Temat interpretacji

Opodatkowanie i rozliczenie kwoty dzierżawy nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 29 listopada 2019 r.) uzupełnione pismem Strony z dnia 23 stycznia 2020 r. (data wpływu 28 stycznia 2020 r.) będące odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia kwoty dzierżawy działki nr 1 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia kwoty dzierżawy działki nr 1.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wspólnie z mężem są właścicielami gruntów rolnych położonych w () (obręb (), gmina (), powiat (), woj, (), działka nr 1 o powierzchni 6,44 ha.

1 kwietnia 2008 r. mąż Wnioskodawczyni zrezygnował z rolnika ryczałtowego i zarejestrował się do podatku VAT jako rolnik. Od 2 kwietnia 2010 r. prowadzi działalność gospodarczą wg PKD()-działalność usługowa wspomagająca produkcję roślinną.

W 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisali umowę dzierżawy nieruchomości ze spółką X Sp. z o.o. (KRS ()):

1. pod budowę elektrowni wiatrowej ( umowa dzierżawy nr () dotyczy powierzchni pod elektrownię wiatrową tj. 3700m,kw),
2. pod budowę drogi dojazdowej do elektrowni wiatrowej( umowa dzierżawy nr () dotyczy powierzchni 2650m.kw.)

Na pozostałej części działki będzie prowadzona działalność rolnicza (jak do tej pory).

Umowa została zawarta na okres 34 lat. Został ustalony czynsz dzierżawny, za który zostali zobligowani wystawić fakturę bądź rachunek.

Umowa dzierżawy jest zawarta zarówno na męża (osobę prowadzącą działalność rolniczą i gospodarczą, będącą podatnikiem podatku od towarów i usług, oraz na Wnioskodawczynię (nie prowadzi działalności rolniczej i jest współwłaścicielem ww. działki).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni poinformowała, że nie prowadziła działalności gospodarczej i nie była zarejestrowana jako podatnik VAT.

5 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisała umowę dzierżawy ze spółką X:

• pod budowę elektrowni wiatrowej (umowa nr () dotyczącą powierzchni pod elektrownię wiatrową tj. 3700 m. kw., gdzie czynsz dzierżawy został ustalony podczas pierwszych 12 lat od dnia faktycznego rozpoczęcia budowy na 1%, lecz nie mniej niż 18000 PLN, a od 13 roku 1,5%, lecz nie mniej niż 24000PLN od rocznych przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej wytworzonej na farmie wiatrowej. Wymienione kwoty stanowią najniższy czynsz roczny),

• pod budowę drogi dojazdowej do Elektrowni Wiatrowej (umowa dzierżawy numer (). Spółka X zapłaci czynsz dzierżawy w wysokości 4,22 PLN za 1 m. kw. począwszy od roku następnego po roku, w którym ostateczny plan sytuacyjny stanie się częścią składową umowy).

Na pozostałej części działki będzie prowadzona działalność rolnicza (jak do tej pory).

Umowa została zawarta na okres 34 lat. Za czynsz dzierżawy Wnioskodawczyni wraz z mężem zostali zobligowani do wystawienia faktury bądź rachunku.

Umowa dzierżawy jest zawarta zarówno na męża Wnioskodawczyni (osobę prowadzącą działalność rolniczą i gospodarczą będącą podatnikiem podatku od towarów i usług) oraz na Wnioskodawczynię (nie prowadzącą działalności rolniczej będącą współwłaścicielem ww. działki).

W odpowiedzi na pytanie czy w poprzednim roku podatkowym wartość sprzedaży u Wnioskodawczyni nie przekroczyła łącznie kwoty 200 000 zł, Wnioskodawczyni w uzupełnieniu poinformowała, że jej dochody nie przekraczają 200 000 PLN.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy należność za najem powinniśmy wystawić na:

1. 50% - mąż wystawia fakturę VAT, naliczając podatek VAT,
2. 50% - ja, () wystawiam rachunek, korzystając ze zwolnienia podmiotowego?

Zdaniem Wnioskodawcy

Wnioskodawczyni uważa, że razem z mężem będąc współwłaścicielami dzierżawionych gruntów powinni się rozliczyć uwzględniając swój udział we własności -czyli po 50% wynikających z kwot umowy. Współmałżonek Wnioskodawczyni, prowadząc działalność rolniczą - będąc podatnikiem VAT powinien rozliczyć 50% kwoty najmu naliczając 23% VAT, natomiast Wnioskodawczyni, () osoba nie prowadząca działalności rolniczej i korzystająca ze zwolnienia podmiotowego zwolniona będzie z obowiązku naliczania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca, za oddaną mu w dzierżawę rzecz, płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą, a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa gruntu stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682 z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zgodnie z art. 51 i art. 51&¹ w razie umownego ustanowienia rozdzielności majątkowej, każdy z małżonków zachowuje zarówno majątek nabyty przed zawarciem umowy, jak i majątek nabyty później, a każdy z małżonków zarządza samodzielnie swoim majątkiem.

Dokonując analizy powołanych wyżej regulacji prawnych podkreślić należy, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej małżonek, traktowani są jako odrębne podmioty, spełniające definicję podatnika w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego przepisu.

Z kolei przepis art. 113 ust. 2 ustawy stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl natomiast art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 art. 113 ust. 9 ustawy.

Na podstawie art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 (art. 113 ust. 11 ustawy).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z mężem są właścicielami gruntów rolnych położonych w () (obręb (), gmina (), powiat (), woj, (), działka nr 1 o powierzchni 6,44 ha).

W 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisali umowę dzierżawy nieruchomości ze spółką X Sp. z o.o. (KRS ()):

1. pod budowę elektrowni wiatrowej ( umowa dzierżawy nr () dotyczy powierzchni pod elektrownię wiatrową tj. 3700m,kw),
2. pod budowę drogi dojazdowej do elektrowni wiatrowej( umowa dzierżawy nr () dotyczy powierzchni 2650m.kw.).

Umowa została zawarta na okres 34 lat. Został ustalony czynsz dzierżawny, za który zostali zobligowani wystawić fakturę bądź rachunek.

Umowa dzierżawy jest zawarta zarówno na męża (osobę prowadzącą działalność rolniczą
i gospodarczą, będącą podatnikiem podatku od towarów i usług, oraz na Wnioskodawczynię (nie prowadzi działalności rolniczej i jest współwłaścicielem ww. działki).

Wnioskodawczyni poinformowała, że nie prowadziła działalności gospodarczej i nie była zarejestrowana jako podatnik VAT.

5 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisała umowę dzierżawy ze spółką X:

• pod budowę elektrowni wiatrowej (umowa nr () dotyczącą powierzchni pod elektrownię wiatrową tj. 3700 m. kw., gdzie czynsz dzierżawy został ustalony podczas pierwszych 12 lat od dnia faktycznego rozpoczęcia budowy na 1%, lecz nie mniej niż 18000 PLN, a od 13 roku 1,5%, lecz nie mniej niż 24000PLNod rocznych przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej wytworzonej na farmie wiatrowej. Wymienione kwoty stanowią najniższy czynsz roczny),

• pod budowę drogi dojazdowej do Elektrowni Wiatrowej (umowa dzierżawy numer (). Spółka zapłaci czynsz dzierżawy w wysokości 4,22 PLN za 1 m. kw. począwszy od roku następnego po roku, w którym ostateczny plan sytuacyjny stanie się częścią składową umowy).

Na pozostałej części działki będzie prowadzona działalność rolnicza (jak do tej pory).

W odpowiedzi na pytanie czy w poprzednim roku podatkowym wartość sprzedaży u Wnioskodawczyni nie przekroczyła łącznie kwoty 200 000 zł, Wnioskodawczyni w uzupełnieniu poinformowała, że jej dochody nie przekraczają 200 000 PLN.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek - odpłatnie świadczy usługi dzierżawy w związku z tym faktem będzie podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z powołanymi przepisami oraz opisem sprawy Wnioskodawczyni będzie korzystała ze zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy do momentu przekroczenia kwoty limitu wartości sprzedaży opodatkowanej, tj. kwoty 200.000 zł.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 (art. 106b ust. 2 ustawy).

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 87 § 1 przywołanej na wstępie ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Podsumowując Wnioskodawczyni, która wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu w ramach działalności gospodarczej - odpłatnie świadczy usługi dzierżawy gruntu - będzie podatnikiem podatku VAT. W związku z nieprzekroczeniem limitu 200 000 zł. wartości sprzedaży będzie korzystała ze zwolnienia zgodnie z art. 113 ust. 1 i nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur VAT. Zatem dokumentem dokumentującym ww. czynności może być rachunek.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni i nie wywołuje skutków podatkowych dla Jej małżonka. Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (), ul. (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej