Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży działki niezabudowanej nr 1.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 21 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 grudnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.659.2020.1.JG (doręczone Stronie w dniu 4 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki niezabudowanej nr 1 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki niezabudowanej nr 1. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 grudnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.659.2020.1.JG.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana R. S.
• Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:
  Panią D. Z.

Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

R. S., występujący jako zainteresowany będący stroną postępowania (dalej jako Wnioskodawca 1) oraz D. Z. będąca zainteresowaną niebędącą stroną są współwłaścicielami działki gruntu nr 1 z obrębu () położonej w () w dzielnicy () objętej księga wieczystą nr () (dalej postępowania (dalej jako Wnioskodawca 2) jako Nieruchomość). Udział Wnioskodawcy 1 we własności Nieruchomości wynosi 1/2. Udział Wnioskodawcy 2 we własności Nieruchomości wynosi 1/2. Nieruchomość stanowi jedną całość (jedną działkę) i nie była przedmiotem podziału na mniejsze działki.

Wnioskodawca 1 nabył swój udział we współwłasności Nieruchomości w 1998 r. na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 14 sierpnia 1998 r. wydanego przez Sąd Rejonowy dla () I Wydział Cywilny.

Wnioskodawca 2 nabył swój udział we współwłasności Nieruchomości w 1966 r. na podstawie decyzji z dnia 5 maja 1966 r. Wydziału Rolnictwa () oraz decyzji z dnia 24 września 1966 r. Komisji (), które były wydane w związku z procesem scalania gruntów obszaru ().

Nieruchomość jest niezabudowana, na nieruchomości nie znajdują się żadne budynki budowle lub urządzenia budowlane.

Nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę 1 oraz przez Wnioskodawcę 2 wydzierżawiana.

Nieruchomość nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego co zostało potwierdzone pismem Delegatury Biura Naczelnego Architekta Miasta () będącym odpowiedzią na wniosek syna Wnioskodawcy 2 z dnia 30 października 2006 r. będącym odpowiedzią na wniosek o wydanie wypisu i wyrysu z obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Nieruchomości.

Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2, w dniu 8 kwietnia 2016 r. otrzymali decyzję nr () wydaną przez Prezydenta Miasta () orzekającą o aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków dla obrębu () w Dzielnicy () poprzez sprostowanie numerycznego opisu granicy Nieruchomości oraz wpisanie powierzchni Nieruchomości w wartości 0.6052 ha w miejsce dotychczasowej 0.6100 ha.

Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę, zgodnie z decyzją Zarządu Dzielnicy () nr () o warunkach zabudowy z dnia 30 października 2019 r., która została wydana na wniosek syna Wnioskodawcy 2. Decyzja ta w dniu 7 grudnia 2019 roku stała się ostateczna. W decyzji tej ustalono warunki zabudowy i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie pięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących z elementami infrastruktury technicznej i zagospodarowaniem terenu.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 zamierzają sprzedać Nieruchomość na rzecz developera. Nie zawarto żadnej umowy w tym zakresie, w szczególności umowy przedwstępnej określającej warunki, które muszą spełnić Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 w stosunku do Nieruchomości czy też stanu prawnego Nieruchomości. Developerem zainteresowanym zakupem Nieruchomości nie jest syn Wnioskodawcy 2, na wniosek którego wydana została wspomniana powyżej decyzja Zarządu Dzielnicy () nr () o warunkach zabudowy Nieruchomości. Syn Wnioskodawcy 2 nie jest również wspólnikiem (udziałowcem, akcjonariuszem) developera zainteresowanego nabyciem Nieruchomości, nie działa na jego rzecz i nie wykonuje czynności pośrednictwa w zakresie obrotu nieruchomościami. Developer zainteresowany nabyciem Nieruchomości zgłosił zainteresowanie nabyciem Nieruchomości - synowi Wnioskodawcy 2.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie prowadzili ani nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są zarejestrowani jako podatnicy podatku od towarów i usług, nie podejmowali działań marketingowych dotyczących planowanej sprzedaży Nieruchomości, nie umieścili ogłoszenia o zamiarze sprzedaży Nieruchomości w prasie ani na portalach nieruchomości, nie umieścili baneru reklamowego o sprzedaży Nieruchomości.

Syn Wnioskodawcy 2, występując z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla Nieruchomości, działał na prośbę Wnioskodawcy 2, prośba ta została przekazana ustnie, zwyczajowo w relacjach matka-syn, bez żadnego pisemnego pełnomocnictwa. Zgodnie z prawem z takim wnioskiem może wystąpić każdy, nie tylko właściciel ale i osoba trzecia.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie udzielali oraz nie udzielą komukolwiek jakichkolwiek pełnomocnictw lub pozwoleń w celu występowanie w ich imieniu. Z uwagi jednak na wiek i stan zdrowia Wnioskodawcy 2 nie można wykluczyć, że Wnioskodawca 2 udzieli pełnomocnictwa Wnioskodawcy 1 w zakresie sprzedaży Nieruchomości.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 przed sprzedażą Nieruchomości nie podejmowali i nie będą podejmować żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości Nieruchomości, w szczególności polegających na uzbrojeniu terenu, doprowadzeniu mediów, ogrodzenia, wydzieleniu drogi dojazdowej.

Syn Wnioskodawcy 2, nie podejmował jakichkolwiek działań marketingowych w celu sprzedaży Nieruchomości.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że działka gruntu nr 1 od momentu jej nabycia w drodze spadku tj. od dnia 14 sierpnia 1998 r. nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę 1 w żaden sposób. Działka jest nieużytkowana przez Wnioskodawcę 1.

Działka gruntu nr 1 od momentu jej nabycia na podstawie decyzji z dnia 5 maja 1966 r. oraz decyzji z dnia 24 września 1966 r., wydanych w związku z procesem scalania gruntów obszaru () była przez Wnioskodawcę 2 wykorzystywana w drugiej połowie lat sześćdziesiątych i w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku pod zasiew i zbiór plonów rolnych. Od około czterdziestu lat jest już nieużytkowana przez Wnioskodawcę 2.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 dokonując planowanej sprzedaży Nieruchomości będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej Ustawa VAT), podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, uzasadnia zatem twierdzenie, że pojęcie podatnika, o którym mowa jest w ust. 1 tego artykułu, obejmuje wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W konsekwencji, z kręgu podatników należy wykluczyć osoby fizyczne w przypadku, gdy dokonują sprzedaży towarów stanowiących część majątku osobistego (prywatnego), tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Nieruchomość nie została nabyta przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 w celu jego odsprzedaży tylko była wynikiem:

1. w przypadku Wnioskodawcy 1, wydania postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 14 sierpnia 1998 r. wydanego przez Sąd Rejonowy () I Wydział Cywilny, na podstawie którego stał się on właścicielem 1/2 Nieruchomości,
2. w przypadku Wnioskodawcy 2, wydania decyzji z dnia 5 maja 1966 r. przez Wydział Rolnictwa () oraz decyzji z dnia 24 września 1966 r. przez Komisję Ziemską przy Prezydium Rady Narodowej (), które były wydane w związku z procesem scalania gruntów obszaru (), na podstawie których stał się on właścicielem 1/2 Nieruchomości

Planowana przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 sprzedaż nieruchomości nie będzie skutkować uzyskiwaniem przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 żadnych regularnych zapłat za Nieruchomość. Sprzedaż Nieruchomości będzie czynnością jednorazową i z tytułu jej dokonania Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 otrzymają od kupującego zapłatę jednorazowo.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie prowadzili ani nie prowadzą działalności gospodarczej. Nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę 1 oraz przez Wnioskodawcę 2 wydzierżawiana.

Zdaniem Wnioskodawcy 1 oraz Wnioskodawcy 2 planowana sprzedaż Nieruchomości będzie zatem dokonana w ramach zwykłego wykonywania przez Wnioskodawcę 1 oraz Wnioskodawcę 2 prawa własności w stosunku do Nieruchomości, będzie czynnością dokonaną prywatnie, rozporządzeniem częścią majątku prywatnego Wnioskodawcy 1 i Wnioskodawcy 2 i nie będzie czynnością dokonaną w ramach obrotu profesjonalnego.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347 z 11.12.2006, str. 1, ze zm.). Za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie podjęli ciągu czynności angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz nie podjęli aktywności w przedmiocie zbycia Nieruchomości porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie zbywaniem nieruchomości, tj. działań wykraczających poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Nie zawarli też żadnej umowy, w tym umowy przedwstępnej, dotyczącej sprzedaży Nieruchomości.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych, co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C- 91/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie nabyli Nieruchomości w celu jej odsprzedaży. Jak już wcześniej wskazano, nabycie to miało miejsce, w przypadku Wnioskodawcy 1 ponad 20 lat temu, na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku nr NS 917/98 z dnia 14 sierpnia 1998 r. wydanego przez Sąd Rejonowy dla () I Wydział Cywilny, na podstawie którego stał się on właścicielem 1/2 Nieruchomości. W przypadku Wnioskodawcy 2, nabycie miało miejsce ponad 50 lat temu na mocy decyzji z dnia 5 maja 1966 r. wydanej przez Wydział Rolnictwa () oraz decyzji z dnia 1966-09-24 Komisji () przy (), które były wydane w związku z procesem scalania gruntów obszaru (), na podstawie których stał się on właścicielem 1/2 Nieruchomości.

Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie uzbroili Nieruchomości, nie dokonali wydzielenia na Nieruchomości dróg wewnętrznych, nie dokonali podziału Nieruchomości na mniejsze działki, nie podejmowali działań marketingowych dotyczących planowanej sprzedaży Nieruchomości, nie umieścili ogłoszenia o zamiarze sprzedaży Nieruchomości w prasie ani na portalach nieruchomości, nie umieścili baneru reklamowego o sprzedaży Nieruchomości oraz nie prowadzili ani nie prowadzą działalności gospodarczej, w szczególności w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

W przypadku Wnioskodawcy 1 oraz Wnioskodawcy 2 nie można zatem mówić o jakimkolwiek ciągu działań angażujących środki jak też przejawiających się aktywnością w przedmiocie planowanego zbycia Nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę, zgodnie z decyzją Zarządu Dzielnicy () nr () o warunkach zabudowy z dnia 30 października 2019 r., która została wydana na wniosek Syna Wnioskodawcy 2. Decyzja ta w dniu 07 grudnia 2019 roku stała się ostateczna.

Uzyskanie tej decyzji nie zmienia wniosku, że Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 planując sprzedaż nieruchomości dokonają rozporządzenia składnikiem swojego prywatnego majątku i nie będą dokonując tej sprzedaży działać jak profesjonalny podmiot zajmujący się obrotem nieruchomościami, bowiem była to czynność jednorazowa służąca podniesieniu wartości Nieruchomości, która nie była poprzedzona ani nie nastąpiły po niej takie działania jak uzbrojenie Nieruchomości czy też wydzielenie dróg wewnętrznych, a przede wszystkim nie miało miejsce podjęcie przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży Nieruchomości

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 24 czerwca 2020 r., sygn. akt I FSK 1758/17, Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki przeznaczone pod zabudowę działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg ustalonych okoliczności.

Warto w tym miejscu powrócić do wspomnianego wcześniej orzeczenia Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r w sprawach połączonych C-180/1i C 181/10, którym TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą Podobnie - zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Analogicznie, uzyskanie wspominanej decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej Nieruchomości skoro nie towarzyszyły temu inne działania takiej jak np. uzbrojenie terenu, wytyczenie dróg wewnętrznych a przede wszystkim działania marketingowe w postaci zamieszczania ogłoszeń o sprzedaży Nieruchomości, nie może być uznane za argument przemawiający za tym, ze Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 sprzedając Nieruchomości staną się z tego tytułu podatnikami podatku od towarów i usług

Potwierdzenie takiego stanowiska odnaleźć można w najnowszych wyrokach sądów administracyjnych, np.

• w wyroku z dnia 22 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Bd 91/20, WSA w Bydgoszczy stwierdził, że Organ słusznie wskazuje, że Fakt wystąpienia z wnioskiem o podział nieruchomości na mniejsze działki i uzyskanie decyzji zatwierdzającej ten podział wskazuje na dążenie do osiągnięcia wyższego zysku ze sprzedaży gruntu niż w przypadku zbycia całości nabytych nieruchomości, zauważyć jednak trzeba, że każdy kto chce sprzedać część swojego majątku stara się uzyskać możliwie wysoką cenę Samo dążenie do osiągnięcia wyższego zysku nie może przesądzać o tym, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą;

• w wyroku z dnia 12 marca 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 777/19 WSA w Łodzi stwierdził, że: Z opisu stanu faktycznego nie wynika, iż skarżący poza zmianą przeznaczenia gruntu i jego podziałem podejmował czynności przekraczające czynności standardowe umożliwiające zbycie nieruchomości. Jej uatrakcyjnienie takie jak wyposażenie nieruchomości w infrastrukturę, szczególną promocję oferowanych do sprzedaży działek, czy inne działania marketingowe. Czynnością taką w okolicznościach sprawy nie jest na pewno wykonanie zjazdu na drogę wewnętrzną z drogi powiatowej, bowiem dostęp do drogi publicznej jest warunkiem koniecznym do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy. Podobnie, w realiach niniejszej sprawy samo uzyskanie takiej decyzji, przy braku innych działań cechujących podmioty zajmujące się handlem nieruchomościami nie może skutkować przyjęciem, że skarżący działał jak podmiot prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie. Działania te były bowiem działaniami zmierzającymi do zbycia nieruchomości, ale w ramach dysponowania majątkiem prywatnym;

• w wyroku z dnia 5 marca 2020 r. sygn. akt 1 SA/Rz 91319 WSA w Rzeszowie stwierdził, że: Trudno oczekiwać od podmiotu, który zbywa składnik swojego majątku prywatnego, aby nie kierował się przy tym rachunkiem ekonomicznym i powstrzymywał od działań, które pozwolą mu uzyskać jak najwyższą cenę w obawie przed obłożeniem transakcji sprzedaży daniną publicznoprawną. Uzyskanie warunków zabudowy oraz pozwolenia na budowę me jest samo w sobie czynnością profesjonalną, na tyle specyficzną, że dostępną czy stosowaną wyłącznie przez podmioty trudniące się profesjonalnym obrotem nieruchomości, tak jak w ogóle nie może być mowy o uznaniu za takową opublikowanie (umieszczenia) ogłoszenia o sprzedaży w Internecie;

• w wyroku z dnia 18 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/KI 798/19, WSA w Gliwicach stwierdził, że: Sprzedaż jednej nieruchomości (działki) nie nosi znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Organ na uzasadnienie tezy przeciwnej w istocie powołał się na to, że skarżący nabył tę nieruchomość w celu ulokowania kapitału, a więc z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych, poprzez osiągnięcie zysku ze sprzedaży nieruchomości większej niż w przypadku lokaty na rachunku bankowym. Tymczasem tego typu czynność mieszczą się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym. Zarządzanie majątkiem prywatnym nie wyklucza bowiem podejmowania takich kroków, aby w razie zbywania majątku uzyskać jak najlepszą cenę;

• w wyroku z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 515/19 WSA w Krakowie stwierdził, że Fakt, że skarżący zmienił status 3 działek z rolnego na budowlany oraz doprowadził do wydania wobec każdej z nich decyzji o warunkach zabudowy nie jest w ocenie sądu wystarczającym argumentem przemawiającym za dokonaniem związanej z nimi transakcji w ramach ciągłej zorganizowanej i profesjonalnej działalność handlowej. Nie stanowi o tym zapewne chęć uzyskania wyższego zysku ze sprzedaży niż w przypadku zbycia działek o charakterze rolnym. Zbywanie bowiem nieruchomości czy innych dóbr materialnych nie jest z założenia działalnością charytatywną, a każdy sprzedający dąży do maksymalizacji swojego zysku. Jest to okoliczność jak najbardziej naturalna zarówno dla czynności związanych jak i niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W odniesieniu do prywatnego majątku, skarżący ma zatem także prawo do podjęcia działań prowadzących do uzyskania korzystnej ceny zbycia dóbr materialnych, w tym nieruchomości. Nie można łączyć tego rodzaju metodyki działania tylko z działalnością, którą można przypisać wyłącznie profesjonalistom. W czasach powszechnego korzystania z internetu, lepszego wykształcenia obywateli i ogólnie rozumianego postępu we wszystkich dziedzinach życia, nie można wymagać by samodzielnie i w odniesieniu do własnego majątku podatnicy nie mogli zachowywać racjonalności ekonomicznej.

Otrzymanie przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 w dniu 8 kwietnia 2016 r. decyzji nr () wydanej przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy orzekającej o aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków dla obrębu () w Dzielnicy () poprzez sprostowanie numerycznego opisu granicy Nieruchomości oraz wpisanie powierzchni Nieruchomość w wartość 0.6052 ha w miejsce dotychczasowej 0.6100 ha należy uznać za uzyskanie decyzji w związku ze zwykłym zarządzaniem majątkiem prywatnym. Trudno bowiem uznać sprostowanie numerycznego opisu granicy Nieruchomości oraz wpisanie powierzchni Nieruchomości w wartości 0.6052 ha w miejsce dotychczasowej 0.6100 ha za działań wykraczających poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy 1 oraz Wnioskodawcy 2, Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 dokonując planowanej sprzedaży Nieruchomości nie będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług.

Końcowo, dla poparcia tego stanowiska przytoczyć można wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 416/19, w którym wskazano na następujące okoliczności świadczące o nieprofesjonalnym zbywaniu nieruchomości: Po pierwsze, wnioskodawca wraz z żoną otrzymali w darowiźnie od rodziców w zamian za prawo rodziców do emerytury rolniczej gospodarstwo rolne obejmujące działkę gruntu rolniczego pow. 2 ha i było to ponad 30 lat temu, a więc w chwili nabycia działki nic nie świadczyło o zamiarze wykorzystania jej do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a i sam fakt nabycia związany był z uwarunkowaniami rodzinnymi. Po drugie, pierwsze działania zmierzające do zbycia działki podjęte zostały wiele lat po jej nabyciu. Nieruchomość nie była wykorzystywana do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Po trzecie, oczywistym i naturalnym jest dążenie właściciela prywatnego majątku do zbycia go w taki sposób, aby uzyskać jak największą korzyść. Faktem powszechnie znanym jest to, że zwykle podział gruntu o charakterze rolniczym na mniejsze działki, które już rolniczego charakteru nie będą miały, pozwoli na uzyskanie lepszych cen za zbywany grunt. Po czwarte, wnioskodawca nie podejmował kompleksu działań charakteryzujących profesjonalistę działającego na rynku obrotu nieruchomościami, bo przykładowo nie podejmował i nie zamierza podejmować działań mających na celu uzbrojenie gruntu, ogrodzenie dziatek, wyposażenie je w media, nie utwardzał drogi, a dopiero podjęcie takich działań wymagałoby zaangażowania większych środków, czasu, organizacji. Podjęte przez skarżącego działania były stosunkowo proste, nie wymagały nadzwyczajnej wiedzy, umiejętności w zakresie oceny ryzyka, nie angażowały większych środków finansowych. Po piąte, nawet wystąpienie o warunki zabudowy związane było z konkretną ofertą od konkretnego, potencjalnego nabywcy wszystkich dziatek, który chciał mieć pewność, że będzie mógł na nabytej nieruchomości realizować planowaną przez siebie inwestycję. Po szóste, poszukiwanie nabywcy nieruchomości poprzez zamieszczenie zwykłych ogłoszeń na portalu ogłoszeniowym nie jest działaniem wyróżniającym podmioty prowadzące gospodarczą. Zwykłe ogłoszenia to nie reklama, która charakteryzuje profesjonalistów na rynku obrotu nieruchomościami.

Ad 2

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, co oznacza a contrario, że dostawa niezabudowanych terenów budowlanych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy VAT, pod pojęciem trenów budowlanych rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ponieważ zgodnie z decyzją Zarządu Dzielnicy () nr () o warunkach zabudowy z dnia 30 października 2019 r, ustalono dla Nieruchomości warunki zabudowy i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie pięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących z elementami infrastruktury technicznej i zagospodarowaniem terenu, to Nieruchomość jest terenem budowlanym w rozumieniu ustawy VAT. Zatem planowana sprzedaż Nieruchomości, stanowić powinna, co do zasady, dostawę towaru podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednak istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z dostawą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług jest dokonanie tej dostawy przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponieważ zdaniem Wnioskodawcy 1 i Wnioskodawcy 2, co zostało szczegółowo uzasadnione powyżej we własnym stanowisku Wnioskodawcy 1 i Wnioskodawcy 2 w zakresie pierwszego pytania. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 dokonując planowanej sprzedaży (odpłatnej dostawy) Nieruchomości nie będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, to zdaniem Wnioskodawcy 1 i Wnioskodawcy 2 planowana przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 sprzedaż (odpłatna dostawa) Nieruchomości nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Ad 3

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy VAT, podatnicy są zobowiązani przed dniem wykonania pierwszej odpłatnej dostawy towarów złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne.

Ponieważ zdaniem Wnioskodawcy 1 i Wnioskodawcy 2, co zostało szczegółowo uzasadnione powyżej we własnym stanowisku Wnioskodawcy 1 i Wnioskodawcy 2 w zakresie pierwszego pytania, Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 dokonując planowanej sprzedaży (odpłatnej dostawy) Nieruchomości nie będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług to przed dokonaniem planowanej sprzedaży (odpłatnej dostawy) Nieruchomości Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie będą zobowiązani do zarejestrowania się jako podatnicy podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie o VAT zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z ww. orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Ponadto Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Jak wynika z przywołanych przepisów dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 są współwłaścicielami działki gruntu nr 1. Nieruchomość stanowi jedną działkę i nie była przedmiotem podziału na mniejsze działki. Wnioskodawca 1 nabył swój udział we współwłasności Nieruchomości w 1998 r. na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Wnioskodawca 2 nabył swój udział we współwłasności Nieruchomości w 1966 r. na podstawie decyzji z dnia 5 maja 1966 r. Wydziału Rolnictwa () oraz decyzji z dnia 24 września 1966 r. Komisji Ziemskiej (), które były wydane w związku z procesem scalania gruntów obszaru (). Nieruchomość jest niezabudowana. Nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę 1 oraz przez Wnioskodawcę 2 wydzierżawiana. Działka od momentu jej nabycia nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę 1 w żaden sposób. Działka od momentu jej nabycia była przez Wnioskodawcę 2 wykorzystywana w drugiej połowie lat sześćdziesiątych i w latach siedemdziesiątych pod zasiew i zbiór plonów rolnych. Od około czterdziestu lat jest już nieużytkowana przez Wnioskodawcę 2. Nieruchomość nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2, w dniu 8 kwietnia 2016 r. otrzymali decyzję orzekającą o aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków poprzez sprostowanie numerycznego opisu granicy Nieruchomości oraz wpisanie powierzchni Nieruchomości w wartości 0.6052 ha w miejsce dotychczasowej 0.6100 ha. Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy z dnia 30 października 2019 r., która została wydana na wniosek Syna Wnioskodawcy 2. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 zamierzają sprzedać Nieruchomość na rzecz developera. Nie zawarto żadnej umowy w tym zakresie, w szczególności umowy przedwstępnej określającej warunki, które muszą spełnić Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 w stosunku do Nieruchomości czy też stanu prawnego Nieruchomości. Developerem zainteresowanym zakupem Nieruchomości nie jest Syn Wnioskodawcy 2, na wniosek którego wydana została wspomniana powyżej decyzja o warunkach zabudowy Nieruchomości. Syn Wnioskodawcy 2 nie jest również wspólnikiem developera zainteresowanego nabyciem Nieruchomości, nie działa na jego rzecz i nie wykonuje czynności pośrednictwa w zakresie obrotu nieruchomościami. Developer zainteresowany nabyciem Nieruchomości zgłosił zainteresowanie nabyciem Nieruchomości Synowi Wnioskodawcy 2. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie prowadzili ani nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są zarejestrowani jako podatnicy podatku od towarów i usług, nie podejmowali działań marketingowych dotyczących planowanej sprzedaży Nieruchomości, nie umieścili ogłoszenia o zamiarze sprzedaży Nieruchomości w prasie ani na portalach nieruchomości, nie umieścili baneru reklamowego o sprzedaży Nieruchomości. Syn Wnioskodawcy 2, występując z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla Nieruchomości, działał na prośbę Wnioskodawcy 2, prośba ta została przekazana ustnie, zwyczajowo w relacjach matka-syn, bez żadnego pisemnego pełnomocnictwa. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie udzielali oraz nie udzielą komukolwiek jakichkolwiek pełnomocnictw lub pozwoleń w celu występowanie w Ich imieniu. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 przed sprzedażą Nieruchomości nie podejmowali i nie będą podejmować żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości Nieruchomości, w szczególności polegających na uzbrojeniu terenu, doprowadzeniu mediów, ogrodzenia, wydzieleniu drogi dojazdowej.

W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży Nieruchomości (działki nr 1).

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o VAT. Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży działki nr 1, Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 będą spełniali przesłanki do uznania Ich za podatnika podatku od towarów i usług. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się do treści przepisów ustawy - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanych, należy ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży Nieruchomości, Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 będą działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań, istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowani podejmowali działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż Nieruchomości niezabudowanej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 za podatników tego podatku.

Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży Nieruchomości niezabudowanej, Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 będą działali w charakterze podatników, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Zainteresowanych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanej we wniosku Nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 nie podjęli takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowani nie podejmowali żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu.

Wnioskodawca 1 nabył swój udział we współwłasności Nieruchomości w drodze spadku, natomiast Wnioskodawca 2 nabył swój udział we współwłasności Nieruchomości na podstawie decyzji Wydziału Rolnictwa Prezydium () oraz decyzji Komisji Ziemskiej (), które były wydane w związku z procesem scalania gruntów. Jak z wniosku wynika Nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę 1 oraz przez Wnioskodawcę 2 wydzierżawiana. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie prowadzili ani nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są zarejestrowani jako podatnicy podatku od towarów i usług, nie podejmowali działań marketingowych dotyczących planowanej sprzedaży Nieruchomości, nie umieścili ogłoszenia o zamiarze sprzedaży Nieruchomości w prasie ani na portalach nieruchomości. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie udzielali oraz nie udzielą komukolwiek jakichkolwiek pełnomocnictw lub pozwoleń w celu występowania w Ich imieniu. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 przed sprzedażą Nieruchomości nie podejmowali i nie będą podejmować żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości Nieruchomości, w szczególności polegających na uzbrojeniu terenu, doprowadzeniu mediów, ogrodzenia, wydzieleniu drogi dojazdowej. Ponadto z wniosku wynika, że Działka nr 1 od momentu jej nabycia nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę 1 w żaden sposób, natomiast przez Wnioskodawcę 2 nie jest wykorzystywana od czterdziestu lat, wcześniej przedmiotowa działka była przez Wnioskodawcę 2 wykorzystywana rolniczo.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji odpowiadając na pytanie nr 1 i nr 2 stwierdzić należy, że Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 dokonując planowanej sprzedaży Nieruchomości nie będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług, a będą jedynie korzystali z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Tym samym planowana przez Wnioskodawcę 1 i Wnioskodawcę 2 sprzedaż Nieruchomości nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do pytania nr 3 stwierdzić należy, że zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podatnicy są zobowiązani przed dniem wykonania pierwszej odpłatnej dostawy towarów złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne.

Jak powyżej stwierdził tut. Organ Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 dokonując planowanej sprzedaży Nieruchomości nie będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to przed dokonaniem planowanej sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 nie będą zobowiązani do zarejestrowania się jako podatnicy podatku od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w całości należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej