Temat interpretacji

Zastosowania mechanizmu podzielonej płatności do zapłaty dokonywanej na rzecz faktora.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 24 lutego 2020 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.735.2019.2.RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu podzielonej płatności do zapłaty dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu podzielonej płatności do zapłaty dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 24 lutego 2020 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.735.2019.2.RR (skutecznie doręczone 4 marca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany dalej: Spółdzielnią) jest osobą prawną, posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółdzielnia jest podmiotem zajmującym się produkcją wyrobów z branży papierniczo-poligraficznej, opakowań, artykułów biurowych, szkolnych, pamiątkarskich i artykułów kolekcjonerskich, jak również wszelkiego rodzaju usługami introligatorskimi i poligraficznymi.

Wnioskodawca dokonuje zakupów materiałów oraz surowców do produkcji wyrobów od różnych podmiotów z terytorium kraju. Część z tych podmiotów korzysta w ramach działalności z usług faktoringu. W takich przypadkach należność za wystawioną fakturę regulowana jest na konto bankowe należące do banku świadczącego usługę faktoringu (tzw. Faktora).

Na otrzymywanych fakturach znajduje się adnotacja ze wskazaniem rachunku bankowego Faktora. Oznacza to, że przelew za dany towar dokonywany jest na konto Banku, który świadczy usługę faktoringu dla Klienta. Przelew nie jest dokonywany na konto klienta (dostawcy wskazanego na fakturze).

W ramach dokonywanych zakupów, znajdują się pozycje wymienione w załączniku nr 15 do ustawy o podatku od towarów i usług, które to podlegają obowiązku płatności w mechanizmie tak zwanej podzielonej płatności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

w zakresie podatku od towarów i usług (oznaczone w złożonym wniosku nr 1):

Czy zapłata za fakturę której wartość przekracza 15 tysięcy złotych, przez Wnioskodawcę na konto bankowe Faktora, w metodzie split payment, spełnia warunki określone w art. 108a ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie płatność taka nie będzie niosła negatywnych konsekwencji dla Spółdzielni?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata za fakturę której wartość przekracza 15 tysięcy złotych, na konto bankowe faktora, spełnia warunki o których mowa w art. 108a ustawy o podatku od towarów i usług.

Począwszy od 1 lipca 2019 r., tj. po wejściu w życie przepisów Rozdziału 1a ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca może regulować zobowiązania wynikające z faktur przedstawionych do faktoringu stosując procedurę podzielonej płatności, tj. za pomocą komunikatu o którym mowa w art. 108a ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku otrzymania przez Faktora zapłaty kwoty wynikającej z faktury przedstawionej do faktoringu w procedurze podzielonej płatności, na Faktorze ciążyć będzie odpowiedzialność solidarna, o której mowa w art. 108a ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przepisach art. 108a - 108d ww. ustawy, ustawodawca reguluje szczególne kwestie związane ze stosowaniem mechanizmu podzielonej płatności. Jego istotą jest rozdzielenie płatności za nabyty towar lub usługę w taki sposób, że część zapłaty odpowiadająca wartości sprzedaży netto jest płacona przez nabywcę na zwykły rachunek bankowy lub w inny sposób, zaś pozostała część odpowiadająca kwocie podatku VAT - na specjalne konto tzw. rachunek VAT. Z ww. przepisów określających mechanizm podzielonej płatności wynika, że płatności dokonywanej z wykorzystaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywane mogą być na rachunki VAT inne niż sprzedawcy. W związku z tym, w przypadku płatności dokonywanych dla podmiotów innych niż sprzedawcy (Faktor), mechanizm podzielonej płatności będzie mógł być wykorzystywany poprzez dokonywanie wpłat na rachunki VAT tych podmiotów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawą z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 13 września 2019 r., poz. 1751) z dniem 1 listopada 2019 r. m.in. wprowadzono nowy blok przepisów zawartych w rozdziale 1a w art. 108a-108e ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020, poz. 106).

Zgodnie z art. 108a ust. 1 ww. ustawy podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W myśl art. 108a ust. 1a ww. ustawy przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W art. 108a ust. 1b ww. ustawy podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

W art. 108a ust. 1c ustawy przepisy ust. 1-1b stosuje się odpowiednio do płatności, o których mowa w art. 19a ust. 8. W takim przypadku w komunikacie przelewu, o którym mowa w ust. 3, podatnik w miejsce informacji, o której mowa w ust. 3 pkt 3, wpisuje wyraz zaliczka.

W myśl art. 108a ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1. zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
2. zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Jak stanowi art. 108a ust. 3 zapłata z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywana jest w złotych polskich przy użyciu komunikatu przelewu udostępnionego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności, w którym podatnik wskazuje:

1. kwotę odpowiadającą całości albo części kwoty podatku wynikającej z faktury, która ma zostać zapłacona w mechanizmie podzielonej płatności;
2. kwotę odpowiadającą całości albo części wartości sprzedaży brutto;
3. numer faktury, w związku z którą dokonywana jest płatność;
4. numer, za pomocą którego dostawca towaru lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.

Zgodnie z art. 108a ust. 5 w przypadku gdy płatność zostanie dokonana w sposób określony w ust. 2 na rzecz podatnika innego niż wskazany na fakturze, o której mowa w ust. 3 pkt 3, podatnik, na rzecz którego dokonano tej płatności, odpowiada solidarnie wraz z dostawcą tych towarów lub usługodawcą za nierozliczony przez dostawcę towarów lub usługodawcę podatek wynikający z tej dostawy towarów lub tego świadczenia usług do wysokości kwoty otrzymanej na rachunek VAT.

Na podstawie art. 108a ust. 6 odpowiedzialność solidarna podatnika, o którym mowa w ust. 5, jest wyłączona w przypadku dokonania przez tego podatnika płatności na rachunek VAT dostawcy towarów lub usługodawcy wskazanego na fakturze, o której mowa w ust. 3 pkt 3, albo zwrotu otrzymanej płatności na rachunek VAT podatnika, od którego otrzymano tę płatność, niezwłocznie po powzięciu informacji o jej otrzymaniu, w kwocie otrzymanej na rachunek VAT. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r., Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o VAT, w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 ustawy faktura powinna zawierać wyrazy mechanizm podzielonej płatności.

Na podstawie art. 108a ust. 7 ustawy, w przypadku stwierdzenia, że podatnik dokonał płatności z naruszeniem ust. 1a, naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu celno-skarbowego ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku przypadającej na nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, wykazane na fakturze, której dotyczy płatność. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Natomiast w myśl art. 108a ust. 8, przepisu ust. 7 nie stosuje się, jeżeli dostawca lub usługodawca rozliczył całą kwotę podatku wynikającą z faktury, która została zapłacona z naruszeniem ust. 1a.

Jak stanowi art. 105a ust. 1 ustawy, podatnik, o którym mowa w art. 15, na rzecz którego dokonano dostawy towarów, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy, odpowiada solidarnie wraz z podmiotem dokonującym tej dostawy za jego zaległości podatkowe, w części podatku proporcjonalnie przypadającej na dostawę dokonaną na jego rzecz, jeżeli w momencie dokonania tej dostawy podatnik wiedział lub miał uzasadnione podstawy do tego, aby przypuszczać, że cała kwota podatku przypadająca na dokonaną na jego rzecz dostawę lub jej część nie zostanie wpłacona na rachunek urzędu skarbowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem zajmującym się produkcją wyrobów z branży papierniczo-poligraficznej, opakowań, artykułów biurowych, szkolnych, pamiątkarskich i artykułów kolekcjonerskich, jak również wszelkiego rodzaju usługami introligatorskimi i poligraficznymi. Wnioskodawca dokonuje zakupów materiałów oraz surowców do produkcji wyrobów od różnych podmiotów z terytorium kraju. Część z tych podmiotów korzysta w ramach działalności z usług faktoringu. W takich przypadkach należność za wystawioną fakturę regulowana jest na konto bankowe należące do banku świadczącego usługę faktoringu (tzw. Faktora). Na otrzymywanych fakturach znajduje się adnotacja ze wskazaniem rachunku bankowego Faktora. Oznacza to, że przelew za dany towar dokonywany jest na konto Banku, który świadczy usługę faktoringu dla Klienta. Przelew nie jest dokonywany na konto klienta (dostawcy wskazanego na fakturze). W ramach dokonywanych zakupów, znajdują się pozycje wymienione w załączniku nr 15 do ustawy o podatku od towarów i usług, które to podlegają obowiązku płatności w mechanizmie tak zwanej podzielonej płatności.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii spełnienia warunków określonych w art. 108a ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku zapłaty w metodzie split payment za fakturę, której wartość przekracza 15 tysięcy złotych, na konto bankowe Faktora.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy wstępnie odnieść się do Umowy faktoringu. W polskim porządku prawnym umowa faktoringu jest umową nienazwaną. Do umowy faktoringu mają zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 § 1 i § 2 ustawy 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności:

W § 1 wskazano, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W § 2 wskazano, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 518. § 1 K.C. osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty.

W sytuacji, w której nabywca towarów lub usług płaci należność do faktora, w związku z przeniesieniem przez dostawcę praw do wierzytelności za dostawę towarów lub usług na faktora, dla nabywcy ma zastosowanie obowiązek dokonania płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności wobec faktora. Oznacza to, że nabywca płacący do faktora jest objęty reżimem regulacji obligatoryjnego MPP, jeżeli są spełnione ustawowe przesłanki do zapłaty w MPP. W takim wypadku płatność do faktora powinna być dokonana w metodzie podzielonej płatności.

Wobec powyższego analiza powołanych regulacji prawnych i przedstawionego opisu sprawy prowadzi do stwierdzenia, że na mocy przepisu art. 108a ust. 1a ustawy obowiązującego od dnia 1 listopada 2019 r. obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności obejmuje należności (wierzytelności) będące spłatą zobowiązań Wnioskodawcy wobec Faktora.

Płatność regulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora stanowi zapłatę za dostawę towaru lub świadczenie usługi. Zatem spłata zobowiązań przez nabywcę towarów/usług (Wnioskodawcę), na rzecz Faktora powinna być dokonywana w mechanizmie podzielonej płatności.

W konsekwencji, płatność dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz faktora będzie objęta obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, w sytuacji kiedy kwota należności na tej fakturze będzie stanowić kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy Prawo przedsiębiorców.

Ponadto, aby umożliwić nabywcom (firmom) dokonywanie zapłaty zgodnie z zasadami mechanizmu podzielonej płatności przez banki lub spółdzielcze kasy oszczędnościowo -kredytowe zostały założone specjalne rachunki VAT dla każdego podatnika VAT.

W sytuacji, w której nabywca towarów lub usług płaci należność do faktora, w związku z przeniesieniem przez dostawcę praw do wierzytelności za dostawę towarów lub usług na faktora, dla nabywcy ma zastosowanie obowiązek dokonania płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności wobec faktora. Oznacza to, że nabywca płacący do faktora jest objęty reżimem regulacji obligatoryjnego mechanizmu podzielonej płatności, jeżeli są spełnione ustawowe przesłanki do zapłaty przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności. W takim wypadku płatność do faktora powinna być dokonana w metodzie podzielonej płatności.

Zatem analiza powołanych regulacji prawnych i przedstawionego opisu sprawy prowadzi do stwierdzenia, że Wnioskodawca dokonując zapłaty w metodzie split payment na konto bankowe Faktora za faktury, których wartość przekracza 15 tysięcy złotych, które dotyczą towarów lub świadczenia usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy - spełni warunki określone w art. 108a ust. 1a ustawy. Wynika to z faktu, że płatność regulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora stanowi zapłatę za dostawę towaru lub świadczenie usługi, a tym samym w okolicznościach niniejszej sprawy powinna być dokonywana w mechanizmie podzielonej płatności.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznac za prawidłowe.

Niniejszą interpretację wydano w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W tym miejscu należy zauważyć również, że zgodnie z art. 14b § 2a pkt 1 Ordynacji podatkowej przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość, uprawnienia i obowiązki organów podatkowych. Zgodnie natomiast z art. 108 § 1 Ordynacji, o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w drodze decyzji. Tak więc kwestia odpowiedzialności podatkowej osób trzeciej, jak i jej zakres i obowiązek świadczenia muszą wynikać z decyzji wydanej przez organ podatkowy. Nie jest zatem ani rolą ani zadaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej decydowanie o sankcjach podatkowych, a tym bardziej nakładanie takich sankcji na podatników. Sankcje są wynikiem przeprowadzonego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej czy kontroli celno-skarbowej, których to czynności dokonują upoważnione do tego Organy podatkowe. Tym samym, ocena działań Wnioskodawcy, skutkujących ewentualnym stwierdzeniem istnienia bądź nie solidarnej odpowiedzialności za zobowiązanie z tytułu podatku VAT, leży wyłącznie w gestii odpowiednich organów podatkowych i nie należy do kompetencji organu interpretacyjnego działającego w trybie określonym przepisami art. 14b i nast. Ordynacji podatkowej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej