Temat interpretacji

brak uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą działek

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 czerwca 2020 r. (data wpływu 9 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 22 maja 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 1 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą działek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 4 czerwca 2020 r. (data wpływu 9 czerwca 2020 r) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 22 maja 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 1 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie umowy dożywocia z dnia 10 kwietnia 2003 r., Wnioskodawczyni stała się właścicielem m.in. nieruchomości rolnej, stanowiącej gospodarstwo rolne o pow. ha, obejmujące działki oznaczone nr ewidencyjnymi: oraz , które Wnioskodawczyni nabyła do majątku osobistego. Działka o nr została wydzielona na 7 działek o nr: ( ha), ( ha), ( ha), , , , ... Powyższa nieruchomość położona jest we wsi , gmina ... Wskazać trzeba, że działka o nr o pow. ha - decyzją z dnia 21 listopada 2018 r., znak: została wywłaszczona przez Gminę z przeznaczeniem pod budowę dróg publicznych lub linii kolejowej. Z kolei, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenów zabudowy mieszkaniowej części miejscowości , uchwalonego Uchwałą nr Rady Gminy z dnia 24 lutego 2012 r. dotychczasowe przeznaczenie terenu (z działek ornych) zostało przekształcone m.in. na tereny mieszkalne a powyższa nieruchomość została podzielona na mniejsze działki.

Aktem notarialnym 21 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni przekazała w darowiźnie niezabudowaną działkę o nr o pow. ha oraz udział wynoszący części w niezabudowanej działce gruntu o nr o pow. ha, stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową synowi ...

Wnioskodawczyni dodała, że ma na utrzymaniu syna, który cierpi na chorobę nowotworową i wymaga stałej opieki zdrowotnej i ogromnych nakładów finansowych związanych z leczeniem. Wnioskodawczyni jest w bardzo słabej kondycji finansowej. Wnioskodawczyni musiała sprzedać jedną z ww. działek, by refinansować koszty leczenia syna i zapewnić minimum egzystencji sobie i najbliższej rodzinie. Co więcej, Wnioskodawczyni jest zmuszona sprzedać kolejne działki ponieważ, leczenie syna jest długofalowe i bardzo kosztowne, a Wnioskodawczyni nie stać nawet na utrzymanie siebie, już nie mówiąc o najbliższej rodzinie.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni planuje dalszą sprzedaż wydzielonych działek, tak by kwoty uzyskane ze sprzedaży ww. działek mogły być przeznaczone, po pierwsze na leczenie syna, a po wtóre na poprawę trudnych warunków mieszkaniowych i tych związanych z egzystencją. Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić, kiedy dojdzie do sprzedaży powyższych działek.

Wnioskodawczyni wskazuje, że powyższa nieruchomość, którą otrzymała od swojej matki nigdy nie była przedmiotem najmu, czy dzierżawy i nie służyła jakiejkolwiek działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej.

Wnioskodawczyni nigdy nie była i nie jest także rolnikiem ryczałtowym, nie prowadziła i nie prowadzi działalności rolniczej. Nigdy też nie prowadziła działalności handlowej, usługowej, czy wytwórczej, ani też nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawczyni pragnie zauważyć, że nie miała żadnego wpływu na nabycie nieruchomości (nabyła ją w drodze dożywocia, co było wyłączną wolą jej matki), a co za tym idzie nie została ona przez Wnioskodawczynię nabyta w celu ewentualnej, dalszej odsprzedaży.

Wnioskodawczyni podkreśla jeszcze raz, że celem sprzedaży powyższych działek nie jest chęć zarobkowa, a jedynie chęć pomocy synowi i najbliżej rodzinie, a powyższa sprzedaż nie odbywa się w sposób ciągły, gdyż nie jest w stanie określić kiedy nastąpi sprzedaż kolejnych działek.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zmiana planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiła z inicjatywy Wnioskodawczyni, ponieważ Wnioskodawczyni dokonała darowizny jednej z działek na rzecz syna. Przeznaczeniem wszystkich działek, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego jest zabudowa jednorodzinna.

Po podziale planu zagospodarowania przestrzennego, wydzielając działkę dla syna automatycznie powstały drogi dojazdowe.

Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych działań zmierzających do zwiększenia wartości działek. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, że korzysta z usług biura nieruchomości, nie ze względu na zwiększenie sprzedaży, czy kwestii marketingowej, a jedynie ze względu na biurokrację. Wnioskodawczyni nie udzieliła żadnych pełnomocnictw osobom trzecim.

Wnioskodawczyni nadmieniła także, iż ma chorego syna, a głównym celem sprzedaży jest zapewnienie mu opieki zdrowotnej i bytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż wyodrębnionych działek przez Wnioskodawczynię jako osobę fizyczną nigdy nie prowadzącą jakiejkolwiek działalności gospodarczej, w okolicznościach opisanych we wniosku, będzie poczytywana jako podjęcie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej i uznanie Wnioskodawczyni podatnikiem wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, a w konsekwencji czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT pod pojęciem "towarów" rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Nieruchomość jest rzeczą.

Wnioskodawczyni nie ma wątpliwości co do tego, że sprzedaż działek gruntu wypełnia dyspozycję powyższych przepisów, bowiem może być dostawą towarów. Jednakże dla opodatkowania konkretnej czynności (transakcji), istotna jest nie tylko jej strona przedmiotowa, ale i podmiotowa, czyli istotne jest, czy tej czynności dokonuje podmiot mający cechy podatnika podatku od towarów i usług, i czy w zakresie tej transakcji działa w charakterze podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zauważyć trzeba, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, a zatem rozumienie jego podstawowych pojęć i mechanizmów funkcjonowania powinno uwzględniać uregulowania unijne, w tym zakresie przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1) oraz odnoszące się do tych zagadnień orzecznictwo TSUE, upoważnionego do wykładni prawa unijnego. Dotyczy to także wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Dodać trzeba, że w wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10, Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, Trybunał dał wskazówki dotyczące odróżniania czynności sprzedaży nieruchomości dokonywanych w ramach wykonywania działalności gospodarczej od dokonywanych w ramach prywatnego zarządu majątkiem (w szczególności nieruchomością). W pierwszej kolejności podać trzeba, że lektura ww. orzeczenia wskazuje, że: Jeżeli sąd krajowy stwierdzi, że zainteresowane państwo członkowskie skorzystało z uprawnienia przewidzianego w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, dostawę terenu budowlanego należy uznać za podlegającą podatkowi VAT na podstawie prawa krajowego, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, (motyw nr 35). Dalej Trybunał wyjaśnił, iż z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32) - motyw 36 cyt. orzeczenia. Dodać także trzeba, na co zwrócił słusznie uwagę Trybunał Sprawiedliwości, iż sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37), a okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Wskazać także trzeba, że analiza tych orzeczeń prowadzi również do wniosku, że za podatnika podatku od towarów i usług należy uznać osobę, która w związku z transakcją zbycia nieruchomości podejmuje aktywność i angażuje środki porównywalne do aktywności i środków podejmowanych i angażowanych przez podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Trybunał wskazał na przykładowe aktywności i środki podejmowane i stosowane przez podmioty profesjonalnie zajmujące się handlem nieruchomościami. Właściwa ocena sytuacji powinna być oparta o kompleksową ocenę zachowań zbywcy nieruchomości związanych z daną nieruchomością, w tym działań podejmowanych przed sprzedażą. Nie ma w tym zakresie jednego wzoru, bowiem nie można stwierdzić, że podjęcie pewnych określonych działań (np. wystąpienie z wnioskiem o podział działki na mniejsze części, wystąpienie o warunki zabudowy, wydzielenie drogi dojazdowej) jest decydujące dla uznania, że dochodzi do dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe znalazło także uzasadnienie w krajowym orzecznictwie, gdzie wskazano, iż oczywistym i naturalnym jest dążenie właściciela prywatnego majątku do zbycia go w taki sposób, aby uzyskać jak największą korzyść. Faktem powszechnie znanym jest, że zwykle podział gruntu o charakterze rolniczym na mniejsze działki, które już rolniczego charakteru nie będą miały, pozwoli na uzyskanie lepszych cen za zbywany grunt. Taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Należy podkreślić, że podjęte przez skarżącą działania były stosunkowo proste, nie wymagały nadzwyczajnej wiedzy, umiejętności w zakresie oceny ryzyka, ani też większych środków finansowych. Wspomniane działania nie wykraczały poza zwykłe gospodarowanie mieniem prywatnym przez osoby fizyczne, (por. Wyrok SA w Łodzi z dnia 14 stycznia 2020 r., sygn. akt: I SA/Łd 505/19).

Mając zatem powyższe na uwadze, nie sposób uznać, iż w niniejszej sprawie sprzedaż mniejszych działek dokonana przez Wnioskodawczynię winna być poczytywana jako działalność gospodarcza i winna podlegać obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Przy tym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Istotne wskazówki pomocne w ustaleniu tego, czy sprzedając nieruchomości osoba fizyczna działa w charakterze podatnika VAT zostały zawarte w wyrokach Trybunału Sprawiedliwości UE.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym TSUE wskazał, że: () czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C 155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I 3013, pkt 32) (). Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Zatem przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni na podstawie umowy dożywocia stała się właścicielem m.in. nieruchomości rolnej, stanowiącej gospodarstwo rolne, obejmujące działki oznaczone nr ewidencyjnymi: oraz , które nabyła do majątku osobistego. Działka o nr została wydzielona na 7 działek o nr: , , , , , , . Działka o nr o pow. ha została wywłaszczona przez Gminę z przeznaczeniem pod budowę dróg publicznych lub linii kolejowej. Z kolei, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenów zabudowy mieszkaniowej części miejscowości , uchwalonego Uchwałą nr Rady Gminy z dnia 24 lutego 2012 dotychczasowe przeznaczenie terenu (z działek ornych) zostało przekształcone m.in. na tereny mieszkalne a powyższa nieruchomość została podzielona na mniejsze działki. Wnioskodawczyni przekazała w darowiźnie niezabudowaną działkę o nr oraz udział wynoszący części w niezabudowanej działce gruntu o nr , stanowiącej wewnętrzną drogę dojazdową synowi Wnioskodawczyni wskazała, że powyższa nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu, czy dzierżawy i nie służyła jakiejkolwiek działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej.

Wnioskodawczyni nigdy nie była i nie jest także rolnikiem ryczałtowym, nie prowadziła i nie prowadzi działalności rolniczej. Nigdy też nie prowadziła działalności handlowej, usługowej, czy wytwórczej, ani też nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawczyni wskazała, że zmiana planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiła z inicjatywy Wnioskodawczyni, ponieważ Wnioskodawczyni dokonała darowizny jednej z działek na rzecz syna. Przeznaczeniem wszystkich działek, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego jest zabudowa jednorodzinna. Po podziale planu zagospodarowania przestrzennego, wydzielając działkę dla syna automatycznie powstały drogi dojazdowe. Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych działań zmierzających do zwiększenia wartości działek. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, że korzysta z usług biura nieruchomości, nie ze względu na zwiększenie sprzedaży, czy kwestii marketingowej, a jedynie ze względu na biurokrację. Wnioskodawczyni nie udzieliła żadnych pełnomocnictw osobom trzecim

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy sprzedaż wyodrębnionych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przedmiotowym opisie sprawy nie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię działek wydzielonych z działki nr , należy uznać za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, która skutkuje uznaniem Wnioskodawczyni za podatnika.

Znaczenie dla przedmiotowej sprawy ma analiza całokształtu działań jakie Wnioskodawczyni podjęła w odniesieniu do działek wydzielonych z działki nr przez cały okres posiadania. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podejmowała ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni przedmiotową nieruchomość otrzymała na podstawie umowy dożywocia i nie dokonywała żadnych czynności w celu uatrakcyjnienia tych działek. Działki nie były przedmiotem umowy najmu czy też dzierżawy, tym samym Wnioskodawczyni nie czerpała z niej jakichkolwiek pożytków. Tak więc, nie wystąpił taki ciąg zdarzeń, który wskazywałby na aktywność Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami. Sama okoliczność, że Wnioskodawczyni korzysta z usług biura nieruchomości, nie może przesądzać o tym, że sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc się zatem do sprzedaży przedmiotowych działek stwierdzić należy, że czynności podjęte przez Wnioskodawczynię nie wykraczają poza zakres zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawczyni i nie stanowią działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni nie dokonywała czynności typowych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami, wykonywanych przez handlowców. Brak przesłanek zawodowego stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności przesądza o tym, że zbycie działek przez Wnioskodawczynię nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji zbycie działek wyodrębnionych z działki nr nie będzie skutkować uznaniem Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej