Brak opodatkowania świadczeń wykonywanych przez Państwa w ramach wspólnego przedsięwzięcia.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania świadczeń wykonywanych przez Państwa w ramach wspólnego przedsięwzięcia. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 września 2022 r. (data wpływu  5 września 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej również jako Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca rozważa podjęcie działalności prawniczej, realizowanej m.in. poprzez prowadzenie spraw sądowych, w ramach których dochodzone będą przed sądami powszechnymi przysługujące roszczenia pieniężne w stosunku do towarzystw ubezpieczeniowych lub innych instytucji finansowych o naprawienie szkody, która zostanie przez Spółkę nabyta na podstawie umowy przelewu (cesji) wierzytelności (dalej jako Przedsięwzięcie).

Wnioskodawca rozważa zawieranie umów zabezpieczonej inwestycji udziałowej (dalej jako umowa ZIU) z kontrahentami (dalej również jako Inwestorzy) (w głównej mierze polskimi podmiotami), którzy w zamian za wypłacone wynagrodzenie uzyskają prawo do przychodu z Przedsięwzięcia w części dotyczącej Należności Głównej (ekspektatywa zysku). Przedmiotowe umowy będą zawierane z polskimi podatnikami podatku VAT.

Przy czym:

·Przychód z Przedsięwzięcia będzie sumą Przychodów ze Spraw Sądowych;

·Sprawa Sądowa stanowić będzie postępowanie sądowe przed sądem powszechnym w ramach którego dochodzona jest Należność Główna przysługująca Wnioskodawcy względem Towarzystwa Ubezpieczeniowego lub innej instytucji finansowej wraz ze związanymi z nią pozostałymi roszczeniami, wskazanymi w określonym załączniku do umowy ZIU pod indywidualnym numerem kancelaryjnym sprawy wraz z informacją o przeciwniku procesowym oraz wysokością Należności Głównej;

·Należność Główna będzie częścią Przedsięwzięcia, stanowiącą roszczenie o zapłatę dochodzone w Sprawie Sądowej, bez pozostałych roszczeń dochodzonych w związku z realizacją Przedsięwzięcia, o wysokości wskazanej odrębnie dla każdej Sprawy Sądowej w określonym załączniku do umowy ZIU;

·Dodatkowy Przychód z Przedsięwzięcia będzie sumą Dodatkowych Przychodów ze Spraw Sądowych;

·Przychód ze Sprawy Sądowej stanowić będzie Należność Główną w wysokości wskazanej przez Wnioskodawcę dla danej Sprawy Sądowej w określonym załączniku do umowy ZIU;

·Dodatkowy Przychód ze Sprawy Sądowej będzie częścią Należności Głównej zapłaconej przez Dłużnika lub wyegzekwowanej w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie powyżej wysokości Należności Głównej wskazanej dla danej Sprawy Sądowej w określonym załączniku do umowy ZIU.

W ramach każdej Sprawy Sądowej dochodzone będą roszczenia o zapłatę:

·Należności Głównej,

·odsetek ustawowych od Należności Głównej,

·kosztów poniesionych na etapie postępowania polubownego, w tym kosztów opinii/kosztorysów,

·kosztów sądowych poniesionych przez Wnioskodawcę, w tym m.in. opłaty od pozwu i zaliczki na biegłych oraz dalszych kosztów sądowych, które zostaną poniesione w związku z realizowaną Inwestycją,

·koszty zastępstwa procesowego.

W ramach umowy ZIU Inwestor nabędzie prawo do Przychodu z Przedsięwzięcia oraz prawo do połowy Dodatkowego Przychodu z Przedsięwzięcia, a Wnioskodawca zbędzie te prawa za ściśle określoną cenę (prawo do Przychodu z Przedsięwzięcia będzie odpowiadać sumie Należności Głównych dla poszczególnych Spraw Sądowych wskazanych w Załączniku nr 3 do Umowy ZIU).

Jednak Wnioskodawca pozostania wyłącznie uprawnionym do roszczeń m.in. o zapłatę, co Inwestorzy potwierdzą i zaakceptują.

Na moment zawarcia umowy ZIU Wnioskodawcy nie będą łączyć z Dłużnikami żadne porozumienia w zakresie zrzeczenia się Należności Głównych dochodzonych w ramach Spraw Sądowych, nie będą one obciążone żadnymi prawami na rzecz osób trzecich, nie zostaną, zbyte, przelane lub zastawione ani w żaden inny sposób obciążone. Ponadto w dniu podpisania umowy ZIU z Inwestorami Sprawy Sądowe będą toku, a Wnioskodawca będzie stroną powodową w każdej ze Spraw Sądowych i pozostanie nią również po jej podpisaniu, co Inwestor przyjmie do wiadomości i akceptuje. Wnioskodawca będzie mieć wyłączne prawo do występowania w Sprawach Sądowych w charakterze strony powodowej zarówno w pierwszej i drugiej instancji, jak również przed Sądem Najwyższym.

Wnioskodawca będzie zobowiązany do realizacji Przedsięwzięcia przy dołożeniu należytej staranności, wynikającej z profesjonalnego charakteru prowadzonej działalności, oraz będzie zobowiązany mieć na względzie interes Inwestora.

Za nabycie prawa do Przychodu z Przedsięwzięcia oraz prawa do połowy Dodatkowego Przychodu z Przedsięwzięcia Inwestor będzie zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia w wysokości 81% łącznej wysokości Należności Głównych wskazanych w określonym załączniku do umowy ZIU.

Wypłata prawa do Przychodu z Przedsięwzięcia następować będzie sukcesywnie, po zakończeniu każdej ze Spraw Sądowych.

W przypadku, gdy po upływie 30 miesięcy od dnia podpisania umowy ZIU Sprawa Sądowa nie zostanie zakończona (poprzez uzyskanie prawomocnego wyroku sądowego lub zawarcie ugody sądowej bądź pozasądowej), Inwestor uprawniony będzie do żądania wypłaty prawa do Przychodu ze Sprawy Sądowej w kwocie odpowiadającej wysokości Należności Głównej wskazanej w określonym załączniku do umowy ZIU dla tej Sprawy Sądowej, a Wnioskodawca zobowiązany będzie wówczas do jego zapłaty niezależnie od stanu Sprawy Sądowej w terminie 14 dni od otrzymania ww. żądania. Zapłata przez Wnioskodawcę wskazanej wyżej należności wyczerpie wszelkie roszczenia Inwestora z niniejszej Umowy związane z tą Sprawą Sądową, w tym skutkować będzie utratą prawa do połowy Dodatkowego Przychodu ze Sprawy Sądowej.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

1.Inwestorem będą wyłącznie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, które nabywają prawo do przychodu z Przedsięwzięcia w części określonej Umową ZIU lub nabywające to prawo bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stroną umowy przelewu (cesji) wierzytelności na Spółkę nie będą Inwestorzy. Spółka będzie zawierała tego rodzaju umowy z podmiotami niebędącymi Inwestorami. Nie zaistnieje również sytuacja, w której dany podmiot dokona na Spółkę cesji wierzytelności i jednocześnie, w stosunku do innej wierzytelności, będzie występował jako Inwestor.

Tym bardziej wykluczona będzie sytuacja, że Spółka nabędzie w drodze cesji wierzytelność od cedenta i jednocześnie podmiot ten będzie zarazem w stosunku do tej wierzytelności Inwestorem.

Jednocześnie Spółka podkreśla, że Inwestor na żadnym etapie nie nabywa prawa do wierzytelności, które to to prawo po nabyciu przez Spółkę (w drodze cesji wierzytelności) pozostaje przy niej przez cały okres trwania Umowy ZIU.

2.Spółka nie zamierza oferować prawa do Przychodu z Przedsięwzięcia z wykorzystaniem publicznych kanałów komunikacji, w tym przy wykorzystaniu reklamy w jakichkolwiek mediach publicznych, z wykorzystaniem mailingów, czy podczas organizacji spotkań inwestorskich lub innych wydarzeń służących gromadzeniu potencjalnych osób zainteresowanych inwestowaniem. Spółka będzie poszukiwać Inwestorów wśród kontrahentów, na rzecz których świadczy usługi inne niż w ramach Przedsięwzięć lub realizujących zlecenia na rzecz Spółki w sprawach związanych z przedmiotem jej działalności, w tym przede wszystkim wśród zarządzających i właścicieli takich podmiotów. Oferta przekazywana będzie przy okazji spotkań i rozmów biznesowych z kontrahentami.

3.Inwestorzy podejmując decyzję o podjęciu ze Spółką współpracy będą się kierowali treścią oferty zawarcia umowy Zabezpieczonej Inwestycji Udziałowej oraz treścią umowy, w ramach których to czynności będą otrzymywali m.in. wykaz Przedsięwzięć, z których prawo do przychodu stanowi przedmiot nabycia, informacje o złożonych przez Spółkę dokumentach finansowych w Krajowym Rejestrze Sądowym. Inwestorzy będą mieli prawo kierować dodatkowe pytania do Spółki zarówno dotyczące sytuacji finansowej, statystyk związanych z dotychczas zrealizowanymi Przedsięwzięciami jak i aktualnym stanem postępowań, z których prawo do Przychodu nabywane będzie na podstawie umowy ZIU.

4.Inwestorzy nie będą mieli prawa do ingerowania w sposób prowadzenia przez Spółkę postępowania sądowego. Sposób prowadzenia postępowania sądowego będzie pozostawał wyłącznie w gestii Spółki, z zastrzeżeniem tego, że zobowiązuje się ona do prowadzenia tego postępowania przy dołożeniu należytej staranności, wynikającej z profesjonalnego charakteru prowadzonej działalności, oraz z poszanowaniem interesu Inwestora. Innymi słowy wyłączona jest możliwość wpływania przez Inwestora w jakikolwiek sposób na sposób prowadzenia przez Spółkę postępowania sądowego. O sposobie prowadzenia tego postępowania decyduje zatem wyłącznie Spółka.

5.Konsekwentnie, zgodnie z odpowiedzią przedstawioną w pkt 4) powyżej wyłącznie Spółka decyduje o sposobie prowadzenia postępowania sądowego, w związku z czym Inwestorzy nie mają prawa żądać/oczekiwać od Spółki wykonania konkretnie sprecyzowanych czynności, czy podjęcia indywidualnie wskazanych działań. Inwestorzy nie będą zatem mieli prawa do żądania/oczekiwania od Spółki na podstawie zawartych indywidualnych umów korzystania z usług rzeczoznawców, ekspertów, biegłych sądowych, czy też podejmowania innych podobnych działań. Odpowiednio Spółka nie będzie też zobowiązana do sporządzania i przedstawiania raportów o sposobie realizacji spraw sądowych w tym znaczeniu, które oznaczałoby obowiązek złożenia sprawozdania z wykonanych usług. Inwestor będzie miał natomiast prawo do informacji, na jakim etapie znajduje się prowadzone postępowanie oraz o ewentualnych planowanych działaniach. Spółka podkreśla, że nie będzie to raport z wykonanych usług, czy też uzgodnienie co do usług, jakie mają być przez Spółkę świadczone w przyszłości, a wyłącznie informacja dla Inwestora o stanie sprawy, co do której w razie jej pozytywnego zakończenia, będzie mu przysługiwało prawo do Przychodu z Przedsięwzięcia oraz prawo do połowy Dodatkowego Przychodu z Przedsięwzięcia. Spółka będzie Inwestorom przekazywała następujące informacje: o wytoczeniu powództwa, otrzymanym stanowisku strony pozwanej, ewentualnych mediacjach w toku procesu, sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego, przewidywanym czasie zakończenia postępowania w danej instancji, uzyskaniu wyroku sądu I instancji, uprawomocnieniu się wyroku lub wniesionej apelacji, wniesionej odpowiedzi na apelację, uzyskaniu prawomocnego wyroku kończącego postępowanie sądowe (przy czym jest to uprawnienie, a nie obowiązek Spółki).

Ponadto w celu wykazania przed Inwestorem wysokości Należności Głównej zasądzonej prawomocnym wyrokiem lub innym orzeczeniem w danej Sprawie Sądowej, na życzenie Inwestora, Spółka w jej siedzibie zobowiązana będzie do okazania prawomocnego wyroku lub innego orzeczenia, na mocy którego nastąpiła spłata danej Należności Głównej przez Dłużnika.

Poza ogólnym zobowiązaniem Spółki do działania z należytą starannością zgodnie z profesjonalnym charakterem prowadzonej działalności, zabezpieczeniem interesów Inwestorów nie jest zobowiązanie Spółki do wykonywania określonych czynności, a zobowiązanie do wyrównania różnicy z własnych środków w terminie przewidzianym do wypłaty prawa do Przychodu z Przedsięwzięcia, (zapłaty Przychodu ze Sprawy Sądowej w kwocie odpowiadającej wysokości Należności Głównej) w sytuacji, gdy prawomocny wyrok sądowy będzie oddalał roszczenie o zapłatę Należności Głównej lub zasądzał ją w niższej wysokości od wskazanej dla danej Sprawy Sądowej, a także gdy faktycznie przelana przez Dłużnika kwota tytułem spłaty Należności Głównej w danej Sprawie Sądowej będzie niższa od wysokości Należności Głównej wskazanej dla tej Sprawy Sądowej.

6.Inwestorzy nie będą mieli prawa do roszczeń/oczekiwaniach innych niż te, które zostały wymienione w pkt 5) powyżej, tj. dotyczących prawa do informacji w znaczeniu opisanym w odpowiedzi na pytanie nr 5) oraz tych, które dotyczą wypłaty należności z realizacji umowy ZIU tj. Inwestor nabędzie prawo do Przychodu z Przedsięwzięcia oraz prawo do połowy Dodatkowego Przychodu z Przedsięwzięcia.

Po zakończeniu każdej Sprawy Sądowej (tj. uzyskaniu prawomocnego wyroku sądowego albo innego orzeczenia prawomocnie kończącego Sprawę Sądową lub zawarciu ugody sądowej bądź pozasądowej dotyczącej Należności Głównej dochodzonej w danej Sprawie Sądowej) oraz zapłaceniu przez Dłużnika dochodzonych Należności Głównych (oba te warunki muszą być spełnione łącznie), Spółka zobowiązana będzie do zapłaty Inwestorowi prawa do Przychodu ze Sprawy Sądowej w terminie 7 dni od dnia zaksięgowania spłaty Należności Głównej dochodzonej w danej Sprawie Sądowej, a jeśli powstał Dodatkowy Przychód ze Sprawy Sądowej, również połowy prawa do Dodatkowego Przychodu ze Sprawy Sądowej.

W przypadku, gdy prawomocny wyrok sądowy będzie oddalał roszczenie o zapłatę Należności Głównej lub zasądzał ją w niższej wysokości od wskazanej dla danej Sprawy Sądowej w określonym załączniku do umowy ZIU, a także gdy faktycznie przelana przez Dłużnika kwota tytułem spłaty Należności Głównej w danej Sprawie Sądowej będzie niższa od wysokości Należności Głównej wskazanej w określonym załączniku do umowy ZIU, Spółka zobowiązuje się do wyrównania różnicy z własnych środków w terminie przewidzianym do wypłaty prawa do Przychodu z Przedsięwzięcia.

7.Spółka rozważa podjęcie działalności prawniczej, realizowanej m.in. poprzez prowadzenie spraw sądowych, w ramach których dochodzone będą przed sądami powszechnymi przysługujące roszczenia pieniężne w stosunku do towarzystw ubezpieczeniowych lub innych instytucji finansowych o naprawienie szkody, która zostanie przez Spółkę nabyta na podstawie umowy przelewu (cesji) wierzytelności (dalej jako Przedsięwzięcie). Podjęcie i prowadzenie tego rodzaju działalności wymaga posiadania środków finansowych umożliwiających pozyskanie wierzytelności w drodze zakupu (cesji) wierzytelności na Spółkę. Środki finansowe na prowadzenie tej działalności Spółka zamierza pozyskać m.in. od Inwestorów. Jak Spółka wskazała w ramach każdej Sprawy Sądowej dochodzone będą roszczenia o zapłatę:

·   Należności Głównej,

·   odsetek ustawowych od Należności Głównej,

·   kosztów poniesionych na etapie postępowania polubownego, w tym kosztów opinii/kosztorysów,

·   kosztów sądowych poniesionych przez Wnioskodawcę, w tym m.in. opłaty od pozwu i zaliczki na biegłych oraz dalszych kosztów sądowych, które zostaną poniesione w związku z realizowaną Inwestycją,

·   koszty zastępstwa procesowego.

W ramach umowy ZIU Inwestor co do zasady (poza sytuacją, w której Należność Główna nie zostanie w całości zapłacona przez Dłużnika - opisaną powyżej) nabędzie prawo do żądania wypłaty Przychodu z Przedsięwzięcia oraz prawo do połowy Dodatkowego Przychodu z Przedsięwzięcia. Przychód z Przedsięwzięcia - Przychód ze Sprawy Sądowej stanowić będzie Należność Główną w wysokości wskazanej przez Spółkę dla danej Sprawy Sądowej, a Dodatkowy Przychód ze Sprawy Sądowej będzie częścią Należności Głównej zapłaconej przez Dłużnika lub wyegzekwowanej w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie powyżej wysokości Należności Głównej wskazanej dla danej Sprawy Sądowej w załączniku do umowy ZIU.

Powyższe oznacza, że zakres dochodzonych przez Spółkę, wyżej wymienionych roszczeń będzie przekraczał zakres zobowiązania Spółki do zapłaty na rzecz Inwestora wynikający z zawartej ZIU np., będzie też obejmował odsetki ustawowe od Należności Głównej. Uzyskując finansowanie od Inwestorów Spółka oczekuje więc na uzyskanie przychodów w kwotach przekraczających zobowiązanie Spółki wobec Inwestorów, których nie mogłaby uzyskać, gdyby tych środków od Inwestorów nie pozyskała. Są to zatem dodatkowe środki, które Spółka może przeznaczyć na zakup wierzytelności, co - jak Spółka oczekuje - pozwoli jej pozyskać dodatkowe przychody, których nie uzyskałaby, gdyby tego rodzaju umów nie zawarła. W tym znaczeniu Spółka oczekuje, że pozwoli jej to na zwielokrotnienie zakresu prowadzonej działalności. Oczywiście, zapewne nie w każdym przypadku Spółce uda się uzyskać z nabywanych wierzytelności objętych umowami ZIU przychody w kwotach przewyższających zobowiązanie do zapłaty na rzecz Inwestorów, jest to ryzykiem gospodarczym Spółki, które podejmuje. Ponadto należy wskazać, że Spółka dochód z prowadzonych Spraw Sądowych uzyska dopiero po ich prawomocnym zakończeniu i zapłacie należności przez Dłużnika zgodnie z treścią wyroku. Wcześniej Spółka musi ponieść koszty zespołu adwokatów i radców prawnych, którzy będą dochodzić w postępowaniach sądowych tych roszczeń. Środki finansowe pozyskane dzięki Umowie ZIU pozwolą również na rozbudowę zespołu adwokatów i radców prawnych, którzy będą dochodzić roszczeń z kolejnych nabytych w drodze cesji wierzytelności. Jest to drugi istotny niezbędny aspekt rozwoju, dla którego pozyskanie finansowania pozwoli na zwielokrotnienie zakresu prowadzonej przez Spółkę działalności.

Pytanie

Czy wypłata wynagrodzenia w zamian za uzyskanie ekspektatywy zysku z ściśle określonego Przedsięwzięcia stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem VAT w świetle regulacji wynikających z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 93 z późn. zm.; dalej jako ustawa o VAT)?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy wypłata wynagrodzenia w zamian za uzyskanie ekspektatywy zysku z ściśle określonego Przedsięwzięcia nie będzie stanowić czynności opodatkowanej podatkiem VAT w świetle regulacji wynikających z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

Art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 93 z późn. zm.; dalej jako ustawa o VAT) stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1)przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2)wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3)wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4)wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5)ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6)oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7)zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „dostawy towarów" nie można rozumieć w żaden inny sposób niż określony w art. 7 ustawy o VAT.

„Dostawa towarów” to przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W związku z powyższym konieczne jest, aby:

·wystąpiły towary tj. rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (tak art. 2 pkt 6 ustawy o VAT) oraz

·dokonano przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Przy czym należy mieć na uwadze, że pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, określone w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ma szerszy zakres, niż sprzedaż czy zamiana w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Bez znaczenia zatem w tej sytuacji pozostaje forma prawna zbycia towaru.

Zgodnie z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego rozporządzania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra.

W związku z powyższym pojęcie rozporządzania towarami jak właściciel w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności, rozporządzenie na wypadek śmierci), czy ich obciążenia (ustanowienia na rzeczy prawa rzeczowego, czy też oddanie rzeczy w dzierżawę lub najem), lecz także korzystania z nabytych towarów.

W analizowanej sytuacji w ocenie Wnioskodawcy nie mamy do czynienia z dostawą towarów, ponieważ nie występuje towar tj. rzecz ani żadna postać energii. W związku z powyższym nie może dojść również do przeniesienia jakichkolwiek praw do niego.

Z tego samego powodu w przedmiotowej sprawie nie mamy również do czynienia z eksportem towarów lub ich wewnątrzwspólnotową dostawą.

Drugą z dwóch podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT jest odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Określony przepisami art. 8 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o VAT katalog czynności uważanych za świadczenie usług ma charakter przykładowy.

W ustawie o VAT nie zawarto definicji „świadczenia", dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do pojęcia „świadczenia”, które funkcjonuje na gruncie przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z prawem cywilnym przez świadczenie rozumie się zachowanie się dłużnika przewidziane treścią zobowiązania. Dla wystąpienia świadczenia konieczne są zatem bezpośrednio związane ze sobą dwa elementy, tj. zachowanie oraz istniejący między stronami stosunek prawny przewidujący takie zachowanie. Brak jednego z tych elementów wyłącza zaistnienie świadczenia.

Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy, stwierdzić należy, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby ), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie .

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku VAT bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

·istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

·wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

·istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

·odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

·istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego

W analizowanym przypadku mamy do czynienia z umową zawieraną przez Wnioskodawcę z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabędzie od Wnioskodawcy ekspektatywę (prawo) do zysku. W wyniku zapłaty prawa przysługujące dotychczas Wnioskodawcy przejdą na nabywcę, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulegnie zmianie.

Ekspektatywa jest prawem podmiotowym tymczasowym, przygotowuje i zabezpiecza prawo przyszłe, które dopiero ostatecznie zaspakaja interesy podmiotu uprawnionego. Ekspektatywa jest zabezpieczonym prawnie oczekiwaniem na nabycie prawa podmiotowego, wierzytelności, określonych środków pieniężnych lub prawa rzeczowego, które polega na tym, że normalny stan faktyczny nabycia takiego prawa jest już częściowo urzeczywistniony.

Ustalanie statusu wypłacanego wynagrodzenia w zamian za ekspektatywe do udziału w zysku, jako podlegającego bądź nie, opodatkowaniu podatkiem VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy, wtedy kwota otrzymanego wynagrodzenia nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Należy zaznaczyć, że w przedmiotowej sytuacji Wnioskodawca nie będzie świadczył żadnych usług na rzecz podmiotu trzeciego za wynagrodzeniem. Podmiot trzeci w zamian za wypłacone wynagrodzenie otrzyma możliwość przystąpienia do Przedsięwzięcia i osiągnięcia z tego tytułu wynagrodzenia, dlatego też nie można w analizowanej sytuacji w ocenie Wnioskodawcy mówić o odpłatnym świadczeniu usług. Wnioskodawca działa we własnym interesie (znaczna część zysku z danej sprawy pozostaje przy nim). Otrzymane środki finansowe od Inwestorów pozwolą mu jedynie zwielokrotnić zakres prowadzonej działalności (tj. ilość i wartość spraw), w zamian za co Wnioskodawca podzieli się z Inwestorami zyskiem.

Tak jak wcześniej wskazano, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Należy podkreślić, że w analizowanej sytuacji zarówno Wnioskodawca jak i Inwestor będą beneficjentami czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę. Nie można w tym przypadku stwierdzić, że Wnioskodawca będzie realizował daną czynność wyłącznie na rzecz Inwestora.

Również nie można mówić o związku pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, ponieważ Wnioskodawca określone w umowie ZIU czynności wykonywałby niezależnie od zaangażowania finansowego Inwestora i zawarcia przedmiotowej umowy. Płatność nie odnosi się tutaj do świadczenia realizowanego przez Wnioskodawcę na rzecz Inwestora, ponieważ de facto podlegać będzie zwrotowi w przypadku niepowodzenia Przedsięwzięcia. Umowa ZIU nie będzie przewidywać wynagrodzenia za świadczoną usługę, dlatego też w ocenie Wnioskodawcy nie można mówić o opodatkowaniu ekspektatywy do zysku podatkiem VAT. Wierzytelność pomimo zawarcia umowy ZIU pozostanie przy Wnioskodawcy - Inwestor po zawarciu umowy nie zostanie wierzycielem, będzie mu przysługiwało wyłącznie prawo do udziału w zysku z Przedsięwzięcia. Wnioskodawca uważa, że również sposób rozliczenia między Wnioskodawcą a Inwestorem stanowi potwierdzenie, iż nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług między tymi podmiotami.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że wypłata wynagrodzenia w zamian za uzyskanie ekspektatywy do zysku z ściśle określonego Przedsięwzięcia nie będzie stanowić czynności opodatkowanej podatkiem VAT w świetle regulacji wynikających z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360), zwanej dalej „Kodeks cywilny”.

W świetle art. 353 § 2 Kodeksu cywilnego:

Tak więc, na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Co się tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie natomiast wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

·   istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;

·   wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;

·   istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi;

·   odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zauważyć w tym miejscu należy, że umowa o współpracy nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym.

Stosownie do art. 353¹ ustawy Kodeks cywilny:

W świetle tego przepisu należy zatem przyjąć, że zawarcie umowy o współpracy w ramach wspólnego przedsięwzięcia jest możliwe na podstawie ww. przepisu, w ramach tzw. swobody umów.

Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownymi. Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami VAT.

Jednocześnie wskazać należy, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Przechodząc do kwestii objętych zakresem zadanego pytania wskazać jeszcze raz należy, że aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dana czynność, a nie zaś wypłata wynagrodzenia.

Analizując okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Inwestor w zamian za przekazane Państwu środki finansowe nabędzie prawa do Przychodu z Przedsięwzięcia oraz prawa do połowy Dodatkowego Przychodu z Przedsięwzięcia, co oznacza że Inwestor będzie uprawniony do udziału w zysku wypracowanego przez Państwa w ramach czynności opisanych we wniosku.

Powyższe będzie poprzedzone zawarciem umowy pomiędzy Państwem a Inwestorem, w ramach której Państwo zobowiążą się do realizacji Przedsięwzięcia przy dołożeniu należytej staranności, wynikającej z profesjonalnego charakteru prowadzonej działalności oraz uwzględnieniu interesu Inwestora. Natomiast Inwestor zobowiąże się do zapłaty wynagrodzenia w określonej wysokości.

Występują tu zatem elementy typowe dla świadczenia usług za wynagrodzeniem, którego beneficjentem jest Inwestor. Opisane czynności podejmowane przez Państwa wykonywane będą zatem w ramach umowy zobowiązaniowej, a Inwestora należy uznać za bezpośredniego beneficjenta tych czynności. Przy tym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz Inwestora będzie mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, że należy stwierdzić, iż płatność będzie następować w zamian za to świadczenie.

Zasady określone w umowie o wspólnym przedsięwzięciu jednoznacznie wskazują na wykonywanie działań na zlecenie Inwestora tj. realizacji przedsięwzięcia, z której Inwestor będzie czerpał określone zyski.

Ponadto wskazać należy, że jeśli podmiot przekazujący środki finansowe otrzymuje korzyści (np. udział w zyskach) oznacza to, że tego rodzaju finansowanie przedsięwzięć, co do zasady nie stanowi darowizny, lecz jest świadczeniem wzajemnym.

Z kolei fakt, że wykonanie przez Państwa umowy będzie odbywać się w ramach wspólnego przedsięwzięcia, nie stoi na przeszkodzie uznaniu takiego działania za świadczenie usług.

Dla prawidłowości kwalifikacji czynności na gruncie przepisów prawa podatkowego bez znaczenia jest określenie przez strony umowy jej nazwy lub sposobu rozliczenia wynagrodzenia. Charakter wykonywanych przez Państwa czynności pomimo posługiwania się przez strony umowy cywilnoprawnej pojęciem „wspólnego przedsięwzięcia” nie ma znaczenia dla prawidłowego opodatkowania faktycznie wykonanych czynności, które w istocie są klasycznym świadczeniem usług wskazanym w art. 8 ust. 1 ustawy.

Bez wpływu na ocenę charakteru czynności wykonywanych przez Państwa, dokonaną przez Organ, pozostaje również podnoszona przez Państwa argumentacja, że określone w umowie czynności wykonywaliby Państwo niezależnie od zaangażowania finansowego Inwestora i zawarcia przedmiotowej umowy. Wskazana przez Państwa okoliczność nie powoduje bowiem, że więź zobowiązaniowa pomiędzy Państwem a Inwestorem stwierdzona przez Organ przestaje istnieć. 

Reasumując,  działania do wykonania których będzie Państwo zobowiązani w ramach zawartej umowy z Inwestorem będą stanowić świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a Państwo będziecie występować w niniejszej sprawie w roli podmiotu świadczącego usługi. Wynagrodzenie przekazane Państwu przez Inwestora będzie stanowić wynagrodzenie za wykonane usługi.  W konsekwencji realizacja wspólnego przedsięwzięcia z wykorzystaniem środków pieniężnych przekazanych Państwu przez Inwestora, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług przez Państwa na rzecz Inwestora, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług , zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Państwa należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2022 r., poz. 329, z późn. zm.; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.).