Temat interpretacji

zastosowanie 23% stawki podatku VAT dla najmu części nieruchomości w celach prowadzenia działalności gospodarczej, zastosowanie 8% stawki podatku VAT dla udostępniania części nieruchomości w celach noclegowych oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości w związku z wybudowaniem nieruchomości

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2020 r. (data wpływu 12 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 kwietnia 2020 r. (data wpływu 9 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zastosowania 23% stawki podatku VAT dla najmu części nieruchomości w celach prowadzenia działalności gospodarczej jest prawidłowe,

• zastosowania 8% stawki podatku VAT dla udostępniania części nieruchomości w celach noclegowych jest prawidłowe,

• prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości w związku z wybudowaniem nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 23% stawki podatku VAT dla najmu części nieruchomości w celach prowadzenia działalności gospodarczej, zastosowania 8% stawki podatku VAT dla udostępniania części nieruchomości w celach noclegowych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości w związku z wybudowaniem nieruchomości. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 kwietnia 2020 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, który ma w planach wybudowanie nieruchomości, jako inwestycji.

Nieruchomość po jej wybudowaniu będzie wynajmowana przez Wnioskodawcę w następującym charakterze: miejsc noclegowych (ok. 70%) oraz powierzchni biurowej (ok. 30%). Obie części nieruchomości będą wynajmowane przez Wnioskodawcę zarówno innym spółkom, jak i osobom fizycznym, przy czym Spółka rozważa również wykonywanie swojej działalności gospodarczej również na nowej powierzchni biurowej. Rozliczenia będą wyglądać następująco:

1. część o charakterze powierzchni biurowej stanowiąca ok. 30% całej nieruchomości będzie wynajmowana ze stawką podstawową, tj. 23% VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż będą to lokale przeznaczone wyłącznie na cele prowadzenia działalności gospodarczej lub Spółka będzie je wykorzystywać do własnej działalności opodatkowanej.
2. część o charakterze miejsc noclegowych stanowiąca ok. 70% całej nieruchomości będzie wynajmowana za stawką 8% VAT zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gdyż usługi o ww. charakterze objęte są całościowo ww. stawką zgodnie z załącznikiem nr 3 do ustawy o VAT poz. 163 (nowa pozycja od 1 listopada 2019 r. Nr 47).

Wnioskodawca prowadząc prace nad budową ww. nieruchomości poniesione wydatki w tym wydatki bezpośrednie związane z budową przedmiotowej inwestycji (głównie materiały i usługi budowlane) będzie wskazywany w rejestrze VAT: Nabycie środków trwałych związanych wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie po jego wybudowaniu, Wnioskodawca przystosuje lokale i wyposaży je zgodnie z ich ww. przeznaczeniem. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż będzie uprawniony do odliczania wszelkich wydatków poniesionych na poczet budowy i wyposażenia przedmiotowej nieruchomości mając na względzie fakt, iż będą to w całości wydatki poniesione na budowę i wyposażenie nieruchomości przeznaczonej do działalności opodatkowanej Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, należy zaznaczyć, iż Wnioskodawca nie uzyskuje na chwilę obecną przychodów z tego zakresu działalności, jednakże Wnioskodawca wskazuje, iż pierwsze przychody powinny pojawić się ok. miesiąc po oddaniu inwestycji do użytku.

Dla celów dalszej analizy niniejszego wniosku należy założyć, że wartość nieruchomości będzie wyższa niż 15.000 zł oraz że będzie ona po oddaniu do użytkowania stanowić środek trwały Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, iż wszystkie wydatki będą ponoszone na nieruchomość, która będzie służyć wyłącznie do ww. czynności opodatkowanych w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca został zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Przedsiębiorców dnia 8 lipca 2014 r. i od tego momentu rozpoczął działalność gospodarczą.

Zgodnie z informacjami upublicznionymi w KRS, przedmiotem przeważającej działalności przedsiębiorcy jest produkcja i dodatków do .. Przedmiotem pozostałej działalności Wnioskodawcy jest w szczególności produkcja wyrobów tekstylnych, jak również produkcja skór i wyrobów ze skór wyprawionych, a także magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport.

Poza powyższym Wnioskodawca w zakresie pozostałej działalności ujawnił:

1. handel hurtowy, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi;
2. handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi;
3. reklama, badanie rynku i opinii publicznej;
4. pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna;
5. naprawa i konserwacja komputerów i artykułów użytku osobistego i domowego.

Czynności, które są objęte zakresem pytania nr 1 i 3 wniosku, tj. wynajem miejsc noclegowych oraz powierzchni biurowej, będą wykonane po 31 marca 2020 r., bowiem Wnioskodawca ma dopiero w planach wybudowanie nieruchomości, co zostało zaznaczone we wniosku z dnia 4 lutego 2020 r. Tym samym czynności związane z wynajmowaniem nieruchomości nie mogą mieć miejsca do czasu jej faktycznego powstania.

Wnioskodawca uważa, iż skoro zamierza wynajmować lokale stanowiące ok. 30% powierzchni biurowej w budowanej nieruchomości inwestycyjnej na rzecz przedsiębiorców, którzy będą wykorzystywać ww. lokale wyłącznie na cele prowadzonej działalności gospodarczej, będzie to stanowić usługę określoną w PKWiU sklasyfikowaną jako wynajem i obsługa nieruchomości niemieszkalnych własnych lub dzierżawionych (PKWiU 68.20.12.0).

Natomiast, wobec pozostałej części nieruchomości, tj. wynajem części o charakterze miejsc noclegowych stanowiąca ok. 70% całej nieruchomości, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż powyższa usługa powinna zostać zaklasyfikowana, jako pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi (PKWiU 55.20.19.0). Usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników (zleceniobiorców) będzie usługą w zakresie zakwaterowania osób pracujących poza miejscem zamieszkania. Okres korzystania z miejsca noclegowego przez danego pracownika będzie się różnił w zależności od potrzeby pracy pracownika na danym terenie może wynosić kilka tygodni lub kilka bądź nawet kilkanaście miesięcy (ze względu na rotację pracowników, a także inne czynniki zewnętrzne).

Jednocześnie, należy wskazać, iż zgodnie z treścią wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2017 r. (sygn. I FSK 179/16) Wskazane w przepisach podatkowych klasyfikacje statystyczne są elementem normy prawnej określającej sposób opodatkowania i w procesie stosowania prawa przez organy podatkowe podlegają także procesowi wykładni dokonywanej przez te organy, inaczej bowiem, gdyby symbol PKWiU był uznawany za element stanu faktycznego, to organ interpretacyjny, tym symbolem byłby związany, co w zasadzie przekreślałoby w niektórych przypadkach, gdzie od odpowiedniego grupowania zależy stawka podatku VAT, sens interpretacji, bowiem organ nie mogąc zmienić klasyfikacji statystycznej produktu, musiałby podzielić stanowisko wnioskodawcy, w tej kwestii, a co za tym idzie w kwestii stawki podatku.

Mając powyższe na uwadze, do kompetencji organów podatkowych należy ustalenie odpowiedniego przedmiotu opodatkowania, stawki podatkowej, czy też zwolnienia uzależnionych od zaklasyfikowania określonej usługi lub towaru według systematyki tych klasyfikacji.

Co więcej, zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawionym w wyroku z dnia 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt I FSK 483/11), wskazanie symbolu klasyfikacji PKWiU dla danej usługi w tej konkretnej sprawie, nie jest elementem stanu faktycznego, wymaganym we wniosku o udzielenie interpretacji w rozumieniu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Tym samym skoro sposób opodatkowania usług przedstawionych we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji uzależniony jest od dokonania prawidłowej klasyfikacji statystycznej usługi, to organ wydający przedmiotową interpretację nie może uchylać się od jej dokonania i wypowiedzenia się w przedmiotowej sprawie, niejako przerzucając ciężar analizy na Wnioskodawcę. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż to organ mając na uwadze stan faktyczny sprawy podany we wniosku o wydanie interpretacji, powinien dokonać oceny w jakim grupowaniu klasyfikacji statystycznej mieszczą się opisane usługi.

Mając na uwadze treść wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, Wnioskodawca wskazuje, iż usługi, które będzie świadczył na rzecz pracowników i zleceniobiorców będą zaspokajać potrzeby związane z pobytem czasowym pracowników.

Wnioskodawca, celem świadczenia usług w zakresie zakwaterowania osób pracujących poza miejscem zamieszkania, będzie podnajmował miejsce noclegowe, przy czym w zakresie świadczonej usługi będzie udostępniane danej osobie łóżko (w pokojach jedno, bądź kilkuosobowych) oraz udostępnione zostaną części wspólne, tj. możliwość korzystania z wyposażonej kuchni oraz łazienki.

Wnioskodawca we wniosku wskazywał, iż planowana nieruchomość będzie stanowić inwestycję Wnioskodawcy oraz będzie budowana w związku i na rzecz działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Jednocześnie zaznaczono, iż wydatki ponoszone w związku z planowaną inwestycją powinny stanowić koszty uzyskania przychodu oraz Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku VAT powinien mieć możliwość rozliczania podatku naliczonego od bezpośrednich kosztów budowy wskazanej inwestycji.

Wobec powyższego, jednoznacznym jest, iż faktury dokumentujące wydatki objęte zakresem pytań nr 2, nr 4 i nr 5 wniosku, tj. wydatki związane z wybudowaniem budynku, w szczególności koszty budowy, tj. materiałów budowlanych oraz późniejszych elementów wyposażenia będą wystawione na Wnioskodawcę.

Jednocześnie, Wnioskodawca podkreśla, iż koszty ogólne objęte zakresem postanowionego we wniosku pytania oznaczonego nr 5 to wszelkie koszty związane z budową i wyposażeniem nieruchomości inwestycyjnej. Wnioskodawca zakłada, iż kosztem ogólnym mogą być w szczególności:

1. usługi budowlane i wykończeniowe świadczone na jego rzecz w zakresie budowy przedmiotowej nieruchomości, tj. m.in. przygotowanie podłoża, murowanie, tynkowanie, montaż instalacji elektrycznej, malowanie, glazurnictwo, przygotowanie izolacji cieplnej budynku, montaż dachu;
2. koszty zakupionych materiałów budowlanych niezbędnych do wybudowania nieruchomości, tj. m.in. cegły, pustaki, cementy, zaprawy, tynki, kleje, grunty, farby;
3. koszty zakupu elementów wykończeniowych i wyposażenia wnętrz, tj. panele podłogowe, glazura, podstawowe elementy wyposażenia meblowego, w tym szafki, biurka (w części nieruchomości przeznaczonej na cele biurowe), łóżka (w części nieruchomości przeznaczonej na cele noclegowe).

Jednocześnie Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o wydanie Więżącej Informacji Stawkowej w zakresie objętym treścią przedmiotowego wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca wynajmując część o charakterze biurowym stanowiącą ok. 30% całej nieruchomości wyłącznie na cele prowadzenia działalności gospodarczej słusznie zastosuje podstawową stawkę podatku VAT, tj. 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Wnioskodawca zamierza wynajmować lokale stanowiące ok. 30% powierzchni biurowej w budowanej nieruchomości inwestycyjnej na rzecz przedsiębiorców, którzy będą wykorzystywać ww. lokale wyłącznie na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Tym samym wynajem we wskazanym zakresie należy uznać za wynajem na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec powyższego, zgodnie z art. 41 ust. 1 i art. 146aa ust.1 pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca uważa, że słusznie zastosuje stawkę podatku 23%.

Ad. 2)

Wnioskodawca rozważa również przeznaczenie ok. 30% powierzchni biurowej na własne potrzeby biurowe, w której wykonywałby czynności opodatkowane związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku przeznaczenia powierzchni biurowej na własne cele prowadzonej działalności gospodarczej przysługiwać mu będzie prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z poniesionych wydatków.

Ad. 3)

Wnioskodawca zamierza wynajmować miejsca noclegowe w lokalach stanowiące ok. 70% powierzchni w budowanej nieruchomości inwestycyjnej na rzecz swoich pracowników i zleceniobiorców. Okres korzystania z miejsca noclegowego przez danego pracownika będzie się różnił w zależności od potrzeby pracy pracownika na danym terenie może wynosić kilka tygodni lub kilka bądź nawet kilkanaście miesięcy (ze względu na rotację pracowników, a także inne czynniki zewnętrzne). Dany pracownik może podnajmować od Wnioskodawcy miejsce noclegowe nawet dłużej niż rok jeżeli będzie to konieczne. Według Spółki należy wskazać, iż w zakresie świadczonej usługi będzie udostępniane danej osobie łóżko (w pokojach jedno, bądź kilkuosobowych) oraz udostępnione zostaną części wspólne, tj. możliwość korzystania z wyposażonej kuchni oraz łazienki.

Wnioskodawca uważa, iż ww. wynajem stanowi świadczenie usług w zakresie zakwaterowania osób pracujących poza miejscem zamieszkania, która zgodnie z wyjaśnieniami Głównego Urzędu Statystycznego do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług jest objęta zakresem działu 55. Wnioskodawca uważa, iż nie jest koniecznym uszczegółowienie grupowania, gdyż cały dział PKWiU 55 jest objęty stawką 8% zgodnie z art. 41 ust. 2 i art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w związku z pozycją nr 163 (lub nowa pozycja 47) załącznika nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, Wnioskodawca uważa, że prawidłowo określił stawkę podatku do ww. usługi. Należy przy tym podkreślić, iż ww. usługa ze względu na swój sezonowy charakter, w tym rotację pracowników oraz brak przeniesienia przez nich interesów życiowych do danego miejsca nie wypełnia definicji wynajmu lokalu na cele mieszkalne. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uprawniony w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT do skorzystania ze zwolnienia z podatku VAT.

Należy przy tym podkreślić, iż np. dookreślenie powyższej usługi jako usługi krótkotrwałego zakwaterowania przepisy ustawy o VAT nie wyznaczają żadnych granic czasowych, które pozwalają uznać zakwaterowanie za krótkotrwałe. Zdaniem Wnioskodawcy określenie krótkotrwały jest związane z aspektem czasowego, przejściowego, a nie trwałego charakteru. Co za tym idzie pomimo korzystania z danych miejsc noclegowych przez pracowników (zleceniobiorców) nawet przez okresy dłuższe, tj. kilku czy kilkunasto-miesięczne nie będzie miało to wpływu na zmianę kwalifikacji świadczeń jako krótkotrwałych cel pozostaje ten sam. Przepisy ustawy o VAT nie precyzują ile czasu ma trwać zakwaterowanie. Aby uważać je za krótkotrwałe przymiotnik krótkotrwały funkcjonuje w tym zakresie również jako określenie, że zdarzenie ma charakter czasowy, przejściowy a nie trwały, co zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 marca 2017 r. (sygn. 3063ILPP2-3.4512.46.2017.1.ZD).

Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy, należy uznać, że właściwa w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego będzie stawka podatku VAT w wysokości 8%.

Ad. 4)

Należy uznać, iż Wnioskodawca będzie postępował prawidłowo w kwestii rozliczenia podatku naliczonego od bezpośrednich kosztów budowy, tj. materiałów budowlanych oraz późniejszych elementów wyposażenia. Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości, gdyż wszelkie koszty budowy będą klasyfikowane jako dotyczące działalności opodatkowanej wynajem na cele biurowe lub na potrzeby własne związane z działalnością opodatkowaną oraz usługi noclegowe. Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.192.2019.2.ŻR).

Tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczania wszelkich wydatków poniesionych na poczet budowy i wyposażenia przedmiotowej nieruchomości ze względu na fakt, iż będą to w całości wydatki poniesione na budowę nieruchomości przeznaczonej do działalności opodatkowanej.

Wskazany sposób postępowania jest zgodny z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, który mówi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę należy uznać za prawidłowe.

Ad. 5)

W związku z planowanym świadczeniem ww. usług opodatkowanych Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikuje koszty ogólne związane z budową i wyposażeniem wskazanej nieruchomości inwestycyjnej, jako dotyczące czynności opodatkowanych. Fakt niewystąpienia jeszcze przychodów ze wskazanego zakresu działalności, nie zmienia faktu, że wszystkie działania prowadzone obecnie zmierzają do rozpoczęcia wynajmu w ściśle określonym zakresie. Skoro Wnioskodawca ma świadomość, że wszystkie działania prowadzą do rozpoczęcia wykonywania czynności opodatkowanych, to zasadnym wydaje się uwzględnienie końcowego celu, w jakim ponoszone są konkretne koszty ogólne.

Dlatego też w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że fakt braku przychodów do chwili obecnej nie wyłącza możliwości stwierdzenia, że określone koszty służą działalności opodatkowanej, a wynikający z nich podatek naliczony musi zostać rozliczony zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. wskazanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Należy wskazać, że do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 30 czerwca 2020 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.), dalej: PKWiU.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do ww. rozporządzenia zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania ww. PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tutejszy Organ w zakresie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego w ramach ww. PKWiU. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące ww. zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano na podstawie grupowania PKWiU, do którego Wnioskodawca zamierza zakwalifikować świadczone usługi.

W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego w zdarzeniu przyszłym (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wskazanej we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podkreślenia wymaga, że prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do tych towarów i usług, dla których przepisy w zakresie VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast, przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże, na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu/dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Świadczenie usług najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. stawką podatku 8%) pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. Usługi związane z zakwaterowaniem.

Zauważyć trzeba, że symbol PKWiU 55 obejmuje usługi związane z zakwaterowaniem.

Wg wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego do PKWiU dział obejmuje:

• usługi w zakresie zapewnienia krótkotrwałego pobytu turystom i pozostałym podróżnym,

• usługi w zakresie zakwaterowania na dłuższy okres studentów, osób pracujących i pozostałych osób.

Niektóre usługi dotyczą zapewnienia miejsca zakwaterowania lub zakwaterowania łącznie z wyżywieniem i/lub możliwością korzystania z obiektów rekreacyjnych.

Dział ten nie obejmuje:

• usług w zakresie zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w obiektach takich jak: apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich grupowaniach Sekcji L.

Ustawodawca nie poprzedził PKWiU 55 symbolem ex co pozwala przyjąć, że stawka obniżona podatku ma zastosowanie do wszelkich usług zawierających się w tym grupowaniu.

W związku z powyższym, należy zauważyć, że co do zasady, w przypadku, gdy podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny świadczy usługę:

• wynajmu nieruchomości w charakterze mieszkalnym, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, przysługuje mu zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy,

• wynajmu nieruchomości niemieszkalnych lub wynajmu nieruchomości mieszkalnych ale na cele inne niż mieszkalne winien zastosować stawkę VAT w wysokości 23%,

• związaną z zakwaterowaniem, mieszczącą się w grupowaniu: PKWiU 55 podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza wybudować nieruchomość. Nieruchomość po jej wybudowaniu będzie wynajmowana przez Wnioskodawcę w następującym charakterze: miejsc noclegowych (ok. 70%) oraz powierzchni biurowej (ok. 30%). Obie części nieruchomości będą wynajmowane przez Wnioskodawcę zarówno innym spółkom, jak i osobom fizycznym, przy czym Spółka rozważa również wykonywanie swojej działalności gospodarczej również na nowej powierzchni biurowej. Po wybudowaniu budynku Zainteresowany przystosuje lokale i wyposaży je zgodnie z ich ww. przeznaczeniem. Wartość nieruchomości będzie wyższa niż 15.000 zł i po oddaniu do użytkowania stanowić środek trwały Wnioskodawcy. Zainteresowany wskazał, że wszystkie wydatki będą ponoszone na nieruchomość, która będzie służyć wyłącznie do czynności opodatkowanych w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Odnośnie wynajmowanych lokali stanowiących ok. 30% powierzchni biurowej w budowanej nieruchomości inwestycyjnej na rzecz przedsiębiorców, Wnioskodawca uważa, że będzie to stanowić usługę określoną w PKWiU sklasyfikowaną jako wynajem i obsługa nieruchomości niemieszkalnych własnych lub dzierżawionych (PKWiU 68.20.12.0). Natomiast wobec pozostałej części nieruchomości stanowiącej ok. 70% całej nieruchomości, tj. części o charakterze miejsc noclegowych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż usługa udostępniania tych miejsc noclegowych powinna zostać zaklasyfikowana, jako pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi (PKWiU 55.20.19.0). Usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników (zleceniobiorców) będzie usługą w zakresie zakwaterowania osób pracujących poza miejscem zamieszkania. Wnioskodawca wskazał, że wynajem będzie miał charakter wyłącznie noclegowy (nie na cele mieszkaniowe).

Zainteresowany wskazał, że faktury dokumentujące wydatki związane z wybudowaniem budynku, w szczególności koszty budowy, tj. materiałów budowlanych oraz późniejszych elementów wyposażenia będą wystawione na Wnioskodawcę. Koszty ogólne, o których mowa we wniosku to wszelkie koszty związane z budową i wyposażeniem nieruchomości inwestycyjnej. Wnioskodawca zakłada, iż kosztem ogólnym mogą być w szczególności usługi budowlane i wykończeniowe świadczone na jego rzecz w zakresie budowy przedmiotowej nieruchomości, tj. m.in. przygotowanie podłoża, murowanie, tynkowanie, montaż instalacji elektrycznej, malowanie, glazurnictwo, przygotowanie izolacji cieplnej budynku, montaż dachu; koszty zakupionych materiałów budowlanych niezbędnych do wybudowania nieruchomości, tj. m.in. cegły, pustaki, cementy, zaprawy, tynki, kleje, grunty, farby; koszty zakupu elementów wykończeniowych i wyposażenia wnętrz, tj. panele podłogowe, glazura, podstawowe elementy wyposażenia meblowego, w tym szafki, biurka (w części nieruchomości przeznaczonej na cele biurowe), łóżka (w części nieruchomości przeznaczonej na cele noclegowe).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie zastosowania stawki podatku VAT dla świadczonych usług, w świetle przedstawionego opisu sprawy i przywołanych przepisów należy stwierdzić, że usługi najmu części nieruchomości o charakterze powierzchni biurowej, które Wnioskodawca klasyfikuje pod symbolem PKWiU 68.20.12.0, będą podlegać opodatkowaniu stawką podstawową podatku od towarów i usług w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z kolei usługi udostępniania miejsc noclegowych na rzecz pracowników i zleceniobiorców jak wskazał Zainteresowany powinny zostać zaklasyfikowane, jako pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi (PKWiU 55.20.19.0).

W tej sytuacji, skoro przedmiotem świadczenia przez Wnioskodawcę będzie usługa sklasyfikowana w pozycji PKWiU 55 w zakresie udostępniania miejsc noclegowych, to przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy nie znajdzie zastosowania. Dodatkowo należy zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Jak wcześniej wskazano w załączniku nr 3 do ustawy stanowiącym Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. stawką podatku 8%) pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. Usługi związane z zakwaterowaniem.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz swoich pracowników i zleceniobiorców, które zostały sklasyfikowane jak wskazał Wnioskodawca pod symbolem PKWiU 55 (usługi związane z zakwaterowaniem), na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, zastosowanie znajdzie 8% stawka podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych nr 1 i nr 3 wniosku uznaje się za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii objętej zakresem postawionych we wniosku pytań nr 2 i nr 4 i nr 5, wskazać należy, że zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. Przy analizie tej należy jednak uwzględnić określoną przez ustawodawcę w art. 88 ustawy listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do odliczenia.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7. Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy, prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Istotna jest zatem intencja nabycia jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Przedstawiona wyżej zasada wyrażona w art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie art. 86 ust. 10 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W art. 86 ust. 13 ustawy przewidziano, że jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zatem prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakupy związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i zapewnia neutralność tego podatku dla czynnych podatników VAT. W stosunku do faktur lub dokumentów celnych podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy po otrzymaniu faktury lub dokumentu celnego, będącego podstawą odliczenia lub za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, będą spełnione. Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem podatku VAT planuje wybudowanie nieruchomości, którą zamierza wykorzystywać w działalności gospodarczej. Jak wcześniej ustalono Zainteresowany świadcząc usługi najmu części nieruchomości o charakterze powierzchni biurowej będzie stosował dla tych usług stawkę podstawową podatku od towarów i usług, w wysokości 23%. Wnioskodawca rozważa również wykorzystywanie ww. części budynku przeznaczonej na cele biurowe do wykonywania swojej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT. Ponadto dla usług dotyczących części nieruchomości przeznaczonej na miejsca noclegowe na rzecz swoich pracowników i zleceniobiorców Wnioskodawca będzie stosował 8% stawkę podatku VAT.

Zatem Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości z tytułu wydatków ponoszonych w związku z budową przedmiotowej nieruchomości, która będzie wykorzystywana wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany będzie mógł zrealizować prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, wymienionych w art. 88 ustawy.

Przy czym jak już wskazano powyżej, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego Zainteresowany nie musi czekać aż nabyte towary i usługi zostaną efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Wnioskodawca wskazał, że zakupy towarów i usług dokonywane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej. Wobec powyższego Zainteresowany będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ponoszone wydatki związane z budową nieruchomości na bieżąco, w okresach przewidzianych przepisami ustawy, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2, nr 4 i nr 5 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsze rozstrzygnięcie wydano w oparciu o podaną przez Wnioskodawcę klasyfikację PKWiU. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, że na podstawie ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751, z późn. zm.):

• art. 5a ustawy otrzymał brzmienie: towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych;

• art. 41 ust. 2 ustawy otrzymał brzmienie: dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1;

• art. 41 ust. 20 ustawy otrzymał brzmienie: zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 1 pkt 27 ustawy nowelizującej, załącznik nr 3 do ustawy otrzymał brzmienie określone w załączniku nr 1 do niniejszej ustawy.

Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 marca 2020 r., przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c-12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się od dnia 1 lipca 2020 r., z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 marca 2020 r., w okresie od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 2, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załącznika nr 2, załącznika nr 3, z wyłączeniem poz. 72-75, załącznika nr 10, z wyłączeniem poz. 32-35, oraz załącznika nr 12 do ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Jak stanowi art. 7 ust. 3 ustawy nowelizującej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 marca 2020 r., do wiążących informacji stawkowych, zwanych dalej WIS, wydawanych przed dniem 1 lipca 2020 r.:

1. nie stosuje się przepisów art. 83 ust. 1 pkt 2 oraz załącznika nr 2 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, a także przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 41 ust. 15 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym,
2. stosuje się przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. ad i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3 i 4.

W myśl art. 7 ust. 4 ustawy nowelizującej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 marca 2020 r., WIS wydana przed dniem 1 lipca 2020 r. wiąże organy podatkowe wobec podatnika, dla którego została wydana w odniesieniu do towaru będącego przedmiotem dostawy, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonanych po dniu 30 czerwca 2020 r. oraz usługi, która została wykonana po tym dniu, z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3.

Na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług. Wystąpienie z wnioskiem o wydanie WIS jest możliwe już od 1 listopada 2019 r. przy czym WIS będzie mógł dotyczyć stanu prawnego, który zacznie obowiązywać dopiero od 1 lipca 2020 r.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że niniejsza interpretacja w zakresie stawki podatku VAT dla czynności opisanych we wniosku wywiera skutki prawne wyłącznie dla okoliczności przedstawionych w opisie sprawy oraz w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania interpretacji. Natomiast niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych w zakresie stawki podatku VAT dla czynności wykonanych po 30 czerwca 2020 r.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej