wnioskodawca odpowiedział, że w ciągu najbliższych kilku miesięcy, w szczególności po uzyskaniu niniejszej interpretacji podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób powinna zostać określona podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża?

Zdaniem Wnioskodawcy: podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża powinna zostać określona na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, tj. w wysokości kosztu świadczenia tej usługi poniesionego przez Wnioskodawcę. W sytuacji, kiedy Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, podstawą opodatkowania będą wydatki poniesione na uzyskanie praw ochronnych do tego znaku.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych (WNiP), bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia WNiP. Stosowne definicje znajdują się natomiast w ustawach o podatkach dochodowych (PIT i CIT). Zgodnie z tymi definicjami do WNiP zalicza się m.in. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz prawa określone w ustawie prawo własności przemysłowej. W konsekwencji należy uznać, że darowizna praw przysługujących Wnioskodawcy do Znaku Towarowego będzie stanowiła usługę w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Mając na względzie, że Wnioskodawca dokona darowizny Znaku Towarowego ze względów prywatnych, a nie w związku z prowadzeniem własnej działalności gospodarczej, należy uznać, że takie świadczenie będzie stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Podstawa opodatkowania w takim przypadku została określona w art. 29a ust. 5 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na nabycie Znaku Towarowego (został on wytworzony we własnym zakresie), natomiast ponosił wydatki związane z uzyskaniem prawa ochronnych na Znak. W ocenie Wnioskodawcy wartość tych ostatnich wydatków będzie zatem stanowiła podstawę opodatkowania usługi polegającej na darowiźnie Znaku Towarowego.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu wydania uchylonej interpretacji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek powoduje objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte dla celów podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny w grudniu 2005 r. (w tym także do dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów) w zakresie sprzedaży odzieży damskiej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca we własnym zakresie wytworzył Znak Towarowy, którym oznaczone są sprzedawane przez niego towary.

Obecnie Wnioskodawca planuje przekazać swojemu mężowi w drodze darowizny przysługujące mu prawa do przedmiotowego Znaku Towarowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia określenia podstawy opodatkowania darowizny Znaku Towarowego na rzecz współmałżonka Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Znakiem towarowym są zatem wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Jak wskazał Wnioskodawca, w momencie wytworzenia znaku był czynnym podatnikiem podatku VAT. Znak został wytworzony celem wykorzystywania go w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i przez cały okres od wytworzenia znak rzeczywiście był tak wykorzystywany (znakiem są oznaczane produkty Wnioskodawcy, znak widnieje na aukcjach Allegro Wnioskodawcy etc.). Dzięki temu jest rozpoznawany w obrocie odzieżą damską. Ze znakiem, o którym mowa we wniosku, sprzedawane są towary w postaci odzieży damskiej (sukienki, koszule, żakiety, bluzki, spódnice, paski skórzane, torebki i inne). Na znak składa się element słowny oraz elementy graficzne stanowiące wizualne przedstawienie znaku.

Zatem biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że przedmiotowy znak towarowy mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawca dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaku towarowego będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Ponadto na pytanie tut. organu Czy darowizna przez Wnioskodawcę ww. znaku towarowego na rzecz męża zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy tj. celów pozostających bez związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (jeśli tak to jakie to cele, jaka działalność i w jaki sposób znak towarowy ma im służyć proszę tę kwestię dokładnie wyjaśnić)?, Wnioskodawca odpowiedział, że Darowizna na rzecz męża zostanie dokonana w ramach porządkowania sytuacji majątkowej Wnioskodawcy, która będzie polegała na rozdzieleniu gospodarczej działalności operacyjnej od kluczowego majątku Wnioskodawcy (do takiego majątku zalicza się szczególnie znak towarowy). Majątek ten będzie następnie, w miarę możliwości, odpłatnie udostępniany (wynajmowany, licencjonowany etc.). Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze brzmienie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, darowiznę dokonaną na rzecz męża należy potraktować jako nieodpłatne świadczenie usługi do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Jakkolwiek bowiem darowizna pozostaje w pewnym związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, to jednak jest to związek jedynie pośredni.

Natomiast na pytanie tut. organu Co jest przyczyną przekazania znaku towarowego na rzecz męża? Wnioskodawca odpowiedział, że wyjaśnienie jak wyżej - chęć rozdzielenia gospodarczej działalności operacyjnej od majątku Wnioskodawcy.

Biorąc zatem pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że dojdzie do przekazania praw do Znaku Towarowego na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

We wniosku wskazano, że Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie Znaku. Jedyne wydatki poniesione w związku ze Znakiem to te dotyczące uzyskania prawa ochronnego na Znak.

Co do wytworzenia Znaku Wnioskodawca podał, że wytworzył go we własnym zakresie, na Znak składa się element słowny oraz elementy graficzne stanowiące wizualne przedstawienie Znaku, Znak został wytworzony na komputerze.

Za ww. wyrokiem WSA w Gliwicach z 21 czerwca 2017 r. (sygn. akt III SA/Gl 252/17), należy wskazać, że Odnosząc się do kwestii kosztu świadczenia, trafnie organ wskazał, iż ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnych usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

W ocenie Sądu określenie wydatków poniesionych na świadczenie usługi w podatku VAT jako kosztów nie można, wbrew stanowisku Skarżącej, identyfikować z pojęciami użytymi w innych przepisach ustaw podatkowych, w szczególności z kosztami uzyskania przychodu czy z kosztami wytworzenia środka trwałego. Podatek VAT został zharmonizowany na poziomie unijnym poprzez system dyrektyw. Pojęcia funkcjonujące na gruncie tego podatku mają charakter autonomiczny, a przepisy krajowe interpretowane być powinny z uwzględnieniem prounijnej wykładni prawa i orzecznictwa TSUE a także osiągnięcia celów dyrektywy Przepisy krajowe ustawa VAT stanowią część wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Z powyższych względów, postulat spójności systemu krajowego prawa podatkowego, nie może mieć pierwszeństwa, przed celami dyrektywy i unijną wykładnią prawa.

Dalej wskazać przyjdzie, że przedstawionego we wniosku o interpretację stanu przyszłego wynika, iż Znak Towarowy został wytworzony przez Skarżącą we własnym zakresie. W skardze sama Strona przyznaje, że eksploatacja urządzeń biurowych, jak również zużyty prąd, papier i tusz, w pewnym stopniu mają wpływ na wartość majątku podatnika. Niewątpliwie bowiem czynności takie jak nabycie urządzeń biurowych, papieru i tuszu a także korzystanie z prądu są odpłatne, a zatem wiążą się z poniesieniem wydatków. Faktu tego nie zmienia, co podnosi Strona okoliczność, iż żadna z powyższych czynności nie ma bezpośredniego związku z wytworzeniem znaku, tj. Skarżąca nie nabyła żadnych urządzeń biurowych, ani prądu, papieru czy tuszu w celu wytworzenia znaku. Wykorzystała jedynie i tak dostępne jej zasoby.

W ocenie Sądu takie stanowisko jest błędne. Wykorzystanie przez Stronę dostępnych jej zasobów, nie dyskwalifikuje kwoty wydatków poniesionych w części określonej przez Stronę na wykonie usług (przeniesienie prawa do znaku towarowego) z aktywów (zasobów) własnych. Zgodnie bowiem z art. 75 Dyrektywy 112 podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

Powyższe stwierdzenia wskazują w sposób oczywisty, że w związku z wytworzeniem znaku towarowego Skarżący poniósł, wbrew swej opinii, poza wydatkami dotyczącymi uzyskania prawa ochronnego na Znak, również wydatki (koszty) związane z jego fizycznym wytworzeniem poniesione z zasobów własnych. Podstawą opodatkowania darowizny znaku towarowego są nie tylko koszty jego ochrony, ale i wytworzenia oraz ochrony (por. M. Pogroszewska, Logo w darowiźnie daje podatkowe korzyści, Rzeczposp. PCD.2016.2.22, Teza nr 1, LEX/el nr 286892/1).

Trafnie zatem organ wskazał, iż nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie Znaku, również we własnym zakresie.

W konsekwencji również wydatki poniesione z zasobów własnych wchodzą do podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy VAT.

W ocenie Sądu, błędnie jednak organ uznał, iż kosztem poniesionym na wytworzenie Znaku jest również nakład pracy własnej, trudno bowiem uznać, że jest to wydatek z zasobów własnych Strony.

Mając na uwadze związanie Organu powyższą oceną prawną Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w wyroku z 21 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Gl 252/17, stwierdzić należy, że w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) Znaku Towarowego, jako podstawę opodatkowania zgodnie z cyt. art. 29a ust. 5 ustawy o VAT przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usług poniesiony przez Wnioskodawcę. Zatem podstawę opodatkowania darowizny Znaku Towarowego będą stanowiły nie tylko koszty związane z uzyskaniem prawa ochronnego na ten Znak ale również wydatki (koszty) związane z jego fizycznym wytworzeniem poniesione z zasobów własnych Wnioskodawcy. Przy czym podstawa opodatkowania nieodpłatnego przekazania znaku towarowego nie obejmuje nakładów pracy własnej Wnioskodawcy na jego wytworzenie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża powinna zostać określona na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, tj. w wysokości kosztu świadczenia tej usługi poniesionego przez Wnioskodawcę, który w przedmiotowej sprawie powinien obejmować tylko wydatki poniesione na uzyskanie praw ochronnych do tego znaku, należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej