Temat interpretacji

Prawo do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanych przez spółkę sposobów dokumentowania dostawy.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lipca 2020 r. (data wpływu 6 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 2 września 2020 r.), pismem z 23 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.) oraz pismem z 29 września 2020 r. (data wpływu 7 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanych przez Spółkę sposobów dokumentowania dostawy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanych przez Spółkę sposobów dokumentowania dostawy. Ww. wniosek został uzupełniony: pismem z 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 2 września 2020 r.) informującym o dokonanej opłacie za wniosek i opłacie skarbowej od pełnomocnictwa; pismem z 23 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 16 września 2020 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.467.2020.1.MAZ; pismem z 29 września 2020 r. (data wpływu 7 października 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej także jako: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE. W ramach tej działalności Spółka dokonuje/będzie dokonywać dostaw towarów, które są transportowane z Polski do innych krajów Unii Europejskiej (dalej jako: UE) przez przewoźnika/spedytora działającego na zlecenie Spółki bądź też nabywcy towarów. Nabywcy są/będą zarejestrowani dla celów podatku od wartości dodanej oraz posiadają numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez inne państwo członkowskie UE, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który podają Spółce.

W odniesieniu do powyższych dostaw Spółka gromadzi/będzie gromadzić następujące dokumenty:

1. jeśli transport towarów zleca/będzie zlecał nabywca, wówczas Spółka posiada/będzie posiadać fakturę sprzedaży, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz oświadczenie nabywcy o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE; Spółka będzie również w posiadaniu kopii dokumentu przewozowego (np. dokumentu CMR w przypadku transportu drogowego, którą otrzymuje/będzie otrzymywać od nabywcy) zawierającej podpisy osób działających na rzecz Spółki, przewoźnika oraz podmiotu, do którego dostarczany jest towar wówczas Spółka nie wymaga/nie będzie wymagać od nabywcy dostarczenia wspomnianego oświadczenia;
2. jeśli transport towarów zleca/będzie zlecała Spółka, wówczas posiada/będzie posiadać fakturę sprzedaży, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument przewozowy (np. dokument CMR w przypadku transportu drogowego lub dokument CIM w przypadku transportu kolejowego) zawierający podpisy osób działających na rzecz Spółki, przewoźnika oraz podmiotu, do którego dostarczany jest towar. Jeśli dokument ten nie potwierdza/nie będzie potwierdzać jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy (np. nie zawiera/nie będzie zawierał wszystkich wskazanych podpisów lub dotyczy tylko części drogi) lub Spółka nie posiada/nie będzie posiadać go w ogóle, wówczas gromadzi/będzie gromadzić również:
   • informację od przewoźnika, o tym, że dostarczył towar do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE;
   • oświadczenie nabywcy o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE jeśli informacja o dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE nie została uzyskana od przewoźnika;
   • oświadczenie nabywcy, o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE oraz oświadczenie przewoźnika o tym, że dostarczył towar do miejsca przeznaczenia w przypadku transportu intermodalnego, gdy posiadany dokument przewozowy dotyczy jedynie pierwszej części transportu (tj. z siedziby Spółki do miejsca przeładunku na inny środek transportu).
   
   
   

Spółka uwzględnia informacje o powyższych dostawach w składanych informacjach podsumowujących.

W uzupełnieniu wniosku z 23 września 2020 r. Wnioskodawca podał, że:

1. Spółka składa/będzie składała informację podsumowującą w terminie wskazanym w art. 100 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm., dalej jako: ustawa o VAT).
2. Składana przez Spółkę informacja podsumowująca zawiera/będzie zawierała prawidłowe dane dotyczące wewnątrzwspólnotowych dostaw, zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu wniosku z 29 września 2020 r. Wnioskodawca podał, że:

1. Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada/będzie posiadała w swojej dokumentacji dowody wymienione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, dotyczące dostaw towarów transportowanych z Polski do innych krajów Unii Europejskiej.
2. Składając informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, nie występują i nie wystąpią w przyszłości przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. la ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.), nie dające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., w przedstawionym zdarzeniu teraźniejszym i przyszłym, Spółka posiada/będzie posiadać dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, uprawniające do stosowania stawki VAT 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., w przedstawionym zdarzeniu teraźniejszym i przyszłym Spółka posiada/będzie posiadać dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, uprawniające do stosowania stawki VAT 0%.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca motywuje w sposób następujący.

Z opisu zdarzenia teraźniejszego i przyszłego wynika, że dokonywane przez Spółkę transakcje stanowią/będą stanowić wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej jako: WDT), gdyż obejmują dostawy towarów, które są wywożone z Polski do innego kraju UE przez dostawcę lub nabywcę. Z opisu tego wynika również, że zarówno dostawca (tj. Spółka), jak i nabywca, są zarejestrowani dla celów VAT, a dokonywane dostawy są uwzględniane w informacjach podsumowujących składanych prze Spółkę. Oznacza to, że Spółka spełnia tzw. materialne przesłanki stosowania stawki VAT 0% oraz że jest uprawniona do stosowania tej stawki w odniesieniu do dokonywanych przez siebie dostaw, o ile spełnia tzw. przesłanki formalne, tj. spełnia wynikający z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT warunek odpowiedniego udokumentowania dostawy. Z przepisu tego wynika, że WDT podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 0% pod warunkiem, że dostawca posiada dowody na to, że towary będące przedmiotem WDT zostały/będą wywiezione z Polski i dotarły do nabywcy w innym kraju UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT na powyższe dowody składają się:

1. dokumenty przewozowe (jeśli przewóz jest zlecany przewoźnikowi), z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE, oraz
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Jeśli powyższe dowody nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy w innym kraju UE podatnik może, celem zastosowania stawki VAT w wysokości 0% do WDT, posiłkować się również innymi dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w tym oświadczeniem nabywcy o otrzymaniu towaru w innym państwie UE. Jednakże, z uwagi na posłużenie się przez ustawodawcę, w treści tego przepisu, zwrotem w szczególności, zawarty w nim katalog dowodów nie jest katalogiem zamkniętym, w konsekwencji czego dopuszczalny jest zasadniczo każdy środek dowodowy na okoliczność dostarczenia towaru do innego państwa UE, w tym np. oświadczenie lub informacja od przewoźnika. Co więcej, jak wynika z uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10), dla celów zastosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT wystarczające jest zgromadzenie tylko niektórych dowodów, wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (np. specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku), uzupełnionych dowodami o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (np. oświadczenia nabywcy), o ile łącznie potwierdzają fakt dokonania WDT. Innymi słowy brak dokumentu CMR nie przekreśla prawa do stosowania stawki 0%.

W przedstawionym zdarzeniu teraźniejszym i przyszłym Spółka jest/będzie w posiadaniu faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, jak również dysponuje/będzie dysponować dokumentem przewozowym (np. dokumentem CMR), który jest/będzie podpisany przez osoby działające na rzecz Spółki, przewoźnika oraz na rzecz podmiotu, do którego dostarczany jest towar. W ocenie Spółki, widniejący na dokumencie przewozowym podpis odbiorcy jednoznacznie wskazuje na fakt otrzymania przez niego towaru będącego przedmiotem WDT dokonanego przez Spółkę, w konsekwencji czego wskazane wyżej dokumenty spełniają wynikający z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT warunek odpowiedniego udokumentowania transakcji.

Jeżeli powyższy dokument przewozowy nie jest/będzie podpisany przez odbiorcę lub dotyczy tylko jednego odcinka transportu (np. w przypadku transportu intermodalnego) lub też jeśli Spółka nie posiada/nie będzie posiadać go w ogóle (np. w sytuacji, gdy transport jest zlecany przez nabywcę lub gdy ulegnie zagubieniu), Spółka jest/będzie w posiadaniu dokumentów o porównywalnej mocy dowodowej do dokumentu przewozowego zawierającego podpis odbiorcy. W szczególności wówczas Spółka posiada/będzie posiadać:

• informację od przewoźnika, o tym, że dostarczył towar do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE,; lub
• oświadczenie nabywcy o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE, lub
• oświadczenie nabywcy i oświadczenie przewoźnika o dostarczeniu towarów do miejsca przeznaczenia (w przypadku transportu intermodalnego).

W tym kontekście warto mieć na uwadze wynikającą z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE zasadę prymatu tzw. materialnych przesłanek stosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT, nad przesłankami formalnymi, do których zalicza się również obowiązek posiadania określonych dokumentów. Przykładowo, w pkt 36 wyroku z dnia 9 lutego 2017 r., w sprawie Euro Tyre BV - Sucursal em Portugal przeciwko Autoridade Tributario e Aduaneiro (sprawa C-21/16) Trybunał uznał, że stawka VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT musi być przyznana, jeśli zostały spełnione przesłanki materialne, nawet jeśli podatnik pominął niektóre wymogi formalne. Natomiast przesłankami materialnymi, jak wynika z pkt 42 wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie Teleos pic i inni przeciwko Commissioners of Customs & Excise (sprawa C-409/04) jest to, aby (i.) prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę, (ii) towar został wysłany do innego państwa członkowskiego, i (iii.) w wyniku tej wysyłki fizycznie opuścił państwo dostawy. Oznacza to, że jeśli nie budzi wątpliwości, że będące przedmiotem dostawy towary opuściły Polskę, wówczas dostawa ta stanowi WDT podlegającą opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 0%. Jednocześnie, w ocenie Spółki, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie budzi wątpliwości, że sprzedawane przez Spółkę towary opuściły Polskę i dotarły do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE.

[Dnia] 1 stycznia 2020 r. weszło w życie rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r., zmieniające rozporządzenie VAT i wprowadzające do niego art. 45a, z którego będzie wynikał tzw. wspólny katalog dowodów dla potrzeb stosowania stawki VAT 0%. W ocenie Spółki jednakże ów wspólny katalog jest jedynie opcją, z której przedsiębiorcy mogą korzystać, lecz nie muszą. Innymi słowy, przedsiębiorcy mogą wybrać, czy dla celów zastosowania do WDT stawki VAT 0% zgromadzą dokumenty wymienione w art. 45a rozporządzenia VAT (wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912) czy też dokumenty wynikające z polskiej ustawy o VAT. Z motywu trzeciego rozporządzenia 2018/1912 wynika bowiem, że poprzez określenie jednolitych środków dowodowych, które pozwolą przedsiębiorcom na zastosowanie stawki VAT 0% w każdym państwie członkowskim, ustawodawca wspólnotowy dążył do zmniejszenia trudności wynikających ze zróżnicowanego podejścia w tym zakresie w poszczególnych państwach i zwiększenia w ten sposób pewności prawa. Jednakże ani to rozporządzenie, ani dyrektywa Rady (UE) 2018/1910 nie uchylają bądź zmieniają art. 131 dyrektywy VAT, na mocy którego państwa członkowskie są uprawnione (również po 1 stycznia 2020 r.) do określania warunków formalnych stosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do WDT. Wynika z tego, że jednocześnie funkcjonują dwie podstawy prawne określające wymogi dowodowe (dla celów stosowania stawki VAT 0%) zaś przedsiębiorca jest uprawniony wybrać jedną z nich.

Prawidłowości powyższego stanowiska Spółki dowodzi treść ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 1106). Z uzasadnienia ustawy wynika bowiem, że pomimo wejścia w życia rozporządzenia wykonawczego 2018/1912 (które wprowadzi wspólny katalog dowodów), z ustawy o VAT nie znikną ani nie ulegną zmianie przepisy, które do tej pory określały dowody, jakie podatnik powinien zgromadzić celem zastosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do WDT, tj. w szczególności art. 42 ust. 1 pkt 1, art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, o których interpretację niniejszym wnioskiem występuje Spółka. Również w uzasadnieniu do powyższej ustawy, ustawodawca wyraźnie stwierdził (str. 36 uzasadnienia), że: Niespełnienie warunków domniemania [wynikającego z art. 45a rozporządzenia wykonawczego uwaga Spółki] nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Powyższe stanowisko polskiego ustawodawcy jest zbieżne z poglądem wyrażonym przez Komisję Europejską, który przybierze postać not wyjaśniających, których projekt jest już obecnie dostępny (dokument GFV nr 89 z dnia 11 września 2019 r., nr taxud.c.l(2019)6275014). W pkt 5.3.2. tychże not Komisja uznała bowiem, że:

Państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania art. 45a IR [rozporządzenia VAT uwaga Spółki]. Oznacza to, że jeżeli warunki określone w tym przepisie są spełnione, dostawca będzie uprawniony do skorzystania z odpowiedniego domniemania. Ponadto państwa członkowskie mogą również określić w swoich krajowych przepisach dotyczących podatku VAT inne domniemania dotyczące dowodu transportu, o ile są one zgodne z prawem UE i nie podważają skutków art. 45a IR. Gdyby tak było, dostawca mógłby skorzystać z domniemań określonych w art. 45a IR i/lub z krajowych przepisów dotyczących podatku VAT, pod warunkiem spełnienia odpowiednich warunków.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do gromadzenia, celem stosowania stawki VAT 0% do WDT, dokumentów wymienionych w art. 45a rozporządzenia VAT i może/będzie mogła w tym celu posiłkować się przepisami ustawy o VAT, tj. art. 42 ust. 1 pkt 2, art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Jednocześnie, mając na uwadze powyższe uzasadnienie, Spółka stoi na stanowisku, że posiada/będzie posiadać dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, uprawniające do stosowania stawki VAT 0%.

Mając na względzie powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.; dalej jako: ustawa lub ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii & art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Natomiast fakturą elektroniczną jest faktura w formie elektronicznej wystawiona i otrzymana w dowolnym formacie elektronicznym & art. 2 pkt 32 ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 art. 13 ust. 6 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wskazać w tym miejscu należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10; dalej jako: rozporządzenie 2018/1912 lub rozporządzenie wykonawcze 2018/1912), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
   (i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
   (ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   (iii) Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   2. następujące dokumenty:
   (i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
   (ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
   (iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Natomiast od 1 lipca 2020 r., na mocy zmiany wprowadzonej przez art. 2 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1106; dalej jako: ustawa zmieniająca), art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi.

Warunki wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Na mocy art. 2 pkt 10 lit. b ustawy zmieniającej, do przepisów ustawy dodany został art. 42 ust. 1a, który stanowi, że stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

-chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając powyższe na uwadze zauważyć w pierwszej kolejności należy, że analiza krajowych regulacji & ustawy o VAT & pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji & jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą wskazanych wyżej przepisów dotyczących wewnątrz-wspólnotowej dostawy towarów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Zgodnie z powołanymi przepisami ustawy o VAT, możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym istotne jest to, aby dokumenty dotyczące transakcji zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE. Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, zebrane razem mają zatem potwierdzać informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powołanych przepisach, o ile posiadane dokumenty wyraźnie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przy tym należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji dokumentu przewozowego. Mając na uwadze art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy trzeba wskazać, że dokument przewozowy powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy, opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r., Nr 49, poz. 238, ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu, w zakresie przewozu towarów, tylko do listu przewozowego.

Zatem nie należy utożsamiać pojęcia dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza istotne elementy czynności prawnej jaką jest umowa przewozu (obowiązkiem podmiotu zlecającego przewóz jest wydanie towaru lub wskazanie miejsca jego odbioru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że zostanie przeprowadzony dowód przeciwny).

W konsekwencji powyższego dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Podkreślenia wymaga fakt, że obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i podatnik VAT UE. Spółka dokonuje/będzie dokonywać dostaw towarów, które są transportowane z Polski do innych krajów Unii Europejskiej przez przewoźnika/spedytora działającego na zlecenie Spółki bądź też nabywcy towarów. Nabywcy są/będą zarejestrowani dla celów podatku od wartości dodanej, posiadają numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez inne państwo członkowskie UE, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który podają Spółce.

Gdy transport towarów zleca/będzie zlecał nabywca, wówczas Spółka posiada/będzie posiadać fakturę sprzedaży, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz oświadczenie nabywcy o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE. Spółka będzie również w posiadaniu kopii dokumentu przewozowego (np. dokumentu CMR w przypadku transportu drogowego, którą otrzymuje/będzie otrzymywać od nabywcy) wówczas Spółka nie wymaga/nie będzie wymagać od nabywcy dostarczenia wspomnianego oświadczenia. Gdy transport towarów zleca/będzie zlecała Spółka, wówczas posiada/będzie posiadać fakturę sprzedaży, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument przewozowy (np. dokument CMR w przypadku transportu drogowego lub dokument CIM w przypadku transportu kolejowego). Jeśli dokument ten nie potwierdza/nie będzie potwierdzać jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy (np. nie zawiera/nie będzie zawierał wszystkich wskazanych podpisów lub dotyczy tylko części drogi) lub Spółka nie posiada/nie będzie posiadać go w ogóle, wówczas gromadzi/będzie gromadzić również: informację od przewoźnika o tym, że dostarczył towar do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE, uzyskaną za pośrednictwem platformy logistycznej; oświadczenie nabywcy o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE jeśli informacja o dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE nie została uzyskana od przewoźnika; oświadczenie nabywcy o tym, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE oraz oświadczenie przewoźnika o tym, że dostarczył towar do miejsca przeznaczenia w przypadku transportu intermodalnego, gdy posiadany dokument przewozowy dotyczy jedynie pierwszej części transportu (tj. z siedziby Spółki do miejsca przeładunku na inny środek transportu).

Spółka uwzględnia informacje o powyższych dostawach w składanych informacjach podsumowujących, składanych terminowo i zawierających prawidłowe dane dotyczące WDT. Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada/będzie posiadała w swojej dokumentacji dowody wymienione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, dotyczące dostaw towarów transportowanych z Polski do innych krajów Unii Europejskiej. Składając informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, nie występują i nie wystąpią w przyszłości przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. la ustawy, nie dające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanych przez Spółkę sposobów dokumentowania dostawy.

Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów, potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towarów poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, na terytorium innego państwa członkowskiego. Zasadniczą kwestią jest zatem, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie potwierdzały, że towary te były przedmiotem WDT.

Odnosząc powyższe rozważania do materii sprawy należy zauważyć, że wywóz towarów będzie zlecany przez nabywców lub sprzedawcę (Spółkę), a realizowany przez firmy spedycyjne (przewoźnika/spedytora) działające na ich zlecenie. W każdym przypadku organizacji transportu, Spółka posiada/będzie posiadała fakturę sprzedaży oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto w przypadku, gdy transport będzie zlecał nabywca, Wnioskodawca będzie w posiadaniu oświadczenia nabywcy, że towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE. Wnioskodawca będzie również posiadał kopię dokumentu przewozowego (np. dokumentu CMR), którą otrzymuje/będzie otrzymywać od nabywcy, podpisanego przez osoby działające na rzecz Spółki, przewoźnika oraz podmiotu, do którego dostarczany jest towar. W tym przypadku Wnioskodawca nie wymaga/nie będzie wymagać od nabywcy wskazanego powyżej oświadczenia. Zatem tak opisany zestaw dokumentów, które będą w posiadaniu Spółki, odpowiada/będzie odpowiadał wymogom w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, wymienionym w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy i potwierdzał, że towar został wywieziony z terytorium kraju oraz faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z kolei w przypadku, gdy zleceniodawcą transportu jest/będzie Spółka, wówczas Wnioskodawca będzie posiadać także (poza specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku) dokument przewozowy (np. dokument CMR lub dokument CMI) podpisany przez osoby reprezentujące Spółkę, przewoźnika oraz podmiot, do którego dostarczany jest towar. W sytuacji, gdy taki dokument nie potwierdza/ nie będzie potwierdzał jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy lub Spółka nie będzie go posiadała, wówczas gromadzi/będzie gromadziła: informację od przewoźnika o dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE; oświadczenie nabywcy, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE (w przypadku, gdy taka informacja nie została uzyskana od przewoźnika); oświadczenie nabywcy, że sprzedany mu towar dotarł do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE oraz oświadczenie przewoźnika o dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia (w przypadku transportu intermodalnego, gdy dokument przewozowy dotyczy transportu z siedziby Spółki do miejsca przeładunku na inny środek transportu). Również w tym przypadku opisany zestaw dokumentów, które będą w posiadaniu Spółki, odpowiada/będzie odpowiadał wymogom w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, wymienionym w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy i potwierdzał, że towar został wywieziony z terytorium kraju oraz faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Ponadto Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada/będzie posiadała w swojej dokumentacji dowody wymienione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, dotyczące dostaw towarów transportowanych z Polski do innych krajów Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest przy tym zarejestrowany jako podatnik UE. Powyższe oznacza, że będą spełnione warunki wymienione w art. 42 ust. 1 pkt 2-3 ustawy, dla zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Spółka podała również, że w składanych informacjach podsumowujących uwzględnia informacje o dostawach wewnątrzwspólnotowych, a przy tym nie występują i nie wystąpią w przyszłości przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. la ustawy, nie dające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

Wskazać w tym miejscu należy, a co wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, że dokumenty, którymi dysponuje/będzie dysponowała Spółka, nie będą takimi dokumentami jakie zostały literalnie wymienione w art. 45a rozporządzenia wykonawczego 2018/1912. Przy czym Organ pragnie zauważyć, że dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dla zastosowania stawki 0% podatku VAT, od 1 stycznia 2020 r. Spółka powinna dążyć do gromadzenia takich dowodów dokumentujących tę dostawę, o których jest mowa w art. 45a rozporządzenia 2018/1912.

Równocześnie jak wskazano wyżej, niespełnienie warunków wprowadzonych art. 45a rozporządzenia 2018/1912, tj. brak zgromadzenia wymaganej tym przepisem dokumentacji nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji Wnioskodawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Należy w tym miejscu zauważyć, że mimo wejścia w życie od 1 stycznia 2020 r. art. 45a rozporządzenia 2018/1912, zgromadzenie dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, w zw. z ust. 3 i 11 ustawy (przy spełnieniu pozostałych ustawowych warunków) spowoduje, że warunek zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% do WDT, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy jest/będzie spełniony i tym samym Wnioskodawca nie jest/nie będzie zobowiązany do gromadzenia dokumentów, o których mowa w art. 45a rozporządzenia wykonawczego w celu zastosowania stawki 0% VAT do dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Ponadto Wnioskodawca podał, że będą spełnione przez Spółkę inne wymogi formalne, wymienione w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, związane z dokonywaniem transakcji WDT, tj. dostawa zostanie dokonana na rzecz nabywców, którzy są zarejestrowani dla celów podatku od wartości dodanej oraz posiadają numer identyfikacji podatkowej dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie UE, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który podają Spółce.

Reasumując w konsekwencji należy uznać, że wskazane przez Wnioskodawcę sposoby dokumentowania wysyłki towarów uprawniają/będą uprawniały Spółkę do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dokonywanej po 1 stycznia 2020 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej