Temat interpretacji

zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności udzielenia pożyczki w związku z zawartą umową, uznania odsetek od udzielonej pożyczki za usługę objętą zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT oraz braku obowiązku udokumentowania ww. czynności fakturą VAT

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 15 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności udzielenia pożyczki w związku z zawartą umową jest prawidłowe,

• uznania odsetek od udzielonej pożyczki za usługę nieobjętą zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT oraz obowiązku udokumentowania ww. czynności fakturą VAT jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2020 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności udzielenia pożyczki w związku z zawartą umową oraz uznania odsetek od udzielonej pożyczki za usługę nieobjętą zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT oraz obowiązku udokumentowania ww. czynności fakturą VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca S.A. z siedzibą w jest osobą prawną posiadającą na terytorium RP nieograniczony obowiązek podatkowy. Wnioskodawca jest również zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w Polsce. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet (PKD: 47.91.Z). Wnioskodawca nie zajmuje się ogólnie rozumianą działalnością finansową.

Wnioskodawca udzielił pożyczki podmiotowi gospodarczemu (sp. z o.o.), który również jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w Polsce. Wnioskodawca (pożyczkodawca) jest podmiotem powiązanym osobowo z pożyczkobiorcą. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej pożyczkobiorcy jest magazynowanie i przechowywanie pozostałych towarów (PKD: 52.10.B).

Wnioskodawca nie prowadzi stałej działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów i pożyczek, jednakże pożyczka udzielona została w ramach prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę - z wolnych środków finansowych wygospodarowanych z podstawowej działalności operacyjnej. Wnioskodawca udzielił pożyczki z zamiarem czerpania zysku w postaci oprocentowania pożyczki, ustalonego na poziomie rynkowym. Z uwagi na powiązanie podmiotowe pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy warunki oprocentowania przyjęte zostały zgodnie z Obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie ogłoszenia rodzaju bazowej stopy procentowej i marży dla potrzeb cen transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedmiotowym stanie faktycznym czynność zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą jako pożyczkodawcą, będącym czynnym podatnikiem VAT, a powiązaną z nim osobowo spółką z. o.o., będącą również czynnym podatnikiem VAT, jako pożyczkodawca objęta jest zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność zawarcia przez osobę prawną (spółkę akcyjną), będącą zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, umowy pożyczki środków pieniężnych pochodzących z działalności gospodarczej przez osobę prawną (spółkę akcyjną) będącą zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, niezależnie od profilu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, stanowi świadczenie usług przez pożyczkodawcę na rzecz pożyczkobiorcy w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz podlega zwolnieniu z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy odsetki od zawartej przez osobę prawną (spółkę akcyjną), będącą zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT umowy pożyczki środków pieniężnych pochodzących z działalności gospodarczej tej osoby stanowią usługę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nieobjętą zwolnieniem określonym w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem wymagają naliczenia przez Wnioskodawcę jako pożyczkodawcę podatku VAT i udokumentowania transakcji fakturą VAT wystawioną przez Wnioskodawcę.

Prezentowane powyżej stanowisko wynika z faktu, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, a także regulacje Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie przewidują w kwestii opodatkowania podatkiem VAT żadnego wyjątku dla działalności okazjonalnej w zakresie udzielania pożyczek, która jest wykonywana przez podatnika podatku VAT. Wykluczenie zatem opodatkowania podatkiem VAT działalności jednorazowej lub okazjonalnej prowadzonej przez podatnika VAT byłoby naruszeniem zasad powszechności opodatkowania, neutralności i równego traktowania transakcji gospodarczych, zgodnie z którymi wszyscy podatnicy podlegają podatkowi VAT, w ten sam sposób w przypadku tej samej działalności. Oznacza to, że nawet jednorazowa i okazjonalna pożyczka udzielona przez czynnego podatnika VAT podlega regulacją ustawy o podatku od towarów i usług, w tym wynikającym z niej zwolnieniom przedmiotowym określonym w art. 43 ust. 1.

Jednocześnie osoba prawna jaką jest spółka akcyjna jest podmiotem prowadzącym samodzielnie działalność gospodarczą, która jest istotą istnienia tego podmiotu. Nie można z jej majątku wydzielić składników, które nie byłyby podyktowane prowadzeniu tej działalności gospodarczej. Zatem każdorazowe udzielenie przez taką spółkę pożyczki musi być traktowane jako element prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, nawet, gdy występuje okazjonalnie lub jednorazowo. Skoro podmiot ten (Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, to również taka umowa pożyczki, stanowiąca jej element, jest objęta obowiązkiem stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Skoro zatem przepisy ustawy o podatku od towarów i usług znajdą zastosowanie w tak przedstawionym stanie faktycznym, to sam fakt zawarcia umowy pożyczki, a zatem świadczenia usługi udzielenia pożyczki podlega zwolnieniu podmiotowemu określonemu w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na treść art. 106b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług czynność ta, jako zwolniona z podatku, nie wymaga również udokumentowania jej wystawioną fakturą VAT.

Jednakże z treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że zwolnieniu podlega jedynie usługa udzielenia pożyczki, nie zaś pobierane z jej tytułu profity, jak np. odsetki. Z tego też względu Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na kwotę odsetek uzyskiwanych z tytułu udzielonej pożyczki Wnioskodawca winien wystawiać fakturę VAT i naliczać podatek od towarów i usług zgodnie z zasadami ogólnymi z uwagi na świadczenie usługi określonej w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności udzielenia pożyczki w związku z zawartą umową jest prawidłowe,

• uznania odsetek od udzielonej pożyczki za usługę nieobjętą zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT oraz obowiązku udokumentowania ww. czynności fakturą VAT jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższego wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Istota umowy pożyczki zawarta została w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet. Zainteresowany nie prowadzi stałej działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów i pożyczek. Jednakże Wnioskodawca udzielił pożyczki w ramach prowadzonej prze siebie działalności gospodarczej z wolnych środków finansowych wygospodarowanych z podstawowej działalności operacyjnej. Jak wskazał Zainteresowany celem jej udzielenia był zamiar czerpania zysku w postaci oprocentowania pożyczki, ustalonego na poziomie rynkowym.

Z treści wniosku wynika, że w umowie przewidziano oprocentowanie udzielonej pożyczki, a pożyczkodawca udzielił pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto Pożyczkodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że udzielenie przez Wnioskodawcę pożyczki, stanowi realizację stosunku cywilnoprawnego, na który składa się dwustronne zobowiązanie stron transakcji do wykonania skonkretyzowanego świadczenia z jednej strony świadczenia Wnioskodawcy (które w tym przypadku polegać będą na udzieleniu pożyczki), a z drugiej strony świadczenia usługobiorcy (pożyczkobiorcy) w zamian za udostępnienie kapitału, tj. zapłata wynagrodzenia w formie odsetek od udzielonej pożyczki, stanowiących wynagrodzenie za wyświadczoną przez Spółkę usługę. O odpłatnym charakterze usług Wnioskodawcy przesądza zatem istnienie po stronie usługobiorcy (pożyczkobiorcy) obowiązku spełnienia na jego rzecz świadczenia w zamian za tę usługę, tj. zapłaty wynagrodzenia (odsetek) w zamian za możliwość czasowego korzystania z kapitału udostępnionego przez Wnioskodawcę.

Ponadto, sam charakter i cechy usługi udzielenia pożyczki, wskazują że czynność ta mieści się w definicji pojęcia działalność gospodarcza. W świetle art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Niewątpliwie przekazanie środków pieniężnych (a zatem wartości o charakterze niematerialnym) na rzecz pożyczkobiorcy, na określony czas, za ustalonym wynagrodzeniem (oprocentowaniem), uzyskiwanym w ustalonych okresach rozliczeniowych, stanowi wykorzystywanie tych środków w sposób ciągły i w celach zarobkowych. Usługa tego rodzaju mieści się zatem w pojęciu działalność gospodarcza zdefiniowanym w art. 15 ust. 2 ustawy.

Każda czynność wykonana (nawet sporadycznie) przez Wnioskodawcę, w szczególności zaś wykonana z wykorzystaniem jego majątku, objęta jest definicją działalności gospodarczej wykonywanej przez podmiot występujący w charakterze podatnika.

Tym samym udzielenie pożyczki, nawet jednorazowe, należy traktować jako czynność wykonaną w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a w konsekwencji wykonaną przez Wnioskodawcę jako podatnika VAT.

W konsekwencji czynność udzielenia przez Wnioskodawcę pożyczki stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że odsetki stanowią odrębną usługę od udzielenia pożyczki. Jak wcześniej wskazano odsetki stanowią wynagrodzenie za czynność udzielenia pożyczki.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy wskazać, że czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki przez Wnioskodawcę stanowi czynność mieszczącą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy. Z uwagi na to, że usługa ta mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako wymieniona wprost w tym przepisie - usługa udzielania pożyczki przez Wnioskodawcę, korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu. Tym samym odsetki od udzielonej pożyczki również korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia czynności zawarcia umowy pożyczki należało uznać za prawidłowe. Natomiast stanowisko Wnioskodawcy dotyczące uznania odsetek od udzielonej pożyczki za usługę nieobjętą zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie kwestii dotyczącej wystawienia faktury dokumentującej odsetki od udzielonej pożyczki zauważyć należy, że stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z art. 106b ust. 2 ustawy podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Tak więc, mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT w związku z odsetkami od udzielonej pożyczki, u Wnioskodawcy wystąpiła bowiem sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, tym samym zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 106b ust. 2 ustawy. Jednakże należy mieć na względzie, że jeżeli pożyczkobiorca wystąpi z takim żądaniem, Wnioskodawca będzie miał obowiązek wystawienia faktury w związku z odsetkami od udzielonej pożyczki.

Zatem za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że odsetki od udzielonej pożyczki powinny być udokumentowane fakturą VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , ul. , , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325. z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej