W ramach tej działalności Wnioskodawca świadczy usługi zarówno instytucjom i przedsiębiorcom (podmiotom posiadającym NIP), jak też osobom fizycznym. Sprzedaż na rzecz podmiotów posiadających NIP jest dokumentowana fakturą VAT, zaś sprzedaż na rzecz osób fizycznych jest dokumentowana w formie ewidencji sprzedaży niefakturowanej, albowiem ze względu niską wartość sprzedaży dla tej grupy klientów, Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Od 2016 roku, jako dodatkowe źródło dochodu, Wnioskodawca okazjonalnie świadczy usługi kierowania i obsługi autobusu, wyłącznie na rzecz innych przedsiębiorców zajmujących się transportem drogowym. Z tego tytułu wystawia tym przedsiębiorcom faktury VAT.

W 2019 roku, Wnioskodawca postanowił poszerzyć działalność o usługi polegające na wynajmie własnego autobusu z kierowcą, celem wykonania przewozu okazjonalnego zorganizowanych grup (wycieczki). Usługi te sklasyfikowane są według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług pod symbolami 49.39.31.0. 49.39.32. oraz. 49.39.34. Nabywcami tej usługi są podmioty prowadzące działalność gospodarczą i instytucje - podmioty te posługują się symbolem NIP (tzn. nie są osobami fizycznymi ani rolnikami ryczałtowymi).

Do tej pory, u Wnioskodawcy nie powstał obowiązek ewidencjonowania sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej przy użyciu kasy rejestrującej. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego od obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Aktualnie zwolnienie to jest przewidziane w § 3 ust. 1 p. 1) Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2021 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (w dalszej części wniosku zwanego „rozporządzeniem w sprawie zwolnień”). W poprzednich latach Wnioskodawca korzystał ze zwolnienia przewidzianego w analogicznych regulacjach wydanych na dany rok. Obrót wnioskodawcy, zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz, rolników ryczałtowych w żadnym roku nie przekroczył kwoty uprawniającej do zastosowania zwolnienia podmiotowego (aktualnie 20 000.00 zł.).

Wnioskodawca do tej pory nie prowadził na rzecz osób fizycznych oraz rolników ryczałtowych sprzedaży towarów albo usług wymienionych w § 4 ust. 1 p. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień.

Wnioskodawca zauważa wzrost zainteresowania usługą wynajmu autobusu z kierowcą ze strony osób fizycznych, przy czym zainteresowanie to dotyczy mniejszych pojazdów, przystosowanych do przewozu ok. 20 osób (jednak nadal mieszczących się w kategorii autobusu, zgodnie z definicją ujętą w ustawie Prawo o Ruchu Drogowym). Wnioskodawca rozważa zakup takiego pojazdu i rozpoczęcie świadczenia usługi sklasyfikowanej według PKWiU pod symbolem 49.39.31.0 na rzecz osób fizycznych. W praktyce Wnioskodawca zakłada, że będzie to wynajem pojazdu z kierowcą dla uczestników okolicznościowych imprez rodzinnych i towarzyskich (wesela, jubileusze, pogrzeby, itp.). Wnioskodawca nie spodziewa się, aby kwota sprzedaży tego typu usługi na rzecz osób fizycznych albo rolników ryczałtowych przekroczyła poziom 20 000.00 PLN.

Pytanie

Czy w przypadku świadczenia usługi wynajmu autobusu z kierowcą sklasyfikowanej pod symbolem PKWiU 49.39.31.0. na rzecz osób fizycznych i rolników ryczałtowych ma zastosowanie § 4 ust. 1 p. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie zwolnień, uniemożliwiający skorzystanie ze zwolnienia przewidzianego w § 3 ust 1 pkt 1) przywołanego rozporządzenia?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku usługi będącej przedmiotem pytania, nie ma zastosowania § 4 ust. 1 p. 2) lit. a) rozporządzenia w sprawie zwolnień, ponieważ usługa wynajmu autobusu razem z kierowcą, nawet jeśli obejmuje przewóz pasażerów, nie stanowi komunikacji samochodowej, a jest to jedna z przesłanek koniecznych do zastosowania tego przepisu.

Kluczowa dla oceny stanowiska wnioskodawcy jest ustalenie znaczenia pojęcia „komunikacji”, albowiem jego definicji brak zarówno w rozporządzeniu w sprawie zwolnień, jak i w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca pomocniczo odwołał się do przepisów regulujących zasady przewozu drogowego osób. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym, słowo „komunikacja” występuje w kontekście komunikacji publicznej. W ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo Przewozowe, słowo „komunikacja” użyte jest w kontekście komunikacji miejskiej, zaś w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, występuje w kontekście linii komunikacyjnej, komunikacji miejskiej i schematu połączeń komunikacyjnych. W ustawie z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie drogowym, słowo „komunikacja” jest użyte w kontekście komunikacji miejskiej, linii komunikacyjnej, przystanku komunikacyjnego i sieci komunikacyjnej. Żaden z przywołanych wyżej aktów prawnych nie zawiera jednak definicji słowa „komunikacja”.

W związku z brakiem ustawowej definicji, Wnioskodawca domniemywa powszechne rozumienie komunikacji samochodowej jako zorganizowanej formy transportu, odbywającej się w sposób regularny po określonych trasach (liniach komunikacyjnych), dostępnej publicznie w sposób nieokazjonalny.

W takim rozumieniu, pojęcie „komunikacja” wykazuje ścisły związek z pojęciami „przewozu regularnego” i „przewozu regularnego specjalnego”, których dokładne definicje zawarte są w art. 4 ustawy o transporcie drogowym. Wnioskodawca do tej pory tego typu usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych nie świadczy i świadczyć nie zamierza.

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe w rozumieniu pojęcia „komunikacji” jest to, że jej istnienie i funkcjonowanie jest niezależne od zapotrzebowania na nią w danej chwili. W ujęciu transportowym, komunikacja między dwoma lokalizacjami oznacza, że kursują między tymi lokalizacjami powszechnie dostępne środki lokomocji, z których podróżni mogą korzystać wedle potrzeby. Pojazdy komunikacji publicznej realizują przejazdy według ustalonego rozkładu i wzdłuż ustalonej trasy, i odbywa się to bez względu na aktualny popyt na tę usługę - bywa, że pojazd taki kursuje chwilowo pusty (bez pasażerów), a mimo to komunikacja jest zachowana, jak też bywają przypadki, że komunikacja nie jest zapewniona, mimo zapotrzebowania na nią. Wobec braku komunikacji, podróżni korzystają z prywatnych środków lokomocji, powszechnie jednak takich środków i takiego sposobu przemieszczania nie uważa się - zdaniem wnioskodawcy - za komunikację.

Komunikacja samochodowa jest usługą powszechnie dostępną. Natomiast pojazd (w tym także pojazd wynajęty) w ruchu prywatnym nie stanowi komunikacji między dwoma miejscami, ponieważ jego dostępność i wykorzystanie określa i ogranicza właściciel lub najemca (lub obaj, działając w porozumieniu). Odnosząc takie rozumowanie do przedmiotu pytania, Wnioskodawca uważa, że wynajem autokaru i jego okazjonalny przejazd między dwoma miejscami, nawet jeśli odbywa się z pasażerami, nie oznacza automatycznie, że miejsca te zostały skomunikowane, bo przejazd taki jest dostępny jedynie dla określonej grupy osób.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wynajem autobusu razem z kierowcą (PKWiU 49.39.31.0) nie nosi znamion komunikacji, albowiem ma on charakter jednorazowy i polega w praktyce na tym, że dysponentem pojazdu i czasu kierowcy (w granicach ustalonych przez, przepisy prawa) staje się nabywca lub odbiorca usługi, który wedle własnego uznania określa termin i cel przejazdu takiego pojazdu, a także grapę osób, które z wynajętego pojazdu mogą korzystać.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa wynajmu autobusu z kierowcą, nie stanowi komunikacji samochodowej, a zatem nie spełnia przesłanek wymienionych w brzmieniu § 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie zwolnień i nie mieści się w zakresie wyłączeń ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej.

Podsumowując, Wnioskodawca podtrzymuje wyrażone na wstępie stanowisko, że § 4 ust. 1 pkt 2) lit. a) rozporządzenia w sprawie zwolnień nie ma zastosowania w przypadku usługi wynajmu autobusu z kierowcą, sklasyfikowanej w PKWiU pod symbolem 49.39.31.0.

Tym samym, Wnioskodawcy przysługuje zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej, przewidziane w § 3 ust. 1 pkt 1).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”.

Zgodnie z przepisem art. 111 ust. 1 ustawy: 

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Zgodnie z art. 111 ust. 8 ustawy:

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2022 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2021 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2021 r., poz. 2442 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 ww. rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie, mianowicie zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia:

W myśl § 2 ust. 2 rozporządzenia:

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia:

Należy jednak zauważyć, że niektóre usługi oraz dostawa niektórych towarów zostały wyłączone przez ustawodawcę z prawa do zwolnienia o którym mowa w przepisach § 2 i § 3 ww. rozporządzenia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej. Szczegółowo zostały one wymienione w § 4 powołanego rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. a i b cyt. rozporządzenia:

Zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

a. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,

b. taksówek (PKWiU 49.32.11.0), z wyłączeniem wynajmu samochodów osobowych z kierowcą.

W poz. 15 i 16 załącznika, o którym wyżej mowa wymieniono odpowiednio:

  - pozostały transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny (PKWiU ex 49.31.2),

  - transport lądowy pasażerski, rozkładowy: międzymiastowy i specjalizowany – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny (PKWiU ex 49.39.1).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 2009 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Do tej pory, u Wnioskodawcy nie powstał obowiązek ewidencjonowania sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej przy użyciu kasy rejestrującej. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego. Wnioskodawca do tej pory nie prowadził na rzecz osób fizycznych oraz rolników ryczałtowych sprzedaży towarów albo usług wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień. Wnioskodawca zauważa wzrost zainteresowania usługą wynajmu autobusu z kierowcą ze strony osób fizycznych, przy czym zainteresowanie to dotyczy mniejszych pojazdów, przystosowanych do przewozu ok. 20 osób (jednak nadal mieszczących się w kategorii autobusu, zgodnie z definicją ujętą w ustawie Prawo o Ruchu Drogowym). Wnioskodawca rozważa zakup autobusu i rozpoczęcie świadczenia usługi sklasyfikowanej według PKWiU pod symbolem 49.39.31.0 na rzecz osób fizycznych - wynajem pojazdu z kierowcą dla uczestników okolicznościowych imprez rodzinnych i towarzyskich (wesela, jubileusze, pogrzeby, itp.). Wnioskodawca nie spodziewa się, aby kwota sprzedaży tego typu usługi na rzecz osób fizycznych albo rolników ryczałtowych przekroczyła poziom 20 000.00 PLN  w przypadku świadczenia na rzecz osób fizycznych i rolników ryczałtowych

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą możliwości skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w § 3 ust 1 pkt 1) rozporządzenia usługi wynajmu autobusu z kierowcą sklasyfikowanej pod symbolem PKWiU 49.39.31.0. świadczonych na rzecz osób fizycznych i rolników ryczałtowych.

Jak wskazał Wnioskodawca świadczone przez niego usługi wynajmu autobusu z kierowcą mieszczą się w grupowaniu PKWiU 49.39.31.0 „Wynajem autobusów i autokarów z kierowcą”. Należy w tym miejscu zauważyć, że z wyjaśnień do PKWiU wynika, iż usługi te mieszczą się w dziale 49 klasyfikacji PKWiU „Transport lądowy i rurociągowy”, w kategorii PKWiU 49.39.3 „Transport lądowy pasażerski, pozarozkładowy”. Zatem usługi te należy traktować jako usługi transportowe.

Z powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wynika, iż ustawodawca objął zwolnieniem z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej wyłącznie przewozy miejskie rozkładowe pasażerskie, za które pobierane są ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny oraz przewozy miejskie rozkładowe pasażerskie pozostałe, za które pobierane są ceny urzędowe w wysokości ustalonej przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny. Natomiast wszystkie pozostałe usługi przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji zostały objęte obowiązkiem ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji przewozu osób, transportu, wobec tego zasadnym jest odwołanie do przepisów szczególnych.

Stosownie do definicji zawartej w art. 4 pkt 7 ustawy o transporcie drogowym, użyte w ustawie określenie przewóz regularny, to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 8).

Natomiast ustawa Prawo przewozowe, zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 1 ust. 1, reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników (…).

W myśl art. 2 ust. 2 prawa przewozowego, przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. Pod pojęciem przewozu regularnego należy więc rozumieć przewóz osób i ich bagażu. Cechą charakterystyczną przewozu regularnego jest jego publiczny charakter, a ponadto cykliczność, regularność (przewóz wykonywany jest w stałych, określonych odstępach czasu) oraz oznaczenie trasy przewozu (przewóz odbywa się po ustalonej trasie, zaś wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się na z góry wyznaczonych przystankach).

Z przepisów ustawy o transporcie drogowym wynika również, że przewóz drogowy może być wykonywany tylko w formach zdefiniowanych w ustawie jako:

 1. przewóz regularny - publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 8) – art. 4 pkt 7 ustawy,

 2. przewóz regularny specjalny - niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób – art. 4 pkt 9 ustawy,

 3. przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:

 a. każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego,

 b. miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km – art. 4 pkt 10 ustawy;

 4. przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego – art. 4 pkt 11 ustawy.

Wypada zwrócić uwagę, że komunikacja jest działem gospodarki, który obejmuje: przewóz ludzi i towarów – transport. W związku z powyższym nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, iż „pojazd (w tym także pojazd wynajęty) w ruchu prywatnym nie stanowi komunikacji między dwoma miejscami”. W ocenie organu, nie można zaakceptować poglądu, że „wynajem autokaru i jego okazjonalny przejazd między dwoma miejscami” nie nosi znamion komunikacji.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że przepisy ustawy Prawo przewozowe dotyczą nie tylko komunikacji miejskiej.

Zgodnie z art. 17 ww. ustawy;

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że opisane przez Wnioskodawcę usługi okazjonalnego przewozu osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej stanowią jedną z form transportu drogowego, w którym to Wnioskodawca zobowiązuje się do wykonania na zlecenie danej osoby fizycznej usługi polegającej na transporcie we wskazane miejsce określonej grupy osób za pośrednictwem posiadanych pojazdów komunikacji samochodowej. Tym samym Wnioskodawca świadcząc dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej usługi okazjonalnego transportu pasażerskiego, zobowiązany jest do ewidencjonowania tej sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej.

W przedmiotowej sprawie ma znaczenie, że wykonywane przez Wnioskodawcę usługi nie są przewozami, o których mowa w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia. Bowiem jak wynika z cytowanych przepisów wyłącznie usługi przewozu wymienione w poz. 15 i 16 załącznika zwolnione są z obowiązku ewidencjonowania, tym samym wszystkie pozostałe usługi przewozów pasażerskich w komunikacji samochodowej świadczone na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych objęte są obowiązkiem ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących.

Zatem mając na uwadze powyższe przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy stwierdzić należy, że w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach, w których to świadczone są usługi polegające na przewozie grupy osób na zlecenie osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej - czynności te w myśl § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia jako usługi nierozkładowego przewozu osób są wyłączone z możliwości korzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej.

Wobec powyższego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy pomocy kasy rejestrującej od pierwszej wykonanej usługi przewozu osób świadczonej na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej - co wynika z § 4 ust.1 pkt 2 rozporządzenia.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, jak również w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy wskazać, że wydana interpretacja nie rozstrzyga, o prawidłowości zakwalifikowania świadczonych usług pod symbolem PKWIU wskazanym przez Wnioskodawcę. Należy podkreślić, że na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług. Kwestia klasyfikacji towaru lub usługi dla celów stosowania przepisów o podatku od towarów i usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania Wiążącej Informacji Stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)  z zastosowaniem art. 119a;

2)  w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)  z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).