Temat interpretacji

Ustanowienie prawa użytkowania górniczego, oraz udostępnienie informacji geologicznej w zakresie o którym mowa we wniosku dokonane na podstawie umowy, przez czynnego podatnika VAT, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 oraz z art. 100 ust. 2 pkt 3 Prawa geologicznego i górniczego, przysługuje wynagrodzenie, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a zatem Wnioskodawca, w stanie faktycznym zawartym we wniosku, jest podatnikiem podatku od towarów i usług od wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej oraz od wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika VAT w związku z uzyskiwaniem:

• wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej jest nieprawidłowe,
• wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika VAT w związku z uzyskiwaniem wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej oraz wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Województwo jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z art. 100 ust. 8 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 868 ze zm.) zadania Skarbu Państwa dotyczące korzystania z informacji geologicznej za wynagrodzeniem w zakresie w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne wykonuje marszałek województwa. Wysokość wynagrodzenia oraz termin i sposób jego zapłaty ustala się w umowie zawartej pomiędzy Przedsiębiorcą a Skarbem Państwa reprezentowanym przez marszałka województwa. Wpływy z tytułu rozporządzania prawem do informacji geologicznej stanowią dochód budżetu państwa.

Na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 868 ze zm.) złoża wód leczniczych, termalnych i solanek są objęte własnością górniczą. Prawo własności przysługuje Skarbowi Państwa. W związku z tym Skarb Państwa może rozporządzać prawem do nich poprzez ustanowienie użytkowania górniczego, a jego uprawnienia w tym zakresie wykonują organy koncesyjne - w tym przypadku marszałek województwa. Podobnie jak przy rozporządzaniu prawem do informacji geologicznej, wysokość wynagrodzenia i sposób jego zapłaty określa się w umowie. Wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego stanowi dochód budżetu państwa. Zgodnie z art. 17 ustawy - Prawo geologiczne i górnicze, w sprawach nieuregulowanych ustawą do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

Powyższe zadanie w myśl art. 156 ust. 3 ustawy - Prawo geologiczne i górnicze jest zadaniem z zakresu administracji rządowej. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1530 ze zm.) źródłem dochodów własnych województwa jest 5% dochodów uzyskiwanych na rzecz budżetu państwa w związku z realizacją zadań z zakresu administracji rządowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle stanu faktycznego zawartego we wniosku, biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, Województwo jest podatnikiem podatku od towarów i usług:

1. od wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej;
2. od wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego?

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym wyżej stanie faktycznym, nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na tle przytoczonych regulacji przyjmuje się, że aby doszło do wyłączenia podmiotu publicznego z zakresu definicji podatnika muszą zostać spełnione dwa warunki, a mianowicie czynności muszą być wykonywane przez podmiot prawa publicznego oraz muszą one być wykonywane przez ten organ działający w charakterze organu władzy publicznej. Z art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wynika, że czynności wykonywane przez organ władzy publicznej i w roli tego organu, stanowią przesłankę wyłączenia tych podmiotów z zakresu podatnika VAT. Warunkiem wyłączenia zawartego w tym przepisie jest to, by czynność była wykonywana przez organ władzy publicznej i by czynność ta mieściła się w zakresie ich działań jako organu władzy publicznej - tak wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2015 r. sygn. akt I FSK 821/14 (Lex nr 1767527, POP 2015/4/378-380). Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w postanowieniu z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 - odnośnie do przesłanki działania w charakterze organu władzy publicznej - sposoby wykonywania danej działalności pozwalają na ustalenie zakresu wyłączenia podmiotów prawa publicznego z opodatkowania.

Działalność wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 dyrektywy 112: stanowi działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co działalność wykonywana przez prywatnych przedsiębiorców (por. także wyrok z 14 grudnia 2000 r. w sprawie C-446/98 w sprawie Fazenda Publica, pkt 15-17 i przytoczone tam orzecznictwo, Rec. s. 1-11435). W kwestii wyłączenia organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników Trybunał Sprawiedliwości wypowiadał się wielokrotnie akcentując, że dla takiego wyłączenia konieczne jest spełnienie równocześnie dwóch przesłanek: działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być wykonywana w celu sprawowania władzy publicznej (wyroki C-408/97, C-4/89, C-288/07). Zatem wyłączenie, o którym mowa, jest wyłączeniem o charakterze podmiotowo-przedmiotowym i następuje wówczas, gdy spełniona jest przesłanka podmiotowa - czynności dokonuje organ władzy publicznej oraz przedmiotowa - czynność mieści się w zakresie władztwa publicznego.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 868 ze zm.) (dalej PGG) korzystanie z informacji geologicznej, do której prawa przysługują Skarbowi Państwa, jest nieodpłatne, za wyjątkiem korzystania z:

• dokumentacji geologicznej lub podobnych opracowań w celu wykonywania działalności w zakresie:
  • wydobywania kopalin ze złóż,
  • poszukiwania i rozpoznawania złóż węglowodorów oraz wydobywania węglowodorów ze złóż,
  • podziemnego bezzbiornikowego magazynowania substancji,
  • podziemnego składowania odpadów,
  • podziemnego składowania dwutlenku węgla,
  • w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne;
• próbek geologicznych, jeżeli jest związane z badaniem powodującym uszkodzenie, zniszczenie lub zużycie próbki, bez względu na cel korzystania;
• danych geologicznych dotyczących:
  • kopalin, o których mowa w art. 10 ust. 1 i 2 PGG,
  • z otworów wiertniczych służących rozpoznaniu budowy głębokiego podłoża,
  • wykonania regionalnych badań budowy geologicznej kraju,
  • stanowiących wyniki pomiarów geofizycznych.

Każdy, kto jest zainteresowany nabyciem prawa do korzystania z informacji geologicznej, do której prawo przysługuje Skarbowi Państwa, powinien złożyć wniosek do:

1. marszałka województwa - w celu prowadzenia działalności w zakresie, w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne lub
2. Ministra Środowiska - w pozostałych przypadkach.

Podstawę określenia wynagrodzenia za korzystanie z informacji geologicznej stanowi wycena określająca koszty projektowania, wykonywania i dokumentowania prac geologicznych sfinansowana przez podmiot ubiegający się o korzystanie z tej informacji.

Na podstawie art. 10 ust. 2 PGG złoża wód leczniczych, termalnych i solanek są objęte własnością górniczą. Prawo własności przysługuje Skarbowi Państwa. W związku z tym Skarb Państwa może rozporządzać prawem do nich poprzez ustanowienie użytkowania górniczego, a jego uprawnienia w tym zakresie wykonują organy koncesyjne - w tym przypadku marszałek województwa. Podobnie jak przy rozporządzaniu prawem do informacji geologicznej, wysokość wynagrodzenia i sposób jego zapłaty określa się w umowie. Wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego stanowi dochód budżetu państwa. Zgodnie z art. 17 PGG, w sprawach nieuregulowanych ustawą do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

Powyższe zadanie w myśl art. 156 ust. 3 PGG jest zadaniem z zakresu administracji rządowej. W przypadku umów zawieranych przez marszałków województw należności z tytułu rozporządzania informacją geologiczną powinny być wpłacane na rachunek marszałków województwa. Organy te po potrąceniu 5% dochodów pozostałą kwotę przekazują na rachunek właściwych wojewodów na podstawie art. 255 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1530, z późn. zm.) źródłem dochodów własnych województwa (jako jednostki samorządu terytorialnego) jest 5% dochodów uzyskiwanych na rzecz budżetu państwa w związku z realizacją zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań zleconych ustawowo. Realizacja zadań zleconych przez Skarb Państwa, które unormowane są w powołanej ustawie Prawo geologiczne i górnicze nie ma więc charakteru cywilnoprawnego, lecz publicznoprawny. Zatem zarówno wynagrodzenie otrzymywane za czynności związane z rozporządzeniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej jak i wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego, nie mając charakteru cywilnoprawnego, nie są opodatkowane podatkiem od towarów i usług, a ponadto w tym zakresie w stosunku do organu administracji geologicznej zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że Województwo w zakresie realizowanych zadań z zakresu administracji geologicznej nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wnioskodawca wyjaśnia, że w imieniu wnioskodawcy - Województwa wniosek winien być podpisany przez Marszałka Województwa bowiem zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2019 r., poz. 512) marszałek województwa reprezentuje województwo na zewnątrz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe w zakresie statusu podatnika VAT w związku z uzyskiwaniem wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej oraz
• nieprawidłowe w zakresie statusu podatnika VAT w związku z uzyskiwaniem wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel,

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności

Na mocy art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z uwagi na to, że do określenia charakteru działań Wnioskodawcy, o których mowa we wniosku, tj. udostępniania informacji geologicznej, oraz ustanowienia użytkowania górniczego konieczne jest przywołanie odpowiednich przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 868 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego w granicach określonych przez ustawy Skarb Państwa, z wyłączeniem innych osób, może korzystać z przedmiotu własności górniczej albo rozporządzać swoim prawem wyłącznie przez ustanowienie użytkowania górniczego. Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 1 tej ustawy uprawnienia Skarbu Państwa w zakresie wynikającym z własności górniczej w odniesieniu do działalności która wymaga koncesji, wykonują właściwe organy koncesyjne.

Według art. 10 ust. 2 Prawa geologicznego i górniczego własnością górniczą są objęte także złoża wód leczniczych, wód termalnych i solanek. Zgodnie z art. 22 ust. 4 w zakresie nieokreślonym w ust. 1 i 2 koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż udziela marszałek województwa. Tym samym marszałek województwa jest jednym z organów mogących ustanawiać użytkowanie górnicze, jako organ koncesyjny w zakresie złóż wód leczniczych, wód termalnych i solanek.

W myśl art. 13 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego ustanowienie użytkowania górniczego następuje w drodze umowy zawartej na piśmie pod rygorem nieważności. W umowie, o której mowa w ust. 1, określa się wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego i sposób jego zapłaty (art. 13 ust. 3). Zgodnie z art. 13 ust. 4 Prawa geologicznego i górniczego wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego stanowi dochód budżetu państwa.

Ponadto z treści art. 17 ww. ustawy wynika, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

W myśl art. 156 ust. 3 Prawa geologicznego i górniczego określone ustawą zadania marszałków województw oraz starostów są zadaniami z zakresu administracji rządowej.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 Prawa geologicznego i górniczego w rozumieniu tej ustawy informacją geologiczną są dane i próbki geologiczne wraz z wynikami ich przetworzenia i interpretacji, w szczególności przedstawione w dokumentacjach geologicznych oraz zapisane na informatycznych nośnikach danych.

Na mocy art. 98 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego organy administracji geologicznej oraz państwowa służba geologiczna gromadzą, ewidencjonują, archiwizują, chronią i udostępniają informację geologiczną.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego Prawo do informacji geologicznej przysługuje Skarbowi Państwa.

W myśl art. 100 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego z wyjątkiem sytuacji określonych w ust. 2-3a, korzystanie z informacji geologicznej, do której prawa przysługują Skarbowi Państwa, jest nieodpłatne.

Natomiast zgodnie z art. 100 ust. 2 pkt 3 Prawa geologicznego i górniczego korzystanie z informacji geologicznej, do której prawa przysługują Skarbowi Państwa, w celu wykonywania działalności w zakresie w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne następuje, w drodze umowy, za wynagrodzeniem.

Zgodnie z art. 99 ust. 5 jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, prawem do informacji geologicznej rozporządza Skarb Państwa. Na podstawie art. 100 ust. 8 zadania Skarbu Państwa, o których mowa w ust. 4 i w art. 99 ust. 5, w zakresie określonym w ust. 2 pkt 3, wykonuje marszałek województwa, a wpływy z tytułu rozporządzania prawem do informacji geologicznej należącej do Skarbu Państwa stanowią dochód budżetu państwa (art. 99 ust. 9 Prawa geologicznego i górniczego).

Jak stanowi art. 156 ust. 3 Prawa geologicznego i górniczego, określone ustawą zadania marszałków województw są zadaniami z zakresu administracji rządowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania go za podatnika w związku z uzyskiwaniem wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej oraz wynagrodzenia z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika, a więc stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy m.in. osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy jednak mieć na uwadze, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na mocy art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 512 z późn. zm.) organy samorządu województwa działają na podstawie i w granicach określonych przez ustawy. Do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

Przepis art. 14 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa stanowi, że ustawy mogą określać sprawy należące do zakresu działania województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez zarząd województwa.

Zatem Województwo wykonując zadania z zakresu administracji rządowej, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z realizacją tych zadań, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że ustanowienie użytkowania górniczego dokonywane przez Wnioskodawcę oraz udostępnienie informacji geologicznej praz Wnioskodawcę, należy do kategorii spraw cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Należy jednak zaznaczyć, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku VAT gdyż wykonuje działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i nie ma do niego zastosowanie wyłączenie z grona podatników określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Z powołanych przepisów prawa geologicznego i górniczego wynika, że ustanowienie użytkowania górniczego dokonywane jest na podstawie zawartej na piśmie umowy cywilnoprawnej i w sprawach nieuregulowanych w ustawie Prawo geologiczne i górnicze mają do niego odpowiednio zastosowanie przepisy ustawy Kodeks cywilny dotyczące dzierżawy. Ponadto w ww. umowie określa się wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego oraz sposób jego zapłaty.

Ustanowienie przez Wnioskodawcę prawa użytkowania górniczego na rzecz podmiotu, który ubiega się o ustanowienie tego użytkowania górniczego, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, w umowie określa się wynagrodzenie i sposób jego zapłaty, stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Również w odniesieniu do wynagrodzenia za korzystanie z informacji geologicznej w celu wykonywania działalności w zakresie w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne stwierdzić należy, że skoro korzystanie z tej informacji geologicznej następuje w drodze umowy to do Wnioskodawcy nie ma zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT i z tytułu wykonania tych czynności za wynagrodzeniem Wnioskodawca jest podatnikiem VAT wykonującym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zauważyć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 100 ust. 2 ustawy Prawo geologiczne i górnicze korzystanie z informacji geologicznej w celu wykonywania działalności w zakresie w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne następuje za wynagrodzeniem. Jednocześnie podstawę określenia wynagrodzenia za korzystanie z informacji geologicznej stanowi wycena określająca koszty projektowania, wykonywania i dokumentowania prac geologicznych sfinansowana przez podmiot ubiegający się o korzystanie z tej informacji, przy czym przed zawarciem umowy Skarb Państwa dokonuje weryfikacji tej wyceny (art. 100 ust. 4 ww. ustawy). Ponadto jak wynika z opisu sprawy Wysokość wynagrodzenia oraz tryb i sposób zapłaty ustala się w umowie zawartej pomiędzy Przedsiębiorcą, a Skarbem Państwa reprezentowanym przez marszałka województwa. Skoro zatem udostępnienie informacji geologicznej następuje za wynagrodzeniem na podstawie umowy cywilnoprawnej, to wpisuje się w zakres czynności opodatkowanych podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym w zakresie tych czynności Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, ponieważ udostępnianie informacji geologicznej do której prawa przysługują Skarbowi Państwa, w celu wykonywania działalności w zakresie wydobywania kopalin ze złóż w jakim wymagane jest pozwolenie wodnoprawne, które zgodnie z art. 100 ust. 2 pkt 3 Prawa geologicznego i górniczego, następuje, w drodze umowy, za wynagrodzeniem, stanowi świadczenie usług zgodnie z ustawą o VAT.

Reasumując ustanowienie prawa użytkowania górniczego, oraz udostępnienie informacji geologicznej w zakresie o którym mowa we wniosku dokonane na podstawie umowy, przez czynnego podatnika VAT, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 oraz z art. 100 ust. 2 pkt 3 Prawa geologicznego i górniczego, przysługuje wynagrodzenie, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a zatem Wnioskodawca, w stanie faktycznym zawartym we wniosku, jest podatnikiem podatku od towarów i usług od wynagrodzenia za czynności związane z rozporządzaniem prawem do przysługującej Skarbowi Państwa informacji geologicznej oraz od wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej