Temat interpretacji

Prawo do pełnego odliczenia podatku z faktur dokumentujących wydatki ponoszone w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku z faktur dokumentujących wydatki ponoszone w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku z faktur dokumentujących wydatki ponoszone w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 marca 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również: Spółka lub Zainteresowany) jest spółką windykacyjną, która zajmuje się odzyskiwaniem niespłaconych samochodów. Spółka zarejestrowana jest jako czynny podatnik VAT.

Działalność Wnioskodawcy polega na odbieraniu od dłużnika windykowanego samochodu osobowego lub ciężarowego i przemieszczeniu go w miejsce wskazane przez leasingodawcę. Powyższe odbywa się na podstawie podpisywanej pomiędzy Spółką a leasingodawcę umowy zlecenia.

Wnioskodawca zaznacza jednak, że wykonując przedmiotowe zlecenia w postaci przemieszczania samochodów z jednego miejsca w drugie, nie używa ich na własne potrzeby, nie stanowią one nawet środków trwałych Spółki, nie są w ogóle ujmowane w księgach rachunkowych.

W trakcie wykonywania zlecenia Spółka niewątpliwie ponosi koszty związane z przedmiotowymi samochodami. Poniesione koszty dotyczą zakupu paliwa (udokumentowanego fakturą ze wskazanym numerem rejestracyjnym samochodu), przejazdów autostradą, usług parkingowych, holowania, czy też naprawy tych samochodów, jeżeli jest wymagana, aby możliwe było ich przemieszczenie do leasingodawcy. Co istotne zawarta ze zleceniodawcą umowa określa ramy czasowe, w trakcie których ma być wykonana usługa przemieszczenia danego samochodu. Z kolei wszystkie zakupione towary i usługi związane z przedmiotowym samochodem dokumentowane są fakturami wskazującymi numer rejestracyjny konkretnego samochodu. Dzięki temu Spółka potrafi rzetelnie przypisać poniesiony wydatek do konkretnego samochodu w ramach konkretnego zlecenia.

Wyżej wymienione koszty często są też refakturowane na danego zleceniodawcę. Spółka zaznaczyła również, że samochody nie służą do prywatnych lub służbowych celów Wnioskodawcy, w związku z czym nie jest prowadzona ewidencja przebiegu. Samochody stanowią jedynie środek trwały wskazany przez zleceniodawcę, na którym Spółka wykonuje zlecone jej zadania.

Ponadto w piśmie z dnia 2 marca 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, co następuje.

1. W odpowiedzi na pytanie o treści: Czy z umów zawieranych przez Wnioskodawcę z leasingodawcami wynika, że pojazdy samochodowe, o których mowa w rozpatrywanej sprawie, nie mogą być wykorzystywane w żaden sposób przez Wnioskodawcę na jego potrzeby? Spółka poinformowała, że zapisy umowne nie precyzują możliwości wykorzystywania przedmiotów do własnych celów. Przedmiotem umów jest usługa dokonania odbioru i transport pojazdów w wyznaczone przez Leasingodawcę miejsce. Wewnętrzne procedury Wnioskodawcy, sformułowane na podstawie wytycznych Jego klientów leasingowych zabraniają pracownikom korzystania z odebranych w toku windykacji pojazd do celów prywatnych.
2. Z kolei na pytanie o treści: Czy świadcząc usługi na rzecz leasingodawców Spółka działa wyłącznie i na rzecz właścicieli ww. pojazdów w zakresie wynikającym z umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a zleceniodawcami? Wnioskodawca potwierdził, że świadcząc usługi na rzecz leasingodawców Spółka działa wyłącznie i na rzecz właścicieli ww. pojazdów w zakresie wynikającym z umów. W trakcie transportu pojazdów do wyznaczonych przez Leasingobiorców miejsc nie jest realizowana żadna inna usługa w zakresie umowy podpisanej z właścicielem pojazdu, nie jest też realizowana żadna inna usługa dostarczana przez Wnioskodawcę, jak również pojazd nie jest wykorzystywany do celów prywatnych.
3. Wydatki, które ponoszone są w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców, służą Spółce do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących opisane w stanie faktycznym wydatki, które ponoszone są w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców, tzn. bez zastosowania 50% ograniczenia w odniesieniu do kwoty podatku, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług? (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm, dalej: ustawa o VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących opisane w stanie faktycznym wydatki, które ponoszone są w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców. Tym samym nie jest on zobowiązany do zastosowania 50% ograniczenia w odniesieniu do kwoty podatku, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.

Na wstępie Wnioskodawca wskazał, że stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Wnioskodawca wskazuje jednak, że art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 T, co wynika z definicji zawartej w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT), wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą dla takich wydatków, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającego z zakupu.

Mając zaś na względzie art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca wskazuje, że do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zalicza się również wydatki związane z ich eksploatacją i użytkowaniem, w tym nabycie paliw do ich napędu, serwisowaniem, naprawą i konserwacją oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją i użytkowaniem tych pojazdów.

Zatem pełnego odliczenia VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi podatnik może dokonać jedynie w przypadkach i na zasadach określonych w art. 86a ust. 3 i 4 ustawy o VAT, tj. w szczególności, gdy pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika oraz jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Z treści tych regulacji wynika więc, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

W przypadku opisanym przez Wnioskodawcę należy uznać, iż samochody nie dość, że są wykorzystywane przez niego do prowadzenia działalności gospodarczej, to co więcej Spółka prowadząc swoją działalność gospodarczą, wykonuje zleconą usługę właśnie na tych samochodach. Zatem stanowią one niejako środki trwałe wskazane przez zleceniodawcę do wykonania na nich usługi. Nie są zaś narzędziem posiadanym przez przedsiębiorcę, które ułatwia mu/usprawnia prowadzenie jego działalności gospodarczej, jak to ma z kolei miejsce w przypadku podatników, do których zastosowanie znajdzie regulacja art. 86a ustawy o VAT. W przypadku Wnioskodawcy przejazd wskazanym samochodem stanowi sam w sobie cel świadczonej usługi i bez wykonania tej czynności i poniesienia w związku z tym kosztów, usługa nie zostałaby zrealizowana.

Mając na uwadze przywołane przepisy Wnioskodawca zauważa, że co prawda nie ma specjalnej procedury, aby samochody nie były wykorzystywane w celach prywatnych, to jednak kluczowe jest to, iż w przypadku Spółki brak jest w ogóle możliwości ich użycia w inny sposób niż zgodny z umową zlecenia z uwagi na fakt, że pojazdy nie są własnością Wnioskodawcy, a co za tym idzie nie są na niego zarejestrowane. Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wyklucza ich użycie do celów prywatnych pracowników Wnioskodawcy.

Końcowo Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, wymienione koszty często są refakturowane na zleceniodawcę. Niniejsze potwierdza również, że wydatki te nie są związane z prywatnym użytkowaniem samochodów osobowych, tylko z wykonywaniem czynności zleconych przez zleceniodawcę.

Co więcej, w takim przypadku, na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, mamy do czynienia z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, co spowoduje, że Spółka bez wątpienia nabędzie prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego za wszystkie refakturowane koszty.

Zgodnie bowiem z ww. art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przy czym, na podstawie wyżej przedstawionego wywodu Wnioskodawca uważa, że nawet jeżeli nie dojedzie do refaktury któregoś z poniesionych wydatków związanych z samochodami osobowymi, to i tak skoro pojazdy samochodowe niezarejestrowane przez Wnioskodawcę, niestanowiące jego własności i nie ujęte w księgach rachunkowych przeznaczone są wyłącznie do wykonania zleconej usługi na tych samochodach, w postaci przemieszczenia ich od dłużnika do leasingodawcy, co stanowi wprost główny przedmiot działalności Spółki, to w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania przepis art. 86a ust. 1 ustawy o VAT. Samochody nie są wykorzystywane do innych celów niż odebranie ich od dłużnika i oddanie leasingodawcy. Poniesione w trakcie wykonywania tego zlecenia wydatki, pomimo iż są związane z pojazdami samochodowymi, to należy je interpretować w kategorii kosztów niezbędnych do wykonania działalności gospodarczej i bezpośrednio z nią związanych.

Zatem w tym przypadku zastosowanie znajdą ogólne zasady dotyczące zakresu prawa do odliczania podatku VAT naliczonego, w tym przepisy dotyczące związku odliczanego podatku z czynnościami dającymi prawo do odliczania VAT (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT), których prawidłowe zastosowanie we wskazanym stanie faktycznym, prowadzi do wniosku, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w trakcie wykonywania na rzecz zleceniodawcy usługi, bowiem nabyte towary i usługi były bezsprzecznie niezbędne do wykonania działalności gospodarczej podatnika, a zatem związane bezpośrednio z tą działalnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do zapisu ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jak stanowi art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle ust. 4 cytowanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jak stanowi ust. 5 ww. artykułu, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   &‒ jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

W świetle ust. 9 przywołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy
   &‒ jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Według art. 86a ust. 12 ustawy, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Na podstawie art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Ponadto należy zaznaczyć, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w myśl art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec tego należy stwierdzić, że za podatnika VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów opodatkowanej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką windykacyjną, która zajmuje się odzyskiwaniem niespłaconych samochodów. Spółka zarejestrowana jest jako czynny podatnik VAT.

Działalność Wnioskodawcy polega na odbieraniu od dłużnika windykowanego samochodu osobowego lub ciężarowego i przemieszczeniu go w miejsce wskazane przez leasingodawcę. Powyższe odbywa się na podstawie podpisywanej pomiędzy Spółką a leasingodawcę umowy zlecenia.

Wnioskodawca zaznaczył jednak, że wykonując przedmiotowe zlecenia w postaci przemieszczania samochodów z jednego miejsca w drugie, nie używa ich na własne potrzeby, nie stanowią one nawet środków trwałych Spółki, nie są w ogóle ujmowane w księgach rachunkowych. W trakcie wykonywania zlecenia Spółka niewątpliwie ponosi koszty związane z przedmiotowymi samochodami. Poniesione koszty dotyczą zakupu paliwa (udokumentowanego fakturą ze wskazanym numerem rejestracyjnym samochodu), przejazdów autostradą, usług parkingowych, holowania, czy też naprawy tych samochodów, jeżeli jest wymagana, aby możliwe było ich przemieszczenie do leasingodawcy. Co istotne zawarta ze zleceniodawcą umowa określa ramy czasowe, w trakcie których ma być wykonana usługa przemieszczenia danego samochodu. Z kolei wszystkie zakupione towary i usługi związane z przedmiotowym samochodem dokumentowane są fakturami wskazującymi numer rejestracyjny konkretnego samochodu. Dzięki temu Spółka potrafi rzetelnie przypisać poniesiony wydatek do konkretnego samochodu w ramach konkretnego zlecenia.

Wyżej wymienione koszty często są też refakturowane na danego zleceniodawcę. Spółka zaznaczyła również, że samochody nie służą do prywatnych lub służbowych celów Wnioskodawcy, w związku z czym nie jest prowadzona ewidencja przebiegu. Samochody stanowią jedynie środek trwały wskazany przez zleceniodawcę, na którym Spółka wykonuje zlecone jej zadania.

Zapisy umowne z leasingodawcami nie precyzują możliwości wykorzystywania przedmiotów do własnych celów. Przedmiotem umów jest usługa dokonania odbioru i transport pojazdów w wyznaczone przez Leasingodawcę miejsce. Wewnętrzne procedury Wnioskodawcy, sformułowane na podstawie wytycznych Jego klientów leasingowych zabraniają pracownikom korzystania z odebranych w toku windykacji pojazd do celów prywatnych.

Świadcząc usługi na rzecz leasingodawców Spółka działa wyłącznie i na rzecz właścicieli ww. pojazdów w zakresie wynikającym z umów. W trakcie transportu pojazdów do wyznaczonych przez Leasingobiorców miejsc nie jest realizowana żadna inna usługa w zakresie umowy podpisanej z właścicielem pojazdu, nie jest też realizowana żadna inna usługa dostarczana przez Wnioskodawcę, jak również pojazd nie jest wykorzystywany do celów prywatnych.

Wydatki, które ponoszone są w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców, służą Spółce do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących opisane w stanie faktycznym wydatki, które ponoszone są w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców, tzn. bez zastosowania 50% ograniczenia w odniesieniu do kwoty podatku, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że powołane przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku mieszanego, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Wyłączenia z ograniczenia w odliczeniu podatku zawiera art. 86a ust. 3 ustawy. Według tego przepisu, skorzystanie z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi umożliwia spełnienie m.in. warunku wykorzystywania samochodów przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 86 ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy) oraz przeznaczenia towarów montowanych w pojazdach samochodowych i związanych z nimi usług montażu, napraw i konserwacji, wskazującego obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (art. 86a ust. 3 pkt 2 ustawy).

Przepis art. 86a ust. 4 ustawy, stanowi doprecyzowanie ust. 3 pkt 1 lit. a ww. artykułu i określa warunki, jakie muszą być spełnione, aby pojazdy były uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Pierwszy z tych warunków (art. 86a ust. 3 pkt 1 ustawy) należy odnieść do pojazdów, których konstrukcja umożliwia ich wykorzystywanie zarówno do użytku prywatnego, jak i w działalności gospodarczej (np. samochody osobowe). W związku z tym, że nie można obiektywnie stwierdzić (poza pewnymi zupełnie wyjątkowymi sytuacjami), że taki samochód wykorzystywany jest przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej, ustawodawca określił dodatkowe wymogi, których spełnienie umożliwi podatnikowi udowodnienie, że samochód nie jest wykorzystywany na cele prywatne. Takim wymogiem jest m.in. prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu (art. 86a ust. 4 pkt 1). Ustawodawca przewidział przy tym przypadki, w których nie ma konieczności prowadzenia ww. ewidencji (art. 86a ust. 5 ustawy).

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem umów między Wnioskodawcą a Leasingodawcą jest usługa dokonania odbioru i transport pojazdów w wyznaczone przez Leasingodawcę miejsce. Zapisy umowne z leasingodawcami nie precyzują możliwości wykorzystywania przedmiotów do własnych celów, jednakże wewnętrzne procedury Wnioskodawcy, sformułowane na podstawie wytycznych Jego klientów leasingowych zabraniają pracownikom korzystania z odebranych w toku windykacji pojazd do celów prywatnych. Zainteresowany wskazał również, że świadcząc usługi na rzecz leasingodawców Spółka działa wyłącznie i na rzecz właścicieli ww. pojazdów w zakresie wynikającym z umów. Wnioskodawca wykonując przedmiotowe zlecenia w postaci przemieszczania samochodów z jednego miejsca w drugie, nie używa ich na własne potrzeby, nie stanowią one środków trwałych Spółki, nie są w ogóle ujmowane w księgach rachunkowych. W trakcie wykonywania zlecenia Spółka ponosi koszty związane z przedmiotowymi samochodami. Poniesione koszty dotyczą zakupu paliwa (udokumentowanego fakturą ze wskazanym numerem rejestracyjnym samochodu), przejazdów autostradą, usług parkingowych, holowania, czy też naprawy tych samochodów, jeżeli jest wymagane, aby możliwe było ich przemieszczenie do leasingodawcy. Ponadto zawarta ze zleceniodawcą umowa określa ramy czasowe, w trakcie których ma być wykonana usługa przemieszczenia danego samochodu. Wszystkie zakupione towary i usługi związane z przedmiotowym samochodem dokumentowane są fakturami wskazującymi numer rejestracyjny konkretnego samochodu, a dzięki temu Spółka potrafi rzetelnie przypisać poniesiony wydatek do konkretnego samochodu w ramach konkretnego zlecenia. Świadcząc usługi na rzecz leasingodawców Spółka działa wyłącznie i na rzecz właścicieli ww. pojazdów w zakresie wynikającym z umów. Zatem należy uznać, że pojazdy te nie są używane, czy też eksploatowane stricte w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, a Spółka jest uprawniona wyłącznie do wykonania określonych czynności związanych z odbieraniem od dłużnika windykowanego samochodu osobowego lub ciężarowego i przemieszczeniu go w miejsce wskazane przez leasingodawcę.

Analiza ww. przepisów art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wskazuje, że ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego przy nabyciu paliwa oraz ponoszonych kosztów eksploatacyjnych dotyczy wydatków związanych z pojazdami samochodowymi używanymi na podstawie tytułu prawnego do używania tych pojazdów do działalności gospodarczej.

Tymczasem w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do pojazdów samochodowych, będących przedmiotem windykacji, co do których Wnioskodawca ponosi koszty dotyczące zakupu paliwa, przejazdów autostradą, usług parkingowych, holowania, czy też naprawy tych samochodów, jeżeli jest wymagana, aby możliwe było ich przemieszczenie do leasingodawcy Zainteresowany, nie posiada żadnego tytułu ani uprawnienia do użytkowania, czy eksploatacji tych pojazdów w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zatem należy uznać, że pojazdy te nie są używane czy eksploatowane stricte w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest wyłącznie uprawniony do wykonania określonych czynności związanych przygotowaniem tych pojazdów do przekazania właścicielowi.

W konsekwencji należy przyjąć, że przepisy art. 86a ustawy nie mają zastosowania w rozpatrywanej sprawie. Podkreślenia jednakże wymaga, że Wnioskodawca, co prawda, nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, ale zobowiązany jest do prowadzenia dokumentacji, z której jednoznacznie wynika, że ponoszone wydatki są związane wyłącznie z pojazdami, będącymi przedmiotem windykacji, których właścicielem jest leasingodawca. Prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku z wykonywanymi zadaniami zleconymi przez leasingodawców dotyczącymi windykacji pojazdów przysługuje Wnioskodawcy na zasadach ogólnych, w oparciu o przepisy art. 86 ust. 1 i kolejne ustawy.

Zatem z uwagi na fakt, że jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy wydatki, które ponoszone są w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców, służą Spółce do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy. Natomiast, jeżeli wydatki te służą wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to wówczas przysługuje Zainteresowanemu pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Podsumowując, w przypadku gdy opisane w stanie faktycznym wydatki, ponoszone w związku z wykonywanymi zadaniami, zleconymi przez leasingodawców, służą Spółce wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług to Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących ww. wydatki, tzn. bez zastosowania 50% ograniczenia w odniesieniu do kwoty podatku, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nieobjęte pytaniami nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności opodatkowania refakturowania ponoszonych kosztów na zleceniodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej