Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikiem podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, który wskazuje, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawczyni najem prywatnej nieruchomości niewprowadzonej do majątku firmowego nie spełnia definicji działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nabycia spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni dokona do majątku prywatnego. Nabyte prawo nie zostanie wprowadzone do działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest w stanie przewidzieć czy wykorzystywanie towaru (nieruchomości) na cele zarobkowe będzie miało charakter ciągły w rozumieniu art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o podatku od towarów i usług.

Umowy najmu przewidują z reguły możliwość ich wcześniejszego rozwiązania wskutek wypowiedzenia. Na moment zawarcia umowy Wnioskodawczyni nie jest w stanie przewidzieć okresu jej trwania. Umowa będzie co prawda zawarta na czas określony, ale z możliwością jej rozwiązania w ściśle określonych przypadkach.

Ustawodawca nie określa po jakim okresie wykorzystywania towarów dla celów zarobkowych można uznać, że spełnione jest kryterium ciągłości. Tego rodzaju aktywność pozostaje więc w ocenie Wnioskodawczyni wyłącznie w sferze zarządu majątkiem prywatnym. W związku z powyższym najem prywatnej nieruchomości na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, która będzie je podnajmowała kolejnym najemcom nie spełnia definicji działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie będzie więc w przedstawionej sytuacji działać jako podatnik podatku od towarów i usług.

Ad 2

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W ocenie Wnioskodawczyni decydującym dla skorzystania z możliwości skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do świadczonych usług najmu lokali mieszkalnych jest cel najmu. Finalnym celem oddania w najem mieszkania jest cel mieszkaniowy. Status najemcy lokalu jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą nie ma więc w tej sytuacji znaczenia w zakresie możliwości skorzystania z ww. zwolnienia.

Zwolnienia określone w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT mają charakter zwolnień o charakterze przedmiotowym. W związku z tym istotnym dla możliwości skorzystania ze zwolnienia jest przedmiot świadczonej usługi. Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę. W przedstawionym stanie faktycznym najemcą będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą, który będzie podnajmował nieruchomość kolejnym najemcom do wykorzystania na cele mieszkaniowe. Postanowienie o możliwości podnajęcia lokalu wyłącznie na cele mieszkaniowe będzie zawarte w umowie najmu. W związku z tym w ocenie Wnioskodawczyni spełnione będą warunki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dyrektor Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 stycznia 2016 r., nr ILPP5/4512-1-301/15-2/WB wyraźnie stwierdza, że z uwagi na fakt, że przedmiotem planowanej usługi jest wynajem nieruchomości mieszkalnej na rzecz firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotową nieruchomość wyłącznie na cele mieszkaniowe, spełnione są wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że najem dokonany jest na rzecz firmy prowadzącej działalność gospodarczą na własny rachunek, dokonującej dalszego wynajmu tej nieruchomości. Istotny jest cel, na jaki lokale są wynajmowane przez Wnioskodawcę - wynajmowane są najemcy z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Tak więc w przypadku przedmiotowego wynajmu nieruchomości mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, o ile w umowie najmu najemca zobowiąże się do wykorzystywania wynajmowanych lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawczyni w sytuacji uznania jej za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku ze świadczoną usługą najmu, będzie miała ona prawo do zastosowania zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla świadczonych usług najmu lokali mieszkalnych, których stroną (najemcą) będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższych przepisów wynika, że umowa najmu jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wobec tego, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę.

Oznacza to, że czynność polegająca na najmie nieruchomości w zamian za uzyskane wynagrodzenie spełnia warunki do uznania tej czynności za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy stwierdzić, że czynność będąca usługą najmu, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Zatem, co do zasady, najem stanowi odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że, Wnioskodawczyni w najbliższym czasie zamierza nabyć łącznie z inną osobą spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nastąpi do majątku osobistego każdej z osób w udziale wynoszącym po &½. Wnioskodawczyni zamierza wynająć przedmiotowy lokal przedsiębiorcy, który w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej będzie podnajmował lokal kolejnym najemcom wyłącznie na cele mieszkaniowe. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług prawniczych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni wskazała, że nabycie udziału w prawie do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego zostanie dokonane przez Wnioskodawczynię do majątku prywatnego. Nabyte prawo nie będzie stanowić składnika majątkowego w prowadzonej działalności gospodarczej (nie zostanie wprowadzone do działalności gospodarczej jako wartość niematerialna i prawna). Umowa zawierana z przedsiębiorcą, który będzie podnajmował lokal kolejnym najemcom nie będzie zawierana przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia czy wynajmując lokal przedsiębiorcy, który będzie podnajmował lokal kolejnym najemcom wyłącznie na cele mieszkaniowe będzie działała jako podatnik podatku od towarów i usług.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawczyni zamierza wynająć zakupiony lokal mieszkalny przedsiębiorcy, a zatem Wnioskodawczyni będzie świadczyć usługę najmu, za którą otrzyma wynagrodzenie. Jednocześnie usługa ta będzie polegała na wykorzystaniu lokalu mieszkalnego w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Ponadto jak wskazała Wnioskodawczyni zamierza wynająć przedmiotową nieruchomość przedsiębiorcy, z którym zawrze stosowną umowę.

W kontekście wyżej przedstawionych przepisów należy stwierdzić, że najem, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, gdyż wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi składnik majątkowy w prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika czy też stanowi jego majątek osobisty. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W kontekście wyżej przedstawionych przepisów należy stwierdzić, że najem nieruchomości objęty zakresem wniosku wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy przedmiotowy najem stanowi najem prywatny.

W konsekwencji Wnioskodawczyni wynajmując lokal przedsiębiorcy, który będzie podnajmował go kolejnym najemcom wyłącznie na cele mieszkaniowe będzie działała jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w odniesieniu do pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą prawa do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia usług najmu lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednocześnie ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zamierza nabyć spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego a następnie wynająć przedmiotowy lokal przedsiębiorcy, który w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej będzie ponajmował lokal kolejnym najemcom wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zgoda na podnajęcie lokalu będzie zawarta w umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a ww. przedsiębiorcą. Przedsiębiorca na rzecz którego będzie wynajmowany lokal nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Wskazać należy, że usługa najmu nieruchomości może korzystać ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek:

• świadczenie usługi na własny rachunek,

• charakter mieszkalny nieruchomości,

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy

Analizując kwestie zwolnienia od podatku usług najmu lokali mieszkaniowych należy zwrócić szczególną uwagę na cel świadczonych usług. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie nieruchomości przez najemcę. Tym samym, zasadniczą kwestią dla opodatkowania, czy zwolnienia od podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi.

Oznacza to, że z punktu widzenia zastosowania zwolnienia istotny jest sposób wykorzystywania nieruchomości przez najemcę usługobiorcę, a zatem to usługobiorca powinien w wynajmowanym lokalu realizować cele mieszkaniowe. Jedynie w takim przypadku uprawnione będzie stwierdzenie, że wynajmujący (usługobiorca) wynajął nieruchomość wyłącznie na cele mieszkaniowe. Ustawodawca nie zwolnił z opodatkowania wynajmu lub dzierżawy nieruchomości na cele działalności gospodarczej, polegającej na wynajmie nieruchomości wyłącznie na cele mieszkaniowe (vide wyrok NSA z dnia 8 maja 2018 r. sygn. akt I FSK 1182/16).

Uwzględniając powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wbrew twierdzeniom Wnioskodawczyni świadczona przez Zainteresowaną usługa najmu lokalu mieszkalnego nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku Wnioskodawczyni świadczy usługi najmu lokalu o charakterze mieszkalnym na rzecz najemcy, który będzie wynajmował przedmiotowy lokal w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą w ramach usługi wynajmu lokalu. Jak wskazano wyżej, z punktu widzenia zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy istotny jest sposób wykorzystywania nieruchomości przez najemcę (usługobiorcę), a tym samym to najemca w wynajmowanym lokalu powinien realizować własne cele mieszkaniowe co w przedmiotowej sprawie nie będzie miało miejsca, gdyż jak wynika z okoliczności sprawy, najemca lokalu jest przedsiębiorcą, który w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej będzie podnajmowała lokal kolejnym najemcom.

Wobec tego w rozpatrywanej sprawie nie będzie spełniona jedna z przesłanek warunkujących zastosowanie zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, ponieważ usługa najmu lokalu mieszkalnego nie będzie świadczona na cele mieszkaniowe najemcy. Tym samym świadczona przez Wnioskodawczynię usługa najmu nie będzie korzystać ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołana interpretacja nie stanowi źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w niej stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną

Dodatkowo Organ zauważa, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni, nie dotyczy natomiast drugiego współwłaściciela nieruchomości.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej