Temat interpretacji

uznanie kuponu, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, za bon jednego przeznaczenia, uznanie firmy A. za podatnika działającego w imieniu Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 8a ust. 3 ustawy oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2020 r. (data wpływu 4 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 26 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania kuponu, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, za bon jednego przeznaczenia jest prawidłowe,
• uznania firmy A. za podatnika działającego w imieniu Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 8a ust. 3 ustawy jest prawidłowe,
• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kuponu, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, za bon jednego przeznaczenia, uznania firmy A. za podatnika działającego w imieniu Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 8a ust. 3 ustawy oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 26 czerwca 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 16 czerwca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.356.2020.1.SR.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 24 czerwca 2020 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W celu uatrakcyjnienia swojej oferty oraz zyskania większego grona klientów, spółka nawiązała współpracę z grupą A. W ramach swojej działalności firma A. prezentuje swoim klientom limitowane ilościowo oferty na towary lub usługi, które klienci mogą nabyć przez określony czas, poprzez zakup wystawionego na sprzedaż kuponu. Na wszystkich kuponach znajdują się informacje, kiedy i jak można zrealizować zakupioną ofertę, np. data jej ważności. Zdecydowany na zakup klient, dokonuje płatności za wybrany kupon, używając jednej z trzech dostępnych metod płatności.

Wnioskodawczyni zawarła umowę z firmą A. w celu skorzystania z jej usług. Na mocy tejże umowy, Wnioskodawczyni upoważniła Spółkę A. do działania jako jej agent, stale pośredniczący w zawieraniu umów sprzedaży świadczonych przez Wnioskodawczynię usług, zawieranych pomiędzy nią a posiadaczami kuponów, poprzez użycie kuponów wystawianych na sprzedaż przez A., uprawniających do skorzystania z tejże usługi. Kupon stanowi dokument, udostępniony klientowi w formie elektronicznej lub papierowej, który uprawnia jego posiadacza do skorzystania z usług Wnioskodawczyni. Warunkiem skorzystania z usługi jest więc okazanie kuponu w zakreślonym w ofercie terminie. W razie niewykorzystania kuponu w określonym terminie, uznaje się go za niezrealizowanego przez klienta. W momencie realizacji kuponu przez klienta poprzez jego okazanie, dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży usług między Wnioskodawczynią a posiadaczem kuponu.

W momencie realizacji kuponu Wnioskodawczyni wystawia fakturę lub inny dokument księgowy posiadaczom kuponów zakupionych poprzez serwis A., na podstawie których nabyli oni usługi Wnioskodawczyni. Kwota na fakturze odpowiada cenie, za jaką klient zakupił kupon.

Rozliczenie świadczonych przez A. usług pośrednictwa sprzedaży realizowane jest poprzez dokonanie przelewu bankowego przez firmę A. na rachunek bankowy Wnioskodawczyni, opiewającego na równowartość każdego zrealizowanego kuponu, którego wartość pomniejszona zostaje o kwotę prowizji, przysługującej firmie A. za usługę pośrednictwa w sprzedaży usług Wnioskodawczyni. Na kwotę należnej firmie A. prowizji obliczonej w oparciu o wartość sprzedanych bonów oraz wartość bonów, które wygasły w ciągu miesiąca, A. wystawia Wnioskodawczyni jedną fakturę VAT zawierającą dwie sekcje: pierwsza sekcja jest oparta na kuponach sprzedanych w ciągu miesiąca, a druga na kuponach wygasłych w ciągu miesiąca. Faktura za przesłane do rozliczenia w danym miesiącu kupony wystawiana jest przez A. w cyklu miesięcznym, a datą wystawienia jest ostatni dzień miesiąca, w którym rozliczane są kupony. Na kupony zwrócone A. wystawia Wnioskodawczyni fakturę korygującą, chyba, że zwrot wystąpi w tym samym miesiącu. W takich przypadkach faktura za dany miesiąc uwzględnia określony zwrot.

Przedmiotowy wniosek dotyczy kuponów emitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

Kupony, o których mowa we wniosku dotyczą świadczenia wybranych usług z branży beauty, takich jak masaże, manicure, pedicure.

Z wydaniem kuponów umożliwiających ich posiadaczom skorzystanie z usług/nabycie towarów Wnioskodawczyni, nie wiąże się obowiązek ich przyjęcia przez Wnioskodawczynię jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Usługi, które mają zostać wykonane lub tożsamość Wnioskodawczyni jako potencjalnego dostawcy/usługodawcy są wskazane na samych kuponach lub określone w powiązanej dokumentacji (w tym w warunkach wykorzystania kuponów).

Kupony mają określoną wartość kwotową.

Dla towarów/usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, których dotyczy dany pojedynczy kupon, przewidziana jest jedna stawka podatku od towarów i usług.

W momencie emisji kuponów wiadomo, na jaki towar lub jaką usługę mogą zostać one wymienione i z jaką stawką ww. dostawa towarów lub usługi są opodatkowane.

W chwili emisji kuponów przez Spółkę A. znane są:

• miejsce opodatkowania dostawy towarów/świadczenia usług, których kupon dotyczy oraz
• kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów/świadczenia usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

(uzupełnione w piśmie z 24 czerwca 2020 r.):

1. Czy kupon, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, może być zakwalifikowany jako bon jednego przeznaczenia (SPV), o którym mowa w art. 2 pkt 43 uVAT?
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym można uznać firmę A. za podatnika działającego w imieniu innego podatnika w myśl art. 8a ust. 3 uVAT czy za emitenta bonu jednego przeznaczenia (SPV), zgodnie z dyspozycją art. 8a ust. 4 uVAT?
3. W związku z tym nasuwa się wątpliwość, w którym momencie Wnioskodawczyni staje się podatnikiem podatku od towarów i usług w momencie zakupu bonu na A. przez Klienta, czy w momencie realizacji zakupionego bonu przez Klienta?

Stanowisko Wnioskodawcy (uzupełnione w piśmie z 24 czerwca 2020 r.):

Odpowiedź na pytanie nr 1:

W ocenie Wnioskodawczyni kupony A. stanowią formę bonu jednego przeznaczenia (SPV). Kupony A. mają z góry ustaloną wartość i uprawniają do skorzystania z konkretnej usługi w konkretnym miejscu i u konkretnego kontrahenta, w tym przypadku Wnioskodawcy (art. 2 pkt 43 uVAT). W przypadku takich bonów zgodnie z art. 8a ust. 1 uVAT jego transfer dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy. Jednocześnie art. 19a. 1a uVAT stanowi, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Odpowiedź na pytanie nr 2:

W konsekwencji uznania, iż kupon, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię może być zakwalifikowany jako bon jednego przeznaczenia (SPV) na mocy art. 2 pkt 43 uVAT, emitent takiego bonu ma obowiązek odprowadzenia VAT od pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu, tak jakby towary objęte bonem zostały dostarczone lub usługi objęte bonem zostały wykonane. Przez emisję bonu rozumie się pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu (art. 2 pkt 42 uVAT), przy czym pojęcie emisji nie obejmuje samego wytworzenia bonów (wydrukowanie itp.), stąd istotę emisji bonów trzeba wiązać z przekazaniem bonu przez emitenta pierwszemu posiadaczowi (czyli zasadniczo ze sprzedażą bonu).

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sytuacji, w której A. wydaje i oferuje Kupony w imieniu Wnioskodawczyni, celem ich sprzedaży na rzecz Klienta zewnętrznego, zastosowanie może znaleźć dyspozycja art. 8a ust. 3 uVAT lub art. 8a ust. 4 uVAT, w zależności od tego, kogo uznamy za emitenta bonu SPV. Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika czyli pośrednik to wówczas taki transfer uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których bon dotyczy, dokonane przez emitenta bonów, a nie przez pośrednika. Pośrednik nie dokonuje zatem dostawy towarów ani świadczenia usług, na które bon może być wymieniony. Tych czynności dokonuje emitent bonu i w konsekwencji to emitent bonu ma obowiązek odprowadzenia VAT od pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu, tak jakby towary objęte bonem zostały dostarczone lub usługi objęte bonem zostały wykonane. To samo dotyczy dystrybutorów, którzy sprzedają w imieniu własnym i na rachunek własny bony jednego przeznaczenia, tj. mają obowiązek odprowadzenia VAT od sprzedaży tych bonów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, A. nie działa w imieniu własnym, ale jako podatnik działa w imieniu Wnioskodawczyni i transferuje bon na rzecz Klienta. W takim przypadku, biorąc pod uwagę postanowienia umowy wiążącej strony, zgodnie z którymi A. nie wystawia faktury na rzecz Klienta, gdyż to Wnioskodawczyni wystawia je na ich rzecz od wszystkich bonów (zrealizowanych i niezrealizowanych przez klientów), a A. natomiast obciąża Wnioskodawczynię wyłącznie kosztami usługi marketingowej (prowizja) i wystawia z tego tytułu stosowną fakturę VAT, należy uznać, iż ma do niego zastosowanie dyspozycja art. 8a ust. 3 uVAT.

Zgodnie z art. 19a ust. 1a w przypadku transferu bonu jednego przeznaczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji. W związku z tym w ocenie Wnioskodawczyni, obowiązek podatkowy powstanie w momencie realizacji bonu przez Klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• uznania kuponu, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, za bon jednego przeznaczenia jest prawidłowe,
• uznania firmy A. za podatnika działającego w imieniu Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 8a ust. 3 ustawy jest prawidłowe,
• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ().

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Emisja bonu w myśl art. 2 pkt 42 ustawy to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle ustawy VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku VAT należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów SPV i MPV zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów.

Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jak stanowi art. 8a ust. 2 ustawy, faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Stosownie do art. 8a ust. 3 ustawy, jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W myśl art. 8a ust. 4 ustawy, w przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon.

Stosownie do art. 8b ust. 1 ustawy, faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Na mocy art. 8b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z ust. 1 art. 19a ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę z firmą A. w celu skorzystania z jej usług. Na mocy tejże umowy, Wnioskodawczyni upoważniła Spółkę A. do działania jako jej agent, stale pośredniczący w zawieraniu umów sprzedaży świadczonych przez Wnioskodawczynię usług, zawieranych pomiędzy nią a posiadaczami kuponów, poprzez użycie kuponów wystawianych na sprzedaż przez A., uprawniających do skorzystania z tejże usługi. Kupony, o których mowa we wniosku dotyczą świadczenia wybranych usług z branży beauty, takich jak masaże, manicure, pedicure. Usługi, które mają zostać wykonane lub tożsamość Wnioskodawczyni jako potencjalnego dostawcy/usługodawcy są wskazane na samych kuponach lub określone w powiązanej dokumentacji (w tym w warunkach wykorzystania kuponów). Kupon stanowi dokument, udostępniony klientowi w formie elektronicznej lub papierowej, który uprawnia jego posiadacza do skorzystania z usług Wnioskodawczyni. W momencie realizacji kuponu przez klienta poprzez jego okazanie, dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży usług między Wnioskodawczynią a posiadaczem kuponu.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą uznania kuponu, na podstawie którego klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, za bon jednego przeznaczenia (SPV), o którym mowa w art. 2 pkt 43 uVAT.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia (SPV) należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia (MPV) uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że w chwili emisji kuponów przez Spółkę A. znane są: miejsce opodatkowania dostawy towarów/świadczenia usług, których kupon dotyczy oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów/świadczenia usług. Kupony mają określoną wartość kwotową. Dla towarów/usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, których dotyczy dany pojedynczy kupon, przewidziana jest jedna stawka podatku od towarów i usług. W momencie emisji kuponów wiadomo, na jaki towar lub jaką usługę mogą zostać one wymienione i z jaką stawką ww. dostawa towarów lub usługi są opodatkowane.

Tym samym ww. kupony, w odniesieniu do których miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tych kuponów, należy uznać za bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawczyni związanych z uznaniem firmy A. za podatnika działającego w imieniu Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 8a ust. 3 ustawy, należy wskazać, że zgodnie z art. 758 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.), przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie art. 758 § 2 ustawy Kodeks cywilny. Zatem umowa agencyjna jest szczegółowo uregulowaną w Kodeksie cywilnym umową obrotu profesjonalnego (obie strony muszą być przedsiębiorcami), oparta o zasadę lojalności (zaufania).

Zobowiązanie agenta obejmuje samodzielne (w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa), stałe działanie (pośredniczenie) na rachunek dającego zlecenie oraz za wynagrodzeniem przy zawieraniu z osobami trzecimi (klientami) umów na rzecz dającego zlecenie albo polegające na zawieraniu takich umów w imieniu dającego zlecenie (§ 1). Jednocześnie do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz odbierania w jego imieniu oświadczeń woli wymagane jest umocowanie agenta (§ 2). Taka treść wyznacza elementy przedmiotowo istotne umowy agencyjnej zobowiązanie do stałego działania na rzecz dającego zlecenia na jego rachunek, ewentualnie w jego imieniu w zamian za wynagrodzenie (zasadniczo prowizję).

Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę z firmą A. w celu skorzystania z jej usług. Na mocy tejże umowy, Wnioskodawczyni upoważniła Spółkę A. do działania jako jej agent, stale pośredniczący w zawieraniu umów sprzedaży świadczonych przez Wnioskodawczynię usług, zawieranych pomiędzy nią a posiadaczami kuponów, poprzez użycie kuponów wystawianych na sprzedaż przez A., uprawniających do skorzystania z tejże usługi. Rozliczenie świadczonych przez A. usług pośrednictwa sprzedaży realizowane jest poprzez dokonanie przelewu bankowego przez firmę A. na rachunek bankowy Wnioskodawczyni, opiewającego na równowartość każdego zrealizowanego kuponu, którego wartość pomniejszona zostaje o kwotę prowizji, przysługującej firmie A. za usługę pośrednictwa w sprzedaży usług Wnioskodawczyni. Na kwotę należnej firmie A. prowizji obliczonej w oparciu o wartość sprzedanych bonów oraz wartość bonów, które wygasły w ciągu miesiąca, A. wystawia Wnioskodawczyni jedną fakturę VAT zawierającą dwie sekcje: pierwsza sekcja jest oparta na kuponach sprzedanych w ciągu miesiąca, a druga na kuponach wygasłych w ciągu miesiąca. Faktura za przesłane do rozliczenia w danym miesiącu kupony wystawiana jest przez A. w cyklu miesięcznym, a datą wystawienia jest ostatni dzień miesiąca, w którym rozliczane są kupony.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, należy wskazać, że Spółka A. dokonując sprzedaży kuponów, na podstawie których klienci korzystają z usług świadczonych przez Wnioskodawczynię, realizuje jedynie usługę pośrednictwa.

W opisanej sytuacji ma zatem zastosowanie powołany wyżej art. 8a ust. 3 ustawy, zgodnie z którym jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Wnioskodawczyni ma również wątpliwości, w którym momencie Wnioskodawczyni staje się podatnikiem podatku od towarów i usług w momencie zakupu bonu na A. przez Klienta, czy w momencie realizacji zakupionego bonu przez Klienta.

Jak wskazano powyżej, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. W przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia (art. 19a ust. 1a i 4a ustawy). Przy czym przez transfer bonu rozumie się emisję bonu (pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu) oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji.

Należy wskazać, że w momencie sprzedaży bonu jednego przeznaczenia (kuponu) na rzecz Klienta, której dokonuje Spółka A. w imieniu Wnioskodawczyni, dochodzi do pierwszego wprowadzenia bonu (kuponu) do obrotu. Spółka A. w przypadku sprzedaży bonu jednego przeznaczenia (kuponu) działa w imieniu Wnioskodawczyni, dla której taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług.

Zatem obowiązek podatkowy związany z tą dostawą powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1a i 4a ustawy z chwilą dokonania transferu, czyli z chwilą sprzedaży kuponu, który stanowi bon jednego przeznaczenia, na rzecz Klienta. Podkreślić należy, że obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą kuponu spełniającego definicję bonu jednego przeznaczenia powstaje u Wnioskodawczyni.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstanie w momencie realizacji bonu przez Klienta, jest nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej