W myśl art. 19a ust. 8 ustawy:

Moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Jednakże przyjąć należy, że momentem wykonania usługi jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę. Zatem, usługa jest wykonana, gdy usługodawca zrealizował wszystkie czynności składające się na określony rodzaj usług. Należy zaznaczyć, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Jednocześnie podkreślić należy, że ustalenie zakresu świadczonej usługi i w konsekwencji momentu jej wykonania powinno następować w sposób obiektywny.

Z kolei o charakterze i o dacie wykonania usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określony przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług.

Stosownie do art. 353¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r.  poz. 1360 ze zm.):

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowanych przez podatników decyzji w zakresie konstruowania umów cywilnoprawnych, jednakże umowy te nie mogą zmieniać obowiązków jakie wynikają z prawa podatkowego. Kwestia sformułowania umowy z kontrahentem, nie może jednak wywoływać skutków na gruncie podatkowym.

W art. 19a ust. 3 ustawy, ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie ustalenia momentu wykonania usługi w odniesieniu do „usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli takiej usługi, która jest wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 19a ust. 3 ustawy jest konsekwencją skorzystania przez ustawodawcę krajowego z możliwości jaką daje art. 64 ust. 2 akapit trzeci Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.

Przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Wykładnia językowa pojęcia „sprzedaż o charakterze ciągłym” sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika „ciągły”. W Słowniku Języka Polskiego pod. red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako „dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny stale się powtarzający, stały” oraz „ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów”.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać każdą usługę odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nieoznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypłynąć obowiązki ciągłe lub okresowe.

Jakkolwiek powtarzalność dostaw (czynności) dla których ustalono okresy rozliczeniowe nie może przesądzać o ich automatycznej kwalifikacji jako dostaw (czynności) o charakterze ciągłym, niemniej jednak podstawą do prawidłowego stosowania art. 19a ust. 4  w zw. z art. ust. 3 ustawy powinna być każdorazowo ocena na tle konkretnego stanu faktycznego, przy czym zasadnicze znaczenie będzie miała ocena stosunku zobowiązaniowego. W tym miejscu należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny  w wyroku z 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 1104/15 odniósł się do tego pojęcia następująco: „(...) kwestia ta musi być oceniania każdorazowo na tle konkretnego stanu faktycznego. Zasadnicze znaczenie będzie tu miała ocena stosunku zobowiązaniowego łączącego strony, jako, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają jedynie te czynności (dostawy, usługi), które wynikają ze stosunku zobowiązaniowego. Jego analiza jest zatem konieczna dla ustalenia, czy dostawca realizuje jedną dostawę w sposób ciągły, w drodze wykonania świadczeń częściowych, czy klika odrębnych dostaw”.

W analizowanej sprawie Spółka zawarła umowy o świadczenie usług, dla których kwota wynagrodzenia jest skalkulowana w oparciu o przewidywany dla każdego usługobiorcy budżet roczny. Umowa zawarta jest na czas nieokreślony i przewiduje miesięczne okresy rozliczeniowe, dlatego wynagrodzenie końcowo zostaje ustalone w równej stawce miesięcznej. Wnioskodawca wskazał, że w grudniu, w oparciu o rzeczywiste dane w zakresie wykonanych usług wykonywane są kalkulacje, na podstawie których ustala, czy dany usługobiorca przekroczył czy nie ustalony ryczałt w kontekście całego okresu świadczenia usług. Jeżeli doszło do sytuacji nieskonsumowania ryczałtu lub jego przekroczenia przez usługobiorcę, to Wnioskodawca dokona rozliczenia faktycznego wykorzystania usług w fakturze wystawianej za grudzień, w której poza bieżącym wynagrodzeniem ryczałtowym uwzględni rozliczenie końcowe wynikające z przeliczenia faktycznie wykorzystanych usług przez usługobiorcę, a wynagrodzeniem ryczałtowym.

Mając na uwadze wskazane przez Wnioskodawcę informacje, uznać należy, że w analizowanej sprawie w odniesieniu do usług, które zgodnie z zawartą umową rozliczane są ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych w równej stawce miesięcznej, dla których Wnioskodawca dokona rozliczenia faktycznego wykorzystania usług w fakturze wystawianej za grudzień, mamy do czynienia z usługą wykonywaną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy rozliczeń. Powyższe wynika z faktu, iż świadczone usługi są realizacją przyjętego przez Wnioskodawcę, w ramach zawartej umowy zobowiązania do dokonania szeregu określonych usług, objętych jednym stosunkiem zobowiązaniowym, gdzie z góry przewidziano wyszczególnienie świadczonych usług oraz skalkulowano przewidziane w związku z ich świadczeniem koszty. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę, które objęte zostały ryczałtowym wynagrodzeniem miesięcznym, są świadczone w sposób ciągły w całym okresie trwania skonkretyzowanej umowy. Nie są to świadczenia jednorazowe ale odnoszące się do całego okresu na jaki została zawarta umowa, która dla ww. czynności przewiduje miesięczne okresy rozliczeniowe.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług, które zgodnie z zawartą umową rozliczane są ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych, powstaje u Wnioskodawcy, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, tj. na koniec każdego okresu rozliczeniowego (czyli w analizowanym przypadku miesiąca) do którego odnoszą się rozliczenia (wystawiona faktura).

Podsumowując, opisany w stanie faktycznym sposób świadczenia usług przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów powiązanych, które zgodnie z zawartą umową rozliczane są ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych, można zakwalifikować jako usługi ciągłe, o których mowa art. 19a ust. 3 ustawy.

Wnioskodawca wskazał również, że zobowiązuje się do wykonania nieprzewidzianych  w trakcie wykonywania kalkulacji rocznych usług związanych z katalogiem usług z umów. Chodzi zwłaszcza o usługi, które wymagają fizycznej obecności pracowników Wnioskodawcy w siedzibach usługobiorców celem wykonania określonych czynności.

Podkreślić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz usługobiorców usługi  są wykonywane zdalnie w sposób niewymagający obecności pracowników Wnioskodawcy  w siedzibach usługobiorców.

Zatem, takie dodatkowe czynności, nie są objęte ryczałtowym wynagrodzeniem miesięcznym. Z tego tytułu, zgodnie z umowami, Spółka może obciążyć swoich usługobiorców dodatkowymi kosztami związanymi z koniecznością wydelegowania swoich pracowników do wykonania określonej czynności w siedzibie usługobiorców. Dotyczy  to przede wszystkim wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na podróż jego pracowników do miejsca siedziby usługobiorcy, wydatków na ich zakwaterowanie i ich wyżywienie w miejscu świadczenia usług. Koszty usług dodatkowych wyodrębnione są na fakturze końcowej rozliczającej ryczałt za dany miesiąc jako osobna pozycja. Nie jest to kalkulowane w kwotę pobieranego ryczałtu. Odbywa się to na zasadzie obciążenia poniesionych kosztów Wnioskodawcy z tytułu np. delegacji.

Wnioskodawca obciąża odrębnie usługobiorców kosztami dodatkowymi związanymi z koniecznością wydelegowania swoich pracowników do wykonania określonych czynności, tj. kosztów podróży zakwaterowania, wyżywienia. Usługi wykonywane w czasie delegacji związane są z katalogiem usług z umów.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, w zakresie usług nie objętych ryczałtem a stanowiących dodatkowe koszty związane z koniecznością wydelegowania przez Wnioskodawcę swoich pracowników do wykonania określonych czynności, tj. kosztów podróży, zakwaterowania, wyżywienia, nie mają zastosowania przepisy zawarte w art. 19a ust. 3 ustawy.

W przypadku ww. kosztów dodatkowych, tj. kosztów podróży, zakwaterowania, wyżywienia, mamy do czynienia z jednorazowymi świadczeniami, które nie zostały wkalkulowane w wynagrodzenie za wykonywane na podstawie zawartych umów usług. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi dodatkowe, nie są czynnościami wykonywanymi w sposób ciągły w całym okresie trwania skonkretyzowanej umowy. Usługi dodatkowe są świadczeniami jednorazowymi, które nie odnoszą się do całego okresu na jaki została zawarta umowa. Są to czynności, dla których jak wskazał Wnioskodawca, jest w stanie zidentyfikować początek rozpoczęcia świadczenia danej usługi dodatkowej jak i jej zakończenia. Usługi te realizowane są w zależności od potrzeb bycia u klienta. W przypadku świadczenia usług dodatkowych możliwe jest wyodrębnienie czynności, które można zakwalifikować jako świadczenia samodzielne realizowane w określonym momencie (czasie). Każdorazowo w momencie ich świadczenia znany jest rodzaj usługi dodatkowej. Ponadto, Wnioskodawcę oraz usługobiorców nie łączy umowa zobowiązaniowa w ramach której klient będzie zobowiązany do nabywania usług dodatkowych a Wnioskodawca do ich świadczenia. Umowa pomiędzy stronami daje usługobiorcy jedynie możliwość korzystania z ww. usług dodatkowych. Usługi dodatkowe, o których mowa w przedmiotowej sprawie nie mają także charakteru trwałości, a obowiązki z nich wynikające cechuje jednorazowość, da się bowiem wyróżnić odrębne czynności, które można zakwalifikować jako świadczenia samodzielne realizowane przez Wnioskodawcę (nabywane przez usługobiorców) w określonym momencie (czasie).

Ponadto, ww. usługi dodatkowe nie są usługami, dla których w związku z ich świadczeniem ustalone są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń gdyż zgodnie z zawartą umową nie są one objęte ryczałtowym wynagrodzeniem miesięcznym. W konsekwencji, obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług dodatkowych, powstaje, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli z chwilą wykonania poszczególnych usług.

Podsumowując, opisanego w stanie faktycznym sposobu świadczenia usług dodatkowych przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów powiązanych, które zgodnie z zawartą umową nie są rozliczane ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych, nie można zakwalifikować jako usługi ciągłe, o których mowa art. 19a ust. 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest:

-prawidłowe – w zakresie określenia, czy świadczone usługi na rzecz podmiotów powiązanych, które zgodnie z zawartą umową rozliczane są ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych, można zakwalifikować jako usługi ciągłe, oraz

-nieprawidłowe – w zakresie określenia, czy świadczone usługi dodatkowe na rzecz podmiotów powiązanych, które zgodnie z zawartą umową nie są rozliczane ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych, można zakwalifikować jako usługi ciągłe.

W dalszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu rozliczania końcowego usług rozliczanych ryczałtem, który uwzględnia faktyczne wykorzystanie usług rozliczanych ryczałtem w poszczególnych okresach rozliczeniowych (od stycznia do listopada) i dokonanie końcowego rozliczenia wykorzystania tych usług w fakturze za grudzień, a zatem poza wynagrodzeniem ryczałtowym należnym Wnioskodawcy za grudzień, uwzględnia także końcowe rozliczenie usług faktycznie wykorzystanych przez poszczególnych usługobiorców.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Na mocy art. 106i ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 106i ust. 2 ustawy:

Jak wynika z art. 106j ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 106j ust. 2 ustawy:

Zgodnie z art. 106j ust. 3 ustawy:

Jak wynika z powyższych regulacji, fakturę korygującą wystawia się w przypadku udzielenia rabatów, obniżek cen, zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, a także zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu (zwrotu całości lub części należności) oraz w sytuacji, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Korygowanie więc treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej, która, co do zasady, powinna odzwierciedlać właściwe, prawidłowe i zgodne z rzeczywistością kwoty i inne dane, potwierdzające rzetelność wystawionego dokumentu.

Zatem, jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą.

Z powołanych przepisów dotyczących korygowania faktur wynika, że dopuszczalne jest korygowanie „pomyłek w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury”, przy czym nie uczyniono żadnych zastrzeżeń co do charakteru tych pomyłek, mogą to być więc – co do zasady – wszelkie możliwe pomyłki.

Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości/ilości bądź wartości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Wnioskodawca wskazał, że na koniec roku, w grudniu, w oparciu o rzeczywiste dane w zakresie wykonanych usług: poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów oraz godzin zaraportowanych przez pracowników Wnioskodawcy, są wykonywane kalkulacje, na podstawie których ustala, czy dany usługobiorca nie przekroczył ryczałtu (ilość wyświadczonych usług nie przekroczyła ustalonego wynagrodzenia ryczałtowego), czy też ryczałt przekroczył (ilość wyświadczonych usług przekroczyła ustalone wynagrodzenie ryczałtowe) w kontekście całego okresu świadczenia usług. Jeżeli z danych z całego okresu świadczenia usług wynika, że doszło do sytuacji nieskonsumowania ryczałtu lub jego przekroczenia przez usługobiorcę, to Wnioskodawca dokona rozliczenia faktycznego wykorzystania usług w fakturze wystawianej za grudzień, w której poza bieżącym wynagrodzeniem ryczałtowym uwzględni rozliczenie końcowe wynikające z przeliczenia faktycznie wykorzystanych usług przez usługobiorcę, a wynagrodzeniem ryczałtowym, określonym zgodnie z zasadami, które wskazał Wnioskodawca powyżej.

W związku z powyższym, z uwagi na fakt iż w analizowanej sprawie Wnioskodawca nie udziela rabatów, obniżek cen, nie dochodzi do zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu usługobiorcom kwot nienależnych, a także zwrotu usługobiorcom zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu (zwrotu całości lub części należności) oraz nie podwyższono ceny po wystawieniu faktury jak i nie stwierdzono pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, Wnioskodawca nie wystawia faktury korygującej do wystawionych wcześniej faktur. W konsekwencji za prawidłowy należy uznać sposób rozliczania końcowego świadczonych usług, które zgodnie z zawartą umową rozliczane są ryczałtowo w miesięcznych okresach rozliczeniowych, tj. w fakturze za miesiąc grudzień Wnioskodawca uwzględnia także końcowe rozliczenie usług faktycznie wykorzystanych przez poszczególnych usługobiorców.

Podsumowując, sposób rozliczania końcowego, w którym Wnioskodawca uwzględnia faktyczne wykorzystanie usług rozliczanych ryczałtem w poszczególnych okresach rozliczeniowych – od stycznia do listopada – i dokonuje końcowego rozliczenia w fakturze za grudzień, a zatem poza wynagrodzeniem ryczałtowym należnym Wnioskodawcy za grudzień, uwzględnia także końcowe rozliczenie usług faktycznie wykorzystanych przez poszczególnych usługobiorców jest prawidłowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest prawidłowe.

W dalszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Wnioskodawca dla świadczeń ciągłych, w tym przy rozliczeniu końcowym prawidłowo stosuje kursy walut ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, a zatem dla każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego.

Stosownie do art. 31a ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy:

W myśl art. 31a ust. 2a ustawy:

Zatem przepis art. 31a ustawy znajduje zastosowanie, kiedy podstawa opodatkowania jest wyrażona w walucie obcej. Co do zasady w przypadku gdy podstawa opodatkowania jest wyrażona w walucie obcej przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Przy czym w przypadku gdy podatnik wystawia fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury. Alternatywnie podatnik może wybrać sposób przeliczania kwot wyrażonych w walucie obcej na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro. Co więcej, od 1 stycznia 2021 r., kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania określone w walucie obcej mogą być przeliczane przez podatnika na złote zgodnie z zasadami przeliczania przychodu określonego w walucie obcej wynikającymi z przepisów o podatku dochodowym, obowiązującymi tego podatnika na potrzeby rozliczania danej transakcji.

Wnioskodawca wskazał, że faktury wystawiane są przez Spółkę w połowie miesiąca i obejmują usługi wykonywane w danym miesiącu, np. faktura wystawiana 15. lutego obejmuje usługę wykonaną w lutym. Innymi słowy, faktury są wystawiane jeszcze w trakcie trwania okresu rozliczeniowego, którego dotyczą. Ze względu na fakt, iż usługi świadczone są również na rzecz podmiotów zagranicznych, część faktur wystawianych w analogiczny sposób jw. przewiduje spełnienie należności z tytułu świadczonych usług w walucie obcej. Faktury z należnościami w walucie obcej dotyczą rozrachunków z usługobiorcami posiadającymi siedzibę poza terytorium RP. Dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług został ustalony termin płatności 30 dni od daty wystawienia.

Zatem w opisanej sytuacji – przy świadczeniu usług ciągłych, dla których obowiązek podatkowy powstaje na podstawie art. 19a ust. 3 ustawy, rozliczanych przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu, a rozliczanie następuje na podstawie miesięcznych okresów rozliczeniowych, z uwagi na fakt, że faktura wystawiana jest przez Wnioskodawcę w połowie miesiąca czyli jeszcze przed dniem poprzedzającym ostatni dzień okresu rozliczeniowego, którego dotyczy – właściwym dla przeliczenia kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania, wyrażonych w walucie obcej na złote, jest kurs średni danej waluty obcej ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury, na podstawie art. 31a ust. 2 ustawy. Wnioskodawca może również wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień wystawienia faktury; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

Podsumowując, Wnioskodawca dla świadczeń ciągłych, w tym przy rozliczeniu końcowym usług rozliczanych ryczałtem nieprawidłowo stosuje kursy walut ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, a zatem dla każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego.

Wnioskodawca dla ww. świadczeń ciągłych, w tym przy rozliczeniu końcowym usług rozliczanych ryczałtem winien stosować kurs średni danej waluty obcej ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury, bądź ostatni kurs wymiany opublikowany przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień wystawienia faktury, na podstawie art. 31a ust 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 jest nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że nie udziela się odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 4, gdyż jak wynika ze sposobu zadania tego pytania, Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi w przypadku gdy odpowiedź na pytanie Wnioskodawcy oznaczone we wniosku nr 2 będzie negatywna.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia .

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz  art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie  z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.  W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy  z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).