Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Z dniem 1 stycznia 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie 2018/1912 zmieniające rozporządzenie 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi.

Jak zaznaczono w Rozporządzeniu 2018/1912 (pkt 4 preambuły): Z uwagi na to, że transgraniczne oszustwa związane z VAT wynikają przede wszystkim ze zwolnienia z tytułu dostaw wewnątrzwspólnotowych, niezbędne jest określenie pewnych okoliczności, w których uznaje się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Rozporządzenie 2018/1912 wprowadziło nowy art. 45a do rozporządzenia 282/2011, który ustanawia katalog dokumentów, które mogą stanowić podstawę wzruszalnego domniemania, że towary (będące przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej) zostały wysłane lub przetransportowane z Polski do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, co związane jest z prawem do zastosowania stawki 0% z tytułu WDT.

Wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z regulacją art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Powyższe oznacza, że treść rozporządzenia unijnego nie wymaga odrębnej implementacji do polskiego porządku prawnego dla konieczności jej stosowania od 1 stycznia 2020 r.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W konsekwencji, wskutek wejścia w życie rozporządzenia 2018/1912 zmieniającego rozporządzenie 282/2011, zdaniem Spółki, od 1 stycznia 2020 r., obowiązują równolegle 2 zbiory dokumentów, przy pomocy których podatnicy będą mogli udokumentować prawo do zastosowania 0% stawki VAT dla dokonywanych WDT, tj.

• zbiór dokumentów oparty o art. 42 ust 3 i 11 Ustawy o VAT,
• zbiór dokumentów oparty o art. 45a ust 1-3 Rozporządzenia 282/2011.

Zgodnie natomiast z treścią art. 45a rozporządzenia nr 282/2011:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

1. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
2. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, od 1 stycznia 2020 r., gromadząc dowody potwierdzające dokonanie WDT i uprawniające do zastosowania stawki 0% VAT, jest ona uprawniona do bezpośredniego zastosowania opisanych wyżej regulacji Rozporządzenia 282/2011. Przy czym zgodnie z art. 45a ust. 1 rozporządzenia 282/2011, Spółka powinna posiadać co najmniej dwa dowody wymienione w ust. 3 lit. a) lub jeden dowód wymieniony w ust. 3 lit. a) oraz jeden dowód w ust. 3 lit. b.

Zdaniem Spółki opisane w stanie faktycznym dokumenty, które Spółka zamierza gromadzić jako dowody, potwierdzające że Towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywców UE do miejsca znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE, mieszczą się w katalogu dokumentów wymienionych w ww. przepisach rozporządzenia 282/2011, w szczególności:

1. Potwierdzenie płatności za usługę transportową w formie potwierdzenia przelewu bankowego sporządzonego zgodnie z art. 7 ustawy prawo bankowe uznać należy za dokument bankowy potwierdzający zapłatę za wysyłkę lub transport towarów, o którym mowa w art. 45a ust. 3 lit. b),
2. Fakturę za usługi transportowe Przewoźnika, w tym wystawioną w trybie samofakturowania przez Spółkę i przesłaną drogą elektroniczną przewoźnikowi i zaakceptowaną w drodze milczącej akceptacji opisanej we wniosku, uznać należy za fakturę od przewoźnika towarów art. 45a ust. 3 lit. a).

W konsekwencji Spółka będzie dysponować jednym dowodem wymienionym w ust. 3 lit. a) (faktura od przewoźnika towarów) oraz jednym dowodem wymienionym w ust. 3 lit. b (potwierdzenia przelewu bankowego), które zostaną wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Zdaniem Spółki powyższego nie zmienia okoliczność, że Faktury zostaną wystawione w ramach procedury samofakturowania, o której mowa w art. 106d ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106d ust 1 pkt 1-3 ustawy o VAT, podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b,

-jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, na następujące okoliczności:

• Forma umowy pomiędzy sprzedawcą a podmiotem wystawiającym fakturę w imieniu i na rzecz tego sprzedawcy - przepisy ustawy VAT nie wskazują żadnej konkretnej formy, w jakiej powinna zostać zawarta umowa między stronami w przedmiotowym zakresie. Z tego względu, zdaniem Spółki należy uznać, że każde zgodne oświadczenie woli stron, dotyczące stosowania systemu samofakturowania, wypełnia dyspozycję art. 106d ust. 1 ustawy VAT.

• Sposób akceptacji wystawianych w imieniu i na rzecz danego sprzedawcy faktur - w tym zakresie także ustawa VAT nie odnosi się do formy i sposobu, w jaki sprzedawca ma wyrazić swoją akceptację. Obecnie powszechnie przyjmuje się, iż podmiot ten może wyrazić akceptację zarówno w sposób czynny (np. poprzez przesłanie e-mail zatwierdzającego daną fakturę) jak również dorozumiany (tzw. milcząca akceptacja).

Powyższe potwierdzają przykładowo Interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• z dnia 3 marca 2020 r. nr 0112-KDIL1-1.4012.537.2019.2.HW:
  
  (...) przepisy ustawy nie przewidują jakichkolwiek wymagań co do formy i sposobu akceptacji faktur wystawionych w ramach tzw. samofakturowania. Tym samym, podmioty mogą swobodnie określać sposób i formę akceptacji poszczególnych faktur. Istotne jest wyłącznie, by przyjęta procedura akceptacji poszczególnych faktur została określona w umowie zawartej pomiędzy nabywcą a sprzedawcą towaru lub usługi. Skoro zatem, żaden przepis w zakresie podatku VAT nie określa, w jakiej konkretnie formie ma być dokonane zatwierdzenie faktur wystawionych w systemie samofakturowania, ani nie wskazuje żadnych niedopuszczalnych form zatwierdzania, należy przyjąć, że każda określona przez strony umowy o samofakturowaniu forma zatwierdzania faktur jest dopuszczalna.
  
  W związku z powyższym należy stwierdzić, że faktury wystawione przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz Podwykonawców/Podwykonawców zagranicznych, gdy ich zatwierdzenie następuje zgodnie z procedurami wskazanymi w opisie sprawy - w tym w sposób milczący - a nabywane usługi będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, upoważniają Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z tych Faktur.

• z dnia 7 listopada 2018 r. nr 0112-KDIL1-3.4012.585.2018.1.PR:
  
  (...) przepisy ustawy wymagają istnienia procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów, nie wskazują natomiast, jak procedura ta ma być określona. Jednocześnie należy wskazać, że przepisy w zakresie podatku VAT nie przewidują jakichkolwiek ograniczeń lub wymogów odnośnie sposobu zatwierdzania przez podatnika faktur, wystawionych w jego imieniu i na jego rzecz przez nabywcę, w procedurze samofakturowania. Strony umowy o samofakturowaniu mogą zatem w dowolny sposób kształtować formę zatwierdzania poszczególnych faktur wystawianych przez nabywcę w imieniu i na rzecz podatnika - sprzedawcy towarów.

• z dnia 3 października 2018 r. nr 0112-KDIL1-3.4012.473.2018.2.KB:
  
  Z przedstawionej procedury zatwierdzania poszczególnych faktur wynika, że zatwierdzenie danej faktury nastąpi przez danego Kierowcę wówczas, gdy w terminie określonym w umowie o samofakturowaniu nie zgłosi on zastrzeżeń lub sprzeciwu do przesłanych drogą mailową faktur - tzw. milcząca akceptacja. Zdaniem tutejszego organu, powyższe działanie będzie oznaczać spełnienie warunku istnienia określonej procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez kontrahenta, o którym mowa w art. 106d ust. 1 ustawy.

Podsumowując, zawarta przez Wnioskodawcę z danym Kierowcą umowa o samofakturowaniu przewidująca, że zatwierdzenie przez Kierowcę faktury nastąpi w sposób milczący - w ramach tzw. milczącej akceptacji faktury (opisanej powyżej) - spełnia warunek, o którym mowa w art. 106d ust. 1 ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 01.01.2020 r., opisana przez Spółkę metoda dokumentowania WDT spełnia przesłanki określone w przepisie art. 45a Rozporządzenia 282/2011. Tym samym w oparciu o te dokumenty, przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki VAT 0% w przypadku dokonywania dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Ad. 2

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Z kolei według art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Treść przytoczonych regulacji implikuje wniosek, że po stronie podatnika zmaterializuje się prawo do odliczenia VAT pod warunkiem wystąpienia następujących przesłanek:

1. w stosunku do transakcji powstał u sprzedającego obowiązek podatkowy (art. 86 ust. 10 ustawy o VAT),
2. towary lub usługi zostały faktycznie nabyte (art. 86 ust. 10 ustawy o VAT),
3. podatnik posiada fakturę dokumentującą nabycie towarów i usług (art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT).

Przepisy ustawy o VAT nie regulują w sposób szczególny momentu, w którym powstaje prawo do odliczenia VAT z faktur wystawionych w ramach procedury samofakturowania. W konsekwencji odnieść należy się do ogólnej zasady w tym zakresie (tj. art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT), zgodnie z którą prawo do odliczenia VAT powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzyma fakturę.

W opinii Spółki, w kontekście faktur wystawianych w ramach procedury samofakturowania, określenie otrzymanie faktury w rozumieniu przepisu 86 ust. 10b pkt 1 ustawy VAT następuje już z chwilą wystawienia jej przez nabywcę. W przypadku procedury samofakturowania nie następuje bowiem fizyczne przekazanie faktury od sprzedawcy do nabywcy.

Zdaniem Spółki powyższe uzasadnia istota samofakturowania, która zakłada traktowanie faktury wystawionej w trybie samofakturowania w taki sam sposób jak faktury wystawione w sposób tradycyjny.

Ponadto w związku z tym, że wskutek zastosowania procedury samofakturowania sprzedawca upoważnił nabywcę do wystawiania w jego imieniu i na jego rzecz faktur to należy uznać, że nabywca występuje w tym przypadku w niejako podwójnej roli:

• sprzedawcy - w zakresie wystawienia faktury oraz

• nabywcy otrzymującego fakturę.

Przyjęcie natomiast odmiennego stanowiska i uznanie, że wystawienie faktury w ramach procedury samofakturowania nie jest równoznaczne z jej otrzymaniem podważałoby sens i celowość całego mechanizmu samofakturowania.

W szczególności niewłaściwym w opinii Spółki byłoby uznanie, że na moment powstania prawa do odliczenia VAT naliczonego z takiej faktury wpływa moment jej zaakceptowania przez sprzedawcę.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami, które nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego.

Regulacja ta jest naturalną konsekwencją konieczności akceptacji faktury przez sprzedawcę - jeżeli nie dokona on jej akceptacji, ponieważ w jego opinii jest ona nieprawidłowa, nabywcy nie może przysługiwać prawo do odliczenia VAT wykazanego na tej fakturze.

Przy czym w opinii Spółki, regulacja odnosi się wyłącznie do istnienia lub braku prawa do odliczenia VAT z faktury wystawionej w trybie samofakturowania (nie zaś do momentu odliczenia podatku naliczonego). W konsekwencji brak akceptacji takiej faktury przez sprzedawcę oznacza brak prawa do odliczenia VAT naliczonego dla nabywcy. W rezultacie, zastosowanie art. 88 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT należy interpretować wyłącznie w powiązaniu z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, co w konsekwencji może skutkować koniecznością skorygowania przez Spółkę deklaracji, w której podatek ten został odliczony oraz uregulowania na rzecz urzędu skarbowej ewentualnej zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę.

Brak jest natomiast podstaw, aby art. 88 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT był interpretowany w powiązaniu z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, który dotyczy określenia momentu, w którym powstaje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powyższe znajduje również potwierdzenie w samej konstrukcji art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, który nie odnosi się w żaden sposób do zastrzeżenia zawartego w art. 88 ust. 3a pkt 5 ww. ustawy.

Uznanie, iż Spółka ma prawo do odliczenia VAT naliczonego dopiero w momencie otrzymania zaakceptowanej faktury od dostawcy byłoby również ewidentnie sprzeczne z przepisami unijnymi.

Zgodnie bowiem z art. 167 Dyrektywy 2006/112/ WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT) prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny.

Oznacza to, że na gruncie przepisów unijnych prawo do odliczenia VAT naliczonego powstaje z chwilą powstania obowiązku podatkowego u dostawcy towarów i usług w odniesieniu do podatku podlegającego odliczeniu.

Należy również podkreślić, że ograniczenie prawa nabywcy do odliczenia VAT naliczonego do momentu uzyskania zaakceptowanej faktury nie znajduje także oparcia w art. 224 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo Członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

Podsumowując, zdaniem Spółki będzie jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych i akceptowanych w ramach procedury samofakturowania opisanej w niniejszym wniosku (tj. także w drodze milczącej akceptacji) w rozliczeniu za okres, w którym nastąpi wystawienie danej faktury w imieniu i na rzecz Przewoźnika, o ile przed końcem tego okresu w odniesieniu do świadczonych usług powstanie obowiązek podatkowy oraz pod warunkiem zaakceptowania tej faktury przez Przewoźnika nie później niż do upływu terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten okres rozliczeniowy. W przypadku zaakceptowania faktury przez Przewoźnika po upływie terminu na złożenie deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym wystawiono fakturę. Spółka będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tej faktury co do zasady w rozliczeniu za okres, w którym została wystawiona faktura (w drodze korekty tej deklaracji). Przy czym zgodnie z art. 86 ust 11 ustawy o VAT, Spółka będzie mogła rozważyć obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tej faktury w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych następujących po okresie rozliczeniowym, w którym wystawiono fakturę.

Odnosząc się zatem do przykładowych sytuacji opisanych we wniosku o wydanie interpretacji, zdaniem Spółki, w przypadku, gdy:

1. usługa została wykonana w poprzednim miesiącu (np. marzec), a faktura została wystawiona przez Spółkę i zaakceptowana przez przewoźnika w miesiącu następnym (np. kwiecień) przed upływem terminu na złożenie deklaracji za poprzedni miesiąc (deklaracji za marzec) - Spółka nabywa prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za ten miesiąc następny (tu: kwiecień)
2. usługa została wykonana oraz faktura została wystawione przez Spółkę w poprzednim miesiącu (np. marzec), a została zaakceptowana przez przewoźnika w miesiącu następnym (np. kwiecień) - Spółka nabywa prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za ten miesiąc poprzedni (tu: marzec).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Przy czym Organ wskazuje, że od dnia 1 lipca 2020 r. art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy ma brzmienie wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi. Niemniej jednak niniejsze nie wpływa na rozstrzygniecie czy posiadanie wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego dokumentów uprawnia do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi dysponuje podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej