Sprzedaż nieruchomości będzie, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospo... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 29.01.2020, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.604.2019.2.PC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Sprzedaż nieruchomości będzie, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 10 października 2019 r. (data wpływu 16 października 2019 r.), uzupełnionym w dniu 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 16 stycznia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 2 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawców za podatników w związku z planowaną transakcją dostawy zabudowanej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawców za podatników w związku z planowaną transakcją dostawy zabudowanej nieruchomości. Wniosek został uzupełniony w dniu 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 16 stycznia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 2 stycznia 2020 r.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
Pana A.;
Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:
Panią E
Panią O
Pana K
Pana P

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

E, K, P, A, O (dalej jako: Wnioskodawcy) są współwłaścicielami nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę ewid. nr 5 () o obszarze 608,00 m2, położonej w (), dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą numer (), zwanej dalej Nieruchomością, w następujących udziałach:

K w udziale wynoszącym 5/24 części;

E w udziale wynoszącym 3/24 części;

A w udziale wynoszącym 4/24 części;

P w udziale wynoszącym 8/24 części;

O w udziale wynoszącym 4/24 części.

K oraz E na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste 15 marca 2010 r. nabyli do majątków osobistych udziały w użytkowaniu wieczystym gruntu i współwłasności budynków znajdujących się na Nieruchomości, jako następcy prawni poprzedniego właściciela, na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta () oraz ostatecznej Decyzji wydanej z up. Prezydenta (). 28 września 2010 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości orzeczono o nieodpłatnym przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntu Nieruchomości w prawo własności, w udziałach odpowiadających udziałom w prawie użytkowania wieczystego. W związku z uprawomocnieniem się decyzji - 22 października 2010 r. K oraz E nabyli prawo współwłasności przedmiotowej do majątków osobistych. Nie zawierali umów rozszerzających małżeńską wspólność majątkową.

P udział w Nieruchomości nabył do majątku osobistego na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z 18 stycznia 2011 r. Nie zawierał umów rozszerzających małżeńską wspólność majątkową. A udział w Nieruchomości nabył do majątku osobistego na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z 10 stycznia 2011 r. Nie zawierał umów rozszerzających małżeńską wspólność majątkową. O udział w Nieruchomości nabyła do majątku osobistego na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z 1 czerwca 2011 r. Nie zawierała umów rozszerzających małżeńską wspólność majątkową.

Nieruchomość jest zabudowana budynkiem przemysłowym o powierzchni zabudowy 113 m2 oraz budynkiem mieszkalnym o powierzchni zabudowy 78 m2. Wnioskodawcy nie posiadają świadectwa charakterystyki energetycznej dla budynków. W budynku mieszkalnym nikt nie jest zameldowany, ale przebywają w nim najemcy. Przysługujące Wnioskodawcom udziały we współwłasności Nieruchomości nie są przedmiotem ograniczonych praw rzeczowych ani praw o charakterze zobowiązaniowym, z wyjątkiem umów najmu. W odniesieniu do Nieruchomości nie była wydana żadna decyzja o pozwoleniu na budowę, nie toczy się żadne postępowanie o wydanie takiej decyzji, nie toczą się żadne postępowania sądowe, administracyjne, arbitrażowe ani egzekucyjne, w szczególności w sprawie ograniczenia prawa rozporządzania Nieruchomością. Nieruchomość położona jest na terenie nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W odniesieniu do Nieruchomości 22 marca 2016 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

19 sierpnia 2019 r. Wnioskodawcy zawarli w formie aktu notarialnego przedwstępną umowę sprzedaży Nieruchomości ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (zwaną dalej: Umowa). Zgodnie z Umową każdy z Wnioskodawców oświadczył, że zobowiązuje się zawrzeć umowę sprzedaży całego przysługującego mu udziału we współwłasności Nieruchomości w terminie, za cenę i na warunkach określonych w Umowie. Zgodnie z jej zapisami przyrzeczone umowy sprzedaży zostaną zawarte po spełnieniu się następujących warunków:

Nieruchomość będzie wolna od obciążeń, roszczeń i praw osób trzecich, w księdze wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości nie będą ujawnione żadne prawa ani roszczenia osób trzecich oraz nie będą ujawnione żadne wzmianki ani ostrzeżenia, za wyjątkiem roszczeń kupującego wynikających z Umowy;
uzyskania przez Kupującego decyzji o pozwoleniu na budowę potrzebną dla zrealizowania na Nieruchomości inwestycji budowlanej z zachowaniem intensywności zabudowy w najwyższej dopuszczalnej ilości PUM-ów z założeniem, że średnia powierzchnia mieszkań nie przekroczy 50 metrów kwadratowych, chyba że kupujący uzna za zasadne uzyskanie projektu z większą ilością metrów kwadratowych na każdy lokal, która to decyzja będzie ostateczna i prawomocna;
zaoferowania kupującemu przez Wnioskodawców możliwości nabycia wszystkich udziałów w prawie własności Nieruchomości, przy czym dla uniknięcia wątpliwości Strony uzgadniają, iż zawarcie przyrzeczonych umów sprzedaży jest możliwe jedynie w przypadku zaoferowania przez wszystkich Wnioskodawców możliwości nabycia wszystkich udziałów w Nieruchomości.

W Umowie została określona cena sprzedaży dla każdej przyrzeczonej umowy sprzedaży oraz zasady jej obliczania. Wnioskodawcy zobowiązali się nie obciążać Nieruchomości, jak również nie dokonywać żadnych czynności faktycznych i prawnych, które w jakikolwiek sposób utrudniałyby Kupującemu realizację jego uprawnień wynikających z Umowy lub które mogłyby stanowić przeszkodę dla zawarcia przyrzeczonych umów sprzedaży, lub ziszczenia się ww. warunków. Ponadto Wnioskodawcy zezwolili kupującemu w okresie obowiązywania Umowy na korzystanie z Nieruchomości na cele budowlane w zakresie potrzebnym do uzyskania pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na Nieruchomości budynków i budowli. Wnioskodawcy zobowiązali się do potwierdzenia na piśmie w każdej formie, w jakiej będą tego oczekiwały organy administracji publicznej prawa kupującego do dysponowania Nieruchomością na cele budowlane. Wszelkie koszty uzyskania decyzji administracyjnych potrzebnych do realizacji inwestycji budowlanej, koszty badania stanu prawnego i technicznego Nieruchomości oraz koszty zapewnienia inwestycji dostępu do mediów i infrastruktury drogowej ponosi kupujący. Ponadto Wnioskodawcy zobowiązali się udzielić kupującemu pełnomocnictw z prawem do udzielania pełnomocnictw dalszych, do uzyskania w imieniu sprzedających wszelkich zaświadczeń i dokumentów takich jak m.in.: aktualny wypis z kartoteki budynków, aktualny wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej, zaświadczenie, że Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz że nie jest położona na obszarze rewitalizacji etc.

Przed sprzedażą Nieruchomości Wnioskodawcy nie podejmowali aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Wnioskodawcy skontaktowali się jedynie z biurem nieruchomości, dzięki któremu doszło do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży. Wnioskodawcy nie poczynili działań dotyczących zwiększenia wartości działki. Żaden z Wnioskodawców nie trudni się profesjonalnym obrotem nieruchomościami ani zawodowo nie jest związany z rynkiem nieruchomości. Nabycie praw własności Nieruchomości u Wnioskodawców nie nastąpiło w celu ich odsprzedaży.

W odpowiedzi na wezwanie Organu wskazano, że Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem wniosku wspólnego o wydanie interpretacji jest ustalenie, czy Wnioskodawcy występują w przedmiotowej transakcji jako podatnicy VAT, co zresztą Organ sam potwierdził w pierwszym akapicie wezwania, cyt.: (...) o wydanie interpretacji indywidulnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedających za podatników z tytułu dostawy zabudowanej nieruchomości (). Natomiast zadane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej pytania wykraczają w części poza przedmiot wniosku, bowiem dotyczą analizy wysokości opodatkowania VAT, tj. kwestii zwolnienia (odpowiednio pytanie 7a i 7d - art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a VAT) / stawek VAT (pytanie 7b - art. 2 pkt 12 w zw. z art. 41 VAT).

Jednocześnie wskazano, że Sprzedający nie ponosili wydatków na ulepszenie budynku mieszkalnego. Wnioskodawcy nie wiedzą czy budynek mieszkalny jest budynkiem mieszkalnym sklasyfikowanym w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, niemniej jednak (jak już wyżej wskazano) kwestia sklasyfikowania budynku mieszkalnego w PKOB nie jest niezbędna do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, tak aby opis zawierał wszystkie okoliczności niezbędne do oceny prawnej stanu faktycznego przedmiotowego wniosku. Przedmiotem wniosku jest bowiem dokonanie subsumpcji stanu faktycznego z normą prawną wynikającą z art. 15 VAT - tj. przeanalizowanie czy Wnioskodawcy działają w charakterze podatników VAT z tytułu sprzedaży zabudowanej nieruchomości. Żadna z przesłanek definicji podatnika VAT nie odnosi się - choćby pośrednio - do ww. Klasyfikacji. Natomiast powierzchnia użytkowa budynku nie przekracza 300 m2 - przy czym informacje te (z ww. przyczyn) również nie są niezbędne do ustalenia czy Wnioskodawców należy uznać za podatników VAT.

Sam budynek przemysłowy był wybudowany około lat 30-tych XX wieku i prawdopodobnie był używany do celów gospodarczych/magazynowych, natomiast Sprzedający nie znają jego całej historii. Nieruchomość została bowiem zwrócona części z Wnioskodawców aktem notarialnym w związku z jej pierwotnym przejęciem na podstawie tzw. (), tj. Dekretu z 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze (). Sami Wnioskodawcy zaś wykorzystywali budynek przemysłowy jako pomieszczenie służące przechowywaniu rzeczy z majątku osobistego - jak np. przechowuje się rzeczy w garażu. Sprzedający nie ponosili wydatków na ulepszenie budynku przemysłowego. Transakcje nabycia udziałów nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a Sprzedającym nie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Powyższe wynika z treści wniosku. Nieruchomość została bowiem zwrócona części z Wnioskodawców aktem notarialnym w związku z jej pierwotnym przejęciem na podstawie tzw. () tj. Dekretu z 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze (). Natomiast pozostała część Wnioskodawców prawo własności nabyła w formie darowizny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w ramach transakcji sprzedaży Nieruchomości (zawarcia przez każdego z Wnioskodawców przyrzeczonej umowy sprzedaży całego przysługującego danemu Wnioskodawcy udziału we współwłasności Nieruchomości) Wnioskodawcy wystąpią jako podatnicy VAT w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174; dalej: VAT) a transakcja sprzedaży Nieruchomości będzie opodatkowana VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawców, żaden z nich w ramach przedmiotowej transakcji nie wystąpi jako podatnik VAT a sprzedaż przysługujących im udziałów we współwłasności Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Ponadto (art. 7 ust. 2 VAT) przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Art. 15 ust. 1 VAT wskazuje, że podatnikami VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Tak więc kluczowym elementem w przypadku uznania danej osoby za podatnika VAT będzie ustalenie czy ta osoba prowadzi działalność gospodarczą, która zgodnie z art. 15 ust. 2 VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. W szczególności działalność ta (art. 15 ust. 2 zd. drugie VAT) obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W związku z powyższym należy uznać, że - na gruncie VAT - podatnikiem staje się w momencie dokonywania czynności faktycznych takich jak producenci, handlowcy, usługodawcy etc., w szczególności polegających na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 1 i 2 VAT należy w pierwszej kolejności zastosować wykładnię językową, tj. odwołać się do dosłownego znaczenia przepisu. Odnosząc się do ww. reguł, można wskazać następujące elementy cechujące działalność gospodarczą, tj.:

podejmowanie działań zbliżonych do takich, jakie podejmują podmioty w profesjonalnym obrocie (wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody);

podejmowanie działań w sposób ciągły;

podejmowanie działań dla celów zarobkowych.

W stanie faktycznym w pierwszej kolejności następcy prawni poprzednich użytkowników wieczystych, wśród nich dwójka Wnioskodawców, nabyli do majątków osobistych udziały w użytkowaniu wieczystym gruntu i współwłasności budynków. Następnie użytkowanie wieczyste zostało przekształcone w prawo własności. Prawo użytkowania wieczystego - opisane w tytule II księgi II ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145; dalej: KC) - jest specyficzną dla polskiego prawa instytucją mającą genezę w rozwiązaniach prawnych ZSRR. Użytkownikowi wieczystemu przysługują bowiem prawa zbliżone do praw właściciela nieruchomości, jednak przez cały okres obowiązywania umowy właścicielem gruntu pozostaje Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub związek jednostek samorządu terytorialnego, a użytkownikowi wieczystemu przysługuje prawo własności do budynków i innych urządzeń wzniesionych na gruncie (art. 232, 233 i 234 KC). Odejście od modelu socjalistycznego w gospodarce i przejście do systemu gospodarki rynkowej, która kładzie nacisk na własność prywatną, spowodowały pojawienie się postulatów przemawiających na rzecz likwidacji użytkowania wieczystego i przekształcenia go w prawo własności, które w lepszy sposób odpowiada obecnym realiom gospodarczym. Dlatego też, aby móc lepiej rozporządzać swoim majątkiem prywatnym K oraz E wraz z pozostałymi użytkownikami wieczystymi doprowadzili do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Niedługo po tym fakcie pozostali Wnioskodawcy nabyli poprzez darowiznę udziały w prawie własności Nieruchomości. Udziały te również zostały przez nich nabyte do majątku prywatnego bez zamiaru dalszej odsprzedaży.

Przez kilka lat Wnioskodawcy wykonywali w stosunku do Nieruchomości prawo własności korzystając ze wszystkich uprawnień wynikających z tego prawa podmiotowego (m.in. wynajęli Nieruchomość). W tym czasie nie podejmowali żadnych działań przygotowujących Nieruchomość do zbycia, uatrakcyjnienia jej czy też zwiększenia jej wartości. Jedyną czynnością jakiej Wnioskodawcy dokonali było uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy. Wnioskodawcy uzyskali taką decyzję ze względu na brak pełnej wiedzy o Nieruchomości, bowiem ta nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Po kilku latach wykonywania prawa własności Wnioskodawcy postanowili zbyć Nieruchomość i w tym celu udali się do biura nieruchomości, które doprowadziło do zawarcia umowy przedwstępnej a w dalszej perspektywie do możliwości zawarcia umów sprzedaży. Zgodnie z postanowieniami Umowy Wnioskodawcy nie muszą przejawiać praktycznie żadnych aktywności związanych z Nieruchomością. Wszystkie obowiązki związane z procedurami administracyjnoprawnymi, tj. m.in. z uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę potrzebną dla zrealizowania na Nieruchomości inwestycji budowlanej oraz pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na Nieruchomości budynków i budowli, inwestycją dostępu do mediów i infrastruktury drogowej, a także koszty ww. działań obciążają Kupującego. Wnioskodawcy zobowiązali się jedynie do udzielenia pełnomocnictw do uzyskania w imieniu sprzedających wszelkich zaświadczeń i dokumentów takich jak m.in.: aktualny wypis z kartoteki budynków, aktualny wypis z rejestru gruntów i wyrysy z mapy ewidencyjnej, zaświadczenie, że Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz że nie jest położona na obszarze rewitalizacji etc. Przyczyny takiego postanowienia umownego mają charakter praktyczno - ekonomiczny. Kupujący wie w jakim celu chce nabyć Nieruchomość oraz jakie procedury musi przejść i jakie warunki spełnić, aby ten cel osiągnąć. Wnioskodawcy zaś chcą jedynie sprzedać Nieruchomość, a więc udzielają pełnomocnictw nie w celu posiadania profesjonalnego pełnomocnika a ze względu na przyspieszenie ziszczenia się warunków niezbędnych do dokonania sprzedaży.

Ponadto należy wskazać, że Wnioskodawcy nie przejawiali zachowań zbliżonych do podmiotów profesjonalnych, jak m.in.:

nie obracali nieruchomościami z częstotliwością wskazującą na chęć kontynuacji prowadzenia działalności gospodarczej (dochodziło jedynie do typowych, sporadycznych transakcji w ramach zarządu majątkiem osobistym jak sprzedaż nieruchomości po rodzicach lub sprzedaż nieruchomości związana z przeprowadzką);

nie uczynili z obrotu nieruchomościami źródła stałego dochodu;

nie prowadzili i nie prowadzą działalności usługowej w zakresie zagospodarowania i sprzedaży nieruchomości (i zbliżonych);

nie dokonali zmian w planie zagospodarowania przestrzennego;

nie dokonali ulepszeń działki przed podjęciem próby sprzedaży poprzez np. doprowadzenie mediów (sieć wodociągowa, energia elektryczna etc.), wytyczenie drogi dojazdowej;

nie dokonali uprzedniego podziału Nieruchomości na działki celem sprzedaży świadomie wytworzonych kilku nowych towarów handlowych;

nie wykroczyli w swoich działaniach poza zwykłe formy ogłoszenia;

nie wykorzystywali Nieruchomości w działalności gospodarczej, a przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez każdego z Wnioskodawców i od samego początku pozostaje ich majątkiem prywatnym (aż do momentu sprzedaży).

W tym miejscu należy odnieść się do stanowiska NSA zawartego w wyroku z 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 621/13, zgodnie z którym: Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności..

Zestawiając więc brzmienie definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 VAT, sposób jej interpretacji w doktrynie oraz działania Wnioskodawców w ramach transakcji sprzedaży Nieruchomości, której są współwłaścicielami należy stwierdzić, że ciąg zachowań Wnioskodawców nie cechuje się stałością i zorganizowaniem (jak w przypadku podmiotów profesjonalnych). Ponadto brak jest podstawy by uznać, że Wnioskodawcy dokonywali działań ciągłych o charakterze zarobkowym. Powyższe wskazuje więc na to, że Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej a Nieruchomość zbywają w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W konsekwencji nie wystąpią w transakcji jako podatnicy VAT a zbycie udziałów w prawie własności nieruchomości nie powinno być opodatkowane VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt, budynek spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast jak wyjaśnił Trybunał w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawcy w następujących udziałach: K w udziale wynoszącym 5/24 części; E w udziale wynoszącym 3/24 części; A w udziale wynoszącym 4/24 części; P w udziale wynoszącym 8/24 części; O w udziale wynoszącym 4/24 części są współwłaścicielami nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę. 28 września 2010 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości orzeczono o nieodpłatnym przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntu Nieruchomości w prawo własności, w udziałach odpowiadających udziałom w prawie użytkowania wieczystego.

K oraz E na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste 15 marca 2010 r. nabyli do majątków osobistych udziały w użytkowaniu wieczystym gruntu i współwłasności budynków znajdujących się na Nieruchomości, jako następcy prawni poprzedniego właściciela, na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta () oraz ostatecznej Decyzji wydanej z up. Prezydenta (). K oraz E 22 października 2010 r. nabyli prawo współwłasności przedmiotowej Nieruchomości do majątków osobistych. P udział w Nieruchomości nabył do majątku osobistego na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z 18 stycznia 2011 r. A udział w Nieruchomości nabył do majątku osobistego na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z 10 stycznia 2011 r. O udział w Nieruchomości nabyła do majątku osobistego na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z 1 czerwca 2011 r.

Jak wskazano Nieruchomość jest zabudowana budynkiem przemysłowym o powierzchni zabudowy 113 m2 oraz budynkiem mieszkalnym o powierzchni zabudowy 78 m2. W budynku mieszkalnym nikt nie jest zameldowany, ale przebywają w nim najemcy. Przysługujące Wnioskodawcom udziały we współwłasności Nieruchomości nie są przedmiotem ograniczonych praw rzeczowych ani praw o charakterze zobowiązaniowym, z wyjątkiem umów najmu. We wniosku wskazano, że przez kilka lat Wnioskodawcy wykonywali w stosunku do Nieruchomości prawo własności korzystając ze wszystkich uprawnień wynikających z tego prawa podmiotowego (m.in. wynajęli Nieruchomość).

Jak wskazano w odniesieniu do Nieruchomości nie była wydana żadna decyzja o pozwoleniu na budowę, nie toczy się żadne postępowanie o wydanie takiej decyzji, nie toczą się żadne postępowania sądowe, administracyjne, arbitrażowe ani egzekucyjne, w szczególności w sprawie ograniczenia prawa rozporządzania Nieruchomością. W odniesieniu do Nieruchomości 22 marca 2016 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Jak wskazano 19 sierpnia 2019 r. Wnioskodawcy zawarli w formie aktu notarialnego przedwstępną umowę sprzedaży Nieruchomości ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (zwaną dalej: Umowa). Zgodnie z Umową każdy z Wnioskodawców oświadczył, że zobowiązuje się zawrzeć umowę sprzedaży całego przysługującego mu udziału we współwłasności Nieruchomości w terminie, za cenę i na warunkach określonych w Umowie. Zgodnie z jej zapisami przyrzeczone umowy sprzedaży zostaną zawarte po spełnieniu się następujących warunków:

Nieruchomość będzie wolna od obciążeń, roszczeń i praw osób trzecich, w księdze wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości nie będą ujawnione żadne prawa ani roszczenia osób trzecich oraz nie będą ujawnione żadne wzmianki ani ostrzeżenia, za wyjątkiem roszczeń kupującego wynikających z Umowy;
uzyskania przez Kupującego decyzji o pozwoleniu na budowę potrzebną dla zrealizowania na Nieruchomości inwestycji budowlanej z zachowaniem intensywności zabudowy w najwyższej dopuszczalnej ilości PUM-ów z założeniem, że średnia powierzchnia mieszkań nie przekroczy 50 metrów kwadratowych, chyba że kupujący uzna za zasadne uzyskanie projektu z większą ilością metrów kwadratowych na każdy lokal, która to decyzja będzie ostateczna i prawomocna;
zaoferowania kupującemu przez Wnioskodawców możliwości nabycia wszystkich udziałów w prawie własności Nieruchomości, przy czym dla uniknięcia wątpliwości Strony uzgadniają, iż zawarcie przyrzeczonych umów sprzedaży jest możliwe jedynie w przypadku zaoferowania przez wszystkich Wnioskodawców możliwości nabycia wszystkich udziałów w Nieruchomości.

Wnioskodawcy zobowiązali się nie obciążać Nieruchomości, jak również nie dokonywać żadnych czynności faktycznych i prawnych, które w jakikolwiek sposób utrudniałyby Kupującemu realizację jego uprawnień wynikających z Umowy lub które mogłyby stanowić przeszkodę dla zawarcia przyrzeczonych umów sprzedaży, lub ziszczenia się ww. warunków. Ponadto Wnioskodawcy zezwolili kupującemu w okresie obowiązywania Umowy na korzystanie z Nieruchomości na cele budowlane w zakresie potrzebnym do uzyskania pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na Nieruchomości budynków i budowli. Wnioskodawcy zobowiązali się do potwierdzenia na piśmie w każdej formie, w jakiej będą tego oczekiwały organy administracji publicznej prawa kupującego do dysponowania Nieruchomością na cele budowlane. Wszelkie koszty uzyskania decyzji administracyjnych potrzebnych do realizacji inwestycji budowlanej, koszty badania stanu prawnego i technicznego Nieruchomości oraz koszty zapewnienia inwestycji dostępu do mediów i infrastruktury drogowej ponosi kupujący. Ponadto Wnioskodawcy zobowiązali się udzielić kupującemu pełnomocnictw z prawem do udzielania pełnomocnictw dalszych, do uzyskania w imieniu sprzedających wszelkich zaświadczeń i dokumentów takich jak m.in.: aktualny wypis z kartoteki budynków, aktualny wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej, zaświadczenie, że Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz że nie jest położona na obszarze rewitalizacji etc.

Jak wskazano przed sprzedażą Nieruchomości Wnioskodawcy nie podejmowali aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Wnioskodawcy skontaktowali się jedynie z biurem nieruchomości, dzięki któremu doszło do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży. Wnioskodawcy nie poczynili działań dotyczących zwiększenia wartości działki. Żaden z Wnioskodawców nie trudni się profesjonalnym obrotem nieruchomościami ani zawodowo nie jest związany z rynkiem nieruchomości. Nabycie praw własności Nieruchomości u Wnioskodawców nie nastąpiło w celu ich odsprzedaży.

Wnioskodawcy powzięli wątpliwość czy w ramach transakcji sprzedaży Nieruchomości (zawarcia przez każdego z Wnioskodawców przyrzeczonej umowy sprzedaży całego przysługującego danemu Wnioskodawcy udziału we współwłasności Nieruchomości) wystąpią jako podatnicy podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy a w konsekwencji transakcja sprzedaży Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wyjaśniono wyżej odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że co prawda pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Mając na uwadze opis niniejszej sprawy należy także zwrócić uwagę na kwestię udzielenia pełnomocnictw, która uregulowana jest w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny lub k.c.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego (art. 95 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika z przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego, pełnomocnik na podstawie oświadczenia woli innej osoby dokonuje czynności prawne w jej imieniu i ze skutkiem bezpośrednim dla tej osoby. Pełnomocnik zastępuje swojego mocodawcę przy dokonywaniu czynności prawnych. Czynności tych pełnomocnik dokonuje przez swoje działania, lecz skutki tych działań odnoszą się bezpośrednio do sfery prawnej reprezentowanego. Pomimo tego, że to pełnomocnik składa oświadczenie woli osobie trzeciej to skutki tego oświadczenia rodzą się pomiędzy tym, kogo pełnomocnik reprezentuje a osobą trzecią.

Co więcej mając na uwadze opis niniejszej sprawy wskazać należy, że umowa najmu jest umową cywilnoprawną nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami prawa obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie rzeczy przez jego najemcę. Charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Wobec powyższego odpłatne udostępnianie nieruchomości innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego, a tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy (mając na uwadze wskazane przez Wnioskodawców informacje) należy stwierdzić, że wprawdzie Wnioskodawcy nabyli przedmiotową Nieruchomość do majątku prywatnego. Jednak należy zauważyć, że przez kilka lat Wnioskodawcy wykonywali w stosunku do Nieruchomości prawo własności korzystając ze wszystkich uprawnień wynikających z tego prawa podmiotowego w tym wynajęli Nieruchomość.

Natomiast jak wyżej wykazano, oddanie w najem wpisuje się w definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem Wnioskodawcy wynajmując Nieruchomość wykorzystywali ją w działalności gospodarczej. Jednocześnie w związku z przedstawionymi okolicznościami sprawy, uznać należy, że rodzaj podjętych przez Wnioskodawców działań (w tym wykonywanych przez pełnomocnika), świadczy o zorganizowanym charakterze sprzedaży i powoduje, że planowana sprzedaż udziałów w Nieruchomości przybiera formę zawodową (profesjonalną) w zakresie obrotu nieruchomościami. Działania Wnioskodawców wykraczają poza zakres zarządu majątkiem prywatnym i należy je uznać za działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Jak wskazano w odniesieniu do Nieruchomości 22 marca 2016 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Przed sprzedażą Nieruchomości Wnioskodawcy skontaktowali się z biurem nieruchomości, dzięki któremu doszło do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży. Przy tym zgodnie z zapisami przedwstępnej umowy sprzedaży przyrzeczone umowy sprzedaży zostaną zawarte m.in. po uzyskaniu przez Kupującego decyzji o pozwoleniu na budowę potrzebną dla zrealizowania na Nieruchomości inwestycji budowlanej. Wnioskodawcy zobowiązali się nie obciążać Nieruchomości, jak również nie dokonywać żadnych czynności faktycznych i prawnych, które w jakikolwiek sposób utrudniałyby Kupującemu realizację jego uprawnień wynikających z Umowy lub które mogłyby stanowić przeszkodę dla zawarcia przyrzeczonych umów sprzedaży, lub ziszczenia się warunków wynikających z przedwstępnej umowy sprzedaży. Co więcej Wnioskodawcy zezwolili kupującemu w okresie obowiązywania Umowy na korzystanie z Nieruchomości na cele budowlane w zakresie potrzebnym do uzyskania pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na Nieruchomości budynków i budowli. Wnioskodawcy zobowiązali się do potwierdzenia na piśmie w każdej formie, w jakiej będą tego oczekiwały organy administracji publicznej prawa kupującego do dysponowania Nieruchomością na cele budowlane. Jednocześnie Wnioskodawcy zobowiązali się udzielić kupującemu pełnomocnictw z prawem do udzielania pełnomocnictw dalszych, do uzyskania w imieniu sprzedających wszelkich zaświadczeń i dokumentów takich jak m.in.: aktualny wypis z kartoteki budynków, aktualny wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej, zaświadczenie, że Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz że nie jest położona na obszarze rewitalizacji etc. Fakt, że kupujący, działając w oparciu o formalne pełnomocnictwo Wnioskodawców poniósł koszty dotyczące uzyskania decyzji administracyjnych potrzebnych do realizacji inwestycji budowlanej, w tym pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na Nieruchomości budynków i budowli, badania stanu prawnego i technicznego Nieruchomości oraz zapewnienia inwestycji dostępu do mediów i infrastruktury drogowej - świadczą o podjęciu aktywnych działań przez Wnioskodawców mających na celu sprzedaż udziałów w Nieruchomości.

Pomimo więc, że Wnioskodawcy nabyli udziały w Nieruchomości do majątku prywatnego, nie podejmowali osobiście żadnych czynności mających na celu uzyskanie decyzji administracyjnych potrzebnych do realizacji inwestycji budowlanej, w tym pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na Nieruchomości budynków i budowli, przeprowadzenie badania stanu prawnego i technicznego Nieruchomości oraz zapewnienie inwestycji dostępu do mediów i infrastruktury drogowej, nie prowadzili aktywnych działań marketingowych, to oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie działanie Wnioskodawców wykracza poza sferę rozporządzania majątkiem osobistym. Opisanych we wniosku czynności w tym wynajęcia Nieruchomości nie można interpretować jako rozporządzanie majątkiem prywatnym.

W konsekwencji mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy uznać, że z tytułu analizowanej transakcji Wnioskodawcy będą podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji sprzedaż udziałów w Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towaru na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawców należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie