Temat interpretacji

Wybudowane na działkach budynki miały służyć zaspokojeniu potrzeb osobistych Wnioskodawcy oraz Jego rodziny. Z uwagi na zmianę planów dzieci Wnioskodawcy w chwili obecnej zamierzenia związane z budową domów uległy zmianie i Wnioskodawca zamierza zbyć Nieruchomość na rzecz kilku nabywców. Dokonując analizy powyżej przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży jednej, bądź wszystkich nieruchomości, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, a będzie jedynie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) uzupełnionym w dniu 2 czerwca 2020 r. (data wpływu 8 czerwca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 21 maja 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca nigdy nie opłacał podatków od zakupionego gruntu, jak i od pobudowanych budynków w stanie surowym, poza aktem notarialnym zakupu nieruchomości 5 czerwca 2007 r. Wnioskodawca pobudował osiem budynków bliźniaczych dla swoich 4 dzieci. Jeden Budynek miał służyć do zamieszkiwania, a drugi miał służyć do wynajmu, aby zabezpieczyć koszty utrzymania obu budynków. W 2010 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę tych budynków systemem gospodarczym bez żadnych odliczeń podatkowych, w tym, PIT i VAT. Budynki mają po 4 pokoje z kuchnią o powierzchni 130,44 m² i zostały wyposażone jedynie w zasilanie elektryczne. Po długich staraniach dopiero w październiku 2017 r. Wnioskodawca uzyskał podłączenie ich do wody miejskiej i kanalizacji.

Po tak długim okresie oczekiwania dzieci Wnioskodawcy zmieniły zdanie i nie chcą w nich mieszkać, tym bardziej, że jest to stan surowy zamknięty. Obie córki wyjechały za granicę, gdzie wyszły za mąż i nie mają zamiaru powrotu do Polski. Dwaj synowie jeszcze się uczą jako studenci i chcieliby zamieszkać w ().

Ponieważ całość powierzchni, na której zostały posadowione budynki, tj. 4,016 m² nadal należy do Wnioskodawcy, a ich podział na działki został już dokonany na odrębne nieruchomości, Wnioskodawca nie ma innej możliwości, niż ich sprzedaż różnym osobom. Dzisiejszy koszt ich sprzedaży oscyluje około wysokości nakładów na ich budowę. Jeżeli wystąpiłby jakikolwiek dochód to raczej niewielki.

Ze sprzedaży tych budynków Wnioskodawca pragnąłby zakupić synom mieszkania w (). W 2012 r. Wnioskodawca przeprowadził się razem z rodziną do miejscowości A., niedaleko B.

W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w dniu 5 czerwca 2007 r. zakupił nieruchomość o powierzchni 4,016 m², objętą miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, jako działka budowlana o zabudowie mieszkaniowej jednorodzinnej o charakterze miejskim lub willowym o symbolu MNZU. Była to działka niezabudowana i nieuzbrojona numer 269/1 i Wnioskodawca był jedynym jej właścicielem. Po sprzedaży jednego budynku rok temu Wnioskodawca nadal jest jedynym właścicielem 7 budynków wybudowanych systemem gospodarczym, murowanych 1 piętrowych o powierzchni użytkowej 130 m².

Budynki zostały wybudowane w okresie 2010-2017 r. jako budynki bliźniacze, tj. 4 bliźniaki po dwa budynki, w stanie surowym zamkniętym, z przeznaczeniem dla czworga swoich dzieci. Każde z nich miało dostać bliźniak dla siebie, aby w jednym mieszkać, a drugi miał służyć za wynajem, dla pokrycia kosztów ich użytkowania.

Działka niezabudowana została nabyta w trakcie małżeństwa dla potrzeb dzieci Wnioskodawcy. Pozwolenie na budowę Wnioskodawca otrzymał w 2007 r. jesienią. Wnioskodawca przygotował projekt, który został przyjęty przez wydział architektury. Wnioskodawca nie prowadził gospodarstwa rolnego. Nie otrzymywał żadnych dopłat. Działka ta nie była przedmiotem dzierżawy, użyczenia i jakiegokolwiek użytkowania. Z tego też tytułu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów.

Podział geodezyjny nastąpił na wspólny wniosek Wnioskodawcy i urzędu gminy w dniu 31 sierpnia 2017 r. Działki mają różną wielkość od 341 m² do 797 m² o numerach 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12 oraz nr 4 z przeznaczeniem na drogę publiczną o pow. 250 m².

Budynki budowane w latach 2010-2017 systemem gospodarczym są trwale związane z gruntem. Każda z działek jest wyodrębniona samodzielnie razem z budynkiem. Nakłady na zakup gruntu i wybudowania budynków w stanie surowym zamkniętym poniósł Wnioskodawca już sam, lecz z uwagi na długi okres przyłączania ich do wody miejskiej i kanalizacji przedłużył się, aż do 2017 r.

Z uwagi na znaczny upływ czasu pomiędzy zakupem działki, budową i oddaniem ich do użytku (10 lat), zmieniły się oczekiwania dzieci Wnioskodawcy. Dwie córki wyjechały za granicę, gdzie wyszły za mąż i nie są zainteresowane powrotem do kraju. Dwaj synowie jeszcze się uczą jako studenci i chcieliby zamieszkać w (). Wobec powyższego Wnioskodawca pragnie pozostałe budynki sprzedać, aby za uzyskane środki finansowe zakupić synom mieszkania w ().

Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedać je zainteresowanym osobom, aby pozbyć się kłopotu bo obecnie włamano się do trzech z nich i dokonano kradzieży. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej jako osoba fizyczna w zakresie obrotu nieruchomościami.W wybudowanych budynkach Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. Działki te oraz poniesione na nich nakłady nigdy nie stanowiły i nie będą stanowiły towaru handlowego w rozumieniu działalności gospodarczej.

Sprzedaż zabudowanych działek nie będzie wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, lecz w nich zamieszkuje i nie są w przyszłości przeznaczone do sprzedaży.

W 2019 r. Wnioskodawca sprzedał jeden z budynków na działce 1. Wnioskodawca sam go budował razem z rodziną i po podłączeniu do niego wodociągu i kanalizacji sprzedał. Środki finansowe Wnioskodawca przeznacza na zakup mieszkania dla dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(doprecyzowane w piśmie z dnia 2 czerwca 2020 r.):

1. Czy sprzedaż jednego, bądź wszystkich nieruchomości zostanie obciążona podatkiem VAT, gdy nie odliczono podatku VAT od materiałów budowlanych i jakichkolwiek usług z nimi związanych? (art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy)

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w piśmie z dnia 2 czerwca 2020 r.):

Wartość zakupionego gruntu, na którym Wnioskodawca pobudował domy oraz wartość nakładów przy każdym budynku być może nie uda się odzyskać Wnioskodawcy poniesionych dotychczas nakładów, szczególnie wobec znacznego upływu czasu, a także wartość planowanych sprzedaży z pewnością nie wyrównają poniesionych kosztów ich nabycia i budowy. Obecnie istnieje obawa Wnioskodawcy, że nie znajdzie ich przyszłych nabywców. Ponadto zmiana planów życiowych dzieci Wnioskodawcy powoduje, iż Wnioskodawca jest na rozdrożu, pomiędzy dotychczasowymi planami, a zaistniałą rzeczywistością, którą Wnioskodawca musi przyjąć jako konieczność życiową.

Pomiędzy datą zakupu tej nieruchomości, rozpoczęciem budowy minęło 13 lat i zarówno sytuacja życiowa Wnioskodawcy, jak i jego plany rodzinne zmieniły się na tyle, że Wnioskodawca nie ma innej możliwości jak pozbycie się ich poprzez sprzedaż indywidualną.

Przy zakupie nieruchomości, materiałów budowlanych i usług z nimi związanych Wnioskodawca nigdy nie odliczał podatku VAT i nie był przedsiębiorcą budowlanym. Wobec powyższego, ich sprzedaż nie może być obciążana podatkiem VAT art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Wnioskodawca nigdy nie podejmował działań, których celem był obrót nieruchomości, także działań marketingowych i reklamowych do ich sprzedaży. Nieruchomość jako całość Wnioskodawca nabył w 2007 r., mając na celu zabezpieczenie swoich dzieci czworga. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. Sprawa jest rozpatrywana przez ()

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Natomiast w świetle z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania VAT sprzedaży działki istotne jest, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 5 czerwca 2007 r. zakupił nieruchomość o powierzchni 4,016 m² objętą miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, jako działka budowlana o zabudowie mieszkaniowej jednorodzinnej o charakterze miejskim lub willowym o symbolu MNZU. Była to działka niezabudowana i nieuzbrojona numer 1 i Wnioskodawca był jedynym jej właścicielem. Po sprzedaży jednego budynku rok temu Wnioskodawca nadal jest jedynym właścicielem 7 budynków wybudowanych systemem gospodarczym, murowanych 1 piętrowych o powierzchni użytkowej 130 m². Budynki zostały wybudowane w okresie 2010-2017 r. jako budynki bliźniacze, tj. 4 bliźniaki po dwa budynki, w stanie surowym zamkniętym, z przeznaczeniem dla czworga swoich dzieci. Każde z nich miało dostać bliźniak dla siebie, aby w jednym mieszkać, a drugi miał służyć za wynajem, dla pokrycia kosztów ich użytkowania. Działka niezabudowana została nabyta w trakcie małżeństwa dla potrzeb dzieci Wnioskodawcy. Pozwolenie na budowę Wnioskodawca otrzymał w 2007 r. jesienią. Wnioskodawca przygotował projekt, który został przyjęty przez wydział architektury. Wnioskodawca nie prowadził gospodarstwa rolnego. Nie otrzymywał żadnych dopłat. Działka ta nie była przedmiotem dzierżawy, użyczenia i jakiegokolwiek użytkowania. Z tego też tytułu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów.

Podział geodezyjny nastąpił na wspólny wniosek Wnioskodawcy i urzędu gminy w dniu 31 sierpnia 2017 r. Budynki budowane w latach 2010-2017 systemem gospodarczym są trwale związane z gruntem. Każda z działek jest wyodrębniona samodzielnie razem z budynkiem. Nakłady na zakup gruntu i wybudowania budynków w stanie surowym zamkniętym poniósł Wnioskodawca już sam, lecz z uwagi na długi okres przyłączania ich do wody miejskiej i kanalizacji przedłużył się, aż do 2017 r. Z uwagi na znaczny upływ czasu pomiędzy zakupem działki, budową i oddaniem ich do użytku (10 lat), zmieniły się oczekiwania dzieci Wnioskodawcy. Dwie córki wyjechały za granicę, gdzie wyszły za mąż i nie są zainteresowane powrotem do kraju. Dwaj synowie jeszcze się uczą jako studenci i chcieliby zamieszkać w (). Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedać je zainteresowanym osobom, aby pozbyć się kłopotu bo obecnie włamano się do trzech z nich i dokonano kradzieży. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej jako osoba fizyczna w zakresie obrotu nieruchomościami. W wybudowanych budynkach Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. Działki te oraz poniesione na nich nakłady nigdy nie stanowiły i nie będą stanowiły towaru handlowego w rozumieniu działalności gospodarczej. Sprzedaż zabudowanych działek nie będzie wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, lecz w nich zamieszkuje i nie są w przyszłości przeznaczone do sprzedaży. W 2019 r. Wnioskodawca sprzedał jeden z budynków na działce 1. Wnioskodawca sam go budował razem z rodziną i po podłączeniu do niego wodociągu i kanalizacji sprzedał. Środki finansowe Wnioskodawca przeznacza na zakup mieszkania dla dzieci.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż jednego, bądź wszystkich nieruchomości zostanie obciążona podatkiem VAT.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedmiotowej działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Z okoliczności sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Działka niezabudowana została nabyta w trakcie małżeństwa dla potrzeb dzieci Wnioskodawcy. Wnioskodawca nigdy nie podejmował działań, których celem był obrót nieruchomości, także działań marketingowych i reklamowych do ich sprzedaży. W wybudowanych budynkach Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie prowadził gospodarstwa rolnego. Nie otrzymywał żadnych dopłat. Działka ta nie była przedmiotem dzierżawy, użyczenia i jakiegokolwiek użytkowania. Z tego też tytułu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów.

Wybudowane na działkach budynki miały służyć zaspokojeniu potrzeb osobistych Wnioskodawcy oraz Jego rodziny. Z uwagi na zmianę planów dzieci Wnioskodawcy w chwili obecnej zamierzenia związane z budową domów uległy zmianie i Wnioskodawca zamierza zbyć Nieruchomość na rzecz kilku nabywców.

Dokonując analizy powyżej przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży jednej, bądź wszystkich nieruchomości, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, a będzie jedynie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej