Temat interpretacji

Prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków wykazanych na fakturze od Zleceniobiorcy

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2019 r. (data wpływu 9 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków wykazanych na fakturze od Zleceniobiorcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków wykazanych na fakturze od Zleceniobiorcy.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu), w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

(ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca dnia ... zawarł umowę o świadczenie usług handlowych ze Zleceniobiorcą będącym osobą fizyczną wykonującą jednoosobową działalność gospodarczą. W ramach świadczonych usług, na mocy zawartej umowy, Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrotu Zleceniobiorcy kosztów poniesionych przez niego w ramach świadczonych usług, do których zaliczyć należy koszty eksploatacji pojazdu (tj. pokrycia kosztów paliwa tytułem realizacji usług na rzecz Wnioskodawcy w wysokości 0,8358 zł za 1 km). Koszty przejazdu samochodem stanowią nierozerwalny element wynagrodzenia i pozostają w bezpośrednim związku z wykonywaniem usług (bez świadczenia usług na gruncie zawartej umowy o świadczenie usług nie byłoby w ogóle kosztów przejazdu). Pozycja ta wyszczególniona jest wraz z należnymi kwotami na fakturze VAT wystawianej przez Zleceniobiorcę. Z uwagi na fakt, że jest ona ściśle związana ze świadczeniem usług (Zleceniobiorca wykorzystuje pojazd w celu dojazdu do klientów, hurtowni, itp.) podlega ona tej samej stawce podatku VAT, co świadczona usługa. Pojazd wykorzystywany do świadczenia ww. usług stanowi własność Zleceniobiorcy i nie jest przedmiotem żadnych umów pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniobiorcą. Jego posiadaczem i użytkownikiem jest Zleceniobiorca.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Usługa nabyta od Zleceniobiorcy związana jest z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Koszty eksploatacji pojazdu wykazane na fakturze od Zleceniobiorcy są związane wyłącznie z usługami świadczonymi na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca uprawniony jest do odliczenia całości kwoty podatku VAT wyszczególnionej na fakturze VAT pod pozycją eksploatacji pojazdu w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie posiada tytułu prawnego do pojazdu (samochód należy do Wykonawcy), a ponoszenie przez Wnioskodawcę kosztów eksploatacji wynika z postanowień umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Wykonawcą, który wykorzystuje własny samochód do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy)?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Według Wnioskodawcy jest on uprawniony do odliczenia całej kwoty podatku VAT wyszczególnionej na fakturze VAT pod pozycją eksploatacji pojazdu w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie posiada tytułu prawnego do pojazdu (samochód należy do Wykonawcy), a ponoszenie przez Wnioskodawcę kosztów eksploatacji wynika z postanowień umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Wykonawcą, który wykorzystuje własny samochód do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy). W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 listopada 2012 r. (ITPP1/443-1027/12/MN), na gruncie przedstawionego tam stanu faktycznego, wskazano, że koszty przejazdu samochodem wskazane na fakturze VAT stanowią element wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi, a zatem Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze zawierającej wszystkie elementy należnego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi z zakresu pomocy prawnej, w tym również w części odnoszącej się do kwoty zwrotu kosztów przejazdu samochodem do sądu, przy założeniu, że nabyta usługa służy sprzedaży opodatkowanej Wnioskodawcy oraz nie zachodzą inne wyłączenia, określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Kwota zwrotu kosztów przejazdu stanowi bowiem zapłatę w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Podobny pogląd wyrażony został w wyroku NSA z dnia 30.08.2018 r. (I FSK 1394/16), w którym stwierdzono, iż każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. Należy zgodzić się z przedstawionymi wyżej poglądami. Koszty przejazdu samochodem z pewnością stanowią nierozerwalny element wynagrodzenia i pozostają w bezpośrednim związku z wykonywaniem usług (bez świadczenia usług na gruncie zawartej umowy współpracy nie byłoby w ogóle kosztów przejazdu). Podlegają one opodatkowaniu równemu stawce za świadczenie główne. Spółka, która faktycznie poniosła rzeczone koszty dojazdu, może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu na zasadach określonych w Rozdziale 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto z uwagi na fakt, że nie doszło do nabycia samochodu ani też Wnioskodawca nie posiada do niego żadnego tytułu prawnego, nie znajdzie zastosowania art. 86a ustawy o VAT. Skoro zatem nie istnieją żadne ograniczenia ani wyłączenia, zaś same koszty eksploatacji są elementem świadczonej usługi, to dokonać odliczenia kwoty podatku VAT w pełnej wysokości (tj. 100%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 przytoczonego przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym uznać należy, że pojęcie świadczenia składającego się na istotę usługi należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem.

Przy definiowaniu świadczenia należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) Kc, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie należy podkreślić, że czynność podlega opodatkowaniu, gdy dokonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego tej płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie ze stanowiskiem TSUE wyrażonym w szeregu orzeczeń (por. C-16/93, C-89/81, C 154/80, C-498/99) za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu uważane mogą być takie sytuacje, w których istnieje bezpośredni związek pomiędzy daną czynnością a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem.

W orzeczeniu C-154/80 Trybunał stwierdził, że podstawą opodatkowania z tytułu wykonania usługi jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie za usługę i że usługa jest tym samym opodatkowana tylko, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem. Do uznania danej czynności za usługę konieczne jest istnienie zidentyfikowanego odbiorcy usługi, beneficjenta danej czynności, przy czym aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy ta czynność skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług handlowych ze Zleceniobiorcą. W ramach świadczonych usług, na mocy zawartej umowy, Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrotu Zleceniobiorcy kosztów poniesionych przez niego w ramach świadczonych usług, do których zaliczyć należy koszty eksploatacji pojazdu. Koszty przejazdu samochodem stanowią nierozerwalny element wynagrodzenia i pozostają w bezpośrednim związku z wykonywaniem usług (bez świadczenia usług na gruncie zawartej umowy o świadczenie usług nie byłoby w ogóle kosztów przejazdu). Pozycja ta wyszczególniona jest wraz z należnymi kwotami na fakturze VAT wystawianej przez Zleceniobiorcę. Z uwagi na fakt, że jest ona ściśle związana ze świadczeniem usług podlega ona tej samej stawce podatku VAT, co świadczona usługa. Pojazd wykorzystywany do świadczenia ww. usług stanowi własność Zleceniobiorcy i nie jest przedmiotem żadnych umów pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniobiorcą. Jego posiadaczem i użytkownikiem jest Zleceniobiorca.

Ustalanie statusu wypłacanego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Nie istotna jest nazwa świadczenia lecz jego rzeczywisty charakter.

Odnosząc przepisy prawa do opisu sprawy, należy wskazać, że koszty przejazdu samochodem stanowią nierozerwalny element wynagrodzenia i pozostają w bezpośrednim związku z wykonywaniem usług (bez świadczenia usług na gruncie zawartej umowy o świadczenie usług nie byłoby w ogóle kosztów przejazdu).

Zatem z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Jak stwierdzono wyżej świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy. Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotem świadczenia na rzecz Wnioskodawcy jest usługa handlowa - dojazd do klientów, hurtowni, itp., natomiast zwrot kosztów przejazdu samochodem poniesionych w celu dojazdu do klientów, hurtowni, itp., jest częścią należnego wynagrodzenia. W efekcie, zwrot kosztów przejazdu samochodem do klientów, hurtowni, itp., jest świadczeniem należnym z tytułu podpisanej umowy.

Podkreślić należy, iż kwota należna za wykonanie usługi świadczonej w oparciu o zawartą umowę powinna uwzględniać wszystkie, wynikające z tej umowy elementy ceny, w tym również kwotę określoną jako zwrot kosztów poniesionych w ramach świadczonych usług, do których zaliczyć należy koszty eksploatacji pojazdu.

Wobec powyższego wynagrodzenie, które wypłaci Wnioskodawca na rzecz Zleceniobiorcy należy traktować jako świadczenie ekwiwalentne, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę tego świadczenia w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Umowa łącząca Wnioskodawcę ze Zleceniobiorcą ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy.

Przedmiotowe wynagrodzenie, które otrzyma Zleceniobiorca stanowić będzie zatem formę wynagrodzenia za umownie uzgodnione działania. W analizowanym przypadku istnieć więc będzie bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem.

Zatem Wynagrodzenie, które będzie należne Zleceniobiorcy stanowić będzie wynagrodzenie za konkretne świadczenie usług, które wypełnia definicję usługi wskazaną w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zapłata przez Wnioskodawcę kwoty wykazanej na fakturze od Zleceniobiorcy będzie zatem zapłatą wynagrodzenia za wykonanie usługi na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z cytowanych powyżej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Usługa nabyta od Zleceniobiorcy związana jest z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Koszty eksploatacji pojazdu wykazane na fakturze od Zleceniobiorcy są związane wyłącznie z usługami świadczonymi na rzecz Wnioskodawcy.

Zasady odliczania podatku VAT od wydatków dotyczących pojazdów samochodowych zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Należy w tym miejscu podkreślić, że przykładowo wymienione w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wydatki związane z użytkowaniem samochodów, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1 - dotyczą towarów i usług związanych z ich eksploatacją lub używaniem. Chodzi tu zatem o te towary i usługi, które mają wpływ na eksploatację i używanie samochodów. Do wydatków tych zalicza się więc m.in. koszty zużytych/uszkodzonych części zamiennych, płynów eksploatacyjnych, napraw, konserwacji, jak również koszty ubezpieczenia, przeglądów, opłat za autostrady czy parkowanie.

Ze względu na powyższe okoliczności należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawcę koszty eksploatacji w sytuacji gdy pojazd wykorzystywany do świadczenia ww. usług stanowi własność Zleceniobiorcy i nie jest przedmiotem żadnych umów pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniobiorcą nie stanowią wymienionych przez Ustawodawcę w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wydatków związanych z użytkowaniem samochodów, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1 ustawy.

Zatem należy stwierdzić, że przepisy art. 86a ustawy o VAT i wynikające z niego ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego w analizowanej sprawie nie znajdują zastosowania.

W świetle przedstawionego opisu sprawy i powołanych przepisów, Wnioskodawcy, który jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT - na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługiwać będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wypłaty wynagrodzenia wykazanego na fakturze od Zleceniobiorcy związanego wyłącznie z usługami świadczonymi na rzecz Wnioskodawcy. Spełniona bowiem jest podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT jaką jest związek dokonanego nabycia z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy. Prawo to będzie przysługiwało pod warunkiem niezaistnienia okoliczności określonych w art. 88 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku wyroku sądu, tutejszy organ wyjaśnia, że powołany wyrok jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża. Zatem, wskazany we wniosku wyrok sądu nie ma wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Natomiast, odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że została ona wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związany.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej